23 Ιαν 2016

Ένας χρόνος ΣΥΡΙΖΑ: Να μη βλέπουμε μόνο τα αρνητικά

Ένας χρόνος ΣΥΡΙΖΑ: Να μη βλέπουμε μόνο τα αρνητικά


tsipras
δημοσιεύθηκε στο atexnos.gr
Αυτές τις μέρες με αφορμή την συμπλήρωση ενός έτους από την πρώτη εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ και τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ γράφτηκαν και θα γραφτούν πολλά κείμενα. Κείμενα που θα σατιρίζουν τα έργα και ημέρες των «Αριστερών» που μας κυβερνούν, κείμενα που θα στηρίζουν την κυβέρνηση, άλλα που θα μιλάνε για προδοσίες των οραμάτων και των αξιών της Αριστεράς, άλλα κείμενα που θα προσπαθούν να προσεγγίσουν τα γενέθλια της κυβέρνησης. Τέτοιες μέρες έχω το ίδιο δίλημμα: να γράψω σοβαρό κείμενο ή τρολιά; Και αφού βασανίστηκα πολλές ώρες σκέφτηκα να γράψω ένα κείμενο για τα καλά που μας έφερε αυτή η κυβέρνηση. Έτσι για να μην βλέπουμε μόνο τα αρνητικά.
  1. Μας απάλλαξε από τον Σαμαρά
Είναι αλήθεια πως ο Σαμαράς ως πρόεδρος της ΝΔ και όχι μόνο, εκφράζει ότι πιο πολιτικά αηδιαστικό. Με τις απανωτές ήττες αναγκάστηκε να παραιτηθεί και επιτέλους να αλλάξει ηγεσία η ΝΔ και να γίνει αντιπρόεδρός της ο Άδωνις.
  1. Επανέφερε τη λέξη διορισμός στην ελληνική πολιτική σκηνή
Προ ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμούσε κανείς να σκεφτεί την ιδέα του διορισμού. Μόνο απολύσεις, αξιολογήσεις, αποσπάσεις και κινητικότητα. Τώρα, ας είναι καλά ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίσαμε να μιλάμε για διορισμούς με ISO από τα χρόνια του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
  1. Έφερε τον κομμουνισμό
Με λίγα μόλις εκατομμύρια ευρώ ξεκίνησε η κομμουνιστικοποίηση της χώρας. Ό,τι δεν κατάφεραν οι Έλληνες κομμουνιστές για έναν αιώνα το κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα χρόνο διακυβέρνησης. Η COSCO είναι η αρχή. Αγοράζει το λιμάνι και από εκεί ελέγχει στρατηγικά όλη τη χώρα. Αν το μισό μου λιμάνι είναι εδώ, το άλλο μισό στην Κίνα βρίσκεται. Τι εννοείς η Κίνα δεν είναι κομμουνιστική χώρα;
  1. Επανέφερε την ανθρωπιά και τη δημοκρατία στα σώματα ασφαλείας και τις δυνάμεις καταστολής
Παλιά σε δέρνανε και σου πετούσαν δακρυγόνα και προσπαθούσαν τουλάχιστον να δικαιολογηθούν με κάποιο τρόπο. Τώρα σου λένε ότι το κάνουν για το καλό σου. Ξήλωσε τους φράχτες, άνοιξε τα σύνορα, όχι λάθος συγγνώμη. Έβγαλε τα κάγκελα από τη Βουλή. Ε, μπορεί ξαφνικά να εξαφάνισε τους δημοσιογράφους από την Ειδομένη για να απομακρύνουν τα ΜΑΤ τους πρόσφυγες, αλλά η Αυγή είπε ότι δεν άνοιξε ρουθούνι. Έτσι θα είναι.
  1. Επανέφερε την πίστη στην κοινοβουλευτική δημοκρατία
Μεγαλώσαμε με την ιδέα ότι άλλα υπόσχονται και άλλα κάνουν οι πολιτικοί και ιδιαίτερα τα κυβερνητικά κόμματα. Συνηθίσαμε στην πολιτική εξαπάτηση, στις προεκλογικές υποσχέσεις που χάνονταν μετά τις εκλογές. Κάπου εκεί ήρθε η κρίση, τα μνημόνια και τελείωσαν οι υποσχέσεις οπότε δεν είχαν μείνει και πολλά για να ξεχαστούν μετά τις εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε να μας υπενθυμίσει πως είναι να υπόσχεσαι, να κλέβεις την ψήφο του λαού και μετά να ξεχνάς ό,τι υποσχέθηκες και μάλιστα να κάνεις ακριβώς τα αντίθετα. Με άλλα λόγια μας επανέφερε σε μια κανονικότητα και μας θύμισε τα παιδικά και νεανικά μας χρόνια, εκείνα με την αθλητική Κυριακή, τα λουκάνικα της ΔΕΘ, τα λεωφορεία με εισπράκτορα κτλ.
  1. Επανέφερε την πίστη στην άμεση δημοκρατία
Τόσα χρόνια δημοκρατία ένα δημοψήφισμα δεν είχαμε δει. Να μιλήσει ο λαός, να αποφασίσει για το μέλλον του. Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ είπε να φέρει την κουλτούρα της άμεσης δημοκρατίας και στην χώρα μας. Οργάνωσε ένα δημοψήφισμα, κάλεσε το λαό να αποφασίσει και στη συνέχεια έπραξε ακριβώς αντίθετα από αυτά που αποφάσισε ο λαός. Λογικό.
  1. Αναβάθμισε την γεννήτρια δικαιολογιών
Το να κάνεις κάτι παράνομο, ανήθικο, πολιτικά απαράδεκτο, σκανδαλώδες κτλ. είναι ένα πράγμα. Το να προσπαθείς να το δικαιολογήσεις είναι ένα άλλο, συνήθως χειρότερο. Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε τόσο ωραίες δικαιολογίες που θα ήταν απρέπεια να μην του το αναγνωρίσουμε.
  • Τιμάτε τα λείψανα με τιμές αρχηγού κράτους
  • Κάνουν καλό στην υγεία
  • Διορίζετε συγγενείς
  • Ο παππούς μου ήταν στο ΕΑΜ
  • Ψηφίσατε Μνημόνιο
  • Ξεμπερδεύουμε με το παλιό
  • Αθετήσατε τις προεκλογικές σας υποσχέσεις
  • Έχουν το θράσος να μας εγκαλούν αυτοί που μπλα μπλα μπλα
  • Κόβετε συντάξεις
  • Δεν είναι αυτό που νομίζεις… 
  1. Βγήκαν από τη ντουλάπα τα συριζοτρολς
Τα προηγούμενα χρόνια έμμισθα και άμισθα τρολς του διαδικτύου σήκωναν επαναστατικές σημαίες, αναρτούσαν πύρινα στάτους τα οποία σε έκαναν να πιστεύεις ότι βρίσκεσαι στην Ρωσία τον Οκτώβρη του 17, ή στο Παρίσι το 1871. Τώρα οι μισοί από αυτούς τρολάρουν τους άλλους μισούς που τρολάρουν την κυβέρνηση, προσφέροντας μια διαλεκτική αντίληψη στην έννοια της μετατροπής της πολιτικής σκέψης σε έξυπνες ατάκες και memes.
  1. Μας απάλλαξε από τις γραβάτες
Αυτό που κατάφερε σε χρόνο μηδέν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να «βγάλει» τις γραβάτες σχεδόν από όλους. Η αποτελεσματικότητά του να επιβάλλει τη νέα στυλιστική του πρόταση μπορεί να συγκριθεί μόνο με την αποτελεσματικότητά του να ψηφίσει και να εφαρμόσει μνημόνια.
  1. Ξανάφερε το παλιό καλό ΠΑΣΟΚ στα πράγματα
Εντάξει, το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν έπαψε να κυβερνά ακόμα και στα χρόνια του μαρασμού του. Ωστόσο αυτό του Βενιζέλου δεν το έλεγες και ΠΑΣΟΚ. Κάτι σαν συνιστώσα της ΝΔ έμοιαζε. Το ίδιο και αυτό της Φώφης. Ο λόγος είναι απλός: Το ΠΑΣΟΚ που αγαπήσαμε, το ΠΑΣΟΚ που μας εμπνέει έχει πια μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Στον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί κανείς να βρει, όχι μόνο γνωστά πρόσωπα, αλλά και γνωστές πρακτικές που ταυτίστηκαν με το ΠΑΣΟΚ, πράγματα που μας έκαναν να λέμε «πόσο ΠΑΣΟΚ ρε φίλε». Η αλήθεια είναι ότι μας είχε λείψει. Ευχαριστούμε!
  1. Έδωσε μια διασταλτική έννοια στον χωροχρόνο
Δεν είναι λίγο πράγμα να διαπραγματεύεσαι για 17 ολόκληρες ώρες. Άλλωστε αυτό εκτιμήθηκε δεόντως από τον ελληνικό λαό. Και μάλιστα αυτό που κατάφερε στις 17 ώρες διαπραγμάτευσης ήταν να κρατήσει την έδρα του ταμείου ιδιωτικοποιήσεων στην Αθήνα και όχι στο εξωτερικό. Με ένα σμπάρο δυο τριγώνια. Χώρος και χρόνος αναδιπλώθηκαν και τώρα μπορούμε να πουλάμε λιμάνια, αεροδρόμια και υποδομές σε ένα χωροχρονικό συνεχές που θα μπέρδευε τους κορυφαίους επιστήμονες και θα γινόταν blockbuster ταινία πολιτικής φαντασίας.
***
Αυτά είναι λίγα από τα καλά που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Όχι και άσχημα για ένα μόλις χρόνο. Συνεχίζουμε…

Πήξαμε στο νέο

 Πήξαμε στο νέο

Καθώς βαδίζουμε προς το έτος 2 της πρωτοδεύτερης φοράς αριστερά και την ολοκλήρωση του προτσές σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας, κάνουν αισθητή την παρουσία τους κάποια σημάδια του παλιού πάνω στο νέο (σαν τα σπυράκια της εφηβείας, όταν είμαστε πάνω στην [οικονομική] ανάπτυξη) και την αναδυόμενη σοσιαλιστική κοινωνία, όπως εμφανίζεται στη βάση του παλιού, εκμεταλλευτικού συστήματος, με ορισμένα κατάλοιπα, που σταδιακά εξαλείφονται κι απονεκρώνονται. Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι στις 20 Σεπτέμβρη, ξεμπερδέψαμε μια και καλή με το παλιό, όπως έλεγε το προεκλογικό σύνθημα του Σύριζα κι αλλάξαμε σελίδα μαζί με το πλευρό, αλλά όχι κεφάλαιο -που ευημερεί σταθερά σε αυτόν τον τόπο- πόσο μάλλον βιβλίο.

Ας δούμε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα των τελευταίων ημερών, όπου δεν προλαβαίνει κανείς να κρατήσει σημειώσεις καλά-καλά.
Η οικογενειοκρατία είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των παλιών τζακιών που κυριαρχούν στον τόπο, όπως οι Μητσοτάκηδες κι οι Καραμανλήδες στη ΝΔ. Άλλο αν καμιά φορά τα πατροπαράδοτα κυβερνητικά ήθη αποδεικνύονται μετακλητά στα νέα τζάκια, που αξιοποιούν τη δική τους σειρά. Ο Λένιν εξάλλου είχε μιλήσει για τη δύναμη της συνήθειας ως ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Η καπηλεία της Εαμικής Αντίστασης και των αγωνιστών της ήταν αποκλειστικό προνόμιο του παπανδρεϊκού λαϊκισμού και του αντιευρωπαϊκού ΠαΣοΚ. Τώρα αυτή η γενιά έχει αποχωρήσει (και βιολογικά μιλώντας) από το προσκήνιο, συνεπώς δε χρειάζεται να κλέψουμε τα συνθήματά της, για να λεηλατήσουμε τις ψήφους της. Μπορούμε να την επικαλεστούμε όμως και να δανειστούμε το ιστορικό της φορτίο για να αιτιολογήσουμε το βόλεμα της οικογένειάς μας σε υψηλόμισθες θέσεις.
Το λέει κι ο θυμόσοφος λαός μας άλλωστε: εκεί που κρεμούσαν οι καπετάνιοι τα άρματα, κρεμάνε οι γύφτοι τα νταούλια. Από αυτά που θα χτυπάμε στις αγορές, για να τους κρατάμε το ρυθμό και να χορεύουν.

Το σαξές στόρι ήταν ο αστικός μύθος που προσπαθούσε να χτίσει και να κρυφτεί πίσω του η κυβέρνηση Σαμαρά. Μην κοιτάτε που και η σημερινή κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί κατάφερε να νομοθετήσει όσα δεν είχαν περάσει όλοι οι άλλοι τόσα χρόνια και διοργανώνει πανηγυρικές φιέστες για τον ένα χρόνο της, παρουσιάζοντας το άσπρο-μαύρο.

Ο αυριανισμός ήταν η φαιά εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας. Άλλο τώρα αν η Αυγιανή δανείζεται τις μεθόδους της και στοχοποιεί με το χτεσινό της πρωτοσέλιδο τους αγρότες που επιδιώκουν "τυφλή σύγκρουση" με παράλογα προαπαιτούμενα, σε αντίθεση με τη νηφάλια, διαλλακτική στάση του υπουργείου, που επιζητά διάλογο να δούμε ποιος-ποιος-ποιος θα φαγωθεί και πώς θα τον μαγειρέψουμε.

Μην πάει ο νους σας στο κακό και την εποχή του εκσυγχρονιστικού ΠαΣοΚ, αλλά αυτός ο τίτλος είναι ο κοινωνικός αυτοματισμός στα καλύτερά του. Την ίδια στιγμή, τα συστημικά παπαγαλάκια έχουν λυσσάξει και προεξοφλούν πως αν οι αγρότες στα μπλόκα τολμήσουν να κλείσουν το δρόμο, δε θα βρεθεί κανείς να υποστηρίξει τον αγώνα τους και να τους συμπαρασταθεί. Ένας λόγος παραπάνω λοιπόν να το κάνουν, για να δούμε ποιος έχει δίκιο.

(Εν τω μεταξύ η Ελληνοφρένεια υπενθύμισε ένα -όχι και τόσο- παλιό βίντεο, όπου ένας αγρότης προειδοποιεί τον Τσίπρα να μην κάνει τα ίδια με τους προηγούμενους κι αυτός του απαντάει χιουμοριστικά πως ο Σύριζα δεν έχει άλλη επιλογή, παρά να συγκρουστεί με το κατεστημένο, γιατί αλλιώς θα συντριβεί. Εντάξει, λέμε και καμιά μουσμουλιά για να κερδάμε ψήφους. Εξάλλου ο Αλέξης έχει πει πως δεν είναι πρωθυπουργός παντός καιρού και δε θα δεχόταν να υπηρετήσει ένα σχέδιο που δεν πιστεύει πολιτικά. Αν τώρα κάποιοι πίστεψαν πως είχε ποτέ κάποιο άλλο σχέδιο, τότε κακό του κεφαλιού τους).

Οι προηγούμενοι έκαναν 11 συνεχόμενες μνημονιακές περικοπές στις συντάξεις, σε αντίθεση με το Σύριζα, που αφενός δεν προχωρά σε άλλες μειώσεις (άσε που μπορεί να αυξηθούν κιόλας, αν έχουμε ανάπτυξη), αφετέρου τις μειώνει λιγότερο επώδυνα και αφετρίτου το κάνει για να γλιτώσει τα ταμεία και τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος. Οπότε είναι τελείως διαφορετική κατάσταση και δεν πρέπει να κρίνουμε από μερικές διαβολικές συμπτώσεις και άλλες εξωτερικές ομοιότητες.

Η ανάλγητη δεξιά χτυπούσε διαδηλωτές και συνταξιούχους με ΜΑΤ και χημικά, σα να ήταν κατσαρίδες. Ενώ η πρώτη φορά δακρυστερά που συγκυβερνά μαζί με τους ψεκασμένους (όχι από χημικά, αλλά γενικώς) μας ζητάει συγνώμη, διατάζει ΕΔΕ για να δει αν οι αρκούδες χέζουν στο δάσος και ποιος ευθύνεται για αυτό και περνάει παρεμπιπτόντως και το κατάλληλο νομικό πλαίσιο, γιανα μπορεί να χτυπήσει τους αγρότες, εφόσον τολμήσουν να κλείσουν το δρόμο.

Η αριστερή (συγ)κυβέρνηση πρωτοπορεί λέγοντας πως τα μέτρα που προτείνει αυτή είναι καλύτερα και ηπιότερα από αυτά που προτείνουν οι θεσμοί του εξωτερικού, κρατώντας για τον εαυτό της το ρόλο του καλού μπάτσου. Αλλά το μόνο συμπέρασμα από όλα αυτά είναι πως τόσο καιρό πανηγύριζε χωρίς λόγο για τα πλείστα όσα θετικά του δικού της ασφαλιστικού, γιατί δεν ήταν καν σίγουρη πως όλα αυτά θα περνούσαν από τους (συν)εταίρους της.

Η αριστερή κυβέρνηση κάνει το Γιαννίτση να μοιάζει δικαιωμένος, γιατί τάχα αν είχαμε συμφωνήσει από τότε σε κάποια επώδυνα μέτρα, τώρα θα είχαμε αποφύγει τα χειρότερα. Και περνάει νόμο για το δικαίωμα στο λοκ-άουτ των επιχειρήσεων, που εκκρεμούσε ως οδηγία της ΕΕ από το 95'. Τα οποία τελείως συνειρμικά οδηγούν στο Σημίτη και τη δική του επέτειο, καθώς μες στη βδομάδα συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από την ανάδειξή του στο πρωθυπουργικό αξίωμα.

Κι είναι απλώς μια μικρή λεπτομέρεια ότι ο ένας χρόνος Σύριζα παραπέμπει ευθέως στα εικοσάχρονα του Σημίτη. Είναι λεπτομέρεια ότι πρώτη φορά το νέο θυμίζει τόσο πολύ το παλιό (με το οποίο ξεμπερδέψαμε), έχει τη βρώμα του και τη σκουριά του.
Για αυτό κι εμείς γιορτάζουμε τον ένα χρόνο με το δικό μας τρόπο, σε λίγη ώρα στην Ομόνοια. Είσοδος ελεύθερη, ένδυμα ανεπίσημο.

Οι αστοί έχουν το φόβο του: Πούτιν κατά Λένιν

 Οι αστοί έχουν το φόβο του: Πούτιν κατά Λένιν


gallery thumbnail
Στις 21 Γενάρη, τη μέρα της 92ης επετείου του θανάτου του Λένιν και την ώρα που το νόμισμα της καπιταλιστικής Ρωσίας «κατρακυλούσε» στα 90 ρούβλια το 1 ευρώ, ο Ρώσος Πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, έκρινε σκόπιμο να τα βάλει με τον ηγέτη της Οχτωβριανής Επανάστασης. Μιλώντας στη διάρκεια μιας συνεδρίασης του Προεδρικού Συμβουλίου για τις Επιστήμες και την Παιδεία, ο Βλαντιμίρ Πούτιν κατηγόρησε τον Λένιν πως έθεσε «βόμβα» στα θεμέλια του κράτους που έφτιαξε, εξαιτίας του σοβιετικού ομοσπονδιακού καθεστώτος που επιλέχτηκε και της παραχώρησης αυτονομίας σε μια σειρά μικρότερων εθνών, στην πολυεθνική Σοβιετική Ενωση.
Οπως είπε, «οι ιδέες πρέπει να καταλήγουν σε καλά αποτελέσματα, όχι όπως συνέβη στην περίπτωση του Βλαντιμίρ Ιλιτς», δηλαδή του Λένιν, προσθέτοντας πως οι ιδέες του Λένιν «τελικά οδήγησαν στη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης» το 1991, αφού αυτός «τοποθέτησε μια ατομική βόμβα στα θεμέλια του κτιρίου που ονομάζεται Ρωσία και κατόπιν αυτή εξερράγη».
Μάλλον, ο Πούτιν θα προτιμούσε τη Ρωσία «φυλακή των εθνών», όπως ήταν η προεπαναστατική τσαρική Ρωσία. Ωστόσο, ο Ρώσος Πρόεδρος, που ρίχνει τώρα τα βάρη των προβλημάτων της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας στον Λένιν, παραλείπει το γεγονός πως αυτό το σοβιετικό σοσιαλιστικό σύστημα, δίνοντας το δικαίωμα σε κάθε έθνος να διατηρήσει τη γλώσσα του, τα ήθη και τα έθιμά του, να διαχειρίζεται μέσα από τους σοσιαλιστικούς θεσμούς εξουσίας τον φυσικό πλούτο και τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, μπόρεσε να μετατρέψει τα εδάφη της καθυστερημένης τσαρικής Ρωσικής Αυτοκρατορίας στη 2ηπαγκόσμια δύναμη.
Γιατί, αλήθεια, τον πείραξε ο Λένιν κι όχι ο μέντοράς του και πρώτος Πρόεδρος της καπιταλιστικής Ρωσίας, Μπορίς Γιέλτσιν, που, υπογράφοντας τη διάλυση της ΕΣΣΔ, δήλωνε προς τους ηγέτες των περίπου 20 αυτόνομων περιοχών της Ρωσικής Ομοσπονδίας «πάρτε τόση κυριαρχία, όση μπορείτε να καταπιείτε»; Τότε, το «μεράκι» της νεοαστικής τάξης της Ρωσίας, που εκπροσωπούσε ο Γιέλτσιν, ήταν να γκρεμίσει, να μοιράσει ό,τι είχαν φτιάξει οι προηγούμενες γενιές. Εξέλιξη, που με την εμπλοκή και ξένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων οδήγησε στο αντιδραστικό αποσχιστικό ένοπλο κίνημα στην Τσετσενία και σε τρομερές αιματοχυσίες. Αλλά αυτά παραλείπονται από τον Πούτιν...
Καθόλου τυχαία, όμως, δεν είναι αυτή η επίθεση του Πούτιν στον Λένιν, αφού στη σημερινή καπιταλιστική κρίση στη Ρωσία, τα μεγάλα αδιέξοδα που προκαλεί το εκμεταλλευτικό σύστημα, αυξάνονται μέσα στο ρωσικό λαό, ιδιαίτερα σε όσους μπορούν να κάνουν συγκρίσεις, βλέποντας την αίγλη του σοσιαλισμού και τέτοιων μεγάλων κομμουνιστών ηγετών, όπως ήταν ο Λένιν και ο Στάλιν.
Στο απυρόβλητο ο μέντορας Γιέλτσιν
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Πούτιν τα βάζει με την Οχτωβριανή Επανάσταση. Αλλωστε, οι σημερινές αρχές έχουν καταργήσει την αργία της Επανάστασης κι άλλες σοβιετικές αργίες, ενώ μέσα στο καλοκαίρι, «αθόρυβα» από τα ΜΜΕ, γκρέμισαν κι ένα σοβιετικό μνημείο, που βρισκόταν έξω από το Κρεμλίνο, τον «Οβελίσκο της επανάστασης», που είχαν στήσει οι μπολσεβίκοι με τα ονόματα επαναστατών, όπως του Μαρξ και του Ενγκελς.
Στο πρόσφατο παρελθόν, ο Πούτιν είχε κατηγορήσει τους Σοβιετικούς κομμουνιστές γιατί είχαν προχωρήσει στη μεταφορά της Κριμαίας από τα όρια της Σοβιετικής Ρωσίας στα όρια της Σοβιετικής Ουκρανίας. Η κατηγορία αυτή σίγουρα έγινε με «κλειστά τα μάτια», δηλαδή χωρίς τον υπολογισμό των οικονομικών, γεωγραφικών όρων, αλλά και των πολιτικών, εκείνης της εποχής, αφού μιλάμε για μια διοικητική αλλαγή μέσα στο πλαίσιο του ενιαίου κράτους της ΕΣΣΔ. Ο Πούτιν και τότε προτίμησε να ακολουθήσει το ρητό «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται», νομίζοντας πως επειδή δεν υπάρχει η ΕΣΣΔ μπορεί να κατηγορεί τους κομμουνιστές. Την ίδια ώρα, σιώπησε για τον μέντορά του, Γιέλτσιν, ο οποίος πάνω στο μεθύσι του, το κυριολεκτικό και το μεταφορικό «μεθύσι» της αντεπανάστασης, όταν το Δεκέμβρη του 1991 υπέγραφε τη διάλυση της ΕΣΣΔ, μαζί με τους Προέδρους της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας, «ξέχασε» να θέσει το ζήτημα της επιστροφής της Κριμαίας στη Ρωσία, αφού τότε οι τρεις τους υπέγραφαν τη διάλυση του ενιαίου κράτους και θα είχε κάθε δικαίωμα να θέσει ένα τέτοιο ζήτημα.
Αλλά, όπως φαίνεται, ο σημερινός εκπρόσωπος της τάξης των καπιταλιστών της Ρωσίας, δείχνοντας το πραγματικό ταξικό του μίσος, προτιμά να τα βάζει με τους ηγέτες των μπολσεβίκων, κι όχι με τον προηγούμενο εκπρόσωπο της τάξης των καπιταλιστών της Ρωσίας, τον Γιέλτσιν. Οπως λέει ο λαός μας, «το αίμα (το ταξικό), νερό δεν γίνεται».

Προς κλιμάκωση της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης

Προς κλιμάκωση της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης
Κλιμακώνεται επικίνδυνα η ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και τη Ρωσία, αντιπαράθεση όπου θέλει να παίξει ρόλο και η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθεια της εγχώριας αστικής τάξης να αναβαθμιστεί γεωστρατηγικά στην ευρύτερη περιοχή, παράσχοντας κάθε είδους υπηρεσίες και διευκολύνσεις, εμπλέκοντας έτσι βαθύτερα το λαό στους κινδύνους μιας γενικότερης ανάφλεξης. Τα σχέδια της τέτοιας κλιμάκωσης φάνηκαν ξεκάθαρα την Πέμπτη, πρώτη μέρα του συνεδρίου, με θέμα «Αναζητώντας ένα "Modus Vivendi" στις σχέσεις μεταξύ Δύσης και Ρωσίας» που διεξήχθη στην Αθήνα, με διοργανωτή το Ελληνικό Ιδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) και την υποστήριξη της Διεύθυνσης Δημόσιας Διπλωματίας του ΝΑΤΟ. Σημειωτέον, η χτεσινή, δεύτερη μέρα του συνεδρίου, ήταν κλειστή για τον Τύπο, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για το τι συζητήθηκε κεκλεισμένων των θυρών. Επιπλέον, στο συνέδριο αποτυπώθηκε η πρόθεση του ΝΑΤΟ να αναπτύξει τη δράση του εντονότερα σε όλη την ευθεία από το Αφγανιστάν έως τη Βόρεια Αφρική προς προώθηση και προστασία των ευρωατλαντικών μονοπωλίων. Ενδεικτικά σε ό,τι αφορά τις τοποθετήσεις της πρώτης μέρας, ο πρέσβης Θρ. Σταματόπουλος, υψηλόβαθμο στέλεχος της ΝΑΤΟικής ιεραρχίας στις Βρυξέλλες, εστιάζοντας κι αυτός στις σχέσεις Δύσης - Ρωσίας, έκανε μια αναδρομή στα γεγονότα της Ουκρανίας και δικαιολόγησε τη στάση του ΝΑΤΟ στην υπόθεση, λέγοντας μάλιστα ότι τα προηγούμενα χρόνια η Δύση έκανε ό,τι μπορούσε για να εντάξει τη Ρωσία στο ευρωατλαντικό σύστημα ασφαλείας, αύξησε τους «G7» σε 8, ενέταξε ρωσικές δυνάμεις σε ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις, π.χ. στο Αφγανιστάν, ή στην καταπολέμηση της πειρατείας ή της τρομοκρατίας κ.ο.κ. Ωστόσο, όπως υποστήριξε, η Ρωσία δεν ανταποκρίθηκε, πήρε μέτρα στην αντίθετη κατεύθυνση και δημιουργεί «εκνευρισμό» - όπως είπε - καταρχάς στους γείτονές της.
***
Για το μέλλον και μπρος στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ τον Ιούλη στη Βαρσοβία, προδιέγραψε ότι θα ληφθούν αποφάσεις για πλήρη ενεργοποίηση της επίλεκτης στρατιωτικής δύναμης του ΝΑΤΟ «Αιχμή του Δόρατος», μεγαλύτερης διάρκειας ασκήσεις του ΝΑΤΟ, εκ περιτροπής ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων από τα κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ στα κράτη - μέλη του που συνορεύουν με τη Ρωσία. Το ΝΑΤΟ, συμπλήρωσε, είναι διατεθειμένο να έρθει σε συνεννόηση με τη Ρωσία σε όλα τα πεδία όπου υπάρχουν κοινά συμφέροντα, αρκεί αντίστοιχη διάθεση να δείξει και η Ρωσία. Ο ίδιος δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στις προκλήσεις που «το ΝΑΤΟ έχει να αντιμετωπίσει»: τους ισλαμιστές στη Συρία, το Ιράκ και τη Λιβύη. Επίσης, εστίες έντασης στη ζώνη της Σαχάρας. «Εχουμε ήδη αναπτύξει δυνάμεις στην Ιορδανία και αλλού, έχουμε δεχτεί αντίστοιχα αιτήματα να παράσχουμε βοήθεια από Τυνησία και τα εξετάζουμε» είπε ενδεικτικά ο Σταματόπουλος. Παραπέρα, η Ινώ Αφεντούλη, στέλεχος της Διεύθυνσης Δημόσιας Διπλωματίας του ΝΑΤΟ, επίσης μίλησε για ζητήματα κοινού συμφέροντος που πρέπει να διερευνηθούν. Αναγνώρισε, βέβαια, ότι το κλίμα στις σχέσεις των κρατών του ευρωατλανικού άξονα με τη Ρωσία δεν είναι ιδιαίτερα θερμό. Θύμισε ότι το ΝΑΤΟ πήρε επιπλέον μέτρα να «προστατέψει» τα μέλη του από κάθε «απειλή» και υπογράμμισε ότι θα συνεχίσει να το κάνει όσο κρίνει ότι υπάρχει τέτοια «απειλή». Αναφέρθηκε, άλλωστε, στις «ενέργειες» της Ρωσίας σε Γεωργία, Ουκρανία και Μολδαβία, δίνοντας το θεωρητικό υπόβαθρο όπου το ΝΑΟ παίρνει τέτοια μέτρα. Παράλληλα, κάλεσε σε «διεθνή δράση» για την αντιμετώπιση των «προκλήσεων» σε όλη την ευθεία από το Αφγανιστάν έως τη Βόρεια Αφρική. Σημειωτέον, στη διαδικασία ερωτοαπαντήσεων που ακολούθησε τις προαναφερόμενες εισηγήσεις, μπήκαν από μέλη του πολυεθνικού ακροατηρίου - στελέχη από διάφορες υπηρεσίες, οργανώσεις, ινστιτούτα, και δομές - ζητήματα όπως αυτά των ενεργειακών αγωγών και των αντικρουόμενων συμφερόντων πού τρέχουν κατά μήκος τους, αλλά και που ακριβώς οριοθετούν τα σύνορα της λεγόμενης Δύσης: στην Ουκρανία, στη Γεωργία, ίσως στο Αζερμπαϊτζάν;
***
Από Ρωσίδα συμμετέχουσα στο συνέδριο ειπώθηκε, εξάλλου, ότι η περίοδος η πιο αποδοτική από πλευράς οικοδόμησης εμπιστοσύνης μεταξύ Δύσης - Ρωσίας, ήταν η περίοδος του Γκορμπατσόφ στο τιμόνι της ΕΣΣΔ... Εξάλλου, Ρώσος συμμετέχων περιέγραψε την οπτική του Κρεμλίνου ότι η διεύρυνση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ με πρώην σοσιαλιστικά κράτη ήταν λίγο - πολύ εχθρική κίνηση. Κάτι που έσπευσε να αποκηρύξει ο ΝΑΤΟικός αξιωματούχος Σταματόπουλος, ενώ λίγο αργότερα κι απαντώντας σε σχετικό ερώτημα Ουκρανού διπλωμάτη, τόνισε με έμφαση ότι κάθε χώρα έχει το δικαίωμα να ζητήσει ένταξή της σε όποιον οργανισμό ασφάλειας θέλει, χωρίς να χρειαστεί έγκριση κανενός «τρίτου», παραπέμποντας σε ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, με ό,τι αυτό μπορεί να προκαλέσει παραπέρα. Προφανώς, τίποτε από τα προαναφερόμενα δεν πρόκειται να λειτουργήσει «κατευναστικά», όπως λένε τα τέτοια επιτελεία, όποτε αναζητούν μια εξισορρόπηση των μεταξύ τους διαφορών. Κάθε άλλο, προετοιμάζονται για τα χειρότερα, τα οποία πληρώνουν πάντα οι λαοί, ακόμα και με το ίδιο τους το αίμα. Εξ ου και ο ελληνικός λαός πρέπει όχι απλά να μη φανεί συμμέτοχος, αλλά και να αντιπαλέψει τα τέτοια σχέδια και την απόφαση της κυβέρνησης να βάλει πλάτη σ' αυτά για τα συμφέροντα των αστών.

Τα «ανεκτά» όρια

Τα «ανεκτά» όρια
Μιλώντας, προχτές, στη Βουλή για τους αγροτικούς αγώνες, ο αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Μάρκος Μπόλαρης, εμφανίστηκε σαν θεματοφύλακας του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος στη διαμαρτυρία, στην οποία, όμως, θα «πρέπει να εκφραστούν αντιθέσεις, να κατατεθούν επιχειρήματα, να γίνει διάλογος, να λειτουργήσει η δημοκρατία».
Σ' αυτό το πνεύμα, καταδίκασε τους αγώνες που, κατά την ερμηνεία της κυβέρνησης, «εκφεύγουν από τη συνταγματική, τη νόμιμη, τη δημοκρατική λειτουργία». Αλλα στελέχη της κυβέρνησης λένε, με κάθε αφορμή, ότι θέλουν το λαό να διαδηλώνει στους δρόμους, για να δυναμώσει η διαπραγματευτική της ισχύς απέναντι στην τρόικα.
Αυτές είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, σε ό,τι αφορά τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στις εργατικές - λαϊκές αντιδράσεις που προκαλεί η πολιτική της, με αιχμή το Ασφαλιστικό. Αν πάρουμε τοις μετρητοίς αυτά που λέει ο υπουργός, προκύπτει ότι τα μόνα μέσα διαμαρτυρίας που αναγνωρίζει η κυβέρνηση σε όσους θίγονται από την αντιλαϊκή πολιτική της, είναι η «ανταλλαγή επιχειρημάτων» και ο «διάλογος»!
Αλλά και εκεί που εμφανίζεται να ενθαρρύνει τις κινητοποιήσεις, δε διστάζει να πει ότι «καλοί» αγώνες είναι αυτοί που γίνονται για να τη στηρίξουν στη διαπραγμάτευση και όχι, βέβαια, αυτοί που την βάζουν απέναντι για την αντιλαϊκή πολιτική της.
Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, η κυβέρνηση προσπαθεί να βάλει τα όρια που τη βολεύουν στο περιεχόμενο και στη μορφή των λαϊκών κινητοποιήσεων και μ' αυτόν τον τρόπο να τις ενσωματώσει στους πολιτικούς της σχεδιασμούς.
Το ίδιο κάνει και η ΝΔ, η οποία αναφέρει σε ανακοίνωσή της: «Συμμεριζόμαστε απολύτως την αγωνία των αγροτών και κατανοούμε την αγανάκτηση που δημιουργούν η αναξιόπιστη πολιτική και οι ατυχείς χειρισμοί της κυβέρνησης. Ολα αυτά, όμως, στην έκφρασή τους, πρέπει να έχουν σεβαστά από όλους όρια: Το σεβασμό της ελευθερίας του άλλου και την ανάγκη της ανεμπόδιστης λειτουργίας της οικονομικής ζωής του τόπου».
Η ΝΔ παρουσιάζει τα εξοντωτικά φορολογικά και αντιασφαλιστικά μέτρα ως αποτέλεσμα της αναξιοπιστίας και της αναποτελεσματικότητας της κυβέρνησης και καλεί τους αγρότες μ' αυτό το κριτήριο να διαμορφώσουν το περιεχόμενο των αιτημάτων τους. Κρύβει, δηλαδή, ότι τα μέτρα που προωθούνται τώρα, όπως και αυτά που νομοθέτησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, είναι στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου που και η ίδια υπηρετεί.
Εκτός όμως απ' αυτό, η ΝΔ βάζει κι αυτή τα δικά της «ανεκτά» όρια στις μορφές πάλης, λέγοντας ότι πρέπει να διασφαλίζεται η «ανεμπόδιστη λειτουργία της οικονομίας». Η πολιτική των δύο κομμάτων συμπίπτει στους εξής στόχους: Διασφάλιση της σταθερότητας στην εφαρμογή της αντιλαϊκής επίθεσης, θωράκιση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, προσήλωση στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Αυτή τη γραμμή, που αντανακλά το γενικό συμφέρον και τους στόχους του κεφαλαίου, προσπαθούν να την περάσουν στο κίνημα, και με τις δυνάμεις που δρουν στα συνδικάτα και τους άλλους φορείς. Είναι φανερό ότι μια τέτοια γραμμή υπονομεύει τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα και χρειάζεται να απομονωθεί, να ηττηθεί.
Για να έχουν οι αγώνες αποτελεσματικότητα και προοπτική, το περιεχόμενο και οι μορφές πάλης χρειάζεται να υπηρετούν το στόχο της ανασύνταξης του κινήματος, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την πολιτική του. Ετσι θα ακυρώνεται η προσπάθεια της αστικής τάξης και των κομμάτων της να χειραγωγήσουν τους αγώνες, να τους υποτάξουν στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και της αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος.

TOP READ