Αντιεμβολιαστικές οργανώσεις χρηματοδοτεί η Amazon μέσω “φιλανθρωπικού” πρότζεκτ

Κατιούσα

Αν αναρωτιέστε πού βρίσκουν χρήματα οι αντιεμβολιαστές κι έχουν απλώσει τα δίχτυα τους σε όλο τον κόσμο, κυρίως μέσω διαδικτύου, η απάντηση βρίσκεται στο ότι μπορούν να υπολογίζουν αφενός στην ανοχή των μεγάλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης, κι αφετέρου στην χρηματοδότηση μέσω επιχειρηματικών κολοσσών, εν προκειμένω της Amazon.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας Γκάρντιαν, ο φιλανθρωπικός βραχίονας της πολυεθνικής, AmazonSmile, αποτελεί δίαυλο διοχέτευσης εκατομμυρίων δολαρίων από δωρέες, σε τέσσερις από τις πιο προβεβλημένες οργανώσεις αντιεμβολιαστών στον κόσμο κι ακόμα περισσότερες μικρότερες..
Πιο συγκεκριμένα, το πρόγραμμα AmazonSmile, επιτρέπει στους αγοραστές να δωρίσουν το 0,5% της τιμής αγοράς ενός προϊόντος σε κάποια από τις οργανώσεις της αρεσκείας τους. Όχι τυχαία βέβαια, αλλά μέσα από μια λίστα που φτιάχνει και προωθεί η ίδια η Amazon. Εν προκειμένω, oι αγοραστές έχουν τη δυνατότητα να δώσουν τα χρήματά τους σε μία από τις παρακάτω οργανώσεις αντιεμβολιαστών:
National Vaccine Information Center (NVIC), Physicians for Informed Consent, Learn the Risk, and Age of Autism. Ακολουθούν αρκετές ακόμα πιο περιορισμένης εμβέλειας, γεγονός πάντως που επιβεβαιώνει πως η παρουσία αντιεμβολιαστικών οργανώσεων ούτε τυχαία, ούτε μεμονωμένη είναι.
Τέτοιου είδους «μη κερδοσκοπικές» οργανώσεις παίζουν καταλυτικό ρόλο στη διάδοση του αντιεμβολιαστικού κινήματος ζητώντας άρση του υποχρεωτικού εμβολιασμού ή προωθώντας την αμφισβήτηση της ασφάλειας και της αποτελεσματικότητας των εμβολίων, μέσω σύνδεσής τους πχ. με τον αυτισμό.
Τα μηνύματά τους διαδίδονται ανενόχλητα σε μεγάλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία επικρίνονται για την ανοχή τους σε αυτή την αντιεπιστημονική κι επικίνδυνη προπαγάνδα.
Οι ηγέτες των αντιεμβολιαστικών οργανώσεων φαίνεται να αξιοποιούν πλήρως την πλατφόρμα AmazonSmile, καλώντας τους αναγνώστες των ιστοσελίδων τους να τους συνδράμουν μέσω αυτής.
Εκτός από τους αντιεμβολιαστές, στη λίστα της Amazon μπορούσε, στο πρόσφατο παρελθόν τουλάχιστον, να βρει και οργανώσεις όπως η διαβόητη NRA (National Rifle Association) καθώς και άλλες οργανώσεις υπέρ της οπλοκαταχής.
Είναι άγνωστο το ποσό που λαμβάνουν μέσω του AmazonSmile οι αντιεμβολιαστές, καθώς για το 2018 η Amazon δεν έχει δώσει καθόλου στοιχεία για τους αποδέκτες και τα ποσά των δωρεών, ενώ το 2016 και το 2017 αυτά δημοσιεύτηκαν κατά τρόπο που καθιστά πολύ δύσκολη την προσπέλασή τους.
Η εταιρεία αρνήθηκε να πάρει άμεσα θέση για το ζήτημα, ενώ μια εκπρόσωπος τύπου περιορίστηκε να διαβεβαιώσει το κοινό πως ομάδες που «ασχολούνται με, στηρίζουν, ενθαρρύνουν ή προωθούν τη μη ανεκτικότητα, τη βία, το μίσος, την τρομοκρατία, το ξέπλυμα χρήματος ή άλλες παράνομες δραστηριότητες» δεν υπάρχουν στη λίστα του AmazonSmile. Η απειλή κατά της δημόσιας υγείας που συνιστά ο αντιεμβολιασμός δε συνιστά τρομοκρατική ενέργεια κι ως εκ τούτου καλώς συμπεριλαμβάνεται, μοιάζει να υποστηρίζει εμμέσως η επιχείρηση.
H εμπλοκή της Amazon στην εξάπλωση των αντιεμβολιαστικών θεωριών δε σταματάει εδώ, αφού μέσω της ιστοσελίδας της πολυεθνικής διαθέτει τα προϊόντα του (βιβλία, DVD, συμπληρώματα διατροφής) ο διαβόητος αντιεμβολιαστής Λάρι Κουκ, το κανάλι του οποίου στο youtube κατέβηκε πριν κάποιο διάστημα μετά από αντιδράσεις.
Επιπλέον πριν λίγες εβδομάδες, η Amazon αναγκάστηκε να κατεβάσει μια σειρά από αντιεμβολιαστικά  βίντεο στη σχετική πλατφόρμα της «Prime video», μετά από την επιστολή κυβερνητικού αξιωματούχου στον CEO της εταιρείας Τζεφ Μπέζος, όπου του επισήμαινε πως τα αποτελέσματα αναζήτησης της Amazon με λέξη – κλειδί «εμβόλια» έδιναν αποτελέσματα που κυριαρχούνταν από αντιεμβολιαστικά προϊόντα και κλιπ.
Με πληροφορίες από Guardian

Ελεύθερη η οπλοφορία στην Οκλαχόμα – Χωρίς άδεια και εκπαίδευση για τους κατοίκους άνω των 21

Κατιούσα

Την ώρα που οι ΗΠΑ θρηνούν εκατόμβες νεκρών κάθε χρόνο από πυροβόλα όπλα, η Οκλαχόμα έρχεται να προστεθεί στις 12 πολιτείες των ΗΠΑ που επιτρέπουν την πλήρως ελεύθερη οπλοκατοχή. Ο νέος κυβερνήτης Κέβιν Στιτ πέρασε νόμο την περασμένη Τετάρτη, σύμφωνα με τον οποίο σχεδόν όλοι οι κάτοικοι άνω των 21 επιτρέπεται να φέρουν όπλο χωρίς καμία άδεια και κανένα επιπλέον κόστος. Πλέον όσοι αγοράζουν όπλο δε θα υφίστανται το σχολαστικό έλεγχο από τις αρχές ασφαλείας που υπήρχε μετά από κάθε αίτηση οπλοφορίας, έλεγχος πολύ πιο εξαντλητικός από αυτόν που γίνεται τη στιγμή της αγοράς ενός όπλου. Το πιο εκπληκτικό απ’ όλα είναι πως οι αγοραστές δε θα υποχρεούνται καν να παρακολουθήσουν μαθήματα για τη σωστή χρήση του όπλου.
Επιπλέον, εν ενεργεία και έφεδροι στρατιωτικοί, όπως και βετεράνοι, θα μπορούν ήδη από τα 18 να φέρουν νόμιμα όπλο χωρίς άδεια.
Οι μόνοι που εξαιρούνται από την ελεύθερη οπλοφορία είναι οι καταδικασμένοι για κακουργήματα, ενδοοικογενειακή βία, καθώς και άτομα με ορισμένες ψυχικές ασθένειες. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις και τα ιδρύματα ανώτερης εκπαίδευσης θα έχουν το δικαίωμα να θέτουν τους δικούς τους κανόνες σχετικά με το αν επιτρέπονται ή όχι όπλα στο χώρο τους.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο νέος νόμος είναι επανάληψη του περσινού, ο οποίος δεν πέρασε λόγω της τότε κυβερνήτη Μαίρη Φάλιν, που άσκησε βέτο. Ο νόμος πέρασε άνετα από το τοπικό κοινοβούλιο και θα τεθεί σε εφαρμογή από την 1^η Νοεμβρίου. Ο κυβερνήτης εμφανίστηκε ενθουσιασμένος με το νομοθέτημα, δηλώνοντας κατά την υπογραφή του πως κάτοικοι από όλες τις κομητείες της πολιτείας του ζήτησαν να “προστατεύσει το δικαίωμά τους να οπλοφορούν”.
Με πληροφορίες από: kosu.org

Η Βενεζουέλα και η οπορτουνιστική θεωρία του «Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα»

Από Οικοδόμος

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών στη Βενεζουέλα είναι καταιγιστικές. Από την εκλογική νίκη της δεξιάς-αντιδραστικής αντιπολίτευσης τον περασμένο Δεκέμβρη, μέχρι την πρόσφατη δολοφονία του πρώην διοικητή της μπολιβαριανής πολιτοφυλακής παρατηρούμε μια σειρά γεγονότων που οδηγούν στην αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης Μαδούρο. Δεκαοχτώ χρόνια από τον ερχομό του Ούγκο Τσάβες στην εξουσία το 1998, η λεγόμενη «μπολιβαριανή Επανάσταση» τρίζει επικίνδυνα, με την συντηρητική αντιπολίτευση να έχει περάσει στην αντεπίθεση και μια σειρά εξωτερικών παραγόντων (ΗΠΑ, γειτονικές κυβερνήσεις, Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών κλπ.) να επιχειρούν ποικιλοτρόπως παρέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας.
Η κρίση στη Βενεζουέλα έχει δύο όψεις:  Η μια όψη είναι ότι η κυβέρνηση και ο λαός της χώρας δέχονται μια πολυπλόκαμη επίθεση από ιμπεριαλιστικά κέντρα, με σκοπό την όξυνση της κατάστασης σε τέτοιο βαθμό που να δικαιολογεί πιθανή στρατιωτική επέμβαση. Η επίθεση στη Βενεζουέλα εντάσσεται στο πλαίσιο ευρύτερων ενδοιμπεριαλιστικών-ενδοαστικών συγκρούσεων και ανταγωνισμών που, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, λαμβάνουν χώρα στη Λατινική Αμερική. Αυτό προκύπτει και από τις εξελίξεις στη Βραζιλία (7η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο) όπου η ενδοαστική «φαγωμάρα» και το όργιο σκανδαλολογίας οδήγησε στην αποπομπή της προέδρου Ντ.Ρούσεφ.
Η δεύτερη- και εξόχως σημαντική- όψη της κρίσης της Βενεζουέλας σχετίζεται με τον ίδιο το χαρακτήρα της «μπολιβαριανής επανάστασης» αλλά και ευρύτερα των αριστερών-προοδευτικών κινημάτων που αναδύθηκαν στη Λατινική Αμερική τις τελευταίες δεκαετίες. Τίθενται, λοιπόν, αυτόματα ορισμένα ερωτήματα: Τι ταξικό πρόσημο είχε η μπολιβαριανή διαδικασία αλλά και ριζοσπαστικά, αριστερά ρεύματα σε χώρες όπως η Βολιβία του Μοράλες;  Πως διαχειρίστηκαν οι δυνάμεις αυτές τα ερείπια της φτώχειας και της εξαθλίωσης που άφησαν πίσω τους δεκαετίες δεξιών-συντηρητικών κυβερνήσεων; Προς τα που οδηγήθηκε πολιτικά και οικονομικά το ριζοσπαστικό κίνημα που αναδείχθηκε στη Λατινική Αμερική στα τέλη του 20ου αιώνα;
Είναι αδιαμφισβήτο ότι την τελευταία εικοσαετία συνέβησαν θετικές κοινωνικοπολιτικές διεργασίες στη Λατινική Αμερική. Πρόκειται για διεργασίες και αλλαγές που- δικαίως- συνοδεύτηκαν από την προσδοκία και ελπίδα ότι οι λαοί της καταπιεσμένης και καταληστευμένης αυτής ηπείρου θα μπορούσαν να σπάσουν τα ιμπεριαλιστικά τους δεσμά. Ταυτόχρονα, όμως, οι ίδιες αυτές αλλαγές συνοδεύτηκαν από αυταπάτες και στρεβλώσεις για το πως θα μπορούσαν τα μαζικά λατινοαμερικάνικα κινήματα να προσεγγίσουν τον σοσιαλισμό. Οι αυταπάτες αυτές βρήκαν πρόσφορο έδαφος σε μια εποχή που ο μαρξισμός-λενινισμός, ο ιστορικός σοσιαλισμός του 20ου αιώνα, δέχονταν ανηλεή επίθεση από φορείς «ανανεωτικών», οπορτουνιστικών αντιλήψεων. Η ιδεολογική λάσπη που δέχθηκε η σοσιαλιστική οικοδόμηση του 20ου αιώνα πήγε χέρι-χέρι με την ανάδυση ενός νέου «ιδεολογήματος»- του λεγόμενου «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα». Στη θεωρία αυτή βασίστηκαν κινήματα όπως η μπολιβαριανή επανάσταση του Τσάβες, η κυβέρνηση του Έβο Μοράλες στη Βολιβία, η κυβέρνηση του Ράφαελ Κορέα στο Εκουαδόρ και άλλες δυνάμεις στη Λατινική Αμερική, σε μια προσπάθεια να συσπειρώσουν και να κινητοποιήσουν ευρύτερες λαϊκές μάζες.
Το πρόβλημα με τον «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» συνίσταται σε δύο βασικά πράγματα: Πρώτον, αν και εμφανίζεται ως σχετικά νέα θεωρία, επί της ουσίας είναι ένα σύνολο παλιών, αντιμαρξιστικών ιδεολογημάτων με νέο περιτύλιγμα. Δεύτερον, δεν συνιστά «σοσιαλισμό», αλλά ένα τροποποιημένο είδος σοσιαλδημοκρατίας. Αν και η θεωρία αυτή εισήλθε δυναμικά στο δημόσιο διάλογο με αφορμή την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση (2007-2008), εντούτοις η ιδεολογική της σύλληψη ξεκινά το 1996 από το γερμανό κοινωνιολόγο Χάνς Ντίτριχ Στεφαν.

Αντιμαρξιστικά ιδεολογήματα με επαναστατικό περιτύλιγμα.

Η θεωρία του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα» κινείται στις ίδιες ιδεολογικές ράγες με αυτές του λεγόμενου «ευρωκομμουνισμού» (δημοκρατικός δρόμος προς το σοσιαλισμό), επεκτείνοντας τις αυταπάτες και τον οπορτουνισμό ένα βήμα παραπέρα. Ξεκινάει με την παραδοχή ότι τόσο ο Καπιταλισμός, όσο και ο Σοσιαλισμός που οικοδομήθηκε τον 20ο αιώνα, χαρακτηρίζονται από τεράστιο έλλειμα δημοκρατίας και απέτυχαν να δώσουν λύσεις σε επείγοντα ζητήματα της ανθρωπότητας. Με λίγα λόγια, η θεωρία του Ντίτριχ «τσουβαλιάζει» τις κατακτήσεις του ιστορικού Σοσιαλισμού που γνωρίσαμε με την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Δε μένει, όμως, εκεί. Εμφορούμενη από μια ιδεαλιστική, αντιμαρξιστική αντίληψη της Ιστορίας, η νέα θεωρία συνίσταται επιγραμματικά στα εξής:

1. Αρνείται τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης ως επαναστατικού υποκειμένου. Προπαγανδίζει δε «το τέλος των βασικών κοινωνικών προγραμμάτων της μεγαλοαστικής τάξης και της ιστορικής εργατικής τάξης» (Ντίτριχ). Ως εκ τούτου, η ταξική πάλη δεν είναι αναγκαία και τη θέση της μπορεί να πάρει ένα είδος συνεργασίας των τάξεων.

1. Αρνείται τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αντιθέτως, προκρίνει ένα είδος «συμμετοχικής δημοκρατίας» και την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός κράτους με θεσμούς (οικονομικούς, πολιτικούς, στρατιωτικούς κλπ.) που θα ρυθμίζουν την κοινωνική ζωή. Αποφεύγει να αναφέρει το ποιά τάξη θα βρίσκεται στην εξουσία, αφήνοντας να εννοηθεί- γενικά και αόριστα- την ύπαρξη ενός υποτιθέμενα ανεξάρτητου, αταξικού(!)  κράτους προς όφελος όλων.

1. Μεικτή οικονομία και αποδοχή της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής: Σε αυτό το σημείο, αποκαλύπτεται πλήρως- και πέραν πάσης αμφιβολίας- ο σοσιαλδημοκρατικός χαρακτήρας της θεωρίας. Ο καπιταλισμός δεν χρειάζεται να ανατραπεί, αλλά χρήζει διαχείρισης προς όφελος του… κοινού καλού. Το ιδιωτικό κεφάλαιο, σύμφωνα με τον γερμανό κοινωνιολόγο, θα αναγκαστεί (πως άραγε;) από την κυρίαρχη κρατική παραγωγή, να δουλέψει για την ανάπτυξη του συνόλου του λαού! Ο ίδιος ο Χ.Ντίτριχ παραδέχεται: «Ο μόνος εφικτός τρόπος (για τον σοσιαλισμό) είναι μια μεικτή οικονομία, που θα έχει τρία συστατικά στοιχεία, το Κράτος, την ιδιωτική πρωτοβουλία και τη δημόσια περιουσία στη μορφή συνεταιρισμών».

Ο περίφημος, λοιπόν, «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα» δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια θεωρία που ενσωματώνει στοιχεία του ευρωκομμουνισμού και της σοσιαλδημοκρατίας, διανθισμένη με αντινεοφιλελεύθερη ρητορική. Πρόκειται για θεωρία άκρως βολική για την αστική τάξη και την εξουσία των μονοπωλίων, καθώς λειτούργησε και λειτουργεί αποπροσανατολιστικά για μεγάλο μέρος των εργατικών-λαϊκών μαζών, τόσο στη Λατινική Αμερική, όσο και στην Ευρώπη.
Βλ.περισσότερα: Νίκος Μόττας, «Σοσιαλισμός του 21ου αιώνα»: επαναστατική θεωρία η σοσιαλδημοκρατικός οπορτουνισμός, Μαρξιστική Επιθεώρηση Praxis, Τεύχος.3, 2013. http://praxisreview.gr/21/

Το αντιμαρξιστικό ιδεολογικό κατασκεύασμα του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα» άσκησε τεράστια επιρροή στα λατινοαμερικανικά κινήματα των τελευταίων χρόνων. Υιοθετήθηκε δε, με επι μέρους παραλλαγές, ως εναλλακτικό μοντέλο απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό από μια σειρά ηγεσίες της λατινοαμερικανικής ηπείρου: Τσάβες, Μοράλες, Κορέα, Λούλα κλπ. Στη Βενεζουέλα, η «μπολιβαριανή επανάσταση» χτίστηκε στις βάσεις αυτής της θεωρίας (ο Χ.Ντίτριχ υπήρξε για ένα διάστημα σύμβουλος του προέδρου Τσάβες), επιχειρώντας να προχωρήσει σε δίκαιη αναδιανομή πλούτου, επιτρέποντας την ύπαρξη και δραστηριοποίηση του ιδιωτικού κεφαλαίου.
Δύο εκ των ηγετικών στελεχών του PSUV (Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας), οι Άλι Ροντρίγκες Αράκε και Αλμπέρτο Μούγερ Ρόχας, γράφουν σχετικά με τον «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα»: «είναι μια διαδικασία που δεν περιορίζει τις οικονομικές ελευθερίες καθώς θεωρεί ότι ο ανταγωνισμός είναι δημοκρατικός υπό τον όρο να είναι σαφής και να μην οδηγεί στη δημιουργία ολιγοπωλίων ή μονοπωλίων», «δεν πέφτει στο λάθος να θεωρεί ότι μπορεί να επιβληθεί μέσω της δικτατορίας του προλεταριάτου», στοχεύει «στη διεύρυνση του δημόσιου χώρου», στην «ανάπτυξη του παραγωγικού μηχανισμού στο πλαίσιο μιας βιώσιμης οικονομίας μέσω της δημιουργίας νέων -δημόσιων, κοινοτικών και ιδιωτικών- επιχειρήσεων και την ενίσχυση των ήδη υπαρχουσών». (Α.Ρ. Αράκε – Α.Μ. Ρόχας: «Ο σοσιαλισμός της Βενεζουέλας και το κόμμα που θα τον προωθήσει», εκδ. ΚΨΜ, Αθήνα 2009).
Ο παραλληλισμός με τις γνωστές σε Ευρώπη και Ελλάδα δοκιμασμένες σοσιαλδημοκρατικές συνταγές είναι αναπόφευκτος. Ο σοσιαλισμός της μπολιβαριανής επανάστασης – πέραν των όποιων αδιαμφισβήτητων καλών προθέσεων- ήταν και είναι ένας σοσιαλισμός της αγοράς, μια φιλολαϊκή μεταρρυθμιστική προσπάθεια μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος και της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Πόσο όμως φιλολαϊκό και κυρίως, για πόσο διάστημα αποτελεσματικό, μπορεί να είναι ένα εγχείρημα που, επί της ουσίας, επιχειρεί να προσεγγίσει τον σοσιαλισμό μέσα από κοινωνικά προγράμματα, ενίσχυση των συνεταιρισμών, κρατικοποιήσεις τομέων της οικονομίας και αναδιανομή εισοδήματος, χωρίς να αγγίζει την ουσία του προβλήματος; Πόσο πραγματικά φιλολαϊκό μπορεί να είναι ένα εγχείρημα που προσπαθεί να συγκεράσει τις ανυπέρβλητες ταξικές διαφορές, αφήνοντας άθικτη την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και έναν ιδιωτικό τομέα να κυριαρχεί;

Μια προδιαγεγραμμένη εξέλιξη

Οι πρόσφατες εξελίξεις στη Βενεζουέλα δεν ήρθαν ως κεραυνός εν αιθρία. Αποτελούν λογική συνέπεια της πορείας που ακολούθησε η μπολιβαριανή επανάσταση, ασχέτως της φυσικής ή μη παρουσίας του Ούγκο Τσάβες. Η αστική τάξη της χώρας- η οποία συνδέεται στενά με αμερικανικά μονοπωλιακά συμφέροντα- έψαχνε την κατάλληλη χρονικά ευκαιρία ώστε να χτυπήσει. Και το έπραξε αυτό εκμεταλλευόμενη μια σειρά απο παράγοντες (οικονομική κρίση, πολιτική διαφθορά στος κόλπους του PSUV, κλπ.) και μειονεκτήματα της μπολιβαριανής εξουσίας.
Η κρίση της Βενεζουέλας αποδεικνύει τη λαθεμένη αντίληψη που υπάρχει σε κόλπους της λατινοαμερικάνικης (αλλά και της ευρωπαϊκής) αριστεράς για το ζήτημα του Ιμπεριαλισμού. Πρόκειται για την αντίληψη που θεωρεί τις- πράγματι υπαρκτές- ανισότιμες σχέσεις μεταξύ των χωρών της Λατινικής Αμερικής και των ΗΠΑ ως σχεδόν αποκλειστική αιτία καθυστέρησης και υπανάπτυξης των οικονομιών τους. Έτσι, πολλά απ’ τα λατινοαμερικάνικα κινήματα (συμπεριλαμβανομένου του «τσαβισμού») έδωσαν βάση στο λεγόμενο αντι-αποικιακό, αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα, στην απεξάρτηση δηλαδή από τα δεσμά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, υποβαθμίζοντας το ρόλο των ντόπιων αστικών τάξεων. Ως εκ τούτου, παρατηρήθηκε το φαινόμενο να διαχωρίζεται η αστική τάξη («ξενόδουλη» ή «πατριωτική») κάθε χώρας με βάση την στάση που κρατά απέναντι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Πρόκειται για λαθεμένη αντίληψη που αυτονομεί τις σχέσεις εξάρτησης και αλληλεξάρτησης από τον αγώνα για την ανατροπή των ίδιων των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

«Η εθνική αστική τάξη είναι ανίκανη να πάρει μια αγωνιστική θέση κατά του ιμπεριαλισμού. Αυτό αποδεικνύει πως φοβάται περισσότερο τη λαϊκή επανάσταση, πατά τη δεσποτική πίεση των μονοπωλίων που κακοποιούν τον εθνικό χαρακτήρα, προσβάλουν τα πατριωτικά αισθήματα και αποικιοποιούν την οικονομία. Η υψηλή αστική τάξη (μπουρζουαζία) δεν διστάζει να συμμαχήσει με τον ιμπεριαλισμό και τους λατιφουντίστες για να πολεμήσει το λαό και να εμποδίσει το δρόμο του προς την επανάσταση».
[…]
«Όταν μας μιλούν για την κατάκτηση της εξουσίας με κανονικές εκλογές, η ερώτησή μας είναι πάντα η ίδια: αν ένα λαϊκό κίνημα κατακτήσει την εξουσία με μεγάλη πλειοψηφία και αποφασίσει να αρχίσει τις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές, κατά το πρόγραμμα, δεν θα βρεθεί αμέσως σε σύγκρουση με τις αντιδραστικές τάξεις της χώρας;»
– Τσε Γκεβάρα, Κούβα: Μοναδική περίπτωση ή πρωτοπόρος στον αγώνα κατά του Ιμπεριαλισμού; Άρθρο για το περιοδικό Verde Olivo, 9 Απρίλη1961.

Η παραπάνω αντίληψη που αναφέραμε είχε επίπτωση και στην στρατηγική κομμουνιστικών κομμάτων της Λατινικής Αμερικής, πολλά από τα οποία προέταξαν τη δημιουργία ριζοσπαστικών αστικοδημοκρατικών, αντι-ιμπεριαλιστικών μετώπων δράσης, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την αναγκαιότητα της ταξικής πάλης και της σοσιαλιστικής επανάστασης. Επί της ουσίας, τα λατινοαμερικανικά κινήματα, όπως η μπολιβαριανή επανάσταση, σήκωσαν τα λάβαρα ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα απέναντι στους γιάνκηδες, χαμηλώνοντας όμως ταυτόχρονα- χάρην της εσωτερικής διαταξικής ενότητας- την σημαία του ταξικού αγώνα.
Το κοινωνικό υποκείμενο που ηγήθηκε της μπολιβαριανής διαδικασίας, σημειώνει το ΚΚ Βενεζουέλας (PCV), «αντιστοιχεί σε ένα ταξικό προφίλ μεσαίων και μικροαστικών στρωμάτων, όχι στην εργατική τάξη, που είναι το πραγματικό κοινωνικό υποκείμενο που καλείται ιστορικά να οικοδομήσει το σοσιαλισμό» (14ο Συνέδριο, 2011). Την ίδια στιγμή, η ντόπια αστική τάξη και οι βορειοαμερικανοί σύμμαχοι της συνέχισαν να έχουν επιρροή σε τμήματα της εργατικής αριστοκρατίας. Να θυμήσουμε πως η Συνομοσπονδία Εργατών Βενεζουέλας (CTV) ήταν εκ των πρωτεργατών του πραξικοπήματος ενάντια στον Ούγκο Τσάβες το 2002. Αυτό αποτελεί άλλη μια απόδειξη της έλλειψης ενός κόμματος επαναστατικής πρωτοπορίας, με μαρξιστικά-λενινιστικά χαρακτηριστικά, αντί του πολυσυλλεκτικού και ιδεολογικά νεφελώδους κυβερνητικού συνασπισμού PSUV. Ο πολιτικός χαρακτήρας, η ταξική σύνθεση και η ιδεολογική κατεύθυνση του τσαβικού PSUV αποτελούν ένα ζήτημα ξεχωριστής μελέτης που, ασφαλώς, δε μπορεί να αναλυθεί εκτενώς στα πλαίσια ενός άρθρου.

Συμπεράσματα

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση ανέδειξε ακόμη περισσότερο τη Λατινική Αμερική ως πεδίο ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων και αντιθέσεων. Στο πλαίσιο αυτό αναδείχθηκαν περισσότερο από ποτέ άλλοτε οι αδυναμίες της διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος σε μια σειρά χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Βραζιλίας και της Βενεζουέλας. Κανείς δε μπορεί να προβλέψει πως θα εξελιχθεί η κρίση της μπολιβαριανής επανάστασης. Αυτό που βγαίνει ως καταστάλαγμα τόσο των πρόσφατων γεγονότων, όσο και της συνολικής πορείας της μπολιβαριανής διαδικασίας, είναι ότι ο λεγόμενος «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα» αποδείχθηκε αυτό που, εξ’ αρχής, ήταν: μια λατινοαμερικάνικη έκδοση του «ευρωκομμουνισμού», μια αυταπάτη δηλαδή ότι το καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να καλωπιστεί, να εξανθρωπιστεί, να γίνει διαχειρίσιμο προς όφελος των λαϊκών στρωμμάτων. Τα πειράματα των αριστερών, προοδευτικών, σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική ήρθαν να προστεθούν στην συσσωρευμένη ιστορική πείρα που λέει ότι δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό δεν υπάρχει. Είχαν προηγηθεί άλλωστε, αρκετές δεκαετίες πριν, η Γουατεμάλα του Χάκομπο Άρμπενς το 1954 και η πικρή εμπειρία της Χιλής του Σαλβαδόρ Αλιέντε το 1973.
Οφείλουμε, ωστόσο, να σημειώσουμε και κάτι ακόμη: Η αλληλεγγύη απέναντι στο λαό της Βενεζουέλας – που πρέπει να είναι αυτονόητη για κάθε κομμουνιστή- δε μπορεί παρά να συνοδεύεται από τα αναγκαία συμπεράσματα. Η ξεκάθαρη καταδίκη της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας που «βάζει χέρι» τη Βενεζουέλα οφείλει να πηγαίνει μαζί με την κριτική, τη διαλεκτική ανάλυση και επεξεργασία των γεγονότων, ώστε να παράγεται εμπειρία και γνώση. Για να διαλύονται οι αυταπάτες.
Η εποχή μας- εποχή κυριαρχίας του μονοπωλιακού καπιταλισμού, δηλαδή του ιμπεριαλισμού- είναι εποχή περάσματος από τον σάπιο καπιταλισμό στον σοσιαλισμό. Είναι εποχή προλεταριακών επαναστάσεων. Σε αυτό δεν χωράνε ούτε «τρίτοι δρόμοι», ούτε απάτες και αυταπάτες.

Τα ρετάλια της σοσιαλδημοκρατίας... σε νέες περιπέτειες για λογαριασμό του κεφαλαίου

 

«ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ» ΣΥΡΙΖΑ: Παγίδα εγκλωβισμού του λαού με μάσκα «προοδευτισμού»

Μια μεγάλη «μπουγάδα» έχει βάλει το διάστημα αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, ξεπλένοντας για τα καλά τα ρετάλια της υπόλοιπης σοσιαλδημοκρατίας, για να συγκροτήσουν όλοι μαζί τον «αστερισμό των προοδευτικών δυνάμεων» που θα δώσει τάχα τη μάχη ενάντια στη «συντήρηση», την «οπισθοδρόμηση» και την ακροδεξιά εκδοχή της πολιτικής που και οι ίδιοι υπηρετούν για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Η υπόθεση βέβαια αφορά πολλά παραπάνω από τα αλισβερίσια, τις υπουργικές καρέκλες και τις μεταγραφές με ταχύτητες και κωλοτούμπες που... ζαλίζουν, ενδεικτικά κι αυτά της βρώμας και δυσωδίας του αστικού πολιτικού συστήματος, όσο και της σύμπλευσης όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων στα βασικά ζητούμενα του κεφαλαίου. Σύμπλευση που κάνει το «χάος», που τάχα τους χωρίζει, ένα απλό ρυάκι που τα στελέχη τους διαβαίνουν κατά το δοκούν, όποτε «τους καλεί το καθήκον».

Και το «καθήκον» δεν είναι άλλο από την «επόμενη μέρα» του αστικού πολιτικού συστήματος και την προσπάθεια να αποκρυσταλλωθούν τα ψεύτικα και εκβιαστικά διλήμματα για να εγκλωβίσουν το λαό στη λογική τού τάχα «μικρότερου κακού», που αποδεικνύεται κάθε φορά το ίδιο και μεγαλύτερο κακό για τον ίδιο. Αυτά τα ψευτοδιλήμματα και οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές αποτελούν άλλωστε τη «σκαλωσιά» γύρω από την οποία χτίζεται ο νέος διπολισμός για να τσακίζει «εναλλάξ» το λαό.

Ανανέωση... ψευτοδιλημμάτων

Τα διλήμματα αυτά και οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές που «ζυμώνονται» εδώ και πολύ καιρό από τα κυβερνητικά επιτελεία, συνοδευόμενα και από τις αντίστοιχες διεργασίες και μεταγραφές από τους «όμορους» πολιτικούς χώρους του ΠΑΣΟΚ και της «μετριοπαθούς δεξιάς», γνωρίζουν τώρα «νέες δόξες» ενόψει των εκλογικών αναμετρήσεων της επόμενης περιόδου.

Αυτό άλλωστε θα είναι και το «στίγμα» που θα δώσει η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, που συνεδριάζει την Κυριακή με θέμα τις ευρωεκλογές, με τον πρωθυπουργό να απευθύνει ήδη από την Τρίτη «ειλικρινές» όσο και «δραματικό» κάλεσμα σε «όλες τις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως δυνάμεις προοδευτικού χώρου και αντιλαμβάνονται τις ανάγκες», «για τη δημιουργία ενός ευρύτατου μετώπου (...) προκειμένου να αποτραπεί ενόψει των κρίσιμων ευρωεκλογών η επέλαση στην Ευρώπη της ακροδεξιάς, με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό, αλλά και να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά οι κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες πολιτικές».

Κάλεσμα που σε κάθε περίπτωση δεν αφορά ούτε τις «προοδευτικές δυνάμεις» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που εφάρμοσαν τις «νεοφιλελεύθερες πολιτικές» και έστρωσαν το χαλί στην ακροδεξιά όσο κανείς άλλος (βλέπε και σχετικό θέμα) και με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται να στήσει τη Δευτέρα μια ακόμα φιέστα στην εκδήλωση των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών με το ελληνικό γραφείο του ιδρύματος «Friedrich - Ebert», ούτε τους διάφορους μόνιμα πρόθυμους να ρίξουν «γέφυρες» για τα επόμενα σχήματα αστικής διαχείρισης, όπως τα απολειφάδια του «παλιού

καλού» ΠΑΣΟΚ, που έστησαν την ομώνυμη μάζωξη στην αρχή της βδομάδας, αλλά απευθύνεται πρώτα και κύρια σε λαϊκές δυνάμεις, προκειμένου να τις εγκλωβίσει ξανά «εντός των τειχών» της «προοδευτικής» αστικής διαχείρισης, με «σκιάχτρο» τη «συντηρητική» και ακροδεξιά εκδοχή της ίδιας πολιτικής.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στην προαναφερόμενη μάζωξη της «Γέφυρας», οι Ν. Μπίστης, Μ. Ρεπούση, Π. Παναγιώτου, Ν. Μουζέλης και άλλοι εκφραστές του... νέου, ενώπιον του μισού υπουργικού συμβουλίου και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, τόνισαν υπέρ το δέον ότι τώρα είναι ώρα να παραμερίσουν την «κριτική» τους προς την κυβέρνηση για τους «δισταγμούς και τις ολιγωρίες» της (!), και «να δημιουργήσουμε γέφυρες που θα υπερβούν τις διαφορές μας και θα οδηγήσουν σε μια προοδευτική διακυβέρνηση», λέγοντας ότι «αυτή η υπέρβαση είναι αναγκαία γιατί στον διεθνή ορίζοντα, αλλά και στην ίδια την Ευρώπη, αναδύονται απειλές που θέτουν σε κίνδυνο δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών». Και καλώντας το λαό να δει «τη μεγάλη εικόνα και κυρίως τους αναδυόμενους κινδύνους, πέρα από συναισθήματα που προκάλεσαν οι πρόσφατες ιστορικές εξελίξεις», παραπέμποντας φυσικά στη διάψευση των κάλπικων ελπίδων που καλλιέργησε μαζικά ο ΣΥΡΙΖΑ σε λαϊκά στρώματα.

Αυτή την «ανανέωση» των κάλπικων διαχωριστικών

γραμμών για τον εγκλωβισμό του λαού επικαλείται σταθερά και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, απευθυνόμενος τόσο στον «παρτενέρ» του στον δικομματικό καβγά - τη ΝΔ - όσο και, πολύ περισσότερο, στις υπόλοιπες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, κυρίως το ΚΙΝΑΛ. Καλώντας τους να αντιληφθούν ότι το «παιχνίδι» που έχει για κλωτσοσκούφι το λαό δεν παίζεται πλέον «με τους όρους του χτες» και με τις διαχωριστικές γραμμές των «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» που ξέφτισαν, μιας που αποκαλύφτηκε πως όλοι μνημονιακοί είναι, αλλά ότι πλέον είναι αναγκαία το ανακάτεμα της τράπουλας και τα νέα «αφηγήματα» για τον εγκλωβισμό του λαού.

«Εγγύηση» η... προοδευτική πολιτική τους

Τα παραπάνω αποτυπώνουν μια υπαρκτή ανάγκη της αστικής τάξης, που αφορά τη στοίχιση του λαού στην «επόμενη πίστα» των αστικών σχεδιασμών, που περιλαμβάνει τη μόνιμη επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα για την ανάκαμψη του κεφαλαίου. Γι' αυτό και τα κυβερνητικά στελέχη δεν κουράζονται να λένε πως το τάχα μεγάλο διακύβευμα για το λαό είναι το «ποιος θα διαχειριστεί την επόμενη μέρα» που «τρέχει» πάνω στις ράγες της αντιλαϊκής επίθεσης διαρκείας.

Χαρακτηριστικό, εξάλλου, του τι εννοούν είναι το ότι επικαλούνται ως εχέγγυο της «προοδευτικότητάς» τους την πολιτική που εφάρμοσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό εννοούσε και ο πρωθυπουργός όταν στο χαιρετισμό που έστειλε σε ημερίδα της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας «Documento» για τον «κίνδυνο της ακροδεξιάς» μέσα στη βδομάδα, έλεγε ότι η τετράχρονη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε τάχα ότι «σε περιόδους κρίσης, προκύπτει ένα ύψιστο καθήκον για την Αριστερά και τις προοδευτικές δυνάμεις στο πολιτικό επίπεδο. Το καθήκον να ξεβολευτούν από τη θεωρητική τους ασφάλεια. Να τολμήσουν, να πάρουν ρίσκα, να "λερώσουν τα χέρια τους" και να συγκροτήσουν συνολική εναλλακτική απάντηση».

Οσο για τα... λερωμένα χέρια της κυβέρνησης που αποτελούν «εχέγγυο» και για το νέο εγχείρημα εγκλωβισμού του λαού, όντως δεν αφήνουν καμία αμφιβολία: Από το 3ο μνημόνιο που από κοινού ψήφισαν με ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και τους υπόλοιπους, τις δεσμεύσεις για τη «μεταμνημονιακή» βαρβαρότητα έως το 2060, μέχρι την τετράχρονη διακυβέρνησή του με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ και από τις «Μόριες» των εξαθλιωμένων μεταναστών έως το ρόλο «σημαιοφόρου» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και του «διαβολικά καλού» Τραμπ σε όλη την περιοχή, ο ΣΥΡΙΖΑ «τόλμησε» πέρα από κάθε φαντασία να φέρει σε πέρας όλες τις βρωμοδουλειές του κεφαλαίου. Σε συνδυασμό και με την ικανότητα να ντύνει τις βρωμοδουλειές αυτές με «προοδευτικό» μανδύα, αυτή είναι και η «εγγυητική επιστολή» που καταθέτει στην αστική τάξη, διεκδικώντας ανανέωση του χρίσματος της αστικής διαχείρισης.

Στον «αστερισμό» του κεφαλαίου

Στο σκηνικό αυτό εντάσσονται και οι «ενστάσεις» που τάχα ακούγονται από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για τη λεγόμενη «ΠΑΣΟΚοποίησή» του, με αφορμή και τις

νέες μεταγραφές στο υπουργικό συμβούλιο υπουργών της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου. Αυτές καμία σχέση δεν έχουν με την παραπέρα πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει προ πολλού εξάλλου μεταλλαχτεί στη βασική δύναμη της σοσιαλδημοκρατίας. Αντίθετα, το όλο ζήτημα αφορά το πώς η «κινητικότητα» αυτή θα αποτυπωθεί όπως λένε και σε «κοινωνικό επίπεδο», στήνοντας δηλαδή τα κατάλληλα «δόκανα» στο λαό και όχι μόνο σε «επίπεδο κορυφών».

Αυτό αφορά και η συζήτηση για το ποιος είναι ο καταλληλότερος τρόπος για τη «διεύρυνση» του «πόλου» που στήνουν, αν δηλαδή ο στόχος για τον εγκλωβισμό λαϊκών στρωμάτων υπηρετείται αποτελεσματικότερα μέσα από ένα νέο πιο «ευρύχωρο» αλλά ενιαίο σχήμα ή μια «συμπαράταξη», έναν «αστερισμό» με τις υπόλοιπες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις πάνω σε «μεγάλα ζητούμενα» του κεφαλαίου.

Αλλά μέσα από ένα τέτοιο πρίσμα πρέπει να διαβαστούν και οι απαντήσεις των στελεχών του ΚΙΝΑΛ στην επιχείρηση διεμβολισμού του κόμματός τους, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη από τον ΣΥΡΙΖΑ, που επί της ουσίας και παρά τους υποτιθέμενους «υψηλούς τόνους», απλά δίνουν «μετεκλογικό ραντεβού», παραπέμποντας σε επόμενο χρόνο τη σχετική συζήτηση. Χαρακτηριστική π.χ. είναι η απάντηση μέσα στη βδομάδα του Γιώργου Παπανδρέου στην κατηγορία ότι βρίσκεται σε ανοιχτή επικοινωνία με τον ΣΥΡΙΖΑ: «Ας αξιολογήσει τα λάθη του, ας κάνει την αυτοκριτική του γιατί συγκάλυψε τον καραμανλισμό, είχε προσωπική συνεργασία με τον κ. Παυλόπουλο και τον κ. Καμμένο και εδώ είμαστε».

Το πόσο κάλπικη, άλλωστε, είναι η διαχωριστική γραμμή στο δίλημμα «πρόοδος - συντήρηση», που διαπερνά όλες αυτές τις διεργασίες στο πολιτικό σύστημα, έχουν τη δυνατότητα να το διαπιστώσουν και από την ίδια τους την πείρα οι εργαζόμενοι και ο λαός.

Για παράδειγμα, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ανέδειξε και ο «Ριζοσπάστης», όπου πρώην υποψήφιοι της ΝΔ στην Τοπική Διοίκηση βρίσκουν στέγη σε δημοτικά ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, με ολίγον από ΠΑΣΟΚ, στη βάση της κοινής στρατηγικής, για ανάδειξη της Τοπικής Διοίκησης σε «μοχλό» της περιφερειακής ανάπτυξης.

Ενώ και στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι δυνάμεις όλων των αστικών κομμάτων δεν διστάζουν να παραμερίσουν τη μάχη της καρέκλας για να δώσουν ενιαία τη μάχη ενάντια στον κοινό αντίπαλο κυβέρνησης - εργοδοσίας - εργατοπατέρων: Τις ταξικές δυνάμεις και τον αγώνα που δίνουν για την ανασύνταξη του κινήματος, όπως φάνηκε και στο πρόσφατο Συνέδριο της ΟΙΥΕ, όπου η «προοδευτικότητα» όλων έλαμψε στα πρόσωπα των κουμπουροφόρων μπράβων που κουβάλησε η διοίκηση για να νομιμοποιήσει τη νοθεία και την ωμή παρέμβαση της εργοδοσίας στα συνδικάτα.

Το πραγματικά σύγχρονο και νέο

Οι αποδείξεις είναι παραπάνω από πολλές: Ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από τις ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές, που έτσι κι αλλιώς είναι «χαραγμένες στην άμμο» της πολιτικής του κεφαλαίου όπου στέκονται όλοι μαζί, και γι' αυτό τις παίρνει το κύμα.

Εκείνοι που κρατάνε τη σημαία του κεφαλαίου, των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που παραδίδουν μαθήματα υποταγής στους καπιταλιστές και στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, που τσακίζουν το λαό για να αυγαταίνουν τα κέρδη των καπιταλιστών, πάει πολύ να μιλάνε για το «προοδευτικό» και το «νέο».

Απάντηση στον κάλπικο διπολισμό ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ είναι η ενίσχυση του πόλου της ελπίδας και της ανατροπής, η ενίσχυση του ΚΚΕ παντού, για να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και των κομμάτων του, την ΕΕ, ο αγώνας για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του λαού, να ανοίξει ο δρόμος της ελπίδας και της προοπτικής, ο δρόμος του σοσιαλισμού. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι το σύγχρονο, το νέο και το προοδευτικό για τους εργαζόμενους και το λαό.

Τ. Γ.

Το νόημα των καταθέσεων

Ο φίλος με κοίταζε σκεφτικός, καθώς, δίχως να καταλάβουμε το πώς, η συζήτηση στην παρέα είχε στραφεί στο λογιστικό χρήμα που δημιουργούν οι τράπεζες από το πουθενά. Κι όταν ξεστόμισε το καταλυτικό "για μισό λεπτό, ρε Θοδωρή", καταράστηκα μέσα μου την στιγμή που επέτρεψα να μπει η κουβέντα σε τέτοια μονοπάτια. Ήταν σχεδόν σίγουρο ότι η απόλαυση του μεσημεριάτικου ούζου θα καταστρεφόταν από την ερώτηση που θα ακολουθούσε.

"Για μισό λεπτό", επέμεινε εκείνος. "Αφού, όπως λες, οι τράπεζες έχουν την δυνατότητα να φτιάχνουν όσο χρήμα θέλουν, τί στον διάβολο τις χρειάζονται τις καταθέσεις μας; Γιατί μπήκαμε στην περιπέτεια των κάπιταλ κοντρόλ; Αν η τράπεζα μπορεί να φτιάξει εκατομμύρια από το τίποτε, πώς γίνεται να έχει σημασία το αν ένας μισθωτός ή ένας συνταξιούχος κάνει ανάληψη τρία, πέντε ή δέκα κατοστάρικα σε μια βδομάδα;". Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα αυτή την απορία. Και οφείλω να παραδεχτώ ότι είναι μια απορία πολύ λογική και με αρκετό ενδιαφέρον. Βέβαια, εκείνη την στιγμή ξέφυγα απαντώντας όπως-όπως, καθ' ότι δεν έχω χειρότερο να κουβεντιάζω για τράπεζες ενώ στο τραπέζι υπάρχει καραφάκι. Όμως, εδώ μπορώ να γίνω αναλυτικώτερος.

Είναι αλήθεια πως για το τραπεζικό σύστημα στο σύνολό του και για την ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί, οι καταθέσεις παίζουν από ελάχιστα σημαντικό έως τελείως ασήμαντο ρόλο. Με μια μικρή λεπτομέρεια: είναι ιδιαίτερα σημαντικές στις διατραπεζικές συναλλαγές! Για να το πω με απλά λόγια: όταν μια τράπεζα πληρώνει μια άλλη τράπεζα, το κάνει με πραγματικό χρήμα και όχι με λογιστικό. Ας δώσουμε ένα παράδειγμα:

Ο μισθός μου κατατίθεται στην Πειραιώς. Κάθε μήνα, με το που πληρώνομαι, πληρώνω και το νοίκι του σπιτιού μου, μεταφέροντας μέσω e-banking 300 ευρώ σε λογαριασμό που τηρεί ο  ιδιοκτήτης στην Εθνική. Φυσικά, παρόμοιες κινήσεις ποσών από τράπεζα σε τράπεζα γίνονται καθημερινά και είναι αμέτρητες. Θα έλεγε κανείς ότι όλα αυτά τα ποσά διακινούνται λογιστικά, εφ' όσον δεν αλλάζει χέρια ούτε ένα χαρτονόμισμα, ούτε ένα κέρμα. Σωστό. Μόνο που αυτή η λογιστική κίνηση κρατάει ως το τέλος της ημέρας. Τότε έρχεται η ώρα της εκκαθάρισης και η ώρα να κινηθεί το πραγματικό χρήμα. Ας δούμε πώς.

Στο τέλος της ημέρας, λοιπόν, όλες αυτές οι διατραπεζικές συναλλαγές συγκεντρώνονται στο γραφείο συμψηφισμών τής κεντρικής τράπεζας. Αν η συναλλαγή που έκανα εγώ το πρωί ήταν η μοναδική τής ημέρας, η κεντρική τράπεζα θα μετέφερε 300 ευρώ από τα λεφτά που τηρεί σ' αυτήν η Πειραιώς, στην μερίδα τής Εθνικής. Επειδή, όμως, μέσα στην ημέρα έγιναν χιλιάδες διατραπεζικές συναλλαγές, το γραφείο συμψηφισμών υπολογίζει για κάθε τράπεζα χωριστά πόσα λεφτά οφείλει στις άλλες και πόσα απαιτεί απ' αυτές. Αν το πρώτο κονδύλι είναι μεγαλύτερο από το δεύτερο, η εν λόγω τράπεζα πρέπει να καλύψει την διαφορά με ρευστό χρήμα που έχει ήδη κατατεθειμένο στην κεντρική τράπεζα.

Ας πούμε τώρα ότι κάθε μέρα οι συμψηφιστικές εκροές τής Πειραιώς είναι μεγαλύτερες από τις εισροές κατά 300 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι κάθε μέρα η Πειραιώς πρέπει να βρίσκει κάπου, με κάποιον τρόπο, τρία κατοστάρικα για να καλύπτει την διαφορά. Ένας τρόπος είναι να μαζεύει καθημερινά καταθέσεις κατά 300 ευρώ περισσότερες από αναλήψεις. Ένας άλλος τρόπος, ακριβώς ανάποδος αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα, είναι να περιορίσει τις αναλήψεις σε ύψος 300 τουλάχιστον ευρώ χαμηλότερα από τις καταθέσεις. Νά τα κάπιταλ κοντρόλ!

Τί γίνεται, όμως, στην περίπτωση που ούτε έλεγχος των αναλήψεων υπάρχει ούτε καταθέσεις μπορεί να προσελκύσει η τράπεζα; Εδώ οι λύσεις είναι τρεις, και οι τρεις επώδυνες. Η πρώτη λύση λέγεται δανεισμός είτε από την κεντρική τράπεζα είτε από άλλες τράπεζες με αρκετά υψηλό επιτόκιο, κάτι το οποίο έχει δυσμενή επίπτωση στα κέρδη τής τράπεζας. Η δεύτερη λέγεται πώληση περιουσιακών στοιχείων σε τιμή ευκαιρίας (π.χ. μη εξυπηρετούμενα δάνεια), με δυσμενή επίπτωση στο σύνολο του ενεργητικού τής τράπεζας. Η τρίτη λέγεται αύξηση κεφαλαίου με έκδοση νέων μετοχών, γεγονός που μεταβάλλει το ιδιοκτησιακό καθεστώς τής τράπεζας και μπορεί να φτάσει μέχρι και σε αλλαγή ιδιοκτήτη.

Θα μπορούσε να πει κανείς, ως ένσταση, ότι ένα τόσο απλοποιημένο παράδειγμα διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Στην πράξη, δεν μπορεί η Πειραιώς να είναι κάθε μέρα μείον έναντι της Εθνικής. Αλλά κι αν είναι, θα είναι συν έναντι της Γιούρομπανκ. Σωστά. Όμως η εξίσωση στραβώνει αν βάλουμε στο πλάνο και τις ξένες τράπεζες. Μπορεί εδώ τα χρήματα που σήμερα πάνε από την Άλφα στην Εθνική, αύριο να ακολουθήσουν αντίθετη φορά αλλά αν πάνε στην Μπάρκλεϋ'ς ή στην Σοσιετέ Ζενεράλ, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα επιστρέψουν. Κι όσο οι εμπορικές μας τράπεζες εντείνουν τα επενδυτικά τους παιχνίδια με χρηματοπιστωτικά προϊόντα αλλοδαπής προέλευσης, τόσο πιο επιτακτική γίνεται η ανάγκη εξεύρεσης κεφαλαιακών διαθεσίμων.

Κλείνοντας τούτο το σύντομο σημείωμα, μπορούμε να πούμε επιγραμματικά ότι οι τράπεζες έχουν ανάγκη τις καταθέσεις μας όχι "για να τις διοχετεύσουν στην πραγματική οικονομία" (τί ωραίο παραμύθι και με πόση πέραση!) αλλά για να μπορούν να συναλλάσσονται απρόσκοπτα μεταξύ τους, μιας και αυτές δεν εμπιστεύονται το λογιστικό χρήμα στα μεταξύ τους αλισβερίσια.

Υστερόγραφο. Ελπίζω οι γελοιογραφίες τού ΚΥΡ να βόηθησαν ώστε ο φίλος μου να μου συγχώρησε ήδη εκείνο το "ξέφυγα", που είπα στον πρόλογο.

Ο ΣΚΑΪ, το αεροσκάφος της Βενεζουέλας και ο αμερικανοτσολιαδισμός τους

Από atexnos3 

Ολόκληρες… ιστορίες έστησαν ορισμένα αστικά επιτελεία (απ’ τον ΣΚΑΪ και τη ΝΔ μέχρι τη ναζιστική Χρυσή Αυγή) με αφορμή την προσγείωση στο «Ελ. Βενιζέλος» αεροσκάφους από τη Βενεζουέλα.

Ο ΣΚΑΪ – που πριν λίγες εβδομάδες διαφήμιζε σε αποκλειστική συνέντευξη τον ακροδεξιό πραξικοπηματία Χ. Γκουαϊδό – έκανε λόγο για «πτήση-μυστήριο» αεροσκάφους από τη Βενεζουέλα, που προσγειώθηκε στην Αθήνα υπό «άκρα μυστικότητα». Μόνο σε… ιπτάμενους δίσκους δεν αναφέρθηκαν τα τσακάλια του Φαλήρου…

Την είδηση του ΣΚΑΪ έσπευσε να αξιοποιήσει η ΝΔ για να αντιπαρατεθεί στην κυβέρνηση. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ρωτά την κυβέρνηση για ποιον ακριβώς λόγο έδωσε άδεια προσγείωσης στο εν λόγω αεροσκάφος, όταν οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες το αρνήθηκαν.

Δε γνωρίζουμε για ποιόν λόγο προσγειώθηκε το αεροσκάφος της Βενεζουέλας στην Αθήνα. Ούτε ασφαλώς θα μπούμε στον κόπο να ασχοληθούμε με γελοίες θεωρίες συνομωσίας. Αλλού είναι το ζητούμενο.

Όλοι αυτοί που ενοχλήθηκαν από την παρουσία του βενεζουελάνικου αεροπλάνου είναι οι ίδιοι που χαιρετίζουν και ενθαρρύνουν τη μετατροπή της Ελλάδας σε αεροδιάδρομο αμερικανονατοϊκών πολεμικών αεροσκαφών. Είναι οι ίδιοι που δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα που ελληνικά αεροδρόμια χρησιμοποιούνται από αμερικανικά βομβαρδιστικά (που σπέρνουν το θάνατο στη Μέση Ανατολή και αλλού).

Οι ίδιοι που υποδέχονται με χαμόγελο τους ιμπεριαλιστές φονιάδες, συμμάχους της χώρας μας στη νατοϊκή συμμορία, ενοχλούνται σφόδρα από την παρουσία πολιτικού αεροσκάφους της Βενεζουέλας. Για τη μετατροπή της χώρας σε απέραντο αμερικανονατοϊκό στρατόπεδο – με ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και των προηγούμενων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ- δεν είδαμε, ούτε πρόκειται να δούμε ανάλογες αντιδράσεις.

Αυτό που ενοχλεί τα εγχώρια φερέφωνα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού είναι η Βενεζουέλα. Τέτοια υποκρισία, τέτοιος αμερικανοτσολιαδισμός… 

Ο «προοδευτικός πόλος» του ΣΥΡΙΖΑ

ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΤΕ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάσει την αντιλαϊκή πολιτική, που υλοποιεί για λογαριασμό του κεφαλαίου, ως τάχα «προοδευτική διαχωριστική γραμμή», πρέπει να απαντηθεί από κάθε πραγματικά προοδευτικό άνθρωπο.

Ένας προς έναν, οι άξονες που παρουσίασε ο πρωθυπουργός από το βήμα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, ως «κοινά ζητούμενα» για συμπόρευση με τις υπόλοιπες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, προκαλούν το λαό και επιβεβαιώνουν πόσο κάλπικες είναι οι διαχωριστικές γραμμές που στήνονται όταν η πραγματικότητα μιλάει από μόνη της.

Γιατί πάει πολύ να παρουσιάζεται ως «διαχωριστική γραμμή» με τη «νεοφιλελεύθερη» εκδοχή της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής η «προστασία του δικαιώματος στην εργασία» από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που παρέλαβε τη σκυτάλη από τις προηγούμενες, ψήφισε μαζί τους ένα τρίτο μνημόνιο με σκληρά αντεργατικά μέτρα, έβαλε σε εφαρμογή τον κατάπτυστο νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου για τον κατώτατο μισθό, χτύπησε παραπέρα το δικαίωμα στην απεργία, επέκτεινε την αντιασφαλιστική επίθεση με τον νόμο Κατρούγκαλου, διατηρεί σε ισχύ και επεκτείνει όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που εκτοξεύει την «ευελιξία» στα γκέτο της εργοδοσίας, όσο και την ανακύκλωση της ανεργίας.

Πάει πολύ η κυβέρνηση να παρουσιάζει ως άξονα «συμπόρευσης των προοδευτικών δυνάμεων» τη «συνολική ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, την καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού» που η πολιτική της γιγαντώνει. Όταν είναι αυτή που στο πλαίσιο και των δεσμεύσεων για τα «ματωμένα πλεονάσματα» μείωσε παραπέρα τα κονδύλια για Υγεία - Πρόνοια, Παιδεία.

Όταν είναι αυτή που βάζει στο επίκεντρο τα «θέλω» του κεφαλαίου και γι' αυτό αντιστρατεύεται τις λαϊκές ανάγκες για στοιχειώδεις υποδομές και σχέδιο αντιπυρικής - αντιπλημμυρικής - αντισεισμικής προστασίας. Που βάζει το «μαχαίρι στο λαιμό» των χρεωμένων λαϊκών νοικοκυριών, εντείνοντας τους εκβιασμούς για να προσέλθουν στο ταμείο των τραπεζών. Που ξηλώνει δικαιώματα και τα αντικαθιστά με μηχανισμούς διαχείρισης της φτώχειας και της ανεργίας.

Το ίδιο προκλητικά είναι και τα όσα ισχυρίζεται η κυβέρνηση για την «φιλειρηνική, πολυδιάστατη, με σεβασμό στα κυριαρχικά δικαιώματα και τη δημοκρατική βούληση κάθε λαού» εξωτερική πολιτική. Με άλλα λόγια, η «αριστερά» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, του «διαβολικά καλού» Τραμπ, που έχει μετατρέψει όλη τη χώρα σε βάση εφόρμησης για τις αμερικανοΝΑΤΟικές επεμβάσεις, που «μπαίνει μπροστά» για να πάει το «γράμμα» των ευρωατλαντικών σχεδιασμών στην Ανατολική Μεσόγειο και στα Βαλκάνια, όπως δείχνει και η ΝΑΤΟική συμφωνία των Πρεσπών, καλεί το λαό να σταθεί κάτω από τις αιματοβαμμένες σημαίες των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ για να δώσει τη μάχη ενάντια στη... συντήρηση και την οπισθοδρόμηση.

Όσο για την «ολοκληρωμένη ευρωπαϊκή πολιτική για πρόσφυγες και μετανάστες», που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως απάντηση τάχα στην άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, δεν είναι τίποτα άλλο από τις απάνθρωπες εικόνες που η πολιτική ΕΕ - κυβέρνησης έχει σπείρει, με μετανάστες και πρόσφυγες να ζουν εγκλωβισμένοι και κάτω από άθλιες συνθήκες στις «Μόριες». Πολιτική που αλείφει βούτυρο στο ψωμί ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων.

Όλα τα παραπάνω έρχονται να κατοχυρώσουν οι «μεγάλες προοδευτικές θεσμικές τομές», όπως η αναθεώρηση του Συντάγματος σε ακόμα αντιδραστικότερη κατεύθυνση, με ακόμα περισσότερες ασφαλιστικές «δικλίδες» για το αστικό πολιτικό σύστημα, που αποτελούν και τον τελευταίο άξονα πάνω στον οποίο στήνονται τα σχήματα «προοδευτικής» αστικής διαχείρισης «αλά ΣΥΡΙΖΑ».

Ο λαός, αντί να ψάχνει άδικα τις διαφορές, να κάνει ο ίδιος τη διαφορά.

Η θέση των πραγματικών προοδευτικών, όλων των αγωνιστών, ριζοσπαστών, είναι πλάι στο ΚΚΕ. Για να έρθουν οι λαϊκές ανάγκες στο προσκήνιο, για να δυναμώσει ο πόλος της ελπίδας, του αγώνα, της αντεπίθεσης, σε σύγκρουση με το σάπιο σύστημα που γεννά τη φτώχεια, τον πόλεμο, το φασισμό, και το οποίο υπηρετούν από κοινού «προοδευτικές» και «συντηρητικές» αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Ιωσήφ Β. Στάλιν- 66 χρόνια μετά το θάνατο του σπέρνει εφιάλτες σε αστούς, φασίστες και οπορτουνιστές

Από atexnos3 

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Συμπληρώνονται σήμερα 66 χρόνια από την 5η Μάρτη 1953, κι’ όμως οι αστοί σε όλο τον κόσμο τρέμουν ακόμη τ’ όνομα του. Στους φασίστες και τους νεοναζί, η μορφή του προκαλεί εφιάλτες. Οι οπορτουνιστές-λαθρεπιβάτες του κομμουνιστικού κινήματος προσπαθούν ακόμη να τον ξορκίσουν με ψέματα και συκοφαντίες. 

Εξηνταέξι χρόνια από τότε που η καρδιά του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι έπαψε να χτυπά, η εκστρατεία σπίλωσης και κατασυκοφάντησης του συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό. Και τι δεν έχουν χρησιμοποιήσει οι συκοφάντες του προκειμένου να αμαυρώσουν την ιστορική προσωπικότητα του κομμουνιστή ηγέτη. Εδώ και δεκαετίες έχει στηθεί μια ολόκληρη «βιομηχανία» παραγωγής παραχάραξης της ιστορίας, με στόχο τον Στάλιν και την περίοδο της ηγεσίας του στο τιμόνι της ΕΣΣΔ.

Τόνοι μελάνης και άπειρες σελίδες έχουν χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή και προώθηση αντικομμουνιστικών μυθευμάτων και την προσπάθεια δαιμονοποίησης του Ι.Β.Στάλιν: Από το λεγόμενο «ουκρανικό λιμό» (Holomodor) και τις περίφημες «δίκες της Μόσχας» μέχρι το ναζιστικό έγκλημα στο Κατίν και τα υποτιθέμενα εκατομμύρια των εκτελεσθέντων στα διαβόητα «γκούλαγκ».

Τίθεται, λοιπόν, εύλογα το ερώτημα: Γιατί ο Στάλιν συνεχίζει να αποτελεί στόχο τέτοιας λυσσασμένης επίθεσης, από αστικά επιτελεία και οπορτουνιστικά ρεύματα, 66 χρόνια μετά το θάνατο του; Αφού, όπως ισχυρίζονται, ο Στάλιν ήταν ένας «δικτάτορας» ενός «καταπιεστικού καθεστώτος», αφού- όπως λένε- ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα «απέτυχε» και η κομμουνιστική ιδεολογία είναι πλέον «ξεπερασμένη», γιατί άραγε συνεχίζουν να επιτίθενται με μανία ενάντια στην ιστορία της ΕΣΣΔ και τον «δικτάτορα Στάλιν»; 

Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Αυτό που τους ενοχλεί είναι να μη βγουν συμπεράσματα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση. Κύριος σκοπός τους είναι να θαφτεί, να συσκοτιστεί, να συκοφαντηθεί ο αγώνας του σοβιετικού λαού για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να αμαυρωθεί ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα ως «ολοκληρωτισμός» και «τυραννία». Χτυπούν τον Στάλιν, μα πραγματικός τους στόχος είναι ο σοσιαλισμός. 

Τους ενοχλεί το γεγονός ότι ο Στάλιν, πατώντας στις στέρεες βάσεις που έθεσε ο Λένιν, καθοδήγησε το Κόμμα και την ΕΣΣΔ στις πλέον δύσκολες συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης αλλά και εσωτερικής υπονόμευσης. Υπό την ηγεσία του, έλαβαν χώρα εξαιρετικά σημαντικά επιτεύγματα, τέθηκαν οι βάσεις μιας άνευ προηγουμένου ανάπτυξης που άλλαξε ριζικά την εικόνα της ΕΣΣΔ, μετατρέποντας μια καθυστερημένη, αγροτική κυρίως χώρα σε βιομηχανική υπερδύναμη.

Ο Ι.Β.Στάλιν υπερασπίστηκε τον σοσιαλισμό χωρίς να κάνει ούτε βήμα πίσω. Απέκρουσε τις προσπάθειες παλινόρθωσης του καπιταλισμού στο εσωτερικό της χώρας και ταυτόχρονα προετοίμασε την ΕΣΣΔ να αντιμετωπίσει επιτυχώς τις προκλήσεις του Β’ Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου. Στις υπονομευτικές προσπάθειες τόσο των «δημοκρατικών» καπιταλιστικών χωρών (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία κλπ), όσο και του φασιστικού καπιταλιστικού άξονα (Ναζιστική Γερμανία, Ιαπωνία, φασιστική Ιταλία κλπ), η ΕΣΣΔ στάθηκε όρθια, πάλεψε και νίκησε. 

Επί ηγεσίας του Στάλιν η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο κυμάτισε περήφανα στο Ράϊχσταγκ. Αυτό, οι αστοί και τα τσιράκια τους δεν πρόκειται να το συγχωρήσουν ποτέ στον Στάλιν, τον σοβιετικό λαό και τους κομμουνιστές, όσες δεκαετίες κι’ αν περάσουν. 

Γι’ αυτό και θα συνεχίσουν λυσσαλέα να συκοφαντούν τον Ι.Β.Στάλιν, με απώτερο στόχο να ξορκίσουν και να αμαυρώσουν στις συνειδήσεις των λαών την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού. Μα όσο κι’ αν το προσπαθήσουν, είναι βέβαιο πως δεν θα το πετύχουν. Ο ίδιος ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς άλλωστε, προβλέποντας κατά κάποιον τρόπο τα γεγονότα, σημείωνε: «Μετά το θάνατό μου πολλά σκουπίδια θα ριχτούν πάνω στον τάφο μου, αλλά ο άνεμος της ιστορίας θα τα σκορπίσει».

Κάτω τα χέρια από τα επιδόματα και τις συντάξεις των ΑμεΑ

Στα σχέδια κυβέρνησης και κουαρτέτου για μαζικές περικοπές στα επιδόματα και τις συντάξεις αναπηρίας απαντάμε με οργάνωση, αγώνα, μαζί με το αγωνιστικό αναπηρικό κίνημα, τη Σ.Ε.Α.ΑΝ. και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζόμενων.

Ενώ στα ΚΕΠΑ κλιμακώνεται η σφαγή των αναπήρων και οι σχολές τυφλών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στενάζουν από την υποχρηματοδότηση, νέα σχέδια εξυφαίνονται για μαζικές περικοπές.

Όσο κουρνιαχτό και να σηκώνει η προπαγάνδα της κυβέρνησης, όσους αποπροσανατολιστικούς καβγάδες και να στήνουν με τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που μαζί ψήφισαν το 3^ο και το 4^ο μνημόνιο και ομονοούν στην επιχειρηματικότητα, δεν μπορούν να κρύψουν ότι πάμε για δραστικές περικοπές των επιδομάτων των τυφλών, των ΑμΕΑ και των αναπηρικών συντάξεων και νέο εργαλείο η λειτουργικότητα που σαφώς περιγράφεται από το άρθρο 215 του πολυνομοσχέδιου, (που εκτός των άλλων χτυπάει και το δικαίωμα στην απεργία), αλλά και τον ΟΠΕΚΑ που θα γίνει το κέντρο για την οργάνωση αυτών των περικοπών. Άλλωστε ένα ακόμα μέσο προς αυτή την κατεύθυνση είναι και το ελάχιστο κοινωνικό.

Οι τυφλοί και οι ανάπηροι από τα φτωχά λαϊκά στρώματα έχουν πείρα. Όχι μόνο δεν εξαιρέθηκαν από τα αντιλαϊκά μέτρα όπως διατυμπάνιζε αυτή η κυβέρνηση και οι προηγούμενες αλλά ήταν και είναι τα πρώτα θύματα των βάρβαρων αντιλαϊκών πολιτικών. Άλλωστε όταν χτυπιέται η λαϊκή οικογένεια, σε πολλαπλάσιο βαθμό χτυπιούνται οι οικογένειες που έχουν ανάπηρο.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την οργάνωση, τον αγώνα, μαζί με τη ΣΕΑΑΝ, τα ταξικά συνδικάτα, μ’ όλους αυτούς που πλήττονται από αυτή την πολιτική. Πολιτική που παίρνει άριστα στην αξιολόγηση για τη στήριξη της επιχειρηματικότητας, που μετράει την ανάπτυξη με την ενίσχυση της κερδοφορίας, που προϋποθέτει τα συντρίμμια των δικαιωμάτων μας.

Αγωνιστικά διεκδικούμε :

- Να σταματήσουν τα σφαγεία των ΚΕΠΑ.

- Καμία περικοπή στα επιδόματα και στις συντάξεις αναπηρίας.

- Επαναφορά των μισθών και των συντάξεων των τυφλών και των αναπήρων στα προ των περικοπών επίπεδα.

- Υπογραφή νέων συλλογικών συμβάσεων εργασίας με ουσιαστικές αυξήσεις των μισθών.

- Κανένας μισθός κάτω από τα 751 ευρώ.

- Κάτω τα χέρια από το δικαίωμα στην απεργία

- Ανάπτυξη του Κέντρου Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών με βάση τις ανάγκες.

- Γενναία επιχορήγηση από τον κρατικό προϋπολογισμό για την αναβάθμιση των υπηρεσιών του, δημιουργία νέων τμημάτων με βάση τις ανάγκες.

- Ίδρυση ειδικού γυμνασίου και λυκείου τυφλών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

- Μονιμοποίηση όλων των εργαζόμενων, προσλήψεις μόνιμου προσωπικού όλων των ειδικοτήτων.

- Καμία μείωση του αφορολόγητου, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ στην πρώτη κατοικία, επαναφορά των μισθών και των συντάξεων στα προ των περικοπών επίπεδα. Απαλλαγή του ΚΕΑΤ και των άλλων δημόσιων ιδρυμάτων πρόνοιας από την υποχρέωση καταβολής ΕΝΦΙΑ

- Κανένα παιδί με αναπηρία εκτός ειδικής αγωγής.

- Μαζικές προσλήψεις τώρα τυφλών με την ευθύνη του κράτους.

- Μέτρα προστασίας των ανέργων τυφλών.

- Αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία, πρόνοια, ειδική αγωγή με κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης σε αυτούς τους ευαίσθητους κοινωνικούς τομείς.

- Δωρεάν παροχή από το κράτος όλων των σύγχρονων τεχνολογικών βοηθημάτων, απαραίτητων για την εκπαίδευση, την επαγγελματική αποκατάσταση και την καθημερινή διαβίωση των τυφλών και των αναπήρων.