12 Ιαν 2015

Εξαθλιώνουν το λαό - επιδοτούν τρομοκράτες!

 Εξαθλιώνουν το λαό - επιδοτούν τρομοκράτες!


Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η Ελλάδα, όπως ανακοίνωσε το Γενάρη ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, είναι η χώρα που διαθέτει το υψηλότερο - μετά τις ΗΠΑ - ποσοστό του ΑΕΠ της υπέρ στρατιωτικών δαπανών για το ΝΑΤΟ.

Το ποσοστό αυτό την τελευταία διετία διαμορφώθηκε στο 2,1% του ΑΕΠ της χώρας.
Με άλλα λόγια, μόνο την τελευταία διετία, η Ελλάδα έχει πληρώσει στο ΝΑΤΟ τουλάχιστον 8,5 δισεκατομμύρια ευρώ.

Το ποσό αυτό, που σε συνθήκες κρίσης και αφαίμαξης του ελληνικού λαού πήγε για στρατιωτικές δαπάνες υπέρ ΝΑΤΟ

(σ.σ.: ΝΑΤΟ, θυμίζουμε, είναι αυτός ο φιλοπόλεμος, ιμπεριαλιστικός, τρομοκρατικός οργανισμός που βομβαρδίζει, εισβάλλει, κατέχει χώρες και δε γνωρίζει αν τα Ίμια είναι ελληνικά)


Θα ήταν αρκετό, ώστε:
Να έχει καταργηθεί το σύνολο των φόρων και των χαρατσιών που υφίσταται ο ελληνικός λαός επί της μικρής ακίνητης περιουσίας του (3,2 δισ. ευρώ)
Να μην έχει επέλθει η κατάργηση των δώρων σε κύριες και επικουρικές συντάξεις (1,776 δισ. ευρώ)
Να μην έχουν γίνει οι αυξήσεις φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης (από τις οποίες η κυβέρνηση προσδοκούσε 500 εκατ. ευρώ)
Να μην έχει επέλθει η κατάργηση των δώρων στο δημόσιο τομέα (431 εκατ. ευρώ)
Να μην έχει επιβληθεί η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης κατά δύο έτη (1,02 δισ. ευρώ)
Να μην έχουν περικοπεί τα επιδόματα αναπήρων (82 εκατ. ευρώ)
Να μην έχουν περικοπεί τα προνοιακά οικογενειακά επιδόματα (86 εκατ. ευρώ)
Να μην έχουν περικοπεί οι επιστροφές φόρων στους αγρότες (152 εκατ. ευρώ)
Να μην έχουν μειωθεί οι επιδοτήσεις του ειδικού φόρου κατανάλωσης πετρελαίου για τους αγρότες (130 εκατ. ευρώ)
Να μην έχουν μειωθεί τα φορολογικά οικογενειακά επιδόματα (379 εκατ. ευρώ)
Να μην έχουν περικοπεί τα εφάπαξ (247 εκατ. ευρώ)
Να μην έχουν προβλεφτεί απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων (167 εκατ. ευρώ)
Να μην έχουν περικοπεί τα ειδικά επιδόματα ανεργίας (30 εκατ. ευρώ)
Να μην έχει κοπεί το ΕΚΑΣ στους κάτω των 65 ετών δικαιούχους (114 εκατ. ευρώ).
Μάλιστα, αν ο ελληνικός λαός δεν είχε πληρώσει τον «ιμπεριαλιστικό φόρο» υπέρ ΝΑΤΟ, όχι μόνο θα είχαν αποφευχθεί όλα τα προηγούμενα, αλλά θα υπήρχε και ένα περίσσευμα ύψους 200 εκατομμυρίων, με τα οποία θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί και το σύνολο των περικοπών στον τομέα της Παιδείας.


Εν ολίγοις:
Αν η Ελλάδα δεν ήταν στο ΝΑΤΟ και ο ελληνικός λαός δεν πλήρωνε όσα έχει πληρώσει - μόνο τα δύο τελευταία χρόνια - για τις συμμαχίες της εγχώριας πλουτοκρατίας με το διεθνή ιμπεριαλισμό, τότε, και μόνο εξ αυτού του λόγου,
όλα όσα προβλέπονται στο «μνημόνιο 3» για την περίοδο 2013 - 2016

(περικοπές μισθών 1,497 δισ. ευρώ,
περικοπές συντάξεων 5,475 δισ. ευρώ,
περικοπές στην Υγεία 1,113 δισ. ευρώ,
περικοπές στην Πρόνοια 0,307 δισ. ευρώ,
περικοπές στην Εκπαίδευση 0,133 δισ. ευρώ)

θα μπορούσαν - πολύ απλά - να μην υπάρχουν.

Πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ    8/2/13


Ενενήντα εκατομμύρια για μια μακέτα

 Ενενήντα εκατομμύρια για μια μακέτα




Θα μπορούσε να είναι ανέκδοτο, αλλά, δυστυχώς, δεν είναι. Στην Ελλάδα, με τα 6,3 εκατομμύρια φτωχοποιημένους πολίτες, με τα μαγκάλια, τα συσσίτια, τη φορολεηλασία και τις αυτοκτονίες, το κράτος θα πληρώσει 90 εκατομμύρια ευρώ σε κάποιους μεγαλοεργολάβους για ένα έργο που ποτέ δεν έγινε και ποτέ δεν θα γίνει. Που παρέμεινε στις …μακέτες!

Πρόκειται για την υποθαλάσσια αρτηρία της Θεσσαλονίκης, ένα έργο που ναυάγησε λίγους μήνες μετά την υπογραφή της σύμβασης και την κύρωσή της από τη Βουλή. Και το ναυάγιο αυτό καλείται τώρα να το πληρώσει πανάκριβα ο καθημαγμένος φορολογούμενος Έλληνας πολίτης, με το ποσό των 90 και πλέον εκατ. ευρώ, που θα δοθεί ως αποζημίωση στους μεγαλοεργολάβους παρότι δεν έριξαν ούτε μια τσαπιά. Το ποσό βέβαια δεν είναι αστείο. Με αυτά τα λεφτά, ούτε λίγο ούτε πολύ, θα μπορούσαν να κατασκευαστούν 20 καινούργια σχολεία!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το έργο, που δημοπρατήθηκε το 2003, είχε αρχικό προϋπολογισμό 472 εκατ. ευρώ και αφορούσε την παράκαμψη του κέντρου της πόλης, μέσω μιας νέας αρτηρίας μήκους 6,2 χλμ. που θα περιλάμβανε και υποθαλάσσια σήραγγα 1,24 χλμ., η οποία θα συνέδεε την ανατολική με τη δυτική πλευρά της Θεσσαλονίκης.

Από την αρχή, το έργο αυτό είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων. Είχε χαρακτηριστεί από πολλούς «έργο πολυτελείας» και ανεπαρκές ως προς τη λύση του μεγάλου κυκλοφοριακού προβλήματος στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μεγάλες επικρίσεις δέχτηκε και το ότι δημοπρατήθηκε με τη μέθοδο της «σύμβασης παραχώρησης» και η εκμετάλλευση θα ανατίθετο για 30 χρόνια στους μεγαλοεργολάβους, οι οποίοι θα έβαζαν χαράτσια διοδίων μέσα στο κέντρο της πόλης. Ουσιαστικά το έργο αποφασίστηκε και δρομολογήθηκε με δύο προφανείς, αλλά ανομολόγητους, στόχους. Πρώτον: να εξασφαλιστεί η κερδοφορία μερικών μεγάλων κατασκευαστικών ομίλων. Δεύτερον: να πουλήσουν παραμύθι οι κυβερνώντες, αρχικά του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια της ΝΔ, στους ιθαγενείς (ναι, έτσι θεωρούν αυτοί τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης) ότι προσφέρουν κάποιο μεγάλο έργο στην πόλη τους…

Η σύμβαση για την κατασκευή της υποθαλάσσιας αρτηρίας, υπογράφηκε στις 31 Οκτωβρίου 2006 (σημ. ιστολογίου: επί υπουργείας Σουφλιά) μεταξύ του δημοσίου και της κοινοπραξίας «Θερμαϊκή Οδός» που αποτελούνταν από τους ομίλους «Άκτωρ» (Μπόμπολας), «Boscalis» (Ισπανική) και «Archirodon Group» (Ελληνοολλανδική), ενώ κυρώθηκε από τη Βουλή το Φεβρουάριο του 2007.

Ωστόσο, λίγους μήνες αργότερα, υπήρξε απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ), με την οποία σχεδόν διπλασιάστηκε το βάθος της σήραγγας από τα 15 στα 25 μέτρα, ενώ εκτοξεύτηκε στο ένα δισ. ευρώ το κόστος των έργων, μαζί με τις πρόσθετες αρχαιολογικές δαπάνες των 100 εκατ. ευρώ. Παράλληλα ομάδες πολιτών είχαν προσφύγει στο ΣτΕ κατά της έγκρισης περιβαλλοντικών όρων. Με τα νέα δεδομένα το ΥΠΕΧΩΔΕ φάνηκε να αλλάζει άποψη για την χρησιμότητα του έργου και δεν προχωρούσε καμία ενέργεια.

Η σύμβαση καταγγέλθηκε από τη «Θερμαϊκή οδό» με το αιτιολογικό της αθέτησης του έργου, διεκδικώντας αποζημίωση ύψους 410 εκατ. ευρώ, περίπου όσο και το αρχικό κόστος του έργου! Η πρώτη απόφαση του διαιτητικού δικαστηρίου εκδόθηκε τον Ιούλιο του 2009 και δικαίωνε τους εργολάβους με αποζημίωση 43,7 εκατ. ευρώ. Το Δημόσιο άσκησε αναίρεση και τον Οκτώβριο του 2014 βγήκε η τελική απόφαση, πάντα υπέρ των εργολάβων, που ανεβάζει την αποζημίωση στα 67,8 εκατ. ευρώ. Το ποσό πρόκειται να καταβληθεί σε δόσεις και -σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του υπουργείου Υποδομών- μαζί με τους οφειλόμενους τόκους θα ξεπεράσει τα 90 εκατ. ευρώ!

Αξίζει να σημειωθεί ότι, κατά περίεργο τρόπο, η Διαιτησία και τα διαιτητικά δικαστήρια δικαιώνουν πάντα τους ιδιώτες εργολάβους και ποτέ το Δημόσιο. Πολλοί θεωρούν ότι μάλλον αποκλείεται να πρόκειται για απλή σύμπτωση…

Η ουσία, πάντως, είναι ότι και το έργο δεν έγινε και ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει τα σπασμένα. Ήδη το υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων δημοσίευσε απόφαση του υπουργού Μιχάλης Χρυσοχοΐδη με την οποία χορηγείται η πρώτη δόση της αποζημίωσης ύψους 3.695.403,27 ευρώ. Τα υπόλοιπα θα τα δώσει προφανώς η επόμενη κυβέρνηση, η οποία είναι αναγκασμένη να βρει και αυτά τα λεφτά…

Η απόφαση του υπουργείου ΥπΜεΔι για την πρώτη δόση τής αποζημίωσης (φωτο: Cogito Ergo Sum)


Υ.Γ.: Το κομμάτι αυτό το αφιερώνουμε εξαιρετικά σε όσους αναρωτιούνται πώς δημιουργήθηκαν τα ελλείμματα και ποιοι τα έφαγαν τα λεφτά και εξακολουθούν να τα τρώνε με… χρυσά κουτάλια!

96 δεν είναι και λίγα

 96 δεν είναι και λίγα

Είδηση φέτος δεν είναι αν γεμίσουν οι κομμουνιστές το σεφ. Είδηση είναι αν το γεμίσει ο μπασκετικός ολυμπιακός, που δεν έχει κουτσούμπα και βολεύεται με το σπανούλη και κάτι άλλους δευτεροκλασάτους. Κι εντάξει ο ολυμπιακός. Θα το γεμίσει την άνοιξη που αρχίζουν τα κρίσιμα. Είδηση όμως θα ήταν να γέμιζε το σεφ οποιοδήποτε άλλο κόμμα πλην κκε. Ακόμα θυμάμαι πχ μια συνεδριακή διαδικασία, αν δεν απατώμαι, του σύριζα που πήγε να εξελιχθεί σε μαζική φιέστα, με λαό κτλ, αλλά γέμισε μόλις μια εξέδρα κι η κάμερα έκανε γενικά πλάνα στο ίδιο πάντα τόξο, λες και είχε πιαστεί ο λαιμός της και δεν μπορούσε να γυρίσει πιο πέρα. Αρκετά αστικά μέσα (από όσα λίγα ασχολήθηκαν) άφησαν να αποτυπωθεί ο ειλικρινής (σχεδόν) θαυμασμός τους, στην κάλυψη της εκδήλωσης για τα 96χρονα. Αλλά δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν πια. Οι κομμουνιστές διοργανώνουν τις μεγαλύτερες (εκλογικές και όχι μόνο) συγκεντρώσεις από κάθε άλλο κόμμα, που θα ζήλευε το δικό μας κόσμο και την οργάνωσή του.

Η μετακίνηση προς το σεφ είναι μια ξεχωριστή ιστορία. Είτε με (θρύψαλα τα τζάμια στον) ηλεκτρικό, όπου κάθε βαγόνι είναι μια μικρή προσυγκέντρωση (αλλά χωρίς τσουκαλάδες κι εξαλλοσύνες). Και όταν κατεβαίνεις από το σαθμό, βλέπεις το σεφ απέναντι κι όλο περπατάς-περπατάς, χωρίς να το φτάνεις, σαν τη γραμμή του ορίζοντα, που όσο την πλησιάζεις, αυτή απομακρύνεται –κι ο λογοτέχνης πι-πι έγραφε κάπου σ’ ένα βιβλίο του ότι με αυτό μοιάζει κι ο κομμουνισμός! Αλλά το βάθος του ουρανού είναι πάντα κόκκινο κι αυτό το έβλεπαν καθαρά, όσοι πήγαιναν χτες στο σεφ με αυτοκίνητο απ’ την εθνική, με φόντο το φλεγόμενο αττικό ουρανό και τα παρδαλά του χρώματα. Και μια μεγάλη ουρά πριν το στάδιο να σε προϋπαντεί και να σε προσγειώνει ξερά στην πραγματικότητα. Γιατί οι κομμουνιστές, εκτός που θα μας πάρουν τις γυναίκες, τα σπίτια και τις τράπεζες, που κληρονομούν νόμιμα τα σπίτια μας, θα μας κλείσουν και την εθνική οδό, σαν τους αγρότες, μόνο που αυτό ήταν κάτι σα φορητό μπλόκο, που κινούταν αργά-αργά, όπως το αξέχαστο κινητό σκριν του μπατίστ, που βγάζει μάτια από μακριά, στο τέλος της ουράς των αυτοκινήτων.

Το σεφ αποπνέει μια βαθιά ρετρό αίσθηση από τη δεκαετία με τις βάτες. Από το όνομα «ειρήνης και φιλίας», που παραπέμπει στα έθιμα της μπρεζνιεφικής εποχής, με το πολύ ισχυρό φιλειρηνικό κίνημα· ως τις αθλητικές αναμνήσεις (με τον τίμιο γίγαντα και τον «όχι τρίποντο» γιοβάισα) και τις αντίστοιχες πολιτικές (συνέδρια, η πρεμιέρα του ενιαίου συνασπισμού, κοκ). Που στο δικό μου μυαλό έδενε πολύ με το σύνθημα «κουκουέ δυνατό, στη βουλή και το λαό», αν και πολύ δύσκολα θα πιάσουμε το 17%, για να μπούμε στη δεύτερη κατανομή. (Και με ένα άλλο, που έλεγε «κκε δυνατό, για να μην ξεγελάσουν πάλι το λαό», λες και είναι βγαλμένο από την αρνητική πείρα της δεκαετίας). Χώρια το καλλιτεχνικό μέρος που ακολούθησε και θύμιζε πολύ έντονα τους ολυμπιακούς της μόσχας –μόνο ο μίσα έλειπε.

Στο σεφ παραβρέθηκαν κλιμάκια από τις πρεσβείες της κούβας, της βενεζουέλας (λογικά ως εδώ), του βιετνάμ (εντάξει) και της κίνας –που κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί έρχονται ακόμα. Ενώ το μεγαλύτερο ενδιαφέρον προκάλεσε η παρουσία του γιου του ραούλ και ανιψιού του φιντέλ (που ζει, ζει...) αλεχάντρο κάστρο εσπίν, που σύμφωνα με το κοσμικό ρεπορτάζ της τατιάνας, είχε πάει το προηγούμενο βράδυ στα μπουζούκια και τη νατάσα θεοδωρίδου, να τραβήξει κόκκινες γραμμές. Αν κι αυτό είναι κατεξοχήν έργο του σφου κουβέλη, που πάει ολοταχώς να φάει ένα κόκκινο χι –σαν της σέρκοβα- από το ιστορικό και πολιτικό προσκήνιο.


Κι ανάμεσα στους μυριάδες επώνυμους κι.. ανώνυμος δεν είναι κανείς μας, σε πλήρη αντίθεση με ό,τι φαντάζονται τα αστικά μέσα κι ό,τι μπορεί να σχηματίζει κανείς ως εντύπωση παρακολουθώντας τα, ότι δηλ παραμένει σιδηροδέσμιος στα σκοτεινά και πλημμυρισμένα μπουντρούμια του περισσού ή πως τον έχουνε δεμένο και φιμωμένο στο δέντρο, όπως οι γαλάτες τον κακοφωνίξ, ήταν κι αυτός εκεί..


Ο κουτσούμπας δε βγήκε πανηγυρικά στις 19.17, για να παραπέμπει στη σωστή χρονολογία, αλλά στις 18.59 (τότε που γράφτηκαν τα γκρουντρίσε, αν δεν κάνω λάθος) και μια ανάσα πριν από το νοβετσέντο. Την ομιλία μπορείτε να τη βρείτε ολόκληρη στο πόρταλ, εδώ σημειώνω απλώς κάποιες σκόρπιες φράσεις που μου έμειναν.
96 δεν είναι και λίγα (εξ ου κι ο τίτλος της ανάρτησης). Το κουκουέ δεν τα διπλώνει. Για τη λαϊκή διακυβέρνηση (στην οποία θα έχει θέση και το κόμμα). Ξέφωτο. Εξάρτηση από διεθνικά μονοπώλια. Μονομερής και ολοσχερής διαγραφή του χρέους. Ανοχή ζητάει μόνο όποιος έχει λερωμένη τη φωλιά του. Για τις φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις του σύριζα, που θα γίνουν του αγίου ποτέ (αν και στους περισσότερους, πήγε συνειρμικά το μυαλό σε κάποια άλλη λέξη από πι) ή.. όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, δηλ ποτέ –ούτε ο σοσιαλισμός να ‘ταν πια η κατάργηση του μνημονίου. Το ερώτημα: τι σήμερα, σε συνθήκες κρίσης, πρέπει να διεκδικηθεί; που είναι σαφώς επηρεασμένο στην εκφορά του από ένα παλιότερο σύνθημα του φεστιβάλ (εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία). Κι η φόρτιση στο τέλος, με το κλείσιμο του λόγου να κρατάει περίπου ένα δίλεπτο και το γγ να μπερδεύει στη ρύμη του λόγου την ημερομηνία των εκλογών και να καλεί για τις 25 νοέμβρη.

Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα που ακολούθησε έμοιαζε αρκετά με τελετή (έναρξης ή λήξης) ολυμπιακών αγώνων και άφησε πολλούς σφους συγκινημένους να δακρύζουνε σαν το μίσα, στο τέλος των αγώνων της μόσχας και να αναπολούν τις κορυφαίες σκηνές της παράστασης. Τη συγκλονιστική αναπαράσταση της εικόνας με τις τρεις μαυροφορεμένες εαμίτισσες και το πανό για το λαό, που αντιμέτωπος με την τυραννία, επιλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα. Το ιστορικό πρωτοσέλιδο του ριζοσπάστη το 91’, μετά την υποστολή της κόκκινης σημαίας από το κρεμλίνο, που απλώθηκε σα γιγαντοπανό στο ένα πέταλο. Ένα πανό με τη φράση του χαρίλαου: οι ζευγάδες φεύγουν, η σπορά μένει· και τα μικρά παιδιά να τρέχουν σα σπορά πάνω του, κρατώντας κόκκινα μπαλόνια (που δεν έγραφαν όμως «ούτε γουλιά»). Και το βάθρο στο οποίο ανέβαιναν στο τέλος, καθώς «η ζωή τραβάει την ανηφόρα» για την έφοδο στον ουρανό.


Και μαζί της ανεβαίνει κι ο πήχης, ήδη τόσο ψηλά, που αναρωτιέται κανείς τι άλλο μπορεί να γίνει στην πορεία για την κορύφωση των εκατό χρόνων και ποιο γήπεδο θα μας χωρέσει τότε..

Για μια διαδήλωση στο Παρίσι που δεν έγινε ποτέ

 Για μια διαδήλωση στο Παρίσι που δεν έγινε ποτέ


H επιχείρηση Public-ΚΕΡΚΥΡΑΣ...γαλερα

ΚΕΡΚΥΡΑΪΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ
Σαμάρα 6 Κέρκυρα



H επιχείρηση Public, που αφού καλά καλά ξεζούμισε τους εργαζόμενους, για πάνω
από έναν χρόνο, με την εντατικοποίηση της δουλειάς και μισθούς πείνας, ανακοίνωσε
ότι κλείνει το υποκατάστημα στο Σολάρι. Το πρόσχημα είναι ότι κάλυψε το πλάνο της
μόνο κατά 98% και όχι στο 100%! Γι’ αυτόν το λόγο αποφάσισε να πετάξει στο δρόμο
τους 11 εργαζόμενους του υποκαταστήματος. Πρόκειται για την ίδια επιχείρηση που το
προηγούμενο διάστημα αυτοπροβαλλόταν ως «ελληνική επιχείρηση που εν καιρώ κρίσης
ανοίγει νέα καταστήματα και δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας».
Τονίζουμε ότι οι απολύσεις αυτές έρχονται μετά από μια περίοδο μεγάλης κερδοφορίας
για την εργοδοσία. Φαίνεται για ακόμα μια φορά πως αυτό που κλείνει τις επιχειρήσεις και
στέλνει στην κόλαση της ανεργίας χιλιάδες εργαζόμενους είναι το συνεχές κυνήγι όλο και
μεγαλύτερου κέρδους και όχι οι αγώνες για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας.
Αέρα στα πανιά των μεγαλοεργοδοτών δίνει και η στήριξη που παρέχουν όλες οι
κυβερνήσεις, καθώς και όλα τα κόμματα που στηρίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση ανεξάρτητα
από το τι λένε πολλές φορές στους ίδιους τους εργαζόμενους, για να τους εξαπατήσουν.
Γίνεται πιο ξεκάθαρο από ποτέ πως κανένας εργαζόμενος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει
την κατάσταση μόνος του. Οι μεγαλοεργοδότες αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και για
αυτό έχουν πάρει όλα τα μέτρα και έχουν ενιαία στάση απέναντι στους εργαζόμενους. Το
ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και όλοι οι εργαζόμενοι, να στηριχτούμε στη δύναμή μας, να
συσπειρωθούμε και να οργανωθούμε όλοι στα σωματεία μας. Να παλέψουμε με ταξικό
προσανατολισμό και σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, μαζί με τους μικρούς αγρότες
και αυτοαπασχολούμενους-ΕΒΕ, ώστε να βάλουμε φρένο στον αντιλαϊκό κατήφορο
που βιώνουμε και να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει και που θα μπορέσουμε να
ικανοποιήσουμε τις δικές μας ανάγκες.
Καλούμε τους εργαζόμενους και όλο τον κερκυραϊκό λαό να συμπαρασταθούν έμπρακτα
στον αγώνα των 11 εργαζομένων του Public στο Σολάρι. Καταγγέλουμε την απόφαση της
εργοδοσίας και απαιτούμε το κατάστημα να παραμείνει ανοιχτό χωρίς να γίνει καμία
απόλυση.

Κέρκυρα, 10 Γενάρη 2015 

Ο Ν. Νικολόπουλος στο βήμα εκδήλωσης του ΣΥΡΙΖΑ!

 Ο Ν. Νικολόπουλος στο βήμα εκδήλωσης του ΣΥΡΙΖΑ!


Στην Ανοιχτή Προγραμματική Διαβούλευση που έγινε την Κυριακή 14/12/2014 στο Αποστολοπούλειο Πνευματικό Κέντρο της Τρίπολης, εκτός από τον Περιφερειάρχη Τατούλη, τον Οδ. Βουδούρη κ.ά., μίλησε και ο ανεξάρτητος βουλευτής Ν. Νικολόπουλος μεταφέροντας τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς του Π. Καμμένου.

Αντικείμενο της διαβούλευσης ήταν το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ «με έμφαση στην παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας, τη θεσμική ανασυγκρότηση και το δημοκρατικό μετασχηματισμό του κράτους». Βασικός ομιλητής ο Γ. Δραγασάκης.

Ξενίζει οπωσδήποτε η εικόνα του ακροδεξιού Νικολόπουλου στο βήμα της εκδήλωσης του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι μόνο η μνήμη του δολοφονημένου Νίκου Τεμπονέρα που βαραίνει. Πρόσφατα η ΑΥΓΗ είχε στηλιτεύσει τις ακραίες ομοφοβικές εκφράσεις του Νικολόπουλου: Όπως βλέπουμε στο σχόλιο που είχε αναρτήσει στο twitter, προκύπτει διαφορετική προσέγγιση στο θέμα της Ευρώπης…

«Δεσμευόμαστε και σχεδιάζουμε μαζί ένα μέλλον αξιοπρέπειας, δικαιοσύνης, δημοκρατίας», γράφει το ταμπλό της εκδήλωσης. Η απορία μας: Τι από τα τρία μπορούν να σχεδιάσουν μαζί με τον Νικολόπουλο;
Πηγή: Παντιέρα
Νίκος Νικολόπουλος:
Σε νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με την πολιτική διατελώντας πρόεδρος της νομαρχιακής επιτροπής Χίου (1979) και της νομαρχιακής επιτροπής Αχαΐας (1981) της ΟΝΝΕΔ. Στη συνέχεια αναμείχθηκε με την τοπική αυτοδιοίκηση εκλεγόμενος στις δημοτικές εκλογές του 1986 πρώτος σε ψήφους δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Πατρέων. Στις εθνικές εκλογές του Νοεμβρίου 1989 εξελέγη[2] βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία για να επανεκλεγεί[2] και σε αυτές του 1990. Τον ίδιο χρόνο έθεσε υποψηφιότητα για τον δημαρχιακό θώκο, επικεφαλής της παράταξης «Μέλλον της Πάτρας», στις εκλογές όμως που ακολούθησαν ηττήθηκε συγκεντρώνοντας[4] το 37,11% των ψήφων. Στις εθνικές εκλογές του 1993, 1996, 2000 και 2004 επανεξελέγη[2] βουλευτής Αχαΐας, απέτυχε όμως να εκλεγεί το 2007. Στις βουλευτικές εκλογές του 2009 εξελέγη βουλευτής Αχαΐας συγκεντρώνοντας[5] 21.705 ψήφους. Στη διπλή εκλογική αναμέτρηση του Μαίου και Ιουνίου 2012 επανεξελέγη και τις δύο φορές Βουλευτής Αχαΐας.
Την περίοδο 1990 - 1993 διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, ενώ έχει χρηματίσει[6] τακτικό μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης (2004 - 2007), τακτικό μέλος της Δυτικό - Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέλος[7] της εξεταστικής επιτροπής για το σκάνδαλο των δομημένων Ομόλογων, αναπληρωτής γραμματέας της Διεθνούς Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, μέλος[3] της Διακοινοβουλευτικής Επιτροπής Μεσογείου και πρόεδρος της Διακομματικής Επιτροπής Ορθοδοξίας και Θρησκευμάτων της Βουλής των Ελλήνων. Τον Φεβρουάριο του 1997 συμμετείχε[8] στις συναντήσεις στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, των λεγόμενων "λοχαγών", με σημαντικότερη αυτή της Φιλοθέης στην οικία του Ιωάννη Βαρβιτσιώτη, στις οποίες αποφασίστηκε να προταθεί η αρχηγία στον Κώστα Καραμανλή ως τρίτη λύση. Ως στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας συμμετέχει στα όργανα και τις επιτροπές του κόμματος. Έχει διατελέσει[6] μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου, γραμματέας στη κεντρική διοίκηση Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων - Μ.Κ.Ο, γραμματέας Συνδικαλισμού κεντρικής διοίκησης, γραμματέας Τεκμηρίωσης στην κεντρική διοίκηση ενώ παραμένει μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.
Σήμερα είναι μέλος[9] της Διαρκούς Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, που εξετάζει νομοσχέδια και προτάσεις νόμων των υπουργείων Οικονομικών και Υποδομών, Μεταφορών & Δικτύων, επίσης πρόεδρος[10] της Μόνιμης Επιτροπής Περιβάλλοντος και Ενέργειας της Διακοινοβουλευτικής Επιτροπής Μεσογείου (ΡΑΜ) καθώς και τομεάρχης[11] Πολιτικής Ευθύνης Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης της Νέας Δημοκρατίας.

Ανέλαβε υφυπουργός Εργασίας στην κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ που ορκίστηκε στις 21 Ιουνίου 2012.[12] Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Ιουλίου 2012, ο Νίκος Νικολόπουλος παραιτήθηκε λόγω της διαφωνίας του για το θέμα της επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου.[13] Απαλλάχθηκε των καθηκόντων του στις 12 Ιουλίου και στη θέση του τοποθετήθηκε ο Νίκος Παναγιωτόπουλος. Στις 3 Αυγούστου 2012 διεγράφη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ.[14]
Στις 10 Μαΐου 2013 ίδρυσε το Χριστιανοδημοκρατικό Κίνημα, το οποίο στη συνέχεια εξελίχθηκε στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα Ελλάδος, το οποίο ιδρύθηκε τις 23 Μαΐου 2013 με πρόεδρο τον ίδιο.

Στις 7 Οκτωβρίου 2014 εντάσσεται στην Κοινοβουλευτική Ομάδα των Ανεξάρτητων Ελλήνων[15].
Πηγή: Wiki

«"Podemos" να διαχειριστούμε την καπιταλιστική βαρβαρότητα... »

«"Podemos" να διαχειριστούμε την καπιταλιστική βαρβαρότητα... »



Η νέα εναλλακτική αστικής διαχείρισης στην Ισπανία
«Ενα φάντασμα πλανάται στην Ευρώπη», «σείονται οι τεκτονικές πλάκες της Ευρώπης με το ΣΥΡΙΖΑ και το "Podemos"1», «τρέμουν οι Βρυξέλλες»...
Πρόκειται για τα γνωστά βαρύγδουπα σχόλια και τίτλους του αστικού Τύπου, εγχώριου και ξένου, των τελευταίων ημερών.
Αραγε έτσι είναι; Εχει πιάσει, λοιπόν, σύγκρυο την ΕΕ και τα μονοπώλια;
Πρόκειται, βέβαια, για ωμή διαστρέβλωση της νεόκοπης σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής που έχουν οι επίδοξοι διαχειριστές του συστήματος στην Ελλάδα και την Ισπανία, ο ΣΥΡΙΖΑ και το «Podemos».
Και αν στην Ελλάδα για το ΣΥΡΙΖΑ ξέρουμε πολλά, για το «Podemos», το κόμμα που μαγειρεύτηκε από τις πλατείες των «αγανακτισμένων» με επικεφαλής τον Πάμπλο Ιγκλέσιας, πάει πολύ, επίσης, να προβάλλεται ως «επαναστατικό», «ενάντια στο σύστημα» και άλλα τέτοια. Στις ευρωεκλογές το «Podemos» πήρε το 8% των ψήφων, ενώ στις τελευταίες δημοσκοπήσεις εμφανίζεται με ποσοστά πάνω από 20%, παρόμοια με αυτά των σοσιαλδημοκρατών.
Πυροσβέστες των αγώνων
Το πόση όμως και ποια ...συμβολή έχει το «Podemos» στην ανάπτυξη των αγώνων του ισπανικού λαού μας το αποκαλύπτει η ίδια η «Αυγή», που σε άρθρο Ισπανού δημοσιογράφου ειδικά για την «Αυγή» αναφέρεται χαρακτηριστικά ο πυροσβεστικός ρόλος του:
«Παραδόξως, δεδομένων των συνθηκών, κατά τη διάρκεια του 2014, ο αριθμός των διαδηλώσεων στην Ισπανία υποχώρησε κατά 40%. Αιτία αυτής της υποχώρησης είναι πιθανώς η εμφάνιση του "Ποδέμος" και, μέσω αυτού, η ρεαλιστική προσδοκία πολλών Ισπανών ότι θα μπορέσουν να εκτοπίσουν από την εξουσία το δικομματισμό του Λαϊκού και του Σοσιαλιστικού Κόμματος μέσα στο 2015 -- χρονιά κατά την οποία καλούνται να συμμετάσχουν σε δημοτικές και περιφερειακές εκλογές το Μάιο και σε βουλευτικές εκλογές το Νοέμβριο»2.
Η κριτική, δηλαδή, που τεκμηριωμένα το ΚΚΕ ασκεί στο ΣΥΡΙΖΑ για τις ευθύνες του για την υποχώρηση που σημειώθηκε στο εργατικό κίνημα στην Ελλάδα, μετά το 27% που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές τον Ιούνη του 2012, ομολογείται πλέον από τις σελίδες της «Αυγής» μέσω ...Ισπανίας και για το νέο αδελφάκι του ΣΥΡΙΖΑ, το «Podemos». Και λέμε νέο γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εν μια νυκτί σχεδόν ξέγραψε στην πράξη το, μέχρι χτες «αυτοκόλλητό» του στο ΚΕΑ, μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας και την «Ενωμένη Αριστερά»...
Υπέρμαχοι του «στενού κορσέ» της ΕΕ
Οσοι, λοιπόν, ισχυρίζονται ότι οι Βρυξέλλες τρέμουν το «Podemos» καλό θα ήταν να ρίξουν μια ματιά στους όρκους πίστης που δίνει αυτό στην ΕΕ με κάθε ευκαιρία: «Οι κανόνες που αυτή τη στιγμή διέπουν την ΕΕ και την Ευρωζώνη είναι καθοριστικοί για την επιτυχία της στρατηγικής της επανενεργοποίησης της ισπανικής οικονομίας και πρέπει επίσης να έχουμε υπόψη μας πως για το πρώτο διάστημα θα είναι στενός κορσές. Αλλά γι' αυτό το λόγο ακριβώς δε θα πρέπει να σταματήσουμε να λέμε πως είναι άδικα μέτρα, επιβεβλημένα για την πριμοδότηση συγκεκριμένων χωρών και κοινωνικών ομάδων σε βάρος άλλων...», αναφέρει στο οικονομικό του πρόγραμμα το «Podemos», εκθειάζοντας το «στενό κορσέ» της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ. Η αφοσίωση της νέας ισπανικής σοσιαλδημοκρατίας στην ΕΕ και τις συνθήκες της δεν κρύβεται και στην πρότασή του όχι, ασφαλώς, να καταργηθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας αλλά ... αυτό να γίνει πιο ευέλικτο.
Οι δύο βασικοί οικονομολόγοι του «Podemos», Β. Ναβάρο και Χ. Λόπες (ως άλλοι Δραγασάκηδες και Σταθάκηδες), ανακοίνωσαν πρόσφατα αυτό το οικονομικό πρόγραμμα «εκτάκτου ανάγκης» στο όνομα του ρεαλισμού. Σε δηλώσεις του, μάλιστα, ο επικεφαλής του Κόμματος, Π. Ιγκλέσιας, σχετικά με τα μέτρα αυτού του οικονομικού προγράμματος, σε μια κρίση ειλικρίνειας, ανέφερε ότι θα μπορούσαν «να υιοθετηθούν από οποιαδήποτε σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση».
Μαζεύοντας τις «αμετροέπειες»...
Με βίους παράλληλους, ο ΣΥΡΙΖΑ και το «Podemos» άρον-άρον μάζεψαν τις αρχικές «αμετροέπειές» τους. Διαβάζοντας το οικονομικό πρόγραμμα του «Podemos» και συγκρίνοντάς το με τις αρχικές διακηρύξεις του (τη λεγόμενη «βεντάλια των επιθυμιών») μια - μια, ακόμα και αυτή η συνθηματολογία στρογγυλεύεται. Πιο συγκεκριμένα :
-- Για το χρέος αναφέρει ότι πρέπει να μειωθεί ένα μέρος του με λογιστικούς ελέγχους, με στόχο αυτό να καταστεί βιώσιμο. Το λογαριασμό, βεβαίως, για την τελική πληρωμή του χρέους και το «Podemos» τη στέλνει στο λαό.
-- Μαζεύονται ακόμα και τα γενικόλογα περί εθνικοποίησης ή και κατάσχεσης στρατηγικών τομέων της οικονομίας, που έλεγε στις ευρωεκλογές.
-- Σύνταξη όχι στα 60 τώρα πια λέει το «Podemos» αλλά στα 65.
-- Παίρνοντας ιδέες από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ, που εκπαιδεύει το λαό να ζει στο διηνεκές μέσα στη φτώχεια χωρίς απαιτήσεις, το «Podemos» στο οικονομικό του πρόγραμμα προτείνει και αυτό, με λίγα λόγια, κουπόνια και συσσίτια και ακόμα: «Ενεργοποίηση σχεδίων εκτάκτου ανάγκης με σκοπό την παροχή ελαχίστων πόρων επιβίωσης οικογενειών και ατόμων υπό αποκλεισμό ή με κίνδυνο αποκλεισμού επειδή βρίσκονται στην ανεργία ή σε σημαντική εργασιακή επισφάλεια».
Χωρίς το ΝΑΤΟ όμως ...δεν μπορούν
-- Περίπατο πήγε επίσης και η πρόταση για δημοψήφισμα για το ΝΑΤΟ... Προφανώς το ΝΑΤΟ στο μεσοδιάστημα έγινε... φιλολαϊκό. Ετσι φαίνεται εκτίμησε και η τοπική οργάνωση του «Podemos» στην πόλη Ρότα της Ισπανίας, στην οποία βρίσκεται η γνωστή τεράστια αμερικανοΝΑΤΟική ναυτική βάση, και έβγαλε ανακοίνωση ότι δε θα συμμετάσχει σε κινητοποιήσεις ενάντια στη βάση - ορμητήριο των ιμπεριαλιστών, γιατί, όπως λέει, αυτή αποτελεί «πηγή θέσεων εργασίας και εισοδήματος, χωρίς την οποία δε θα είχε βιώσιμο μέλλον η ευρύτερη περιοχή μας»3!! Αυτή είναι, λοιπόν, η «ρεαλιστική αριστερά»... βάζει φωτοστέφανο στους μακελάρηδες ΑμερικανοΝΑΤΟικούς.
Βεβαίως, οι παραπάνω θέσεις δεν έχουν περάσει απαρατήρητες από την αστική τάξη της Ισπανίας. Εκπρόσωπος του Συμβουλίου Επιχειρηματικής Ανταγωνιστικότητας της Ισπανίας ανέφερε κατά την πρόσφατη παρουσίαση μιας μελέτης του: «Η μελέτη δεν είναι ούτε για την αριστερά, ούτε για τη δεξιά. Και οι καινούριοι μπορούν να την εφαρμόσουν»4, δείχνοντας την εμπιστοσύνη των επιχειρηματικών ομίλων και στο «Podemos».
Να προσθέσουμε εδώ ότι, όπως συμβαίνει στο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια και στο «Podemos», όπως και σε κάθε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, εμφανίζεται το γνωστό παραμύθι με τη λεγόμενη «αριστερή πτέρυγα» που έχει αναλάβει να συγκρατήσει την απογοήτευση όσων διαπιστώνουν τις κωλοτούμπες του «Podemos».
Ολα τα παραπάνω φανερώνουν ότι καμιά ανασφάλεια δεν έχουν το μεγάλο κεφάλαιο και η ΕΕ με κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το «Podemos». To αντίθετο μάλιστα. Αποκτούν εναλλακτικές επιλογές για την αστική διαχείριση σε συνθήκες φθοράς του αστικού πολιτικού προσωπικού, της κλασσικής σοσιαλδημοκρατίας, προκειμένου να κερδίσουν πρόσθετο χρόνο με το λαό εγκλωβισμένο στις αυταπάτες.
«Αλλαγές» και πραγματικές αλλαγές στην Ευρώπη
Οι αλλαγές, λοιπόν, που περιγράφει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρώπη όντως συμβαίνουν αλλά, όπως και οι προηγούμενες των Ολάντ και Ρέντσι, είναι αλλαγές εντός των τειχών της ΕΕ, της στρατηγικής του κεφαλαίου και της αντιλαϊκής πολιτικής που στηρίζουν την άλλη εκδοχή διαχείρισης για την ανάκαμψη των κερδών των μονοπωλίων.
Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ στις εκλογές και συνολικά στο εργατικό - λαϊκό κίνημα είναι ο κρίσιμος παράγοντας που θα συμβάλει και στην αποκάλυψη του ρόλου τέτοιων κομμάτων, της αποστολής τους. Η λαϊκή χειραφέτηση με ισχυρό ΚΚΕ μπορεί να δρομολογήσει τις ουσιαστικές αλλαγές στην Ελλάδα και την Ευρώπη προς όφελος των λαών, σε ένα δρόμο ανάπτυξης με αποδέσμευση από την ΕΕ και το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει, απαλλαγμένο από το χρέος που μονομερώς μπορεί να διαγράψει.
Υποσημειώσεις:
1 «Μπορούμε»
2http://www.avgi.gr/article/5170100/o-%C2%ABnomos-fimotro%C2%BB-stin-ispania-apokleismos-kai-poinikopoiisi
3http://www.ecestaticos.com/file/715f890d291f28ff688b5e9522ee0cbb/1414846900.pdf
4http://www.huffingtonpost.es/pilar-portero-y-ana-canil/asi-se-estan-acercado_b_6106790.html

Του Κώστα Παπαδάκη*
* Ο Κ.Παπαδάκης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ κα ευρωβουλευτής του Κόμματος

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνά ακόμα και τον ... χότζα

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνά ακόμα και τον ... χότζα



Οι προεκλογικές εξαγγελίες κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ φέρνουν στο μυαλό τη γνωστή ιστορία του χότζα και του γείτονα με το στενό σπίτι. Για να γλιτώσει από τα παράπονα της οικογένειάς του πως το σπίτι είναι στενό, ο χότζας τον συμβουλεύει να βάλει μέσα στο σπίτι διαδοχικά την αγελάδα του, το γαϊδούρι του και τις κατσίκες του, και στη συνέχεια να βγάλει το γάιδαρο. Στο τέλος, η οικογένεια του γείτονα είναι πολύ ευχαριστημένη από το σπίτι της, αφού πλέον το βλέπει ως ιδιαίτερα ευρύχωρο. Το σπίτι, ωστόσο, παραμένει πολύ στενό... Στη θέση του σπιτιού και της οικογένειας που ασφυκτιά βρίσκεται ο ελληνικός λαός, ενώ οι τεράστιες απώλειες της περιόδου της κρίσης αντιστοιχίζονται με τα ζωντανά που έρχονται μέσα στο σπίτι και κάνουν την κατάσταση ακόμα πιο ασφυκτική.
Ωστόσο, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ αποδεικνύονται «βασιλικότεροι του βασιλέως». Αφού σήμερα διαγκωνίζονται και προσπαθούν να μετατρέψουν σε κεντρικό επίδικο της αντιπαράθεσης την έκταση και το βάθος των επόμενων μέτρων, χωρίς να κάνουν λόγο ούτε καν για ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων την περίοδο της κρίσης.
Συνδυαστικά, οι απώλειες των εργαζομένων στη φάση της κρίσης, συνυπολογίζοντας μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, (25% και 30-35% κατά μέσο όρο), δραστική αύξηση της φορολογίας, αυξήσεις σε ασφαλιστικές εισφορές και προώθηση της εμπορευματοποίησης των «κοινωνικών παροχών» ξεπερνούν σε πολλές περιπτώσεις το 50% του προ κρίσης επιπέδου. Μπροστά σ' αυτές τις τεράστιες απώλειες, κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ «κάνουν την πάπια».
Το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ
Οι βασικές εξαγγελίες του Τσίπρα ουσιαστικά περιορίζονται σε ορισμένα «ψίχουλα» πολύ μακριά από την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών των τελευταίων ετών και απ' την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων.
Την ίδια στιγμή, η χρηματοδότηση του προγράμματος ουσιαστικά θα γίνει μέσα απ' τη φορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα της αστικής διακυβέρνησης, δεν πρόκειται να θίξει ούτε φορολογικά το μεγάλο κεφάλαιο. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι, σε τελευταία ανάλυση, ένα πρόγραμμα «αναδιανομής της φτώχειας», αφού οι όποιες «παροχές» στα πιο εξαθλιωμένα τμήματα του πληθυσμού θα προέλθουν από νέα βάρη στην πλειοψηφία των μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων.
Για τη «σημαία» του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 έχουν γίνει πολλές αναλυτικές αναφορές (βλέπε «Η πολιτική των ελάχιστων απαιτήσεων», «Ριζοσπάστης» 26/10/2014). Φτάνει να θυμίσουμε πως η αύξηση του κατώτατου μισθού δεν επηρεάζει τους μεγαλύτερους κλαδικούς μισθούς με τους οποίους αμείβεται το 60% των εργαζομένων και που έχουν μειωθεί πάνω από 25% στη φάση της κρίσης.
Γι' αυτό, άλλωστε, και η αύξηση του κατώτατου μισθού δε θεωρείται ριζοσπαστικό αίτημα ούτε καν από τον ίδιο τον ΣΕΒ. Ουσιαστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί οποιονδήποτε αμείβεται με μεγαλύτερο απ' τον κατώτατο μισθό ως «προνομιούχο». Η φορολογική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που τοποθετεί το αφορολόγητο στις 12.000 ευρώ είναι χαρακτηριστική απ' την άποψη αυτή. Ουσιαστικά, θεωρεί πως ένας μισθός των 857 ευρώ το μήνα είναι το κατώφλι πάνω απ' το οποίο πρέπει να φορολογείται κάποιος.
Η αντιμετώπιση της λεγόμενης «ανθρωπιστικής κρίσης»
Στο πρόγραμμά του, ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα σε ένα πλέγμα ορισμένων παροχών προς τμήματα του πληθυσμού που βρίσκονται σε κατάσταση ακραίας φτώχειας. Πρόκειται για το περίφημο «σχέδιο αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης» του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην πραγματικότητα, τα ψίχουλα ανακούφισης, η δωρεάν παροχή ρεύματος, τα κουπόνια φαγητού, η εξασφάλιση στέγης όχι απλά δεν οδηγούν σε ανάκτηση του απωλειών, αλλά ούτε καν διασφαλίζουν την επιβίωση των στρωμάτων που βρίσκονται σε ακραία φτώχεια.
Τα περιβόητα κουπόνια φαγητού του ΣΥΡΙΖΑ αντιστοιχούν σε μια ημερήσια επιδότηση 1,5 - 2 ευρώ ανά άτομο. Πρόκειται για επιδότηση που κατατάσσει τους δικαιούχος σε αυτούς που ζουν στην κατηγορία των παγκοσμίως φτωχών με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα...
Το δωρεάν ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ αφορά μόνο 300 χιλιάδες νοικοκυριά, όταν οι δικαιούχοι του κοινωνικού τιμολογίου είναι σχεδόν διπλάσιοι. Γι' αυτούς, ο ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει μια εξαιρετικά περιορισμένη κατανάλωση δωρεάν ρεύματος στις 10 kwh τη μέρα, περίπου όσο καίει ο θερμοσίφωνας για μια τετραμελή οικογένεια, ή λιγότερο από το μισή Ενέργεια που απαιτείται για θέρμανση. Καλεί τα λαϊκά στρώματα να μάθουν να ζουν με τη φτώχεια τους και να επιλέξουν ποιο δωμάτιο θα θερμάνουν, ή μεταξύ θέρμανσης και ζεστού νερού... Φυσικά, η μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών νοικοκυριών θα εξακολουθούν να επιβαρύνονται με τα αβάσταχτα τιμολόγια της ηλεκτρικής ενέργειας για να κερδίζουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι της ευρωενωσιακής απελευθερωμένης αγοράς Ενέργειας.
Η επιδότηση ενοικίου με 3 ευρώ /τ.μ. το μήνα σημαίνει 135 ευρώ για ένα διαμέρισμα των 45 τ.μ. μέτρων που δεν επαρκούν ούτε για τη στοιχειώδη κάλυψη των αναγκών. Εξ άλλου, η αναφορά για «παλιά εγκαταλελειμμένα κτίρια» παραπέμπει σε γκετοποίηση των ευπαθών ομάδων σε κατοικίες που δεν εξασφαλίζουν στοιχειωδώς όχι απλά τις σύγχρονες ανάγκες, αλλά ούτε καν το κατακτημένο επίπεδο εξασφάλισης στέγης στις σύγχρονες συνθήκες.
Αντίστοιχα, η εξαγγελία για επαναφορά του δώρου Χριστουγέννων σε ορισμένους συνταξιούχος αποτελεί πρόκληση στη νοημοσύνη των συνταξιούχων. Οι συντάξεις έχουν υποστεί τεράστια μείωση (30% - 40%) την περίοδο της κρίσης, και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εμφανίσει μια αύξηση του 8,3% να εμφανίζεται ως κατάκτηση.
Οι δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ στο κεφάλαιο
Την ίδια στιγμή, οι πηγές χρηματοδότησης που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύουν πως το πρόγραμμά του δεν συνιστά κάποια «ριζοσπαστική ρήξη» με τα μεγάλα συμφέροντα, όμως δε σταματά να επαναλαμβάνει, πιστός στη γραμμή «πες, πες, κάτι θα μείνει».
Αντίθετα, οι πραγματικές πηγές χρηματοδότησης του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι τα λαϊκά στρώματα που δε βρίσκονται σε καθεστώς απόλυτης εξαθλίωσης με νέα αύξηση της φορολογίας. Στην ουσία, πρόκειται για ένα πρόγραμμα «αναδιανομής της φτώχειας».
Χαρακτηριστικό σημείο είναι η εκτίμηση εισροής 3 δισ. ευρώ το χρόνο από ληξιπρόθεσμες οφειλές. Η τοποθέτηση αυτή σημαίνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ περιμένει από τα λαϊκά στρώματα (στα οποία αφορούν κατά κύριο λόγο οι ληξιπρόθεσμες οφειλές) να καταβάλλουν, επιπλέον της φορολόγησης για την τρέχουσα χρονιά, 3 δισ. ετησίως ως «δόσεις» για τα ληξιπρόθεσμα χρέη του παρελθόντος. Η καταβολή θα γίνεται γιατί, όπως ομολογεί το φορολογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και δεν σταματούν να δηλώνουν τα στελέχη του, μετά τις ρυθμίσεις, «οι δόσεις που θα προκύπτουν θα είναι κοινωνικά δίκαιες και θα πρέπει να καταβάλλονται, αξιοποιώντας όλους τους σχετικούς ελεγκτικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς». Αποκαλύπτει, δηλαδή, πως ο ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας τη δική του φορολογία δίκαιη, θα επιτείνει τη φοροαφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων.
Η φορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων θα προκύψει ως ανάγκη για τη μελλοντική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δεσμεύεται για «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς», αφήνει στο απυρόβλητο τη νόμιμη φοροαποφυγή του μεγάλου κεφαλαίου, τα αφορολόγητα αποθεματικά, το προκλητικό πλαίσιο με το οποίο οι μονοπωλιακοί όμιλοι φορολογούνται ελάχιστα. Δεν είναι τυχαίο πως η φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου έχει συνειδητά τεθεί τελείως εκτός της «ατζέντας» του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, τα «γραπτά μένουν» και το δημοσιευμένο φορολογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ καθιστά σαφές πως δεν είναι πρόθεσή του να φορολογήσει τους μονοπωλιακούς ομίλους. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για μια ελάχιστη αύξηση της φορολόγησης συνολικά του κεφαλαίου «στο μέσο όρο της ΕΕ», δηλαδή για μια αύξηση της φορολογίας κατά 2,5 δισ. ευρώ ετησίως, που μάλιστα αφορά συνολικά μονοπωλιακούς ομίλους και μικρομάγαζα. Τα υπόλοιπα 48 δισ. ευρώ των φορολογικών βαρών που απαιτούνται για τη διασφάλιση των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών θα τα πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Αλλωστε, αποδεικνύοντας τα προσόντα του ως άξιου διαχειριστή της εξουσίας των μονοπωλίων αναφέρει με σαφήνεια ότι «κάθε αλλαγή στο επίπεδο της φορολογίας των επιχειρήσεων πρέπει να λαμβάνει υπόψη τα δεδομένα του φορολογικού ανταγωνισμού τόσο σε επίπεδο Ευρωζώνης, όσο και σε επίπεδο γεωγραφικής περιοχής της χώρας». Δηλαδή, σε απλά Ελληνικά, δηλώνουν ότι δεν μπορούν να αυξήσουν τους φόρους στις επιχειρήσεις όσο η φορολογία στην ΕΕ και στην ευρύτερη περιοχή είναι χαμηλή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, επίσης, προτείνει την αξιοποίηση των κεφαλαίων του ΕΣΠΑ και τα 11,5 δισ. που βρίσκονται δεσμευμένα στο ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας. Η τοποθέτηση αυτή είναι βαθιά αποπροσανατολιστική.
Τα κεφάλαια του ΕΣΠΑ δεν αποδεσμεύονται άνευ όρων. Τα έργα που χρηματοδοτούνται έχουν συγκεκριμένο προσανατολισμό, που έχει καθοριστεί από την ΕΕ, και αφορά στη στήριξη της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων σε συγκεκριμένους τομείς προτεραιότητας. Είναι, λοιπόν, υποκριτικό να υποστηρίζει κανείς πως μπορεί να χρηματοδοτήσει οποιοδήποτε έργο ή δράση θέλει με τα κεφάλαια του ΕΣΠΑ. Συγχρόνως, η αποδέσμευση των κεφαλαίων είναι σταδιακή και κάθε φορά γίνεται με την έγκριση των ευρωπαϊκών θεσμών, έγκριση που προϋποθέτει το σεβασμό των συμφωνιών, των κανονισμών, της στρατηγικής της ΕΕ. Αντίστοιχα, τα κεφάλαια του ΤΧΣ είναι δεσμευμένα ακριβώς με τον ίδιο τρόπο για την κεφαλαιακή στήριξη των τραπεζικών ομίλων και δεν μπορούν να αξιοποιηθούν με βάση τις επιθυμίες της επόμενης κυβέρνησης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποκλίνεται στους ευρωπαϊκούς θεσμούς ή την ευρωπαϊκή νομιμότητα. Το πρόγραμμά του και οι συνεχείς δηλώσεις υποταγής του στην ΕΕ αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Μαχητικά, με αφετηρία την ανάκτηση των απωλειών
Τα προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ περιλαμβάνουν ορισμένες παροχές - ψίχουλα για τμήματα του λαού που ζουν σε ακραία φτώχεια, που στην πραγματικότητα δεν επαρκούν ούτε καν για την ανακούφισή τους, πόσο μάλλον δεν οδηγούν σε ανάκτηση των τεράστιων απωλειών των τελευταίων ετών. Τις όποιες παροχές θα κληθούν να τις πληρώσουν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι που δε ζουν σε ακραία φτώχεια, αφού το μεγάλο κεφάλαιο παραμένει στο απυρόβλητο, ενώ οι δεσμεύσεις τους για στήριξη των «υγιών επιχειρηματιών» και για σεβασμό των ευρωπαϊκών θεσμών οδηγούν ακόμα και τις παροχές αυτές σε αμφισβήτηση.
Ομως, «Λυδία Λίθος» με την οποία πρέπει οι εργαζόμενοι να κρίνουν κάθε πολιτικό κόμμα είναι η ανάκτηση των απωλειών των τελευταίων ετών και ο δρόμος για την πραγματική ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους. Και με αυτό το κριτήριο κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ παίρνουν μηδέν.
Το ΚΚΕ επιμένει πως η αναγέννηση του εργατικού κινήματος, η οργανωτική και ιδεολογική ισχυροποίηση είναι ο μονόδρομος για τους εργαζόμενους που μπορεί να εγγυηθεί αυτόν το δρόμο.
Στις 26 του Γενάρη, όποιος και να είναι στο τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης, ο πραγματικός αντίπαλος των εργαζομένων, δηλ. οι μονοπωλιακοί όμιλοι που έχουν τα κλειδιά της οικονομίας, το κράτος τους, η ΕΕ που στηρίζει την εξουσία και την κερδοφορία θα βρίσκονται απέναντι στους εργαζόμενους.
Ο λαός θα βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Καθήκον των εργαζομένων να οργανώσουν την πάλη τους, να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους. Μαχητικά, ξεκινώντας απ' την ανάκτηση των απωλειών να ανοίξουν το δρόμο για το ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, της αποδέσμευσης απ' την ΕΕ με εργατική - λαϊκή εξουσία που διασφαλίζει τη λαϊκή ευημερία. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ στα συνδικάτα, στη Βουλή, στο δρόμο, είναι αποφασιστικής σημασίας για την ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση που έχουν ανάγκη τα λαϊκά στρώματα.

Του Γρηγόρη ΛΙΟΝΗ*
*Ο Γρηγόρης Λιονής είναι μέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ

ΑΝΤΑΡΣΥΑ - Αλαβάνος «αγκαλιά» στις εκλογές

ΑΝΤΑΡΣΥΑ - Αλαβάνος «αγκαλιά» στις εκλογές
Δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη η ανακοίνωση της κοινής καθόδου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το «Σχέδιο Β'» του Αλ. Αλαβάνου στις επικείμενες εκλογές. Είναι μια συνεργασία που «ψηνόταν» για αρκετό διάστημα, καθώς τέτοιες ζυμώσεις μεταξύ των δύο πραγματοποιούνται εδώ και καιρό, έγιναν και ενόψει των προηγούμενων ευρωεκλογών αλλά για διάφορους -δευτερεύοντες- λόγους δεν είχαν τότε καταλήξει. Αυτές οι διεργασίες συνεχίστηκαν όλους αυτούς τους μήνες και τελικά κατέληξαν σε εκλογική συμφωνία.
Τι αποκαλύπτει όμως αυτή η εξέλιξη; Ο Αλ. Αλαβάνος δεν είναι κάποιος τυχαίος, ούτε το «Σχέδιο Β'» είναι απλά μια κάποια «ομάδα» με την οποία προχώρησε σε συνεργασία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο Αλαβάνος είναι πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και μέχρι το 2009 ήταν υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ. Οι θέσεις που διατυπώνει το «Σχέδιο Β'» είναι σε πολλά σημεία παραπλήσιες των θέσεων του «Αριστερού Ρεύματος» του Λαφαζάνη. Το «Σχέδιο Β'» μιλάει για «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας», δηλαδή για καπιταλιστική ανάπτυξη, βάζει στο στόχαστρο τους «δανειστές», αθωώνοντας την εγχώρια αστική τάξη. Στην ουσία, αποτελεί ένα εναλλακτικό σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα διαχείρισης, με κύριο άξονα την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, με στόχο την επαναφορά της καπιταλιστικής ανάπτυξης, σε βάρος τελικά της εργατικής τάξης. Η απόκτηση εθνικού νομίσματος (που θα υποτιμηθεί) συνδέεται με το στόχο ν' αναδειχτεί η χώρα σε «ευνοϊκό μέρος για την τοποθέτηση επενδύσεων». Για τη διαχείριση του χρέους προβάλλεται ως λύση το παράδειγμα της καπιταλιστικής Αργεντινής. Ο αστικός χαρακτήρας του «Σχεδίου Β'» φαίνεται επίσης και από το ότι κατά καιρούς, και πρόσφατα, πέρα από το φλερτ με δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, διατηρεί διαύλους και κοινές πρωτοβουλίες με καθαρά αστικές δυνάμεις, όπως το ΕΠΑΜ και η «Δραχμή» του Κατσανέβα. Για το, δε, ΕΠΑΜ να σημειώσουμε ότι αυτές τις μέρες φαίνεται να «ψήνεται» συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, τουλάχιστον ορισμένων στελεχών του...
Πλαίσιο ενσωμάτωσης
Η συνεργασία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το «Σχέδιο Β'» στηρίζεται σε ένα πλαίσιο 10 σημείων, που περιλαμβάνει στόχους όπως: «1. Ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου υπέρ της εργασίας (...) 2. Μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. 3. Η στάση πληρωμών στους δανειστές, η μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους. 4. Εξοδος από το ευρώ, η ρήξη και έξοδος από την ΕΕ. Η απαλλαγή από κάθε είδους επιτροπεία (...)» και άλλα. Το πλαίσιο αυτό λένε ότι, «για να επιβληθεί, πρέπει να στηρίζεταιστη δύναμη του εργατικού και λαϊκού κινήματος και του πανεργατικού - παλλαϊκού ξεσηκωμού», δε λένε, όμως, ποιος θα το υλοποιήσει; Μια αστική κυβέρνηση, μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού; Είναι ένα δυνάμει κυβερνητικό πρόγραμμα; Είναι ένα νέο «μεταβατικό πρόγραμμα»; Η ουσία είναι ότι κάθε τέτοιο πλαίσιο - πρόγραμμα, όταν προβάλλεται στο έδαφος του καπιταλισμού, χωρίς ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου και των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, συσκοτίζει τον ταξικό προσανατολισμό της πάλης. Ως στρατηγική κατεύθυνση διαμορφώνει στο εργατικό - λαϊκό κίνημα αυταπάτες για φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού. Ως άμεση γραμμή πάλης (που όπως άλλωστε διακηρύσσεται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι «να φύγει η κυβέρνηση») εγκλωβίζει το κίνημα στα όρια της κυβερνητικής εναλλαγής, στον κοινοβουλευτικό δρόμο της αστικής διαχείρισης. Αντικειμενικά, αφοπλίζει αντί να προετοιμάζει το κίνημα για σύγκρουση με τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη.
Αυτό που, επίσης, παραμένει εσκεμμένα θολό είναι η στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέναντι σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Στην επίσημη ανακοίνωση για τη συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ - «Σχεδίου Β'», που περιγράφονται και ορισμένοι βασικοί στόχοι της εκλογικής μάχης, αναφέρεται μεταξύ άλλων: «Στην εκλογική μάχη παλεύουμε: Για να καταδικαστεί μαζικά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να ανατραπεί η πολιτική του "μαύρου μετώπου" κεφαλαίου - ΕΕ - ΔΝΤ. Για την ήττα όλων όσων συμμετείχαν στη διαχείριση της μνημονιακής επίθεσης ("κόμμα Παπανδρέου", ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ, "κόμμα Πολύδωρα" κ.ά.) και κάθε δύναμης που τη στήριξε, όπως το θολό Ποτάμι». Αναφέρεται, επίσης, ότι: «Το ΚΚΕ με την πολιτική του δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτή τη μεγάλη ανάγκη της ιστορικής περιόδου». Δεν υπάρχει λέξη για το ΣΥΡΙΖΑ και, πολύ περισσότερο, για τη στάση απέναντι σε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου υπάρχουν δυνάμεις μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ανοιχτά καλλιεργούν αυταπάτες για το ΣΥΡΙΖΑ, άλλες που λένε ότι θα πιέζουν (δηλαδή θα στηρίζουν) «κινηματικά» την αριστερή κυβέρνηση για να μην κάνει υποχωρήσεις και να υλοποιήσει τις υποσχέσεις της! (Δηλαδή τα ψίχουλα στους εργαζόμενους και τις δεσμεύσεις προς το κεφάλαιο; Ρωτάμε εμείς). Το να μην παίρνει καθαρή θέση είναι ήδη ανοχή στην πράξη σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Οπορτουνιστικό συνονθύλευμα
Αξίζει να σημειώσουμε ότι η συνεργασία αυτή έχει ξεσηκώσει ήδη αντιπαράθεση και μεγάλη συζήτηση μέσα στους κόλπους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το ΣΕΚ, η ΟΚΔΕ - Σπάρτακος και άλλοι μιλούν για «δεξιά στροφή» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Βέβαια, το ΣΕΚ, π.χ., που μιλάει για «δεξιά στροφή» σκορπάει ταυτόχρονα αυταπάτες για το ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας στις αναλύσεις του ότι η άρχουσα τάξη ακόμη «φοβάται» να χρησιμοποιήσει το ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί «φοβάται την ηγεσία των ρεφορμιστικών κομμάτων. Φοβάται ουσιαστικά το μέχρι πού ο κόσμος που τους ψηφίζει και τους στηρίζει μπορεί να φτάσει» («Εργατική Αλληλεγγύη», 7/1/2015). Αυτές οι διεργασίες και η αντιπαράθεση εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συνεχιστούν και ενόψει και μετά τις εκλογές. Αλλωστε, οι δυνάμεις που συναπαρτίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή άλλες που συνομιλούν μαζί της είναι σε ευρύτερη κινητικότητα στα πλαίσια των ανακατατάξεων στο αστικό πολιτικό σύστημα. Οι διεργασίες αυτές είναι αποκαλυπτικές και για ορισμένους που συμμετέχουν σε αυτές, οι οποίοι εξέφραζαν υποκριτικά «αγωνία» για την πορεία του ΚΚΕ, όπως ο «Σύλλογος Γ. Κορδάτος» που έκανε συναντήσεις σε «ζεστό κλίμα» με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο «Εργατικός Αγώνας» που καλεί σε ψήφο στα «αντιευρωπαϊκά κόμματα» και άλλοι. Το σίγουρο είναι ότι μια ενδεχόμενη ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση θα δημιουργήσει και αναδιατάξεις σε όλο αυτόν το χώρο.
Ολες αυτές οι εξελίξεις αποκαλύπτουν πλήρως τον κάλπικο «αντικαπιταλιστικό» χαρακτήρα της γραμμής και του λεγόμενου «μεταβατικού» προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που οδηγεί σε συμμαχία με δυνάμεις που όχι μόνο δεν αμφισβητούν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης αλλά, ίσα - ίσα, παλεύουν για την επιστροφή στην καπιταλιστική ανάπτυξη, που ούτε στα λόγια δε μιλάνε για «σοσιαλισμό». Η ρεφορμιστική γραμμή διαχείρισης είναι η πολιτική βάση για συζήτηση και συμφωνία με δυνάμεις όπως το «Σχέδιο Β'». Αυτή είναι η γραμμή που τελικά οδηγεί σε ενσωμάτωση με αντικαπιταλιστικό μανδύα ή και χωρίς. Και κάτι ακόμη. Επειδή τέτοιες δυνάμεις συχνά εγκαλούν το ΚΚΕ για ρεφορμισμό, «γραμμή ήττας» ή ότι δήθεν υποτιμά το στόχο της αποδέσμευσης από την ΕΕ επειδή τον συνδέει με την πάλη για την εξουσία και το καλούν να ενστερνιστεί ένα «μεταβατικό πρόγραμμα», ας σκεφτεί κανείς, θα μπορούσε να διαμορφωθεί βάση έστω για συζήτηση ανάμεσα σε τέτοιους καραμπινάτους ρεφορμιστές, όπως ο Αλαβάνος, και το ΚΚΕ και την κρυστάλλινη γραμμή που έχει;
Μόνο η ενίσχυση αυτής της γραμμής πάλης, μέσα στο λαό και στις εκλογές, μπορεί να εγγυηθεί τα λαϊκά συμφέροντα, την ανεξαρτησία του ταξικού εργατικού κινήματος και την ενίσχυση της πάλης για την εργατική - λαϊκή εξουσία. Είναι η γραμμή που μπορεί να συμβάλλει στην ανασύνταξη του κινήματος, στον προσανατολισμό του, ώστε να μη γίνεται ουρά της μίας ή της άλλης κυβέρνησης. Για να μην εγκλωβίζεται η λαϊκή αγανάκτηση και να δυναμώνει η αντικαπιταλιστική γραμμή της πάλης, για να ενισχύεται στην εργατική - λαϊκή συνείδηση η ανάγκη για ριζικές αλλαγές και σύγκρουση με το κεφάλαιο. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ είναι η ελπίδα και η εγγύηση του λαού για την επόμενη, δύσκολη μέρα που τον περιμένει. Δυνατό ΚΚΕ, αυτό χρειαζόμαστε.

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Με ρόλο εγγυητή για το κεφάλαιο και ολίγον «φιλολαϊκό περιτύλιγμα»

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Με ρόλο εγγυητή για το κεφάλαιο και ολίγον «φιλολαϊκό περιτύλιγμα»
«Αναπτυξιακό σχέδιο για οριστική έξοδο της χώρας από την κρίση», «στόχους για το αμέσως επόμενο διάστημα», «φορολογικές μειώσεις»... Απ' όλα είχαν οι τοποθετήσεις του Αντ. Σαμαρά και των στελεχών της ΝΔ τις τελευταίες μέρες, στην προσπάθειά τους να υφαρπάξουν λαϊκές ψήφους, ώστε να αναδειχτεί ξανά η ΝΔ στην αστική διακυβέρνηση για να συνεχίσει και να εντείνει την αντιλαϊκή διαχείριση για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, δηλαδή για την εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου, όπως προβλέπεται βάσει των μνημονίων διαρκείας που ισχύουν και εφαρμόζονται σε όλα ανεξαιρέτως τα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Σε αυτήν τη βάση, ο Σαμαράς, μιλώντας σε συγκεντρώσεις της ΝΔ ανά την Ελλάδα, παραπλανά το λαό, μιλώντας για «φορολογικές μειώσεις στα επόμενα χρόνια», οι οποίες όμως αποτελούν μέτρα ενίσχυσης των μεγαλοεπιχειρηματιών:
«Ο ανώτατος φόρος εισοδήματος θα πέσει στο 33% από το 42% που είναι σήμερα και από το 45% που ήταν πριν την κρίση.Ο φόρος στα κέρδη των επιχειρήσεων θα μειωθεί σταδιακά, να υπάρχει ένας ενιαίος φόρος, στο 15% από το 25% που είναι σήμερα» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Τάζει επίσης ότι «όλοι οι συντελεστές στα υψηλά κλιμάκια του ΦΠΑ θα μειωθούν σταδιακά. Και κάποια από τα μεσαία επίσης αργότερα. Ο ΕΝΦΙΑ σταδιακά θα μειωθεί κι άλλο. Και τα έσοδα του ΕΝΦΙΑ θα δοθούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση απευθείας. Για να γίνει και αυτή υπεύθυνη Τοπική Αυτοδιοίκηση. Αληθινός μοχλός περιφερειακής Ανάπτυξης. Να πάψει η Τοπική Αυτοδιοίκηση να είναι ο μόνιμος "ζητιάνος" του κράτους και να είναι πολλές φορές πηγή σπατάλης ακόμα και διαφθοράς. Και αυτή είναι μια από τις πιο σημαντικές μεταρρυθμίσεις που σχεδιάζουμε».
Φόροι στο λαό - φορομειώσεις στο κεφάλαιο
Στην πραγματικότητα, όσα τάζει η ΝΔ, στην πράξη, σημαίνουν:
  • Οτι ο ΕΝΦΙΑ, που ξεκίνησε ως έκτακτος φόρος, μονιμοποιείται ως άλλο ένα χαράτσι στη λαϊκή κατοικία, το οποίο εντέλλεται να το εισπράττει η Τοπική Διοίκηση. Της παραχωρεί δηλαδή ένα άγριο αντιλαϊκό μέτρο για είσπραξη χρημάτων που πάνε πάλι σε όφελος της ανάπτυξης των επιχειρηματιών, ενώ ολοένα και περισσότερο οι υπηρεσίες στα λαϊκά στρώματα ως ανταποδοτικές γίνονται και πιο ακριβές.
  • Ελαφρύνεται, κατά βάση, η φορολογία των μεγαλοεισοδηματιών και των επιχειρηματιών, οι οποίοι βλέπουν εν μέσω κρίσης οι φόροι τους να μειώνονται κατά 12 ποσοστιαίες μονάδες, επιβεβαιώνοντας και έτσι ότι το μεγάλο κεφάλαιο εν μέσω της κρίσης βγαίνει μ' αυτό το μέτρο πιο κερδισμένο.
  • Αν και εφόσον υπάρξουν κάποιες μειώσεις για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, η όποια ευνοϊκή επίδρασή τους θα εξανεμιστεί στο γενικότερο πλαίσιο εφαρμογής αντιλαϊκών μέτρων.
Αλλωστε, ο ίδιος ο Σαμαράς το λέει καθαρά, μην αφήνοντας περιθώρια παρερμηνειών: «Να το ξέρουν όλοι: Είμαστε στην περίοδο που έχουν αρχίσει οι αυξήσεις αλλά θα πάμε ομαλά για να μην ξαναπέσουμε στα ελλείμματα. Το νοικοκύρεμα θα συνεχιστεί». Θυμίζουμε εδώ το διαβόητο μέρισμα του ενός ευρώ τη μέρα για τα εξαθλιωμένα λαϊκά νοικοκυριά αλλά και την εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος που κατάργησε όλα τα προνοιακά επιδόματα και μείωσε και αυτά τα ψίχουλα που έπαιρναν. Επίσης, «νοικοκύρεμα» σημαίνει νέες περικοπές και καταργήσεις απ' ό,τι απέμεινε ως ξέφτια κοινωνικών παροχών και δικαιωμάτων για το λαό αν χρειαστεί.
Αλλωστε, δίνει συνεχώς διαβεβαιώσεις στο κεφάλαιο ότι δε θα διακινδυνεύσει σε τίποτα κονδύλια προορισμένα για την παραπέρα ενίσχυσή του, είτε με δημόσιες επενδύσεις σε όφελός του είτε με επιδοτήσεις και φτηνές δανειοδοτήσεις για να κάνει το ίδιο επενδύσεις.
Τους τάζει ότι δε θα τους πεθάνει
Ταυτόχρονα, ξεπερνούν τα όρια της ωμής κοροϊδίας οι «εγγυήσεις» που δίνει ο Σαμαράς ότι τάχα δε θα υπάρχει μείωση συντάξεων, την ώρα που παραπέρα μείωσή τους μέσα στο 2015 είναι ήδη αποφασισμένη με τα μέτρα που ψηφίστηκαν το προηγούμενο διάστημα στη Βουλή.
Θυμίζουμε ότι, με ψηφισμένους νόμους, από το 2015 αλλάζει ο τρόπος υπολογισμού των συντάξεων, που οδηγεί αυτόματα σε νέες μειώσεις. Παράλληλα, «τρέχει» ο νόμος για τα «μηδενικά ελλείμματα» στα επικουρικά ταμεία, που σημαίνει αλλεπάλληλες μειώσεις (κοντά στο 10% για το 2015) προσθετικά στο 5,2% που έγινε το καλοκαίρι. Την ίδια ώρα εμφανίζουν νέα ελλείμματα, προπομπό για νέες περικοπές, όταν η απαλλαγή και μόνο των εργοδοτών από τις «δικές τους εισφορές» σημαίνει απώλεια ενός δισ. ευρώ το χρόνο για τα Ταμεία.
Αλλη μια προσωπική «εγγύηση» Σαμαρά για «επαναφορά των συντάξεων για τους υπερήλικες ομογενείς Πόντιους και Βορειοηπειρώτες» ξεπερνά κάθε όριο κυνικότητας, εφόσον απευθύνεται ως «παραχώρηση» σε περίπου 40.000 ομογενείς που έπαιρναν ένα επίδομα από τον ΟΓΑ και τους κόπηκε με το νόμο 4093/2012.
Ως παραχώρηση στα λαϊκά νοικοκυριά και τους μικρομεσαίους ελευθεροεπαγγελματίες ο Σαμαράς παρουσιάζει και την «αναστολή καταβολής δόσεων οριζοντίως για όλα τα δάνεια που είχαν εγγυήσεις του Ελληνικού Δημοσίου» και το «μέτρο των 100 δόσεων για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία» αλλά και «τις διευκολύνσεις», όπως τις παρουσιάζει η ΝΔ, «για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά στις τράπεζες», «όπως είχαμε την προστασία της πρώτης κατοικίας που τη θεσπίσαμε και τη συνεχίζουμε». Αλλά οι 100 δόσεις για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές ή τα δάνεια με εγγυήσεις του δημοσίου αφορούν τους επιχειρηματικούς ομίλους και όχι λαϊκά νοικοκυριά.
Εγγυήσεις στο κεφάλαιο
Στην πραγματικότητα και σε ό,τι αφορά χρέη λαϊκών νοικοκυριών, τα προαναφερόμενα αφορούν τρόπους διασφάλισης ότι τα χρήματα που χρωστούν αυτά τα νοικοκυριά, όπως και τα μικρομάγαζα, στο αστικό κράτος και τις τράπεζες θα συνεχίσουν να αποπληρώνονται, την ίδια ώρα που σε πολλά σπίτια κόβουν και το ψωμί, ο, δε, τζίρος των αυτοαπασχολουμένων και μικρών ΕΒΕ είναι μηδαμινός.
Αλλά και αυτό την περιλάλητη «προστασία της πρώτης κατοικίας», έχει να κάνει με το γεγονός ότι μέχρι τώρα τα ΔΣ των τραπεζών δεν έχουν καταλήξει τι θα κάνουν.
Την ίδια στιγμή, ο Σαμαράς δε σταματά να δίνει διαβεβαιώσεις στο μεγάλο κεφάλαιο ότι θα κάνει τα πάντα για να του ανοίξει νέα πεδία κερδοφορίας, να διευκολύνει παραπέρα τη δραστηριότητά του.
«Ανάπτυξη σημαίνει ανταγωνιστικότητα. Επενδύσεις. Κι άλλο χτύπημα της γραφειοκρατίας, όπου χρειάζεται. Εξαγωγές. Επιχειρηματικότητα σε νέους κλάδους (...) Ανάπτυξη σημαίνει ακόμα ιδιωτικοποιήσεις. Σημαίνει αξιοποίηση περιουσίας του δημοσίου» έλεγε μεσοβδόμαδα ο πρωθυπουργός, ορίζοντας ως στόχους του για το αμέσως επόμενο διάστημα:
-- Αναγκαίους εκσυγχρονισμούς στο αστικό κράτος, όχι προς βελτίωση της καθημερινότητας του λαού αλλά για να διευκολυνθεί παραπέρα στη δραστηριότητά του το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτόν το ρόλο θέλει να παίξει και η περιλάλητη συνταγματική αναθεώρηση, την ανάγκη της οποίας αναγνωρίζουν όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, στη λογική του να προσαρμόσουν το θεσμικό πλαίσιο του αστικού κράτους στις σύγχρονες συνθήκες, στην ανάγκη των μονοπωλίων να κατοχυρώσουν την εξουσία και κερδοφορία τους στην πραγματικότητα που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια μέσα από την κρίση τους.
-- Περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις τομέων οικονομίας, κρατικής ιδιοκτησίας για διάνοιξη νέων πεδίων κερδοφορίας στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, πάνω και στα ερείπια εργατικών, ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, με νέες εισφοροαπαλλαγές, νέες μειώσεις μισθών, απελευθέρωση απολύσεων, απαγορεύσεις στη συνδικαλιστική δράση κ.ά.

TOP READ