12 Μαρ 2021

Σεμνότυφος Ακροδεξιός Παγανισμός


 Προσοχή! Μπήκαμε στη νέα, καρναβαλική αυτή τη φορά, περίοδο της
καταχρηστικής εξουσίας των ΜΜΕ και του μεσαίου υψωμένου δακτύλου. Τρανό δείγμα η οικονομία χρόνου και λόγου του Οικονόμου! Χρήσιμη ως αποκάλυψη. Δείχνει πώς, και θα είναι και θα φαίνονται,  οι κασιδιαροειδείς νέοι, άμα μεγαλώσουν κι αποκτήσουν κάποια  θέση, σε εταιρία ή εκπομπή. Σαν το Δημήτρη. Θ’ αποτάσσονται μετά βδελυγμίας το σατανά του μπατσικού παραγγέλματος «γαμήστε τους», αλλά όχι του «σκοτώστε τους». Αυτό θα μπορούσε να περιγραφεί σοβαρότερα και ως Σεμνότυφος Ακροδεξιός Παγανισμός. Είναι το σύνδρομο που συχνά εμφανίζεται σε ανασφαλείς, αναγνωρίσιμους χάρη στα ΜΜΕ ανθρώπους, που κοιτάζονται στο μόνιτορ αντί για τον καθρέφτη. Και ναρκισσεύονται κατά μόνας, ψιθυρίζοντας, «κοίτα ρε ψηλά που έφτασα», σηκώνοντας για πλάκα πιθανόν και το μεσαίο δάκτυλο στον ίδιο τους τον  εαυτό.

Είναι όμως και μια ολόκληρη σέχτα, δήθεν αξιοπρεπών στην εμφάνιση μιμητών, του διαδεδομένου στον 21ο αιώνα τραμπισμού. Έχουν μάλιστα εντελώς απολέσει την αίσθηση του γελοίου των αντιφάσεων που προβάλλουν. Είναι σαν κουστουμαρισμένοι τραμπούκοι των σαλονιών όπου δουλεύουν, τρόπος του λέγειν, τεμπέλικα, απλώς εκτελώντας κατά γράμμα τη σκαλέτα, το σενάριο, το αφήγημα, το non paper, που φτάνει στα ταμπλετάκια και τα σμαρτφονάκια τους από τους γενίτσαρους της πολιτικής επικοινωνίας. Ψάχνουν δε το ιερό Γκράαλ. Σαν κάποτε τα χιτλερόπουλα που κατέχουν εξουσία, έξω και πέρα από κάθε εκλογική διαδικασία. Είναι προσβλητικό για τους χαμαιλέοντες να τους παρομοιάσεις με αυτά τα συμπαθή σαυροειδή, γιατί δεν προσαρμόζονται στο χρωματικό περιβάλλον. Έχουν την αντίληψη ότι οι ίδιοι είναι το περιβάλλον. Μαύρο. Στο οποίο κατά καιρούς προσκαλούν οποιονδήποτε ταιριάζει καθ’ εκάστην με το χρώμα της γραβάτας τους. Έξις δευτέρα φύσις. Οπότε την έβδομη μέρα χτίζουν τον κόσμο στα όρια του ιδεολογικού τους μικρόκοσμου και τσαμπουκαλεύονται μετ’ ευτελείας.

Θ’ αναρωτηθεί κανείς και γιατί οι φιλοξενούμενοι πάμε. Καταρχάς, γιατί αν ο βασιλιάς καρνάβαλος νομίζει ότι έχει και υπηκόους και  βασίλειο, δεν υποχρεούσαι να του το αναγνωρίζεις κιόλας. Αφ’ ετέρου επειδή ξέρεις ότι δεν είναι και δικό του. Τρίτον, ξέρεις κι ότι στο τέλος, ο καρνάβαλος θα καεί. Και στο κάτω-κάτω της γραφής, έχεις πάντα τη δυνατότητα να πας αμασκάρευτος, χωρίς να χρωστάς ή να σου χρωστάνε τίποτα στον, κυριολεκτικά, αέρα τους.

Τώρα στα επιμέρους, η βικτωριανής ηθικής έκρηξη του ταύρου Οικονόμου απέναντι στο κόκκινο πανί Κανέλλη, δεν αντέχει σε κριτική από μεριάς μου. Δεν καταλαβαίνω, ως ένα βαθμό καν, γιατί έγινα είδηση. Από τι να εκπλαγώ δηλαδή. Από τη μη τήρηση της δεοντολογίας, των κανόνων, της… δημοκρατίας, κι άλλα τέτοια βαρύγδουπα; Δημοσιογράφος που διαλέγει πτώματα ή τραυματίες, θύτες ή θύματα, φονιάδες λαών ή ιδεών, θέματα, για να πει ό,τι πρέπει να πει, ώστε να μη χάσει τον… αέρα, αποκτά και την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να υπαγορεύει ή να επιβάλλει και στους άλλους τι θα πουν. Και πανικοβλήθηκε. Και φάνηκε τσίτσιδος. Όχι όπως τον γέννησε η μάνα του. Αλλά όπως αποκαλύπτεται αργά η γρήγορα on air τελικά, του καθενός μας ο πραγματικός εαυτός.

Όταν ο αέρας λοιπόν, ο τηλεοπτικός, δεν αντέχει την πραγματικότητα των γεγονότων, τότε αυτά από μόνα τους την ξεκαθαρίζουν. Αντίθετα, ο αέρας μολύνεται. Κι όχι μόνον από τα δακρυγόνα. Αυτά καθ’ αυτά τα γεγονότα λογόκρινε. Όχι εμένα. Κι αυτή είναι η κυρίαρχη πολιτική.  Η απόκρυψη των γεγονότων. Που όμως εκδικούνται. Πήγα περιγράφοντας χωρίς μάσκα, την σκληρή πραγματικότητα. Αποδείχτηκε λοιπόν πως ο καρνάβαλος όταν δεν την αντέχει, αν δεν καεί, αυτοαναφλέγεται.

Λιάνα Κανέλλη 

Λουΐζα Ράζου στην ΕΦ.ΣΥΝ: -Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που ξαναέβγαλε τις «αύρες» στους δρόμους;

 

 

Μέσα σε λίγες ημέρες αν όχι πρωτόγνωρων, σίγουρα καθοριστικών για μια ευνομούμενη πολιτεία γεγονότων, το ΚΚΕ παίρνει θέση, αρνείται την οποιαδήποτε συμπόρευση με άλλα κόμματα και καταγγέλλει τα περισσότερα ΜΜΕ για συγκάλυψη της αλήθειας. Η Λουίζα Ράζου, μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε. μιλά στην «Εφ.Συν.»
Καθώς το ΚΚΕ έχει κλείσει πάνω από 100 χρόνια ιστορίας, άρα έχει «δει» και «ζήσει» πολλά, συμφωνείτε με αυτό που ακούγεται από πολλές μεριές πως πλέον δεν μιλάμε καν για «δημοκρατία» με την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση;

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. υλοποιεί μια βαθιά αντιλαϊκή πολιτική, επιχειρώντας να βάλει λαϊκές αντιδράσεις και διεκδικήσεις στον γύψο. Η κλιμάκωση της αστυνομικής βίας και καταστολής πάει χέρι χέρι με την επίθεση στα εργασιακά και τα μορφωτικά δικαιώματα του λαού και της νεολαίας.

Συνοδεύεται από την κυβερνητική επιμονή να διαχειρίζεται την πανδημία με μέτρα που θέτουν σε σοβαρό κίνδυνο την υγεία του λαού, για να μην κινδυνέψουν οι στόχοι ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων. Γι’ αυτό και δεν έχει πάρει κανένα ουσιαστικό μέτρο για την προστασία της ζωής των εργαζομένων, πέρα από τα αλλεπάλληλα μέτρα της περιβόητης «κοινωνικής αποστασιοποίησης».

Αυτή η πολιτική είναι λογικό να έχει φουντώσει το αίσθημα οργής και αγανάκτησης μεγάλου μέρους του λαού μας.

Από τη «φαρέτρα» της αστικής δημοκρατίας η κυβέρνηση έχει ανασύρει το δόγμα «νόμος και τάξη» ως απαραίτητο συμπλήρωμα των προσπαθειών χειραγώγησης και ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας. Πράγματι το ΚΚΕ έχει πολύχρονη πείρα για το πώς οι διάφορες κυβερνήσεις εναλλάσσουν το «μαστίγιο» της καταστολής με το «καρότο» της κοινωνικής ειρήνης.

Πιστεύετε ότι τα μέτρα (νόμοι, έκτακτα μέτρα που τείνουν να γίνουν μόνιμα κ.λπ.) μπορούν να αντιστραφούν σε περίπτωση μη επανεκλογής της Ν.Δ. στην κυβέρνηση; Πιστεύετε ότι μια συνεργασία, έστω και σε κάποιους βασικούς άξονες, των κομμάτων της ευρύτερης Αριστεράς θα ήταν ένα ικανό δυναμικό αντιστροφής;
Ο αγώνας του λαού πρέπει να στοχοποιήσει τον πραγματικό αντίπαλο, για λογαριασμό του οποίου νομοθετεί η Ν.Δ. Αλλιώς θα γίνουμε στο ίδιο έργο θεατές: οι κυβερνήσεις θα διαδέχονται η μία την άλλη και ο πυρήνας της αντιλαϊκής πολιτικής θα παραμένει άθικτος.

Το ΚΚΕ σταθερά παλεύει στα σωματεία και στους μαζικούς φορείς για να βρεθούν στο επίκεντρο του αγώνα οι διεκδικήσεις για δουλειά, υγεία, ενάντια στην εργοδοτική βία και την κρατική καταστολή. Μέσα σε συνθήκες πανδημίας, το ΚΚΕ πρωτοστάτησε για να εκφραστεί η «οργανωμένη απειθαρχία» στις απαγορεύσεις της πάλης που επιχείρησε να επιβάλει η κυβέρνηση. Εμείς αυτόν τον δρόμο θα συνεχίσουμε με συνέπεια.

Ο κόσμος που σκέφτεται ότι θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί το κρεσέντο αυταρχισμού της Ν.Δ. με μια μερική ή γενικότερη συνεργασία «κορυφών» των πολιτικών κομμάτων, πρέπει να υπολογίσει ότι έτσι θα αποδράσουν από τις ευθύνες που τους αναλογούν δυνάμεις που -από κυβερνητικές θέσεις- έχουν στρώσει το χαλί για το αυταρχικό πλαίσιο που αξιοποιεί και έχει απογειώσει η Ν.Δ. Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που ξαναέβγαλε τις «αύρες» στους δρόμους; Οτι πρωτοστάτησε να περιφρουρηθεί το μισητό άγαλμα του Τρούμαν, χτυπώντας άγρια τη διαδήλωση;

Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι επί ημερών του έγινε ιδιώνυμο αδίκημα η πάλη ενάντια στους πλειστηριασμούς; Οτι δυσκόλεψε κι άλλο τους όρους άσκησης του απεργιακού δικαιώματος και πολλά άλλα; Η ανακοπή του αντιλαϊκού κατήφορου περνάει μέσα από την ανασυγκρότηση ενός μαχητικού εργατικού κινήματος, που σε συμμαχία με άλλα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα θα αναπτύσσουν κοινή δράση για όλα τα προβλήματα. Σε αυτόν τον δρόμο θα διαμορφώνονται και οι προϋποθέσεις της πραγματικής επίλυσής τους. Στον δρόμο για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Εχει παρατηρηθεί αρκετές φορές πως ο πρωθυπουργός είτε δεν αποδέχεται τις πολιτικές του ευθύνες, είτε «κρύβεται» πίσω από τους υπουργούς του (όπως το «Δεν γνώριζε καν τον κ. Λιγνάδη», που τόνισε πολλάκις η κ. Μενδώνη), είτε «αδειάζει» συνεργάτες του, με αποτέλεσμα να μην αναλαμβάνει και πάλι καμία ευθύνη για τα όσα κάνουν οι υπουργοί του. Ως ένα κόμμα που είναι οργανωμένο διαφορετικά, μη «επιτελικά», πώς κρίνετε αυτή τη στάση του κ. Μητσοτάκη;
Ο πρωθυπουργός, σε όποια πλευρά κι αν προσπαθήσει να σπρώξει τις ευθύνες για τα θέματα που αναφέρατε, δεν μπορεί να κρύψει τις δικές του μεγάλες πολιτικές ευθύνες. Οι χειρισμοί των υπουργών του ήταν και είναι σε γνώση του. Καμία παρέμβαση δεν έκανε για να τους διορθώσει ή να τους κατευθύνει.

Το πρόβλημα και ο κίνδυνος -για τον λαό και ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους- είναι ότι όλες αυτές οι αθλιότητες που είδαν τελευταία το φως της δημοσιότητας αντιμετωπίζονται από τον κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του σαν προπέτασμα καπνού για να κρυφτούν όλοι εκείνοι οι κοινωνικοί και οικονομικοί καταναγκασμοί που διευκολύνουν τις αποκρουστικές ενέργειες των δραστών (τύπου Λιγνάδη) και πάνω από όλα για να φιμώνουν τα θύματα. Μιλάμε για την εργασιακή ζούγκλα και ανασφάλεια, την εμπορευματοποίηση αθλητισμού και πολιτισμού, ακόμα και της σεξουαλικότητας του ανθρώπου, το ανεπαρκές ποινικό πλαίσιο και την ελλιπή προστασία των θυμάτων. Αυτά για το κόμμα όπου ηγείται ο κ. Μητσοτάκης είναι ψιλά γράμματα.
Πώς σχολιάζετε τον τρόπο που κάλυψαν τα περισσότερα ΜΜΕ τις αντιδράσεις με αφορμή την αστυνομική βία στη Ν. Σμύρνη;
Είναι γεγονός ότι αυτό που παρακολουθήσαμε την Τρίτη το βράδυ στους δέκτες μεγάλων τηλεοπτικών σταθμών δεν έχει καμία σχέση με αυτό που πραγματικά διαδραματίστηκε στη Ν. Σμύρνη. Χιλιάδες λαού διαδήλωσαν και δεν διαλύθηκαν, παρά τα επεισόδια που έστησαν κυβέρνηση και άλλοι ύποπτοι μηχανισμοί με τη συνδρομή κάποιων προβοκατόρικων στοιχείων. Αυτή την κινητοποίηση δεν την είδαμε.

Επίσης δεν μάθαμε ποιοι τη διοργάνωσαν, που ήταν εργατικά σωματεία, άλλοι μαζικοί φορείς και κάτοικοι της περιοχής. Δεν μας εκπλήσσει! Πολλές φορές μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις έχουν θαφτεί πίσω από φλεγόμενους κάδους και κτίρια.

Αντιλαϊκό κοντράστ

 


 

  Πηγή: Eurokinissi

 

Η άλλη πλευρά της εγκληματικής πολιτικής της κυβέρνησης στο έδαφος της πανδημίας, όπου αφήνει εκτεθειμένη τη ζωή και την υγεία του λαού, είναι η προσπάθεια να φορτώσει και τη νέα οικονομική κρίση στις πλάτες του.

Οι εξαγγελίες για την ανακύκλωση μέτρων που μεταθέτουν απλά μερικούς μήνες παρακάτω τη βαριά λυπητερή για το λαό και τα πανηγύρια για «λεφτά με ουρά» από την ΕΕ δεν κρύβουν, αντίθετα τονίζουν αυτήν την πραγματικότητα. Φέρνουν παράλληλα στην επιφάνεια την ταξική πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, που ξεδιπλώνεται όλους αυτούς τους μήνες, με τη συναίνεση και των άλλων αστικών κομμάτων.

Το «κοντράστ» δεν μπορεί να κρυφτεί:

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι «η οικονομία άντεξε» το 2020 και ότι «τα καλύτερα είναι μπροστά». Δεν μπορούν όμως να πουν το ίδιο οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που απολύθηκαν πέρυσι τέτοια εποχή, όσοι φυτοζωούν επί έναν και πλέον χρόνο με τα ψίχουλα που περισσεύουν από την επιδότηση της εργοδοσίας, όσοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με νέες ανατροπές στις συμβάσεις, στον εργάσιμο χρόνο, με την ένταση της εκμετάλλευσης που σαρώνει τους χώρους δουλειάς στο όνομα «της προστασίας των θέσεων εργασίας».

Ολα αυτά ήρθαν για να μείνουν. Γι' αυτό η κυβέρνηση φρόντισε να τα «κατοχυρώσει» με δεκάδες νόμους, ενώ στα σκαριά έχει και νέες «ανατροπές του αιώνα» στα Εργασιακά. Γι' αυτό παρουσιάζει ως «κανονικότητα» για την επόμενη μέρα τα όσα ζουν οι εργαζόμενοι ένα χρόνο τώρα, δίνοντας το «πράσινο φως» για ένα νέο αντεργατικό ξεσάλωμα.

Αλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα χαιρετίζουν τη «συνέχιση της χαλαρής δημοσιονομικής πολιτικής» από την ΕΕ, που διευρύνει σ' αυτή τη φάση τα περιθώρια να τροφοδοτήσουν τους ομίλους με ζεστό χρήμα και προνόμια. Την ίδια ώρα όμως, φορτώνουν τον λογαριασμό στο λαό και του υπενθυμίζουν με νόημα πως για εκείνον «οι δυνατότητες δεν είναι απεριόριστες».

Αυτό το ζουν από πρώτο χέρι οι εργαζόμενοι, αλλά και οι βιοπαλαιστές ΕΒΕ, οι οποίοι άκουσαν ξανά χτες από τον πρωθυπουργό να ανακοινώνει τα ίδια ανεπαρκή μέτρα «στήριξης» από τις επιπτώσεις των περιορισμών εξαιτίας της πανδημίας, που αποδεδειγμένα πλέον δεν μπορούν να τους προσφέρουν καμιά ουσιαστική ανακούφιση.

Οσες «ευκολίες πληρωμής» κι αν τους κάνει το κράτος, όσο μπροστά κι αν κλωτσήσει το τενεκεδάκι των υποχρεώσεών τους σε εφορία, ασφαλιστικά ταμεία, τράπεζες, ιδιώτες και οργανισμούς, η πολιτική της σφίγγει κι άλλο τη θηλιά στο λαιμό τους, απειλώντας την επιβίωση χιλιάδων από αυτούς πριν ακόμα προλάβει να «ανοίξει» η αγορά.

Η πίεση συνολικά στους αυτοαπασχολούμενους μεγαλώνει, όσο η κυβέρνηση απορρίπτει τα δίκαια αιτήματα για διαγραφή χρεών, στήριξη του εισοδήματος, επαναφορά του αφορολόγητου κ.ά. Οσο προσπαθεί με τα μέτρα που ανακοινώνει να χρυσώσει το χάπι της διαχρονικής εγκληματικής πολιτικής σε βάρος τους και να «καταλαγιάσει» τη δίκαιη δυσαρέσκεια που μεγαλώνει.

Αλλά και όταν η κυβέρνηση λέει ότι «θωρακίζει» το χρηματοπιστωτικό σύστημα για την επόμενη μέρα, βαδίζοντας πάνω στα βήματα των προηγούμενων, «στην άλλη άκρη της γραμμής» χιλιάδες λαϊκά σπίτια και επαγγελματίες βρίσκονται αντιμέτωποι με τους μαζικούς πλειστηριασμούς και τις πτωχεύσεις.

Την ώρα που η ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα - με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσιάζει ως «δικαίωση» των θέσεών του το σχέδιο για κοινό δανεισμό της ΕΕ - πανηγυρίζουν για τα δισ. που θα εισρεύσουν στην ελληνική οικονομία από το Ταμείο Ανάκαμψης και σχεδιάζουν το πώς οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα «αρμέξουν» το φτηνό χρήμα για επενδύσεις στα «πράσινα» και ψηφιακά πεδία, επιβάλλουν νέους «πράσινους» και «ψηφιακούς» φόρους στο λαό με ορίζοντα... το 2060, πρόσθετα στην υπόλοιπη φοροληστεία.

Και βέβαια, σφυρηλατούν νέα βαριά δεσμά και μηχανισμούς «εποπτείας» για τις αντεργατικές ανατροπές, την επίθεση στα δικαιώματά του, για ένα κράτος ακόμα πιο «θωρακισμένο» και εχθρικό στις ανάγκες του. Αυτές τις ανάγκες μπορεί να τις φέρει στο προσκήνιο, να ανοίξει το δρόμο για να ικανοποιηθούν μόνο η οργανωμένη λαϊκή πάλη απέναντι στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις και τα κόμματά του.

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή μας» του «Ριζοσπάστη», Παρασκευή 12 Μάρτη 2020

902gr

Παράλληλα εγκλήματα


Τρεις βδομάδες μετά τα αντίστοιχα μαντάτα από τις ΗΠΑ, η είδηση επαναλαμβάνεται, αυτήν τη φορά στην Ιταλία: Η στατιστική υπηρεσία της χώρας ανακοίνωσε την Τετάρτη ότι μέσα σε μόλις ένα χρόνο το προσδόκιμο ζωής μειώθηκε λόγω της πανδημίας σχεδόν κατά ένα έτος, από τα 83,2 έτη το 2019 στο 82,3 το 2020.

Στον βιομηχανικό βορρά μάλιστα, στις περιοχές που πλήγηκαν ακόμα περισσότερο, με την εργατική τάξη να πληρώνει βαρύ φόρο αίματος για να συνεχίζεται απρόσκοπτη η κερδοφορία των μονοπωλίων χωρίς μέτρα προστασίας των εργαζομένων στα εργοστάσια, στις συγκοινωνίες κ.α., οι επιπτώσεις είναι ακόμα μεγαλύτερες: Στη Λομβαρδία το προσδόκιμο ζωής μειώθηκε 2,5 ολόκληρα χρόνια (!), από τα 83,7 στα 81,2 έτη.

Τα στοιχεία αυτά «κουμπώνουν» με τα όσα ανακοινώθηκαν πριν λίγες μέρες για την πλεονάζουσα θνησιμότητα στην Ιταλία: Το 2020 καταγράφηκαν 100.000 περισσότεροι θάνατοι από τον ετήσιο μέσο όρο της προηγούμενης πενταετίας, με τους επίσημα καταγεγραμμένους θανάτους από Covid-19 να φτάνουν μόνο στο 75% αυτού του αριθμού.

***

Είχε προηγηθεί στα μέσα Φλεβάρη η δημοσιοποίηση των αντίστοιχων στοιχείων για τη μείωση του προσδόκιμου ζωής στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με το Εθνικό Κέντρο Στατιστικών Υγείας και το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC), με βάση τα στοιχεία από το πρώτο κιόλας εξάμηνο του 2020, το προσδόκιμο ζωής στην πρώτη ιμπεριαλιστική δύναμη μειώθηκε στα 77,8 χρόνια, φτάνοντας στο χαμηλότερο σημείο από το 2006.

Μεγαλύτερη είναι η μείωση για τους Αφροαμερικανούς και τους Λατίνους - που έχουν ακόμα υψηλότερα ποσοστά εργατικών και φτωχών λαϊκών στρωμάτων - σε άλλη μια αποτύπωση του ταξικού χαρακτήρα της πανδημίας και των συνεπειών της: Το προσδόκιμο ζωής για τους Αφροαμερικανούς μειώθηκε κατά 2,7 χρόνια από το 2019, πέφτοντας στα 72 χρόνια - το χαμηλότερο επίπεδο από το 2001 - και στους λατινοαμερικανικής καταγωγής κατά 1,9 χρόνια.

Χτεσινά δημοσιεύματα μάλιστα προαναγγέλλουν νέα έκθεση του Ομοσπονδιακού Κέντρου Ελέγχου Νοσημάτων, σύμφωνα με την οποία συνολικά το 2020 καταγράφηκε η υψηλότερη θνησιμότητα στην ιστορία των ΗΠΑ αφότου άρχισαν να τηρούνται δεδομένα γι' αυτή...

Τι επιβεβαιώνεται από όλα τα παραπάνω δραματικά στοιχεία; Το γεγονός ότι οι λαοί σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, ακόμα και στα πιο ισχυρά κράτη του, πλήρωσαν και πληρώνουν βαρύ τίμημα από την απουσία ουσιαστικών μέτρων προστασίας της υγείας και της ζωής τους (καθώς αυτά λογίζονται ως «κόστος» για το κεφάλαιο και το κράτος του), πληρώνουν την εμπορευματοποίηση και τη γύμνια των δημόσιων συστημάτων Υγείας, αλλά και την «παράλληλη πανδημία» της μετατροπής των συστημάτων αυτών σε συστήματα Υγείας «μιας νόσου», σε βάρος της αντιμετώπισης άλλων σοβαρών ασθενειών, με βαθιές συνέπειες που θα τις βρίσκουμε μπροστά μας.

***

Αντίστοιχες τάσεις αποτυπώνονται και στα επίσημα στοιχεία για την Ελλάδα. Παρότι εδώ δεν έχουν ανακοινωθεί εκτιμήσεις για το προσδόκιμο ζωής, οι πάνω από 130.000 θάνατοι που καταγράφηκαν συνολικά το 2020, είναι σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ σχεδόν 9.000 περισσότεροι από τον ετήσιο μέσο όρο θανάτων της τελευταίας 5ετίας (αύξηση 7,25%). Μάλιστα, από την 46η έως την 51η βδομάδα του 2020 (9 Νοέμβρη - 20 Δεκέμβρη), δηλαδή την περίοδο που κορυφώθηκε το δεύτερο κύμα της πανδημίας στη χώρα, με το φρακάρισμα στις ΜΕΘ και τα δημόσια νοσοκομεία ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα, καταγράφεται η μεγαλύτερη αύξηση, από 20% έως 42% περισσότεροι θάνατοι σε σχέση με το 2019.

Από τα παραπάνω επιβεβαιώνονται αφενός οι δραματικές συνέπειες που βιώνει ο λαός από την πολιτική που τον αφήνει εκτεθειμένο στην πανδημία, χωρίς ουσιαστικά μέτρα προστασίας και πραγματική θωράκιση του δημόσιου συστήματος Υγείας.

Αφετέρου, το γεγονός ότι και εδώ η πλεονάζουσα θνησιμότητα υπερβαίνει κατά πολύ τους καταγεγραμμένους θανάτους από Covid-19 (στις 31/12/2020 είχαν καταγραφεί 4.838 θάνατοι από κορονοϊό), φανερώνει τις συνέπειες από την υποθεραπεία και όλων των άλλων σοβαρών νοσημάτων. Η αναστολή έως και του 80% των προγραμματισμένων χειρουργείων, το κλείσιμο και οι συμπτύξεις κλινικών, οι εκατομμύρια λιγότερες επισκέψεις ασθενών στα Επείγοντα των δημόσιων νοσοκομείων και στα Κέντρα Υγείας, η τραγική κατάσταση στις δημόσιες μονάδες Υγείας με τις αλλεπάλληλες συρροές κρουσμάτων κορονοϊού, που κάνει πολλούς ασθενείς να αργούν να αποφασίσουν να φτάσουν σε αυτές, η «οδύσσεια» που αντιμετωπίζουν χιλιάδες χρόνιοι ασθενείς για να βρουν ραντεβού και εξετάσεις, αποτελούν χαρακτηριστικά στοιχεία της πολιτικής που μετατρέπει το σύστημα Υγείας σε σύστημα «μιας νόσου», με τραγικές συνέπειες για τον λαό.

* * *

Ακριβώς από αυτήν την πλευρά, αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο το έγκλημα που βρίσκεται σε εξέλιξη και αυτές τις μέρες από την κυβέρνηση, που ακόμα και τώρα, σε συνθήκες νέας δραματικής έξαρσης της πανδημίας, εφαρμόζει την ίδια εγκληματική πολιτική, αρνείται να επιτάξει τα μεγάλα ιδιωτικά νοσοκομεία στην Αττική και να τα εντάξει στην εφημερία για Covid και μη Covid περιστατικά, αρνείται να εντάξει τους αυτοαπασχολούμενους υγειονομικούς σε έναν ενιαίο κρατικό σχεδιασμό για την ιατρική φροντίδα του λαού, την κατ' οίκον νοσηλεία, τους εμβολιασμούς κ.λπ.

Τώρα ακριβώς είναι λοιπόν η ώρα, οι εργαζόμενοι και ο λαός μαζί με τους υγειονομικούς να δυναμώσουν την πάλη τους, τον αγώνα για την υπεράσπιση της υγείας και της ζωής του λαού, στο σήμερα και στο αύριο!

Αντιλαϊκό κοντράστ


Η άλλη πλευρά της εγκληματικής πολιτικής της κυβέρνησης στο έδαφος της πανδημίας, όπου αφήνει εκτεθειμένη τη ζωή και την υγεία του λαού, είναι η προσπάθεια να φορτώσει και τη νέα οικονομική κρίση στις πλάτες του.

Οι εξαγγελίες για την ανακύκλωση μέτρων που μεταθέτουν απλά μερικούς μήνες παρακάτω τη βαριά λυπητερή για το λαό και τα πανηγύρια για «λεφτά με ουρά» από την ΕΕ δεν κρύβουν, αντίθετα τονίζουν αυτήν την πραγματικότητα. Φέρνουν παράλληλα στην επιφάνεια την ταξική πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, που ξεδιπλώνεται όλους αυτούς τους μήνες, με τη συναίνεση και των άλλων αστικών κομμάτων.

Το «κοντράστ» δεν μπορεί να κρυφτεί:

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι «η οικονομία άντεξε» το 2020 και ότι «τα καλύτερα είναι μπροστά». Δεν μπορούν όμως να πουν το ίδιο οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που απολύθηκαν πέρυσι τέτοια εποχή, όσοι φυτοζωούν επί έναν και πλέον χρόνο με τα ψίχουλα που περισσεύουν από την επιδότηση της εργοδοσίας, όσοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με νέες ανατροπές στις συμβάσεις, στον εργάσιμο χρόνο, με την ένταση της εκμετάλλευσης που σαρώνει τους χώρους δουλειάς στο όνομα «της προστασίας των θέσεων εργασίας».

Ολα αυτά ήρθαν για να μείνουν. Γι' αυτό η κυβέρνηση φρόντισε να τα «κατοχυρώσει» με δεκάδες νόμους, ενώ στα σκαριά έχει και νέες «ανατροπές του αιώνα» στα Εργασιακά. Γι' αυτό παρουσιάζει ως «κανονικότητα» για την επόμενη μέρα τα όσα ζουν οι εργαζόμενοι ένα χρόνο τώρα, δίνοντας το «πράσινο φως» για ένα νέο αντεργατικό ξεσάλωμα.

Αλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα χαιρετίζουν τη «συνέχιση της χαλαρής δημοσιονομικής πολιτικής» από την ΕΕ, που διευρύνει σ' αυτή τη φάση τα περιθώρια να τροφοδοτήσουν τους ομίλους με ζεστό χρήμα και προνόμια. Την ίδια ώρα όμως, φορτώνουν τον λογαριασμό στο λαό και του υπενθυμίζουν με νόημα πως για εκείνον «οι δυνατότητες δεν είναι απεριόριστες».

Αυτό το ζουν από πρώτο χέρι οι εργαζόμενοι, αλλά και οι βιοπαλαιστές ΕΒΕ, οι οποίοι άκουσαν ξανά χτες από τον πρωθυπουργό να ανακοινώνει τα ίδια ανεπαρκή μέτρα «στήριξης» από τις επιπτώσεις των περιορισμών εξαιτίας της πανδημίας, που αποδεδειγμένα πλέον δεν μπορούν να τους προσφέρουν καμιά ουσιαστική ανακούφιση.

Οσες «ευκολίες πληρωμής» κι αν τους κάνει το κράτος, όσο μπροστά κι αν κλωτσήσει το τενεκεδάκι των υποχρεώσεών τους σε εφορία, ασφαλιστικά ταμεία, τράπεζες, ιδιώτες και οργανισμούς, η πολιτική της σφίγγει κι άλλο τη θηλιά στο λαιμό τους, απειλώντας την επιβίωση χιλιάδων από αυτούς πριν ακόμα προλάβει να «ανοίξει» η αγορά.

Η πίεση συνολικά στους αυτοαπασχολούμενους μεγαλώνει, όσο η κυβέρνηση απορρίπτει τα δίκαια αιτήματα για διαγραφή χρεών, στήριξη του εισοδήματος, επαναφορά του αφορολόγητου κ.ά. Οσο προσπαθεί με τα μέτρα που ανακοινώνει να χρυσώσει το χάπι της διαχρονικής εγκληματικής πολιτικής σε βάρος τους και να «καταλαγιάσει» τη δίκαιη δυσαρέσκεια που μεγαλώνει.

Αλλά και όταν η κυβέρνηση λέει ότι «θωρακίζει» το χρηματοπιστωτικό σύστημα για την επόμενη μέρα, βαδίζοντας πάνω στα βήματα των προηγούμενων, «στην άλλη άκρη της γραμμής» χιλιάδες λαϊκά σπίτια και επαγγελματίες βρίσκονται αντιμέτωποι με τους μαζικούς πλειστηριασμούς και τις πτωχεύσεις.

Την ώρα που η ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα - με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσιάζει ως «δικαίωση» των θέσεών του το σχέδιο για κοινό δανεισμό της ΕΕ - πανηγυρίζουν για τα δισ. που θα εισρεύσουν στην ελληνική οικονομία από το Ταμείο Ανάκαμψης και σχεδιάζουν το πώς οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα «αρμέξουν» το φτηνό χρήμα για επενδύσεις στα «πράσινα» και ψηφιακά πεδία, επιβάλλουν νέους «πράσινους» και «ψηφιακούς» φόρους στο λαό με ορίζοντα... το 2060, πρόσθετα στην υπόλοιπη φοροληστεία.

Και βέβαια, σφυρηλατούν νέα βαριά δεσμά και μηχανισμούς «εποπτείας» για τις αντεργατικές ανατροπές, την επίθεση στα δικαιώματά του, για ένα κράτος ακόμα πιο «θωρακισμένο» και εχθρικό στις ανάγκες του. Αυτές τις ανάγκες μπορεί να τις φέρει στο προσκήνιο, να ανοίξει το δρόμο για να ικανοποιηθούν μόνο η οργανωμένη λαϊκή πάλη απέναντι στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις και τα κόμματά του.

TOP READ