21 Σεπ 2015

 Και τώρα ο λογαριασμός!

Αφού κάνατε το ... δημοκρατικό σας καθήκον ή καθίσατε στο σπίτι σας ίσως, έρχεται η ώρα να πληρώσετε και το λογαριασμό από το ... "αριστερό"- δημοκρατικό γλέντι. 
Tις τελευταίες ώρες ακούγεται ότι θα υπάρχει , στο νέο κυβερνητικό σχήμα, υπουργός ή υφυπουργός  για το μνημόνιο.Για την εφαρμογή και την την τήρηση του μνημονίου.Αυτή την  πληροφορία την απευθύνω στους ανέργους  , οι οποίοι δείτε πως ψήφισαν.


 ... και ο λογαριασμός... 
 


Καθεις εφ'ω ετάχθη

 Καθεις εφ'ω ετάχθη

Εχει περάσει πολύς καιρός απο την τελευταία φορά που κάναμε κάποια ανάρτηση απο το διαδικτυακό αυτό μετερίζι, οι εξελίξείς όμως είναι τέτοιες που μας επιβάλλουν να επανέλθουμε. Σε μια εποχή που σημαδεύεται απο την απαξίωση των πάντων και τη βολική επιλογή της αποχής, είναι μάλλον επιπόλαιο να καταθέτει κανείς τα όπλα ανεξάρτητα απο το αν αυτά έχουν μικρή η μεγάλη αποτελεσματικότητα.                                                

                          

   Προσπερνώντας λοιπον την εισαγωγή-γέφυρα (ανάμεσα στο χθες και το σήμερα), ερχόμαστε και στο προκείμενο που δεν είναι άλλο απο το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών στη χώρα. Ασφαλώς, το αποτέλεσμα αυτό δεν είναι παρα μια συνέχεια του εκλογικου αποτελέσματος του Ιανουαρίου του 2015, όμως το να κάνουμε μια ανάλυση των τότε συνθηκών και να τις συσχετίσουμε με με το σήμερα θα ήταν χρονοβόρο και πιθανότατα θα μας αποπροσανατόλιζε αποτο προκείμενο.

  Κατα τη γνώμη του γράφόντος λοιπόν, το χθεσινό αποτέλεσμα αποτελεί μια ιστορική παραδοχή: Ο ελληνικός λαός γνωρίζει πολύ καλά ποτε τον κοροιδεύουν και παρόλαυτα επιβραβεύει αυτούς που τον εμπαίζουν. Ο ελληνικός λαός   κρυβόταν για χρόνια πίσω απο τον εαυτό του επικαλούμενος της ασυνέπεια των πολιτικών του ηγετών και κρυβόταν είτε πίσω απο την αλλαγή προσώπων είτε πίσω απο την εναλλαγή κομμάτων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) στην εξουσία.



Αυταπάτη - Συμβιβασμός σημειώσατε 1




Στις εκλογές του Ιανουρίου έκανε ενα (φαινομενικά) άλμα προς τα εμπρός αναδεικνύοντας σαν πρώτο κόμμα, εναν πολιτικό σχηματισμό ο οποίος πατώντας πάνω στα αποτελέσματα των μνημονιακών πολιτικών και επιστρατεύοντας ενα, τηρουμένων των αναλογιών, ριζοσπαστικό λεξιλόγιο πέτυχε να δημιουργήσει την προσδοκία οτι κάτι μπορεί να αλλάξει. Το γεγονός οτι ένας απλά στοιχειώδης γνώστης της κοινωνικοικονομικής πραγματικότητας (ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης) κάθε άλλο παρα θα παρασυρόταν απο τη συγκεκριμένη πρακτική, δεν υπάρχει λόγος να το αναλύσουμε.


    Στα πλαίσια λοιπόν της εως τότε διαμορφωμένης κατάστασης, η υπερψήφιση ενός άλλου κόμματος, και εν προκειμένο φερόμενου αριστερου, σε σχέση με τα εως τότε κυρίαρχα κόμματα ήταν μια θετική εξέλιξη. Ο ελληνικός λαός δεν επιβράβευσε την κατάστροφή του παρά επένδυσε στις αυταπάτες του. Κίνηση που κρίνεται θετική απλα και μόνο για το γαμώτο της όλης υπόθεσης και οχι απο τη σκοπιά της πολιτικής ουσίας.

   Η διενέργεια του δημοψηφίσματος συνέβαλε στο να ενισχυθεί αυτή η αντίληψη της γιαλατζί αντίδρασης και όρθωσης του αναστήματος απέναντι στους Ευρωπαίους. Οι εξελίξεις που ακολούθησαν με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου και τη μη αντίδραση της μεγάλης μερίδας του κόσμου που καταψήφισε την πρόταση της τροικα, κατέδειξαν για πρώτη φορά πιθανότατα οτι ο ελληνικός λαός έχει αποδεχθεί τη μοίρα και οι όποιες φαινομενικές διαφοροποιήσεις δε γίνονται παρα για την τιμή των όπλων και μόνο.

Αυταπατη - Συμβιβασμός σημειώσατε 2



Ερχόμαστε τώρα στο χτεσινό αποτέλεσμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, και προσωπικά ο Τσίπρας συνιστούν πιθανότατα τη μεγαλύτερη πολιτική απάτη της σύγχρονης ιστορίας του τόπου. Ποτε άλλοτε ένας πολιτικός χώρος δεν πούλησε τόσα πολτικά ψεύδη και δεν έκανε τόσες κωλοτούμπες όσο ο ΣΥΡΙΖΑ και ο επικεφαλής του.  Προσοχή, δεν εννοούμε οτι συνολικά ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπάτησε περισσότερο το λαό σε σχέση με τους προκατόχους του Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ αλλα αναφερόμαστε στη συχνότητα εξαπάτησης συναρτήση του χρόνου στον οποίο συντελέστηκε.
  Ο εκλογικός θρίαμβος των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ , τηρουμένων πάντα των αναλογιών, προσυπέγραψε πλέον πως ο ελληνικός λαός συνειδητά επιλέγη να στηρίζει πολιτικούς απατεώνες. Το τελευταίο φύλλο συκής που είχε ο Ελληνας ψηφοφόρος κατηγορώντας τους πολιτικούς του ηγέτες ως απατεώνες πλέον έχει πέσει. Είναι πλέον ξεκάθαρο, περαν πάσης αμφιβολίας, οτι ο ελληνικός λαός  δεν επιλέγει   εκείνον που θα πλειοδοτήσει σε υποσχέσεις αλλα  συνειδητά στηρίζει εκείνες τις πολιτικές που εκπορεύονται απο την Ε.Ε ανεξαρτήτως περιεχομένου.  Εκεί ακριβώς είναι που εντοπίζεται το μεγάλο πρόβλημα του χθεσινού αποτελέσματος και οχι τόσο στα ποσοστα αυτα καθαυτά. Είναι χαρακτηριστική η κατάληξη του εγχειρήματος Λαφαζανη το οποίο πήγε άκλαφτο. Σχηματισμοί σαν τη ΛΑ.Ε λειτουργούν επι της ουσίας σαν πληντήρια συνειδήσεων όλων εκείνων που συντήρουν την αυταπάτη τους περι αντίθεσης στην εφαρμοζόμενη πολιτική, ενω επι της ουσίας αναλώνονται σε ανώδυνες για το σύστημα ενέργειες. Η χτεσινή τους αποτυχία σηματοδοτεί την απόρριψη της αυταπάτης και την επιβράβευση εκείνου που διασφαλίζει την παραμονή στο ρεαλισμό που εκφράζουν τα μνημόνια στη συνείδηση του μέσου Ελληνα ψηφοφόρου. Προφανώς και δε θα τα βάψουμε μαύρα για την αποτυχία Λαφαζάνη, η μη είσοδος του στη βουλή συνιστά κυνική ομολογία απο τον Ελληνα ψηφοφόρο οτι Ε.Ε  να είναι και οτι να είναι.




Τα ψέμματα συνεπώς έχουν πια τελειώσει και ο καθένας διαλέγει τη μεριά του. Τα δάκρυα και η δηθεν αγανάκτηση για τις συνέπεις της αντιλαικής πολιτικής αποδείχθηκαν κούφια λόγια και καθένας κρίνεται πλέον συνείδητα συνένοχος στην εφαρμοζόμενη πολιτική και στις συνέπειες απο τη στιγμή που στηρίζει αυτούς τους πολιτικούς σχηματισμούς. Η πολιτική της αθωότητας έχει πια τελειώσει για το μέσο Ελληνα ψηφοφόρο και πλέον λογοδοτεί πρώτα και κύρια εκείνος στο κοινωνικό σύνολο και οχι οι πολιτικοί του εκφραστές.




Ο χειμώνας έρχεται και μαζί με αυτόν οι συνέπειες του νέου μνημονίου, οι οπαδοί τα μέλη και οι φίλοι του Κ.Κ.Ε θα βρεθούν εκεί που επιτάσσει το ιστορικό τους καθήκον. Οι υπόλοιποι θα κληθούν, περισσότερο απο ποτε, να πάρουν θέση για το αν θα επιλέξουν να τους κονιορτοποιήσει η πολιτική της Ε.Ε η αν θα επιλέξουν να περισώσουν την αξιοπρέπεια τους (οση και εαν τους έχει απομείνει.)








Τις επόμενες μέρες, θα επιχειρήσουμε μια λεπτομερέστερη ανάλυση στο εκλογικό αποτέλεσμα ανα πολιτικό σχηματισμό και αναλύοντας κατα το δυνατόν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ψήφου.

Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ

 Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ


Σε ανακοίνωση για το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της 20ής Σεπτέμβρη 2015 η ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει:


«1. Η ΚΕ χαιρετίζει τα μέλη, τους φίλους και οπαδούς του Κόμματος και της ΚΝΕ, τους συνεργαζόμενους, όλους όσοι έδωσαν τη μάχη, συστρατεύτηκαν μαζί του. Το Κόμμα συγκέντρωσε ποσοστό 5,6% και διατήρησε τους 15 βουλευτές του. Αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα εκφράζει το συνολικό αρνητικό ταξικό συσχετισμό δυνάμεων, τη γενικότερη υποχώρηση του εργατικού λαϊκού κινήματος σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, το επίπεδο της ταξικής πάλης στη χώρα μας και διεθνώς.

Το ΚΚΕ θα αξιοποιήσει την πολιτική, εκλογική και κοινοβουλευτική του δύναμη στην τιτάνια προσπάθεια που χρειάζεται να γίνει από εδώ και μπρος για την ανασύνταξη και ενδυνάμωση του εργατικού κινήματος, ευρύτερα του λαϊκού κινήματος, την ισχυροποίηση της Λαϊκής Συμμαχίας, για να δυναμώσει η γραμμή της αντεπίθεσης και της ρήξης, της συνολικής αμφισβήτησης και αντίθεσης με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, την ΕΕ και την πολιτική που στηρίζει αυτόν το δρόμο.

Η συγκέντρωση δυνάμεων σε αυτήν την κατεύθυνση, η πολιτική χειραφέτηση του εργαζόμενου λαού από ψεύτικα διλήμματα και σκοπέλους που καλλιεργεί το αστικό πολιτικό σύστημα, μέσα από την εναλλαγή κομμάτων και προσώπων σε διάφορους ρόλους, είναι προϋπόθεση για την αγωνιστική παρεμπόδιση αντιλαϊκών μέτρων και την απόσπαση επιμέρους κατακτήσεων, μέχρι την οριστική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.

Ιδιαίτερα, θέλουμε να χαιρετίσουμε αυτούς που για πρώτη φορά ψήφισαν το ΚΚΕ, εκτιμώντας τη συνέπεια, την ανιδιοτέλειά του, τη μαχητικότητά του στην πάλη για τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού, ακόμη και αν δε συμφωνούν με το σύνολο των θέσεών του. Χαιρετίζουμε όσους με την ψήφο τους επικρότησαν ότι το ΚΚΕ όλα αυτά τα χρόνια και ιδιαίτερα το τελευταίο 7μηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, κόντρα στο ρεύμα των προσδοκιών και ψεύτικων ελπίδων που καλλιέργησε η κυβερνητική εναλλαγή τον περασμένο Γενάρη, αποκάλυψε ότι στο έδαφος της καπιταλιστικής κυριαρχίας και των διεθνών ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, δεν μπορεί αντικειμενικά να υπάρξει διαχείριση και διαπραγμάτευση προς όφελος του λαού.

Απευθυνόμαστε και σε όσους και όσες, αν και εκτιμούν την αγωνιστική φιλολαϊκή στάση του ΚΚΕ, δεν έκαναν ακόμα το αποφασιστικό βήμα της ψήφου, κυρίως κάτω από την πίεση της πόλωσης και του ΣΥΡΙΖΑ που ζητούσε την ψήφο "για να μην επιστρέψει το παλιό", ή προτίμησαν την αποχή.

Οι εξελίξεις και η πάλη των κομμουνιστών στην Ελλάδα προκαλούν το ενδιαφέρον σε πολλούς εργαζόμενους στην Ευρώπη και σε άλλες χώρες του κόσμου. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τα δεκάδες Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα που εκδήλωσαν τη συμπαράστασή τους στο ΚΚΕ, την ώρα που οι δυνάμεις του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) και γενικότερα της σοσιαλδημοκρατίας έσπερναν κι εξακολουθούν να σπέρνουν αυταπάτες για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του.

2. Σε αυτές τις εκλογές ένα μεγάλο μέρος του λαού επέλεξε την αποχή, που έφτασε στο μεγαλύτερο ποσοστό των τελευταίων χρόνων. Αν και σε μεγάλο βαθμό εκφράζει δυσαρέσκεια προς το αστικό πολιτικό σύστημα, αίσθημα αγανάκτησης ή και απογοήτευσης σε τμήματα εργαζομένων και νεολαίας, δεν αποτελεί ενεργητική στάση αμφισβήτησης και αντίθεσης στη σημερινή κατάσταση και στα αίτια που την γεννούν. Αντίθετα, ενισχύει την ηττοπάθεια και την παραίτηση, ότι "τίποτα δεν γίνεται", "τίποτα δεν αλλάζει", ενισχύει την ισοπεδωτική και λαθεμένη εντύπωση ότι "όλοι το ίδιο είναι".

Όσοι και όσες είχαν ψηφίσει άλλοτε το ΚΚΕ ή όσοι σκέφτηκαν να ψηφίσουν ΚΚΕ, αλλά τελικά επέλεξαν την αποχή, χρειάζεται να σκεφτούν ότι όλες οι μικρές και μεγάλες μάχες, μαζί και αυτή των εκλογών, μπορεί και πρέπει να αξιοποιούνται για να υπάρχουν ρωγμές στο σημερινό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, να συγκεντρώνονται δυνάμεις με στόχο τη συνολική ανατροπή. Η αποχή σχετίζεται οπωσδήποτε και με δυσκολίες μετακίνησης για ένα τμήμα του λαού που αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα φτώχειας και επιβίωσης και από αυτήν την άποψη υπάρχει ευθύνη στις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις που δεν έχουν πάρει μέτρα διευκόλυνσης, όπως επανειλημμένα έχει ζητήσει το ΚΚΕ.

Καλούμε όλες αυτές τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, από αύριο κιόλας, να συναντηθούν μαζί μας στους καθημερινούς αγώνες, στα σωματεία, στους κλάδους, στους χώρους δουλειάς και νεολαίας, στο κίνημα, για την απόκρουση των μέτρων του 3ου και των προηγούμενων μνημονίων, για την ανάκτηση των απωλειών, αλλά και γενικότερα στην πάλη για να αλλάξει συνολικά χέρια η εξουσία. Μέσα στον αγώνα, τη συλλογική δράση μπορούν να ξεπερνιούνται δισταγμοί και αναστολές, να κατανοείται καλύτερα η πρόταση διεξόδου και εξουσίας του ΚΚΕ.

3. Το γενικό εκλογικό αποτέλεσμα εκφράζει σταθεροποίηση της αναδίπλωσης, της παθητικής αναμονής και συντηρητικοποίησης ενός μεγάλου τμήματος του λαού. Είναι σε βάρος των εργαζόμενων, μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων, των ανέργων, των παιδιών τους, των συνταξιούχων. Το αποτέλεσμα, σε μεγάλο βαθμό, αναπαράγει το συσχετισμό ανάμεσα στα κόμματα του αστικού πολιτικού συστήματος που υπήρχε και στις προηγούμενες εκλογές, πριν 8 μήνες, αποτυπώνει συμβιβασμό απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και την απατηλή ελπίδα στην αναδιάρθρωση της σοσιαλδημοκρατίας από το ΠΑΣΟΚ προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που ως κυβέρνηση έφερε τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα και το 3ο μνημόνιο, εκφράζει την αναπαραγωγή της επιλογής του "μικρότερου κακού" σε σχέση με τη ΝΔ, την παγίδευση στο δόλωμα "δεύτερη ευκαιρία, για να μη γίνει παρένθεση η Αριστερά".

Εξακολουθεί να είναι αρνητικό το γεγονός ότι η εγκληματική ναζιστική Χρυσή Αυγή έχει διαμορφώσει μια σταθερή πολιτική επιρροή. Μεγάλες ευθύνες φέρουν όλα τα άλλα κόμματα, από το κυβερνητικό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, την αξιωματική αντιπολίτευση της ΝΔ, αλλά και τα άλλα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, που δεν την αντιπάλεψαν ουσιαστικά, πολιτικά, ανοιχτά στην προεκλογική περίοδο, αλλά και πιο πριν. Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να υψώνει τη σημαία του αγώνα ενάντια στο ναζισμό -φασισμό και τους σημερινούς εκπροσώπους του στην Ελλάδα, που δηλητηριάζουν εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις, οργανώνουν τάγματα εφόδου, στήνουν δουλεμπορικά παραμάγαζα, παρά την προσπάθεια εμφάνισης ενός πιο "νομιμόφρονος" προσώπου, εξαιτίας και των ποινικών διώξεων που βρίσκονται σε εξέλιξη.

Ορισμένες ανακατατάξεις μεταξύ αστικών κομμάτων, όπως η άνοδος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ) σε σχέση με την υποχώρηση στο ΠΟΤΑΜΙ, αποτυπώνουν τη συνεχιζόμενη πορεία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, από την οποία κανένα όφελος δεν μπορεί να περιμένει ο λαός. Η κοινοβουλευτική παρουσία της Ένωσης Κεντρώων, με τις αντιδραστικές στην πραγματικότητα θέσεις της, χρησιμοποιείται ως ανάχωμα εγκλωβισμού ενός μέρους της αγανάκτησης σε ανώδυνα κανάλια.

Οι θέσεις της νεοσύστατης Λαϊκής Ενότητας -που προήλθε από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και έμεινε τελικά εκτός Βουλής- αντιπροσωπεύουν μια πολιτική πρόταση εξόδου από την κρίση με εθνικό νόμισμα, χωρίς ουσιαστικά να αμφισβητούν το καπιταλιστικό σύστημα και την ΕΕ.

4. Ο ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα χρόνια πρόσφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στο σύστημα. Σε πρώτη φάση αξιοποίησε τη δυσαρέσκεια του λαού για τα αντιλαϊκά μέτρα, στοχοποιώντας αποκλειστικά την κυβερνητική διαχείριση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τα μνημόνια, συσκοτίζοντας τον πραγματικό τους χαρακτήρα, ως πολιτική στήριξης του κεφαλαίου στη φάση της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, που είναι αναπόφευκτο φαινόμενο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Προσπάθησε να εξαπατήσει εργατικές - λαϊκές δυνάμεις ότι η δική του πολιτική πρόταση θα είχε δήθεν φιλολαϊκό - "αντιμνημονιακό" προσανατολισμό, ότι είναι δυνατό, χωρίς ρήξη και ανατροπή, χωρίς λαϊκές θυσίες στον αγώνα, να επιτευχθεί η λαϊκή ευημερία, γιατί είναι δήθεν ζήτημα διαπραγμάτευσης, τιμιότητας, ικανότητας, εξυπνάδας.

Η υπογραφή του 3ου μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και η εσπευσμένη προκήρυξη βουλευτικών εκλογών συνοδεύτηκαν από ανανέωση των διλημμάτων, προκειμένου να υπάρξει χειραγώγηση των λαϊκών δυνάμεων και απόσπαση της λαϊκής συναίνεσης στα αντιλαϊκά μέτρα. Προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να καλλιεργήσει την ψευδεπίγραφη εντύπωση ότι, σε αντίθεση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, η δική του "πάλεψε". Ότι, παρά το συμβιβασμό, η μάχη της διαπραγμάτευσης δήθεν δεν έχει κριθεί, ότι η ΕΕ μπορεί να αλλάξει, ότι υπάρχουν ζητήματα ανοιχτά (ρύθμιση χρέους, αναπτυξιακά πακέτα, ισοδύναμα), τα οποία μπορεί μια δική του κυβέρνηση να τα διαχειριστεί καλύτερα. Με αυτόν τον τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωμάτωσε εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, οι οποίες, ενώ τα προηγούμενα χρόνια πάλεψαν εναντίον των αντιλαϊκών μέτρων και των μνημονίων, τώρα υποστηρίζουν μια δήθεν "δικαιότερη" και "ηπιότερη" εφαρμογή τους. Η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ και των διαφωνούντων παρακλαδιών του είναι ότι αφόπλισαν το κίνημα, το υπέσκαψαν, με τις αυταπάτες, τις απατηλές υποσχέσεις τους.

Η πιο μεγάλη αρνητική προσφορά του τα τελευταία χρόνια εκδηλώνεται στην ανάδειξή του σε εργοδοτική, εργατοπατερική δύναμη, ενσωματώνοντας τους αντίστοιχους μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ και αποδεχόμενος το χάιδεμα ενός σημαντικού μέρους της καπιταλιστικής εργοδοσίας και των μηχανισμών της ΕΕ. Επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ προετοίμασε και καλλιέργησε το έδαφος για να περάσουν νέα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, και ως αξιωματική αντιπολίτευση παλιότερα και στο 7μηνο της διακυβέρνησής του.

Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε το δικαίωμα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να εμφανιστούν δικαιωμένοι σε σχέση με το κυβερνητικό τους παρελθόν. Προσπαθούν να εμφανίζονται ως γνήσιοι εκφραστές του "μονόδρομου" της ΕΕ, των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων, των επενδύσεων της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τα οποία δήθεν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα πιστεύει.

5. Η νέα κυβέρνηση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα πορευτεί στο δρόμο της εφαρμογής των αντιλαϊκών μέτρων και μνημονίων, προς όφελος της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Θα υλοποιήσει τις κατευθύνσεις της ΕΕ που αφορούν όλες τις χώρες-μέλη.

Η αστική τάξη στην Ελλάδα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τα ευρωενωσιακά επιτελεία, ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ, τα αστικά κόμματα ενδιαφέρονται να υπάρχει μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα στηρίζει μια κυβέρνηση ικανή να περνά σχετικά εύκολα τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, ώστε να διευκολύνουν την ανάκαμψη και ταυτόχρονα να κρατάνε το κίνημα σε υποχώρηση, παγωμένο. Θα χρησιμοποιήσουν τη λαϊκή ψήφο ως συναίνεση για να περάσουν όλα τα μέτρα χωρίς αντίσταση, να υλοποιηθεί ανώδυνα η στρατηγική τους.

Όπως φαίνεται, σε αυτήν τη φάση, η ΝΔ θα διατηρήσει το ρόλο της, με μια άσφαιρη, κάλπικη αντιπολίτευση, ως δήθεν "υπεύθυνη αντιπολίτευση" που βοηθάει το κυβερνητικό έργο και την επίσπευσή του στο όνομα της "σταθερότητας", της "εθνικής ομοψυχίας", που ουσιαστικά σημαίνει ότι η άρχουσα τάξη έχει λυμένα τα χέρια να ξεδιπλώσει την επίθεσή της, σημαίνει ταξική συνεργασία, ένταση του αυταρχισμού.

Μπροστά μας βρίσκονται μεγάλες μάχες για τα καυτά προβλήματα που αφορούν το σύνολο της εργατικής τάξης, τα λαϊκά στρώματα (π.χ., το Ασφαλιστικό). Το ΚΚΕ θα συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις ώστε να οργανωθεί η λαϊκή αντεπίθεση, να εδραιωθεί ο προσανατολισμός του κινήματος σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, να μαζικοποιηθούν οι διαδικασίες του κινήματος και οι αγώνες.

Αποτελούν ωμή κοροϊδία οι διακηρύξεις όλων των άλλων κομμάτων για ισοδύναμα, αντισταθμίσματα ή παράλληλα προγράμματα, που δήθεν μπορούν να αμβλύνουν τις βαριές συνέπειες του 3ου μνημονίου. Δεν πρόκειται ούτε καν για μια επιστροφή ενός μικρού μέρους των απωλειών που είχε ο λαός τα τελευταία χρόνια. Στην "καλύτερη" περίπτωση μια ομάδα εργαζομένων θα παίρνει κάτι και θα το πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Ο φτωχός θα πληρώνει για το φτωχότερο. Η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της θα αξιοποιήσουν τα διάφορα ισοδύναμα για να καλλιεργήσουν τη λογική τού "διαίρει και βασίλευε", του διαχωρισμού των εργαζομένων, για να αποτρέψουν την ενίσχυση ενός κινήματος που θα συνενώνει πάνω σε κοινά και ενιαία αιτήματα, που θα παλεύει ενάντια στη φιλομονοπωλιακή πολιτική, το κεφάλαιο, την ΕΕ.

Προϋπόθεση μιας έστω και χλιαρής καπιταλιστικής ανάκαμψης είναι η διατήρηση και επέκταση της κατάργησης των όποιων κατακτήσεων, η ακόμα πιο φθηνή και υποταγμένη εργατική δύναμη, ο φορολογικός παράδεισος του κεφαλαίου που θα περικόψει δραστικά και θα καταργήσει τις -έτσι κι αλλιώς- μικρές κοινωνικές δαπάνες, ενώ θα διατηρηθεί η υψηλή ανεργία και κυρίως η ημιαπασχόληση. Η ανάκαμψη, που σημειώθηκε σε άλλα καπιταλιστικά κράτη, δεν μείωσε θεαματικά την ανεργία, δεν οδήγησε σε ανάκτηση απωλειών για το λαό, σε κατάργηση αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων που πάρθηκαν στα χρόνια της κρίσης. Ο λαός θα πληρώσει τόσο τη ρύθμιση του χρέους, ανεξάρτητα με το πώς και πότε θα γίνει, όσο και τα αναπτυξιακά πακέτα που θα κατευθυνθούν στο μεγάλο κεφάλαιο, όπως ακριβώς και τα προηγούμενα.

Η κατάσταση μπορεί να επιδεινωθεί, καθώς εμφανίζονται σημάδια για την εκδήλωση μιας νέας διεθνούς συγχρονισμένης κρίσης και ταυτόχρονα οξύνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα στην ευρύτερη περιοχή μας.

6. Το ΚΚΕ, συνεπές σε όσα έλεγε και προεκλογικά, δεν πρόκειται να στηρίξει ή να δώσει ανοχή στη νέα κυβέρνηση. Θα αξιοποιήσει τη συσπείρωση δυνάμεων, που σε αυτήν τη φάση υπήρξε, για να κάνει αυτό που υποσχέθηκε στο λαό, να υπάρξει δυνατή εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση και στη Βουλή, αλλά πάνω απ’ όλα στο κίνημα, για να δυναμώσει η Λαϊκή Συμμαχία για το σήμερα και για την προοπτική. Τη δύναμη που μας έδωσε ο λαός δεν μας την έδωσε για να την εξαργυρώσουμε σε αντιλαϊκές κυβερνήσεις συνεργασίας, που θα υλοποιήσουν μνημόνια, σκληρά μέτρα σε βάρος του λαού, για τα κέρδη της πλουτοκρατίας.

Η στάση αυτή του ΚΚΕ δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε "εκ του ασφαλούς", όπως λένε τ’ άλλα κόμματα. Η κομμουνιστική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση είναι πολύ δύσκολο και σύνθετο καθήκον, απαιτεί μεγάλες θυσίες και ευθύνες. Αυτή είναι, όμως, η μόνη στάση που μπορεί να ασκήσει πίεση, να βάλει εμπόδια και κυρίως να ανοίξει το δρόμο ριζικών αλλαγών και ανατροπών. Αυτή είναι η μόνη στάση που ανταποκρίνεται στο εργατικό - λαϊκό συμφέρον και όχι η συμμετοχή σε κυβερνήσεις διαχείρισης.

Η εργατική - λαϊκή πλειοψηφία, η νεολαία της, ανεξάρτητα από την ψήφο της ή τη στάση αποχής, δεν πρέπει να σκύψει το κεφάλι στα αντιλαϊκά μέτρα, να υποταχθεί στον ισχυρισμό κυβέρνησης και αστικής αντιπολίτευσης ότι έδωσε τη συναίνεσή της για την εφαρμογή του μνημονίου.

Το κίνημα πρέπει με την παρέμβασή του να δυσκολεύει τη λήψη μέτρων και στην εξέλιξη της ταξικής πάλης να μπορεί να δυσκολεύει τη "σταθερότητα" του αστικού πολιτικού συστήματος, την ικανότητά του να βρίσκει εναλλακτικές, να φτιάχνει και να αξιοποιεί άλλα αναχώματα, να κουράζει, να εξαντλεί το λαό, να τον απογοητεύει και να τον οδηγεί σέρνοντας εκεί που θέλει. Το ΚΚΕ θα αγωνίζεται για την πολιτική χειραφέτηση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων στην κατεύθυνση της ταξικής πάλης για την ανατροπή.

Θα συνεχίσει το σκληρό ιδεολογικό, πολιτικό αγώνα ενάντια στις ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές "μνημόνιο - αντιμνημόνιο", "νέο - παλιό", "ευρώ - δραχμή", που συσκοτίζουν την πραγματική διαχωριστική γραμμή με τα κόμματα που υπερασπίζονται το καπιταλιστικό σύστημα. Θα αγωνιστεί για τη χειραφέτηση από την -ξένη προς τα λαϊκά συμφέροντα- αντιπαράθεση για πιο ευνοϊκές συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, η οποία βαφτίζεται άλλοτε "παραγωγική ανασυγκρότηση", άλλοτε "εθνικό σχέδιο ανάπτυξης" κλπ. από το οποίο δήθεν μπορεί να ωφεληθεί και ο λαός. Θα συνεχίσει να αποκαλύπτει την πραγματική διαχωριστική γραμμή, από τη μια ανάμεσα στην καπιταλιστική εξουσία, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και όσους τον υπηρετούν και από την άλλη το ταξικό εργατικό κίνημα, τη Λαϊκή Συμμαχία, με πρωτοπορία το ΚΚΕ που αμφισβητούν αυτόν το δρόμο.

7. Το ΚΚΕ αξιοποίησε την εκλογική μάχη προκειμένου να προβάλει την αναγκαιότητα σύγκρουσης με την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία, που αποτελεί την αιτία όλων των λαϊκών προβλημάτων, της σήψης που αναδίνεται σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής, από τη φτώχεια, την ανεργία, τη διαφθορά, μέχρι την πρόκληση των αυξημένων μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών.

Έκανε προσπάθεια να προβάλει την εναλλακτική πρόταση εξουσίας που μπορεί να οδηγήσει στον πραγματικά διαφορετικό, όχι μόνο εναλλακτικό, αλλά ανώτερο τύπο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, με κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό, εργατικό έλεγχο για ολοένα διευρυμένη λαϊκή ευημερία. Αυτές είναι οι προϋποθέσεις για έξοδο από την ΕΕ, προς όφελος του λαού, για μονομερή διαγραφή του χρέους και λύτρωση από τη μέγγενη των αγορών του κεφαλαίου. Σ’ αυτόν το δρόμο μπορεί να αποτρέψει τα χειρότερα, να διεκδικήσει βελτίωση της ζωής του.

Αυτή η πρόταση συζητήθηκε πιο πλατιά, πιο βαθιά μέσα στο λαϊκό κόσμο. Οι θέσεις αυτές και η συνολική πολιτική μας πρόταση μπορούν να γίνουν αντικείμενο συστηματικής συζήτησης μέσα στους τόπους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές, αξιοποιώντας και την πολύτιμη πείρα του προηγούμενου διαστήματος. Αποτελεί ευθύνη και καθήκον άμεσης προτεραιότητας, από την Κεντρική Επιτροπή έως την κάθε Οργάνωση του Κόμματος και της ΚΝΕ, να συνεχιστεί η προσπάθεια διεύρυνσης των αγωνιστικών δεσμών με νέες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, εκλαϊκεύοντας την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ σε όλους αυτούς που το ψήφισαν στις εκλογές».

Τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής εν δράσει σε εκλογικό τμήμα στο Κερατσίνι

Τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής εν δράσει σε εκλογικό τμήμα στο Κερατσίνι

Τάγμα εφόδου της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή βρέθηκε το μεσημέρι της Κυριακής σε πλήρη δράση μπροστά στο εκλογικό κέντρο του 5ου και 22ου Δημοτικού Σχολείου Κερατσινίου. Το συγκεκριμένο σχολείο βρίσκεται στην περιοχή όπου η Χρυσή Αυγή δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα.
Γύρω στις 11.30 το πρωί εμφανίστηκαν περίπου 8 χρυσαυγίτες, αξιώνοντας να απομακρυνθούν τα «τραπεζάκια» κομμάτων που βρίσκονταν έξω από το σχολείο. Όταν η απαίτησή τους έπεσε στο κενό, αποφάσισαν να περάσουν στις γνωστές τραμπούκικες πρακτικές τους. Σε απόσταση 50 μέτρων και «μπροστά στα μάτια» των δυνάμεων καταστολής -με διμοιρίες των ΜΑΤ και αστυνομικές δυνάμεις να βρίσκονται μάλιστα από νωρίς στη περιοχή- άρχισαν να συγκεντρώνονται χρυσαυγίτες με ...πλήρη εξάρτυση (κράνη, σιδηρογροθιές και άλλα... αξεσουάρ). Λίγη ώρα μετά, είχαν πια συγκεντρωθεί πάνω από 30 χρυσαυγίτες, με επικεφαλής τον Γ. Λαγό, πρώην βουλευτή του φασιστικού μορφώματος, ο οποίος αποφυλακίστηκε την περασμένη Πέμπτη.
Οι χρυσαυγίτες επιχείρησαν να τρομοκρατήσουν όλους όσοι βρίσκονταν στο εκλογικό κέντρο, με υβριστικά συνθήματα και απειλές. Όταν είδαν ότι ο κόσμος όχι μόνο δεν φοβήθηκε αλλά τους πρόγκηξε, ξεκίνησαν την επίθεσή τους με... μπροστάρη τον Γ. Λαγό και άλλα γνωστά «πρωτοπαλίκαρα» της ναζιστικής οργάνωσης. Τότε έκαναν επέμβαση τα ΜΑΤ με χειροβομβίδες κρότου - λάμψης και χημικά για να τους απομακρύνουν.
Την ίδια ώρα, ρατσιστικά συνθήματα μίσους, συνοδευόμενα από αγκυλωτούς σταυρούς, βρέθηκαν χθες το πρωί γραμμένα στους τοίχους Γυμνασίου του Αρκαλοχωρίου στην Κρήτη. Όπως κατήγγειλε ο δήμαρχος Μινώα Πεδιάδος, Ζ. Καλογεράκης, η συντήρηση του σχολείου ολοκληρώθηκε μόλις την περασμένη Δευτέρα.

Χρυσαυγίτες ΜΑΧΑΙΡΩΣΑΝ μαθητή επειδή σχολίασε την Χρυσή Αυγή!!! (παλιό περιστατικό απλά για να μην ξεχνιόμαστε)

 Χρυσαυγίτες ΜΑΧΑΙΡΩΣΑΝ μαθητή επειδή σχολίασε την Χρυσή Αυγή!!! (παλιό περιστατικό απλά για να μην ξεχνιόμαστε)



Σοκ έχει προκαλέσει το απίστευτο περιστατικό που εκτυλίχθηκε σε σχολείο του Παλαιού Φαλήρου.

Όπως ανέφερε ο Παύλος Τσίμας στο δελτίο του Μega μαθήτρια σε Λύκειο του Παλαιού Φαλήρου έκανε σχέση με στέλεχος της Χρυσής Αυγής. Συμμαθητές της αγανακτισμένοι τη ρώτησαν «Μα καλά, με Χρυσαυγίτη μωρέ, δε ντρέπεσαι»;

Όλα όσα ακολούθησαν ήταν φρικιαστικά αφού το επόμενο πρωί ομάδα Χρυσαυγιτών περίμενε έναν από τους συμμαθητές της έξω απ' το σχολείο. Άρπαξαν στην τύχη έναν μαθητή και τον ρώτησαν «Εσύ είπες ρε για μας»;

Και πριν προλάβει να απαντήσει τον μαχαίρωσαν στο λαιμό!
Η μητέρα του μαθητή υπέβαλε μήνυση και τότε τους βρήκε και εκείνη μπροστά της. «Να την αποσύρεις, γιατί θα έχεις σοβαρό πρόβλημα», της είπαν. «Κανείς δεν τα βάζει με τη Χρυσή Αυγή»!

mothersblog.gr

Το είδα εκεί 

ΥΓ: Είναι παλιό περιστατικό, απλά το ξανά-ανέβασαν τώρα και μπερδεύτηκα. Δεν πειράζει καλό κάνει να μην τα ξεχνάμε.

Τελικά οι εκλογές δεν άλλαξαν τη ζωή μας

  Τελικά οι εκλογές δεν άλλαξαν τη ζωή μας

Πολλές είναι οι εκτιμήσεις που μπορεί να κάνει κανείς για τα δυσάρεστα αποτελέσματα των εκλογών. 
Πάντως απαιτείται και κάποια απάντηση στο ερώτημα, τι συνέβη τελικά με εκείνη τη «συγκλονιστική στροφή» (κατά την εκτίμηση ορισμένων) στις διαθέσεις της ελληνικής κοινωνίας που σηματοδότησε η νίκη του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα. Γιατί, αν θυμάμαι καλά, στην εκτίμηση περί μιας τέτοιας «συγκλονιστικής στροφής» θεμελιώθηκε ο ζήλος ορισμένων να δημιουργήσουν τον πολιτικό φορέα (μέτωπο κλπ) που θα εξέφραζε το δήθεν «πολιτικά ορφανό» κοινό του «ΟΧΙ».
Παρόμοιου επιπέδου εκτιμήσεις για τις διαθέσεις της κοινωνίας είχαμε και στο παρελθόν: κάποιοι, φερ’ ειπείν, μιλούσαν για την καμπή της «εξέγερσης» του Δεκέμβρη του 2008.
Μήπως τελικά η αξιολόγηση των κοινωνικών φαινομένων και διεργασιών εκ μέρους της όποιας «εκτός των τειχών Aριστεράς» θα πρέπει να υπερβεί το επίπεδο του συνθηματικού λόγου των φοιτητικών αμφιθεάτρων;
Δυστυχώς για την αντικαπιταλιστική – κομμουνιστική Αριστερά και τον εργαζόμενο λαό δεν υπάρχουν πια εύκολες λύσεις. Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα με κάποιο «πολιτικό ελιγμό», κάποια «έξυπνα» συνθήματα, κάποιο «μέτωπο» της στιγμής, κάποια πολιτικά «κόλπα» να επιτευχθούν σημαντικές κοινωνικές αλλαγές (να επιτευχθούν φιλολαϊκές αλλαγές εν γένει).
Δεν είναι της στιγμής να σχολιάσω τα προβλήματα που διακρίνουν τους διάφορους χώρους της Αριστεράς. Πάντως, όσο πιο ριζοσπαστική είναι η κοινωνική προοπτική που αυτοί προτάσσουν (και προσωπικά θεωρώ ότι πλέον έχουμε εισέλθει -και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ελλάδα- σε μια τέτοια εποχή που μόνο ριζοσπαστικές λύσεις και ανατροπές μπορούν να είναι θετικές για το λαό), τόσο πιο μεγάλη είναι η υποχρέωσή τους να αναφερθούν με σαφήνεια σε αυτή την προοπτική. Οι δυνάμεις της Αριστεράς που καλούν τους εργαζόμενους να στηρίξουν μεγάλα ανατρεπτικά εγχειρήματα (αντί-ΕΕ, αντικαπιταλιστικά – σοσιαλιστικά) πρέπει να προσπαθήσουν συστηματικά να κερδίσουν τουλάχιστον τη στοιχειώδη αναγνώριση από μια κρίσιμη πλειοψηφία των εργαζομένων του αναγκαίου και εφικτού αυτών των εγχειρημάτων. Οι στρατηγικοί στόχοι της όποιας αντικαπιταλιστικής – κομμουνιστικής Αριστεράς (στην Ελλάδα και διεθνώς) θα πρέπει οπωσδήποτε να πάψουν να είναι συνθήματα, να αποκτήσουν ουσιαστικό περιεχόμενο, να επαναθεμελιωθούν στα σύγχρονα δεδομένα –στις σύγχρονες δυνατότητες της εργασίας και του πολιτισμού.

Πολλές είναι οι εκτιμήσεις που μπορεί να κάνει κανείς για τα δυσάρεστα αποτελέσματα των εκλογών. 
Πάντως απαιτείται και κάποια απάντηση στο ερώτημα, τι συνέβη τελικά με εκείνη τη «συγκλονιστική στροφή» (κατά την εκτίμηση ορισμένων) στις διαθέσεις της ελληνικής κοινωνίας που σηματοδότησε η νίκη του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα. Γιατί, αν θυμάμαι καλά, στην εκτίμηση περί μιας τέτοιας «συγκλονιστικής στροφής» θεμελιώθηκε ο ζήλος ορισμένων να δημιουργήσουν τον πολιτικό φορέα (μέτωπο κλπ) που θα εξέφραζε το δήθεν «πολιτικά ορφανό» κοινό του «ΟΧΙ».
Παρόμοιου επιπέδου εκτιμήσεις για τις διαθέσεις της κοινωνίας είχαμε και στο παρελθόν: κάποιοι, φερ’ ειπείν, μιλούσαν για την καμπή της «εξέγερσης» του Δεκέμβρη του 2008.
Μήπως τελικά η αξιολόγηση των κοινωνικών φαινομένων και διεργασιών εκ μέρους της όποιας «εκτός των τειχών Aριστεράς» θα πρέπει να υπερβεί το επίπεδο του συνθηματικού λόγου των φοιτητικών αμφιθεάτρων;
Δυστυχώς για την αντικαπιταλιστική – κομμουνιστική Αριστερά και τον εργαζόμενο λαό δεν υπάρχουν πια εύκολες λύσεις. Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα με κάποιο «πολιτικό ελιγμό», κάποια «έξυπνα» συνθήματα, κάποιο «μέτωπο» της στιγμής, κάποια πολιτικά «κόλπα» να επιτευχθούν σημαντικές κοινωνικές αλλαγές (να επιτευχθούν φιλολαϊκές αλλαγές εν γένει).
Δεν είναι της στιγμής να σχολιάσω τα προβλήματα που διακρίνουν τους διάφορους χώρους της Αριστεράς. Πάντως, όσο πιο ριζοσπαστική είναι η κοινωνική προοπτική που αυτοί προτάσσουν (και προσωπικά θεωρώ ότι πλέον έχουμε εισέλθει -και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ελλάδα- σε μια τέτοια εποχή που μόνο ριζοσπαστικές λύσεις και ανατροπές μπορούν να είναι θετικές για το λαό), τόσο πιο μεγάλη είναι η υποχρέωσή τους να αναφερθούν με σαφήνεια σε αυτή την προοπτική. Οι δυνάμεις της Αριστεράς που καλούν τους εργαζόμενους να στηρίξουν μεγάλα ανατρεπτικά εγχειρήματα (αντί-ΕΕ, αντικαπιταλιστικά – σοσιαλιστικά) πρέπει να προσπαθήσουν συστηματικά να κερδίσουν τουλάχιστον τη στοιχειώδη αναγνώριση από μια κρίσιμη πλειοψηφία των εργαζομένων του αναγκαίου και εφικτού αυτών των εγχειρημάτων. Οι στρατηγικοί στόχοι της όποιας αντικαπιταλιστικής – κομμουνιστικής Αριστεράς (στην Ελλάδα και διεθνώς) θα πρέπει οπωσδήποτε να πάψουν να είναι συνθήματα, να αποκτήσουν ουσιαστικό περιεχόμενο, να επαναθεμελιωθούν στα σύγχρονα δεδομένα –στις σύγχρονες δυνατότητες της εργασίας και του πολιτισμού.

Πάρε φόρα και έλα με την όπισθεν...

 Πάρε φόρα και έλα με την όπισθεν...



Μια σχετικά σύντομη παρατήρηση πρόκειται να παραθέσω εδώ:

Έχει να κάνει με το πως το τσάκισμα των αυταπατών του κόσμου τον οδηγεί στην συντηρητικοποίηση(τουλάχιστον προς το παρόν).

Είχαμε στην αρχή της κρίσης τους αγανακτισμένους

Καλλιεργήθηκε το όλοι μαζί χωρίς κόμματα χωρίς σωματεία, χωρίς ουσιαστικά οργάνωση(κίνημα πλατείας, κίνημα πατάτας, διαμαρτυρία της κατσαρόλας κ.α)...

Το πράγμα κράτησε μέχρι που  χάθηκε ο αρχικός ενθουσιασμός, αφού με την εμμονή στην έλλειψη οργάνωσης οι "αγανακτισμένοι" γρήγορα έγιναν σκορποχώρι. Όσοι έφυγαν από το Σύνταγμα και πήγαν σπίτια τους, το λησμόνισαν το ακομμάτιστο, και δεν παρέλειψαν να  ενταχθούν στους "εκλογικούς καταλόγους" Σύριζα, Χρυσής Αυγής. Βλέπετε μέλη και φίλοι των δύο αυτών κομμάτων, παριστάνοντας αρχικά τους ακομμάτιστους, όργωναν στις πλατείες και επηρρέαζαν τους παρευρισκόμενος υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος. Το κίνημα όχι μόνο δεν πήγε έστω ένα βήμα μπροστά αλλά κωλόκατσε κιόλας, και το τρεντ του όλοι μαζί βγαίνουμε και φωνάζουμε άναρθρα στο Σύνταγμα προσπαθώντας να πείσουμε το σύμπαν ότι το θέλουμε πολύ και το θέλουμε τώρα(την επιστροφή στο 2000), μετατράπηκε σε όλοι μαζί λουφάζουμε στις ποντικότρυπές μας και αναθέτουμε την δική μας υπόθεση στους "ειδικούς".

Αργότερα παίχτηκε το χαρτί "πρώτη φορά αριστερά" σε συνδυασμό με το χαρτί μνημόνιο αντιμνημόνιο, ένα "χέρι" που εκμεταλλεύθηκε ο Σύριζα και τελικά του έδωσε την πρωτιά το Γενάρη του 15. Η κυβέρνηση της αριστεράς, δεν κατέληξε και τόσο της αριστεράς τελικά, αφού αναγκάστηκε να συγκυβερνήσει με τον καραδεξιό καμένο, που όμως ήταν και αυτός αντιμνημονιακός οπότε εντάξει έβγαινε το σύμφωνο συμβίωσης(εδω κοτζάμ Βελουχιώτης και κοτζάμ Ζέρβας είχαν δράσεις από κοινού!).

Μετεκλογικά οι αντιμνημονιακοί που θα ξεμάλλιαζαν τα μνημόνια τρίχα τρίχα, έγιναν "κάτσε να το διαπραγματευθούμε ρε παιδιά" και όταν φάνηκε ότι το μνημόνιο έρχονταν με βήμα ταχύ έσπευσαν να φέρουν το δημοψήφισμα, ελπίζοντας ίσως ότι με νίκη του ναι θα μετέφεραν την ευθύνη της επιλογής τους τρίτου μνημονίου στον λαό. Όπως φάνηκε το όχι, που τελικά βγήκε από το δημοψήφισμα με ξηντακάτι, όχι μόνο δεν τους δέσμευσε στο ελάχιστο, αλλά θεώρησαν ότι πήραν και την έγκριση του ελληνικού λαού. Δηλαδή η λογική τους(του παραλόγου) πήγαινε κάπως έτσι:

- Σύριζανελλ: Θα κάνω δημοψήφισμα θα συνταχθείς μαζί μου; Αν ναι ψήφισε όχι.

- Ωραία, ψήφισες όχι, άρα αυτό σημαίνει ότι ήθελες να με ακολουθήσεις, ακολούθα με τώρα στο τρίτο μνημόνιο.

Περνάει το μνημόνιο πάμε μετά στις εκλογές του Σεπτέμβρη, ο ελληνικός λαός, αυτός του 60 τόσο % όχι, επιβραβεύει με την ψήφο του τις καθαρά μνημονιακές δυνάμεις(ή το ριξε στην αποχή, δηλαδή στην αδράνεια και στην παραίτηση, διότι δεν πρόκειται για μια ενεργή αποχή του τύπου "απαξιώνω το αστικό εκλογικό σύστημα αλλά είμαι κάθε μέρα στους δρόμους"). Είναι λες είχε αποφασίσει πλέον ότι το μνημόνιο είναι αναπόφευκτο και το μόνο που του μένει να επιλέξει είναι το ποιός θα το εφαρμόσει.

Συμπέρασμα:

Με κάθε αυταπάτη που έσπερναν στον ελληνικό λαό και εφόσον αυτός αποδεικνύονταν έφορο έδαφος για να ευδοκιμήσει αυτή η αυταπάτη, κάθε φορά που αυτή έσκαγε στα μούτρα του και η ελπίδα-σε μηχανική υποστήριξη- πέθαινε, αυτός απογοητεύονταν και οδηγούνταν σε ακόμη πιο συντηρητικές επιλογές. Με λίγα λόγια οι ψευτοεναλλακτικές που του προτείνονταν από το σύστημα, ήταν αναπόφευκτο να διαψευστούν, και κάθε φορά που αυτές διαψεύδονταν ο λαός όχι μόνο δεν αναζητούσε εξωσυστημικές εναλλακτικές(το γιατί δεν το έκανε είναι μια άλλη πολύ μεγάλη κουβέντα), αλλά υποχωρούσε προς τις περισσότερο συντηρητικές θέσεις.

Αυτά τα ολίγα

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Διαλύοντας τις αυταπάτες

 Διαλύοντας τις αυταπάτες





γράφει ο "Σεχτάρ ο Τρομερός"

"Ο νεοέλληνας, σε μεγάλο ποσοστό, συμβιβασμένος και συντηρητικοποιημένος στην πράξη μέχρι το μεδούλι, φαντασιωνόταν πως είναι "αριστερός", "σοσιαλιστής" ("δημοκρατικός", ενίοτε και "κινηματικός από τα αριστερά και από τα κάτω", γιατί όχι και "κομμουνιστής", αλλά σε καμία περίπτωση "σταλινικός"), ερμηνεύοντας τα αργύρια της εξαγοράς του σαν "κατακτήσεις" των "αγώνων" της αριστεροσύνης του. Οταν σφίξανε οι κώλοι και τα αργύρια εξέλιπαν ως περιττή παραχώρηση (για την άρχουσα τάξη, που τάδινε), του ήρθε νταμπλάς. Στην αρχή τώπαιξε τσαμπουκάς, νομίζοντας πως θα ...φοβίσει το Θηρίο. Οταν είδε οτι αυτά δεν περνάνε, και πως με πορδές δε βάφουνται αυγά, του πέρασαν οι τσαμπουκάδες, και το σκέφτηκε αλλιώς. Ηρθε η ώρα του συμβιβασμού: Στροφή σε Χρυσή Αυγή, η "μνημονιακά" κόμματα, όλα αυτά, που αναδείχτηκαν σήμερα, πλην ΚΚΕ.
Τώπαν οι ξένοι: "Πέρασε ο θυμός των ελλήνων, και ήρθε η ώρα της προσαρμογής στην πραγματικότητα". 



Ρεαλιστικός κυνισμός.
Αυτό το "προτσές" παρακολουθούμε από το 2010 και δώθε.
Τώχω ξαναπεί: Δεν είναι εύκολο στον καθένα να παραδεχτεί πως "η μαγκιά του ήταν ναφθαλίνη", που έλεγε κ' η Μπέλλου, η Σωτηρία.
Θα κάνει διάφορα σχιζοφρενικά, σαν αυτά, που μας αφήνουν έκθαμβους, και (κακώς) απογοητευμένους. Θα δοκιμάσει ό,τι μπορεί, θα χτυπηθεί σαν το χταπόδι, για να μην αποχωριστεί από την αυταπάτη και τις χίμαιρές του. Θα την φάει την κεφάλα του, και αυτό είναι δικαίωμά του. 






Κάνουμε (κάναμε) ένα λάθος, παρά το ότι έχει το ΚΚΕ διορθώσει την γραμμή του. Τον αντιμετωπίζουμε ακόμη σαν "αριστερό", "προοδευτικό" κλπ., κολακεύοντας τον ναρκισσισμό του. Ετσι δεν απαντάμε (απαντάγαμε) στα ερωτήματα, που ντρεπόταν μεχρι σήμερα να θέσει, αλλά, που αυτά καθόριζαν τη στάση του. Τώρα, που επιτέλους συμβιβάζεται κυνικά με τον Καπιταλισμό, απορρίπτοντας φαντασιώσεις και προφάσεις, είναι καιρός να του μιλήσουμε επί της ουσίας, πιο στοχοπροσηλωμένα και πιο αποτελεσματικά. Πως ο Καπιταλισμός, που επιτέλους τον παραδέχεται όπως είναι, είναι αβίωτος και δεν έχει κανένα μέλλον σ' αυτόν. Να του μιλήσουμε για τον Σοσιαλισμό, αυτή την "Δευτέρα Παρουσία", που ούτε ν' ακούσει ήθελε, πιο ανοιχτά και πιο συγκεκριμένα. Και θάχει, από την άλλη, την ζοφερή πραγματικότητα, να τον προσγειώνει στα τενάγη της ουτοπίας του. Αλλά, αυτό θέλει χρόνο, αυτοσυντήρηση, υπομονή και επιμονή.
Οσοι βιάζονται, ας δούν τι έπαθε ο πιλάφης και οι "νομαδικοί ακτιβιστές" των "μεταβατικών προγραμμάτων" και του ....κινήματος "ΟΧΙ"-μέχρι-το-τέλος! Σκάνε εκκωφαντικές φούσκες τριγύρω μας και δεν είμαστε εμείς αυτές. Θυμηθείτε και τους καραγκιόζηδες, που μονίμως ανακάλυπταν "αριστερές στροφές του εκλογικού σώματος", τις αντίστοιχες "νίκες", και εγκαλούσαν το ΚΚΕ που "περιχαρακώνεται"...


Για τις εκλογές δεν είχα μεγάλες προσδοκίες. Βέβαια, περίμενα να τσιμπήσουμε κάτι παραπάνω, αλλά το σημαντικό είναι ότι το Κόμμα και ο κόσμος του σιγά-σιγά ενηλικιώνεται. Εδωσε τη μάχη δυνατά, με σημαντικά ποσοστά συσπείρωσης, που τα ανεγνώρισαν και οι αστοί παπαγάλοι. 
Οπως είχα πεί προ μηνός εδώ, τούτες οι εκλογές γίνονται για να αποτοξινωθεί το τΣύριζα από τα "αριστερά" του βαρίδια. Και όχι μόνο, αλλά και ολόκληρη η βουλή και το αστικό πολιτικό σύστημα, από τα διάφορα αριστερά "παράσιτά" του, μέσα και το ΚΚΕ. Ετσι ακριβώς έγινε, το σχέδιο πέτυχε κατά 95%. 



Μόνο ένα μικρό γαλατικό χωριό κράτησε και αυτή τη φορά τις θέσεις του. Δείγμα ότι πια είναι πολύ καλύτερα ομογενοποιημένο και συνειδητό, πιο συμπαγές, απ' ότι ήταν το 2012. Και με αυτή την αφορμή και αφετηρία να γίνουν ιδεολογικές "εκκαθαριστικές" επιχειρήσεις στους τριγύρω ιδεολογικά "όμορους", αληθινά η κατ' επίφαση, χώρους, όπου υπάρχει μπόλικος οπορτουνισμός, που αποδιοργανώνει το κίνημα. Τώρα, που έχουν πάθει το κάζο πρέπει να μην τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί. 
Ασφαλώς πρέπει να γίνει πιο σφιχτός ο έλεγχος της επαφής με τον περίγυρο, επιρροές, οπαδούς, συνεργαζόμενους. Επίσης να ελεχθεί και η αποχή, γιατί ενδέχεται (λέω "ενδέχεται", με βάση προσωπικές παρατηρήσεις) να χτύπησε πολύ δικό μας κόσμο, ετεροδημότες, που δεν έχει την δυνατότητα να υποστεί το οικονομικό βάρος της μετακίνησης."

απο σχόλιο του "Σεχτάρ" στο ΣΦΥΡΟΔΡΕΠΑΝΟ  ( κλικ) 

Το μνημόνιο και τα στάδια του πένθους


Το μνημόνιο και τα στάδια του πένθους


πενθος
Τελικά οι εκλογές αυτές δεν ήταν ανούσιες και άσκοπες. Δεν έγιναν απλά για να ξεφορτωθεί ο Τσίπρας τα αριστερά βαρίδιά του. Είχαν κάτι περισσότερο, κάτι σημαντικότερο αλλά δεν το είχαμε καταλάβει: Ήταν μαζική αποστολή αυτοκτονίας.
Ο λαός στην συντριπτική του πλειοψηφία, εξέλεξε μια βουλή με 94.5% μνημονιακών δυνάμεων, πράγμα που σημαίνει ότι στο κεντρικό, όπως παρουσιαζόταν στον κυρίαρχο πολιτικό λόγο, ζήτημα, αυτό του μνημονίου, έχει αλλάξει ριζικά στάση. Για την ακρίβεια, μάλλον η στάση του λαού στην κρίση και τα μνημόνια θυμίζει τα στάδια του πένθούς:
Στην αρχή είναι η άρνηση. Αρνείσαι να πιστέψεις αυτό που σου συμβαίνει. Κρίση εμείς; Περικοπές μισθών και συντάξεων εμείς; Όχι, δεν μπορεί, κάτι δεν πάει καλά. Κάποιος μου κάνει πλάκα. Μάλλον είναι ένα κακό όνειρο. Θα ξυπνήσω και θα είναι όλα όπως πριν.
Μετά έρχεται ο θυμός. Γιατί να συμβαίνει αυτό σε μένα; Τι φταίει; Φταίνε οι γερμανοί, οι υδραυλικοί που δεν κόβουν αποδείξεις, οι δημόσιοι υπάλληλοι που ξύνονται. Φταίω κι εγώ που είχα αγοράσει δεύτερο ζευγάρι παπούτσια. Αλλά θα πετάξω ένα γιαούρτι, θα αγανακτήσω μαζί με τους άλλους και θα δουν αυτοί.
Αμέσως επόμενο στάδιο είναι η διαπραγμάτευση. Τι θα μπορούσε να έχει γίνει για να αποφευχθεί η απώλεια; Αν δίναμε μια βάση στους Ρώσους; Αν είχαμε πιο σοβαρό κράτος; Αν βοηθούσαμε τους Έλληνες επιχειρηματίες; Αν δεν είχαμε μπει στο ευρώ;
Για να περάσουμε μετά στο στάδιο της κατάθλιψης. Εκεί όπου αυτός που βιώνει την απώλεια χάνει την όρεξή του να κάνει το παραμικρό. Από τις μαζικές απεργίες και διαδηλώσεις βρεθήκαμε στις συγκεντρώσεις υποστήριξης της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης, σε άνευρες πολιτικές διεργασίες, σε χαλάρωμα των αντανακλαστικών του εργατικού κινήματος.
Το τελευταίο στάδιο, αυτό που ζούμε τώρα είναι αυτό της αποδοχής. Αποδεχόμαστε την απώλεια, δηλαδή το μνημόνιο, και η ζωή συνεχίζεται. Ίσως νιώθουμε λίγες ενοχές όπως όταν χάνεις κάποιον δικό σου και ενώ θέλεις να συνεχίσεις τη ζωή σου αισθάνεσαι κάπως άσχημα, αλλά προχωράμε. Μπροστά, μνημονιακά.

Στη χώρα με τους 379.578 πατενταρισμένους φασίστες

 Στη χώρα με τους 379.578 πατενταρισμένους φασίστες

Τόσους ψήφους πήρε το ναζιστικό εγκληματικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, 379.578. Συγκρατείστε τον αριθμό. Δεν είναι απλοί ψηφοφόροι, αγανακτισμένοι πολίτες κλπ. Είναι φασίστες. Συνυπέγραψαν ουσιαστικά την πολιτική ευθύνη της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, του Σαχζάτ Λουκμάν, τα μαχαιρώματα ενάντια σε μετανάστες και έλληνες, τις επιθέσεις βίας. Έχουμε και επίσημα 379.578 φασισταριά, φίλους των Ναζί, σύγχρονους γερμανοτσολιάδες. Το αποτύπωμα τους βρίσκεται στο μαχαίρι της δολοφονίας Φύσσα, είναι πλέον συνένοχοι, μαζί με τους εγκληματίες Ναζί του χρυσαυγίτικου απόπατου.

Δεν είμαστε στο '40. Είμαστε στο 2015. Ο Ναζισμός είναι εδώ. Οι ταγματασφαλίτες είναι εδώ, στην σύγχρονη εκδοχή τους. Και είναι τουλάχιστον 379.578. Η κοινωνική και πολιτική τους απομόνωση είναι χρέος κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενου πολίτη. 

Revolution Now!

Πλάκα εκτός ορίων

 Πλάκα εκτός ορίων


Πάνε κι αυτές οι εκλογές, λοιπόν! Και τώρα που πάνε, αναρωτιέμαι γιατί γίνανε. Σε τι, δηλαδή, έγινε ο σοφός λαός σοφώτερος; Τί κατάφερε με την ψήφο του; Ή μήπως καλύτερα να ρωτήσω τι κατάφερε με την μη ψήφο του, δεδομένου ότι η αποχή σκαρφάλωσε σε δυσθεώρητα ύψη;

Πρώτα-πρώτα, η αποχή και μόνο αυτή αρκεί για να αποδείξει ότι ο λαός ούτε σοφός είναι ούτε σοφώτερος γίνεται προϊόντος του χρόνου. Αντίθετα, βλακεύει όσο πάει και περισσότερο. Έχουν πάρει φωτιά τα μπατζάκια μας (για να μη πω τίποτε άλλο) αλλά όλο και πιο πολλοί αδιαφορούν. Θα μου πείτε ότι δεν ήταν ανάγκη να κάνουμε εκλογές για να αποδείξουμε την λαϊκή βλακεία. Θα σας απαντήσω πως μάλλον έχετε δίκιο.

Στο φλέγον ερώτημα του "ποιός απ' τους δυο;", η απάντηση του Γενάρη δεν άλλαξε. Με τίποτε δεν χαρακτηρίζεις ως αλλαγή την μετατροπή τού 36,34% - 27,81% σε 35,47% - 28,09%. Οκτώμισυ μονάδες ήταν η διαφορά κι έγινε εφτάμισυ, δήλον ότι χέστηκε η Φατμέ στο Γενί-Τζαμί. Έχασε 4 έδρες ο ΣυΡιζΑ και μια η Νέα Δημοκρατία. Ε, και; Ο -και καλά- πεθαμένος δικομματισμός παραμένει εδώ, ολοζώντανος, με την ευγενή υποστήριξη των δυο στους τρεις ψηφοφόρων.

Τα παλιόπαιδα τ' ατίθασα

Για την Χρυσή Αυγή ισχύουν όλα όσα έχουμε αναφέρει κατά καιρούς σ' αυτό το ιστολόγιο. Το παρά τρίχα 7% της πιστοποιεί ότι ένας στους δεκαπέντε συντοπίτες μας είναι φασίστας. Όπως ήταν και πριν 38 χρόνια, όταν η παπαδοπούλεια Εθνική Παράταξις είχε συγκεντρώσει το ίδιο σχεδόν ποσοστό στις εκλογές τού 1977. Φασίστες υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα, όσοι Φύσσες κι αν δολοφονηθούν (παρεμπιπτόντως, στην γειτονιά τού Φύσσα οι φασίστες άγγιξαν το 10%). Όπως υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα και οι σκατοκέφαλοι, που νομίζουν πως ο φασισμός θα λύσει το πρόβλημα των προσφύγων, ξεχνώντας πως οι ίδιοι υπάρχουν επειδή κάποτε οι παπούδες τους ήρθαν κι εκείνοι πρόσφυγες από τα τουρκικά παράλια και τότε δεν υπήρχαν χρυσαυγήτες για να τους πνίξουν στην θάλασσα.

Αν ο δικομματισμός ανασταίνεται, το ΠαΣοΚ νεκρανασταίνεται και αποδεικνύει ότι ακόμη κι ο πεθαμένος μπορεί να κλάσει. Οι πασόκοι είναι εδώ και, μάλιστα, ξερογλείφονται στην σκέψη ότι μπορεί να συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Και γιατί όχι, παρακαλώ; Με κάπου 780.000 λιγώτερους ψηφοφόρους στις κάλπες, η σπορά τού Ανδρέα μάζεψε 50.000 ψήφους παραπάνω από τον Γενάρη και είναι σίγουρο ότι αυτοί δεν οφείλονται στα υπολείμματα της ΔημΑρ. Απλώς, κάποιοι από τους πασόκους που πριν 8 μήνες πετάχτηκαν μια βόλτα από την Κουμουνδούρου, επέστρεψαν στο σπίτι τους.

Στον Περισσό, μια από τα ίδια, τα γνωστά. Πέντε κόμμα... Τί 'χες Γιάννη, τί 'χα πάντα, κατά το κοινώς λεγόμενον. Τί κι αν μέχρι και οι συστημικοί δημοσιογράφοι αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι το ΚΚΕ δικαιώθηκε απολύτως και για τις θέσεις του και για τις εκτιμήσεις του; Μήπως είχε συμβεί ποτέ το αντίθετο; Ο σοφός λαός έχει πειστεί ότι αυτά που λένε οι κομμουνιστές δεν γίνονται. Θα μου πείτε, έχει δει ποτέ κανείς να γίνονται αυτά που λένε οι άλλοι; Όχι, βέβαια! Αλλά, είπαμε, ο λαός είναι σοφός και δεν θέλει να αλλάξει υπέρ του τους συσχετισμούς δύναμης. Είναι κι ο ξύλινος λόγος... ξεπουλήσανε και τον 902... δεν τραβάει κι ο Κουτσούμπας με το ρόλεξ... Τί να σου κάνει μόνη της η Κανέλλη;

Παρά τις βροχές και τις καταιγίδες που πνίξανε την χώρα, το Ποτάμι δεν φούσκωσε και κατάντησε ρυάκι. Κι αυτό θολό. Σε σχέση με τον Γενάρη, οι τέσσερις στους δέκα ψηφοφόρους του την έκαναν με ελαφρά, ρίχνοντας το ποσοστό από 6-κάτι% σε 4-κάτι%. Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Σταύρος είχε βάλει στόχο το 10%. Είναι ότι κάποτε είχε πει πως "με 5% δεν πας στην βουλή, πας σπίτι σου" και τώρα αγωνιούμε για το τι θα κάνει τελικά. Για την ώρα, σπίτι της πήγε η Αντιγόνη, μιας και οι φτωχοί δεν ψήφισαν σωστά και είναι λάθος τής Αντιγόνης που τους εμπιστεύθηκε. Πάντως, το χειρότερο για τον Σταύρο είναι ότι δυνάμωσε το ΠαΣοΚ και βάζει εκείνο υποψηφιότητα για συμμετοχή στην κυβέρνηση (αν χρειαστεί). Το οποίον, μάλλον δεν θα ζήσουμε την μεγάλη χαρά να δούμε τον Σταύρο υπουργό.

Φαίνεται πως το αγαπημένο παιχνίδι τού Καμμένου δεν είναι ούτε τα στρατιωτάκια ούτε τα τραινάκια. Είναι να κάνει πλάκα στους δημοσκόπους. Έφυγαν τόσοι και τόσοι από το κόμμα του, διέγραψε κι άλλους τόσους ο ίδιος κι εκεί που όλοι τον είχαν ξεγραμμένο... τσουπ! πάρε διακόσιες χιλιάδες ψήφους, νά 'χεις να πορεύεσαι! Κι όχι απλώς ξαναμπήκε στην βουλή αλλά ποζάρει και δίπλα στον Αλέξη ως συγκυβερνήτης και πάλι! Υποψιάζομαι ότι ο σοφός λαός ψηφίζει Καμμένο, μόνο και μόνο γιατί το να κάνεις πλάκα στους δημοσκόπους φαίνεται πως είναι ωραίο παιχνίδι. Να δω στις επόμενες εκλογές ποια κουφάλα θα τολμήσει να προβλέψει ότι οι ΑνΕλ δεν θα μπουν στην βουλή...

Ο Βασίλης Λεβέντης πριν μερικές δεκαετίες...

Πάντως, εκεί όπου ο λαός έδωσε ρέστα είναι στην υπερψήφιση της Ένωσης Κεντρώων, στέλνοντας -επί τέλους!- τον Βασίλη Λεβέντη-Δελαπατρίδη στην βουλή. Εκεί όπου απέτυχε ο μέγας Ζίγδης, τα κατάφερε ο Λεβέντης. Δεν κατάλαβα, τί κακό έχει ο Λεβέντης; Δηλαδή, τι χειρότερο έχει από τον Άδωνι, την Χριστοφιλοπούλου, τον Μιχαλογιαννάκη, τον Σταύρο, τον Καιάδα κι ένα κάρο άλλα σούργελα που παριστάνουν τους εθνοπατέρες; Στο φινάλε, ένας λαός με πολιτικό αισθητήριο τής πλάκας δικαιούται να κάνει και μια πλάκα λίγο πιο χοντρή από τις άλλες. Βέβαια, θα μπορούσε να χοντρύνει λίγο παραπάνω αυτή την πλάκα, εκλέγοντας και την Καλομοίρα Πάτρα ως βουλευτίνα Αιτωλοκαρνανίας ή την Δήμητρα Γουσέτη ως βουλευτίνα Κυκλάδων αλλά κάθε πλάκα έχει και τα όριά της.

Δυστυχώς, ο λαός έκανε κι ένα λάθος για το οποίο εύχομαι να μη μετανοιώσει: άφησε εκτός βουλής την Λαϊκή Ενότητα. Έτσι, η καινούργια βουλή θα είναι πιο φτωχή από την προηγούμενη, αφού θα μας λείψουν πολιτικές οντότητες με την εμβέλεια ενός Λαφαζάνη, μιας Κωνσταντοπούλου, ενός Στρατούλη και κάμποσων άλλων. Το πλήγμα είναι μεγάλο και για την αριστερά και για τις αντιμνημονιακές δυνάμεις τού τόπου. Αντί να πάει νομισματοκοπείο, το ταξί σταμάτησε έξω από την βουλή...


Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός απέδειξε, εν τη σοφία του, ότι μπορεί άνετα σήμερα να ψηφίζει 62% όχι στα μνημόνια και αύριο να δίνει σχεδόν 80% σε κόμματα που υποστηρίζουν πως η χώρα χρειάζεται μνημόνια για να πορευτεί. Άβυσσος η ψυχή τού ψηφοφόρου...

Ίσως, τελικά, αυτή να είναι και η πιο χοντρή πλάκα των εκλογών. Μόνο που κάθε πλάκα θα έπρεπε να έχει τα όριά της. Κι αυτή είναι πλάκα εκτός ορίων.

Ο χειμώνας ήρθε

 Ο χειμώνας ήρθε


Ποιο είναι το συμπέρασμα από τις χτεσινές εκλογές;

Ότι ο λαός δεν έβγαλε συμπεράσματα. Και ήθελε μία από τα ίδια, να απορρίψει τα sequel, για να ξαναδεί το ίδιο ακριβώς έργο. Κι ότι προχώρησε σε ένα ιστορικός λάθος –ε ναι, δεν μπορεί να τα κάνουμε μόνο εμείς, κάπου έχει και ο λαός τις δικές του ευθύνες, εφόσον δεν αξιοποιεί την πλούσια πείρα αυτού του διαστήματος. Όπως λέει κι ο 2310, το τελικό στάδιο του πένθους είναι αυτό της αποδοχής.
Ότι ο χειμώνας ήρθε (αν δηλ είχε φύγει ποτέ), για να μας βρει γυμνούς κι ανέτοιμους να τον αντιμετωπίσουμε από καλύτερες θέσεις.

Ότι το 62% όχι του δημοψηφίσματος πήγε όντως μέχρι τέλους κι εξεμέτρησε τον πολιτικό του βίο, εξανεμίστηκε πιο γρήγορα και από τη σκιά του, δίνοντας την ολόπλευρη συναίνεσή του και 90% στα κόμματα του μνημονίου και της μεγάλης ευρωπαϊκής ιδέας. Δίνοντας δηλ ακόμα μεγαλύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία (από τους 222 της περασμένης φοράς), για να περάσουν τα επόμενα αντιλαϊκά, μνημονιακά μέτρα. Κάτι που θα μπορούσε να στριμώξει το επόμενο κυβερνητικό σχήμα, μες στους επόμενους μήνες. Μόνο που τώρα, οι βουλευτές ξέρουν πως χρωστάνε την εκλογή τους στο μεγάλο Αρχηγό, όχι στους ψηφοφόρους τους, κι ότι χωρίς αυτόν δε θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους…

Ότι η χώρα είχε κυβέρνηση όχι σε τρεις μέρες, αλλά πριν καν περάσουν τρεις ώρες από το κλείσιμο της κάλπης.
Ότι το Πασόκ ποτέ δεν πεθαίνει, είτε στην κανονική είτε στη γενόσημη εκδοχή του. Και ευτυχώς που το Κόμμα βρέθηκε το Γενάρη πάνω από το κίνημα του πράσινου ήλιου και αξιωθήκαμε να το δούμε κι αυτό, ικανοποιώντας ένα απωθημένο χρόνων.
Ότι επιστρέψαμε κατά μία έννοια σε δεδομένα του 93’, όπου αντί για το προσφυγικό ζήτημα κυριαρχούσε το «Σκοπιανό», ο φασισμός βρισκόταν στα πάνω του, ενώ η ΛαΕ της εποχής, ο διασπασμένος Συνασπισμός, έμενε οριακά εκτός βουλής (όπως είχε προβλέψει πρώτος ο Αγγουράκης) με 2,93% (σχεδόν πλήρης ταύτιση, ακόμα και στα ποσοστά). Και πως αυτή η κατάσταση επηρέασε πολύ κόσμο σε κάποια κόκκινα νησιά, όπου είναι ντροπή να ανεβαίνει η χρυσή αυγή.

Ότι οι παντελώς αναξιόπιστες δημοσκοπήσεις και τα exit poll δυστυχώς πέφτουν μέσα στο δικό μας ποσοστό. Κι ότι πολύς κόσμος που έκανε το αγροτικό του στο Σύριζα και μάλλον θα επαναπατριζόταν, τελικά το ξανασκέφτηκε, ή μας είπε ψέματα, ή το μετάνιωσε τελευταία στιγμή, για να το μετανιώσει ξανά την επαύριο των εκλογών, σα γνήσιος κοψοχέρης. Αλλά προς το παρόν έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στις αυταπάτες του, που τον γλύκανα τόσο πολύ την πρώτη φορά (αριστερά). Κι έτσι, ψηφίζοντας με βαριά καρδιά, φανερά απογοητευμένος, κατάφερε να μας απογοητεύσει κι εμάς στο τέλος με τη στάση του. Πήρε τοις μετρητοίς το περιβόητο ΤΙΝΑ, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, και τα άφησε όλα τα ίδια και στις κάλπες.

Ότι τα αποτελέσματα βρίσκονται μπροστά στις πύλες του ανεξήγητου. Δεν ξέρω πόσοι τα έβλεπαν να έρχονται, έστω και τις τελευταίες μέρες, αλλά είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις πώς η απογοήτευση κι η οργή των εξαπατημένων ψηφοφόρων του Σύριζα, θα άφηνε άθικτα τα ποσοστά του, δε θα διαφοροποιούσε δραματικά τους συσχετισμούς του Γενάρη, αλλά θα επηρέαζε πχ δικούς μας ψηφοφόρους.
Ότι ο  ελληνικός λαός διακατέχεται πιθανότατα από το σύνδρομο της Στοκχόλμης για τους βιαστές του. Ή απλά από αυτό που έλεγε κάποτε ο Χάρρυ Κλυνν (τον καιρό που είχε ακόμα πλάκα) για το Πασοκ: ο κόσμος θα τους ξαναψηφίσει, γιατί αυτοί τα ‘καναν μούσκεμα, αυτοί να μας ξελασπώσουν τώρα.

Ότι, για να μην κρυβόμαστε μεταξύ μας, κι επειδή δε δίνω λέξεις παρηγοριά, το αποτέλεσμα είναι αν μη τι άλλο αρνητικό, όχι μόνο για το Κόμμα, αλλά συνολικά (κι αυτό δε θα άλλαζε, αν πχ το δικό μας ποσοστό είχε ένα εξάρι μπροστά). Το Κόμμα δεν εισέπραξε κάτι από την απογοήτευση που μεταφράστηκε σε αποχή, και έχασε μερικές χιλιάδες ψήφους (σε απόλυτες τιμές), για να κλειδώσει τελικά στις 300 (χιλιάδες) και να παραπέμπει στους τριακόσιους του Λεωνίδα, και το διαχρονικό «πλην Λακεδαιμονίων». Κι ευτυχώς κρατήσαμε τις 15 έδρες και τα αντίστοιχα «προνόμια», που απορρέουν από αυτό το όριο για την κοινοβουλευτική ομάδα. Αλλά η βραδιά πήγε στραβά ακόμα και στις λεπτομέρειες, ώστε ούτε καν τις δηλώσεις του ΓΓ δεν μπορούσαμε να ακούσουμε. Όπως λέει κι ο νόμος του Μέρφι (που δεν είναι το δίκιο του εργάτη), αν στραβώσει κάτι εξ αρχής, θα πάει έτσι μέχρι τέλους (όπως πήγε το όχι του δημοψηφίσματος).

Ότι τελικά θα ήταν μάλλον περίεργο να ανέβει το ποσοστό του Κόμματος, με αυτούς τους όρους και την κινηματική νηνεμία που επικρατεί γύρω μας.
Κι ότι ο λαός σκέφτηκε κάπως σαν τους 53 του Σύριζα, που διαφωνούν αλλά τον στηρίζουν με αστερίσκους, ή ακόμα χειρότερα σαν το Γλέζο και το Μητρόπουλο, που αναγνωρίζουν και καταλαβαίνουν πως η πιο έντιμη και σωστή απόφαση είναι η κόκκινη ψήφος στο Κόμμα, αλλά αυτό δε σημαίνει κιόλας πως θα τη ρίξουν εκεί.

Κατά τα άλλα, ψάχνεις να βρεις με το ψαροντούφεκο κάποια θετικά σημεία μες στο βυθό του αποτελέσματος.
Το ποτάμι πχ μοιάζει να ξόφλησε και να στερεύει, από την άλλη όμως ανέβηκε ο Λεβέντης –κι αυτή τη φορά δεν ήταν μόνο η… λεβεντομάνα Θεσσαλονίκη, που τον πριμοδότησε, για να μπει στη βουλή.
Βγήκε ο τσολιάς στον Άλφα, αλλά πέτυχε πάλι τη Διαμάντω κι έβγαλαν σέλφι, ενώ στο Σταρ ο Ζαραλίκος διαφήμιζε το Φεστιβάλ –αλλά ο ίδιος μάλλον δε θα είναι στο πρόγραμμα.

Έμεινε εκτός βουλής και η ΛαΕ (με την αναλογία 5 προς 3 υπέρ μας, που είχαμε πει), αλλά αν είχε μπει, θα έκοβε έδρες από το Σύριζα, που θα αναγκαζόταν να ψάξει δεύτερο κόμμα-συνεργάτη, για να κουμπώσει το κυβερνητικό σχήμα. Κι ενώ γενικά δεν είναι ελπιδοφόρο να βλέπεις τον κόσμο να ανακυκλώνει τις αυταπάτες του και να τις βαφτίζει ελπίδες, δεν μπορεί να μη σημειωθεί πως είναι η πρώτη φορά (αριστερά) που ο λαός ψήφισε απλά και καθαρά το μνημόνιο και τους εκπροσώπους του, χωρίς αυταπάτες, χωρίς ναι μεν αλλά, χωρίς σχήματα κι αφηγήματα που να το εξωραΐζουν και να κάνουν το άσπρο μαύρο.

Αλλά ίσως αυτό τελικά να ‘ναι το μόνο πεδίο, που μπορεί να μας χαρίσει κάνα χαμόγελο το επόμενο χρονικό διάστημα. Οι ζυμώσεις με τους παράγοντες που θα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια από τη ΛΑΕ, το μπαλάκι των ευθυνών με την Ανταρσυα για τη μεταξύ τους συνεργασία που δεν τελεσφόρησε εγκαίρως, για να μπούνε στη Βουλή, αλλά μπορεί να γίνει τώρα με πολύ καλύτερους όρους, με κατεβασμένα σκέλια και χωρίς τάσεις ηγεμονισμού.

Αλλά αυτά έχουμε χρόνο μπροστά μας να τα δούμε στην πορεία…

TOP READ