22 Μαρ 2020

Οι βασικοί νόμοι της «φιλελεύθερης χυδαιότητας» στη σφαίρα του κορονοϊού


Ο Ιταλός ιστορικός της οικονομίας, Κάρλο Μ. Τσίπολα, είχε γράψει το 2011 ένα μικρό δοκίμιο με τίτλο «Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας» (στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος), που έγινε γρήγορα ανάρπαστο και μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Μέσα σε αυτό το βιβλίο αναπτύσσει τους πέντε, κατά τη γνώμη του, βασικούς νόμους που χαρακτηρίζουν τους ηλίθιους ανθρώπους, προκειμένου αφενός να κατανοήσει τη στάση τους και αφετέρου να τη διακωμωδήσει – σε περίπτωση που δεν μπορεί φυσικά να την εξουδετερώσει ή να την αποφύγει.
Με αφορμή την επιδημία του κορονοϊού, το τελευταίο διάστημα έχουμε καταστεί μάρτυρες πλείστων όσων τραγελαφικών καταστάσεων, γι’ αυτό και σκεφτήκαμε να προσαρμόσουμε τους νόμους του Τσίπολα στη σφαίρα της επιδημίας που συγκλονίζει αυτή τη στιγμή ολόκληρο τον κόσμο, αντικαθιστώντας την «ανθρώπινη ηλιθιότητα» με τη «φιλελεύθερη χυδαιότητα», την «υποκρισία» και την «ξετσιπωσιά» ή όποια λέξη θεωρείτε εσείς πως ταιριάζει καλύτερα στην περίσταση.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
Νόμος 1: «Πάντα και νομοτελειακά όλοι υποτιμούν τον αριθμό των ηλίθιων ατόμων που κυκλοφορούν στην κοινωνία».
Παραδέξου το. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχεις διαψευστεί, θεωρώντας πως ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου είναι ώριμος και συγκροτημένος. Μπορεί να σε μπερδεύει το κοστούμι και η γραβάτα που φοράει και έτσι να καταλήγεις να πιστεύεις πως έχει κι αυτός τα ίδια κοινωνικά αντανακλαστικά με εσένα, πως βάζει πάνω από όλα το καλό του συνόλου και όχι του εαυτού του. Όταν, όμως, τον δεις να παίρνει σβάρνα τα ράφια του supermarket και να μην αφήνει ούτε ένα αντισηπτικό για τον επόμενο, τότε καταλαβαίνεις.
«Εγώ και η οικογένειά μου δουλεύουμε και πρέπει να προστατευτούμε», υποστηρίζει όταν τον ρωτάς γιατί το κάνει αυτό, αλλά πλέον έχεις χάσει κάθε διάθεση να κάνεις διάλογο μαζί του και να του απαντήσεις πως κι εσύ δουλεύεις και έχεις οικογένεια, και να του εξηγήσεις πως ο κορονοϊός δεν είναι ένα παιχνίδι, όπου κερδίζει αυτός που στο τέλος θα μαζέψει τα περισσότερα αντισηπτικά, αλλά ένας επικίνδυνος ιός που για να αντιμετωπιστεί θα πρέπει να μπορούν να προστατευτούν όλοι.
Νόμος 2: «Η πιθανότητα να είναι ηλίθιο ένα συγκεκριμένο άτομο είναι ανεξάρτητη από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό αυτού του ατόμου».
Δεν έχει να κάνει με την επαγγελματική ιδιότητα κάποιου, με το αν έχει σπουδάσει, αν έχει μεταπτυχιακό και διδακτορικό, αν είναι διακεκριμένος στον τομέα που δραστηριοποιείται. Θα βρεις να κουβαλούν δέκα πακέτα μακαρόνια τόσο πανεπιστημιακοί όσο και πωλητές σε καταστήματα. Θα δεις να ισχυρίζονται πως η θεία κοινωνία δεν μεταδίδει τον ιό τόσο διαπιστευμένοι επιστήμονες, όσο και απλές νοικοκυρές.
Θα αντικρίσεις να σε καλούν να βγεις στο μπαλκόνι να χειροκροτήσεις γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό τόσο υπουργοί και βουλευτές που έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους τα προηγούμενα χρόνια για να υποστελεχωθούν τα δημόσια νοσοκομεία και να μειωθεί η κρατική χρηματοδότηση όσο και απλοί βιοπαλαιστές που διαμαρτύρονταν όταν οι γιατροί απεργούσαν πως έχει κίνηση στους δρόμους, φωνάζοντας «έλα μωρέ, τι θέλουν πάλι τώρα οι γιατροί και διαμαρτύρονται».
Νόμος 3: «Ηλίθιος ονομάζεται το άτομο που οι πράξεις του προκαλούν ζημίες σε ένα άλλο άτομο ή σε μία ομάδα ατόμων, χωρίς το ίδιο να αποκομίζει κέρδη, ενώ πιθανά να υφίσταται και ζημίες».
Σε αυτήν την κατηγορία (δεν) εμπίπτουν άτομα σαν τον Μπάμπη Παπαδημητρίου, τον Άδωνι Γεωργιάδη, τον Πάσχο Μανδραβέλη ή τον Άρη Πορτοσάλτε, αφού η πολιτική που πρεσβεύουν προκαλεί ζημιές στους άλλους, αλλά εξασφαλίζει ζωή χαρισάμενη σε αυτούς και τα αφεντικά τους. Γι’ αυτό και μπορούν σαν χαμαιλέοντες να προσαρμόζουν τις απόψεις τους στις εκάστοτε συνθήκες, να λειαίνουν την αντικρατική τους δυσανεξία ή να παύουν – πάντοτε προσωρινά – να υπερθεματίζουν τις χάρες της ελεύθερης αγοράς, όταν οι συνθήκες απαιτούν να γίνουμε πιο «brutal» και να θεσπίσουμε όριο εισόδου στα supermarket, να θέσουμε πλαφόν αγοράς στα αντισηπτικά, να κλείσουμε εμπορικά καταστήματα και να επιτάξουμε ιατρικό εξοπλισμό, ακόμη και ιδιωτικά νοσοκομεία.
Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους, που σε περίπτωση που ήταν κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, θα πιπίλιζαν το μυαλό του κόσμου πως με αυτά τα μέτρα υπάρχει σχέδιο «κομμουνιστικοποίησης» της χώρας – τι σημασία έχει που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε δείξει ποτέ καμία τέτοια πρόθεση;
Είναι ακόμα οι ίδιοι που όταν περάσει η «μπόρα», θα ζητήσουν κρατική στήριξη σε τράπεζες και επιχειρήσεις και όχι στους εργαζόμενους και θα απαιτήσουν απολύσεις σε γιατρούς και νοσοκομειακό προσωπικό για να μην παρεκκλίνουμε από τους δημοσιονομικούς στόχους που έχουμε δεσμευθεί να επιτύχουμε. Θα απαιτήσουν, επίσης, κρατικοποιήσεις εταιρειών που μετά από μερικά χρόνια θα τις πολεμήσουν με μένος, υποστηρίζοντας πως είναι ζημιογόνες για το κράτος προκειμένου να ξαναπεράσουν σε ιδιώτες.
Νόμος 4: «Οι μη ηλίθιοι άνθρωποι πάντα υποτιμούν την καταστροφική ισχύ των ηλίθιων ατόμων. Συγκεκριμένα, οι μη ηλίθιοι άνθρωποι συνέχεια παραβλέπουν πως η συναναστροφή και/ή ο συγχρωτισμός με ηλίθια άτομα απαρέγκλιτα αποδεικνύεται μοιραίο λάθος, ανεξάρτητα από τη χρονική στιγμή, την τοποθεσία και τις συνθήκες».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περιβόητη «ανοσία της αγέλης», αυτή η εγκληματική προσέγγιση, όπου η ανθρώπινη ζωή μοιάζει να μην έχει καμία αξία απέναντι στην αδιάλειπτη λειτουργία των επιχειρήσεων. Τι είναι, άλλωστε, η προστασία των εργαζομένων απέναντι στην απρόσκοπτη εξασφάλιση των κερδών των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων;
Η εθνική ομοψυχία γίνεται έννοια πολυφορεμένη. Πίσω της προσπαθούν να κρυφτούν οι εγκληματικές ευθύνες των κυβερνήσεων για τη σημερινή κατάσταση και να σαλπίσει εκ νέου η ανάγκη του λαού να «βάλει πλάτη» με νέες θυσίες.
Νόμος 5: «Ο ηλίθιος άνθρωπος είναι το πιο επικίνδυνο είδος ανθρώπου».
Ο άνθρωπος χωρίς ταξικά αντανακλαστικά είναι ακόμα πιο επικίνδυνο είδος. Αυτός που πριν από 30 χρόνια υποστήριζε πως «η ιστορία τελείωσε», πως η «Αγία Ευρωπαϊκή οικογένεια» είναι το τελευταίο σκαλοπάτι της ανθρώπινης εξέλιξης, το «κοινό σπίτι» όλων των λαών που θα διευκόλυνε τις μετακινήσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά τώρα τη βλέπει να υψώνει σύνορα και φράχτες όχι μόνο στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, αλλά και μεταξύ των «πολιτισμένων» κρατών-μελών της, γεννώντας το ερώτημα: μήπως τώρα μπορούμε να κατανοήσουμε, έστω και λίγο, τη θέση τους και να σταματήσουμε να μηρυκάζουμε ακροδεξιά τσιτάτα;
Πρόκειται για εκείνη την Ευρωπαϊκή Ένωση που σφυρίζει αδιάφορα στις απεγνωσμένες εκκλήσεις της Ιταλίας για βοήθεια, κάνοντας σκόνη και θρύψαλα οποιοδήποτε ψήγμα κοινωνικής αλληλεγγύης της είχε απομείνει, κοιτώντας σαν χάνος γιατρούς από την Κούβα, τη Βενεζουέλα και τη Κίνα να τρέχουν να συνδράμουν.
Είναι τέλος αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση, που τα κράτη μέλη της δίνουν γη και ύδωρ στο ΝΑΤΟ, που δεν σκοπεύει ούτε μπροστά στον «καλπασμό» του κορονοϊού να παύσει τους πολεμικούς του σχεδιασμούς.
Ύστερα από όλα τα παραπάνω, αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά πως ο κορονοϊός μπορεί να ανάγκασε πολλούς να βάλουν μάσκες, αλλά οδήγησε πολύ περισσότερους να τις βγάλουν, αποκαλύπτοντας τα πραγματικά τους πρόσωπα, αυτά που τόσο καιρό προσπαθούσαν να φτιασιδώσουν με μια επίφαση «προόδου», «κανονικότητας» και «αριστείας».
*Φώτο εξωφύλλου: Από απεργία νοσοκομειακών γιατρών (Eurokinissi).

Οι μάσκες ξανάπεσαν


Η Ευρώπη αλλά και όλος ο πλανήτης ζουν κοσμοϊστορικές στιγμές, καθώς ο ιός του κορονοϊού έχει εξαπλωθεί ραγδαία στα περισσότερη μέρη του κόσμου, αφήνοντας πολλούς νεκρούς στο πέρασμά του.
Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας θανατηφόρας τραγωδίας τόσο στην Ιταλία όσο και την Ισπανία. Τα κρούσματα και οι θάνατοι στις χώρες αυτές πολλαπλασιάζονται διαρκώς. Σε συνδυασμό βέβαια και με τα κρούσματα που θα μαστίσουν την υπόλοιπη Ευρώπη στο άμεσο μέλλον, ξεκινά να απλώνεται ένα μαύρο πέπλο πάνω από την γηραιά Ήπειρο. Σε αυτές τις τόσο κομβικές και δραματικές στιγμές, δειλά-δειλά έρχονται στην επιφάνεια πολλά από τα προβλήματα του καπιταλιστικού κόσμου. Και μόνο η φιλολογία για επίταξη ιδιωτικών κλινικών από μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση αποτελεί μικρογραφία των τρυπών που κρύβει αυτό το σάπιο σύστημα.
Η Ιταλία αυτή τη στιγμή βιώνει σκληρά το λάθος της για περικοπή 47 δις στη δημόσια Υγεία την τελευταία δεκαετία. Αλλά και η Ισπανία που εν καιρώ κρίσης επέλεξε να περικόψει δαπάνες από αυτό τον σημαντικό τομέα. Όμως ας γυρίσουμε στην ελληνική “πραγματικότητα”, όπου πριν ένα χρόνο τα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας τόνιζαν την “ανάγκη” για γκρέμισμα της Δημόσιας Υγείας, ενώ στο πρόσφατο παρελθόν υπουργοί εξηγούσαν ότι αυτός θα απέλυε γιατρούς και όχι η τρόικα, καθώς δεν ήθελε να του κλαπεί η δόξα. Αυτό και πολλά ακόμα πανομοιότυπα παραδείγματα δείχνουν την πραγματικότητα που επικρατεί στο σύστημα υγείας μας.
Την τελευταία δεκαετία οι υγειονομικοί πραγματοποίησαν χιλιάδες αγώνες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του δημοσίου αγαθού της υγείας, αγώνες που κανείς δεν χειροκρότησε τότε… Και όλοι αγωνίστηκαν όχι γιατί είναι αριστεροί,  όπως είπε ο κ. Γεωργιάδης, αλλά επειδή ήθελαν να προλάβουν την τωρινή κατάντια. Την κατάντια να μην έχουμε εργαστήρια για εξέταση για τεστ του ιού αυτή την κρίσιμη στιγμή. Όμως για να μην απορρίπτουμε ευθύνες ή δόξα για κάποιους άλλους, οφείλουμε να τονίσουμε και ποιοι άλλοι είναι υπαίτιοι αυτής της αισχρότητας. Και οι τρεις προαναφερθείσες χώρες ήταν όμηροι της πολιτικής του ΔΝΤ κι των λοιπών θεσμών. Οι εγκληματικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες είχαν ως εμπνευστές όλα τα χρηματοοικονομικά αρπαχτικά της τρόικας, του ΔΝΤ κλπ που κατάπιναν το αίμα των λαών.
Παράλληλα, αυτός ο άτυπος “πόλεμος” φανερώνει και άλλη μια, άλλου είδους απάτη για την οποία λίγοι μιλούσαν εξαρχής. Η Ιταλία στην προσπάθειά της για ανασυγκρότηση ή ακόμα και επιβίωσή του συστήματος της δημόσιας Υγείας ζήτησε εσπευσμένα βοήθειά από μια σειρά ισχυρά κράτη  και ενώσεις. Η μόνη υλική απάντηση που πήρε όμως ήταν από την Κίνα και την Κούβα. Εδώ δημιουργείται ένα ισχυρό ερώτημα: Η Ε.Ε πώς βοήθησε; Εγώ ως μαθητής πέρυσι σε περίοδο ευρωεκλογών άκουγα συνεχώς ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση βοηθά τα μέλη και τους συμμάχους της σε περίπτωση που προκύψει πρόβλημα και ότι γενικά η ίδια η Ένωση λειτουργεί ως εγγυητής της ειρήνης και της ευημερίας εντός της συμμαχίας ή τουλάχιστον βοηθάει σε ένα βαθμό. Σε αυτή τη κρίσιμη στιγμή, όμως, γιατί η δήθεν “Ευρώπη των λαών” έκλεισε τις πόρτες της, μετατρέποντας την Ένωση σε Ευρώπη των… “εγωιστών”;
Η απάντηση ότι η κάθε χώρα κρατά υλικό για την δική της περίπτωση, είναι τουλάχιστον γελοία. Το 1999, όταν διέλυσαν σε 78 μέρες μια κρατική οντότητα εν καιρώ ειρήνης μάλιστα, έτρεχαν να προσαρμόσουν το νομικό πλαίσιο για την ελεύθερη πρόσβαση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Ή και στις μέρες μας, όπου στη Συρία οι ίδιες χώρες έδωσαν απλόχερα πολεμικό υλικό για την καταστροφή άλλου ενός κράτους. Η Ε.Ε λοιπόν αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων και ακόμα αποδεικνύει το όχι και τόσο φιλεύσπλαχνο και φιλειρηνικό πρόσωπό της, καθώς οι αρμοδιότητές της “περιορίζονται” στην έγκριση πολέμων και την επιβολή μνημονίων.

Αλλη μια κραυγή από την Ιταλία: "Όλοι πεθαίνουν σαν τα σκυλιά, σαν τα γουρούνια, δεν ντρέπομαι που το λέω αυτό."

 



“Όλοι πεθαίνουν σαν τα σκυλιά, σαν τα γουρούνια, δεν ντρέπομαι που το λέω αυτό. Δεν είναι δίκαιο που ο μπαμπάς πέθανε έτσι. Οι άνθρωποι λένε ότι ήταν ηλικιωμένοι, ήταν άρρωστοι: αλλά ήταν ο πατέρας μου, δεν ήταν ηλικιωμένος και δεν ήταν άρρωστος, άντε στο δ@@&o. Εδώ στη Val Seriana ακούγονται μόνο οι σειρήνες των ασθενοφόρων και οι καμπάνες που θρηνούν."

Άλλη μια συγκλονιστική μαρτυρία από το μαρτυρικό Μπέργκαμο.
Άλλη μια φωνή απόγνωσης από την Β.Ιταλία, την Ιταλία του G7, την "πλούσια" χώρα που δεν μπορεί να εφοδιάσει τους γιατρούς της με ασφαλείς μάσκες, την "μεγάλη βιομηχανική δύναμη" που ξέμεινε από γάντια και υλικά με αποτέλεσμα να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές, αυτοί οι μαχητές της πρώτης γραμμής που τους αφήνουν μόνους να δώσουν τη μάχη, εφοδιάζοντάς τους με χειροκροτήματα, τους μάρτυρες υγειονομικούς που ήδη αποτελούν το 16% του συνόλου των ασθενών στη χώρα!

Μας έμαθαν να μετράμε την "ανάπτυξη" με αριθμούς όπως το ΑΕΠ, τα ισοζύγια συναλλαγων, τα κέρδη των επιχειρήσεων,  κλπ. Τώρα ο "πλούτος" αυτής της μεγάλης οικονομίας του καπιταλισμού μετριέται με φέρετρα ανθρώπων που "πεθαίνουν κάθε μέρα σαν σκυλιά και σαν γουρούνια" όπως λεει η ίδια η Roberta Zaninoni πιο κάτω.

Αξίζει τώρα  να σκεφτούμε. Τι είδους δικαιώματα παρέχει η οικονομία της αγοράς στον άνθρωπο; Τι είδους κόσμος που είναι αυτός που η ανθρώπινη ζωή μετριέται στη ζυγαριά κόστους-οφέλους και αποφασίζεται εδώ και χρόνια να περικοπεί και λίγο ακόμη για να "αναπτυχθουν" οι αριθμοί και τα κέρδη;

Πόσο λογικό είναι να κλείνουν όλα αυτά τα χρόνια σε όλο τον "προηγμένο κόσμο" με τις περίφημες "μεταρρυθμίσεις" Δημόσια  Νοσοκομεία και να εξαφανίζεται κυριολεκτικά η Πρωτοβάθμια Φροντίδα στις συνοικίες, τα σχολεία, τους παιδικούς σταθμούς κλπ επειδή όλα αυτά θεωρήθηκαν κοστοβόρα;
Πόσο λογικό αποδεικνύεται να μην διαθέτει μια ανεπτυγμένη χώρα δική της φαρμακοβιομηχανία καθώς και βιομηχανία παρασκευής ιατρικών υλικών, και να χρειάζεται να τα εισάγει από άλλες χώρες που όμως τώρα τα χρειάζονται κι εκείνες;

Πόσο κοστίζει η ζωή και πόσο ο θάνατος;

Οι άνθρωποι που ζούν στη γειτονική Ιταλία και στις άλλες "ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες" που κάθε μέρα ξεμένουν από μάσκες, γάντια και αντισηπτικά, είναι σήμερα φανερό ότι δεν έχουν το δικαίωμα να ζουν και να πεθαίνουν σαν άνθρωποι.
Ας το σκεφτούν λοιπόν καλά και αυτοί και εμείς.

Το παρακάτω άρθρο το διάβασα στο "πρωτο θεμα":

"Ο Giuseppe Zaninoni, 72 ετών, είναι ένα από τα θύματα του κορωνοϊού στο Μπέργκαμο της Ιταλίας. Εχοντας κοντά του μόνο τους γιατρούς για αρκετές ημέρες, έφυγε από τη ζωή, χωρίς να μπορεί να αποχαιρετήσει τα αγαπημένα του πρόσωπα. Η κόρη του, Roberta Zaninoni, συγκλονίζει μέσα από τη συνέντευξή της στο δίκτυο Ansa It, στο οποίο περιέγραψε την τραγωδία που ζει.
“Ο πατέρας μου πέθανε σαν το σκυλί, δεν είναι δίκαιο”, λέει στον δημοσιογράφο με οργή και συνεχίζει “Όλοι πεθαίνουν σαν τα σκυλιά, σαν τα γουρούνια, δεν ντρέπομαι που το λέω αυτό. Δεν είναι δίκαιο που ο μπαμπάς πέθανε έτσι. Οι άνθρωποι λένε ότι ήταν ηλικιωμένοι, ήταν άρρωστοι: αλλά ήταν ο πατέρας μου, δεν ήταν ηλικιωμένος και δεν ήταν άρρωστος, άντε στο δ@@&o. Εδώ στη Val Seriana ακούγονται μόνο οι σειρήνες των ασθενοφόρων και οι καμπάνες που θρηνούν. Οι άνθρωποι που ζουν εδώ ίσως να μην το συνειδητοποιούν, αλλά στην κοιλάδα μας πεθαίνουμε σαν να είμαστε σε πόλεμο. Ολοι μας θρηνήσαμε μόνοι, όταν ήρθε ο υπεύθυνος κηδειών μας είπε ότι θα χρειαστούν δύο ή τρεις εβδομάδες για να τον αποτεφρώσουμε..."

ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ



Κι από   τον πρωθυπουργό σε ρόλο μιμητικό της πατρικής φιγούρας, που στα διαγγέλματά του έδινε  συμβουλές για cocooning  και πρότεινε διάβασμα για τις μέρες περιορισμού στα σπίτια μας, χρεώνοντας στο κάθε άτομο αποκλειστικά την προστασία του, καταλήξαμε στην έντονα συναισθηματικά φορτισμένη ενημέρωση, αρκετά γενική, πέρα από αριθμούς προσβληθέντων,  και με συγκεχυμένα δεδομένα, αλλά  με λυρισμό και ποίηση από τον εκπρόσωπο του υπουργείου Υγείας Σ. Τσιόδρα. Ενώ μόλις την προηγούμενη μέρα στην καθιερωμένη ενημέρωση του υπουργείου Υγείας ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων Ν. Χαρδαλιάς, επιθετικός, με περισσή αυστηρότητα δήλωνε εν είδει απειλής πως «Η ελληνική πολιτεία και γνώριζε και γνωρίζει ποια αυτοκίνητα περνούν τα διόδια» εξαρτώντας αποκλειστικά από την ατομική ευθύνη την έκβαση των συνεπειών της επιδημίας.
Όλες αυτές τις τελευταίες ημέρες η κυβέρνηση μάλλον προσπαθούσε να διαχειριστεί επικοινωνιακά την κρίση παρά εφάρμοζε κάποια στρατηγική για αντιμετώπισή της, εκτός από τον περιορισμό στα σπίτια. Έτσι στο πρώτο διάγγελμα του Κ. Μητσοτάκη η αβεβαιότητα και ανησυχία άφηναν τα ίχνη τους στη «γλώσσα του σώματος» και στον τόνο που απήγγειλε το διάγγελμα, στα επόμενα δύο όμως έμοιαζε η όποια ανασφάλεια ή να είχε ελεγχθεί ή υποχωρήσει. Ίσως η ελπίδα πως τα μέτρα περιορισμού κυκλοφορίας του πληθυσμού  που θα βοηθούσαν στον έλεγχο της διασποράς της  επιδημίας, σε συνδυασμό με τις αποφάσεις της ΕΕ για την οικονομική διαχείριση της κρίσης που προκύπτει, στήριξε μια αυτοπεποίθηση για έλεγχο από την κυβέρνηση της κατάστασης. Η τελευταία όμως συγκινησιακά φορτισμένη ενημέρωση, χωρίς κάποια εμφανή δραματική εξέλιξη, σύμφωνα με τις δηλώσεις,  που να την δικαιολογεί, πιθανόν να είναι ενδεικτική του φόβου για την προσεχή κατάρρευση του συστήματος υγείας και εκτροχιασμό της κατάστασης εκτός ελέγχου.
Κι ίσως πια βρισκόμαστε στο σημείο που καμιά επικοινωνιακή διαχείριση δεν μπορεί να αποκρύψει την πραγματικότητα και οι συμβολικές κινήσεις και ωραιοποιήσεις μιας απειλητικής κατάστασης θα θρυμματίζονται από την ίδια την πραγματικότητα, όπως αυτές οι επαναληπτικές ασκήσεις χειραγώγησης με τα χειροκροτήματα στους ήρωες γιατρούς. Στους ίδιους γιατρούς που απειλείται η υγεία τους από τις ελλείψεις εξοπλισμού ατομικής προστασίας, όπως αποδεικνύεται από τις οδηγίες του Εθνικού Οργανισμού Υγείας  για τον τρόπο διαχείρισης αυτών των ελλείψεων.
Τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη της Ευρώπης επιβάλλουν καραντίνα μεγάλης κλίμακας και απαγορεύσεις κυκλοφορίας, αλλά δεν μπορούν να παράσχουν υγειονομική και κοινωνική μέριμνα σε μια έκτακτη κατάσταση, αφού αδιαφόρησαν γι’  αυτό όλα τα προηγούμενα χρόνια. Οι περικοπές στο τομέα υγείας που εφαρμόστηκαν σε όλη την ΕΕ για να επιτευχθούν οι  δημοσιονομικοί στόχοι τη περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης προκαλούν την αύξηση των θανάτων από την επιδημία.  Συνεχίζει όμως  να είναι το κύριο κριτήριο για τις κυβερνητικές αποφάσεις η κερδοφορία και γι’ αυτό και  πολλοί  χώροι εργασίας και επιχειρήσεις δεν κλείνουν, κι ας μην αφορούν κλάδους από τους οποίους εξαρτάται η επιβίωσή μας, αλλά εξαρτάται η απόφαση από τους μεμονωμένους εργοδότες και την κερδοφορία τους. Παράδειγμα οι εργαζόμενοι σε τηλεφωνικά κέντρα στην Cosmote e -Value ή στην Teleperformance. Βέβαια η κυρίαρχη αφήγηση είναι πως ο ιός εξαπλώνεται επειδή οι άνθρωποι απειθαρχούν στις οδηγίες, ενώ τα ΜΜΕ μας κατακεραυνώνουν με αναφορές σε υπερβολικό συνωστισμό σε πάρκα, θάλασσες ή δρόμους ακόμα κι αν η εικόνα τους διαψεύδει. Σχολιαστές παντός τύπου ζητούν ακόμα περισσότερα μέτρα απαιτώντας ακόμα και στρατό να περιπολεί στους δρόμους. Και  ο ίδιος ο υφυπουργός Ν.  Χαρδαλιάς συνεχώς αναφέρεται σε πιο σκληρά μέτρα αν δεν υπάρξει συμμόρφωση στα ισχύοντα.
Κι αν από το πρώτο διάγγελμά του ο πρωθυπουργός, σε κοινή ίσως γραμμή με την ΕΕ, αναφέρθηκε σε κατάσταση πολέμου, περισσότερο μάλλον το έκανε για χειραγώγηση παρά για παρέμβαση, υπέρ των πληττόμενων εργαζομένων, στην παραγωγή και  διανομή αγαθών ή για επίταξη μονάδων απαραίτητων για την περίθαλψη, εφαρμόζοντας και οικονομία πολέμου. Γι’ αυτό και η  άρνηση της αεροπορικής εταιρείας Aegean να μεταφέρει δείγματα υπόπτων κρουσμάτων για κορονοϊό για έλεγχο στην Αθήνα δεν θα είναι το μοναδικό παράδειγμα επιχειρηματικής αναλγησίας. Σύμφωνα όμως με μαρτυρίες γιατρών από την Ιταλία εφαρμόζεται ιατρική πολέμου εξαιτίας της κατάστασης των συστημάτων υγείας, όπου αναγκάζονται να επιλέξουν ασθενείς νεώτερους με τις καλύτερες πιθανότητες να σωθούν για νοσηλεία.
Η Ε.Ε μοιάζει να έχει διαλυθεί και κάθε κράτος αφήνεται στην τύχη του να διαχειριστεί την κατάσταση. Ενώ όλες οι κυβερνήσεις, και η δική μας, επιδεικνύοντας εγκληματική ολιγωρία φαίνονται ανίκανες ν’ ανταποκριθούν σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης για αντιμετώπιση επειγόντων κοινωνικών αναγκών. Το ενδιαφέρον τους περισσότερο επικεντρώνεται στην εισφορά οικονομικών πόρων σε επιχειρήσεις ή  σε ενεργοποίηση νομοθεσίας που περιορίζει εργατικά δικαιώματα σε μια προσπάθεια να είναι έτοιμοι  να αντιμετωπίσουν την επόμενη μέρα, όταν θ’ αναζητηθούν από τους εργαζόμενους οι  αιτίες του πόνου τους, παρά ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις για την εξασφάλιση της υγείας. Τα παραδείγματα δεν λείπουν. Στη Γαλλία με νομοσχέδιο για αντιμετώπιση της επιδημίας του κορωνοϊού εγκαθιδρύεται κράτος έκτακτης ανάγκης με την κυβέρνηση να νομοθετεί μέσω διαταγμάτων, ή σ’ εμάς με νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης αναστέλλεται η απαγόρευση πολιτικής επιστράτευσης και επίταξης απεργών.
Δεν μένει παρά να «μένουμε δυνατοί» για να μπορέσουμε να αγωνιστούμε την επόμενη μέρα. Η οδυνηρή οργή θα αυξάνεται καθώς οι εργαζόμενοι αν δεν εξακολουθήσουν να εργάζονται κάτω από επικίνδυνες συνθήκες θα χάνουν τις δουλειές τους εξασφαλίζοντας επιδόματα ελεημοσύνης για να επιβιώσουν.
Και απομένει μόνο το ΚΚΕ με το ΠΑΜΕ και τα σωματεία να  είναι παρόν σ’ αυτές τις τραγικές ώρες, κοντά στον εργαζόμενο, τώρα και στους επόμενους μήνες, για να στηρίξει και να  οργανώσει  τους αγώνες μας για τη ζωή μας και τα  δικαιώματά μας.

Πόσο πλούσιος είναι ο κουβανός εργαζόμενος με 25 δολάρια μισθό; (+πίνακες)



Πριν αρκετούς μήνες στην Αβάνα φτιάξαμε τους πίνακες που επισυνάπτονται στο τέλος της ανάρτησης.  Επιχειρήσαμε να προσεγγίσουμε το λεγόμενο “καλάθι της νοικοκυράς” στην Κούβα, ακολουθώντας την εξής απλή μέθοδο: Yπολογίσαμε ότι ξοδεύουμε έναν ολόκληρο μέσο μηνιαίο κουβανικό μισθό για να αγοράσουμε με αυτόν, κάθε ένα από 40 και κάτι προϊόντα και υπηρεσίες που περιλαμβάνονται στους 3 πίνακες. Ερασιτεχνική, πιθανόν και αυθαίρετη η μέθοδος, ενδεικτική όμως. Η σύγκριση με τον ελληνικό βασικό μισθό, στα ανάλογα είδη είναι προφανής. Είναι λίγο πιο σύνθετο να αναγάγουμε τον κουβανικό μισθό σε δικές μας αξίες, όμως προκύπτει αβίαστα ότι οι Kουβανοί είναι πιο πλούσιοι από τους Έλληνες.

Πριν μπλέξουμε με “τα καλάθια της νοικοκυράς”, ας υπολογίσουμε το μηνιαίο κόστος για μια ελληνική οικογένεια για ΔΕΗ, φροντιστήρια παιδιών, μετακίνηση, γιατρούς, φαρμακεία κ.α, και θα μας προκύψει χαλαρά το κόστος 1-2 ελληνικών μισθών των 500 ευρώ (που φυσικά σήμερα με 30%+ ανεργία, ισχύει για  την μειοψηφία των Ελλήνων).

Αυτά στην Κούβα (Σχολεία , Νοσοκομεία , Είδη πλατιάς λαικής κατανάλωσης ) είναι δωρεάν για το σύνολο του πληθυσμού, ανεξάρτητα αν δουλεύει ή όχι, σπουδάζει ή είναι συνταξιούχος. Στην Κούβα δεν υπάρχουν ένσημα, βιβλιάριο υγείας, η πρόσβαση στις δομές και τις υπηρεσίας π.χ υγείας, γίνεται απλά με την ταυτότητα.

Επιπλέον, στην Κούβα υπάρχει ένα περίεργο οικογενειακό βιβλιάριο, σαν βιβλιάριο του ΙΚΑ, η διάσημη Libreta (τετράδιο). Με αυτό, κάθε οικογένεια προμηθεύεται δωρεάν από τα αντίστοιχα κρατικά καταστήματα, μια ποσότητα βασικών τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης, αντίστοιχη του αριθμού των μελών της οικογένειας. Η λιμπρέτα υπάρχει από τα πρώτα χρόνια της επανάστασης και έλυσε το πρόβλημα της δίκαιης διανομής βασικών ειδών, με τρόπο μοναδικό στον κόσμο, χωρίς την μεσολάβηση χρήματος. Η αξία των ειδών της λιμπρέτας, θα μπορούσε να συγκριθεί, κατ αντιστοιχία, με το ύψος του δικού μας επιδόματος ανεργίας.

Τελειώνοντας αυτή την ενότητα, για κερασάκι στην τούρτα, θα θέλαμε να ξαναμοιραστούμε το σοκ που ζήσαμε στην Αβάνα, με την κουβανική ΔΕΗ .

Mε όλα τα παραπάνω δεν θέλουμε να ισχυριστούμε ότι η Κούβα είναι σήμερα ο παγκόσμιος παράδεισος των υλικών απολαβών. Αυτό θα ήταν μια μεγάλη ασέβεια, απέναντι σε έναν λαό που έφτυσε αίμα και υπέφερε τα πάνδεινα, υπερασπιζόμενος αξίες που για κάποιους δεν κοστολογούνται σε χρήμα. Αξίες όπως οι ιδέες, η αξιοπρέπεια, το δικαίωνα να τραβάς τον δρόμο σου και να βγάζεις κοροϊδευτικά την γλώσσα στην αυτοκρατορία απέναντι.

Η Κούβα έχει προβλήματα, που εύκολα διαπιστώνει κανείς, κυρίως από τον ανοιχτό-δημοκρατικό τρόπο που συζητιούνται παντού (στο δρόμο, στον τύπο, στην τηλεόραση) αλλά κυρίως από τον μαζικό και μαχητικό τρόπο που τα παλεύουν.

Με βάση όλα αυτά λοιπόν, υπολογίστε τον κουβανικό μισθό, το “καλάθι της νοικοκυράς”, τον κουβανικό πλούτο και την κουβανική φτώχεια. Ο καθένας μπορεί να πάρει ότι θέλει από τους πίνακές μας και να υποστηρίξει και με πινακάκια τα συμπεράσματα που ήδη έχει βγάλει.

Εμείς, θα επισημάνουμε μόνο, ότι με έναν ολόκληρο  κουβανικό μισθό: Mπαίνεις 12 ώρες στο ιντερνέτ, ή αγοράζεις 40 βιβλία, ή 2.980 εφημερίδες, ή 120 περιοδικά. Εναλλακτικά, μπορείς να πάρεις 1.490 φορές το λεωφορείο ( ή 59 το ταξί) και να πας, 199 φορές στον κινηματογράφο, ή 60 φορές στο θέατρο ή σε 20 συναυλίες. Αν πάλι τα βαριέσαι όλα αυτά, μπορείς να αγοράσεις 30 λίτρα χύμα ρούμι και 596 λαϊκά πούρα και να αράξεις..... 





Κουβανική ιατρική ταξιαρχία στην Ιταλία στη μάχη κατά του #Covid-19

Η Κούβα απέστειλε στην Ιταλία γιατρούς που διαθέτουν εμπειρία από την καταπολέμηση της επιδημίας Έμπολα
H κουβανική ιατρική ταξιαρχία αποτελούμενη από 52 γιατρούς και νοσηλευτές, ορισμένοι από τους οποίους διαθέτουν εμπειρία από την καταπολέμηση της επιδημίας Έμπολα στην Αφρική, πήγαν στην Ιταλία για να βοηθήσουν την χώρα αυτή που πλήττεται βαρύτατα από την επιδημία Covid-19 στην καταπολέμησή της.
Προορισμός της ομάδας αυτής, η οποία έφτασε χθες Σάββατο στην Ιταλία, είναι η περιοχή της Λομβαρδίας, η οποία είναι αυτή που πλήττεται περισσότερο από την επιδημία του νέου κορονοϊού στην ευρωπαϊκή χώρα. Σε έναν μήνα τουλάχιστον 4.825 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από τον νέο κορονοϊό στην Ιταλία.
Η ομάδα που απέστειλε η Κούβα αποτελείται από 36 γιατρούς, 15 νοσηλευτές και έναν υπεύθυνο και “προτίθεται να εργαστεί αδιάκοπα για την θεραπεία και την αντιμετώπιση της επιδημίας Covid-19 σε συνεργασία με τους επαγγελματίες της υγείας” στην Ιταλία, δήλωσε ο επικεφαλής της Κάρλος Ρικάρντο Πέρες.
Τριάντα από τα μέλη της ομάδας αυτής είχαν αγωνιστεί κατά της επιδημίας του Έμπολα στην δυτική Αφρική το 2014 κατόπιν αιτήματος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), πρόσθεσε ο επικεφαλής της ομάδας σε τελετή που έγινε προτού αυτή αναχωρήσει από την Αβάνα για την Ιταλία.

Εκεί στην Ιταλία...Υπάρχει η Ελπίδα...το ΚΚΙ -Αποκαλύπτει:




Κατιούσα
Ανακοίνωση εξέδωσε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας, στο φόντο των εφιαλτικών στατιστικών, που βλέπουν και σήμερα νέο ρεκόρ νεκρών και κρουσμάτων, χωρίς να διαφαίνεται ως τώρα έξοδος στο τούνελ. 
Στηλιτεύεται η υποκρισία των κυβερνητικών μέτρων, που κλείνει πάρκα, αλλά αρνείται να κλείσει εργοστάσια και άλλες μη στοιχειώδεις επιχειρήσεις, ενώ δε λαμβάνει ουσιαστικά μέτρα προστασίας όσων ακόμα αναγκάζονται να δουλέψουν. 
Ζητά να παρθούν άμεσα μέτρα προστασίας και προτείνει συγκεκριμένα πού μπορούν να βρεθούν πηγές χρηματοδότησης:

Δε θα επιτρέψουμε να μπουν σε καραντίνα τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών!
Το κλίμα βαραίνει: Κλείνουν τα πάρκα, αλλά όχι τα εργοστάσια και οι μη απαραίτητες υπηρεσίες.
Οι εργαζόμενοι που είναι αναγκασμένοι να δουλέψουν συχνά το κάνουν χωρίς ασφάλεια από τη χρήση ΜΜΜ μέχρι να φτάσουν στους ίδιους τους χώρους εργασίας.
Οι ιατροί και το υγειονομικό προσωπικό αποκαλούνται ήρωες από τους ίδιους που αποσάθρωσαν το δημόσιο σύστημα υγείας και συνεχίζουν να μην προνοούν κατάλληλα για την προστασία τους. 
Η έκτακτη ανάγκη, σε άλλες περιπτώσεις, γίνεται πρόσχημα για απολύσεις ή αυθαίρετες περικοπές των δικαιωμάτων του εργαζόμενου λαού.
Πρώτα η υγεία!
Απαιτούμε αμέσως:
-ένα διάταγμα της κυβέρνησης που να επιβάλλει το κλείσιμο όλων των εργοστασίων και μη απαραίτητων δραστηριοτήτων
– η άμεση επίταξη των ιδιωτικών κλινικών για ασθενείς και η επίταξη των ξενοδοχείων για το υγειονομικό προσωπικό προστατεύοντας την υγεία τους και την υγεία της οικογένειάς τους
– τον τερματισμό των απολύσεων και την ακύρωση όσων έγιναν σε αυτή την περίοδο πανδημίας
– η εγγύηση του τακτικού μισθού για όλους όσοι δεν πρέπει να εργάζονται

Πού θα βρούμε τις πηγές εσόδων;
– Nα αξιοποιήσουν υλικά τα τεράστια κέρδη που έχουν βγάλει οικονομικές ομάδες και μονοπώλια και συνεχίζουν να βγάζουν, εκμεταλλευόμενοι τους εργάτες
-Κόβοντας στρατιωτικά έξοδο και βγαίνοντας από το ΝΑΤΟ
-Σπάζοντας τους δεσμούς με την Ευρωπαϊκή Ένωση

Τραγική ειρωνεία


Αρκετές ειδήσεις αποκαλύπτουν την τραγική ειρωνεία που κρύβουν οι αντιφάσεις του καπιταλισμού. Εξάλλου, είναι τέτοιες αυτές οι αντιφάσεις που είναι δυσκολότερο να κρυφτούν κι από τον βήχα. Σε μια τέτοια είδηση θα αναφερθώ, γιατί η ειρωνεία της έπιασε τ’ άντερά μου και τα ‘στριψε, αφού έτυχε να την κατασκευάσω εγώ ο ίδιος σαν ένα σχήμα λόγου μερικές εβδομάδες νωρίτερα. Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Στις αρχές αυτού του μήνα το μείζον θέμα της χώρας δεν ήταν ο κορονοϊός, αλλά η υποτιθέμενη εθνική απειλή από την επίθεση στα σύνορά μας από κατατρεγμένους πρόσφυγες και μετανάστες. Ένα από τα ερωτήματα της περιόδου αφορούσε την εξής αντίφαση. Δεν υπήρχε εισβολή από την Τουρκία, για την ακρίβεια η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε τολμήσει καν να ψελλίσει δυο λέξεις για την εισβολή της Τουρκίας στη Συρία και την αμφισβήτηση της συνθήκης της Λοζάνης, ούτε είχε καλέσει τον πρέσβη της γειτονικής χώρας για να του κάνει κάποια επίπληξη. Αντίθετα, οι δύο χώρες συνυπήρχαν (κι εξακολουθούν φυσικά να συνυπάρχουν) μέσα στα πλαίσια διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, οι ειδικές εμπορικές συμφωνίες μηδενικών δασμών με την Ευρωπαϊκή Ένωση (και άρα και την Ελλάδα) συνέχιζαν να είναι σε ισχύ, ενώ οι καπιταλιστές εκατέρωθεν συνέχισαν τις επιχειρηματικές επαφές τους με συμβολικής σημασίας αποκορύφωμα την υπογραφή μνημονίου συνεργασίας Ελλάδας – Τουρκίας στη Θεσσαλονίκη, μόλις στις 3 Μάρτη, μεταξύ του ΣΕΒΕ και του Turkish-Greek Business Council. Μάλιστα, το μνημόνιο υπογράφτηκε παρουσία κυβερνητικού στελέχους, την ώρα που η κυβέρνηση ζωνόταν τα φυσεκλίκια για να πολεμήσει μωρομάνες και παιδιά. Για την ιστορία, και την ειρωνεία ξανά, του πράγματος, ο υφυπουργός Εσωτερικών (Μακεδονίας – Θράκης), Θεόδωρος Καράογλου αναφέρθηκε τότε στη σημασία της πρωτοβουλίας των δύο φορέων, ώστε να αποτελέσει την απαρχή μίας «νέας συνεργασίας και η αφορμή για να έρθουν πιο κοντά οι ηγεσίες των δύο χωρών» (πληροφορίες από το Ρ, 11 Μάρτη, 2020).
Ένα οξύμωρο λοιπόν ήταν το εξής. Γιατί η στάση απέναντι στους πρόσφυγες δίχασε τόσο πολύ την ελληνική κοινωνία απ’ άκρη σ’ άκρη της ελληνικής επικράτειας; Αν τέθηκαν στο δημόσιο διάλογο διλήμματα που να αφορούν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αυτά δεν είχαν το διχαστικό χαρακτήρα που είχε το ερώτημα του πώς πρέπει να φερθούμε στους πρόσφυγες. Ούτε το συνταξιοδοτικό, αλλά ούτε και κανένα άλλο θέμα της επικαιρότητας δεν είχε την επίδραση ή την απήχηση, αν προτιμάτε, που είχε το προσφυγικό. Γιατί, αλήθεια, ήταν τόσο καυτό ένα ερώτημα που αντικειμενικά αφορά πολύ λιγότερους ανθρώπους από όσους είναι μακροχρόνια άνεργοι ή δεν έχουν πρόσβαση σε ηλεκτρικό ρεύμα, υγεία και παιδεία;
Από την σκοπιά της πολιτικής οικονομίας, οι μετανάστες θα έπρεπε να εξεταστούν ως οικονομικά όντα, ως εν δυνάμει εργαζόμενοι. Μόλις οι κατατρεγμένοι ιδωθούν σαν εργαζόμενοι, αμέσως παύει να υπάρχει οποιοδήποτε οξύμωρο. Η αστική τάξη της χώρας δεν τους θέλει, επειδή τα χέρια περισσεύουν και είναι ήδη φτηνά και επειδή οι μετανάστες δεν είναι άμεσα έτοιμοι να ενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία (γλώσσα, ειδίκευση κλπ), οπότε σε πρώτη φάση είναι μάλλον φύρα για το κράτος. Τα λεφτά του ελληνικού λαού που διαχειρίζεται το κράτος κρίθηκε ότι θα είναι αποδοτικότερα στις τσέπες των εν Ελλάδι κεφαλαιοκρατών παρά σε δομές φιλοξενίας και προετοιμασίας για ένταξη μεταναστών στην παραγωγική διαδικασία. Το κλειδί εν τέλει είναι ότι η οικονομία, ήδη στομωμένη, χωρίς ανάσα, τσουλούσε ασθμαίνοντας περιμένοντας ένα θαύμα. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που κανείς μετανάστης από αυτούς που ήθελε να μπει στην Ελλάδα, δεν ήθελε να μείνει σε αυτήν.
Από τη μία, λοιπόν, η ιδεολογική ηγεμονία της αστικής τάξης με όλους τους μηχανισμούς της προσπαθούσε να μεταφέρει σε όλο το λαό το αίσθημα έχθρας απέναντι σε μη χρειαζούμενα εργατικά χέρια, σε μη αναγκαία εργατική δύναμη. Από την άλλη, ο ελληνικός λαός διαισθανόταν ότι ο πυρήνας του προβλήματος, η απαξίωση της εργατικής δύναμης, τον αφορούσε στο σύνολό του. Ως συνήθως, το μασούλημα ορφανών κονδυλίων, η αξιοποίηση του θέματος για ανάδειξη φασιστικών δυνάμεων, η συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, η συσκότιση του πραγματικού εχθρού που δεν είναι άλλος από τον κεφαλαιοκράτη, η προσπάθεια μικροκομματικής διαχείρισης και άλλες διαδικασίες άνθισαν σαν τσουκνίδα την άνοιξη πάνω στο νωπό από τις πληγές σώμα της ελληνικής κοινωνίας.
Για να γίνουν αντιληπτά τα κίνητρα των θιασωτών του εχθρού (ξένου) λαού, χρησιμοποιήθηκε η εξής δεικτική μεταφορά:
Αν οι Μανωλάδες είχαν ανάγκη από χέρια, θα είχε στηθεί ένα ανοιχτότατο στρατόπεδο εργασίας δίπλα τους και θα τροφοδοτούνταν με εργατικά χέρια μέχρι να καλυφθεί αυτή η ανάγκη, ενώ οι φασιστομπράβοι, οι ναζίδες και εν γένει τα κατακάθια της κοινωνίας μας, δεν θα έκαναν περιπολία στα σύνορα αλλά θα έπαιζαν τους επιστάτες στις Μανωλάδες, μην τυχόν και σηκώσει κανένας ιθαγενής κεφάλι και ζητήσει να δοκιμάσει καμιά από τις σάπιες φράουλες που πετάει, σαν επιδόρπιο για το παξιμάδι που τον ταΐζουν.
Ίσως να γίνεται αντιληπτό πόσο άσχημα μπορεί να νιώσει κανείς όταν, δίπλα σε αυτό το υποθετικό σενάριο, διαβάζει την είδηση με τίτλο: «Στήνουν νέα Μανωλάδα; – “Αξιοποίηση προσφύγων” ως εργάτες γης σε Ημαθία και Πέλλα εξετάζουν οι αρχές» σύμφωνα με το οποίο:
ήρθε στην επιφάνεια με δημοσίευμα του ΑΠΕ-ΜΠΕ, […] η σύσκεψη τοπικών αρχών και παραγόντων που έβαλε επί τάπητος το ζήτημα της “αξιοποίησης προσφύγων” ως εργατών γης, για να καλύψουν την αναμενόμενη έλλειψη χεριών λόγω των μέτρων κατά της εξάπλωσης του κορονοϊού και το κλείσιμο των συνόρων με την Αλβανία.
Η ειρωνεία του ζητήματος μπορεί να εξαντληθεί στο να περιδιαβαίνουν στα κανάλια και τα Υπουργεία γονυπετείς οι περιφερειακοί τσιφλικάδες, ζητώντας να περάσουν τα σύνορα μερικά χέρια για το μάζεμα των φρούτων και παρουσιάζοντας το ζήτημα σαν εθνική ανάγκη. Θα είναι δε μεγαλύτερη η ειρωνεία αν κάποιοι από αυτούς ήταν γνωστοί τοπικοί πλειοδότες εθνικοπατριωτισμού και μισαλλοδοξίας, ενώ το δράμα θα κορυφωθεί αν κάποιοι βρεθούν να μισθώσουν φασιστοναζίδες πατριδοκάπηλους γερμανοτσολιάδες, όχι πλέον για να κυνηγήσουν μετανάστες μακριά από τα σύνορα, αλλά αντίθετα για να τους περάσουν παράνομα και να τους οδηγήσουν με ασφάλεια στα τσιφλίκια.
Ναι, η ειρωνεία μπορεί να εξαντληθεί εκεί ή κάπου εκεί. Όμως η τραγικότητα μόλις θα αρχίζει. Διότι η πίεση για να γίνει αυτή η χαριτωμένη κυβίστηση θα προέλθει από την έλλειψη χεριών, που με τη σειρά της θα είναι το αποτέλεσμα του θερισμού από το χέρι του χάρου. Αν μπουν αυτά τα σχέδια σε εφαρμογή, δεν θα είναι επειδή η παραγωγή πήρε τα πάνω της. Αν αυτοί οι άνθρωποι δεχτούν ή πιεστούν ή ακόμα συρθούν σαν σκλάβοι στα χωράφια, δε θα έχουν απέναντί τους απλά ένα σκληρό μεροκάματο, χωρίς εργασιακά δικαιώματα. Δεν θα έχουν τις συνθήκες του κολίγου, αλλά του δούλου στα χρόνια της πανούκλας. Άλλη μια σελίδα της ιστορίας θα έχει γεμίσει με τα πιο μελανά γράμματα. Ανατριχίλα…
Έχουμε πολλά να δούμε και ακόμα περισσότερα να παλέψουμε. Μου έρχονται δύο τραγούδια ταυτόχρονα, δυο στίχοι ή μάλλον ένας στίχος και μια στροφή.
Ο στίχος λέει:
…είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια,
και δεν τα βλέπεις καθώς λένε με το πρώτο.
Κι η στροφή απαντά:
Δε πα να μας χτυπάν με όλμους και κανόνια
Δεν πα να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια
Θα βάλουμε μπροστά τη μαύρη και την κόκκινη σημαία
Για μας, για μια ζωή πιο λεύτερη πιο νέα
[…]
Μ’ αγώνα η λευτεριά μας είναι αναγκαία
Η εικόνα αλιεύτηκε από ένα άρθρο για τον αγώνα ενάντια στο τσιφλίκι του Φρ. Ν. Μπαίκερ στην Εύβοια

Γιατί αφέθηκε ελεύθερος αυτός ο τύπος;

Αρχικά κάλεσε τους πολίτες στη λειτουργία για τους Χαιρετισμούς. Μετά άνοιξε τον Μητροπολιτικό ναό του Εσταυρωμένου στη Χώρα των Κυθήρων. Στη συνέχεια άρχισε να βαρά τις καμπάνες για να …υπενθυμίσει στους πιστούς ότι πρέπει να πάνε στην εκκλησία. Εν κατακλείδι τέλεσε κανονικά τη λειτουργία. Όλα τα παραπάνω τα έπραξε παρά τη σχετική απαγόρευση και εν μέσω της επιδημίας του κορωνοϊού!
Ο λόγος για τον Μητροπολίτη Κυθήρων Σεραφείμ. Τον τύπο που έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις σχετικές απαγορεύσεις και έβαλε σε κίνδυνο την υγεία εκατοντάδων ανθρώπων και ενός ολόκληρου νησιού!
Αυτός ο άγιος, μετά το πλήθος των παρανομιών που διέπραξε, πέρασε και από το αστυνομικό τμήμα. Και τούτο επειδή …πληροφορήθηκε – λέει – ότι τον αναζητούν οι αρχές. Οι οποίες (παρεμπιπτόντως) φαίνεται ότι τους ήταν πολύ δύσκολο να τον βρουν την ώρα της τέλεσης των αδικημάτων, παρότι και γνωστές ήταν και δημοσίως τελούνταν.  Μετά, δε, την εμφάνιση – προσαγωγή του στο τμήμα, κι αφού σχηματίστηκε σε βάρος του δικογραφία, τι έγινε; Αφέθηκε ελεύθερος.

Εμείς απλά ρωτάμε: Με όλους τους παραβάτες των απαγορεύσεων που έχουν ανακοινωθεί, ισχύει το ίδιο; 

H Aegean δε δέχεται να μεταφέρει για έλεγχο δείγματα ύποπτων κρουσμάτων

Πηγή: stonisi

Απίστευτη πρακτική σε βάρος των νησιωτών από το μονοπώλιο της Aegean

Επικαλούμενοι λόγους ασφαλείας, οι άνθρωποι της Aegean αρνούνται από χθες να παραλάβουν δείγματα υπόπτων κρουσμάτων για κορονοϊό από το Νοσοκομείο Μυτιλήνης και προφανώς και από τα άλλα νησιά του Αιγαίου.
Ας σημειωθεί ότι όλο το προηγούμενο διάστημα η παραλαβή των δειγμάτων από συγκεκριμένη εταιρεία ταχυμεταφορών γινόταν κανονικά με τη λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων ασφαλείας όπως διεθνώς είναι παραδεκτά.
Το γεγονός αυτό που είχε σαν αποτέλεσμα να μην σταλούν χθεσινά δείγματα υπόπτων κρουσμάτων στην Αθήνα, θέτει σοβαρά ζητήματα για το καθεστώς λειτουργίας του συστήματος αντιμετώπισης της πανδημίας στα νησιά. Πέραν της καθυστέρησης στη λήψη απαντήσεων, όλα τα ύποπτα κρούσματα κορονοϊού αφού δεν ελέγχονται άμεσα, αντιμετωπίζονται σαν τέτοια με κόστος τόσο αναλώσιμων υλικών όσο και ανθρώπων του συστήματος υγείας που είναι πολύτιμοι.
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες είναι ενημερωμένοι για το γεγονός ο ΕΟΔΥ και η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας.
Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι με πρωτοβουλία του Διοικητή του Νοσοκομείου Γιώργου Καμπούρη, ερευνάται η εφαρμογή από αύριο, εναλλακτικής λύσης για τον έγκαιρο έλεγχο των δειγμάτων.

TOP READ