1 Απρ 2015

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ: Στη Βουλή ο Τζήμερος (pics)

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ: 


τζιμΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ: Με πανό που έγραφε «ούτε ένα Ευρώ στους ηλίθιους Έλληνες» και φωνάζοντας σύνθημα: «Το πάθος για την αγορά είναι δυνατότερο απ’τα Μνημόνια» ο Θάνος Τζήμερος με ομάδα 30 γνωστούς άγνωστους αντικρατιστές από τον νεοφιλελεύθερο χώρο μπήκε στο προαύλιο της Βουλής.
Σε ανάρτηση που έκανε από το περιστύλιο, ο καταξιωμένος διαφημιστής και πρώην πολιτικός δήλωσε ότι αυτή η κίνηση είναι κίνηση διαμαρτυρίας προς την κυβέρνηση των ηλιθίων που δεν συνέλαβε τους τρομοκράτες αναρχικούς που εισέβαλαν στο προαύλιο νωρίτερα.
«Θέλω με αυτόν τον τρόπο να καταδείξω πως οι νόμοι είναι νόμοι και πρέπει να τηρούνται από όλους. Χρησιμοποιώ αυτόν τον τρόπο διαμαρτυρίας για να δηλώσω την εναντίωσή μου στους ηλίθιους που μας κυβερνάνε και τους βλαμμένους που δεν μας κυβερνάνε. Επίσης με την ευκαιρία της συμβολικής μου διαμαρτυρίας θέλω να στείλω την αγάπη μου στην Καγκελάριο Μέρκελ. Χαίρομαι που έστω και έτσι κατάφερα να μπω στη Βουλή. Θάνατος στους συνδικαλιστές και τους μετανάστες.»

«Με σύμμαχο τις ΗΠΑ»...«για τα συμφέροντα του ελεύθερου κόσμου»

 «Με σύμμαχο τις ΗΠΑ»...«για τα συμφέροντα του ελεύθερου κόσμου»

«(...) η κυβέρνηση σε σχέση με τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις θα κάνει το καλύτερο δυνατό. Στις 21 Μαΐου θα είμαι προσκεκλημένος του υπουργείου Εθνικής Αμυνας των ΗΠΑ (...) Σε αυτή την πολύ σημαντική και σύμμαχο χώρα, τις ΗΠΑ, όπουο ρόλος της Ελλάδας μπορεί να είναι τέτοιος,ώστε να αποτελέσει το σταθερό παράγοντα στην ευρύτερη περιοχή, διασφαλίζοντας πρώτα από όλα την ειρήνη, αλλά και τα συμφέροντα του ελεύθερου κόσμου».
Τάδε έφη υπουργός Αμυνας της συγκυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Καμμένος, μετά τη συνάντησή του στις ΗΠΑ με τον αρχιεπίσκοπο Αμερικής Δημήτριο. Αλλη μια διαβεβαίωση, από τις πολλές που παρείχε αυτές τις μέρες εκπροσωπώντας την κυβέρνηση, για τη στοίχισή της στους επιθετικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, που ετοιμάζονται στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική με το πρόσχημα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Και όλα αυτά διανθισμένα, ξανά, με ορολογία βγαλμένη από τα συρτάρια της CIA και της ΚΥΠ


Ο ίδιος, άλλωστε, έλεγε αυτές τις μέρες, εκ μέρους της συγκυβέρνησης, στους Αμερικανούς: «Πρέπει οι σχέσεις μας με τις ΗΠΑ να γίνουν ακόμη πιο στενές. Και επειδή ακούγονται διάφορα και γράφονται διάφορα,μη φοβάστε, η Ελλάδα δεν αλλάζει κατεύθυνση. Και βεβαίως η Ελλάδα έχει και άλλους συμμάχους, αλλάοι προτεραιότητες είναι αυτές, οι οποίες επιλέχθηκαν εδώ και πάρα πολλά χρόνια» (βλ. ΝΑΤΟ). Ακόμα: «Πραγματικοί μας σύμμαχοι είναι εκείνοι που έχουν αποδείξει τη φιλία τους. Και τι εννοώ; Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ ήταν αυτές που με το Σχέδιο Μάρσαλ, χωρίς να ζητήσουν απολύτως τίποτα από την Ελλάδα (σ.σ.: !!!), απολύτως τίποτα, κατάφεραν να κτίσουν τη νέα Ελλάδα. Αν υπάρχει εμπορική ναυτιλία είναι γιατί οι ΗΠΑ μάς έδωσαν τα Λίμπερτι»! Οπως και ότι οι ΗΠΑ «στήριξαν την Ελλάδα για να αναπτυχθεί και να προχωρήσει στο δυτικό ελεύθερο κόσμο. Και η Ελλάδα απέδειξε ότι είναι ένας εξαιρετικός σύμμαχος στο ΝΑΤΟ». Τέτοια και τόσα διαπιστευτήρια καιρό είχαν να επιδοθούν στην Ουάσιγκτον από ελληνική κυβέρνηση.
Πηγή:ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Περί ειρηνικής συνύπαρξης

 Περί ειρηνικής συνύπαρξης

Αναδημοσίευση από το περιοδικό Ατέχνως


Ο Λένιν εισήγαγε στην πολιτική ορολογία την έννοια της ειρηνικής συνύπαρξης, ως ειδικής μορφής ταξικής πάλης των δύο αντικρουόμενων συστημάτων, σοσιαλισμού και καπιταλισμού, σε παγκόσμια κλίμακα. Το βασικό σκεπτικό ήταν πως η σοβιετική Ρωσία, που είχε ρημαχτεί απ’ τις πολύχρονες πολεμικές συγκρούσεις, και το νεαρό σοσιαλιστικό κράτος χρειάζονταν μια «ανακωχή» και μια ειρηνική περίοδο, για να επουλώσουν τις πληγές τους, να αναπτυχθούν απρόσκοπτα και να πατήσουν σε γερές βάσεις, χωρίς να εγκαταλείπουν το στρατηγικό στόχο της παγκόσμιας επικράτησης του σοσιαλισμού.

Το φαινομενικά παράδοξο είναι ότι η ανάλυση του Λένιν ξεχάστηκε ως ένα βαθμό από τους σοβιετικούς, που ταύτισαν μεταπολεμικά την τακτική της ειρηνικής συνύπαρξης με τη δυνατότητα ειρηνικού, κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό (και ας βοούσε περί του αντιθέτου η πραγματικότητα, πχ στη Χιλή του Αγιέντε) και με τη διαπλοκή του ταξικού στοιχείου με τις οικουμενικές αξίες. Ενώ ακολουθήθηκε πιστά από το αντίπαλο στρατόπεδο, που διδάχτηκε στο δεύτερο παγκόσμιο πως δεν είναι εύκολο να νικήσει σε μια κατά μέτωπο επίθεση με τα όπλα τους σοβιετικούς και προέταξε άλλες μεθόδους, χωρίς προφανώς να εγκαταλείψει το πεδίο των πολεμικών συγκρούσεων, που είναι σύμφυτο φαινόμενο με τον ιμπεριαλισμό. Αντιστρέφοντας μια γνωστή φράση του φον Κλαούζεβιτς, θα λέγαμε πως η ιμπεριαλιστική πολιτική και ειρήνη ήταν συνέχεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου με άλλα μέσα (ή ακόμα και με τα ίδια, αλλά συγκαλυμμένα και σε δεύτερο πλάνο).

Η αντικειμενική συνύπαρξη των δύο συστημάτων επέφερε αναπόφευκτα μια μεταξύ τους αλληλεπίδραση, την οποία όμως δεν ερμηνεύουν όλοι με τον ίδιο τρόπο.
Οι κατακτήσεις της σοσιαλιστικής κοινωνίας και τα δικαιώματα που απολάμβαναν οι σοβιετικοί πολίτες φώτιζαν, με τη διεθνή τους ακτινοβολία, το δρόμο και τους αγώνες κι άλλων λαών, υποχρεώνοντας τις αστικές κυβερνήσεις πολλών καπιταλιστικών χωρών να κάνουν ευρύτατες παραχωρήσεις, που τις ονομάζουμε κωδικοποιημένα «κοινωνικό κράτος». Και οι οποίες δεν οφείλονται απλά στην ύπαρξη ενός αντίπαλου δέους γενικά και αόριστα. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί των ΗΠΑ και της ΕΕ με τη σημερινή Ρωσία και τον ανερχόμενο κινέζικο καπιταλισμό, κάθε άλλο παρά δίνουν ώθηση στις κατακτήσεις και το βιοτικό επίπεδο των λαών –ας μην ξεχνάμε τι σημαίνει ο όρος «κινεζοποίηση» για τα μεροκάματα και τους… «ανταγωνιστικούς μισθούς» των 300 και 400 ευρώ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως το ξήλωμα του πουλόβερ για το κοινωνικό κράτος άρχισε πριν από τρεις δεκαετίες, συμπίπτοντας χρονικά με την τελική εκδήλωση της αντεπανάστασης στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, για να φτάσει στην κορύφωσή του με το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Ας θυμηθούμε επίσης το παράδειγμα του ασφαλιστικού στην χώρα μας και τους πρώτους αντεργατικούς νόμους που θεσπίστηκαν τη διετία 90-92’.

Το ζήτημα είναι πως κάποιοι νοσταλγούν αυτή τη μεταπολεμική κατάσταση ισορροπίας και τα δικαιώματα που εξασφάλιζε στους εργαζόμενους, κάνοντας λόγο για μεταβατικούς στόχους ανάκτησής τους, αλλά αγνοούν τους παράγοντες και το διεθνή συσχετισμό που καθόριζε αυτή την ισορροπία, ή –ακόμα χειρότερα- απορρίπτουν συλλήβδην την προσφορά της ΕΣΣΔ και την πείρα του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, ως αρνητική.

Ένα ακόμα σχετικό παράδειγμα, είναι η υιοθέτηση υπολογιστικών μεθόδων προγραμματισμού από τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που οδήγησε κάποιους αναλυτές στην επεξεργασία της θεωρίας της σύγκλισης των δύο συστημάτων και της τελικής τους εξομοίωσης. Μια θεωρία που υποτιμούσε σκόπιμα την ειδοποιό διαφορά στους σκοπούς και τα μέσα των δύο παραγωγικών μοντέλων, καθώς κι ότι ο σχεδιασμός μεγάλης κλίμακας στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και η συγκέντρωση των μονοπωλίων, δε σημαίνει τίποτα άλλο από την περαιτέρω όξυνση του μεταξύ τους ανταγωνισμού σε δυσθεώρητα ύψη.

Από την άλλη πλευρά, ούτε ο σοσιαλιστικός σχηματισμός παρέμεινε ανεπηρέαστος από αυτή την παράλληλη συνύπαρξη με το καπιταλιστικό μπλοκ. Αναγκάστηκε πχ να σπαταλήσει πολλούς πόρους για στρατιωτικές δαπάνες (ακριβώς γιατί η συνύπαρξη τελικά δεν ήταν, εκ των πραγμάτων, και τόσο ειρηνική), που τους στερήθηκε από άλλα πεδία ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξή του. Υποχρεώθηκε επίσης σε κάποιες περιπτώσεις να τηρήσει αμυντική στάση και να «κλειστεί στο καβούκι του» -όπως πχ με την κατασκευή του τείχους του Βερολίνου- για να υπερασπιστεί τα κεκτημένα και να σταματήσει την αφαίμαξη των πόρων του από την καπιταλιστική δύση.

Αυτού του είδους ο ανταγωνισμός δε λειτουργούσε ευεργετικά με όρους άμιλλας, αλλά επιβαρυντικά για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, που χρειάστηκε να μεταχειριστεί σε αρκετές περιπτώσεις μέσα και μεθόδους από το οπλοστάσιο του αντιπάλου του. Κι αυτό συνέβη για τον ίδιο ακριβώς λόγο που ο «ελεύθερος ανταγωνισμός» δημόσιου κι ιδιωτικού τομέα σε μια καπιταλιστική οικονομία δεν οδηγεί στη βελτίωση και των δύο, αλλά στην υιοθέτηση ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων της αγοράς και από τους οργανισμούς του δημοσίου, προκειμένου να φανούν «ανταγωνιστικοί».

Ερχόμαστε λοιπόν στο δια ταύτα. Οι λαοί του πλανήτη έχουν ζήσει τη συνύπαρξη που αναλύσαμε (κι έχει περάσει στην ορολογία του δυτικού κόσμου ως ψυχρός πόλεμος) αλλά και τη «γλύκα» της τελευταίας 25ετίας, μετά το «τέλος της ιστορίας» και τη σχεδόν καθολική επικράτηση των αστικών δυνάμεων, που τη συνοψίζει εύγλωττα αυτή η αφίσα με το Λένιν να ρωτά στα ρωσικά: «λοιπόν, πώς τα περνάτε στον καπιταλισμό»; Με άλλα λόγια έχουμε πάρει γεύση από καπιταλισμό απέναντι σε σοσιαλισμό, με τις απαραίτητες φιλολαϊκές προσαρμογές, κι από καπιταλισμό σκέτο, χωρίς ζάχαρη για τα υποζύγια και τους κυρ-Μέντιους, που τραβάνε το κάρο, χωρίς δηλαδή «ανθρώπινο πρόσωπο» και λοιπά προσωπεία. Τίθεται λοιπόν εύλογα ένα ερώτημα (συμπληρωματικό προς αυτό που θέτει η αφίσα με το Βλαδίμηρο).

Δεν έχουμε άραγε περιέργεια να δοκιμάσουμε και την τρίτη επιλογή που μας μένει;

22 Ιουνίου 1941: Τι πραγματικά ήξερε ο Στάλιν

 22 Ιουνίου 1941: Τι πραγματικά ήξερε ο Στάλιν

Γνώριζε ο Στάλιν την ημερομηνία επίθεσης της ναζιστικής Γερμανίας στην ΕΣΣΔ; Τι του ανέφεραν σχετικά οι αρχές ασφαλείας; Οι απαντήσεις στα συγκεκριμένα ερωτήματα ενδιαφέρουν τους ερευνητές εδώ και αρκετές δεκαετίες. Πρόσφατα αποχαρακτηρίστηκε νέο υλικό σχετικά με το θέμα αυτό.

Ο Στάλιν είχε ενημερωθεί επανειλημμένα για την κατασκευή οχυρωματικών έργων στα ανατολικά σύνορα της Γερμανίας. Ο υπουργός επί των Εσωτερικών της ΕΣΣΔ, Λαβρέντι Μπέρια, από την 1η Αυγούστου 1940 είχε καταθέσει στοιχεία των μυστικών υπηρεσιών, σύμφωνα με τα οποία οι Γερμανοί πραγματοποιούσαν στα σύνορα με την ΕΣΣΔ οχυρωματικά έργα εκστρατείας, αλλά και μόνιμου τύπου. Άλλες μυστικές αναφορές, σχετίζονταν άμεσα με τις ετοιμασίες της Γερμανίας για πόλεμο με τη Σοβιετική Ένωση.

Τον Οκτώβριο του 1940, το Γενικό Επιτελείο του Κόκκινου Στρατού πληροφόρησε ότι γερμανικά στρατεύματα μεταβαίνουν στη Φιλανδία. Την ίδια στιγμή, το δίκτυο πρακτόρων ανέφερε, ότι στη Ρουμανία, η Γερμανία και η Ιταλία οργανώνουν ομάδα κρούσης στο αριστερό πλευρό του σοβιετικού μετώπου και για το σκοπό αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη μεταφορά ιταλικών στρατευμάτων. Με την ολοκλήρωσή της και τα δύο πλευρά της ΕΣΣΔ θα βρεθούν υπό έντονη απειλή, αμέσως από το ξεκίνημα των πολεμικών επιχειρήσεων.

Από το Λονδίνο στο Βουκουρέστι

1941: Οι γερμανοί έξω από το Σμόλενσκ
Στις 26 Φεβρουαρίου 1941 ο πρέσβης στη Μεγάλη Βρετανία, Ιβάν Μάισκι, ανέφερε ότι σύμφωνα με πληροφορίες από κύκλους στην Τσεχία, οι Γερμανοί εργάζονται εντατικά για την κατασκευή οχυρώσεων στα γερμανο-σοβιετικά σύνορα.

Το Νοέμβριο του 1940, σε ορισμένες στρατιωτικές μονάδες στα γερμανο-σοβιετικά σύνορα, κυκλοφορούσαν μικρά γερμανο-ρωσικά λεξικά τσέπης, με το ίδιο περιεχόμενο φράσεων που είχαν και τα γερμανο-τσεχικά λεξικά, τα οποία είχαν διανεμηθεί παραμονές της κατάληψης της Τσεχοσλοβακίας.

Στις 16 Απριλίου, ο επιτετραμμένος της ΕΣΣΔ στη Ρουμανία, Ανατόλι Λαβρέντιεφ, πληροφόρησε τον Στάλιν ότι ο σύμβουλος της γαλλικής διπλωματικής αποστολής, Σπιτσμίλερ, σε συζήτηση με τον γραμματέα της σοβιετικής πρεσβείας, Μιχάιλοφ, έκανε λόγο για συγκέντρωση γερμανικών στρατευμάτων στη Μολδαβία. Τα στοιχεία αυτά επιβεβαίωσε ο ακόλουθος Άμυνας της Γαλλίας, Σεβέν, ο οποίος ήταν παρών στη συζήτηση.

Μεγάλες ετοιμασίες για τον πόλεμο οι Γερμανοί πραγματοποιούσαν στη Φιλανδία και Σουηδία. Την άφιξη του σουηδού ακολούθου Άμυνας στο Βουκουρέστι, ο Σεβέν τη συνέδεσε άμεσα με την προετοιμασία πολέμου. Σύμφωνα με τα στοιχεία του, κλιμάκιο ρουμάνων αξιωματικών που επισκέφθηκε τη Γερμανία ύστερα από πρόσκληση του γερμανικού Γενικού Επιτελείου, διεξήγαγε συνομιλίες για επικείμενο πόλεμο με την ΕΣΣΔ. Βασιζόμενος σε αυτά τα στοιχεία, τα οποία διασταυρώθηκαν και μ’ εκείνα άλλων πηγών, ο Σεβέν υπέθετε ότι ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος.

Η ημερομηνία δεν ήταν γνωστή

Ρουμάνοι στρατιώτες στην Κριμαία
Το ότι ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος, το γνώριζαν όλοι. Οι υπηρεσίες κρατικής ασφαλείας έλαβαν πληροφορίες και τις ανέφεραν στον Στάλιν, σχετικά με την έγκριση του σχεδίου «Μπαρμπαρόσα» και τη διαταγή άμεσης προπαρασκευής για πόλεμο. Το πότε όμως αυτό σχέδιο επρόκειτο να υλοποιηθεί, δεν στάθηκε δυνατό να γνωστοποιηθεί.

Οι ημερομηνίες της επίθεσης στην ΕΣΣΔ, τις οποίες ανέφεραν οι Αρχές ασφαλείας, άλλαζαν διαρκώς. Είναι φυσικό, ότι ύστερα από την πέμπτη-έκτη αναφορά με νέα ημερομηνία έναρξης του πολέμου, ο Στάλιν έπαψε να εμπιστεύεται τις πληροφορίες αυτές.

Η πιο αληθοφανής εκδοχή για τον Στάλιν ήταν μάλλον εκείνη, κατά την οποία η Γερμανία θα αρχίσει τον πόλεμο με τη Σοβιετική Ένωση μόνο μετά τη νίκη επί της Αγγλίας. Διαφορετική εξέλιξη των γεγονότων, δεν αναμενόταν.

Το περίμενε αργότερα

O Kόκκινος Στρατός προελαύνει
Ο Στάλιν θεωρούσε λογικό πως για τη διεξαγωγή πολέμου με την Αγγλία ο Χίτλερ χρειάζεται ψωμί και πετρέλαιο, τα οποία η Γερμανία λάμβανε από την ΕΣΣΔ. Απλούστερο θα ήταν να συνεχίσει να αποκτά αυτά τα υλικά αγαθά σε ειρηνικές συνθήκες και να μην ξεκινήσει στρατιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες ήταν απόλυτα σίγουρο ότι δεν θα κάνουν ευκολότερες τις προμήθειες από τα κατεχόμενα εδάφη. Καθησύχαζε και η εξομάλυνση των σχέσεων με τη σύμμαχο της Γερμανίας, την Ιαπωνία. Στις 13 Απριλίου 1941 οι υπουργοί Εξωτερικών της Ιαπωνίας και ΕΣΣΔ είχαν υπογράψει στη Μόσχα το σύμφωνο ουδετερότητας, διάρκειας πέντε ετών.

Η πολιτική ηγεσία της ΕΣΣΔ, προσπαθούσε να καθυστερήσει όσο γίνεται περισσότερο το ξεκίνημα του επερχόμενου πολέμου. Αυτό οφείλονταν στο γεγονός ότι στα εδάφη του ευρωπαϊκού τμήματος της ΕΣΣΔ, ο Κόκκινος Στρατός δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το πρόγραμμα επανεξοπλισμού του, με πιο σύγχρονα και περισσότερα μέσα. Αργότερα, ο Στάλιν θα πει στον πρωθυπουργό της Βρετανίας Ουίνστον Τσόρτσιλ ότι η ΕΣΣΔ χρειαζόταν γι’ αυτό ακόμη έξι μήνες ειρήνης.
______
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Rodina», αρ. 6, 2015, www.rg.ru
Πηγή: Σύγχρονη Ρωσία

Ν. Μόττας-Το ΚΚΕ γεννά Μπελογιάννηδες


Το ΚΚΕ γεννά Μπελογιάννηδες
του Νίκου Μόττα.

«Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει στο λαό βαθιές ρίζες. Συνδέεται μαζί του με ακατάλυτους δεσμούς αίματος και δεν μπορεί κανείς να το εξοντώσει ούτε με στρατοδικεία, ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα. Ο στόχος μας ήταν και είναι να προστατέψουμε τα συμφέροντα του λαού και της χώρας μας…».
(Νίκος Μπελογιάννης)


Ήταν χαράματα Κυριακής, 30 Μαρτίου 1952, όταν σταμάτησε να χτυπάει η καρδιά ενός σπουδαίου ήρωα. Του Κομμουνιστή Νίκου Μπελογιάννη. Λειτουργώντας με λογική κοινού δολοφόνου, η κυβέρνηση Πλαστήρα, το κράτος των γερμανοτσολιάδων που είχαν μέσα σε λίγα μόλις χρόνια μετεξελιχθεί σε αμερικανοτσολιάδες, και οι υπερατλαντικοί πάτρονες του, οδήγησε στο εκτελεστικό απόσπασμα το Μπελογιάννη και τρεις συντρόφους του – τους Μπάτση, Αργυριάδη και Καλούμενο. Υπό το φως των προβολέων των στρατιωτικών οχημάτων, οι σφαίρες του μετεμφυλιακού αστικού κράτους θα έφερναν το βιολογικό τέλος του Ν.Μπελογιάννη. Δεν κατάφεραν όμως να «ξεμπερδέψουν» με τις ιδέες και τα ιδανικά για τα οποία ο ίδιος αγωνίστηκε και πάλεψε μέχρι τέλους.

Ο Μπελογιάννης, παρά το θάνατο του, είχε κερδίσει τους δολοφόνους του. Είχε σταθεί αγέρωχος και μαχητής μέχρι τέλους, νικώντας σε όλες τις φάσεις της μάχης που έδωσε απέναντι στους δήμιους του. Από την σύλληψη του μέχρι τις ανακρίσεις στην ασφάλεια και απ' τα στρατοδικεία έως την εκτέλεση του, ο «άνθρωπος με το γαρύφαλλο» παρέμεινε, όπως θα έγραφε αργότερα ο Νίκος Ζαχαριάδης, «αλύγιστος, ολοκληρωτικά δοσμένος και προσηλωμένος στην υπόθεση του λαού» [1].

Σήμερα, 62 χρόνια μετά τη δολοφονία του, ο Νίκος Μπελογιάννης και ο ηρωϊκός του αγώνας δεν προσφέρονται για πολιτικά μνημόσυνα. Προσφέρονται όμως για χρήσιμα διδάγματα, πολυτιμα για τη νέα γενιά κομμουνιστών, των οποίων ο Μπελογιάννης δε μπορεί παρά να αποτελεί φάρο αυτοθυσίας, ανιδιοτέλειας και αγωνιστικής προσήλωσης. Ποιά είναι αυτά τα διδάγματα; Παραπέμπουμε σε σημεία της απόφασης του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στις 5 Μάη 1952 [2]:

Πρώτο: Ο Μπελογιάννης νίκησε γιατί από την πρώτη στιγμή της σύλληψης του δε θεώρησε τον εαυτό του έναν εκτός μάχης αφοπλισμένο αιχμάλωτο, αλλά ένα μαχητή, που με τη σύλληψη του περνάει σε άλλο χαράκωμα του αγώνα και συνεχίζει απο κει τη μάχη για το λαό. Το να νιώθει ο αγωνιστής τον εαυτό του μαχόμενο στρατιώτη του λαού, παντού και πάντοτε, αποτελεί τον πρώτο όρο της νίκης.

Δεύτερο: Ο Μπελογιάννης νίκησε γιατί δε θεώρησε, ούτε για μια στιγμή τον εαυτό του κατηγορούμενο, αλλά κατήγορο της αμερικανικής κατοχής και του μοναρχοφασισμού που την υπηρετούσε και έδρασε σαν κατήγορος. Ο κομμουνιστής θεωρεί υπέρτατο και μοναδικό κριτή του το κόμμα του και το λαό και μόνο στο κόμμα και το λαό λογοδοτεί για τις πράξεις του.

Σ.τ.Σ: Στρέφοντας το κατηγορητήριο ενάντια στους δικαστές του, ο Μπελογιάννης σημείωνε στην απολογία του: «Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας. Γι’ αυτό δε ζητώ την επιείκειά σας. Αντικρίζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία. Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα. Αλλά είμαι σίγουρος πως θα ‘ρθει η μέρα, που οι ίδιοι δικαστές που τώρα με δικάζουν, θα ζητήσουν χάρη απ’ τον ελληνικό λαό. Δεν έχω άλλο τίποτε να πω».

Όπως επίσης και σε άλλο σημείο της απολογίας:

«Θα έλεγα ότι «δε μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου», γιατί ο κόσμος το ‘χει τούμπανο τι ρόλο παίζουν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα. Και εδώ μέσα αποδείχτηκε ο ρόλος τους, ακόμη και στις ανακρίσεις της Ασφάλειας. Οι κομμουνιστές δεν είναι όργανα των ξένων. Ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο ιδανικό και παγκόσμιο κίνημα (…). Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα; Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές;»

Τρίτο: Ο Μπελογιάννης νίκησε γιατί στηριζόταν γερά και με τα δύο πόδια στη γραμμή του κόμματος, στη γραμμή του λαού. Και την υπερασπίστηκε θαρραλέα και με συνέπεια μέχρι το τέλος.

Σ.τ.Σ: Σημειώνουμε και πάλι από την πρώτη απολογία του στο στρατοδικείο: «Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας. Στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ».

Ο Μπελογιάννης δεν έπαψε να παλεύει με συνέπεια για να εφαρμόσει την οργανωτική πολιτική του ΚΚΕ. Ως απλό μέλος, ως καθοδηγητής, ως μέλος της ΚΕ, με οποιαδήποτε ιδιότητα είχε μέσα στο κόμμα, όποιο κι' αν ήταν το καθήκον του. Τρία χρόνια πριν τη δολοφονία του, πριν ακόμη έρθει στην Ελλάδα, έγραφε στο προσωπικό του ημερολόγιο: «Από τότε που έγινα μέλος του Κόμματος, όσο θυμάμαι, κάθε καινούργια δουλειά που μου αναθέτουν είναι ή εξαιρετικά δύσκολη ή μια οργάνωση, ή τμήμα που δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση ή μου αναθέτουν τη δημιουργία μιας καινούργιας. Αυτή είναι η "μοίρα" της κομματικής μου ζωής μέχρι σήμερα, κι όταν κάθε φορά το αναλογίζομαι νιώθω μέσα μου ξεχωριστή περηφάνια...» [3].

Η μοίρα του Μπελογιάννη ήταν συνυφασμένη με αυτήν του κόμματος στο οποίο ανδρώθηκε και γαλουχήθηκε. «Η κατάσταση που παρακολουθώ στην Ελλάδα, μου γεννάει μια ανυπομονησία πότε να βρεθώ κάτω, αδιαφορώντας για τις συνθήκες και τις δυσκολίες που θα συναντήσω. Δεν είμαστε πλασμένοι εμείς σήμερα για "ειρηνική" ζωή...» [4] έγραφε το Νοέμβρη του 1949, επτά μήνες πρωτού έρθει στην Ελλάδα. Το ΚΚΕ γέννησε το Μπελογιάννη και ανθρώπους σαν το Μπελογιάννη, έτοιμους να ριχτούν με αυταπάρνηση στο πεδίο της ταξικής πάλης, για το ψωμί και τη λευτεριά της πατρίδας και του λαού της.

«Ο Νίκος Μπελογιάννης», σημείωνε άρθρο που δημοσιεύθηκε στον Ριζοσπάστη τον Απρίλη του 1998, «υπήρξε γνήσιο παιδί του ΚΚΕ. Στις γραμμές του διαπαιδαγωγήθηκε και αναπτύχθηκε, μέσα στις φυλακές, στην ΕΑΜική Αντίσταση, στο Δημοκρατικό Στρατό, στην παρανομία. Ουσιαστικά ο Μπελογιάννης, όντας στο ΚΚΕ από τα πρώτα εφηβικά χρόνια μέχρι το τέλος του, δεν γνώρισε άλλη ζωή πέραν αυτής στο ΚΚΕ. Εκεί διαμόρφωσε την προσωπικότητά του. Δίχως το ΚΚΕ δεν θα υπήρχε Μπελογιάννης. Οπως δεν θα υπήρχαν και οι χιλιάδες επώνυμοι και μη επώνυμοι Μπελογιάννηδες που γέννησε τούτο το Κόμμα» [5].

Γίνεται σαφές ότι η η ζωή και η δράση του Νίκου Μπελογιάννη δε μπορεί να εξηγηθεί και να ερμηνευτεί αόριστα, βγάζοντας το ΚΚΕ «απ' έξω». Ο Μπελογιάννης – ο κομμουνιστής Νίκος Μπελογιάννης, ο μαχητής του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού, ο άξιος Κουκουές- δεν ανήκει σε καμιά “ευρύτερη αριστερά” όπως έχουν κατά καιρούς υποστηρίξει διάφοροι. Ανήκει στην ιστορία του ΚΚΕ, ιδεολογικοπολιτικό γέννημα-θρέμμα του οποίου υπήρξε. Έδρασε πατώντας στις σταθερές του μαρξισμού-λενινισμού, του επιστημονικού σοσιαλισμού τον οποίο μελετούσε σε βάθος, χωρίς παρεκκλίσεις και ταλαντεύσεις.

«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω» δήλωνε περήφανος ο Ν.Μπελογιάννης ενώπιον των δήμιων του. Να, λοιπόν, το κύριο δίδαγμα – και συνάμα στοίχημα ζωής - για τις νέες γενιές κομμουνιστών: Να αντέξουν στο δύσκολο δρόμο του αγώνα, χωρίς να υπολογίζουν συνέπειες και διλήμματα, σε κάθε βήμα, σε κάθε δύσκολη στιγμή. Να κάνουν το καθήκον τους μέχρι το τέλος. Όπως ο ήρωας Νίκος Μπελογιάννης.

1. Ν.Ζαχαριάδης, “Σε Επονίτες και Επονοπούλες, Ριζοσπάστης, 9 Απρίλη 1952. http://www.rizospastis.gr/story.do?id=4500547
2. Το ΚΚΕ: Επίσημα Κείμενα, τομ. 7ος, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1995.
3. Περιοδικό “Νέος Κόσμος”, Μάρτης 1954, σελ.49.
4. ο.π.
5. Μ.Μαϊλης, “Το ΚΚΕ γεννά Μπελογιάννηδες”, Ριζοσπάστης, 26 Απρίλη 1998.













«Συναινετικοί καβγάδες»

«Συναινετικοί καβγάδες»


Σαράντα ολόκληρες μέρες μετά το Γιούρογκρουπ της 20ής Φλεβάρη και την υπογραφή της νέας αντιλαϊκής συμφωνίας ανάμεσα στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τους «εταίρους» (ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ) για την επέκταση του μνημονίου, η προχτεσινή συζήτηση στη Βουλή «για ζητήματα που άπτονται της διαπραγμάτευσης» ελάχιστα διαφώτισε το λαό: Η κυβέρνηση όχι μόνο αρνήθηκε να φέρει την αντιλαϊκή συμφωνία για κανονική συζήτηση και ψηφοφορία στη Βουλή, έτσι ώστε να υποχρεωθεί κάθε βουλευτής να πάρει ξεκάθαρη θέση απέναντί της, αλλά στην πραγματικότητα δεν ενημέρωσε καν για το περιεχόμενο της συμφωνίας και των υπό εξέλιξη διαπραγματεύσεων...
Την ίδια ώρα, εν μέσω επανάληψης συνθημάτων, προεκλογικών και μετεκλογικών δηλώσεων, στήθηκε ένας... «συναινετικός καβγάς» ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και τα υπόλοιπα κόμματα της αστικής διαχείρισης: Αντιπαρατέθηκαν για διαδικαστικά και δευτερεύοντα ζητήματα, προκειμένου να κρύψουν ότι στο διά ταύτα και οι μεν και οι δε καλούσαν ο ένας τον άλλο σε «συναίνεση», σε «στήριξη της εθνικής προσπάθειας» (Τσίπρας), σε «στήριξη των ελληνικών θέσεων» (Σαμαράς), δηλαδή σε συστράτευση όλων πίσω από τα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου, για λογαριασμό των οποίων διεξάγονται τα αντιλαϊκά παζάρια με τους δανειστές.
Γι' αυτό και οι δύο πλευρές του... «καβγά» διαβεβαίωσαν ότι θα συναντιούνταν στην υπερψήφιση της νέας αντιλαϊκής συμφωνίας, αν η κυβέρνηση την έφερνε για ψήφιση στη Βουλή (αυτός άλλωστε είναι και ο βασικότερος λόγος που δεν την έφερε...).
Οι αποπροσανατολιστικές αντιπαραθέσεις κομμάτων της αστικής διαχείρισης είναι στην πραγματικότητα μια παλιά ιστορία. Διαχρονικά μάλιστα, όσο μεγάλωνε η στρατηγική τους σύγκλιση, τόσο οξύνονταν και οι «καβγάδες». Κάπως έτσι, από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που επί δεκαετίες «σφάζονταν», πήγαμε στη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ που ψήφισε και υλοποίησε τα μνημόνια, γιατί αυτό υπαγόρευαν οι ανάγκες του εγχώριου κεφαλαίου σε εκείνη τη φάση.
Χτες, βεβαίως, ζήσαμε έναν καβγά για... τη «συναίνεση». Τόσο η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όσο και τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης προσπαθούν να ανταποκριθούν στο αίτημα του κεφαλαίου για «εθνική συναίνεση». Ομως, ο καθένας προσπαθεί να το κάνει με τέτοιον τρόπο που να μην αυτοακυρώνεται. Ετσι, η συγκυβέρνηση καλεί ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι να αφήσουν το «μνημονιακό» τους παρελθόν και να στηρίξουν την «εθνική διαπραγμάτευση της συγκυβέρνησης». Οι άλλοι ζητούν από τη συγκυβέρνηση ομολογία ότι συνεχίζει την αντιλαϊκή πολιτική των «μνημονίων», προκειμένου να στηρίξουν. Το έδαφος, βεβαίως, για να τα βρουν έχει διαμορφωθεί. Από την αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ που «σφαζόταν» με τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους, κάνοντας σημαία την κατάργησή τους, από τους ΑΝΕΛ που κατακεραύνωναν τη δανειακή σύμβαση και το «αγγλικό Δίκαιο», πήγαμε στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που προχώρησε σε νέα συμφωνία επέκτασης του υπάρχοντος μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, ενώ παζαρεύει τους όρους ενός «νέου μνημονίου», όπως και αν ονομαστεί, για μετά τον Ιούνη. Που διαβεβαιώνει ότι «δε θα γκρεμίσει ό,τι θετικό έγινε» στο πλαίσιο των μνημονίων. Η στρατηγική τους σύγκλιση στο στόχο της διασφάλισης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου είναι αυτή που κάνει κοινά αποδεκτό τον πυρήνα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου της «μνημονιακής περιόδου» παρ' όλο που όλοι ζητούν, για λογαριασμό του κεφαλαίου, χαλάρωση της περιοριστικής πολιτικής, λιγότερο «υφεσιακά μέτρα».
Στην αντίπερα όχθη από τους «συναινετικούς καβγάδες» των δυνάμεων της αστικής διαχείρισης, βρίσκεται το ΚΚΕ που δίνει όλες του τις δυνάμεις με πολύμορφες πρωτοβουλίες μέσα στο λαό, με συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις, περιοδείες, συσκέψεις, για την αποκάλυψη του πραγματικού αντιλαϊκού περιεχομένου της συμφωνίας της 20ής Φλεβάρη και των συνεχιζόμενων παζαριών με ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ. Δίνει όλες του τις δυνάμεις για να συμβάλει στην έγκαιρη οργάνωση της πάλης των εργαζομένων.

TOP READ