18 Νοε 2012

Η καπιταλιστική κρίση χτυπά το γερμανικό Τύπο Μετά την πτώχευση της «Frankfurter Rundschau», αναστολή έκδοσης εξετάζουν οι «Financial Times Deutschland»


Η καπιταλιστική κρίση χτυπά το γερμανικό Τύπο
Μετά την πτώχευση της «Frankfurter Rundschau», αναστολή έκδοσης εξετάζουν οι «Financial Times Deutschland»

Η καπιταλιστική κρίση που ταλανίζει την Ευρώπη, πλήττει και το γερμανικό Τύπο. Μετά την κήρυξη πτώχευσης την περασμένη Τρίτη της «Frankfurter Rundschau», μίας από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της Γερμανίας, μία ακόμη μεγάλη γερμανική εφημερίδα, η «Financial Times Deutschland» εξετάζει το ενδεχόμενο αναστολής της κυκλοφορίας της.
 Σύμφωνα με το περιοδικό Focus, ο οίκος «Gruener und Jahr» (G+J) στον οποίο ανήκει η εφημερίδα εξετάζει το ενδεχόμενο διακοπής και άλλων δύο εκδόσεων και οι αποφάσεις θα ληφθούν την ερχόμενη Τετάρτη, στη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου της εταιρείας.
 Όπως σημειώνει το περιοδικό, η αναστολή των εκδόσεων θα έχει ως συνέπεια τις απολύσεις330 εργαζομένων. Οι FTD, από την έκδοσή τους έχουν ζημία 300 εκατομμυρίων ευρώ, ενώ μόνο για το 2012, η G+J αναμένει απώλειες περίπου 15 εκατομμυρίων ευρώ και για τις τέσσερις οικονομικές εκδόσεις της (FTD, Capital, Boerse Online και Impulse). Από αυτές, είναι πιθανόν να διασωθεί μόνον το περιοδικό «Capital» και 20 εργαζόμενοι. Σήμερα οι οικονομικές εκδόσεις της G+J απασχολούν 350 άτομα, εκ των οποίων 200 δημοσιογράφοι.
 Η «κεντροαριστερή» «Frankfurter Rundschau» έχει προσωπικό 500 άτομα και ημερήσια κυκλοφορία 120.000 φύλλα ημερησίως. Ιδρύθηκε το 1945 και ήταν μία από τις πρώτες γερμανικές εφημερίδες που έλαβαν άδεια από τον αμερικανικό Στρατό έπειτα από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αιτία για την πτώχευση της εφημερίδας, σύμφωνα με την ιδιοκτήτρια εταιρεία είναι «οι τεράστιες απώλειες εσόδων στους τομείς της διαφήμισης και των εκδόσεων».
 Να σημειωθεί ότι την προηγούμενη εβδομάδα, η μεγαλύτερη ισπανική εφημερίδα, η «El Pais» απέλυσε 129 εργαζόμενους.

Μια μαρτυρία από το κολαστήριο της ΓΑΔΑ


Μια μαρτυρία από το κολαστήριο της ΓΑΔΑ
Posted by marasagis 

Το κείμενο που ακολουθεί περιέχει αποσπάσματα από την απομαγνητοφωνήμενη συζήτηση με μία από τις συντρόφισσες που συνελήφθησαν στην αντιφασιστική μοτοπορεία στις 30/9. Στέκεται σκόπιμα στο γεγονός των βασανιστηρίων που ασκήθηκαν μέσα στην Ασφάλεια – και που τόσο λυσσαλέα το κράτος προσπάθησε να συγκαλύψει, φτάνοντας στα άκρα της γελοιότητας. Γνωρίζουμε καλά πως όσα συνέβησαν δεν αποτελούν παρέκκλιση. Η δημοσιοποίησή τους αποσκοπεί στο να μεταφέρει τις εμπειρίες των συντρόφων και να σπάσει τη σιωπή που επιτρέπει την επανάληψή τους. Τα όσα συνέβησαν έγιναν η αφορμή να καταδειχτούν πράγματα αυτονόητα, αλλά συστηματικά αποσιωπημένα: Ότι τα φασιστικά πογκρόμ δεν θα μπορούσαν να σταθούν χωρίς τη βοήθεια της αστυνομίας, που σπεύδει να χτυπήσει όσους στήνουν κοινωνικά αναχώματα στη δράση των ναζιστικών συμμοριών. Ότι το κράτος δεν είναι “ουδέτερο” ανάμεσα σε “ακροκινούμενες ομάδες”, όπως συχνά διατείνεται η προπαγάνδα του, εξομοιώνοντας τους ανθρώπους που παλεύουν ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα με τα φασιστικά τομάρια που υπηρετούν τα αφεντικά, χτυπώντας αγωνιστές και τις πιο ευάλωτες κοινωνικά και ταξικά ομάδες. Και από την άλλη, ότι η κρατική τρομοκρατία και η καταστολή, τα μοναδικά όπλα που έχει να αντιπαρατάξει ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, δεν είναι αρκετά για να καταπνίξουν την αξιοπρέπεια, την αντίσταση και την αλληλεγγύη. Γιατί η αποκάλυψη της κτηνωδίας δεν είναι αιτία υποταγής, είναι λόγος αφύπνισης και εξέγερσης συνειδήσεων.

ΕΡ: Θέλεις να ξεκινήσεις κατευθείαν περιγράφοντας τα γεγονότα της μοτοπορείας;

ΑΠ: Την Κυριακή 30 Σεπτέμβρη έγινε η τρίτη αντιφασιστική μοτοπορεία. Είχαν προηγηθεί άλλες δύο μέσα στον Σεπτέμβρη. Η πρώτη στις γειτονιές του Μεταξουργείου, του Αγίου Παύλου και της Ομόνοιας, και η δεύτερη στο Μοναστηράκι, την Ερμού και το Θησείο. Εκείνη την ημέρα ξεκινήσαμε από τα Εξάρχεια κατά τις 8 το βράδυ και κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Αμερικής και τους γύρω δρόμους. Σκοπός της πορείας ήταν να δώσει δύναμη στους μετανάστες λίγες μέρες μετά το ρατσιστικό πογκρόμ. Η αλήθεια είναι ότι όταν περάσαμε από τις γειτονιές αυτές, υπήρχε απίστευτος ενθουσιασμός από τους μετανάστες. Ύψωναν τις γροθιές τους, χειροκροτούσαν, έκαναν το σήμα της νίκης, μας έλεγαν “ευχαριστώ”. Αυτό ήταν λίγα λεπτά προτού δεχτούμε την επίθεση. Είναι η τελευταία εικόνα που θυμάμαι πριν την επίθεση της αστυνομίας.

ΕΡ: Εκείνη τη στιγμή ήταν περίπου 80 μηχανάκια;

ΑΠ: Ναι, δικάβαλα τα περισσότερα, δηλαδή γύρω στα 150 άτομα.

ΕΡ: Και η αστυνομία;

ΑΠ: Δεν βλέπαμε καθαρά επειδή ήταν βράδυ και χτυπούσανε τα φώτα από τις μηχανές τους. Όταν φτάσαμε στη ζώνη που είχε γίνει το πογκρόμ, που είχαν βγει οι φασίστες και σπάγανε μαγαζιά μεταναστών, οι Δελτάδες ήταν αρκετοί. Είχαμε κάνει στάση στη Φυλής και φωνάζαμε συνθήματα. Δεν ξέρω ακριβώς πώς ξεκίνησε γιατί ο όγκος της πορείας ήταν μεγάλος και ο δρόμος στενός, τα μηχανάκια δηλαδή ήταν απλωμένα σε μεγάλο μήκος. Άκουσα στο πίσω μέρος της πορείας τα μπαμ-μπουμ από τις κρότου-λάμψης, οι οποίες έπεφταν συνεχόμενα η μία μετά την άλλη. Επειδή οι μπάτσοι ακολουθούσαν την πορεία, βρίσκονταν στο τέλος της. Οπότε η επίθεση έγινε από εκεί. Επικράτησε χαμός. Υπήρχε παντού καπνός από αυτά που μας ρίχνανε, δεν μπορούσαμε καθαρά να δούμε ο ένας τον άλλον. Οι κρότου-λάμψης σκάγανε δίπλα μας, πάνω μας, παντού. Πίσω οι μπάτσοι χτυπούσαν με τα γκλομπ. Δεξιά και αριστερά ήταν παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Πολλά μηχανάκια είχαν ακινητοποιηθεί, δεν μπορούσαν να προχωρήσουν λόγω του όγκου της πορείας. Αυτό κράτησε κάμποσα λεπτά. Κάπως προσπαθήσαμε να προχωρήσουμε ώστε να μην υπάρξουν άλλοι τραυματίες. Εμένα με σταμάτησε λίγο πιο κάτω ένα περιπολικό μαζί με τον οδηγό από το μηχανάκι που επέβαινα. Και οδηγούμαστε στη ΓΑΔΑ. Όταν φτάνω στη ΓΑΔΑ, βλέπω άλλα 13 άτομα, τα οποία ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση, πάρα πολύ χτυπημένα. Κάποιοι αιμορραγούσαν από το κεφάλι, κάποιοι από χέρια και πόδια. Υπήρχε πολύ αίμα. Κάποιοι δεν μπορούσαν να περπατήσουν.

ΕΡ: Πού ακριβώς σας πήγαν;

ΑΠ: Ήμασταν στον έκτο όροφο, έξω από τα γραφεία, στο διάδρομο. Είχε δύο πάγκους. Κάποια παιδιά είχαν χειροπέδες και αιμορραγούσαν ταυτόχρονα. Ζητούσαμε χαρτί για να σταματήσει το αίμα και δεν μας δίνανε καθόλου. Έτυχε και είχα ένα πακέτο χαρτομάντιλα μαζί μου και προσπάθησα να βοηθήσω, δηλαδή να μαζέψουμε λίγο το αίμα. Το πακέτο όμως δεν έφτανε γιατί δεν ήταν μόνο ένας, ήταν πολλοί που αιμορραγούσαν. Και οι μπάτσοι όταν ζητούσαμε χαρτί λέγανε “δεν θα έχετε τίποτα, θα κάτσετε όπως είστε”. Όσο περνούσε η ώρα κατέφταναν κι άλλοι της Δέλτα. Στην άκρη από τους πάγκους είχε ένα γραφειάκι, και ήταν όλοι μαζεμένοι εκεί. Μας φώναζαν και έγραφαν σε ένα χαρτί τι ρούχα φοράμε, γενικά, την περιγραφή μας. Έτσι έγιναν οι δήθεν αναγνωρίσεις για να έχουν το χρόνο να “μαγειρέψουν” πού θα γράψουν ότι συνέλαβαν τον καθένα μας και κάτω από ποιες συνθήκες. Όλα αυτά τα μάθαμε στη συνέχεια, αφού είδαμε τις κατηγορίες που μας αποδίδουν. Είναι τελείως ψέματα, δηλαδή εκτός του ότι έχουν κάνει λάθη για τον τόπο σύλληψης, έχουνε κάνει λάθη ακόμα και στις περιγραφές. Ούτε αυτό δεν μπόρεσαν να κάνουνε σωστά!

ΕΡ: Καλά, είναι σαφές ότι οι κατηγορίες δεν ευσταθούν. Απλά πήραν εντολή να χτυπήσουν την πορεία και συνέλαβαν όποιον μπορούσαν την ώρα που αυτή αποχωρούσε, ακόμα και σε μεγάλη απόσταση. Το “αδίκημα” στην ουσία είναι η συμμετοχή σε μια αναρχική αντιφασιστική πορεία.

ΑΠ: Ο σκοπός τους αυτός ήτανε: να χτυπήσουν την πορεία, ιδίως στο σημείο εκείνο που είχε προηγηθεί το πογκρόμ. Οπότε, το κατηγορητήριο που φτιάξανε μετά με ένα σωρό κακουργήματα δεν στέκει. Αντίθετα, όλος ο κόσμος ήταν πολύ σοβαρά τραυματισμένος σε όλα τα σημεία του σώματος. Όπως είχαμε και την περίπτωση του taser σε ένα παιδί. Στη διάρκεια της σύλληψής του, χτυπήθηκε με όπλο taser στην πλάτη. Όπως μας είπε, εκείνη τη στιγμή παρέλυσε όλο του το σώμα και έπεσε κάτω. Και τον είδαμε και στη ΓΑΔΑ μετά, έχει μια τρύπα στην πλάτη από το taser, βαθιά πληγή. Τέλος πάντων, περνούσαν πολλές ώρες που εμείς περιμέναμε εκεί, στους πάγκους. Επίσης, δεν είχαμε νερό. Δεν είχαμε τίποτα, μας είχανε πάρει όλα μας τα πράγματα. Όταν ζητήσαμε νερό, μας αρνήθηκαν. Βρίσκουμε από τα σκουπίδια ένα μικρό μπουκαλάκι νερού και ένα δεύτερο κάτω από έναν πάγκο. Και έχουμε αυτά τα δύο πλαστικά μπουκαλάκια τα οποία γεμίζουμε μόνο όταν κάποιος από εμάς ζητάει να πάει τουαλέτα και κάποιος μπάτσος αποφασίσει να τον συνοδεύσει. Γιατί, με διάφορες προφάσεις, το αρνούνται και αυτό. Έτσι, νερό πίναμε μια γουλιά ο καθένας από τους 15 κάθε 2-3 ώρες. Δίπλα υπήρχε μια πόρτα και έμπαιναν σ’ ένα γραφείο ένας-ένας οι Δελτάδες για να δώσουν κατάθεση. Ήταν γύρω στους 30, οι οποίοι κάθονταν οι περισσότεροι γύρω από αυτό το γραφειάκι που ανέφερα, απέναντί μας, και οι υπόλοιποι κατά μήκος του διαδρόμου. Εκεί ακούσαμε τα πάντα. Είναι δύσκολο να τα θυμηθώ. Απειλές του τύπου “Θα δείτε με ποιον τα βάλατε” και “θα δείτε αν θα ξανακάνετε αντιφασιστική”, “πήγατε να τα βάλετε με τη Χρυσή Αυγή και θα δείτε. Κι εμείς Χρυσή Αυγή είμαστε”, “θα πεθάνετε όπως οι παππούδες σας στο Γράμμο και το Βίτσι”. Κάνανε σεξιστικά σχόλια για εμάς τις κοπέλες, πολύ χυδαία, πράγματα που δεν τα ακούς πουθενά και από κανέναν έξω στο δρόμο.

ΕΡ: Πόσες κοπέλες ήσασταν;

ΑΠ: Ήμασταν δύο κοπέλες. Είχαν εστιάσει το μένος τους σε εμάς, δηλαδή για αρκετές ώρες ασχολούνταν μόνο με εμάς, βρίζοντας και απειλώντας μας. Μετά αναφέρονταν σε νεκρούς αγωνιστές, στον Λάμπρο Φούντα, στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, στον Χριστόφορο Μαρίνο, λέγοντας ότι τώρα θα πάμε να τους βρούμε και οι υπόλοιποι. Μέσα σε όλα αυτά, ήταν ένας της Δέλτα, ψηλός, ο οποίος είχε δεμένο το αριστερό του χέρι. Από τη στολή ξεχωρίζανε ποιοι είναι της Δέλτα. Αυτός ερχόταν ανάμεσά μας, μας πατούσε τα πόδια με τις αρβύλες του, κάπνιζε και πέταγε τις στάχτες του πάνω μας. Μετά, βγάζει το κινητό του και αρχίζει και περνάει από πάνω μας. Τράβαγε φωτογραφίες και έλεγε “έχουμε τις διευθύνσεις σας, έχουμε τα ονόματά σας, τώρα έχουμε και τις φάτσες σας και τώρα θα τα έχει όλα και η Χρυσή Αυγή”. Όταν κάποιος από εμάς προσπαθούσε να αντισταθεί, και εννοώ φραστικά, να διαμαρτυρηθεί, τον χτυπούσε με μπουνιές και κλωτσιές.

ΕΡ: Αυτός ο συγκεκριμένος;

ΑΠ: Κυρίως αυτός χτύπαγε και οι άλλοι σιγοντάρανε. Βρίζανε, σηκώνονταν όρθιοι, έρχονταν πάνω από τα κεφάλια μας και ρίχνανε και αυτοί μπουνιές ή μας κολλούσαν τα κεφάλια στον τοίχο. Στο επίπεδο των βασανιστηρίων δεν είναι μόνο ο ξυλοδαρμός, είναι και οι απειλές, οι προσπάθειες εξευτελισμού. Κι αυτά βασανιστήρια είναι. Αλλά υπήρχε και σωματική βία. Όταν έβλεπα τα παιδιά που ήδη αιμορραγούσαν να τρώνε και άλλο ξύλο, δεν άντεχα. Περισσότερο χτυπημένος ήταν ένας που είχε ανοίξει το κεφάλι του και όλες τις ώρες αιμορραγούσε, πονούσε πολύ, φώναζε για γιατρό συνέχεια, και όταν μίλαγε τον χτυπούσαν. Δηλαδή όταν ζήταγε κάτι τον χτυπούσαν με γροθιές και σφαλιάρες. Επίσης, επειδή οι ώρες περνούσαν -είχαμε καταφέρει να κρατήσουμε ένα ρολόι και βλέπαμε την ώρα- κάποια στιγμή θέλαμε να κλείσουμε λίγο τα μάτια, να ξεκουραστούμε για δύο λεπτά. Είχαμε εξαντληθεί, ιδίως οι τραυματισμένοι. Το παιδί αυτό που έχανε αίμα από το κεφάλι, σε κάποια φάση έκλεισε τα μάτια του και ξάπλωσε. Δεν τον άφηναν, του φώναζαν “Σήκω πάνω, δεν θα κοιμηθείς, σήκω πάνω”. Ένα άλλο παιδί που ήταν χτυπημένο στο πρόσωπο, αιμορραγούσε πάνω από τη μύτη και από το χέρι. Άλλοι ήταν πολύ χτυπημένοι στην πλάτη, είχαν σημάδια από γκλομπ. Τους είχαν ρίξει κάτω στη σύλληψη και τους χτυπούσαν ενώ τους είχαν ακινητοποιημένους. Και ενώ ήταν πεσμένοι στο δρόμο τους τραβούσαν να τους βγάλουν τα κράνη με μανία, με κίνδυνο να τους πνίξουν, την ώρα που το κράνος ήταν δεμένο με το λουράκι στο λαιμό. Σημάδια από γκλομπ υπήρχαν σε όλα τα σημεία του σώματος: πλάτη, κοιλιά, πόδια, χέρια. Εγώ, έτσι όπως ήταν ο πάγκος, είχα μαζεμένα πάνω τα πόδια και σκυμμένο το κεφάλι στα γόνατά μου για να μην μπορούν να φωτογραφίσουν με το κινητό το πρόσωπό μου. Αυτός ο συγκεκριμένος Δελτάς έρχεται από πάνω μου και αρχίζει να μου τραβάει τα μαλλιά για να μου σηκώσει το κεφάλι και να με βγάλει φωτογραφία. Την πρώτη φορά που έγινε αυτό, ο διπλανός μου, ένας από τους κρατούμενους, διαμαρτυρήθηκε. Όταν διαμαρτυρήθηκε, έφαγε ξύλο. Τη δεύτερη φορά που πάλι πέρασε ο Δελτάς από εμένα, διαμαρτυρήθηκα εγώ. Και έφαγα εγώ ξύλο. Επειδή είχα τα χέρια μπροστά στο πρόσωπό μου με τους αγκώνες ψηλά, έτρωγα μπουνιές στο λαιμό. Όπου μπορούσε να με πετύχει επειδή δεν πετύχαινε καλά το πρόσωπό μου. Μου τραβούσε τα μαλλιά και έριχνε γροθιές και σφαλιάρες.

ΕΡ: Ο ίδιος; Αυτός που σας είχε πει ότι βγάζει φωτογραφίες για να τις στείλει στη Χρυσή Αυγή;

ΑΠ: Ναι, και τον θυμάμαι επειδή είχε δεμένο το χέρι του. Μετά άρχισε να τραβάει βίντεο. Την τρίτη φορά που έρχεται πάλι σ’ εμένα, απειλώντας ότι ξέρει το σπίτι μου και πού μένω, εγώ πάλι δεν σήκωσα το κεφάλι μου και πάλι άρχισε να με χτυπάει. Εκεί ξέσπασα. Τον έσπρωξα να φύγει από πάνω μου και άρχισα και φώναζα και ούρλιαζα να μας αφήσει ήσυχους, ότι μας έχουν συλλάβει και δεν έχουν κανένα δικαίωμα να το κάνουν αυτό. Μέσα σε όλο το χαμό δεν θυμάμαι τι ακριβώς έλεγα, πάντως φώναζα πολύ δυνατά. Και έτσι, από τις φωνές μου, βγήκε στο διάδρομο ένας με πολιτικά, ίσως ο αξιωματικός υπηρεσίας, ο οποίος τον συγκράτησε για να μη μου επιτεθεί ξανά και λέει στους Δελτάδες ότι όσοι έχουν ήδη καταθέσει να αποχωρήσουν. Που σημαίνει ότι τόσες ώρες είχαν ήδη καταθέσει οι περισσότεροι και απλώς κάθονταν εκεί για να συνεχίζεται αυτό το πράγμα. Και από εκείνη τη στιγμή έφυγε αυτός. Παρέλειψα να πω ότι ο συγκεκριμένος δεν ήταν ο μόνος που τράβαγε βίντεο και φωτογραφίες. Αυτός είχε το πιο κοντινό πλάνο επειδή περιφερόταν ανάμεσά μας. Οι άλλοι που κάθονταν στο γραφείο βιντεοσκοπούσαν τον συνάδελφό τους να κάνει αυτά που έκανε σ’ εμάς. Δεν συνεχίστηκε άλλο ο ξυλοδαρμός, αλλά συνέχισαν τα υπόλοιπα. Είχαν ένα λέιζερ με κόκκινη ακτίνα την οποία την έριχναν στα μάτια μας μόλις τα κλείναμε λίγο να ξεκουραστούμε. Μετά κλείνανε τα φώτα του διαδρόμου και άνοιγαν έναν φακό και τον ρίχνανε πάνω μας λέγοντας “να, έτσι γίνεται η σωστή ανάκριση” και “τώρα θα σου δείξω εγώ πως γίνεται”. Και πάλι ερχόταν κάποιος από αυτούς ανάμεσά μας, με το φακό, ενώ ήταν σβηστά τα φώτα. Επίσης, πείραζαν επίτηδες τα κλιματιστικά, με αποτέλεσμα μία να παγώνουμε και μία να ζεσταινόμαστε. Σταμάτησα πλέον να ζητάω να πάω στην τουαλέτα γιατί όταν με πήγαιναν, στον διάδρομο κάθονταν κι άλλοι ασφαλίτες και Δελτάδες, και όταν περνούσα ανάμεσά τους άκουγα τα χειρότερα. Δηλαδή σεξιστικά, υβριστικά, απειλές, τα πάντα. Και ήταν και κάποιοι με στημένα τα κινητά τους έτοιμα να με φωτογραφίσουν καθώς προχωρούσα.

ΕΡ: Πότε σταμάτησε αυτό;

ΑΠ: Κατά τις 7 το πρωί, τότε που έφυγαν οι τελευταίοι Δελτάδες. Και είχαμε συλληφθεί λίγο μετά τις 9 το βράδυ. Όλες αυτές τις ώρες επαφή με δικηγόρο δεν είχαμε. Οι δικηγόροι ήρθανε για λίγο στις 3 το μεσημέρι της Δευτέρας. Στον έκτο όροφο της ΓΑΔΑ ήμασταν περίπου 19 ώρες. Τον σύντροφο που ήταν πολύ χτυπημένος τον πήγανε στο νοσοκομείο τη Δευτέρα το πρωί. Έκανε ράμματα στο κεφάλι, τον δέσανε με επιδέσμους και είχε σπασμένο χέρι. Τους άλλους τραυματίες δεν τους είδε γιατρός. Πήγαν κατευθείαν την Τρίτη στον ιατροδικαστή. Ξέχασα να πω κάτι: Όταν ήμασταν στον έκτο μας ζητούσαν ένα-έναν να μπει σε ένα γραφείο και να τον ψάξουν. Δηλαδή να του κάνουν σωματικό έλεγχο, να γδυθεί. Οπότε έγινε ήδη σωματικός έλεγχος την Κυριακή το βράδυ. Ύστερα πήγαμε στη Σήμανση και στην Εισαγγελία. Η εισαγγελέας μας είπε ότι μέχρι την Πέμπτη κρατούμαστε. Όταν γυρίζουμε στην Ασφάλεια, μας ανεβάζουν στον έβδομο όροφο όπου είναι τα κρατητήρια. Εκεί μας φωνάζουν ξανά έναν-έναν για να μας κάνουν σωματικό έλεγχο. Διαμαρτυρήθηκα και είπα ότι δεν έχει κανένα νόημα δεύτερος έλεγχος, αφού συνέχεια συνοδεύομαι από αστυνομικούς. Μου λένε ότι έτσι είναι ο κανονισμός, με παίρνει μια μπατσίνα και με οδηγεί σε έναν χώρο – πριν τα κρατητήρια έχει κάτι γραφεία και δεξιά έχει ένα δωματιάκι σαν αποθήκη. Μπαίνω και περιμένω να κλείσει η πόρτα. Και μου λέει αυτή ότι η πόρτα δεν κλείνει και ότι θα με ψάξει έτσι. Της λέω “τι είναι αυτά που λες; Θα με ψάξεις με ανοιχτή την πόρτα;” Απέναντι ακριβώς ήταν ένα γραφείο που καθόταν κανονικά ο μπάτσος που δούλευε και απ’ έξω πηγαινοέρχονταν κι άλλοι μπάτσοι στα κρατητήρια και στα γραφεία. Ήμασταν ακριβώς απέναντι, δεν υπήρχε τίποτα το διαχωριστικό, ήμουν μπροστά από μια ανοιχτή πόρτα.

ΕΡ: Παρόμοιες καταγγελίες έγιναν και από τους προσαχθέντες και τους συλληφθέντες της Δευτέρας, όταν χτυπήθηκε από τα ΜΑΤ η συγκέντρωση αλληλεγγύης μέσα στα δικαστήρια της Ευελπίδων.

ΑΠ: Ναι, προσήγαγαν 25 άτομα και από αυτούς συνέλαβαν τέσσερις. Η μία ήταν κοπέλα, την έφεραν αργότερα στα κρατητήρια μαζί μας.

Θέλω να πω ότι αυτό που ήταν πάρα πολύ σημαντικό για εμάς ήταν ότι και την πρώτη μέρα που οδηγηθήκαμε στον εισαγγελέα και την Πέμπτη και την Παρασκευή – όταν μετά από 20 ώρες στα δικαστήρια αφεθήκαμε ελεύθεροι με εγγυήσεις και περιοριστικούς όρους – όλες αυτές τις μέρες η αλληλεγγύη που εισπράξαμε από τον κόσμο μάς έδωσε απίστευτη δύναμη. Δηλαδή το ότι βλέπαμε τους συντρόφους μας να φωνάζουν συνθήματα, έτσι παίρναμε δύναμη. Χωρίς την αλληλεγγύη δεν ξέρω πραγματικά αν θα μπορούσαμε να σταθούμε το ίδιο δυνατοί όπως σταθήκαμε τώρα.

Τέλος, θέλω να επισημάνω ότι ο λόγος που αναφερόμαστε και καταδεικνύουμε τα βασανιστήρια από τους μπάτσους δεν εντάσσεται σε καμιά λογική θυματοποίησης. Το κράτος από πάντα προσπαθούσε και θα συνεχίζει την προσπάθεια τρομοκράτησης με οποιοδήποτε μέσο διαθέτει. Αυτό που αναλογεί σε εμάς είναι να αναδείξουμε τα γεγονότα και μέσα από αυτά να γίνουμε ακόμα πιο συνειδητοποιημένοι, ακόμα πιο δυνατοί στον αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα που μας επιβάλλουν.

ΜΑΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ, Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης και Δράσης νο 64, Νοέμβρης 2012

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1437254

Γερμανία: Άστεγοι, άνεργοι και φτωχοί στις πόλεις


Γερμανία: Άστεγοι, άνεργοι και φτωχοί στις πόλεις




Γερμανία: Άστεγοι, άνεργοι και φτωχοί στις πόλεις



Η Γερμανία έχει επιβιώσει της οικονομικής κρίσης στην Ε.Ε. πολύ καλύτερα από τις χώρες του Νότου. Παρόλα αυτά, η ανάπτυξη αφήνει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού πίσω της, καθώς οι πρόσφατες μελέτες, που παρουσιάζει το Spiegel, δείχνουν ότι στις αστικές περιοχές η φτώχεια αυξάνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς. Μιλώντας στο tvxs.gr, ο Γιάννης Παπαδημητρίου, δημοσιογράφος στην Deutsche Welle και στην Tageszeitung, σχολίασε ότι το πρόβλημα διαφοροποιείται από πόλη σε πόλη, όπως επίσης και η οπτική γωνία των πολιτικών κομμάτων πάνω σε αυτό. 

Μια γυναίκα βγαίνει από το σπίτι της στο Duisburg, το οποίο είναι η τρίτη κατά σειρά πόλη με την περισσότερη φτώχεια στην Γερμανία για το 2011, με ποσοστό 23,5%. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της έρευνας του Οικονομικού και Κοινωνικού Ερευνητικού Ινστιτούτου, τμήμα του Ιδρύματος Hans Böckler, που ανέλυσε τα δεδομένα των 15 πολυπληθέστερων πόλεων της Γερμανίας.




Ο δείκτης φτώχειας στην Γερμανία είναι στατιστικός και θεωρεί φτωχό όποιον έχει εισόδημα κάτω του 60% του οριακού εισοδήματος. Αυτό το ελάχιστο εισόδημα ορίζεται αυτή τη στιγμή στα 848 ευρώ «καθαρά», για κάποιον που ζει μόνος του και δεν έχει οικογενειακές υποχρεώσεις.

«Αυτό το ποσό στην Ελλάδα είναι μεγάλο. Για την Γερμανία, όμως, είναι πολύ μικρό. Έτσι η φτώχεια στην Γερμανία αποτελεί θέμα οπτικής γωνίας, που εξελίσσεται σε πολιτική αντιπαράθεση. Κάποιες πολιτικές δυνάμεις, κυρίως οι Φιλελεύθεροι που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, εξαιτίας των διαφοροποιήσεων αυτών αμφισβητούν τα αποτελέσματα των ερευνών. Δεν θεωρούν ότι πρέπει να κρίνονται οι Γερμανοί φτωχοί με καθαρά 848 ευρώ συγκριτικά με τα εισοδήματα στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες», δηλώνει ο κ. Παπαδημητρίου.

Όπως επισημαίνει ο ίδιος στα αστικά κέντρα είναι πιο εμφανή τα φαινόμενα αυτά. Υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται στους δρόμους και στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, άλλοι που ζητιανεύουν, άλλοι που ψάχνουν στα σκουπίδια.

Οι ερευνητές βρήκαν ότι το υψηλότερο ποσοστό φτώχειας σε αστικό περιβάλλον βρίσκεται στην ανατολική πόλη της Λειψίας, με 25% το 2011. Το 2009 το ποσοστό αυτό ήταν 27,2%. Ιδιαίτερα ανησυχητικό ήταν ότι η φτώχεια αυξήθηκε παρόλο που η ανεργία μειώθηκε – ίσως εξαιτίας των ιδιαίτερα χαμηλών μισθών σε μια χώρα που δεν έχει θεσπίσει κατώτατο μισθό.



Ένας άντρας, που δουλεύει για την οργάνωση αλληλεγγύης προς τους άστεγους Suppenengel (Οι Άγγελοι με την Σούπα), μιλά με άστεγους της Βρέμης. Η βόρεια πόλη – λιμάνι σημειώνει ποσοστό φτώχειας το 2011 21,3% - αρκετά υψηλότερο από τον εθνικό μέσο όρο του 15,1%.



Οι φτωχοί στο Ανόβερο αποτελούν το 22,6% του πληθυσμού της βόρειας πόλης. Εδώ άνθρωποι περιμένουν στην ουρά για να επιστρέψουν άδεια μπουκάλια. Πολλοί φτωχοί μαζεύουν μπουκάλια για να μπορέσουν να ισορροπήσουν τα πράγματα.

«Η κοινωνία το αντιλαμβάνεται αυτό που συμβαίνει και απασχολεί τα ΜΜΕ. Εργαλεία κοινωνικής πρόνοιας υπάρχουν. Αλλά δεν είναι σίγουρο ότι χρησιμοποιούνται στο μέγιστο βαθμό. Κάποιος που είναι άνεργος θα πάρει κρατική βοήθεια χωρίς χρονικούς περιορισμούς», εξηγεί ο Γιάννης Παπαδημητρίου. «Υπάρχουν όμως αυστηρές προϋποθέσεις. Εάν για παράδειγμα αρνηθεί δυο ή τρεις προτάσεις για εργασία τότε σταματά να λαμβάνει το επίδομα. Όταν, όμως, κάποιος παίρνει επίδομα και γύρω του κυκλοφορεί πλούτος το αντιλαμβάνεται σαν πρόβλημα», συμπληρώνει.

Στην Γερμανία όσοι εργάζονται με καθεστώς μερικής απασχόλησης λαμβάνουν ως μισθό περίπου 400 ευρώ, τα οποία είναι αφορολόγητα. Αυτό το ποσό ενδέχεται υπό το φως αυτών των στοιχείων να αυξηθεί.

Η οργάνωση Ντόρτμουντερ Τάφελ, στην βιομηχανική πόλη του Ντόρτμουντ, προσφέρουν λαχανικά σε όσους έχουν ανάγκη. Η πόλη βρίσκεται στην δυτική πλευρά του Ρουρ, η οποία καταστράφηκε από την ύφεση στην γερμανική βιομηχανία εξόρυξης άνθρακα. Το ποσοστό φτώχειας είναι 24,2%, τοποθετώντας την πόλη στην δεύτερη θέση ανάμεσα στις γερμανικές πόλεις για το 2011.

Ένας άντρας στο Βερολίνο ψάχνει ανάμεσα στα σκουπίδια. Η γερμανική πρωτεύουσα σημειώνει ποσοστό φτώχειας 21,1%.

«Υπάρχει διαφορά ανάμεσα και στις πόλεις. Κάποιες περιοχές είναι χρεοκοπημένες. Όπως η Λειψία ή το Ντόρτμουντ. Από την άλλη πλευρά το Αμβούργο ή το Μόναχο και η Φρανκφούρτη δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στον ίδιο βαθμό», σχολιάζει ο δημοσιογράφος επισημαίνοντας ότι στην Γερμανία ο κοινωνικός και ο οικογενειακός ιστός δεν είναι το ίδιο ισχυρός όπως στην Ελλάδα.



Η φωτογραφία προέρχεται από το Αμβούργο. Η πόλη ήταν η μια από τις δυο στην Γερμανία, που είχαν ποσοστό φτώχειας μικρότερο του εθνικού μέσου όρου, με τους φτωχούς να μην ξεπερνούν το 14,7% του πληθυσμού. Την τελευταία θέση κρατά το Μόναχο, πρωτεύουσα της Βαυαρίας, με 11,8% φτώχειας.

«Η αντιμετώπιση του ζητήματος, εκτός από κοινωνικό αποτελεί και πολιτικό θέμα. Τα κόμματα της Αριστεράς πιθανότατα να έδιναν μεγαλύτερη έμφαση στην κοινωνική πολιτική και στην αναδιανομή του πλούτου. Το Φιλελεύθερο κόμμα θα ζητούσε μεγαλύτερη ευελιξία από όσους έχουν πρόβλημα, όπως το να δεχτούν μια εργασία από το αρμόδιο γραφείο ανεύρεσης εργασίας ακόμη και αν δε καλύπτει τις απαιτήσεις του ανέργου», σημειώνει ο δημοσιογράφος.

Περιγράφοντας την διαμόρφωση της πολιτικής ατζέντας της Γερμανίας, ο κ. Παπαδημητρίου τονίζει ότι «η επιδίωξη των κομμάτων της Αριστεράς είναι το θέμα της φτώχειας να μπει δυναμικά στην πολιτική ατζέντα των ερχόμενων εκλογών. Αλλά ακόμη είναι νωρίς για να διασαφηνίσουν τα θέματα που θα απασχολήσουν την πολιτική ατζέντα. Αυτό που απασχολεί μέχρι στιγμής είναι η επίλυση της κρίσης του ευρώ». 





 Πηγή: Tvxs



Στοιχεία σοκ - Κάτω από το όριο της φτώχειας ζουν 2,3 εκατομμύρια Ελληνες


Στοιχεία σοκ - Κάτω από το όριο της φτώχειας ζουν 2,3 εκατομμύρια Ελληνες

Αυτα επισημα,ανεπισημα ποσοι;

Σοκάρουν τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία καθώς το ποσοστό του Ελληνικού πληθυσμού που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας έφτασε το 21,4% δηλαδή σχεδόν 2,3 εκατομμύρια πολίτες...
Σύμφωνα με την «Καθημερινή της Κυριακής» ως «κατώφλι» της φτώχειας για ένα άτομο θεωρείται το ετήσιο εισόδημα 6.591 ευρώ, ενώ για μία οικογένεια με δύο εξαρτώμενα παιδιά οι 13.842 ευρώ. Όμως τα στοιχεία δείχνουν ότι ανοίγει και η ψαλίδα της ανισότητας.
Το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού έχει 6 φορές μεγαλύτερο εισόδημα από το φτωχότερο 20%. Πρόκειται για την τρίτη χειρότερη επίδοση στην Ε.Ε. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα στοιχεία της έρευνας αφορούν το 2010, όταν η ανεργία ήταν ακόμα «μόλις» στο 14%, ενώ σήμερα ξεπερνάει το 24%.


πηγή


Read more: http://www.gkordis.com/2012/11/23.html#ixzz2CYnESbrk

Λύση τώρα; Η πρόταση του ΚΚΕ στο λαό είναι για τώρα!


Λύση τώρα; Η πρόταση του ΚΚΕ στο λαό είναι για τώρα!
Εντεταλμένοι δημοσιογράφοι, οπορτουνιστές και μη, καθώς και ο ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτη γραμμή, επιτίθενται ακατάπαυστα στο ΚΚΕ, ζητώντας να προβάλει «μια ρεαλιστική φιλολαϊκή πρόταση εξόδου από την κρίση», που να πατάει στο σήμερα, επειδή η στρατηγική που έχει είναι για τη Δευτέρα Παρουσία, όπως ισχυρίζονται! Σεβαστή... μεν, αλλά για τη Δευτέρα Παρουσία... Δηλαδή για το ποτέ.
Στο ίδιο μήκος κύματος και οι εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποιώντας διαφορετικές λέξεις. Ισχυρίζονται ότι η συλλογιστική του ΚΚΕ έχει συνέπεια, πλην όμως, αυτά που υποστηρίζει εφαρμόστηκαν και απέτυχαν. Δηλαδή, σεβαστή και με συνέπεια η πολιτική του ΚΚΕ, αλλά εξωπραγματική...
Το νέο δίπολο, λοιπόν, σε πλήρη λειτουργία. Και μόνο αυτό είναι αρκετό για κάθε σκεπτόμενο εργαζόμενο, για να καταδείξει ότι η πολιτική του δίπολου «ΝΔ και δορυφόροι και ΣΥΡΙΖΑ με τους δικούς του» κινείται εντός των τειχών, γι' αυτό και επιτίθενται στη στρατηγική του ΚΚΕ, τη μόνη που κινείται εκτός των τειχών (όπου τείχη τα εγχώρια μονοπώλια, η εξουσία τους και η ΕΕ). Αρα και ότι η μεταξύ τους αντίθεση κινείται στο πλαίσιο της διαχείρισης, όχι όμως στη στρατηγική κατεύθυνση όπου συμπίπτουν, το ένα μέρος του δίπολου, βαδίζοντας στη δεξιά και το άλλο στην αριστερή λωρίδα της ίδιας λεωφόρου.
Σε αυτήν τη βάση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αντιγράψει όλα τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούσε το ΠΑΣΟΚ κατά του ΚΚΕ από το 1980, για να στηρίξει προπαγανδιστικά το τότε δίπολο ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, εμφανίζοντας αυτό ως τη βασική αντίθεση στην κοινωνική και πολιτική ζωή. Δύσκολα συναντάς επιχείρημα με τη σφραγίδα του Μένιου Κουτσόγιωργα και της «Αυριανής», που να μην επαναλαμβάνουν σήμερα και οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και η εφημερίδα «Αυγή»: «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος». Το ΚΚΕ ευνοεί την κυβέρνηση Σαμαρά, όπως ευνοούσε και την κυβέρνηση Καραμανλή. Το ΚΚΕ κάνει διμέτωπο αγώνα, ενώ στην κυβέρνηση βρίσκεται η συγκυβέρνηση που επιτίθεται στο λαό. Είναι καλύτερα για το λαό να έχει τη σημερινή ή μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Και πάει λέγοντας... Στα παραπάνω, έχει προστεθεί και «η υγιής επιχειρηματικότητα»του Ανδρέα Παπανδρέου. Η συγκόλληση στον ΣΥΡΙΖΑ των εργατοπατέρων του ΠΑΣΟΚ και συνολικά της εργατικής αριστοκρατίας της «Αλλαγής», που βύζαινε επί χρόνια καρπούς της πολιτικής και οικονομικής αστικής εξουσίας, αποδείχθηκε εξόχως αποτελεσματική...
Την εργατική τάξη και μεγάλο πλήθος των αυτοαπασχολούμενων βασανίζουν η πρωτοφανής ανεργία, η εξαθλίωση σε όλες τις μορφές της, η αβεβαιότητα και όσα αυτά συνεπάγονται. Είναι φυσικό και απόλυτα δικαιολογημένο να θέλει ο άνεργος να βρει δουλειά τώρα, ο φτωχός αγρότης να απαλλαγεί από τα χρέη τώρα, ο νέος εργαζόμενος να απαιτεί ένα στοιχειωδώς αξιοπρεπή μισθό τώρα, όσοι ζουν την αθλιότητα των ελαστικών σχέσεων εργασίας, να θέλουν σταθερή και μόνιμη δουλειά τώρα, τα παιδιά των νέων ζευγαριών να πάνε σε παιδικούς σταθμούς τώρα, οι άρρωστοι και οι ηλικιωμένοι να βρίσκουν τα φάρμακά τους τώρα. Το ίδιο και πολλοί άλλοι.
Το ΚΚΕ όχι μόνο δεν παραγνωρίζει τον πόνο τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά έχει επιπλέον στο στόχαστρο της καθημερινής πάλης του όλα αυτά και πολλά επιπλέον ζητήματα. Καλεί στην οργάνωση του αγώνα για να αποσπάσουν οι εργαζόμενοι έστω και το ελάχιστο. Πολλές απολύσεις ανακλήθηκαν και άλλες δεν έγιναν, χάρη στην πάλη των εργαζομένων και στην παρέμβαση των κομμουνιστών. Το ΚΚΕ καλεί σε απειθαρχία και ανυπακοή, σε αντίσταση για να μην πληρώνονται χαράτσια, για να μην κόβεται το ρεύμα. Ταυτόχρονα, όμως, υπογραμμίζει και παλεύει για να δυναμώσει αποφασιστικά εκείνο το κίνημα που θα κάνει τους κυβερνώντες και τα καπιταλιστικά συμφέροντα να το φοβηθούν. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούν τώρα η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να αποσπάσουν κάποιες παραχωρήσεις, να παρεμποδίσουν και να καθυστερήσουν κάποια επιπλέον αντιλαϊκά μέτρα. Και το κίνημα, που θα φοβηθούν οι σύγχρονοι δυνάστες του λαού, είναι μόνο εκείνο το κίνημα που παλεύοντας για το επιμέρους θα έχει σταθερά στο στόχο του την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Δηλαδή, την απαραίτητη προϋπόθεση για να αντιμετωπιστούν όλα τα λαϊκά προβλήματα, μέσα από την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ, την απαλλαγή του λαού από το χρέος.
Αυτή η πρόταση είναι για τώρα. Αυτή η πρόταση είναι αντικειμενικά η μόνη φιλολαϊκή και ρεαλιστική. Αλλά η υλοποίησή της εξαρτάται από ένα πράγμα: Από την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων σε βάρος αυτών που σήμερα κυριαρχούν, δηλαδή των μονοπωλίων, των κομμάτων τους και όσων καλλιεργούν στο λαό αυταπάτες, ότι μπορεί και τα μονοπώλια να προκόβουν, και μέσα στην ΕΕ να είμαστε, και ο λαός να ευτυχεί. Σε αυτούς τους τελευταίους την πρώτη θέση κατέχουν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και όλοι οι υπόλοιποι.
Το ρεαλιστικό, λοιπόν, μιας πρότασης βρίσκεται στο αν είναι αντικειμενικά ώριμη να γίνει και στο αν συμφέρει το λαό. Δεν βρίσκεται στο ποιος είναι σήμερα ο συσχετισμός δυνάμεων. Γιατί ο συσχετισμός δυνάμεων μπορεί να γίνει το πιο εύκαμπτο πράγμα, να αλλάξει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Το ΚΚΕ αγωνίζεται και καλεί το λαό να το κάνει τώρα. Αν ήταν κριτήριο του ρεαλισμού μιας πρότασης ο συσχετισμός δυνάμεων, τότε το ρεαλιστικό είναι να κυβερνάει είτε η ΝΔ είτε ο ΣΥΡΙΖΑ, να είναι η Ελλάδα μέσα στην ΕΕ, να πεθαίνουν άνθρωποι από την πείνα, οι άνεργοι να αυξάνονται συνεχώς και πάει λέγοντας. Διότι αυτός είναι ο συσχετισμός δυνάμεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, πατάει επάνω σε μια επί πολλές δεκαετίες διαμορφωμένη συνείδηση, ενώ το ΚΚΕ επιδιώκει τη ριζική αλλαγή αυτής της συνείδησης. Αυτό το γεγονός χωρίζει τα δύο στρατόπεδα. Με τα μονοπώλια το ένα, με το λαό το άλλο.
Κάνει το ΚΚΕ αγώνα και κατά «της ΝΔ και των δορυφόρων της και του ΣΥΡΙΖΑ και των δορυφόρων του»; Ακριβώς αυτό κάνει, και όχι μόνο αυτό. Γιατί αν περιόριζε την πάλη του στο ένα από τα δύο σκέλη του δίπολου, θα ενίσχυε την πολιτική του ενός μείγματος της καπιταλιστικής διαχείρισης και ταυτόχρονα θα γινόταν ουρά αυτής της πολιτικής. Αρα θα ήταν άχρηστο για το λαό, αφού θα εξυπηρετούσε την έξοδο από την κρίση με το λαό ερείπιο, που και οι καπιταλιστές επιδιώκουν. Τότε το ΚΚΕ θα ευνοούσε και τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ και τον ΣΥΡΙΖΑ και πάνω απ' όλα την αστική τάξη, γιατί έτσι θα έβαζε πλάτη να στοιχίζεται ο λαός πίσω από τη μια ή την άλλη μερίδα των μονοπωλίων, που η μία θέλει το ένα και η άλλη το άλλο μείγμα της ίδιας πολιτικής.
«Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος»; Οσοι το επικαλούνται πρέπει πριν το θέσουν στο λαό, πιστεύοντας ότι έπιασαν τον ταύρο από τα κέρατα, να του πουν ότι ο Πλαστήρας: Υπήρξε ένθερμος οπαδός του Μουσολίνι. Επιχείρησε στρατιωτικά πραξικοπήματα μαζί τον Ελ. Βενιζέλο. Ηταν πρωθυπουργός στην εκτέλεση του Μπελογιάννη, του Αργυριάδη, του Καλούμενου και του Μπάτση. Η κυβέρνηση Πλαστήρα έβαλε την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ. Με γραμμή της κυβέρνησης Πλαστήρα σε δικούς της αξιωματικούς εντάθηκαν τα βασανιστήρια στη Μακρόνησο πριν τις εκλογές του 1952, για να υποστηρίξουν οι πλαστηρικοί ότι ξεσάλωσαν οι της «Δεξιάς», τώρα που μυρίστηκαν ότι μπορεί να πέσει η κυβέρνηση Πλαστήρα και να έρθει ο Παπάγος!! Αρα ψηφίστε Πλαστήρα!... Και πολλά άλλα... Επομένως, ναι! Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος. Πάντα οι όποιες επιμέρους διαφορές δύο αστικών κομμάτων εξουσίας είναι αναγκαίες για να στηρίζεται το σύστημα και για να επιλέγει ο λαός πότε τον ένα και πότε τον άλλο βραχίονα ως το «μικρότερο κακό». Για να μην πηγαίνει προς το καλό...
«Υγιής επιχειρηματικότητα»; Και ο πιο τίμιος, ως άνθρωπος, καπιταλιστής είναι εξίσου αδίστακτος με το διεφθαρμένο, απλώς και μόνο επειδή είναι καπιταλιστής, δηλαδή απομυζά την υπεραξία. Και ο πιο τίμιος μέσα στη ζούγκλα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού θα τσακίσει τα μεροκάματα, θα απολύσει εργάτες, θα καταργήσει τις Συλλογικές Συμβάσεις, θα εντείνει την τρομοκρατία (με ή χωρίς γάντι), για να επιβιώσει και για να κυριαρχήσει έναντι των ανταγωνιστών του. Εξάλλου, και οι «υγιείς επιχειρηματίες» και οι «μη υγιείς» στηρίζουν τα μνημόνια, αλλά και το Μάαστριχτ, τη μήτρα και των μνημονίων και των ιδιωτικοποιήσεων και όλων.
Ο καπιταλισμός δεν έχει σήμερα τα περιθώρια για παραχωρήσεις, όπως είχε στις προηγούμενες δεκαετίες μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι αν ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν έκανε τα περισσότερα και πιο κύρια από τα πολλά που υποσχόταν ως αντιπολίτευση, καθένας μπορεί να καταλάβει τι θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ αν γινόταν κυβέρνηση, τη στιγμή που ως αντιπολίτευση υπόσχεται τα ελάχιστα... Ακριβώς γι' αυτό η πρότασή του περί δήθεν ανατροπής αντιστοιχεί μόνο στη Δευτέρα Παρουσία.
Η πρόταση του ΚΚΕ στο λαό είναι για τώρα. Και δε θα κάνει πίσω λόγω του αρνητικού συσχετισμού, αλλά θα επιμείνει για να διαμορφωθεί ο απαραίτητος συσχετισμός. Και για να κάνει το άλμα ο λαός τώρα.

Τι κρύβεται πίσω από την κόντρα για το ελληνικό χρέος;


Τι κρύβεται πίσω από την κόντρα για το ελληνικό χρέος;

Γρηγοριάδης Κώστας
Νέα επεισόδια στη διαμάχη Ευρωζώνης - ΔΝΤ για τη διαχείριση του χρέους στην Ελλάδα, πρόσθεσε στις αρχές της βδομάδας η συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ στις Βρυξέλλες, με τη συμμετοχή και της Κ. Λαγκάρντ.
Αργά το βράδυ της Δευτέρας ανακοινώθηκε ότι η απόφαση για εκταμίευση της επόμενης δόσης για την Ελλάδα παραπέμπεται στο μεθαυριανό Γιούρογκρουπ, ή σε επόμενη συνεδρίαση, στις 26 Νοέμβρη, επειδή από την πλευρά της Ελλάδας εκκρεμούν ορισμένες «προαπαιτούμενες δράσεις».
Ωστόσο, η κόντρα που ακολούθησε και τα όσα διέρρευσαν από τις διαπραγματεύσεις, φανερώνουν ότι ο πραγματικός λόγος είναι η ασυμφωνία Ευρωζώνης - ΔΝΤ για τον τρόπο με τον οποίο το ελληνικό χρέος θα καταστεί «βιώσιμο» κατά τα πρότυπα του ΔΝΤ και άρα το Ταμείο θα συνεχίσει να συμμετέχει στην αναχρηματοδότησή του μέσω της τρόικας.
Στην πραγματικότητα, η κόντρα για το χρέος κρύβει τη διαφορετική θεώρηση που έχουν οι δυο πλευρές για τη συνταγή διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, η οποία βαθαίνει και οξύνει τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αλλά και στο εσωτερικό τους εκφράζονται αντιθέσεις, οι οποίες συνδέονται με τα ιδιαίτερα συμφέροντα των μονοπωλίων σε κάθε χώρα, τη θέση της στην πυραμίδα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, την ένταση με την οποία η κρίση χτυπάει κάθε οικονομία.
Για παράδειγμα, Γαλλία και Γερμανία έχουν διαφορές ως προς τον τρόπο διαχείρισης της κρίσης στην Ευρωζώνη. Η οικονομία της πρώτης είναι σε δυσκολότερη θέση από τη γερμανική και η αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία που θέλει η Γερμανία, στερεί πόρους για ανάκαμψη από τα γαλλικά μονοπώλια. Συμφωνούν, όμως, ότι για το ελληνικό χρέος θα πρέπει να βρεθεί άλλη λύση από το «κούρεμα», το οποίο ισοδυναμεί με καταστροφή κεφαλαίου και άρα χασούρα για τα μονοπώλιά τους.
Από την πλευρά του, το ΔΝΤ, εκπροσωπώντας στην τρόικα τις ΗΠΑ και άλλες ανερχόμενες καπιταλιστικές οικονομίες, που έχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα προς τη Γερμανία και την Ευρωζώνη, πιέζει για νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους, αυτή τη φορά στα ομόλογα που κατέχει ο λεγόμενος «επίσημος τομέας», δηλαδή τα κράτη - μέλη και η ΕΚΤ.
Ο λόγος που το κάνει είναι για να επωμιστεί η Ευρωζώνη μεγαλύτερο βάρος από την ελεγχόμενη χρεοκοπία των κρατών μελών της και να απαλλαχθούν οι ΗΠΑ και οι άλλοι από τη ζημιά που συνεπάγεται για τα μονοπώλιά τους η επιπλέον χρηματοδότηση ανταγωνιστικών οικονομιών μέσω της τρόικας.
Κούρεμα ή νέα άτοκα δάνεια;
Τη διαμάχη ανάμεσα στα δύο μέρη, συμπληρώνουν οι διαφορετικές εκτιμήσεις για την «ωρίμανση» του ελληνικού χρέους. Το ΔΝΤ θεωρεί ότι με τα σημερινά δεδομένα το ελληνικό χρέος θα φθάσει το 2020 το 150% του ΑΕΠ. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ΕΚΤ, το χρέος θα αγγίξει το 140% το 2020, από 189% το 2013 και σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το 2020 το χρέος δε θα ξεπερνά το 140% του ΑΕΠ.
Θέλοντας να μεταθέσει για αργότερα το συμβιβασμό με το ΔΝΤ, η Ευρωζώνη υποστηρίζει ότι το χρέος είναι βιώσιμο, αν ο στόχος για 120% του ΑΕΠ, όπως προβλέπει η συμφωνία για τα δάνεια από την τρόικα, μετατεθεί από το 2020 στο 2022 και αν στο μεταξύ ληφθούν μέτρα όπως η χρηματοδότηση της Ελλάδας για την επαναγορά ομολόγων της, η μείωση των επιτοκίων για τα δάνεια της τρόικας, η παραίτηση των κρατών μελών από τα κέρδη που προσδοκούν από τα ελληνικά ομόλογα και άλλα.
Στον αντίποδα, το ΔΝΤ ισχυρίζεται ότι οι λύσεις που προτείνει η Ευρωζώνη είναι μεσοβέζικες και πως χρειάζεται οριστική διευθέτηση στο ζήτημα, με κούρεμα των ομολόγων που κατέχει ο επίσημος τομέας. Με τους επικρατέστερους υπολογισμούς, για να καταστεί το χρέος βιώσιμο κατά τα πρότυπα του ΔΝΤ, χρειάζεται μια «ελάφρυνση» της τάξης των 80 δισ ευρώ, που αντιστοιχεί σε κούρεμα μεγαλύτερο του 50% των ομολόγων που κατέχει η ΕΚΤ και τα κράτη μέλη.
Συνολικά, ο λεγόμενος «επίσημος τομέας» στην Ευρωζώνη, κατέχει σήμερα ελληνικό χρέος ύψους 179,8 δισ. ευρώ, το οποίο κατανέμεται ως εξής: Η ΕΚΤ 41 δισ. ευρώ, οι Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες της Ευρωζώνης 12 δισ. ευρώ, από διμερή δάνεια της Ελλάδας στο πλαίσιο του πρώτου Μνημονίου 52,9 δισ. ευρώ και από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (EFSF), στο πλαίσιο του δεύτερου Μνημονίου, δάνεια ύψους 73,9 δισ. ευρώ. Το ΔΝΤ έχει δανείσει στην Ελλάδα 21,7 δισ. ευρώ.
Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε την Τρίτη στο «Reuters», εκτιμά ότι το κόστος για τη Γερμανία από ένα ενδεχόμενο νέο κούρεμα, θα ξεπερνούσε τα 17,5 δισ. ευρώ, καθώς μέχρι τώρα έχει χορηγήσει στην Ελλάδα δάνεια και εγγυήσεις ύψους 35,2 δισ. ευρώ. Με αυτά τα δεδομένα, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς γιατί η Ευρωζώνη αντιδρά σχεδόν ενιαία στην προοπτική να κουρευτεί το ελληνικό χρέος, η βιωσιμότητα του οποίου τίθεται σαν προϋπόθεση για να παραμείνει το ΔΝΤ στην τρόικα και να συνεχίσει να χρηματοδοτεί την ελεγχόμενη χρεοκοπία των κρατών μελών της.
Καθόλου τυχαία, μετά τις ΗΠΑ, που τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ του να κουρευτεί ξανά το ελληνικό χρέος, την ίδια άποψη διατύπωσε την Τετάρτη και ο εκπρόσωπος της Βραζιλίας και άλλων δέκα χωρών στο ΔΝΤ, αποκλείοντας ταυτόχρονα κάθε επιπλέον στήριξη στην Ελλάδα από το ΔΝΤ.
Πού βρίσκεται το πρόβλημα;
Είναι το χρέος το πραγματικό τους πρόβλημα; Η απάντηση είναι πως όχι. Ο βραχνάς τους είναι η βαθιά και συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση και η αδυναμία τους να τη διαχειριστούν με τα εργαλεία του παρελθόντος. Το υψηλό χρέος δυσκολεύει τη διαχείριση, πολύ περισσότερο που το «κούρεμά» του για χώρες όπως η Ελλάδα, ισοδυναμεί με καταστροφή κεφαλαίου, ενάντια στα συμφέροντα που έχουν ανταγωνιστικές οικονομίες.
Εκεί είναι το πρόβλημά τους, αφού ξέρουν πως όσα μέτρα κι αν πάρουν για το χρέος, όσα δισ. κι αν κουρέψουν, τα πράγματα θα παραμένουν ίδια αν δεν πάρει ξανά μπρος η μηχανή της καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτός είναι ο λόγος που ορισμένες μερίδες του κεφαλαίου και πολιτικές δυνάμεις ζητάνε να χαλαρώσει η δημοσιονομική πειθαρχία και να διοχετευτούν κεφάλαια στους μονοπωλιακούς ομίλους για να επενδύσουν.
Γι' αυτό, ανεξάρτητα από τη στάση τους απέναντι στο χρέος, όλες οι χώρες μέλη της Ευρωζώνης, αλλά και οι ΗΠΑ, οι άλλες καπιταλιστικές οικονομίες, προωθούν αντιλαϊκές και αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για ανάκαμψη, με επενδύσεις που θα εξασφαλίζουν αποδοτική για τους επιχειρηματίες αναπαραγωγή του κεφαλαίου.
Είναι χαρακτηριστικά τα όσα διαπιστώνει ο οίκος «Moody's», έχοντας εξετάσει τις περιπτώσεις 31 κρατών που αναδιάρθρωσαν τα χρέη τους. Ο «οίκος» κατέληξε ότι την περίοδο 1997 - 2012, τα ονομαστικά επίπεδα χρέους αυξήθηκαν στις μισές περιπτώσεις ανταλλαγής κρατικού χρέους, ενώ κατά μέσον όρο οι χώρες που διευθέτησαν το χρέος τους εξήλθαν με αναλογία χρέους προς ΑΕΠ μόλις 5% χαμηλότερα από ό,τι πριν την αναδιάρθρωση! Μάλιστα, στο 50% των περιπτώσεων τα επίπεδα του χρέους αυξήθηκαν κατά πολύ.
Οσοι σήμερα μιλάνε για κρίση χρέους και προπαγανδίζουν ότι αν κουρευτεί ή διαγραφεί ένα μέρος του, αυξάνονται οι προϋποθέσεις να ευημερήσει ο λαός, λένε συνειδητά ψέματα. Η διαμάχη για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, έχει να κάνει και με τους ανταγωνισμούς για το ποια μονοπώλια θα πλασαριστούν καλύτερα στην κούρσα για την εκποίηση των υποδομών και της δημόσιας περιουσίας στην Ελλάδα. 'Η για το ποιας χώρας τα στρατηγικά συμφέροντα θα υπηρετηθούν κατά προτεραιότητα από τη γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας.
Ολα αυτά, πρέπει να προβληματίσουν σοβαρά το λαό, που του γανώνουν το κεφάλι με θεωρίες περί χρέους και διαμάχες ανάμεσα στους «κακούς» Γερμανούς και όλους τους άλλους «φίλους» της Ελλάδας. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα θα συναινέσουν στην εξαθλίωσή τους, αν δεχτούν να σηκώσουν ξένες προς τα συμφέροντά τους σημαίες.
Στα αποπροσανατολιστικά διλήμματα «κούρεμα του χρέους ή μείωση των επιτοκίων», «με την ΕΕ ή με τις ΗΠΑ ή τη Ρωσία», «λιτότητα ή ανάπτυξη», «διαχείριση ΝΔ ή διαχείριση ΣΥΡΙΖΑ», η απάντηση από τη σκοπιά του λαϊκού συμφέροντος είναι μία: Πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους που έφτιαξε η πλουτοκρατία.

Μεροκάματο 14 ευρώ προτείνουν οι ναζιστές


Μεροκάματο 14 ευρώ προτείνουν οι ναζιστές
Παπαγεωργίου Βασίλης
«Καταθέτω ενδεικτικά ένα μέρος από τις προτάσεις μας και συγκεκριμένα, κάποιες οικονομικές προτάσεις σχετικά με τον κρατικό προϋπολογισμό 2013 (...) Πέμπτον, όσον αφορά τους ανέργους που επιδοτεί ο ΟΑΕΔ, αυτοί να παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε θέσεις του δημοσίου τομέα, προκειμένου να μειωθεί το κόστος λειτουργίας του». Μία ακόμα από τις προτάσεις του ναζιστικού μορφώματος Χρυσή Αυγή όπως κατατέθηκε στη συζήτηση για τον κρατικό προϋπολογισμό, στις 8 Νοέμβρη, από το βουλευτή της Γ. Γερμενή με το παρατσούκλι «Καιάδας».
Και αυτή η πρόταση αποδεικνύει πέρα για πέρα ότι οι ναζιστές αποτελούν την πιο βάρβαρη έκφραση του καπιταλισμού, είναι αυτοί που έχουν αναλάβει να προωθήσουν τις πιο αντιδραστικές επιλογές των κεφαλαιοκρατών.
Η πρότασή τους οδηγεί στη δημιουργία ενός εργατικού δυναμικού που θα δουλεύει οκτώ και παραπάνω ώρες τη μέρα, μόνο με μια στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και χωρίς ένσημα, με μόλις 14,4 ευρώ τη μέρα! Η επόμενη πρόταση των ναζιστών θα είναι να δίνουν στους εργάτες αντί για λεφτά μια κούπα χυλό!
Αυτή είναι η πραγματική όψη των ναζιστών. Δεν είναι απλά ρατσιστές, είναι εχθροί της εργατικής τάξης και με αυτή την έννοια δε νοιάζονται ούτε για τους Ελληνες εργάτες. Ηταν και είναι τα πιο άγρια αιμοβόρα σκυλιά των κεφαλαιοκρατών που τα ρίχνουν στην πιάτσα όταν τα πράγματα αγριέψουν. Ετσι προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, να σκύψει το κεφάλι στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.
Απέναντι στα αφεντικά και τα σκυλιά τους, απάντηση μπορεί να δώσει μόνο η ρωμαλέα δύναμη της πρωτοπόρας εργατικής τάξης και οι σύμμαχοί της που έχουν κηρύξει ανειρήνευτο ταξικό πόλεμο, με στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

ΜΕΞΙΚΟ Θεσμοθετημένος εργασιακός μεσαίωνας


ΜΕΞΙΚΟ
Θεσμοθετημένος εργασιακός μεσαίωνας
Η ψήφιση της εργασιακής μεταρρύθμισης - απορρύθμισης ταφόπλακα στα εργατικά δικαιώματα
Από πρόσφατη διαδήλωση εργαζομένων στο Μεξικό
Ο 41χρονος Μιγκέλ δουλεύει σε ένα κατάστημα ηλεκτρονικών συσκευών στη βόρεια πόλη Μεξικάλι. Εντεκα ώρες τη μέρα για 60 δολάρια τη βδομάδα. Επιστρέφει στο σπίτι - ένα δωμάτιο με ένα κρεβάτι και μία μικρή τηλεόραση - με τα πόδια προκειμένου να εξοικονομεί το αντίτιμο του εισιτήριου: ένα δολάριο.
Στην πολιτεία της Βερακρούς ο ανταποκριτής μιας εφημερίδας με εθνική κυκλοφορία, σε μια από τις πιο επικίνδυνες χώρες του κόσμου για τους δημοσιογράφους καθώς την τελευταία διετία έχουν δολοφονηθεί τουλάχιστον 9, πληρώνεται 14 δολάρια για κάθε άρθρο. Οπως η πλειοψηφία των συναδέλφων του στο Μεξικό, δεν έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εργασιακά δικαιώματα ή επιδόματα ή κοινωνική ασφάλιση.
Ο Χουάν, σχεδιαστής με μεταπτυχιακές σπουδές, αμείβεται με 90 πέσος την ώρα (7 δολάρια) διδάσκοντας σε ένα Ιδιωτικό Πανεπιστήμιο. Για να επιζήσει δουλεύει και σε άλλες δουλειές. Καμία δουλειά δεν του παρέχει κοινωνική ασφάλιση ενώ πληρώνει σε φόρους το 1/3 του εισοδήματός του.
Πρόκειται για τρεις «συνηθισμένες» περιπτώσεις λεγόμενων «πλήρως απασχολούμενων» που με τη μεταρρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας θα δουν και τα υπολείμματα των δικαιωμάτων τους και των αποδοχών τους να εξανεμίζονται.
Στο Μεξικό των 112 εκατομμυρίων κατοίκων, υπάρχουν 51 εκατομμύρια «μισθωτοί» εκ των οποίων 39 θεωρούνται «μισθωτοί πλήρους απασχόλησης» αλλά με ανάλογες άθλιες συνθήκες όπως τα παραπάνω παραδείγματα, ενώ τα 12 εκατομμύρια είναι «υποαπασχολούμενοι» ή με καθεστώς «μερικής απασχόλησης». Δηλαδή εργάζονται λιγότερο από 13 ώρες εβδομαδιαίως ή «υπό ειδικές συνθήκες» και αμείβονται με λιγότερα από τον κατώτατο μισθό.
Εκτός των κατηγοριών «μισθωτών» άλλα 14,1 εκατομμύρια εργάζονται στη «μαύρη οικονομία» ή άτυπη οικονομία. Οι άνεργοι δε, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Εθνικής Υπηρεσίας Στατιστικής και Γεωγραφίας, αριθμούν επισήμως μόλις 2,5 εκατομμύρια ή 5,4%, κάτι για το οποίο υπερηφανεύεται η κυβέρνηση του απερχόμενου προέδρου Φελίπε Καλδερόν, τονίζοντας ότι «το Μεξικό έχει το χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας στη Λατινική Αμερική».
Η προϊστορία της αντεργατικής επίθεσης
Η δήθεν μικρή ανεργία είναι το αποτέλεσμα των αναδιαρθρώσεων που σταδιακά επιβάλλονται στο Μεξικό από το 1982 και μετά, όταν ανακοίνωσε μορατόριουμ στην αποπληρωμή των διεθνών χρεών του.
Το δάνειο από το ΔΝΤ «ώστε να μπορούν να αποπληρωθούν οι τράπεζες που απειλούνταν με χρεοκοπία», επέβαλε σειρά μέτρων όπως ιδιωτικοποιήσεις, συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και των κοινωνικών παροχών, απορρύθμιση της αγοράς εργασίας σε συνδυασμό με την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων. Μέτρα που φυσικά οδήγησαν σε εκτόξευση της ανεργίας, της φτώχειας, της συμβατικής παραγωγικότητας και φυσικά της παραοικονομίας.
Η επιβολή της συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου με τη Βόρεια Αμερική, την 1η Γενάρη 1994, καθώς το Μεξικό από πτωχευμένη χώρα μετατράπηκε σε «θαύμα», καθώς κατάγραφε «τρελούς» ρυθμούς ανάπτυξης και μείωση της ανεργίας κυρίως εξαιτίας της πτώσης των μισθών κατά 60%, απλώς επιδείνωσε την κατάσταση.
Την ίδια στιγμή η μεξικάνικη αγορά πλημμύρισε από αμερικανικά αγροτικά προϊόντα βασισμένα σε κρατικές επιδοτήσεις οδηγώντας εκατομμύρια ανθρώπους να αφήσουν τη γη τους και να εγκατασταθούν σε αστικές περιοχές ή σε παραγκουπόλεις κοντά στα σύνορα με τις ΗΠΑ όπου εγκαταστάθηκαν τα τμήματα παραγωγής των αμερικανικών πολυεθνικών και όλη η μεθόριος γέμισε «μακιλαδόρας» (μικρές βιομηχανικές και βιοτεχνικές μονάδες κατά κανόνα συναρμολόγησης όπου οι εργαζόμενοι υπόκεινται σε ακραία εκμετάλλευση με εκμηδενισμένες αμοιβές, άθλιες συνθήκες εργασίας, καταπάτηση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων, αυθαιρεσίες, φυσική ή σεξουαλική βία κλπ.).
Η υπερπληθώρα εργατικού δυναμικού στα αστικά κέντρα και στη μεθόριο με τις ΗΠΑ, οδήγησε σε περαιτέρω μείωση του κόστους εργασίας, κατάργηση τμήματος του νομοθετικού πλαισίου εργασιακών σχέσεων, προστασίας του περιβάλλοντος, κοινωνικής ασφάλισης.
Στα χρόνια της διακυβέρνησης του προέδρου Καλδερόν, η οικονομία όσον αφορά τα στοιχεία «ανθεί» και το Μεξικό εμφανίζεται ολοένα και αναβαθμισμένο στη διεθνή σκακιέρα, οι εργαζόμενοι ωστόσο εξαθλιώνονται ολοένα και περισσότερο. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, για το 2011, η οικονομία αναπτύχθηκε κατά 3,9% και οι προβλέψεις για το τρέχον έτος και το επόμενο είναι 3,5% και 4,0% , αντίστοιχα, παρά την παγκόσμια κρίση. Από την άλλη πλευρά, από τα 51 εκατομμύρια «μισθωτών», μόλις 16 εκατομμύρια έχουν παροχές κοινωνικής ασφάλισης ενώ το συνολικό ποσοστό ασφαλισμένων σε σχέση με το σύνολο του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, είναι λιγότερο από το ένα τέταρτο, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία από το Μεξικάνικο Ινστιτούτο Κοινωνικής Ασφάλισης.
Σε «άνθηση» βρίσκεται και το καθεστώς της «εξωτερικής ανάθεσης υπεργολαβίας» και φυσικά προϋπήρχε τις τελευταίες δύο δεκαετίες αλλά μετά το 2008 με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, επεκτάθηκε σχεδόν σε κάθε βιομηχανία. Σύμφωνα με τη μεξικανική ένωση εταιρειών διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού AMECH, η οποία εκπροσωπεί τις εταιρείες μερικής απασχόλησης ή υπεργολαβίες, η εξωτερική ανάθεση των υπηρεσιών αυξάνεται κατά περίπου 10%. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τραπεζικός τομέας, όπου σχεδόν το 50% των εργαζομένων απασχολούνται από υπεργολαβικές εταιρείες. Σε σύνολο 42 τραπεζικών ιδρυμάτων που λειτουργούν στη χώρα, σε 11 σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι απασχολούνται υπό καθεστώς εξωτερικής ανάθεσης, συμπεριλαμβανομένων και των BBVA Bancomer, Banco Wal-Mart και Inbursa, η οποία ανήκει στο δισεκατομμυριούχο Κάρλος Σλιμ.
Θεσμοθέτηση της βαρβαρότητας
Την οργιώδη εκμετάλλευση και τη βαρβαρότητα που επικρατεί στον εργασιακό τομέα, η κυβέρνηση Καλδερόν την προώθησε ως νομοθετική μεταρρύθμιση που ψηφίστηκε την περασμένη Τρίτη και από τα δύο σώματα του Κογκρέσου. Εγκρίθηκε με τη συναίνεση των δύο αστικών κομμάτων που νέμονται την εξουσία εδώ και ένα αιώνα, του Θεσμικού Επαναστατικού Κόμματος (PRI) του εκλεγμένου προέδρου Ενρίκε Πενία Νιέτο και του μέχρι σήμερα κυβερνώντος Κόμματος Εθνικής Δράσης (PAN) του προέδρου Καλδερόν. Η σημερινή απορρύθμιση πλασάρεται ως «νομοσχέδιο που θα δημιουργεί ως και 400.000 θέσεις εργασίας ετησίως». Στην πραγματικότητα συνιστά μια θεσμική κατοχύρωση της άγριας εκμετάλλευσης των εργαζομένων των τελευταίων δεκαετιών και τη διευρύνει ΝΟΜΙΜΩΣ αφού στέλνει οριστικά στον κάλαθο των αχρήστων ένα από τα ακροτελεύτια άρθρα, το άρθρο 123 του Συντάγματος του Μεξικού που χρονολογείται από το 1920, προϊόν της αστικής μεξικανικής επανάστασης που έστω τυπικά κατοχυρώνει το δικαίωμα των εργαζομένων για μόνιμη εργασία, της πλήρους αποζημίωσης σε περίπτωση απόλυσης, κοινωνικής ασφάλισης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Κατοχυρώνει το 40ωρο και το δικαίωμα της απεργίας, των ασφαλών και υγιεινών συνθηκών εργασίας ενώ απαγορεύει ρητά το λοκ άουτ ή την εργασία με απεργοσπάστες.
Τι ακριβώς προβλέπει η απορρύθμιση:
  • Ευέλικτες συμβάσεις εργασίας, που περιλαμβάνουν δοκιμαστικές περιόδους έως και έξι μήνες και αρχικές συμβάσεις που θα καλύπτουν μόνο την δοκιμαστική περίοδο εργασίας του εργαζόμενου με λιγότερα ή χωρίς δικαιώματα και πολύ μικρότερες αμοιβές. Μετά το πέρας της δοκιμαστικής περιόδου, έως έξι μήνες, ο εργοδότης έχει το δικαίωμα της απόλυσης δίχως αποζημίωση ή άλλα εμπόδια.
  • Ακυρώνεται πλήρως η συλλογική σύμβαση εργασίας, καθώς κατοχυρώνεται το δικαίωμα των εργοδοτών να προχωρούν σε ατομικές συμβάσεις ανά εργαζόμενο ασχέτως της συλλογικής σύμβασης εργασίας. Επίσης οι επιχειρήσεις μπορούν να προσλαμβάνουν και να απολύουν υπαλλήλους και να συντομεύουν τις εργασιακές διαφωνίες κατά το δοκούν.
  • Μειώνεται δραματικά το ύψος της αποζημίωσης και ορίζεται για όλους ως ανώτατο πλαφόν οι 12 μήνες.
  • Οι ελάχιστες αποδοχές δε θα ορίζονται σε ωριαία βάση, αλλά σε ημερήσια ενώ σημειώνεται ότι το κατώτερο ημερομίσθιο δεν θα μπορεί να είναι χαμηλότερο από το εθνικό κατώτατο που είναι 60 πέσος ή 5 δολάρια. Ωστόσο πρόκειται για μία τυπική διάταξη καθώς κατοχυρώνει το δικαίωμα ο εργοδότης να καθορίζει το ύψος των αποδοχών ή με πολύ λιγότερα δικαιώματα ή μικρότερες ή καθόλου εισφορές εκ μέρους του εργοδότη.
  • Θεσμοθετείται πλήρως η υπεργολαβία και η εξωτερική ανάθεση.
  • Απαγορεύει ρητά τη σύσταση σωματείων και συνδικάτων σε χώρους δουλειάς, τα αποκαλούμενα στο Μεξικό «άσπρα συνδικάτα». Πρόκειται για μέτρο που συνιστά δώρο στις ηγεσίες των εθνικών εργοδοτικών συνδικάτων, τα αποκαλούμενα και «συνδικάτα προστασίας» που επί δεκαετίες τρομοκρατούν και επιβάλλουν συμβάσεις και συνθήκες εργασίας σε αγαστή πάντα συνεργασία με τους επιχειρηματίες. Ισως πρόκειται για τη μεγαλύτερη επίθεση στα εργατικά δικαιώματα που παρουσιάζεται ως «υποχώρηση της κυβέρνησης».
Το ΚΚ Μεξικού καλεί σε συνολική πάλη
Το ΚΚ Μεξικού όλο αυτό το διάστημα έδωσε τη μάχη για την ενημέρωση των εργαζομένων με μεγάλη καμπάνια ωστόσο ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης δεν μπόρεσε να αποτρέψει το νέο πισωγύρισμα. Ωστόσο οι κομμουνιστές καλούν τους εργάτες να μην απογοητευτούν γιατί ο αγώνας για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης δεν πρόκειται να σταματήσει. Ο αγώνας ενάντια στην εργατική μεταρρύθμιση θα μεταφερθεί με ακόμη μεγαλύτερη ένταση και θα επικεντρωθεί στους χώρους δουλειάς, όπου πρέπει να στηθούν πυρήνες αντίστασης για την ενίσχυση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Οπως τονίζει το ΚΚ Μεξικού στο επίκεντρο της πάλης πρέπει να μπει συνολικά η αντιπαράθεση με την εξουσία των μονοπωλίων, η συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή του καπιταλισμού και την προοπτική του σοσιαλισμού.

Χρ.Μαυροπούλου

απειλή γενικευμένου πολέμου πάνω από τη Γάζα


ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ


Από το ισραηλινό σφυροκόπημα της Γάζας
Σε γενικευμένο πόλεμο κατά της Λωρίδας της Γάζας φαίνεται ότι προσανατολίζεται η ισραηλινή ηγεσία, η οποία σφυροκοπά τα τελευταία 24ωρα ανηλεώς (πάνω από 200 βομβαρδισμοί) τη μικρή λωρίδα παλαιστινιακής γης από τη μία άκρη στην άλλη, αιματοκυλίζοντας το λαό και θέτοντας τα θεμέλια για ευρύτερη σύγκρουση στην εξαιρετικά εύφλεκτη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Ο απολογισμός μέχρι το βράδυ της Παρασκευής, καταμετρούσε τουλάχιστον 29 Παλαιστινίους νεκρούς - οι περισσότεροι άμαχοι, μεταξύ των οποίων και μικρά παιδιά - τρεις Ισραηλινούς αμάχους νεκρούς, περισσότερους από 180 Παλαιστινίους τραυματίες και τουλάχιστον τέσσερις Ισραηλινούς (μεταξύ των οποίων παιδιά). Και να σκεφτεί κανείς ότι η επιχείρηση με την επωνυμία «Πυλώνας από Σύννεφο» (ή Καπνό, όρος προερχόμενος από τις εβραϊκές γραφές και ο οποίος αναφέρεται στην ολική καταστροφή των εχθρών του εβραϊκού έθνους) δεν έχει ακόμη αρχίσει κανονικά. Πάντως ήδη το υπουργείο Αμυνας του Ισραήλ ανακοίνωσε ότι 75.000 έφεδροι έχουν ενεργοποιηθεί, ενώ μεταφέρονται στρατεύματα στη μεθόριο.
Το Τελ Αβίβ διαμόρφωνε πολεμική ατμόσφαιρα από το περασμένο Σαββατοκύριακο, όταν ο ισραηλινός στρατός εξαπέλυε αλλεπάλληλες αεροπορικές επιδρομές στη Γάζα προκαλώντας το θάνατο 6 Παλαιστινίων και τον τραυματισμό άλλων 40, με πρόσχημα τον τραυματισμό 4 Ισραηλινών στρατιωτών από παλαιστινιακή επίθεση μετά από την εν ψυχρώ δολοφονία, από ισραηλινά πυρά, ενός Παλαιστίνιου εφήβου, κοντά στη μεθόριο.
Η εικόνα θύμιζε, ήδη, έντονα τις ημέρες πριν από την επιχείρηση «Συμπαγές Μολύβι» που εξαπέλυσε ο ισραηλινός στρατός το 2008 κατά της Γάζας και είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο περισσοτέρων των 1.500 Παλαιστινίων και την ισοπέδωση σχεδόν όλων των υποδομών της περιοχής, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τους αμάχους. Εντούτοις, ως είθισται τα τελευταία τέσσερα χρόνια, μετά από περίπου ένα 24ωρο υπήρξε αιγυπτιακή διαμεσολάβηση και διαρρεόταν εκατέρωθεν ότι έχει επιτευχθεί μια ακόμη άτυπη εκεχειρία.
Ο «ιδανικός» στόχος
Η δολοφονία όμως του επικεφαλής των ταξιαρχιών «Ιζεντίν αλ Κασάμ», του στρατιωτικού σκέλους της «Χαμάς», την Τετάρτη το μεσημέρι, με αεροπορικό πλήγμα ακριβείας μέσα στο αυτοκίνητό του στην πόλη της Γάζας απέδειξε ότι η ισραηλινή ηγεσία είχε ήδη δρομολογήσει τα σχέδιά της. Η δολοφονία, του στρατιωτικού ηγέτη ήταν μια πρόκληση άνευ προηγουμένου.
Ο 52χρονος Αχμάντ Τζαμπάρι ήταν επικεφαλής του στρατιωτικού σκέλους της οργάνωσης από το 2003, έχοντας ήδη εκτίσει 13 χρόνια στις ισραηλινές φυλακές, όπου και οργανώθηκε στη «Χαμάς» εγκαταλείποντας τη «Φατάχ». Είχε ήδη διαφύγει τεσσάρων ισραηλινών δολοφονικών απόπειρων εναντίον του, αν και έχασε σε μία από αυτές το γιο του και άλλους τρεις συγγενείς (2004). Ο ισραηλινός στρατός ισχυρίζεται ότι ο Τζαμπάρι ήταν ο ιθύνων νους πίσω από τον εξοπλισμό της «Χαμάς» και ο κύριος συνδετικός της κρίκος με το Ιράν, το Σουδάν και το Λίβανο.
Ισραηλινές εκλογές και παλαιστινιακό αίτημα στον ΟΗΕ
Οι πολλές ομοιότητες ανάμεσα στις τρέχουσες εξελίξεις και στην προετοιμασία της επιχείρησης «Συμπαγές Μολύβι» στα τέλη του 2008 οδήγησαν, σε πρώτη φάση, στη σκέψη ότι για άλλη μια φορά η ισραηλινή ηγεσία επιδιώκει να οδηγήσει τη χώρα στις πρόωρες κάλπες της 22ας Γενάρη αποπροσανατολίζοντας τον ισραηλινό λαό από τα πραγματικά του προβλήματα. Δεν έχει περάσει τόσος πολύς καιρός από τις μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας που χαρακτήρισαν το 2011, με κύριο στόχο το διαρκώς αυξανόμενο κόστος ζωής και ιδιαίτερα την εύρεση κατοικίας, την ώρα που οι μισθοί παραμένουν «παγωμένοι», οι περικοπές στη δημόσια Υγεία και Παιδεία αυξάνονται, τα κρατικά επιδόματα σχεδόν καταργούνται.
Προφανώς, επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι η ισραηλινή προκλητική κλιμάκωση έρχεται την ώρα που η Π. Αρχή προωθεί στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το αίτημά της για αναγνώριση της Παλαιστίνης ως «κράτους - παρατηρητή». Η υιοθέτησή του, κατά πλειοψηφία, θεωρείται μάλλον βέβαιη καθώς δεν υπάρχει και δικαίωμα άσκησης βέτο, όπως στο Συμβούλιο Ασφαλείας, όπου οι ΗΠΑ, το φθινόπωρο 2011, μπλόκαραν το αίτημα για μονομερή αναγνώριση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.
Το Ισραήλ εξαρχής είχε αντιδράσει έντονα στην νέα παλαιστινιακή καμπάνια με αξιωματούχους του να καθιστούν σαφές ότι «δεν πρόκειται να επιτρέψουν κάτι τέτοιο». Ο Αμπάς, από την άλλη, διεμήνυσε ότι η επίθεση στη Γάζα είναι «επίθεση κατά όλων των Παλαιστινίων», τόνισε ότι είναι «ώρα ενότητας για τους Παλαιστινίους» και επανέλαβε ότι το παλαιστινιακό αίτημα θα προωθηθεί στη Γενική Συνέλευση με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, καθώς οι «ισραηλινές σφαγές στη Γάζα αποδεικνύουν την αναγκαιότητα έγκρισής του».
Μέρος ενός ευρύτερου ιμπεριαλιστικού σχεδίου
Είναι ξεκάθαρο ότι η νέα ισραηλινή πρόκληση εντάσσεται στο γενικότερο σχεδιασμό ιμπεριαλιστικών πιέσεων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής με την προετοιμασία επίθεσης σε Συρία και Ιράν. Αυτό δείχνει και η δήλωσή του ΓΓ του ΝΑΤΟ, Ράσμουσεν, που χαρακτήρισε την κλιμάκωση στη Γάζα «διάχυση της κατάστασης που επικρατεί στη Συρία» για την οποία εξέφρασε «βαθιά ανησυχία».
Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με πρώτες τις ΗΠΑ, την ΕΕ έσπευσαν για άλλη μια φορά να στηρίξουν το λεγόμενο δικαίωμα του Ισραήλ στην «αυτοάμυνα». Και η ελληνική κυβέρνηση, με δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών Δ. Αβραμόπουλου, κινείται στη γνωστή γραμμή των ίσων αποστάσεων από το θύτη και το θύμα.
Ταυτόχρονα οι ιμπεριαλιστές ασκούν πίεση στην νέα αιγυπτιακή ηγεσία υπό τους ισλαμιστές «Αδελφούς Μουσουλμάνους». Με την ανάδειξή του ο πρόεδρος Μούρσι εμφανιζόταν αποφασισμένος να τηρήσει μεν τη συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ -συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ, το 1979- αλλά και να στηρίξει έμπρακτα τους Παλαιστινίους και ειδικότερα την «αδελφή» οργάνωση της «Χαμάς» στη Γάζα, κάτι που προσπάθησε να δείξει, την Παρασκευή, στέλνοντας τον πρωθυπουργό του στη Γάζα, ενώ συνεχίζονταν οι ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές.
Ο Μούρσι, και κατ' επέκταση οι ισλαμιστές «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», οι οποίοι έχουν σημαντικό ρόλο και στους κόλπους των αντικαθεστωτικών στη Συρία, βρίσκονται από ασφυκτική πίεση από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να «ασκήσουν την επιρροή τους στη "Χαμάς" και να πετύχουν εκεχειρία». Με τον τρόπο αυτό τους δίνεται ένα σαφές μήνυμα για τα όρια μέσα στα οποία καλούνται να κινηθούν, αν θέλουν να συνεχίσουν να αποτελούν συνομιλητές των ιμπεριαλιστών και να έχουν ρόλο στους σχεδιασμούς, που βρίσκονται, ήδη, σε εξέλιξη για την ευρύτερη περιοχή.
ΠΑΜΕ: Τα εργατικά συνδικάτα να καταγγείλουν τις δολοφονικές ισραηλινές επιθέσεις
Κάλεσμα στα συνδικάτα της Ευρώπης να προχωρήσουν σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις αξιοποιώντας διάφορες μορφές, για να καταγγελθούν οι δολοφονικές επιθέσεις της κυβέρνησης του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, απευθύνει η Εκτελεστική Γραμματεία του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου. Σε αυτό ανάμεσα σε άλλα τονίζει:
«Οι στρατιωτικές αυτές επιθέσεις του Ισραήλ υπηρετούν τα σχέδια που έχουν καταστρώσει τα επιτελεία των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και σχετίζονται με την προσπάθεια των ιμπεριαλιστών για επέμβαση σε βάρος της Συρίας και του Ιράν.
Να απαιτήσουμε:
1. Από τις κυβερνήσεις της Ευρώπης να σταματήσουν τις στρατιωτικές συνεργασίες τους με το Ισραήλ.
2. Την άμεση απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων που βρίσκονται στις φυλακές του Ισραήλ. Επιστροφή των προσφύγων. Αμεσος τερματισμός της ισραηλινής κατοχής. Τερματισμός του εποικισμού και αποχώρηση όλων των εποίκων από τα κατεχόμενα εδάφη. Κατεδάφιση του διαχωριστικού τείχους και να σταματήσει ο αποκλεισμός των Παλαιστινίων, στη Δυτική Οχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.
Είμαστε στο πλευρό της εργατικής τάξης και του λαού της Παλαιστίνης που αγωνίζεται για βιώσιμο και κυρίαρχο κράτος, στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ».
Ανάλογες ανακοινώσεις εξέδωσαν η ΕΕΔΥΕ και η ΕΕΔΔΑ.

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

TOP READ