24 Μαρ 2012

Η προφητεία


Η προφητεία




Από το "Κουτί της Πανδώρας"






Στις 11 Νοεμβρίου του 2010, στο «Κουτί της Πανδώρας» κάναμε μια εκπομπή για τον κατάσταση στον Άγιο Παντελεήμονα. Ο τίτλος ήταν «Μπίζνες, κραυγές και ψίθυροι στον Άγιο Παντελεήμονα». Στην εκπομπή αυτή η έρευνα αποκάλυπτε πως η συγκέντρωση μεταναστών στο Κέντρο της Αθήνας και πολύ περισσότερο οι κραυγές για την επικινδυνότητα της περιοχής δεν ήταν τυχαία. Για έναν ανεξήγητο λόγο οι μετανάστες, οδηγούνταν με ευθύνη του ελληνικού κράτους από τα σύνορα στο κέντρο της Αθήνας. Γκετοποιήθηκαν και δημιουργήθηκε το αναπόφευκτο. Εξαθλίωση και πολλές φορές εγκληματικότητα. Εγκληματικότητα που αρκετές φορές ήταν υποκινούμενη.

Στη συνέχεια «αγανακτισμένοι πολίτες» ενέτειναν το κλίμα της ανασφάλειας και οδηγούσαν πολλούς να πουλάνε τα σπίτια τους και να εγκαταλείπουν το κέντρο. Όπως αποκαλύψαμε τότε, πρωταγωνιστής ήταν ένας κτηματομεσίτης «αγανακτισμένος».Το σχέδιο ήταν απλό. Όσοι είχαν ιδιοκτησίες θα πουλούσαν όσο όσο, και στη συνέχεια το κράτος θα αναλάμβανε να σώσει το Κέντρο και να αναβαθμίσει την περιοχή. Όλα αυτά τότε ίσως έμοιαζαν σενάρια καχύποπτων δημοσιογράφων. Μόνο που την Τετάρτη έγιναν δύο πράγματα. Το υπουργείο του κ. Χρυσοχοίδη αποφάσισε να κάνει επιχειρήσεις σκούπας και να μεταφέρει τους μετανάστες σε στρατόπεδα στην Κοζάνη. Και ο πρωθυπουργός κ. Παπαδήμος μετά άλλων τεχνοκρατών ανακοίνωσε την ανάπλαση αναβάθμιση του Κέντρου της Αθήνας.

Από το σενάριο λοιπόν μένει να δούμε ποιοί πλούτισαν.

Δείτε εδώ την αποκαλυπτική εκπομπή:



Εκπομπή: Μπίζνες, κραυγές και ψίθυροι στον Άγιο Παντελεήμονα from Kouti Pandoras on Vimeo.
Πηγή: fadomduck2

Ο χαμένος κόσμος του κομμουνισμού


Ο χαμένος κόσμος του κομμουνισμού 











 I.




 Το χτεσινό κείμενο στάθηκε αφορμή για μια εκτεταμένη και ιδιαίτερα έντονη συζήτηση. Θέλοντας και μη, θυμήθηκα μια σειρά "ντοκυμανταίρ" (ο θεός να τα κάνει, δηλαδή) που προβλήθηκε από τον τηλεοπτικό "Σκάι" λίγο πριν τις εφετεινές περιεφερειακές εκλογές. Η σειρά είχε τον γενικό τίτλο "Ο χαμένος κόσμος του Κομμουνισμού" και ήταν μια παραγωγή του "αντικειμενικού" BBC. Θυμάμαι ότι η εξόφθαλμη προπαγάνδα με είχε εξοργίσει τόσο πολύ τότε, ώστε έστειλα στην διεύθυνση του σταθμού ένα έντονο ηλεκτρονικό μήνυμα διαμαρτυρίας. Φυσικά, ουδέποτε πήρα απάντηση.


 Σήμερα, λοιπόν, σκέφτομαι να ρίξω μια άλλη ματιά στον "χαμένο κόσμο του κομμουνισμού". Κι όσο βάζω σε τάξη τα στοιχεία που έχω συγκεντρώσει τόσο περισσότερο σιγουρεύομαι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να περιοριστώ σε ένα-δυο κείμενα. Ξεκινάμε, λοιπόν. Και, πρώτα-πρώτα, ας δούμε τι σόι "ντοκυμανταίρ" ήταν αυτά που έβγαλε το BBC και πρόβαλε ο "Σκάι". 


 Ανατρέχω σε ένα κείμενο τής -εκ των παραγωγών της σειράς- Κέρστιν Φίσερ, με τίτλο "Ο δικός μου χαμένος κόσμος του Κομμουνισμού". Η Φίσερ κατάγεται από την πρώην Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (γνωστότερη ως Ανατολική Γερμανία) και το 1989, όταν έπεσε το τείχος, ήταν μόλις 17 ετών. Όπως δηλώνει η ίδια, ήταν μέλος της νεολαίας του κόμματος και, μάλιστα, είχε επιλεγεί αντιπρόσωπος του σχολείου της στην "Ελεύθερη Γερμανική Νεολαία". Σε λίγο καιρό θα έπιανε δουλειά σε κάποια εφημερίδα της χώρας της ως δημοσιογράφος αλλά σήμερα κάνει καρριέρα στο BBC.


 Αυτή η "αδέκαστη" δημοσιογράφος, λοιπόν, παρ' ότι ήταν επίλεκτο μέλος της νεολαίας του κόμματος και παρά το νεαρόν της ηλικίας της, κατάφερε να διαπιστώσει ότι η χώρα της ανεφέρετο ως το "ανεπιθύμητο παιδί του Στάλιν". Κατόρθωσε δε, μέσα από την παραγωγή της σειράς, να ανακαλύψει ότι η χώρα της ήταν μια στυγνή δικτατορία, όπου κάθε σοσιαλιστική ιδέα είχε παραβιαστεί και αλλοιωθεί από τον Στάλιν και τις μαριονέττες του Ούλμπριχτ, Χόνεκερ κλπ.


 Κι ενώ η κυρία Φίσερ, εντελώς "δημοκρατικά", δεν βρίσκει τίποτε καλό να θυμηθεί από τα νιάτα της, ανακαλύπτει μερικά παράξενα "φρούτα" για να μιλήσουν περί της ανατολικογερμανικής "κολάσεως". Το πιο διάσημο από αυτά τα "φρούτα" είναι η -σχεδόν 90χρονη σήμερα- Έρικα Ρήμαν (Erika Riemann). Επειδή, λίγο-πολύ, μοιάζουν μεταξύ τους όσοι κατέθεσαν τις "μαρτυρίες" τους στην σειρά του BBC, ας δούμε τι πράμα είναι αυτή η κυρία Ρήμαν, η οποία κατασυγκίνησε τους τηλεθεατές με τα βάσανά της.


 Σύμφωνα με τα λεγόμενά της, λοιπόν, η κυρία Ρήμαν ήταν μαθητριούλα 14 ετών όταν καταδικάστηκε το 1945 σε 10 χρόνια φυλακή, επειδή ζωγράφισε ένα παπιγιόν σε μια φωτογραφία του Στάλιν. Ας μη μείνουμε στην λεπτομέρεια ότι η Γερμανική Λ.Δ.(*) δεν υπήρχε το 1945 και ας δεχτούμε ότι η Ρήμαν μπήκε φυλακή από τους σοβιετικούς κομμουνιστές. Ας παραβλέψουμε, επίσης, ότι η μόνη απόδειξη των ισχυρισμών της είναι τα...λόγια της, αφού δεν παραθέτει κανένα επίσημο σχετικό στοιχείο. Όμως, είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι οι κομμουνιστές έβαλαν αυτό το 14χρονο κορίτσι στην ίδια φυλακή με ανώτατους δικαστικούς, στρατιωτικούς και λοιπά στελέχη του ναζιστικού κόμματος (θυμηθείτε, μιλάμε για το 1945). Στην σχετική δημοσιογραφική απορία, απάντησε δακρύζοντας: "Δεν μπορώ να μιλάω γι' αυτά".


 Ποια δεν μπορεί να μιλάει γι' αυτά; Η κυρία Ρήμαν; Μα αυτή έχει καμμιά δεκαριά χρόνια που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να μιλάει! Δεν έχει αφήσει κανάλι για κανάλι κι εκδήλωση για εκδήλωση όπου να μην έχει πάει να μιλήσει για την "απάνθρωπη συμπεριφορά" των κομμουνιστών. Μη νομίσετε ότι όλα αυτά τα κάνει από ιδεολογικούς λόγους. Α πα πα! Η γυναίκα έχει γράψει δυο βιβλία και κάνει ό,τι μπορεί για να τα προπαγανδίσει και να αυξήσει τις πωλήσεις τους! Κι όπως λέει η ίδια στην ιστοσελίδα της, από το 1954 που πέρασε στην Δυτική Γερμανία μέχρι το 2002 που έβγαλε το πρώτο της βιβλίο "δούλεψε πάρα πολύ αλλά κατάφερε πολύ λίγα πράγματα".


 Και μια σημαντική λεπτομέρεια. Για να μη κουράζεται ο τηλεθεατής, το BBC "έντυσε" τα λόγια τής Ρήμαν με εικόνα. Τι εικόνα; Ενώ η Ρήμαν διηγόταν πώς οι κομμουνιστές την έβαλαν φυλακή με τους χιτλερικούς, το "ντοκυμανταίρ" πρόβαλε σκηνές από τα χιτλερικά στρατόπεδα με την επιγραφή "Arbeit Macht Frei (η εργασία ελευθερώνει)". Όχι, βέβαια, πως ήταν δύσκολο να βρουν πλάνα από τα σοβιετικά στρατόπεδα (εστω και χωρίς 14χρονα κοριτσάκια μέσα). Αλλά τί να τα κάνουν τέτοια πλάνα, από την στιγμή που η επίσημη ιστοσελίδα του Μουσείου Ζακσενχάουζεν αναφέρει ευθαρσώς: "Στα ειδικά στρατόπεδα των σοβιετικών αρχών δεν υπήρχε καταναγκαστική εργασία και δεν έγινε δυνατόν να αποδειχθεί πρόθεση εξόντωσης των κρατουμένων. Βίαιες συμπεριφορές του προσωπικού εναντίον των κρατουμένων παρουσιάστηκαν σε ελάχιστες περιπτώσεις".


 Απαραίτητη διευκρίνηση: Στρατόπεδα συγκέντρωσης μελών του ναζιστικού κόμματος και ατόμων που θεωρούνταν επικίνδυνα για τις μεταπολεμικές εξελίξεις στην Γερμανία, είχαν ΚΑΙ ΟΙ 4 νικήτριες δυνάμεις. Άλλο αν οι κρατούμενοι των "δυτικών" δεν δικάστηκαν ποτέ αλλά, αντιθέτως, χρησιμοποιήθηκαν για την στελέχωση του καινούργιου δυτικογερμανικού κράτους. Προφανώς, η κυρία Ρήμαν ήταν αναγκασμένη να "κλειστεί" παρέα με χιτλερικούς σε τέτοιο στρατόπεδο, μιας κι οι σοβιετικοί δεν είχαν προβλέψει να φτιάξουν στρατόπεδα για όσους ζωγράφιζαν παπιγιόν στις φωτογραφίες του Στάλιν...




 Θα συνεχίσουμε. 




 (*) Χρησιμοποιώ τον όρο "Γερμανική Λ(αοκρατική) Δ(ημοκρατία)", γιατί αυτή ήταν η ακριβής ονομασία του κράτους (Deutsche Demokratische Republik - DDR) και όχι "Ανατολική Γερμανία", όπως επικράτησε στην Δύση.




 II.




 Μιας και χτες μιλήσαμε για την Ανατολική Γερμανία, ας παραθέσουμε μερικά στοιχεία και μερικές σκέψεις ακόμη. Βλέπετε, με την προπαγάνδα τόσων χρόνων, συνηθίσαμε να βλέπουμε αυτό το κράτος ως μια κόλαση κρυμμένη πίσω από το "τείχος του αίσχους", όπου γαμούσε κι έδερνε ο απάνθρωπος κομμουνισμός. Για να δούμε, λοιπόν, πώς διάβολο ξεφύτρωσε τούτο "το μούλικο του Στάλιν" (όπως αποκαλεί την Γερμανική Λ.Δ. η κυρία Φίσερ).


 Το μεταπολεμικό μέλλον της Γερμανίας συμφωνήθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις (ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία), στην διάσκεψη του Πότσδαμ. Προβλεπόταν η κατοχή της ηττημένης Γερμανίας απ' αυτές τις δυνάμεις, με σκοπό τη δημιουργία ενός ενιαίου γερμανικού κράτους, αποστρατιωτικοποιημένου, αποναζιστικοποιημένου και δημοκρατικά οργανωμένου. Παράλληλα, συμφωνήθηκε η κοινή δράση των συμμάχων για την επιμόρφωση και καθοδήγηση του γερμανικού λαού, θύματος του χιτλερισμού και του πολέμου, ώστε να συμμετέχει κι αυτός στην συγκρότηση αυτού του κράτους.


 Καλά όλα αυτά αλλά σύντομα η συμφωνία παραβιάστηκε από ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία, οι οποίες έλεγχαν από ένα κομμάτι της Γερμανίας η κάθε μια. Πρώτα-πρώτα, τα ναζιστικά στρατεύματα ποτέ δεν διαλύθηκαν και οι δομές του χιτλερικού κράτους έμειναν ανέπαφες. Έπειτα, οι εγκληματίες πολέμου όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, όχι μόνο προστατεύθηκαν, αλλά κλήθηκαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες και την πείρα τους στην οργάνωση τού νέου γερμανικού κράτους που είχαν στον νου τους οι δυτικοί!


 Παρά τις ενστάσεις των σοβιετικών, οι δυτικοί έβαλαν τα θεμέλια της διάσπασης της Γερμανίας. Έτσι, το 1947 ενώθηκαν η αμερικανική και η βρετανική ζώνη κατοχής στην περίφημη διζωνία. Τον Μάρτιο του 1948 συνεδρίασε για τελευταία φορά το Συμμαχικό Συμβούλιο Ελέγχου, το μόνο αρμόδιο όργανο εξουσίας στην Γερμανία ως την πλήρη εφαρμογή της συμφωνίας του Πότσδαμ και την δημιουργία του νέου γερμανικού κράτους. Τον Ιούνιο του 1948, οι τρεις δυτικοί σύμμαχοι εισάγουν στις περιοχές ευθύνης τους ένα νέο νόμισμα, προσανατολισμένο στο δολλάριο κι έτσι γεννήθηκε το νέο μάρκο, σε αντικατάσταση του παλιού (του ράιχσμαρκ). Μοιραία, η διαχωριστική γραμμή προς τη σοβιετική ζώνη ευθύνης έγινε νομισματικό -πρακτικά δε, κρατικό- σύνορο.


 Τον ίδιο μήνα, οι δυτικοί σύμμαχοι ανήγγειλαν (με τις "συστάσεις του Λονδίνου") τον σχηματισμό ενός δυτικογερμανικού κράτους και έδωσαν ανάλογες οδηγίες σε πολιτικούς των δυτικών ζωνών. Τον Σεπτέμβριο του 1948 συγκροτήθηκε σε σώμα στη Βόννη το κοινοβουλευτικό συμβούλιο του δυτικού μέρους. Αυτό το συμβούλιο ψήφισε τον Μάιο του 1949 ένα σύνταγμα, το οποίο συνιστούσε τον βασικό νόμο της νεοεμφανιζόμενης "Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας". Με τη συνεδρίαση του Μπούντεσταγκ στη Βόννη και τον σχηματισμό κυβέρνησης (υπό τον χριστιανοδημοκράτη Κόνραντ Αντενάουερ ως καγκελάριο) τον Σεπτέμβρη του 1949 ολοκληρώθηκε η διάσπαση της Γερμανίας.


 Την ίδια στιγμή, τί έκαναν οι σοβιετικοί στην δική τους περιοχή; Κατ' αρχάς, συγκροτήθηκε λαϊκή αυτοδιοίκηση, δικαιοσύνη και πολιτοφυλακή. Στα τέλη του Σεπτέμβρη 1945, για πρώτη φορά γερμανοί αντιφασίστες πήραν μέρος στην εκδίκαση υποθέσεων εγκλημάτων των Ες-Ες. Από τα όργανα εξουσίας αποκλείστηκαν η αστική τάξη και οι μεγαλογαιοκτήμονες. Το καλοκαίρι του 1945 η σοβιετική διοίκηση διέταξε το κλείσιμο των τραπεζών, δίνοντας οριστικό τέλος στην επιρροή του μονοπωλιακού τραπεζικού κεφαλαίου. Μέχρι το 1948 είχαν περάσει περίπου 9.500 επιχειρήσεις στην λαϊκή ιδιοκτησία (ανάμεσά τους οι Siemens, AEG, Osram κλπ).


 Μετά από όλα αυτά τα "κομμουνιστικά αίσχη", η αντίδραση των δυτικών φαντάζει απόλυτα λογική: από την στιγμή που το "κομμουνιστικό μικρόβιο" βλάπτει τα κύτταρα της δυτικής δημοκρατίας (τράπεζες, κεφαλαιούχους, μεγαλογαιοκτήμονες κλπ), πρέπει να απομονωθεί με κάθε τρόπο. Τι διάολο πολεμάγαμε τόσα χρόνια; Να μας πάρει την μπουκιά από το στόμα ο Στάλιν; 


 Και για να τελειώνουμε: η επίσημη ίδρυση της Γερμανικής Λ.Δ. έγινε στις 7 Οκτωβρίου 1949, ενώ η Ομοσπονδιακή Γερμανία υπήρχε από τις 23 Μαΐου. Εγώ δέχομαι να συμφωνήσω ότι η διχοτόμηση της Γερμανίας απετέλεσε καραμπινάτο έγκλημα σε βάρος ενός χιλιοταλαιπωρημένου λαού. Η κυρία Ρήμαν, η κυρία Φίσερ και οι απανταχού "δημοκράτες" δέχονται ότι αυτουργός -φυσικός και ηθικός- αυτού του εγκλήματος ΔΕΝ είναι ο κομμουνισμός;




 Επειδή υποψιάζομαι ότι όλοι αυτοί δυσκολεύονται να δεχτούν την πραγματικότητα, θα συνεχίσω.




 III.




 Καλό είναι να συμβουλευόμαστε την δόλια την Ιστορία, κάθε φορά που είναι ν' ανοίξουμε το στόμα μας και ν' αρχίσουμε τα θέσφατα και τους αφορισμούς. Φυσικά, το ίδιο πρέπει να κάνουμε αν θέλουμε να μιλήσουμε για το περίφημο τείχος το οποίο επί 28 χρόνια χώριζε το Βερολίνο σε δυο τομείς, ανατολικό και δυτικό.


 Ας πιάσουμε το παραμύθι από την αρχή. Στις 5 Μαρτίου 1946, ο Ουίνστων Τσώρτσιλ εκφώνησε έναν λόγο στο κολλέγιο Γουέστμινστερ, στο Φούλτον του Μισσούρι. Εκεί, οι αμερικανοί ακροατές του τον άκουσαν να λέει, μεταξύ άλλων, την εξής φράση: "From Stettin in the Baltic to Trieste in the Adriatic an iron curtain has descended across the Continent (= Από το Στεττίνο στην Βαλτική μέχρι την Τεργέστη στην Αδριατική ένα σιδηρούν παραπέτασμα έχει πέσει κατά πλάτος της Ηπείρου)". Είναι η πρώτη φορά που επίσημα χείλη χωρίζουν τον κόσμο σε δυο στρατόπεδα. Οι ιστορικοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη φράση του Τσώρτσιλ απετέλεσε το έναυσμα του Ψυχρού Πολέμου, ο οποίος ταλαιπώρησε τον πλανήτη για μισό σχεδόν αιώνα. Προσέξτε την ημερομηνία: 5 Μαρτίου 1946. Βρισκόμαστε μόλις 10 μήνες μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Κομμουνιστική Διεθνής έχει διαλυθεί εδώ και χρόνια και η Γερμανία θα παραμείνει ενιαία -έστω και τυπικά- άλλα δυο χρόνια. Δεν νομίζετε ότι μάλλον βιάστηκε η εγγλέζικη γριά αλεπού να χωρίσει τον κόσμο; Ή, μήπως, έκανε ό,τι μπορούσε για να τον χωρίσει;


 Πριν πάμε παρακάτω, ας θυμηθούμε μερικές βασικές ημερομηνίες: (α) Μάιος 1945: τελειώνει ο πόλεμος, (β) Μάρτιος 1946: ο Τσώρτσιλ χωρίζει τον κόσμο σε δυο στρατόπεδα, (γ) Ιούνιος 1948: δημιουργία του δυτικογερμανικού μάρκου, (δ) Μάιος 1949: ίδρυση της Δυτικής Γερμανίας, (ε) Οκτώβριος 1949: ίδρυση της Ανατολικής Γερμανίας. Καλά ως εδώ; Ωραία. Τώρα, πότε χτίστηκε το διαβόητο "τείχος του αίσχους"; Στις 13 Αυγούστου 1961. Σημειώστε και αυτή την ημερομηνία γιατί αρχίζουν τα ερωτήματα.


 Τον Μάιο του 1949, λοιπόν, τα καλόπαιδα της Δύσης πήρανε ένα κομμάτι της Γερμανίας και το έκαναν ανεξάρτητο κράτος. Αναρωτιέμαι, τι διάολο είχαν κατά νου να κάνουν με το άλλο κομμάτι. Το από δω έγινε κράτος, εν τάξει. Το από κει; Το σβήνουμε από τον χάρτη; Τέλος πάντων, ας μείνουμε με την απορία, αφού πουθενά δεν αναφέρεται το παραμικρό σχέδιο της Δύσης για το κομμάτι της Γερμανίας το οποίο ευρίσκετο υπό σοβιετικό έλεγχο. Προφανώς, αναζητούσαν τον τρόπο να το προσαρτήσουν στο δικό τους κομμάτι, το οποίο βάφτισαν αυθαίρετα "ανεξάρτητο".


 Μόνο αυτή η ερμηνεία δικαιολογεί το επί 12 χρόνια σούρτα-φέρτα των δυτικών πρακτόρων στην Γερμανική Λ.Δ. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι μόνο το 1960 συνελήφθησαν στο ανατολικό Βερολίνο 147 πράκτορες! Επίσης χαρακτηριστικό είναι το ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν στο δυτικό Βερολίνο γραφεία 80 μυστικών υπηρεσιών της δύσης (σύμφωνα με τα αρχεία του Φόρεϊν Όφφις)!


 Το 1953 οργανώθηκε στην Γερμανική Λ.Δ. η περίφημη "εργατική εξέγερση", την οποία κατέπνιξε ο σοβιετικός στρατός. Μάααλιστα! "Εργατική εξέγερση" σε μια χώρα η οποία έβρισκε τα 14χρονα κοριτσάκια που ζωγράφιζαν παπιγιόν στις φωτογραφίες του Στάλιν και τους έριχνε 10 χρόνια φυλακή; Άραγε, ποιοι ήταν εκείνοι που οργάνωσαν τέτοια εξέγερση δίχως να τους πάρει μυρουδιά το καταραμένο καθεστώς; Και ποιοι εξεγέρθηκαν, τελικά; Εξεγέρθηκαν εργάτες που δεν είχαν πρόβλημα ανεργίας ή έλλειψης κοινωνικών παροχών; Εργάτες που πάσχιζαν να ξαναδώσουν ζωή σε μια χώρα ισοπεδωμένη από τον πόλεμο, δίχως τα πακέτα του Σχεδίου Μάρσαλ και δίχως τις αβάντες του Δόγματος Τρούμαν. Ρε μάγκες, σάμπως τούτο το παραμυθάκι προσβάλλει την λογική μου...


 Ας συνεχίσουμε. Την 1η Αυγούστου 1961, ο Φραντς Γιόζεφ Στράους (υπουργός αμύνης της Δυτικής Γερμανίας και διάσημος ακροδεξιός) δήλωσε στις ΗΠΑ ότι "ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος δεν έχει ακόμη τελειώσει". Στα πλαίσια αυτού του συνεχιζομένου πολέμου, η Δύση έπληττε την Γερμανική Λ.Δ. με "επιστημονικό" τρόπο: πράκτορές της πλησίαζαν ανατολικογερμανούς επιστήμονες και ειδικευμένα στελέχη, με δελεαστικότατες προσφορές ώστε να εγκαταλείψουν τη χώρα τους, παίρνοντας μαζί τους και σημαντικά ντοκουμέντα από τις επιχειρήσεις όπου εργάζονταν. Φυσικά, πολλοί ήσαν εκείνοι που δέχτηκαν.


 Αναρωτιέμαι τί περίμεναν οι δυτικοί μετά από όλα αυτά; Πόσο "δικατορική" μπορεί να θεωρηθεί η προσπάθεια ενός κράτους να περιφρουρήσει τα σύνορά του και να μην επιτρέπει στους ξένους πράκτορες το "μπάτε σκύλοι, αλέστε κι αλεστικά μη δώσετε"; Γιατί πρέπει να κατακριθεί η κατασκευή ενός τείχους το οποίο θα υποχρέωνε όσους έμπαιναν ή έβγαιναν να περάσουν από έλεγχο;


 Ξέρω, ξέρω. Σας πνίγει η "δημοκρατική" αγανάκτηση, ε; Πώς τόλμησαν οι βρομεροί κομμουνιστές να χωρίσουν μια πόλη στα δυο; Έτσι δεν είναι; Πάει καλά. Ας συμφωνήσω κι εγώ μαζί σας. Ευτυχώς, όμως, τώρα πια το "τείχος του αίσχους" δεν υπάρχει και η δημοκρατία αποκαταστάθηκε. Εν τάξει; Μπράαααβο!


 Ωπ! Ξέχασα μια λεπτομέρεια, ρε σεις! Μπορεί το τείχος του Βερολίνου να κράτησε 28 χρόνια αλλά το τείχος της Λευκωσίας αντέχει 36 χρόνια και Κύριος οίδε πόσο θα αντέξει το τείχος στην πολύπαθη Γάζα. Αυτά τα τείχη, τα οποία σεις τα χτίσατε και σεις τα φυλάτε, πότε στο διάολο θα τα γκρεμίσετε, γαμώ την δημοκρατία σας μέσα;


 IV.




 Ας επιστρέψουμε στην σειρά του BBC για τον "χαμένο κόσμο του κομμουνισμού". Είναι αλήθεια ότι οι παραγωγοί της σειράς προσπάθησαν να πείσουν τον κόσμο για τα μαύρα χάλια αυτού του "χαμένου κόσμου". Βέβαια, επειδή δεν ήταν και πολύ εύκολο να βρουν τέτοια "μαύρα χάλια", έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τα...δημιουργήσουν! Κι έτσι, η "αδέσμευτη" δημοσιογραφία κατάντησε άθυρμα της φτηνής προπαγάνδας. Τα παρακάτω παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά:


 Πρώτο παράδειγμα: Το "ρεπορτάζ" παρουσιάζει σκηνές από την καθημερινή ζωή ενός ζευγαριού ανατολικογερμανών, όπου γίνεται σαφές ότι οι άνθρωποι στερούνται τις ανέσεις του δυτικού πολιτισμού. Ειδικά, την στιγμή που το ζευγάρι κάνει το μπάνιο του με την χρήση μιας λεκάνης, τα ειρωνικά σχόλια των δημοσιογράφων κορυφώνονται.


 Όμως, πάνω στην ειρωνεία τους, οι "ερευνητές" ξέχασαν να πουν μερικά πράγματα. Όπως π.χ. ότι η Γερμανική Λ.Δ. χτίστηκε δίχως καμμιά εξωτερική βοήθεια, πάνω σε ασύλληπτα ερείπια: το 30% των αστικών κατοικιών ήταν κατεστραμμένο από τον πόλεμο. Αυτό το ποσοστό έφτανε το 50% στις μεγάλες πόλεις και το 80% σε ορισμένες πόλεις που δέχτηκαν ανελέητους βομβαρδισμούς (όπως η Δρέσδη). Επίσης, οι "αντικειμενικοί" δημοσιογράφοι δεν μας είπαν ποτέ ότι, μέσα στα 40 χρόνια ύπαρξής της, η Γερμανική Λ.Δ. έχτισε 4.600.000 λαϊκά διαμερίσματα, τα οποία παραχώρησε στους εργαζόμενους. Κατά μέσον όρο, δηλαδή, κάθε χρόνο 115.000 οικογένειες εργαζομένων αποκτούσαν στέγη! Δυστυχώς, βέβαια, λόγω της ανεπάρκειας του κομμουνιστικού καθεστώτος, κανένα απ' αυτά τα διαμερίσματα δεν διέθετε τζακούζι...


 Δεύτερο παράδειγμα: Όπως τονίζει η κυρία Φίσερ ("Ο δικός μου χαμένος κόσμος του κομμουνισμού"), ακόμα και στις άγουρες παιδικές ψυχές στάλαζε το δηλητήριό του ο κομμουνισμός, χρησιμοποιώντας ως όχημα της προπαγάνδας του τον μικρό Σάντμαν, μια γλυκύτατη φιγούρα, βασισμένη σε παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Ο Σάντμαν πρωτοεμφανίστηκε στην τηλεόραση το 1958 κι από τότε καληνύχτιζε κάθε βράδυ τα παιδάκια με μια σύντομη ιστοριούλα. Σύμφωνα με το BBC, όμως, ο Σάντμαν δεν έκανε τίποτε περισσότερο από ιδεολογική προπαγάνδα.


 Ας πούμε ότι οι "σοβαροί" ερευνητές περιμένουν να πιστέψουμε ότι τα πιτσιρίκια δεν μπορούσαν να κοιμηθούν το βράδυ δίχως να ακούσουν ένα τσιτάτο του Μαρξ ή του Λένιν. Γιατί, όμως, δεν μας είπαν ότι γινόταν τέτοιος πανζουρλισμός ανάμεσα στα παιδάκια με τον Σάντμαν, ώστε τον επόμενο χρόνο τον υιοθέτησαν και οι δυτικογερμανοί; Και γιατί δεν τόνισαν ότι ο Σάντμαν ήταν τόσο δημοφιλής ώστε ακόμη και σήμερα, στην ενωμένη Γερμανία, καληνυχτίζει από τηλεοράσεως τα γερμανόπουλα; 


 Τρίτο παράδειγμα: Το "ντοκυμανταίρ" παρουσίασε αποσπάσματα από το ανατολικογερμανικό ντοκυμανταίρ "Τα παιδιά του Γκόλτσοβ", όπου φαίνεται η δημόσια διαπόμπευση του νεαρού Βίνφριντ. Αιτία της τιμωρίας του νεαρού ήταν η παρακοή του σε κομματική εντολή.


 Τί δεν μας είπε το BBC; Πρώτα-πρώτα, δεν μας είπε ότι "Τα παιδιά του Γκόλτσοβ" είναι το μεγαλύτερο ντοκυμανταίρ στην ιστορία του κινηματογράφου: ξεκίνησε να γυρίζεται το 1961, ολοκληρώθηκε το 2007 από τον ίδιο σκηνοθέτη και παρακολουθεί την ζωή μιας παρέας συμμαθητών από ένα χωριό 85 χιλιόμετρα ανατολικά του Βερολίνου. Επίσης, το BBC δεν μας είπε ποιο ήταν το παράπτωμα του Βίνφριντ και ποια ποινή τού επιβλήθηκε από το κόμμα. Ας συμπληρώσω εγώ αυτό το κενό στην...ενημέρωση. Ορίστε, λοιπόν:


 Ο Βίνφριντ έμαθε ότι οι εργαζόμενοι στο χυτήριο της περιοχής του είχαν καλές αποδοχές και πολύ καλό εργασιακό περιβάλλον. Έτσι, αποφάσισε να πάει εκεί να πιάσει δουλειά. Ποιο ήταν το παράπτωμά του; Δεν ενημέρωσε τον υπεύθυνο του εργοστασίου ότι, για να πάει εκεί για δουλειά, είχε διακόψει το σχολείο του. Όταν μαθεύτηκε αυτή η "λεπτομέρεια", ο Βίνφριντ επεπλήχθη αυστηρά από την κομματική οργάνωση του εργοστασίου και του επεβλήθη η "αυστηρή" τιμωρία να ολοκληρώσει τις σπουδές του! Τέτοια σκληρότητα και τέτοια απανθρωπιά!!


 Σιγά-σιγά, αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε τον "χαμένο κόσμο του κομμουνισμού". Στο μεταξύ, μου έχει ανοίξει η όρεξη και σκέφτομαι να συνεχίσω.




 ΥΓ: Αν αληθεύει η πληροφορία που μου έστειλε φίλος από το Μόναχο, αυτή η σειρά του BBC δεν έχει προβληθεί στην Γερμανία. Περίεργο δεν είναι; Ή, απλώς, εκεί υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που ξέρουν την αλήθεια;


 V.
 Κι αφού είδαμε πού και πώς παραποιήθηκε κι εξακολουθεί να παραποιείται η ιστορία, ας δούμε με αριθμούς σε τί συνίσταται ο "χαμένος κόσμος του κομμουνισμού" στην Γερμανική Λ.Δ. Όσο κι αν η κεφαλαιοκρατούμενη Δύση πανηγυρίζει, κατά βάθος γνωρίζει ότι η μνήμη είναι ζωντανή και η αλήθεια των αριθμών δεν φαλκιδεύεται. Έτσι, εκδηλώσεις που "ξορκίζουν" τον κομμουνισμό (όπως η έκθεση που διοργανώθηκε πρόσφατα στην Θεσσαλονίκη από το γερμανικό προξενείο και το ινστιτούτο Γκαίτε με θέμα "Ο ιδανικός κόσμος της δικτατορίας; Εξουσία και καθημερινότητα στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία") δηλώνουν, κατά βάθος, ότι η "παντοδύναμη δημοκρατία" της Δύσης εξακολουθεί να φοβάται το φάντασμα του παππού Κάρολου. Και ιδού οι αριθμοί που τρέφουν αυτούς τους φόβους:


 Με την "ενοποίηση" (σημ.: πιο σωστό είναι να μιλάμε για προσάρτηση της Ανατολικής στην Δυτική Γερμανία) και σύμφωνα με επίσημα κρατικά στοιχεία, τα δυτικογερμανικά μονοπώλια πήραν στον έλεγχό τους, μεταξύ άλλων: 8.500 βιομηχανικά συγκροτήματα και εργοστάσια, 20.000 μικροεπιχειρήσεις, 7.500 εστιατόρια, 900 βιβλιοπωλεία, 1.854 φαρμακεία, 3,68 εκατομμύρια εκτάρια αγροτικών και δασικών εκτάσεων, 25 δισεκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα οικοπέδων και κτιρίων. Με απλά λόγια: λαϊκή περιουσία που χτιζόταν επί 40 χρόνια, ξεπουλήθηκε στο κεφάλαιο έως και το τελευταίο μάρκο. Παράλληλα, οι "αγοραστές" εισέπραξαν και πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις για να...επενδύσουν, με το πρόσχημα της...ξεπερασμένης τεχνολογίας των εργοστασίων της Γερμανικής Λ.Δ.


 Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελούν τα Λαϊκά Ναυπηγεία του Βάρνο στην Βαλτική. Αφού τα πρώτα δύο χρόνια μετά την προσάρτηση είχαν απολυθεί οι 13.500 από τους 34.000 εργαζόμενους, πουλήθηκαν στην "Kvaerner Deutschland" για ένα εκατομμύριο μάρκα. Η αγοράστρια εταιρεία εισέπραξε τα επόμενα 3-4 χρόνια επιδοτήσεις ενός δισεκατομμυρίου μάρκων και στα τέλη της δεκαετίας του '90 πούλησε την "επένδυσή" της. Οι αγοραστές επιδοτήθηκαν εκ νέου και ξαναπούλησαν τα Ναυπηγεία σε άλλους αγοραστές, οι οποίοι επιδοτήθηκαν κι αυτοί. Τελικά, το καλοκαίρι του 2009, ο τελευταίος ιδιοκτήτης κήρυξε πτώχευση. Από τους 34.000 εργάτες του "αμαρτωλού" κομμουνισμού, είχαν μείνει λιγότεροι από 2.000...


 Αυτή ήταν η κατάληξη των περισσότερων εργοστασίων τής Γερμανικής Λ.Δ., όπου υπήρχαν 840 εργοστάσια δυνάμεως άνω των χιλίων εργαζομένων το 1989 αλλά μέχρι τον Σπετέμβριο του 1992 είχαν απομείνει μόλις 117. Από το 1990 έως το 1995 καταστράφηκαν πάνω από 3.000.000 θέσεις εργασίας. Το 1997 στον κλάδο της βιομηχανίας εργαζόταν μόνο το ένα τρίτο των εργαζομένων στις ίδιες θέσεις που εργαζόταν το 1989. H καταστροφή της παραγωγικής υποδομής στην πρώην Γερμανική Λ.Δ. είχε και ως αποτέλεσμα ένας στους δύο μαθητές που το 1991 αποφοίτησε από το σχολείο, να μη βρίσκει θέση μαθητείας. Κι αυτό, όταν ένα χρόνο νωρίτερα δεν υπήρχε μαθητής που να τέλειωνε το σχολείο και να μη συνέχιζε σε κάποια επαγγελματική σχολή ή σε πανεπιστήμιο.


 Με την προσάρτηση, το επιστημονικό και τεχνολογικό δυναμικό της Γερμανικής Λ.Δ. αποδεκατίστηκε και τέθηκε εκτός έρευνας και εκπαίδευσης. Σύμφωνα με επίσημες στατιστικές, τον Δεκέμβριο του 1992 από τους 195.000 εργαζόμενους στους τομείς αυτούς, μόνο οι 23.600 βρίσκονταν σε θέσεις πλήρους απασχολήσεως.


 Εκεί όπου κατασυκοφαντείται η Γερμανική Λ.Δ. είναι ο αθλητισμός. Ο μαζικός αθλητισμός έπαιζε έναν ιδιαίτερο ρόλο στην χώρα. Οι 11.000 αθλητικοί σύλλογοι με τα 3.800.000 μέλη αποτελούν μια πραγματικότητα που μιλάει από μόνη της. Δείκτες του μαζικού χαρακτήρα του αθλητισμού στην Γερμανική Λ.Δ. ήσαν και οι 160.000 διαιτητές και κριτές αγώνων, οι 265.000 προπονητές, τα 330 στάδια και τα 1.220 γυμναστήρια, ενώ στην τελευταία "Σπαρτακιάδα" της Γερμανικής Λ.Δ. συμμετείχαν πάνω από 1.000.000 παιδιά και έφηβοι. Οι αριθμοί είναι ασύλληπτοι.


 Αποτέλεσμα αυτής της φροντίδας του κράτους για την φυσική αγωγή ήταν και οι επιτυχίες στο παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα. Αυτές οι επιτυχίες είναι που προκαλούν το μένος της Δύσης, η οποία ξέρει να μιλάει μόνο για χρήση αναβολικών υπό την επίβλεψη του...καθεστώτος. Είναι να γελάς μέχρι δακρύων όταν ακούς π.χ. τους αμερικανούς να μιλούν για...ντόπα!


 Και δεν είναι μόνο ο αθλητισμός. Το 1989 υπήρχαν στην Γερμανική Λ.Δ. (κρατηθείτε!): 18.000 βιβλιοθήκες, 3.000 θέατρα και 56.000 λέσχες πολιτιστικής δημιουργίας σε εργοστάσια, αγροτικούς συνεταιρισμούς, συνοικίες και σχολεία. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν στο Ανατολικό Βερολίνο 4 (τέσσερις!) όπερες! Είναι ενδεικτικό ότι μέσα σε δύο χρόνια μετά την προσάρτηση έκλεισαν 15.000 βιβλιοθήκες και πάνω από 10.000 πολιτιστικές λέσχες, ενώ αυτή η διαδικασία συνεχίζεται.


 Ιδού, λοιπόν, ο πραγματικός "χαμένος κόσμος του κομμουνισμού". Πάνω στα ερείπιά του, ήρθαν οι ολετήρες του, ενδεδυμένοι "ελευθερία" και "δημοκρατία", για να χτίσουν ανεργία, πείνα και έλλειψη κοινωνικού κράτους σε τομείς όπως η παιδεία και η υγεία. Εκεί όπου άνθιζαν ο αθλητισμός και οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, περισσεύουν σήμερα τα ναρκωτικά, η πορνεία, ο αλκοολισμός και η πάσης φύσεως περιθωριοποίηση. Ίσως, τελικά, η "κόλαση" του κομμουνισμού να μην ήταν και τόσο...κόλαση.


 Αυτούς τους αριθμούς είναι που τρέμει ακόμη και σήμερα το κεφάλαιο. Αυτοί οι αριθμοί είναι που γεννάνε έναν άλλον αριθμό, απόλυτο δείκτη του δυτικού φόβου: 20 χρόνια μετά την "απελευθέρωση", δημοσκόπηση που έγινε στην περιοχή της ανατολικής Γερμανίας κατέδειξε ότι το 57% των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι την εποχή του κομμουνισμού ζούσαν καλύτερα απ' ότι σήμερα!






Πηγή: Cogito ergo sum




 Αναρτήθηκε από Praxis

Από τις «κόκκινες σημειώσεις» στον καιρό της Κομμούνας



Από τις «κόκκινες σημειώσεις» στον καιρό της Κομμούνας
Ρεπορτάζ του Μαξ. Βιγιόμ* στις 28 του Μάρτη του 1871, για την επίσημη παράδοση της εξουσίας από την Κεντρική Επιτροπή της Εθνοφρουράς στους εκλεγμένους κομμουνάρους. Αναδημοσιεύεται από το περιοδικό «Νέοι Πρωτοπόροι», τεύχος 3-4 του 1933
Είκοσι οχτώ του Μάρτη. Τέσσερις η ώρα. Βρίσκομαι στη μέση του άρθρου μου. Ξέρω πως την ίδια στιγμή η πλατεία του Δημαρχείου γιορτάζει. Ανακηρύσσουν επίσημα την Κομμούνα. Μα το άρθρο! Πρέπει να μείνω...
Μπουμ... Μια κανονιά... Τσιτώνω τ' αυτί... Να ξαναπάρω την πένα.
Γρήγορα! Γρήγορα στην πλατεία Γκρεβ. Κατεβαίνω τρέχοντας την οδό της Μονμάρτης. Στην οδό Ριβολί, όσο παίρνει το μάτι, όλο στολές, σημαίες που κυματίζουν, μπαγιονέτες που λαμποκοπάν. Οι μουσικές ξεκουφαίνουν.
Δέκα, είκοσι, εκατό λόχοι είναι εκεί, στην παρέλαση, και χάνονται στην πολύχρωμη θάλασσα που ξετυλίγεται στην πλατεία του Δημαρχείου.
Τι όμορφοι λόχοι! Οι ίδιοι που τους είχαμε δει άλλοτε, τον καιρό της πολιορκίας, λασπωμένοι, σακατεμένοι, δείχνοντας την καταστροφή.
Πόσο είναι όμορφοι σήμερα, γυαλισμένοι, ξανανιωμένοι!
Πλησιάζουμε αργά. Να μας στη λεωφόρο Βικτόρια.
Την προηγούμενη μέρα είχα πάει στο Δημαρχείο. Φαίνεται αλλαγμένο.
Χτες, οδοφράγματα, κανόνια, σκοποί που σε ρωτούν δύσπιστα. Για να περάσεις την πλατεία πρέπει να πάρεις ένα μονάχα μονοπάτι που το φυλάν ζηλότυπα οι σκοποί με γεμάτο το όπλο. Μια σειρά μυδραλιοβόλα υπερασπίζει το χτίριο. Στα παράθυρα πλήθος στρατιώτες. Το Δημαρχείο μοιάζει με φρούριο.
Ολα άλλαξαν σήμερα. Ούτε πολεμική όψη, ούτε οδοφράγματα, ούτε σκοποί. Μια τεράστια σημαία κόκκινη με ένα μπούστο της δημοκρατίας πάνω της σκεπάζει όλη τη μεγάλη μεσαία πόρτα κρύβοντας τον μπρούντζινο Ερρίκο ΙV. Κάτω μια εξέδρα πορφυρένια και χρυσή. Σημαίες σ' όλα τα παράθυρα. Ομάδες, ομάδες σ' όλα τα μπαλκόνια. Και κει ψηλά, ακίνητη, σκεπάζοντας τον ήλιο που τη διαπερνά με λαμπερές αχτίδες, η κόκκινη σημαία στημένη από την επαύριο της νίκης στη Μονμάρτη. Οι σκεπές γεμάτες περίεργους. Τα χαμίνια ανέβηκαν και καβαλίκεψαν χωρίς ντροπή τα αγάλματα.
Το πλήθος φωνάζει, τραγουδάει, ουρλιάζει, μουγκρίζει. Τι τραγουδάει; Τη Μασσαλιώτιδα. Τι φωνάζει; Ζήτω η Κομμούνα! Ουρλιάζει σαν τη θύελλα και μουγκρίζει σαν τη θάλασσα.
Κι ανάμεσα σ' αυτό το πλήθος που παραληρούσε, μια αδιάκοπη παρέλαση από λόχους με τη μουσική τους μπροστά. Σημαίες κόκκινες και σημαίες τρίχρωμες κοντά κοντά. Πίσω βαδίζουν αυτοί που εκλέχτηκαν από κάθε διαμέρισμα (συνοικία) και που οι εκλογείς τους τούς οδηγούν στο Δημαρχείο.
Να οι λόχοι της Μονμάρτης. Σε μια γραμμή πέντε άντρες. Είναι οι πέντε που εκλέχτηκαν στο 18ο. Τρεις είναι φίλοι μου. Τους κάνω σινιάλο. Με χαιρετάν με χαμόγελο. Ο Βερμορέλ, ψηλός, ωχρός, αδύνατος, με εξογκωμένα μήλα. Ο Φερέ κοντός, με γενειάδα. Και οι δυο τους ντυμένοι με στρατιωτικό μανδύα. Ο Β. Κλεμάν με γυρμένη την πλάτη, στους ώμους ένα χιτώνιο, μ' ένα μαλακό γκρίζο καπέλο, στηρίζεται σ' ένα μπαστούνι.
Κάποιος νιώθω να με χτυπάει στον ώμο.
Ο Ριγκό!
Ο Ραούλ Ριγκό με στολή λοχαγού. Δε θα τον ξαναδώ πια μ' αυτό το κοστούμι έως τις 24 του Μάη, λίγη ώρα πριν πέσει με το κεφάλι τρυπημένο, στο οδόφραγμα Ρουαγίν Κολάρ.
- Ανέβα μαζί μας!
- Μα δεν είμαι στην Κομμούνα...
- Οπωσδήποτε έλα...
Τον ακολουθάω ανάμεσα από πλήθος στρατιώτες. Ανεβαίνουμε στο πρώτο πάτωμα. Αίθουσα του θρόνου. Τα όπλα είναι σε δέσμες.
Οι τοίχοι είναι ακόμα τρυπημένοι από τις σφαίρες της 22 του Γενάρη.
Γύρω από το μεγάλο τραπέζι, οι εκλεγμένοι άρχισαν να μαζεύονται. Ο Αρνού, ο Γκρουσέ, ο Βαλέλ. Πάνω σε μια καρέκλα ο Ντελεκλιούζ. Ο Λουγκέ, ο παλιός μου διοικητής του 248. Ο Τριντόν, σκυμμένος, με το ειρωνικό και πονεμένο του χαμόγελο. Περπατάει με κόπο στηριγμένος στο ραβδί του...
Σφίγγω ολωνών τα χέρια.
Πρέπει να ξανακατέβω στην πλατεία.
Πάνω στην εξέδρα είναι μαζεμένα όλα τα μέλη της χτεσινής εξουσίας και της καινούριας. Η Κεντρική Επιτροπή και η Κομμούνα. Η φούχτα των στασιαστών και η φούχτα των άγνωστων.
Κοντά μου μια ομάδα. Ο άντρας με στολή εθνοφρουράς. Η γυναίκα κρατάει από το χέρι έναν πιτσιρίκο τριών - τεσσάρων χρόνων. Ο άντρας εξηγεί στη συντρόφισσά του το θέαμα αυτό που την τυφλώνει. Ονομάζει αυτούς που ξέρει.
- Κοίτα, βλέπεις κείνον τον ψηλό με το γένι, με τα μεγάλα μάτια και τα γκρίζα πυκνά μαλλιά; Είναι ο Φέλιξ Πιγιά που έχουμε το πορτρέτο σπίτι μας. Ο άλλος με την άσπρη γενειάδα, με το κουρασμένο ύφος, με το αυστηρό πρόσωπο, είναι ο Ντελεκλιούζ. Εκείνος ο ψηλός, όρθιος με το πηλήκιο του λοχαγού είναι ο Προτό, ο υπερασπιστής του Μεζί στη δίκη του Μπλουά. Ο άλλος με τα μουστάκια, ο Κλεμάν, ξέρεις, αυτός που έχει κάνει το τραγούδι «καιρός για τα κεράσια». Α! Τι όμορφα θα πάνε τα πράματα μ' αυτούς τους διαβολάνθρωπους!
- Σήκωσε λιγάκι το μικρό να δει κι αυτό. Αυτές οι μέρες μαρκάρονται στην ύπαρξή μας.
Και ονόμαζε κι άλλους ακόμα της Διεθνούς που ήτανε ίσως μέλος της. Τον Μαλόν, τον Βαρλέν, τον Αβριάλ. Υστερα τον Φλουράντ, που τον είχε ακούσει σε δημόσιες συγκεντρώσεις, τον Ντιβάλ, τον Φερέ.
- Εκείνος ο άλλος γέρος με το άσπρο γένι είναι ο κ. Μπεσλιέ, ένας πλούσιος που ήρθε μαζί μας, ένας παλιός φίλος του Προυντόν.
Και άξαφνα:
- Να ο καλύτερος. Κοίτα, βλέπεις, καθισμένος, με πρόσωπο σαν λάμα μαχαιριού, με τα βαθουλωμένα του μάτια και τα αδύνατα χείλια. Πώς υπόφερε! Ολη τη ζωή του στη φυλακή. Θα σου δώσω να το διαβάσεις αυτό. Η γυναίκα του πέθανε όταν αυτός ήταν στο Μον Σεν Μισέλ. Ενας αληθινός μάρτυρας, ο πολίτης Μπλανκί.
- Γελιέστε, πολίτη, λέω επεμβαίνοντας. Δεν είναι ο Μπλανκί αυτός που βλέπετε. Ο Μπλανκί πιάστηκε στο σπίτι του ανεψιού του στο Λο. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη φυλακή του Φιζάκ.
- Τον πιάσανε! Αυτόν... Δε θα 'ναι στην Κομμούνα!
Και είδα σαν ένα πέπλο λύπης να σκεπάζει ξαφνικά το χαρούμενο λίγο πριν πρόσωπο. Το ζευγάρι απομακρύνθηκε. Στην εξέδρα ένα μέλος της Κομμούνας μιλούσε, μα τα λόγια του χανότανε στο θόρυβο που μεγάλωνε.
Οι μουσικές ξανάρχισαν να παίζουν. Το κανόνι ξαναβρόντηξε. Από το πλήθος ξανασηκώθηκε μια φοβερή φωνή, ένα «ζήτω η Κομμούνα», τόσο δυνατή που έκανε να ταραχτεί ο αέρας και να κινηθούν οι σημαίες που στόλιζαν το χτίριο.
Οι λόχοι αποχωρούσαν. Τη νύχτα παρέλαυναν ακόμα. Εβλεπε κανένας χέρια να τεντώνονται προς την εξέδρα. Αλλοι να πλησιάζουν. Στόματα φώναζαν ακόμα και πάντα «ζήτω η Κομμούνα», ώσπου να χάνεται η φωνή.
Επιτέλους, η πλατεία άδειασε. Τα παράθυρα του Δημαρχείου φωτιστήκανε. Η Κομμούνα εγκαθιδρύθηκε.
Ξαναπήρα το δρόμο Κρουασάν. Στην πόρτα του τυπογραφείου, διασταυρώθηκα με μια ομάδα στρατιώτες, που στη μέση μιλούσε ένας υπολοχαγός του 248. Διηγιότανε τι είδε στην πλατεία του Δημαρχείου. Ηταν ακριβώς κάτω από την εξέδρα. Μπόρεσε, πιο τυχερός από μένα, να ακούσει τους λόγους.
- Ο Ρανβιέ μίλησε.
- Και τι είπε; τον ρώτησα.
- Είπε... είπε... πως ανακηρύχτηκε η Κομμούνα... Δεν είναι αρκετό αυτό; Και ύστερα απαντήσαμε:
- Θα την υπερασπίσουμε ως το θάνατο!
Και ενθουσιασμένος:
- Ναι, ως το θάνατο!
Ξανανέβηκα στο γραφείο μου στον «Μπαρμπα - Ντουσέν».
Από όλες τις ταράτσες, από όλα τα παράθυρα βγαίνανε φωνές:
- Ζήτω η Κομμούνα!
Αγνωστοι αγκαλιάζονταν, συνεπαρμένοι από ένα είδος παραλήρημα.
Οταν ύστερα από εννιά χρόνων απουσία η αμνηστία μού ξανάνοιξε τις πόρτες του Παρισιού, η πρώτη μου επίσκεψη ήταν γι' αυτό το Δημαρχείο, που το είχα μισοϊδεί για τελευταία φορά στη μάχη κόκκινο και αναμμένο σαν καυτό σίδερο.
Στο μάκρος αυτών των τοίχων που είχαν μαυρίσει από την πυρκαγιά, σ' αυτά τα πεσμένα κουφώματα που είχα παρακολουθήσει το αξέχαστο θέαμα της 28 του Μάρτη 1871, ζητούσα με το μάτι τις ανθρώπινες μυρμηγκιές που είχανε στεγάσει τη μέρα της ανακήρυξης της Κομμούνας. Ακουγα ακόμα το φοβερό μούγκρισμα του πλήθους που ζητωκραύγαζε τους εκλεγμένους, την ώρα που το κανόνι βροντούσε και που πάνω από θάλασσα κεφάλια κυμάτιζαν οι κόκκινες σημαίες.
*Ο συγγραφέας Μαξ. Βιγιόμ ήταν συντάχτης της εφημερίδας «Μπαρμπα-Ντουσέν», που έβγαινε πριν και τον καιρό της Κομμούνας.

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ Η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ κριτήριο χειραφέτησης του λαού


ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ κριτήριο χειραφέτησης του λαού
Αποσπάσματα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σε συγκέντρωση την Πέμπτη στο Αιγάλεω
Στιγμιότυπο από τη συγκέντρωση
Σε μαζική συγκέντρωση, που διοργάνωσε η Νοτιοδυτική Αχτίδα του Δυτικού Τομέα της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, στο κλειστό γυμναστήριο του Αιγάλεω, μίλησε το βράδυ της Πέμπτης η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει παρακάτω εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα.
«
Βαδίζουμε, όπως φαίνεται, ολοταχώς προς τις εθνικές εκλογές, όπου θα τεθούν πραγματικά τα πιο τρομοκρατικά διλήμματα απ' ό,τι έχουμε γνωρίσει απ' τη Μεταπολίτευση. Τρομοκρατία και νοθεία της κοινωνικής θέλησης είναι τα όπλα που έχουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες, επιχειρηματικοί όμιλοι και τα παπαγαλάκια τους, αλλά και η Κομισιόν, τα όργανα της ΕΕ. Είναι φανερό ότι τα τελευταία χρόνια, παρά το γεγονός ότι το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν έχει φτάσει ακόμη στις αυξημένες απαιτήσεις, παρά το γεγονός ότι στην Ελλάδα, πολύ περισσότερο από άλλες χώρες στην Ευρώπη, είναι ανερχόμενο, ωστόσο πίσω απ' τις απαιτήσεις, έχουν γίνει σημαντικά βήματα στη λαϊκή συνείδηση.
Και αυτό θέλουν να το πισωγυρίσουν, κυριολεκτικά. Εμείς λέμε καθαρά στον ελληνικό λαό, απευθυνόμενοι στη λογική, ότι αν στην κάλπη δεν αναπτύξει όλους αυτούς τους βηματισμούς, όλη αυτή την πρόοδο που έγινε στη λαϊκή συνείδηση, εάν η κάλπη δε δείξει τον πλήρη διαχωρισμό και τη χειραφέτηση του λαού, αν δε φανεί στην κάλπη αυτό που υπάρχει σε ένα βαθμό στη ζωή, τότε κυριολεκτικά θα ισοδυναμεί με ένα είδος πολιτικής αυτοκτονίας.

Οι εκλογές αυτές δε γίνονται σε μια συνηθισμένη περίοδο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μέχρι να ανοίξουν οι κάλπες θα υλοποιούνται αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα. Αυτό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου τυχαίο. Και ξέρετε, κάθε μέρα πρέπει να έχουμε ανοιχτά μάτια και αυτιά, γιατί δεν πρέπει να αφήνουμε τίποτα που να μην εκδηλώσουμε την αντίδρασή μας. Και όχι μόνο τη φραστική αντίδραση, εμείς δεν είμαστε επαναστάτες της φράσης, αλλά κυρίως να αντιδράσει ο λαός σε ό,τι καινούριο έρχεται. Γι' αυτό για πρώτη φορά θα επιχειρήσουμε να φτάσουμε στην κάλπη με αγώνες, με απεργίες, με κινητοποιήσεις. Τουλάχιστον όσο περνάει απ' το χέρι μας.
Πρέπει να δούμε πιο αντικειμενικά αυτά τα τρομοκρατικά τους διλήμματα. Λένε παραδείγματος χάριν: "`Η με την Ευρώπη και το ευρώ και μία σταθερή κυβέρνηση που δρα αποτελεσματικά, ή με το χάος, την κοινωνική εξέγερση και την επανάσταση". "`Η με μια σταθερή αστική κυβέρνηση ή με το χάος". Βεβαίως, αυτό έχει και την τρομοκρατική του πλευρά. Αλλά βάζουμε το εξής ερώτημα στο λαό: Για σκέψου, ποιο είναι το χάος; Για μας χάος είναι να παίρνει 500, 400 και 300 ευρώ το μήνα. Χάος είναι να είσαι συνταξιούχος και να μην ξέρεις τον άλλο μήνα πόση σύνταξη θα βρεις και χωρίς να έχει γίνει εσωτερική στάση πληρωμών. Με όσα θα μας κόβουν κάθε μήνα και κάθε τρίμηνο και με τα αναδρομικά στο τέλος, δεν ξέρουμε τι θα πάρουμε.
Και το κυριότερο, το λένε καθαρά, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι θα αμείβονται ανάλογα με το τι υπάρχει στο ταμείο της επιχείρησης ή στο ταμείο των ασφαλιστικών οργανισμών. Δηλαδή, αν, ας πούμε, κάποιο ασφαλιστικό ταμείο έχει 100.000 ευρώ και είναι, ας πούμε, 30.000 συνταξιούχοι, θα μοιράσει το ποσό ανάλογα. Αν, όμως, με τα "κουρέματα", με τις υποχρηματοδοτήσεις κ.λπ. το Ταμείο έχει 80.000, θα μοιράζει λιγότερα. Κάθε μήνα, κάθε δίμηνο, δε θα ξέρουμε τι θα παίρνουμε.
Με τις εργασιακές σχέσεις, που πλέον γενικεύονται οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, με τα 500 και 400 ευρώ, πάλι θα μειώνονται οι προϋπολογισμοί των Ταμείων. Μα είναι τυχαίο ότι ένα μήνα πριν τις εκλογές βγαίνει το ΔΝΤ, η ΕΕ, η Παγκόσμια Τράπεζα και λένε ότι οι μισθοί της Ελλάδας πρέπει να φτάσουν τους μισθούς της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της Κροατίας κ.λπ.;
Σάπιος καπιταλισμός και ανταγωνισμοί
Ας δούμε και μια άλλη πλευρά: Πίσω απ' το τρομοκρατικό δίλημμα "σταθερή κυβέρνηση - που σημαίνει κυβέρνηση σιδερένιας γροθιάς, όχι συντηρητική, αντιδραστική, μαύρη κι άραχνη - ή χάος και επανάσταση", πίσω από αυτό το δίλημμα, κρύβεται και κάτι θετικό. Αρκεί ο λαός να το συλλάβει. Ποιο είναι το θετικό; Πρώτα πρώτα δείχνει ότι το αστικό πολιτικό σύστημα και για να γενικεύσουμε, ο καπιταλισμός, με την κρίση που περνάει, δεν είναι πανίσχυρος και τόσο ισχυρός όσο ήταν.
Αλλά δεν έχουμε τις αυταπάτες που έχουνε άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, που νομίζουν ότι έτσι, με μία διαδικασία "περιπάτου", μπορούνε να φέρουνε τα πράγματα πάνω - κάτω. Ωστόσο, και αυτό, αν θέλετε, είναι το καινούριο που το ΚΚΕ στηρίζει εδώ και αρκετά χρόνια και φαίνεται τώρα την περίοδο της κρίσης, είναι ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να κουμαντάρει την κρίση του με τον ίδιο τρόπο που κουμαντάριζε τον κύκλο της κρίσης πριν 10, 20, 30, 40, 50 χρόνια κ.λπ.
Γιατί η κρίση δεν είναι καινούρια. Να θυμηθούμε τα τελευταία 20 χρόνια, στη Νοτιοανατολική Ασία, στις ΗΠΑ, Ρωσία, χώρες της Λατινικής Αμερικής. Στις αρχές του 1990, η Ελλάδα ήταν στο παραπέντε της κρίσης, αλλά τότε, με τη νίκη της αντεπανάστασης, τα ελληνικά κεφάλαια που είχαν μπει στη διαδικασία της ύφεσης στην Ελλάδα, βρήκαν διέξοδο, κάνοντας επενδύσεις σε αυτές τις χώρες. Δεν είχαν πάει ακόμη τα γερμανικά, γαλλικά κ.ά. κεφάλαια και έτσι εκτονώθηκε το πρόβλημα.
Οταν λέμε ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να κουμαντάρει την κρίση του, εννοούμε το εξής πράγμα: Πρώτον, η κρίση γίνεται πιο βαθιά και παρατεταμένη, αλληλοσυνδέεται από χώρα σε χώρα και από ήπειρο σε ήπειρο και δεν μπορούν να ωθήσουν τα πράγματα σε μία επανάσταση, ας πούμε, των επενδύσεων, της παραγωγικής δραστηριότητας, γιατί βεβαίως ο καπιταλισμός θέλει να αναπαράγεται, να διευρύνει την παραγωγή, για να βγάζει και το κέρδος. Εχουν δυσκολίες, και όπου κάπως φαίνεται ότι η κρίση ξεπεράστηκε, η ανάκαμψη δεν πέρασε το 1%. Γιατί είναι υπερχρεωμένος παντού ο καπιταλισμός. Δεν μπορούν, λοιπόν, να επαναφέρουν τους ρυθμούς ανάπτυξης που είχαν.
Δεύτερον, δεν μπορούν να βάλουν ένα όριο στην εξαθλίωση των εργατικών - λαϊκών μαζών. Κοιτάξτε, καταλαβαίνουν τα αστικά κόμματα, καταλαβαίνουν και οι κεφαλαιοκράτες, ότι η μαζική εξαθλίωση, η σχετική και απόλυτη των λαών, τους δυσκολεύει στην κερδοφορία, κυρίως εγκυμονεί κινδύνους κοινωνικών εξεγέρσεων. Και θέλουν κάπως να κουμαντάρουν αυτό που λέμε την "ακραία φτώχεια" και δεν μπορούν. Και τα μέτρα που παίρνουν τώρα, ήρθαν πολύ μετά την κρίση.
Και εδώ έρχεται αυτό που λέμε σήψη του καπιταλιστικού συστήματος, γερασμένος καπιταλισμός, ιδιαίτερα στη Δυτική Ευρώπη, στην καπιταλιστική Ευρώπη, όπως ήταν πάντα. Ακόμα και στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη και ανάμεσα, ας πούμε, στον παλιό καπιταλισμό και στο νέο καπιταλισμό της Κίνας, της Ρωσίας, τον ανερχόμενο σύγχρονο καπιταλισμό, Βραζιλίας, Ινδίας, έχουν δυναμώσει οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις και αυτό τους δημιουργεί προβλήματα. Αυτό είναι ένα ζήτημα πάρα πολύ σοβαρό και δείχνει την αδυναμία του συστήματος.
Βεβαίως, ακόμα το σύστημα, ή για να το πούμε αλλιώς, το αστικό πολιτικό σύστημα, έχει εναλλακτικά σενάρια ποδηγέτησης των λαών και εναλλακτικά σενάρια πολιτικών λύσεων. Και έχει ακόμα εναλλακτικά σενάρια στην παρεμπόδιση της όξυνσης της ταξικής πάλης. Ομως, απ' την άλλη μεριά, δεν είναι αυτός που ήτανε και αυτό έχει σημασία, γιατί δείχνει ότι πρέπει να έχουμε πρόβλεψη για τα επόμενα χρόνια ότι στην Ελλάδα ή αλλού - δεν μπορούμε να βάλουμε υπογραφή - μπορεί να δημιουργηθούν συνθήκες πραγματικά για μια κοινωνική εξέγερση, για μια επαναστατική κατάσταση. Και αλίμονο αν αυτό που λέμε ο υποκειμενικός παράγοντας, το εργατικό κίνημα, το Κόμμα, τα κόμματα δεν είναι σε θέση όταν μια τέτοια δυνατότητα ξεσπάσει, δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν.
Τα άλλα κόμματα φάσκουν και αντιφάσκουν
Συνακόλουθα, όταν μπαίνει το ζήτημα σταθερή κυβέρνηση, για να προχωρήσει η δανειακή σύμβαση, για να προχωρήσει δηλαδή η στρατηγική διεξόδου απ' την κρίση υπέρ του κεφαλαίου και με άγρια μέτρα κατά του λαού, ή κοινωνική εξέγερση, χάος και επανάσταση, δείχνει και μια άλλη πλευρά. Οτι σήμερα περισσότερο από χτες και από προχτές ωριμάζει ο προβληματισμός, η συζήτηση γι' αυτό που λέμε σύγκρουση των δύο δρόμων ανάπτυξης. `Η ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, ή συγκέντρωση, συσπείρωση δυνάμεων, λαϊκό μέτωπο, σύγκρουση με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό για την εργατική - λαϊκή εξουσία.
Ως Κόμμα πάντα μιλούσαμε για την αναγκαιότητα πάλης για το σοσιαλισμό. Και, αν θέλετε, την τελευταία 20ετία, μετά τις διεθνείς εξελίξεις, πολύ πιο αποφασιστικά βάζαμε αυτό το ζήτημα. Ομως, έχει μια διαφορά τα τελευταία χρόνια. Είμαστε υποχρεωμένοι να εντάξουμε τον καθημερινό αγώνα στην πάλη για την εξουσία, δε γίνεται μόνο για λόγους ιδεολογικούς. Είναι αδύνατον σήμερα να απαντήσουμε για το πώς ο λαός, η Ελλάδα θα βγει απ' την κρίση και πώς ο λαός θα κερδίσει ό,τι έχασε και, το κυριότερο, θα ικανοποιήσει με σύγχρονο τρόπο τις ανάγκες του, αν δεν ανοίξουμε το ζήτημα ποιος έχει την εξουσία και την ιδιοκτησία.
Αυτό που λέμε καθαρή προπαγάνδα υπέρ της στρατηγικής που ακολουθείται πριν το μνημόνιο, μετά το μνημόνιο κι ό,τι έρχεται, κάνει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Μεταξύ τους μπορεί να τσακώνονται για το ποιος ευθύνεται για το χρέος, για το ποιος ευθύνεται για κείνο, και αν μπορούσε να γίνει νωρίτερα δανεισμός, που ήταν χαμηλότερα τα επιτόκια, να μην ανέβει τόσο το χρέος κ.λπ. Είναι συνηθισμένος δικομματικός καυγάς.
Τα άλλα κόμματα, και αυτό βεβαίως είναι συνειδητό, φάσκουν και αντιφάσκουν. Θα σας πω συγκεκριμένο παράδειγμα. Φάσκουν και αντιφάσκουν γιατί η πολιτική τους δε φεύγει μέσα από τα πλαίσια της στήριξης του καπιταλιστικού συστήματος και γιατί πιστεύουν συνειδητά ότι υπάρχει εκδοχή του καλού καπιταλισμού και του κακού καπιταλισμού. Να πιάσουμε τον Καμμένο, την κα Κατσέλη, τον Κουβέλη, τον Τσίπρα - δεν είναι τα πρόσωπα αλλά τα κόμματα που εκφράζουν. Λένε το εξής πράγμα: Δεν είναι νομοτελειακό αυτό που έγινε, το χτύπημα των λαϊκών κατακτήσεων, δεν είναι νομοτελειακή η φτώχεια. Είχαμε ανίκανους, υποτελείς, ας πούμε, στην Μέρκελ και στον Σαρκοζί και δε διαπραγματεύτηκαν. Εμείς θα διαπραγματευτούμε.
Σε έναν κόσμο βασανισμένο, που ακόμα μπορεί να μην έχει αποφασίσει να βάλει πλάτες για τη μια και μόνη αλλαγή που χρειάζεται ο τόπος, την ανατροπή της αστικής εξουσίας, της εξουσίας των μονοπωλίων, αλλά θέλουν μια καλύτερη ζωή - έχουν το δίκιο τους - μπορεί να φαίνεται ότι αποτελούν μια εναλλακτική λύση. Δε διαπραγματεύτηκαν, σου λένε. Ομως, αυτά τα κόμματα κρύβουν το εξής βασικό: Εκλεισε η πρώτη φάση που ξεκίνησε με το μνημόνιο και τώρα έχουμε το "κούρεμα", έχουμε τη δανειακή συνθήκη, τους εφαρμοστικούς νόμους κ.λπ. Και πραγματοποιήθηκε ψηφοφορία για τη δανειακή συνθήκη. Αυτή η δανειακή συνθήκη, καταρχήν, και ό,τι συνεπάγεται ισχύει μέχρι το 2042.
Ψέμα η «διαπραγμάτευση»
Δεύτερον. Απαγορεύεται η διαπραγμάτευση. Αυτό το λέει μέσα η συνθήκη, τα έχουν υπογράψει. Μονομερώς η Ελλάδα, η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να διαπραγματευτεί τη συνθήκη. Δεν μπορεί να ζητήσει κάτι άλλο, ακόμα και αν υπάρχουν διεθνή δικαστήρια, νομοθετικές ρυθμίσεις που λένε ότι εδώ πρέπει κάτι να αλλάξει. Μονομερώς, μπορεί να αλλάξει αυτή τη συνθήκη, όλο αυτό το πακέτο, η ΕΕ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, που εκφράζονται μέσω της τρόικας. Αυτοί μπορούν να αλλάξουν τη συνθήκη. Και καταλαβαίνουμε όλοι ότι δεν μπορεί να την αλλάξουν για καλό.
Αν κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν πληρωθεί, τότε έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν επιστροφή όλων των χρημάτων που μας έχουν δανείσει, τα οποία δεν τα πήρε ο λαός, τα πήραν οι τράπεζες, οι επιχειρηματίες, τα πήραν οι πιστωτές, να επιστραφεί το αντίστοιχο ποσό από οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση, συν τους τόκους, συν τα τοκοχρεολύσια. Και αν δεν έχουμε μετρητά, έχουν το δικαίωμα να κατασχέσουν, λένε στα χαρτιά, την ιδιωτική περιουσία. Ομως, όταν λένε ιδιωτική περιουσία εννοούν το εξής πράγμα: Τη δημόσια περιουσία που μπορεί να ιδιωτικοποιείται. Π.χ. Λιμάνια, αεροδρόμια, ορυκτός πλούτος, ό,τι μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί. Και αυτά μπορούν να τα κατασχέσουν.
Μάλιστα, αυτά γίνονται με το Αγγλικό Δίκαιο. Τα όποια κρατικά έσοδα υπάρχουν από εδώ και μπρος, το πρωτογενές πλεόνασμα που κάποιοι λένε, κατά προτεραιότητα θα πηγαίνουν στους πιστωτές και αν περισσέψει κάτι σε οτιδήποτε άλλο. Για όλα αυτά, τα άλλα κόμματα το έχουν ράψει, δεν τα λένε. Αποφεύγουν να το πούνε, γιατί την ίδια ώρα λένε πως θα κάνουν διαπραγμάτευση. Θα πάνε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ και αν δεν ικανοποιηθώ, θα τους απειλήσω ότι μπορεί να φύγω από την Ευρωζώνη και τότε λέει αυτοί θα τρομοκρατηθούν γιατί θα έχουν ένα κόστος. Γιατί η αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα έχει μεγάλο κόστος.
Κοιτάξτε να δείτε, μπορεί να έχει ένα κόστος, αλλά το θέμα είναι το εξής: Οτι η ίδια η Ευρωζώνη βυθίζεται σε μεγαλύτερη κρίση. Βλέπετε τώρα ότι ενώ λένε η Ισπανία δεν θα έχει ανάγκη νέο δάνειο, στην Πορτογαλία θα γίνουν κι εκεί κουρέματα, στην Ιταλία μπορεί η κυβέρνηση Μόντι να είναι τεχνοκρατική, αλλά η κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει. Και εδώ ήδη μέσα στην ΕΕ υπάρχουν προβληματισμοί, σκέψεις, συζητήσεις για το διώξιμο χωρών. Αρα λοιπόν δε φοβίζουμε κανένα με το να πούμε ότι, ξέρετε, φεύγει η Ελλάδα. Πολύ περισσότερο που φεύγεις χωρίς να αλλάξεις τάξη στην εξουσία. Ακόμη κι αν φύγεις από την ΕΕ, αν δεν αλλάξεις τάξη στην εξουσία, αν δεν έχεις εργατική λαϊκή εξουσία, είναι σε θέση οι εταίροι σου να σε τσακίσουν.
Αποδέσμευση με άλλη εξουσία
Να, γιατί εμείς λέμε εργατική λαϊκή εξουσία, αποδέσμευση, κοινωνικοποίηση, πανεθνικός σχεδιασμός, εργατικός έλεγχος. Γιατί πραγματικά θα είναι κενό γράμμα να πούμε ψηφίστε το ΚΚΕ για να γίνει κυβέρνηση ή ψηφίστε το ΚΚΕ με άλλα κόμματα να κάνει κυβέρνηση και εμείς θα διαγράψουμε το μνημόνιο, τη δανειακή συνθήκη ή θα φύγουμε και από την ΕΕ.
Αυτό από μόνο του δε λέει τίποτα. Διότι στην οικονομία κυριαρχούν τα μονοπώλια, στο επίπεδο της Ευρώπης κυριαρχούν οι δεσμεύσεις στην ΕΕ. Για να μη σας πω άλλες δεσμεύσεις πολύ βαθύτερες που έχουν. Και, επομένως, μια τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτα, δεν έχει τίποτα στα χέρια της. Θα βγάζει αποφάσεις η κυβέρνηση, αλλά θα δρουν τα μονοπώλια, θα δρουν οι βιομήχανοι, θα δρουν οι εφοπλιστές. Το πολύ πολύ να πάρουν τα λεφτά τους και να σηκωθούν να φύγουν.
Οταν εμείς λέμε εργατική λαϊκή εξουσία, εννοούμε το εξής πράγμα: Οχι απλώς φεύγουμε από την ΕΕ, αλλά λέμε ότι ταυτόχρονα πάμε για μονομερή διαγραφή του χρέους, ο λαός παίρνει στα χέρια του τα κλειδιά που λέμε της πόρτας. Κοινωνικοποιούνται τα μονοπώλια, καταργείς τους καπιταλιστές και κοινωνικοποιείς την καπιταλιστική ιδιοκτησία, κοινωνικοποιείς τη γη, λιμάνια, αεροδρόμια κλπ.
Απαγορεύεις εισαγωγές σε προϊόντα που παράγεις. Δίνεις ώθηση σε όλες τις παραγωγικές, αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας. Από τη ζάχαρη, που κλείσαμε τα εργοστάσια της ζάχαρης και τελειώσαμε την τευτλοκαλλιέργεια και κάνουμε εισαγωγή ζάχαρης, από τα στάρια που κάνει εισαγωγή στάρι. Μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα της διατροφής.
Οι καπιταλιστές έχουν χτίσει και σύγχρονες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Ο,τι πλεονεκτήματα έχει η χώρα θα αξιοποιηθούν, αλλά θα αξιοποιηθούν για εργατικό λαϊκό κουμάντο. Στο κάτω κάτω, ο εργάτης τι θα πάθει δηλαδή αν τα εργοστάσια γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία; Είναι ιδιοκτήτες εργοστασίων; Τη δουλειά τους δε θα τη χάσουν, θα συνεχίσει ο εργάτης να είναι στο εργοστάσιο που δούλευε. Και μάλιστα τότε όργανο του εργοστασίου θα είναι η λαϊκή συνέλευση, θα ελέγχει το διευθυντή, θα τον ανακαλεί και έχοντας υπόψη το γενικό πλάνο θα συμβάλλει ώστε η επιχείρηση να πραγματοποιεί το πλάνο. Τι έχει να φοβηθεί;
Δεν χρειάζεται να πω δεν θα πάρουμε τα σπίτια των εργατών, τα σπίτια των αγροτών. Ισα - ίσα στην Ελλάδα υπάρχει υψηλός αριθμός ατομικής ιδιοκτησίας στα σπίτια και τα σπίτια αυτά αποκτήθηκαν με κόπο και από τη δουλειά των εργατών. Τι φοβάται δηλαδή ο ψιλικατζής και ο γαλακτοπώλης της γειτονιάς; Να φοβούνται οι ιδιοκτήτες των πολυκαταστημάτων, αυτοί να φοβούνται. Δηλαδή ο αγρότης, που του παίρνουνε για τίποτα το προϊόν του, ο μικρός παραγωγός, όχι οι μεγάλοι παραγωγοί που μπορούν να καταργήσουν και τους μεσάζοντες, ο μικρός παραγωγός δεν μπορεί να τους καταργήσει, θα τον φάει ο μεγάλος παραγωγός. Μπορεί να καταργηθεί ο μεσάζοντας, να τον φάει ο μεγάλος παραγωγός.
Αυτοί, δηλαδή, τι φοβούνται; Που μπορούν να συνενωθούν στους παραγωγικούς συνεταιρισμούς, το λαϊκό κράτος να τους δίνει τα καλλιεργητικά εφόδια, τα μηχανήματα, δεν θα τα αγοράζουν αυτοί. Και να δίνουν την παραγωγή στο κράτος, να εισπράττουν, πώς να πω, το μισθό τους. Τι έχουν να φοβηθούν; Ούτε οι εργάτες ούτε οι μικροϊδιοκτήτες έχουν να χάσουν τίποτα, έχουν πολλά να κερδίσουν.
Ούτε υποταγή ούτε αυταπάτες
Αλλά έστω ότι φοβούνται. Τι φοβούνται; Ενδεχομένως να φοβούνται την πορεία αναμέτρησης βεβαίως με τους καπιταλιστές, με τους ιμπεριαλιστές κλπ. Ναι, εμείς δε λέμε ότι ο δρόμος προς την εργατική λαϊκή εξουσία θα είναι δρόμος που θα λένε "περάστε αγαπητοί συνάδελφοι, είστε πλειοψηφία και σας αναγνωρίζουμε".
Ωστόσο εδώ πρέπει να βάλει κανείς και να ζυγίσει τα πράγματα. Να βάλει από τη μια μεριά της πλάστιγγας ό,τι έχουμε πάθει μέχρι σήμερα και ό,τι θα πάθουμε αύριο και μέσα σε αυτό να συνυπολογίσουμε ότι η κρίση βαθαίνει, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί βαθαίνουν, ότι είμαστε σε μια περιοχή όπου περνάνε οι δρόμοι του πετρελαίου, τώρα και του φυσικού αερίου. Οτι όλος ο 20ός αιώνας και πιο πριν έχει αποδείξει ότι οι δρόμοι του εμπορίου, ο δρόμος του πετρελαίου είναι βαμμένοι με αίμα. Να υπολογίζει τον κίνδυνο εμπλοκής της Ελλάδας σε έναν πιο γενικευμένο πόλεμο.
Να τα βάλει όλα αυτά στη μια μεριά της πλάστιγγας. Να βάλει στην πλάστιγγα ότι τα παιδιά και τα εγγόνια του θα ζήσουν πολύ χειρότερα, όχι από ό,τι ζήσαμε εμείς σήμερα, αλλά και από ό,τι έζησαν οι πατεράδες μας, τον 21ο αιώνα. Και στην άλλη μεριά της πλάστιγγας να βάλει τη συνθετότητα, την πολυπλοκότητα ενός αγώνα, ενός αγώνα όμως κοινωνικοπολιτικού, ο οποίος θα έχει σχέδιο, προοπτική, θα στηρίζεται στην οργάνωση από τα κάτω, στους τόπους δουλειάς, τις γειτονιές, τα ταξικά σωματεία, τις λαϊκές επιτροπές και άλλους λαϊκούς θεσμούς που μπορεί να γίνουν στην πορεία του αγώνα.
Και βεβαίως ενός αγώνα που θα γίνεται συντεταγμένα, που θα έχει σχέδιο, που θα ξέρεις πώς θα ελιχθείς και που θα ξέρεις πώς θα συγκρουστείς, που θα ξέρεις αν γίνει ένα μικρό πισωγύρισμα πώς θα επιστρέψεις, δεν θα είναι κανένας αγώνας σαν να πηγαίνουμε εκδρομή. Αλλά ας ζυγίσει κανείς τι βαραίνει. Και επειδή οι λαοί δεν αυτοκτονούν και επειδή η ιστορία της ανθρωπότητας είναι προχωρητική, παρά τα ζιγκ - ζαγκ και τα πισωγυρίσματα, αντικειμενικά είναι προοδευτική η πορεία.
Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι τα εργατικά λαϊκά στρώματα, που αφυπνίστηκαν τα τελευταία χρόνια και είναι πολυάριθμα, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι μονόδρομος για αυτούς είναι, είτε, αν συμφωνούν με το Κόμμα, να αγκαλιαστούμε και να πάμε μαζί ή, αν δεν συμφωνούν, ας πάμε όσο μπορούμε χέρι - χέρι. Π.χ. στις εκλογές που έρχονται, σαφώς εμείς δεν έχουμε αυταπάτες, δεν κρίνεται αν θα έχεις εργατική λαϊκή εξουσία ή αστική εξουσία. Αυτά είναι για το ΣΥΡΙΖΑ και άλλους, που θεωρούν ότι μέσα από την εκλογική διαδικασία μπορεί να αλλάξει το πολιτικό σύστημα. Δεν αλλάζει, γιατί αν άλλαζε δεν θα τις έκαναν τις εκλογές, δεν είναι και τόσο χαζοί. Αφήστε που δεν αλλάζει ένα σύστημα μέσα από μια εκλογική διαδικασία.
Για αυτούς θεωρείται μεγάλη επιτυχία αν π.χ. μια κεντροαριστερά ή μια "αριστερά", όπως λένε, φτιάξουν μια κυβέρνηση, σας είπα και πάλι, να πάνε να διαπραγματευτούν εντός των τειχών, μέσα στο λάκκο των λεόντων. Στην πραγματικότητα, θα είναι μια κυβέρνηση εξίσου επικίνδυνη με μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Γιατί μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ξέρουμε λίγο πολύ τι θα είναι. Μια κυβέρνηση που θα καλλιεργεί αυταπάτες στο λαό είναι και αυτή επικίνδυνη. Γιατί αφοπλίζει το λαϊκό κίνημα την άλλη μέρα.
Και γιατί, αν θέλετε, η απογοήτευση από τη σοσιαλδημοκρατία ή τα όποια ριζοσπαστικά σκιρτήματα, είτε η απογοήτευση από αριστερές κυβερνήσεις που δεν μπορούν να παλέψουν για διάφορους λόγους, δεν θέλουν, δεν μπορούν κλπ., οδηγεί αν θέλετε σε αντιδραστικοποίηση. Δίχως ισχυρό εργατικό ταξικό κίνημα, συμμαχία του εργατικού κινήματος με τα λαϊκά στρώματα και δίχως ισχυρό ΚΚΕ, όχι μόνο τα πράγματα θα είναι χειρότερα, αλλά μπορεί να υποκύψεις στην τρομοκρατία, είτε θα υποκύψεις στις αυταπάτες.
Στη μάχη, λοιπόν, την εκλογική δε σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να ψηφίσει ΚΚΕ γιατί δέχεται τη θέση μας για την εργατική λαϊκή εξουσία, γιατί δέχεται τις θέσεις μας για τον σοσιαλισμό. Είναι μια μάχη η κάλπη, μια μορφή πάλης. Εμείς θα το πω, πολλοί περισσότεροι και καινούριοι ψήφοι πρέπει να πέσουν με το ΚΚΕ, όχι μόνο γι' αυτό που κάνουμε καθημερινά και προσπαθούμε, αλλά και γιατί θέλουμε την εργατική εξουσία. Να είναι ψήφοι 100% αυτό που λέμε κόκκινοι μέχρι το τέλος. Αλλά κάλπη είναι αυτή. Αυτός που θέλει τη μέρα μετά τις εκλογές να υπάρχει ένα αντίβαρο μέσα στο λαό, να βγει το κίνημα χειραφετημένο από μοιρολατρικές αντιλήψεις, προκαταλήψεις, φοβίες κλπ., αυτό που μετράει είναι η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ».

Μέρες αντικομμουνισμού ( του Γιώργου Κακουλίδη )


Μέρες αντικομμουνισμού ( του Γιώργου Κακουλίδη ) 





1. Οι εκπρόσωποι των τοκογλύφων Βενιζέλος - Σαμαράς, με την κατακραυγή του κόσμου να σκαλώνει στον οισοφάγο τους και το είναι τους να καταρρέει, είναι αναγκασμένοι να καταφύγουν στον αντικομμουνισμό για λόγους ψηφοθηρικούς.
2. Ενας ακροδεξιός πολτός που σχηματίστηκε από διάφορα γκρουπούσκουλα της Ακροδεξιάς πουλάει εκδούλευση. Πρόκειται για σχηματισμούς παρακρατικών που κλαίνε για την επιθανάτια αγωνία του συστήματος. Λόγω εκλογών, ορισμένοι Χρυσαυγίτες τρέχουν σαν τα άγρια σκυλιά, να προλάβουν να χτυπήσουν κανέναν ανυπεράσπιστο λαγό-μετανάστη για να τον πουλήσουν μετά στους Ελληνες. Η τιμή σε ψήφους...
3. Ανεπίκαιρες και φθαρμένες, γνωστές στους κοσμικούς κύκλους, οι κυρίες Μπακογιάννη και Κεφαλογιάννη επιδίδονται στη διάδοση του αντικομμουνισμού, κίτρινες, με ανοιχτό το στόμα από μίσος για τις κινητοποιήσεις των ναυτεργατών. Τους παραστέκονται οι δημοσιογράφοι - κόλακες, που τις βοηθούν όχι μόνο να ξεπερνούν τις νευρώσεις πολυτελείας τους αλλά και να αξιοποιούν κάθε στιγμή του θεάματος εις βάρος μας.
4. Ο αριστερός αντικομμουνισμός είναι υπεύθυνος σε μεγάλο βαθμό για τη στοχοποίηση των κομμουνιστών. Η Αριστερά, στην προσπάθειά της να υπάρξει και να γίνει αρεστή από την εποχή του Κύρκου μέχρι τον Κουβέλη, δέχτηκε τις ευλογίες μιας αλητοκρατείας που κυβερνά από τη μια άκρη της Ευρώπης έως εδώ. Τραπεζίτες και δεξιοί ακόνισαν τον αντικομμουνισμό τους με βάση τα κείμενα της ελληνικής Αριστεράς.
5. Δημοσιογραφία και αντικομμουνισμός. Αυτοί που διακήρυτταν ότι δεν υπάρχει πλέον Αριστερά και Δεξιά και ότι όλοι είμαστε Ελληνες, έχουν επιδοθεί στο κυνήγι μαγισσών. Η γραμμή έχει περάσει: είναι εύκολο και ανώδυνο να στοχοποιήσουν το ΠΑΜΕ. Το σινάφι που διαφημίζει τον πλειστηριασμό ως τρόπο επιβίωσης και την Ευρώπη των συσσιτίων δεν μπορεί να πέσει χαμηλότερα. Αν αυτές τις μέρες παρακρατικοί περάσουν σε αγριότητες, ηθικοί αυτουργοί θα είναι αποκλειστικά οι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης που καλλιεργούν τον αντικομμουνισμό σε καθημερινή πια βάση.




Η Goodyear, η Pirelli και τα ψέματα της ΝΔ


Η Goodyear, η Pirelli και τα ψέματα της ΝΔ
Γρηγοριάδης Κώστας
Στην προσπάθεια να προσδώσει αληθοφάνεια στις συκοφαντίες ενάντια στους εργατικούς αγώνες και το ΚΚΕ, η ΝΔ γράφει, μεταξύ άλλων, στο σημείωμα που διένειμε στα στελέχη του κόμματος η γραμματεία Πολιτικού Σχεδιασμού, με τον τίτλο «Οι ευθύνες της αριστεράς»:
«(Η "αριστερά") εξανάγκασε με στοχευμένες κινητοποιήσεις και μαξιμαλιστικές θέσεις μεγάλες και μικρότερες επιχειρήσεις να βάλουν "λουκέτο", καταδικάζοντας στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους. Αναφέρουμε για παράδειγμα ότι στις αρχές της 10ετίας του 1990, Pirelli και Goodyear αποχώρησαν από την Ελλάδα, επειδή τα συνδικάτα δεν δέχθηκαν τη μείωση του προσωπικού κατά 10%. Μέχρι τότε, το 80% των ελαστικών αυτοκινήτων κατασκευαζόταν στην Ελλάδα και γίνονταν και εξαγωγές, ενώ σήμερα εισάγονται όλα».
Ποια είναι η πραγματικότητα; Το παράδειγμα της Goodyear είναι αποκαλυπτικό και ξεσκεπάζει τους εμπνευστές της σπέκουλας σε βάρος των εργατικών αγώνων. Το εργοστάσιο της Goodyear στη Σίνδο της Θεσσαλονίκης έκλεισε οριστικά το καλοκαίρι του 1996. Εως τότε, διατηρούσε το 50% της ελληνικής αγοράς και ταυτόχρονα έκανε εξαγωγές ύψους 5 δισ. δραχμές (περίπου 15 εκ. ευρώ), ποσό μεγάλο για την εποχή.
Η λειτουργία του εργοστασίου ξεκίνησε το 1978. Τα οικονομικά αποτελέσματα που κατέγραφε ήταν αξιοζήλευτα για τις επιχειρήσεις της εταιρείας σε άλλες χώρες. Ενδεικτικά, οι πωλήσεις της Goodyear Hellas, από 15,2 δισ. δρχ. το 1992, έφτασαν στα 18 δισ. δρχ. το 1993 και στα 23,3 δισ. δρχ. το 1995. Αντίστοιχα, τα κέρδη της επιχείρησης στην Ελλάδα, από το 1 δισ. δρχ. το 1992 διαμορφώθηκαν στα 1,8 δισ. το 1994 και στα 1,7 δισ. το 1995. Σύμφωνα με δημοσιεύματα στα οικονομικά φύλλα της εποχής, η μέση απόδοση των ιδίων κεφαλαίων ξεπερνούσε ακόμα και το 35%!
Τη χρονιά που έκλεισε, το εργοστάσιο της Σίνδου κάλυπτε το 0,9% της παγκόσμιας παραγωγής της Goodyear και συνεισέφερε κατά 3,5% στα παγκόσμια κέρδη της πολυεθνικής. Με άλλα λόγια, η Goodyear είχε κέρδος από τη δραστηριοποίησή της στην Ελλάδα και μάλιστα, το 1995, μια χρονιά πριν κλείσει το εργοστάσιο, είχε αναβαθμίσει τον μηχανολογικό του εξοπλισμό, με επένδυση ύψους 900 εκατ. δρχ.
Το γεγονός, εξάλλου, ότι η πολυεθνική απολάμβανε ιδιαίτερης μεταχείρισης από το τότε αστικό κράτος, καθώς και το ότι το σύνολο των κρατικών παραγγελιών σε ελαστικά (κύρια για τις Ενοπλες Δυνάμεις) πήγαινε στην Goodyear, συνιστούσε παράγοντα αύξησης και διασφάλισης της κερδοφορίας της. Σημειωτέον ότι από το 1994 η ελληνική καπιταλιστική οικονομία βρισκόταν σε φάση μεγέθυνσης. Μέχρι το 2008, ο μέσος όρος ανάπτυξης του ελληνικού ΑΕΠ ήταν 3,4% σε ετήσια βάση.
Τι έγινε;
Τι έγινε, λοιπόν, και έκλεισε το εργοστάσιο; Η ΝΔ και οι άλλοι συκοφάντες του εργατικού κινήματος λένε πως η απαίτηση των 350 εργαζομένων για υπογραφή ικανοποιητικής Συλλογικής Σύμβασης, είναι αυτή που οδήγησε την εταιρεία στο να βάλει λουκέτο. Στην πραγματικότητα, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε παρέμβει ανοιχτά υπέρ της πολυεθνικής και είχε σύρει την πλειοψηφία του σωματείου, που ήταν επίσης ΠΑΣΟΚ, σε συμβιβασμό με την εργοδοσία.
Το ίδιο το σωματείο, έγραφε σε ανακοίνωσή του μετά το λουκέτο: «(...) εφέτος, όπως επιθυμούσε η εταιρεία, υπογράψαμε σύμβαση και δεχτήκαμε μειώσεις επιδομάτων, μείωση προσωπικού, λειτουργία 4ης βάρδιας εκεί που η εταιρεία επιθυμούσε για φέτος, με δυνατότητα επέκτασης σε όλο το εργοστάσιο, όταν η εταιρεία το επιθυμούσε. Ολα τα παραπάνω, με στόχο τη μείωση του κόστους (...)» («Ριζοσπάστης», 24/6/1996).
Αρα, το παραμύθι των «κακών» εργαζομένων, που με τις «μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις τους κλείνουν τα εργοστάσια», όπως λέει η ΝΔ και άλλοι, δεν μπορεί να σταθεί ούτε για αστείο στην περίπτωση της Goodyear. Ο λόγος για τον οποίο έκλεισε το εργοστάσιο, είναι ο ίδιος για τον οποίο ο κάθε καπιταλιστής επενδύει ή αποσύρει τα κεφάλαιά του από έναν κλάδο, από μια χώρα, μια επιχείρηση: Η μεγιστοποίηση του κέρδους του.
Τι είχε γίνει στην πραγματικότητα; Εβδομήντα χρόνια μετά την εμφάνισή της στην Ευρώπη, η αμερικάνικη Goodyear, όπως και άλλες πολυεθνικές εταιρείες - μεγαθήρια στον κλάδο τους, έσπευσε να εκμεταλλευτεί τις σαρωτικές ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και να μεταφέρει μέρος της παραγωγής σε χώρες με μικρότερο συγκριτικά «εργατικό κόστος», αναδιαρθρώνοντας εκ βάθρων τα εργοστάσιά της.
Λίγους μήνες πριν βάλει λουκέτο στο εργοστάσιο της Σίνδου, η Goodyear διέθετε σε 8 χώρες στην Ευρώπη και στη Βόρειο Αφρική 10 μονάδες, εκ των οποίων οι δύο στην Τουρκία, με 13.000 εργαζομένους. Τη διαφορά όμως έκανε η υπερσύγχρονη - πρώην κρατική - μονάδα παραγωγής ελαστικών αυτοκινήτων, που απέκτησε η πολυεθνική στην Πολωνία και η απόφασή της να πραγματοποιήσει εκεί επενδύσεις για την παραγωγή ελαστικών υψηλής τεχνολογίας.
Η συγκεκριμένη επένδυση σχεδιαζόταν αρχικά να γίνει στην Ελλάδα, όπου, σύμφωνα με Ελληνα - στέλεχος της επιχείρησης, «το κόστος παραγωγής ανά μονάδα παραγόμενου προϊόντος (στην Ελλάδα) ήταν απόλυτα ανταγωνιστικό σε σύγκριση με το αντίστοιχο του υπολοίπου ευρωπαϊκού δικτύου». Σαν αποτέλεσμα, αν και κερδοφόρο, το εργοστάσιο της Σίνδου διαγράφηκε από τα επενδυτικά πλάνα της επιχείρησης και μετά από λίγους μήνες έκλεισε οριστικά, μαζί με άλλα εργοστάσια της εταιρείας στην Ευρώπη (Γαλλία, Ιταλία) και την Αφρική (Μαρόκο).
Είναι αυτονόητο ότι, σε όλες τις παραπάνω χώρες, το εργατικό κίνημα ήταν είτε πολύ αδύναμο, είτε ενσωματωμένο πλήρως, για να μπορεί κανείς να του αποδώσει ευθύνες στο κλείσιμο των εργοστασίων της Goodyear, εξαιτίας «μαξιμαλιστικών θέσεων» και τα άλλα φαιδρά που λέει η ΝΔ. Η ίδια η πολυεθνική, στην ανακοίνωση που εξέδωσε στις 22/6/96, παραδεχόταν ότι το λουκέτο στη Σίνδο ήταν αποτέλεσμα «διαρθρωτικών αλλαγών στην ευρωπαϊκή στρατηγική της εταιρείας στην παραγωγή ελαστικών».
Ακόμα και το ΒΗΜΑ της εποχής, διαχρονικός εκφραστής της αστικής προπαγάνδας, σε σχετικό δημοσίευμα (27/8/1996) αναγκαζόταν να ομολογήσει: «Κάποιες θυγατρικές μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών στην Ελλάδα κερδίζουν για λογαριασμό τους τη μάχη της ανταγωνιστικότητας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, κάποιες τη χάνουν. Οι πολυεθνικές συγκεντρώνουν λοιπόν τις δραστηριότητές τους σε ορισμένες χώρες, συνεκτιμώντας το κόστος παραγωγής και πολλά άλλα κριτήρια. Αυτό συμβαίνει και με την Goodyear».
Στο ίδιο ρεπορτάζ, το ΒΗΜΑ αναφερόταν και σε δήλωση του τότε προέδρου της Goodyear, Samir F. Gibara, ο οποίος, λίγους μήνες πριν το λουκέτο στη Σίνδο, είχε ανακοινώσει κέρδη - ρεκόρ για την πολυεθνική, εξαγγέλλοντας ταυτόχρονα «γεωγραφική διαφοροποίηση της παραγωγικής ικανότητας...».
«Λουκέτα» - καρμπόν
Με άλλα λόγια, το λουκέτο στο εργοστάσιο ήταν προμελετημένο και καμιά σχέση δεν έχει με τους αγώνες των εργαζομένων για αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες δουλειάς. Ακόμα και το γεγονός ότι ήταν ένα κερδοφόρο εργοστάσιο, δεν εμπόδισε την πολυεθνική να το κλείσει, αφού το κέρδος από τη μεταφορά της παραγωγικής δραστηριότητας σε άλλη χώρα, εν προκειμένω στην Πολωνία, ήταν μεγαλύτερο και άρα η απόφαση για λουκέτο προειλημμένη.
Μάλιστα, όπως έγραφε το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη», αμέσως μετά το λουκέτο, στο εργοστάσιο (25/7/1996), «στη διάρκεια σύσκεψης χτες στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, ο Ι. Ρεγκούζας, μέλος της ΤΕ της ΝΔ και νομαρχιακός σύμβουλος, ανέφερε πως είχε πληροφορηθεί σχετικά για τη μελέτη μετεγκατάστασης πριν από 4 μήνες, από υπάλληλο της Good Year»!
Στο ίδιο ρεπορτάζ, ο τότε αντιπρόεδρος της πολυεθνικής στην Ευρώπη Σίλβιαν Βαλένσι και ο (επίσης τότε) υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της εταιρείας στην Ελλάδα, Μιχάλης Λαβετζής, εμφανίζονται να ομολογούν δημόσια ότι το λουκέτο ήταν προγραμματισμένο και ότι «η εταιρεία περίμενε την καλοκαιρινή περίοδο για να κλείσει το εργοστάσιο, ούτως ώστε να μην υπάρξουν επικίνδυνες συνέπειες». Τη μέρα που ανακοινώθηκε ότι κλείνει το εργοστάσιο, η πλειοψηφία των εργαζομένων ήταν σε καλοκαιρινή άδεια.
Πανομοιότυποι είναι οι λόγοι για τους οποίους και η Pirelli έκλεισε το δικό της εργοστάσιο στην Πάτρα, το 1991, προβάλλοντας τότε σαν αφορμή τις κινητοποιήσεις των 800 εργαζομένων ενάντια στις απολύσεις 200 συναδέλφων τους και ενώ η εταιρεία βρισκόνταν και αυτή σε φάση «αναδιοργάνωσης». Για του λόγου το αληθές, την περίοδο που έκλεινε η Goodyear, στέλεχος της Pirelli δήλωνε σε οικονομική εφημερίδα: «Σήμερα, δεν πρέπει να λέμε ότι το κόστος εργασίας στην Ελλάδα είναι υψηλό και γι' αυτό η παραγωγή δε συμφέρει εδώ, αλλά να λέμε ότι το κόστος αυτό είναι αλλού χαμηλότερο σε σχέση με το ελληνικό και γι' αυτό συμφέρει η παραγωγή αλλού».
Για τους ίδιους ακριβώς λόγους έκλεισε η «Φριγκογκλάς», που ήταν κερδοφόρα και η ιδιοκτησία της αποφάσισε να μεταφέρει σε άλλο κράτος τις δραστηριότητές της, απολύοντας την πλειοψηφία των εργατών. Οπως και η «ΖΗΜΕΝΣ HELLAS» στη Θεσσαλονίκη, που ήταν επίσης κερδοφόρα, ή τα εργοστάσια ζάχαρης, η ΕΤΜΑ που πήγε στην Κίνα, και χιλιάδες ακόμα επιχειρήσεις, που είτε μαράζωσαν από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, είτε τα αφεντικά τους τις μετέφεραν σε άλλες χώρες, είτε τις έκλεισαν για να επενδύσουν τα κεφάλαιά τους σε άλλους, περισσότερο κερδοφόρους κλάδους.
Κάτι ακόμα: Για τη μεταφορά επιχειρήσεων σε άλλες χώρες, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι διπλά υπόλογοι στους εργαζόμενους, στους οποίους με θράσος κουνάνε το δάχτυλο. Με τους δικούς τους νόμους, το κράτος έφτασε να επιδοτεί μέχρι και την αγορά μηχανήματος fax (!) για τους επιχειρηματίες που έκαναν εξαγωγή κεφαλαίων στο Ελντοράντο των ρημαγμένων Βαλκανίων, μετά από το διαμελισμό τους, στον οποίο πρόθυμα συμμετείχαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, στο πλευρό της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Σαν αποτέλεσμα, οι ελληνικές επενδύσεις στην ΠΓΔΜ ανέρχονται σήμερα σε περισσότερα από 1 δισ. ευρώ, ενώ το εμπορικό επιμελητήριο στη Βουλγαρία καταγράφει περίπου 800 ελληνικές επιχειρήσεις, με 82.000 εργαζόμενους στο σύνολο. Οι επιχειρήσεις αυτές αναφέρουν ότι μεταφέρθηκαν εκεί κυρίως, επειδή η Βουλγαρία απολαμβάνει το χαμηλότερο ποσοστό φόρου στην ΕΕ, προσφέρει φτηνά εργατικά χέρια, μακροοικονομική σταθερότητα, καλές υπηρεσίες μεταφορών, φτηνά ακίνητα και ενοίκια, τα περισσότερα εκ των οποίων ισχύουν και για την ΠΓΔΜ.
Διέξοδος ο άλλος δρόμος ανάπτυξης
Να, λοιπόν, ποιος κλείνει τα εργοστάσια: Ο καπιταλισμός σε ανάπτυξη και κρίση. Η αναρχία στην καπιταλιστική παραγωγή, που σημαίνει επενδύσεις μόνο σε κλάδους που είναι κερδοφόροι για το κεφάλαιο, ακόμα και αν εχθρεύονται τις σύγχρονες ανάγκες του λαού. Η ΕΕ των μονοπωλίων και οι ελευθερίες της Συνθήκης του Μάαστριχτ, για απρόσκοπτη κίνηση κεφαλαίων, όπου και όταν υπάρχει κέρδος για τον καπιταλιστή.
Οι ευθύνες για τα λουκέτα ανήκουν αποκλειστικά στα κόμματα της ΕΕ, με πρώτα τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Είναι η άλλη όψη των μέτρων που νομοθετούν για να βαθαίνει η εργασιακή εκμετάλλευση στις επιχειρήσεις των καπιταλιστών. Αυτούς υπηρετούν με την πολιτική τους και τους υπερασπίζονται, πολεμώντας ακόμα και τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, για να μη στερηθεί ο εργοδότης ούτε σεντ από τα κέρδη του.
Να γιατί η ήττα της πολιτικής τους είναι προϋπόθεση για λαϊκή ευημερία. Να γιατί ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, οι κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής με εργατική λαϊκή εξουσία είναι η μόνη διέξοδος που συμφέρει το λαό, η μόνη ικανή να εξαλείψει την ανεργία, να αναπτύξει στο έπακρο όλες τις παραγωγικές δυνάμεις, να καλύψει τις εγχώριες ανάγκες σε βασικά προϊόντα και να κάνει και εξαγωγές. Αυτή την εναλλακτική λύση θέλουν να κρύψουν από το λαό οι αστοί και τα κόμματά τους, γι' αυτό συκοφαντούν τους αγώνες και το ΚΚΕ.

TOP READ