24 Ιουλ 2018

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ "ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ: ΝΑ ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΜΑΣΤΕ"

  

***
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=392708577803243&id=100011923117092


Στο Μάτι, στο Νέο Βουτζά και ευρύτερα στην περιοχή που επλήγη από τις καταστροφικές πυρκαγιές βρίσκονται από το πρωί κλιμάκια των Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ, μαζί με μέλη της ΚΕ και βουλευτές του Κόμματος. Από την περιοχή αυτή, ο Γιάννης Γκιόκας, μέλος της ΚΕ και βουλευτής του ΚΚΕ, σε συνέντευξή του στο ρ/σ «News 24/7», σημείωσε ότι είναι τεράστιες οι καταστροφές σε σπίτια και σε αυτοκίνητα και βέβαια το πιο τραγικό, οι ζωές που έχουν χαθεί, άνθρωποι που εγκλωβίστηκαν από τη φωτιά και δεν είχαν έξοδο διαφυγής. 
Ο Γ. Γκιόκας επισήμανε ότι η περιοχή είναι μια περιοχή με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που θα έπρεπε να υπήρχε σε έκτακτες περιπτώσεις, όπως αυτή, ένα σχέδιο διαφυγής. Τέτοιο σχέδιο δεν υπήρχε, τόνισε και υπογράμμισε ότι αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή είναι να υπάρχει αρωγή σε αυτούς που έχουν πληγεί, κυρίως σε όσους έχουν χάσει δικούς τους ανθρώπους. 
Ακόμα, ο Γ. Γκιόκας υπενθύμισε ότι το ΚΚΕ είχε οργανώσει ημερίδα*** για την πυροπροστασία, την πρόληψη και την πυρόσβεση, είχε κάνει δεκάδες παρεμβάσεις για το θέμα, υπογραμμίζοντας ότι αυτό που αναδεικνύεται είναι πως αυτά τα ζητήματα είναι πρώτης ανάγκης και πρέπει να μπουν σε προτεραιότητα. 
https://www.rizospastis.gr/

Παγκόσμιο χρέος: με φόρα για τα 250 τρισ. δολλάρια!

 


Στις αρχές Ιουλίου, το Ινστιτούτο για την Διεθνή Οικονομία (Institute of International Finance - IIF) έδωσε στην δημοσιότητα την έκθεσή του περί παγκόσμιου χρέους για το πρώτο τρίμηνο του 2018 Global Debt Monitor - July 2018 (*). Τα στοιχεία τής έκθεσης είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά και προκάλεσαν παγκοσμίως αντιδράσεις σε όλα τα επίπεδα. Το πλέον ανησυχητικό στοιχείο είναι ότι το παγκόσμιο χρέος αυξήθηκε κατά 11,1% μέσα σε έναν μόλις χρόνο, σκαρφαλώνοντας στα 247 τρισ. δολλάρια. Το τεράστιο αυτό ποσό προκαλεί δέος αλλά και τρόμο, αν ιδωθεί ως ποσοστό επί του παγκόσμιου ΑΕΠ: 318%! Δηλαδή, χρωστάμε ως ανθρωπότητα πάνω από τρεις φορές τον πλούτο που παράγουμε σε έναν χρόνο!

Το παγκόσμιο χρέος σε τρισ. δολλάρια ανά πέντε χρόνια  (Q1: Α' τρίμηνο)

Είναι σαφές ότι η κατάσταση βρίσκεται σχεδόν εκτός ελέγχου και το παραπάνω διάγραμμα από την εν λόγω έκθεση είναι ενδεικτικό. Μέσα σε δεκαπέντε χρόνια, αυξήθηκαν τα χρέη κατά 150 τρισ. δολλάρια (βλ. επόμενο διάγραμμα του Bloomberg, κατά μέσο όρο 10 τρισ. ετησίως) ως εξής:
- των νοικοκυριών από 20 σε 47 τρισ. δολλάρια (ποσοστό 135%)
- των κυβερνήσεων από 23 σε 67 τρισ. δολλάρια (ποσοστό 191,3%)
- των επιχειρήσεων του χρηματοπιστωτικού τομέα από 30 σε 61 τρισ. δολλάρια (ποσοστό 103,33%)
- των λοιπών επιχειρήσεων από 26 σε 74 τρισ. δολλάρια (ποσοστό 184,62%).

Σχολιάζοντας τα ευρήματα της έκθεσης, ο διευθύνων σύμβουλος του IIF Χουνγκ Τραν, δεν δίστασε να δηλώσει ότι "ο ρυθμός [αύξησης του χρέους] αποτελεί πράγματι λόγο ανησυχίας" ενώ εκτίμησε ότι "η ποιότητα της πιστοληπτικής ικανότητας έχει επιδεινωθεί ραγδαία". Για να εξηγήσει καλύτερα την τελευταία του φράση, ο Τραν πρόσθεσε ότι ο ταχύς ρυθμός αύξησης του χρέους σημαίνει πως κυβερνήσεις, επιχειρήσεις και ιδιώτες θα μπορούσαν να αποκτήσουν πρόβλημα με τις αποπληρωμές τους ή απλώς να επιβαρυνθούν δυσανάλογα από τόκους.

Το IIF δεν περιορίζεται σ' αυτές τις γενικεύσεις. Οι ερευνητές προειδοποιούν ότι, με την παγκόσμια οικονομία να μη μπορεί να βγει πειστικά από την ύφεση και με τα επιτόκια των ΗΠΑ να αυξάνονται, οι ανησυχίες για πιστωτικό κίνδυνο επιστρέφουν ακόμη και σε ανεπτυγμένες οικονομίες, όπως των ΗΠΑ ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το υψηλό χρέος δεν είναι εξ ορισμού επικίνδυνο, εφ' όσον η οικονομία αναπτύσσεται και μπορεί να το αναχρηματοδοτήσει. Από την στιγμή, όμως, που το χρέος διογκώνεται με αισθητά ταχύτερο ρυθμό από την οικονομία ενώ, παράλληλα, τα επιτόκια του δολλαρίου ανεβαίνουν αισθητά, είναι δεδομένο ότι η εξυπηρέτηση του χρέους γίνεται ολοένα και δυσκολώτερη ενώ αυξάνεται η πιθανότητα αθετήσεων πληρωμών.

Ενδιαφέρον έχει η παρατήρηση που έκανε η υποδιευθύντρια του IFF Σόνια Γκιμπς ότι "τα κρατικά χρέη είναι μεγαλύτερα απ' όσο ήσαν προ κρίσεως, όπως επίσης και τα χρέη των επιχειρήσεων", τονίζοντας ότι αυτό το φαινόμενο σε συνδυασμό με τα αυξανόμενα επιτόκια αυξάνουν το κόστος χρηματοδότησης και, κατ' επέκταση, τον κίνδυνο κρίσεων. Στο ίδιο μήκος κύματος μίλησε και η  διεθύνουσα σύμβουλος της Παγκόσμιας Τράπεζας Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα, η οποία τόνισε ότι "καθώς τα επιτόκια να αυξάνονται, η προσοχή μας στην βιωσιμότητα του χρέους πρέπει να είναι μεγαλύτερη".

Η έκθεση του IIF προσδίδει ιδιαίτερη βαρύτητα στις περιπτώσεις χωρών, οι οποίες έχουν υψηλά ποσοστά χρεών σε ξένο νόμισμα, κυρίως δε σε πολιτειακό δολλάριο. Καθώς το δολλάριο όσο πάει και ακριβαίνει, η εξυπηρέτηση αυτών των χρεών γίνεται όλο και πιο δυσβάστακτη. Και η κατάσταση χειροτερεύει από την αύξηση των επιτοκίων της Fed (το βασικό επιτόκιο έφτασε ήδη το 2% έναντι του 0,25% όπου βρισκόταν τον Δεκέμβριο του 2015). Στην πιο δύσκολη θέση βρίσκεται η Τουρκία, το χρέος της οποίας σε ξενο νόμισμα φτάνει το 70% του ΑΕΠ της. Καθώς η τουρκική λίρα βρίσκεται εδώ και πολλούς μήνες σε ελεύθερη πτώση, είναι σχεδόν σίγουρο ότι η χώρα δεν θα αποφύγει την οικονομική κατάρρευση.

Ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι δεύτερη στην συγκεκριμένη λίστα, αμέσως μετά την Τουρκία, βρίσκεται η Ουγγαρία, τέταρτη είναι η Πολωνία και ένατη η Τσεχία. Δηλαδή, μέσα στην δεκάδα των χωρών που αντιμετωπίζουν υψηλό χρηματοπιστωτικό κίνδυνο λόγω χρεών σε ξένο νόμισμα, φιγουράρουν τρεις χώρες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προσωπικά, αν και προς το παρόν δεν μπορώ να το αναλύσω, το στοιχείο αυτό έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον και προτίθεμαι να το παρακολουθήσω. Όντως θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε πώς θα αντιδρούσε η Κομμισσιόν αν κάποιο μέλος της εκτός ευρωζώνης αντιμετώπιζε ορθοστατικά οικονομικά προβλήματα.


Καταλαβαίνω ότι το σημερινό θέμα είναι κάπως βαρύ και δεν ενδείκνυται για καλοκαίρι, οπότε σταματώ εδώ. Επίσης, καταλαβαίνω ότι, τούτη την στιγμή, η τραγωδία με τις φωτιές στην Αττική απασχολεί τον αναγνώστη πολύ περισσότερο από μια έκθεση ενός οικονομικού ινστιτούτου, όσο σημαντική κι αν είναι αυτή. Κατά συνέπεια, αφήνω προς το παρόν αναπάντητο το πολύ λογικό ερώτημα που φέρνουν στα χείλη των απλών πολιτών όσα γράψαμε παραπάνω: "αφού όλοι... κράτη ιδιώτες και επιχειρήσεις... αφού όλοι μα όλοι χρωστάνε, σε ποιόν χρωστάνε επί τέλους;". Θα το κουβεντιάσουμε από Σεπτέμβρη.

-----------------------------------------------------------
(*) Η πρόσβαση στα στοιχεία επιτρέπεται μόνο σε εγκεκριμένα μέλη. Δυστυχώς, η διαδικασία έγκρισης είναι αφ' ενός μεν εξαιρετικά χρονοβόρα αφ' ετέρου δε πρακτικά αδύνατη στο ευρύ κοινό.

Μετρητοίς ή επί πιστώσει ανθρώπινης ζωής

 




Kάποια Δευτέρα απόγευμα στο κέντρο του καλοκαιριού, η φρίκη χωρίς καν να χτυπήσει άνοιξε και μπήκε.
 Δεν είναι λίγες οι φορές που το κάνει.
Όμως τέτοια καταστροφή δεν έχει ξαναγίνει μεσα στο καλοκαίρι από όσο μπορώ να θυμηθώ.
Πάνω από 50 νεκροί από τις πυρκαγιές δεν έχουν υπάρξει ποτέ στην Ελλάδα.

Ισως να είναι πια κοινοτυπία να πούμε πως ο κόσμος αυτός δολοφονεί.
Όμως πως να δεχτείς ότι το 2018 με τόσα μέσα διαθέσιμα για τον Άνθρωπο(όπως θα έπρεπε να είναι αλλα δεν), μια πυρκαγιά μαίνεται για τόσες ώρες και τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει μεχρι να τελειώσει με θάνατο τη δουλειά της.

Εκεί στις παραλίες της Αττικής το καλοκαίρι μια γιγάντια πόλη απλώνει τη σκιά της για να γλυτώσει από τις ζέστες ακουμπώντας τα πόδια της στη θάλασσα.
Κι είναι όπως μια τεράστια, γιγάντια πολυκατοικία που ξαφνικά δε μένει ούτε δωματιο άδειο.
 Κι όμως ενώ οι τοίχοι της είναι από πεύκο, ενώ οι πόρτες είναι από χαρτί κι οι άνθρωποι είναι φορτωμένοι ο ένας πάνω στον άλλο και με τσιγάρα αναμμένα κι αναπτήρες στα χέρια, την ώρα που πιάνει ο αέρας δεν υπάρχει ούτε σκάλα κινδύνου ούτε πυροσβστήρες, ούτε σχέδιο εκκένωσης, ούτε διαθέσιμο προσωπικό που ίσως μπορεί να κάνει κάτι  όταν έρθει το κακό.
Και δεν υπάρχουν όλα αυτά όχι από αμέλεια ή αβλεψία όπως θα πούν κάποιοι αύριο, αλλά γιατί σ αυτό τον κόσμο, όπως όλα τα άλλα δικαιώματα, και το δικαίωμα της προστασίας της Ανθρώπινης ζωής πουλιέται κι αγοράζεται μετρητοίς ή επι πιστώσει, έχει κόστος και αποφέρει κέρδη ή ζημίες σε κάποιους.
Κι έτσι όλοι οι ιθύνοντες γνωρίζουν ότι η πυρκαγια θα 'ρθεί καποια στιγμή, αλλά με τσιγκουνιά που περισσεύει, αφήνουνε στη μοίρα του τον άνθρωπο, κάνουν απλά ένα σταυρό και πάνε παρακάτω φροντίζοντας το κύριο που είναι το "καλό της οικονομίας του τόπου" και ο "περιορισμός κάθε περιττής σπατάλης".
Άλλοι το κανουνε με πράξεις κι άλλοι το κάνουν με σιωπές.
Ο Κόσμος αυτός λοιπόν ο άκοσμος δολοφονεί με απίστετη κοσμιότητα και ευκολία.
Και όταν έρθει η στιγμη της συμφοράς απλά δηλώνει "συγκλονισμένος για την απίστευτη αυτή καταστροφή".
Το χειμωνα δήλωσε συγκλονισμένος για τις πλημμύρες της Μάνδρας, το καλοκαίρι για τις πυρκαγιές στις παραλίες της Αττικής

.
Ολοι αυτοί οι συγκλονισμένοι, όπως οι απρόσωποι εκπρόσωποι της ΕΕ, ο κ. Μακρόν κ.α. είναι οι ίδιοι που απαιτούν περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, στερώντας μας την αντιπυρική και αντιπλημμυρικη προστασία, ενώ οι εδώ κυβερνήσεις χαμογελούν, δίνουν τα χέρια και αποδέχονται τα πάντα.

Και μοιάζουν έτσι όπως οι μαφιόζοι που αφού σκοτώσουν πρώτα αδίστακτα, πηγαίνουν ύστερα με τα μαύρα τους γυαλιά στην κηδεία και εκφράζουν την απέραντη θλίψη τους.

Σήμερα κηρύχθηκε τριήμερα εθνικό πένθος.
Σε δυό τρεις μέρες, δυο τρεις μήνες το πολύ όλα θα έχουν ξεχαστεί και μόνο όσοι έχασαν ανθρώπους ή χαθήκαν θα έχουν πάνω τους σημάδι από την τρομερή αυτή καταστροφη.
Κι αυτός ο κόσμος που αγοράζει και πουλάει μετρητοίς ή επί πιστώσει ανθρώπινης ζωής θα συνεχίσει να δολοφονεί μέχρι κάποιοι να τον σταματήσουν.

«Μια χούντα μας χρειάζεται»…



Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός γίνεται «ελκυστικός» έτσι: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας.
Το κράτος μας με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», συμπεριλαμβανομένης μερίδας της «τέταρτης εξουσίας» που υπηρετεί τον βούρκο, έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.
Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, αναπτύσσονται  οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»…
***
Ήταν 23 Ιουλίου 1974, όταν η Χούντα πνιγμένη στο αίμα του εγκλήματος και της προδοσίας στην Κύπρο, καταρρέει. Η επέτειος αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να θυμηθούμε την αλήθεια. 
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χούντα – στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο – που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, των δολοφονιών, στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ», στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς.
Όσον αφορά στο τελευταίο, στο ζήτημα της διαφθοράς, της βρωμιάς και της δυσωδίας, με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους:
  • Ήταν τόσο γελοίοι όσο και οι κομπίνες τους στην υπόθεση με τα «κρέατα του Μπαλόπουλου».Ήταν τόσο αντιφαυλοκράτες όσο και οι «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον… διπλασιασμό των μισθών τους
Σημειώστε: Μια από τις πρώτες πράξεις των χουνταίων ήταν να δώσουν αυξήσεις στον… εαυτό τους. Με τον Αναγκαστικό Νόμο 5/1967, οι «Παπαδόπουλοι» φρόντισαν να υπερδιπλασιάσουν τον μισθό του πρωθυπουργού από τις 23.600 στις 45.000 δραχμές και των υπουργών και υφυπουργών από τις 22.400 στις 35.000 δραχμές. Αυτοί ήταν που κατέβασαν τα τανκς για να σώσουν την Ελλάδα από την «φαυλοκρατία»…
  • Ήταν τόσο «τίμιοι» και αντικομφορμιστές όσο και οι τρεις βίλες του Παπαδόπουλου: Μια στο Ψυχικό, μία την Πάρνηθα και μια Τρίτη το Λαγονήσι (η τελευταία ήταν προσφορά του Ωνάση).
  • Ήταν τόσο «πατριώτες» που – εκτός του μέγιστου εγκλήματος κατά της Κύπρου – το βοούν και οι ληστρικές συμβάσεις με «Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και «Ζήμενς» – πάντα η… «Ζήμενς».
  • Ήταν τόσο θεομπαίχτες που έφτασαν να βουτάνε λεφτά ακόμα και από το… παγκάρι! Γνωστή η ιστορία με την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι… αόρατος) Ναού του Σωτήρως. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400…).
***
Εντούτοις, στο σημερινό σημείωμα θα εστιάσουμε ειδικότερα σε ένα μόνο από τα «καλά» της δικτατορίας, όπως το διακινούν τα φασιστοειδή: Σ’ αυτό το τόσο γελοίο όσο και «προσφιλές» τροπάρι περί του δήθεν «οικονομικού θαύματος» της χούντας των συνταγματαρχών.
1ο) Το δημόσιο χρέος από 32 δισ. δραχμές το 1966 εκτινάχτηκε στα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973 ενώ το 1974 απογειώθηκε στα 114 δισ. δραχμές. Δηλαδή ήταν τέτοιο το έγκλημα που συντελέστηκε στην ελληνική οικονομία επί χούντας ώστε το δημόσιο χρέος υπερτριπλασιάστηκε! Το επίτευγμα της χούντας ήταν τέτοιο που δεν μπορούσε να κρυφτεί ούτε επί των ημερών της. Στο «Βήµα» της 20/10/1973, καταγράφεται ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε όσο δεν είχε αυξηθεί από την γέννηση του ελληνικού κράτους το 1821! Σε έξι χρόνια οι χουντικοί έκαναν το χρέος 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε αυξηθεί σε διάστηµα 145 χρόνων!
2ο) Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 έγινε τέσσερις και πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968. Παρά τη λογοκρισία που ασκείτο στον Τύπο, ήταν τέτοια η κατρακύλα που δεν κρυβόταν με τίποτα: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν (έγραφε το «Βήμα» στο ίδιο άρθρο) υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί»…
3ο) Στην Ελλάδα, που 1961-71 είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ (2,2%), ο δείκτης καταναλωτικών τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους, και μάλιστα σε τομείς όπως τα είδη πρώτης ανάγκης και η υγεία. Το 1973 το ποσοστό του πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4%. Με δυο λόγια επί χούντας οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι. Πράγμα που επίσης δεν κρυβόταν με τίποτα. Ο Τύπος έγραφε (στο ίδιο): «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».
4ο) Το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση στο σύνολο των γενικών κρατικών δαπανών μειώθηκε από 11,6% σε 10%, όταν οι δαπάνες για την «άμυνα» και «δημόσια ασφάλεια» του αστυνομοκρατικού καθεστώτος μέσα σε μια πενταετία σχεδόν διπλασιάστηκαν.
5ο) Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν ως αποτέλεσμα της οικονομικής δυσχέρειας των λαϊκών στρωμάτων από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973.
6ο) Στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολείτο το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύχθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967 – 1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963 – 1966. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος.
7ο) Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος τα οποία αυξάνονταν σταθερά: Τα φορολογικά έσοδα από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. Αυτά για τα λαϊκά στρώματα. Από την άλλη:
  • Οι φόροι επί των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 10,9% την περίοδο 1972 – 73.
  • Η φορολογική «μεταρρύθμιση» του 1968 μετέφερε το φορολογικό φορτίο στους ώμους της εργατικής τάξης με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουτοκράτες να απολαμβάνουν μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια. Συνέπεια: Οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει!
  • Τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%!), περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους.
8ο) Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά οχτώ φορές, μεταξύ του 1967 και 1972. Το ισοζύγιο πληρωμών από μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960 – 66, εμφάνισε μέσο έλλειμμα την περίοδο 1967-73 ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων.
9ο) Οσο για την «ανάπτυξη» που σημειώθηκε επί συνταγματαρχών, το άρθρο του οικονομολόγου Αδαμάντιου Πεπελάση στις 2/8/1974, είναι αποκαλυπτικό και για το χαρακτήρα της «ανάπτυξης» και για το ξεπούληµα της Ελλάδας στο ξένο κεφάλαιο. Γράφει:
«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα. Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτικό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ – αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».
***
Από τη μια, λοιπόν, χούντα σήμαινε φορολογικά και κάθε λογής προνόμια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους στη χούντα Ωνάσηδες και Τομ Πάπες, φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων («νόμοι» 89/1967 και 378/1968) σε εργολάβους, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσποπεί χωρίς κανέναν έλεγχο.
Από την άλλη «ξεχαρβάλωμα» όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής, βάρη στο λαό και μια πλασματική «ανάπτυξη» που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες.
Αυτό ήταν το οικονομικό… «θαύμα» του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Αυτά είναι και τα παραμύθια της Χαλιμάς από τους γεμπελίσκους επιγόνους τους και από τους «τακτοποιημένους» εκείνης της μαύρης για τον τόπο περιόδου.
*

Τα παραπάνω στοιχεία είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας το 1975. Πηγή: Journal of the Hellenic Diaspora Vol 2 -1975-, Permanent URL:http://hdl.handle.net/10066/4929. Για αναλυτικότερη ενημέρωση στην επισκόπηση του Βασίλη Καρίφη, «Η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 – 1974)», στο «greekjunda.blogspot.com».

TOP READ