H επαίσχυντη δίωξη ενός αγοριού
Από το βιβλίο Sketches New and Old, πρώτη έκδοση το 1876. Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Galaxy
 Παπαγεωργίου Βασίλης |
Πόσα πράγματα λέει αυτό για την ανθρώπινη δικαιοσύνη! Πόσο θλιβερά αναδεικνύει την ανθρώπινη κλίση μας να τυραννούμε τους αδύναμους! Η πολιτεία του Σαν Φρανσίσκο δεν έχει κανένα δικαίωμα να πάρει τη δόξα για την αντιμετώπιση αυτού του καημένου αγοριού. Ποια υπήρξε η εκπαίδευση του παιδιού; Πώς θα έπρεπε να υποθέσει ότι ήταν λάθος να πετάξει πέτρες σ' έναν Κιτρινιάρη; Προτού ταχθούμε εναντίον του, μαζί με την εξοργισμένη κοινωνία του Σαν Φρανσίσκο, ας του δώσουμε μια ευκαιρία - ας ακούσουμε τη μαρτυρία για την υπεράσπισή του.
Ηταν ένα καλοντυμένο αγόρι, μαθητής του κατηχητικού - συνεπώς οι γονείς του είναι κατά πάσα πιθανότητα έξυπνοι, εύποροι άνθρωποι, με αρκετή κακοήθεια στο χαρακτήρα τους, ώστε να τους κάνει να καταβροχθίζουν τις καθημερινές φυλλάδες και να τις απολαμβάνουν. Ετσι λοιπόν, αυτό το αγόρι είχε ευκαιρίες, τόσο στη διάρκεια της εβδομάδας, όσο και τις Κυριακές, να διδαχτεί πώς να φέρεται σωστά.
Μ' αυτό τον τρόπο ανακάλυψε ότι το σπουδαίο κράτος της Καλιφόρνιας επιβάλλει έναν παράνομο φόρο εκμετάλλευσης ορυχείων στον Τζον τον ξένο, ενώ επιτρέπει στον Πάτρικ τον ξένο να σκάβει για χρυσό δίχως να πληρώνει τίποτα - πιθανώς επειδή ο άθλιος Μογγόλος δεν ξοδεύει για ουίσκι, ενώ ο εκλεπτυσμένος Κέλτης δεν μπορεί να ζήσει δίχως αυτό.
Μ' αυτό τον τρόπο ανακάλυψε ότι ένας σεβαστός αριθμός φοροεισπρακτόρων - θα ήταν αγενές να λέγαμε όλοι τους - συλλέγουν δύο φορές τους φόρους, αντί για μία. Και ότι εφόσον το κάνουν αποκλειστικά για ν' αποθαρρύνουν τη μετανάστευση των Κινέζων στα ορυχεία, είναι μια ενέργεια που επικροτείται ιδιαίτερα και επιπλέον θεωρείται μοναδικά κωμική.
Μ' αυτό τον τρόπο ανακάλυψε ότι όταν ένας λευκός κλέβει μια δεξαμενή χρυσού (με τον όρο λευκός εννοούνται Ισπανοί, Μεξικάνοι, Πορτογάλοι, Ιρλανδοί, Ονδουριανοί, Περουβιανοί, Χιλιανοί, κλπ., κλπ.), τον υποχρεώνουν να εγκαταλείψει τον καταυλισμό - όταν ένας Κιτρινιάρης κάνει το ίδιο, τον κρεμάνε.
Μ' αυτό τον τρόπο έμαθε ότι σε πολλές περιοχές της τεράστιας ακτής του Ατλαντικού, η άγρια, ελεύθερη αγάπη για τη δικαιοσύνη είναι τόσο δυνατή στις καρδιές των ανθρώπων, που όποτε πραγματοποιείται κάποιο κρυφό και μυστηριώδες έγκλημα λένε: «Ας αποδοθεί δικαιοσύνη, και θα κρίνει ο Θεός», και αμέσως κρεμάνε κάποιον Κιτρινιάρη.
Μ' αυτό τον τρόπο έμαθε ότι μελετώντας τα μισά από τα «τοπικά θέματα» της ημέρας φαίνεται πως οι αστυνομικοί του Σαν Φρανσίσκο είτε κοιμούνται, είτε έχουν πεθάνει, και μελετώντας τα άλλα μισά φαίνεται πως οι δημοσιογράφοι ξετρελάθηκαν από θαυμασμό για την ενεργητικότητα, το ήθος, την αποτελεσματικότητα και τη ριψοκίνδυνη παλικαριά των ίδιων ακριβώς αστυνομικών, κάνοντας θριαμβευτικές αναφορές στο πώς ο άγρυπνος αστυνομικός Τάδε Τάδε συνέλαβε ένα φουκαρά απατεώνα Κιτρινιάρη που έκλεβε κοτόπουλα και τον έσυρε θριαμβευτικά στη φυλακή της πόλης και πώς ο γαλαντόμος αστυνομικός Τάδε Ταδόπουλος παρακολούθησε μυστικά τις κινήσεις ενός ανυποψίαστου, σχιστομάτη γιου του Κομφούκιου (ο δημοσιογράφος μας κι αν είναι ευτράπελος), ακολουθώντας τον παντού μ' εκείνο το απόμακρο ύφος αφηρημάδας και αδιαφορίας που αυτό το ανεξιχνίαστο πλάσμα, ο αστυνομικός των σαράντα δολαρίων, πετυχαίνει πάντοτε τόσο καλά κατά τη διάρκεια μιας περιπολίας, και τελικά τον συνέλαβε επ' αυτοφώρω τη στιγμή που ο Κινέζος τοποθετούσε ύποπτα τα χέρια του σ' ένα χαρτί με πινέζες, που ο ιδιοκτήτης είχε αφήσει εκτεθειμένο και πως ο ένας αστυνομικός επιτέλεσε εκείνη τη θαυμαστή πράξη, κάποιος άλλος μια άλλη και ο παράλλος μια τρίτη - και σχεδόν καθεμία από τις πράξεις αυτές έχει σαν κεντρικό εκθαμβωτικό συμβάν έναν Κιτρινιάρη, ένοχο για κάποιο αδίκημα της πεντάρας, κάποιον δύστυχο που το πταίσμα του πρέπει να ζητωκραυγαστεί σαν κάτι κολοσσιαίο, ώστε να εμποδίσει το κοινό να παρατηρήσει πόσα πραγματικά σημαντικά καθάρματα διέφυγαν στο μεταξύ τη σύλληψη και πόσο υπερτιμημένοι είναι στην πραγματικότητα αυτοί οι ένδοξοι αστυνομικοί.
Μ' αυτό τον τρόπο, το αγόρι ανακάλυψε ότι η νομοθετική εξουσία, γνωρίζοντας πως το Σύνταγμα έχει μετατρέψει την Αμερική σε άσυλο για τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους όλων των εθνών και, συνεπώς, οι φτωχοί και καταπιεσμένοι που προστρέχουν στο καταφύγιό μας δεν πρέπει να επιβαρύνονται μ' ένα τεράστιο ποσό αποδοχής, έφτιαξε ένα νόμο σύμφωνα με τον οποίο κάθε Κιτρινιάρης, με την άφιξή του, πρέπει να εμβολιάζεται στην αποβάθρα και να καταβάλλει στον αρμόδιο κρατικό υπάλληλο δέκα δολάρια για την υπηρεσία αυτή, τη στιγμή που στο Σαν Φρανσίσκο υπάρχουν άφθονοι γιατροί που ευχαρίστως θα έκαναν το ίδιο για πενήντα σεντς.
Με αυτό τον τρόπο ανακάλυψε το αγόρι ότι ένας Κιτρινιάρης δεν έχει κανένα δικαίωμα που οι άλλοι οφείλουν να σέβονται, ότι ούτε η ζωή, ούτε η ελευθερία του αξίζουν μια δεκάρα όταν ένας λευκός χρειάζεται κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο, ότι κανείς δε συμπαθεί τους Κιτρινιάρηδες, κανείς δεν τους συναναστρέφεται, κανείς δεν τους λυπάται για τα βάσανα που τραβάνε, όταν έχει την άνεση να τους τα επιβάλλει, όλοι - άτομα, κοινότητες, η αυτού μεγαλειότης το κράτος το ίδιο - ενωμένοι στο μίσος, την κακομεταχείριση και τη δίωξη αυτών των ταπεινών ξένων.
Κατά συνέπεια, τι θα μπορούσε να είναι φυσικότερο γι' αυτό το καλόκαρδο αγόρι, που πήγαινε στο κατηχητικό του, με το μυαλό του γεμάτο από πρόσφατα μαθημένα κίνητρα για υψηλές και ενάρετες πράξεις, απ' το να σκεφτεί:
«Α, να ένας Κιτρινιάρη! Ο Θεός δε θα μ' αγαπάει εάν δεν τον πετροβολήσω.»
Και γι' αυτή του την ενέργεια συνελήφθη και κλείστηκε στη φυλακή της πόλης.
Ολα συνωμότησαν για να το διδάξουν ότι είναι καλό και άγιο να πετροβολάς έναν Κιτρινιάρη, κι ωστόσο, μόλις τόλμησε να επιτελέσει το καθήκον του, τιμωρήθηκε γι' αυτό - αυτός ο καημενούλης, που σ' όλη του τη ζωή γνώριζε ότι μια από τις κύριες διασκεδάσεις της αστυνομίας, έξω προς το διυλιστήριο χρυσού, είναι να παρακολουθεί με ατάραχη ικανοποίηση όταν οι χασάπηδες της οδού Μπράναν ξαμολούν τα σκυλιά τους εναντίον αθώων Κιτρινιάρηδων και τους κάνουν να το βάζουν στα πόδια για να γλιτώσουν.2
Εχοντας υπόψη την ανθρωπιστική μόρφωση που δίνει στη νέα γενιά ολόκληρη η «ακτή του Ατλαντικού», υπάρχει μια μεγαλειώδης ασυμφωνία στον ενάρετο κομπασμό με τον οποίο οι καλοί άρχοντες του Σαν Φρανσίσκο διακηρύσσουν (όπως έκαναν πρόσφατα) ότι:
Η αστυνομία έχει σαφείς εντολές να συλλαμβάνει όλα τα αγόρια, όπως κι αν είναι και όπου κι αν βρίσκονται, που παρενοχλούν τους Κιτρινιάρηδες.
Ωστόσο, ας χαρούμε πραγματικά που έδωσαν αυτή την εντολή - παρά την ασυνέπειά της - και ας είμαστε απόλυτα σίγουροι πως και η αστυνομία χάρηκε γι' αυτό. Γιατί δεν υπάρχει κανένας προσωπικός κίνδυνος στις συλλήψεις αγοριών, εφόσον είναι μικροκαμωμένα και οι δημοσιογράφοι θα υποχρεωθούν να επαινέσουν τις επιδόσεις τους το ίδιο πιστά όπως πάντα - ή να μείνουν χωρίς υλικό.
Η νέα μορφή των τοπικών ειδήσεων στο Σαν Φρανσίσκο θα είναι τώρα: Ο πάντα άγρυπνος και ικανός αστυνομικός Τάδε Τάδε πέτυχε, χτες το απόγευμα, τη σύλληψη του Αφέντη Τόμι Τζόουνς, μετά από σθεναρή αντίσταση, κλπ. κλπ. ακολουθούμενη από τις συνήθεις στατιστικές και την τελική επευφημία με τον αθέλητο σαρκασμό της:
Βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουμε ότι αυτό είναι το τεσσαρακοστό έβδομο αγόρι που συλλαμβάνει αυτός ο γαλαντόμος αστυνομικός από τον καιρό εφαρμογής της νέας διάταξης. Το αστυνομικό τμήμα διακατέχεται από πρωτοφανή ενεργητικότητα. Δε θυμόμαστε να έχει ξανασυμβεί κάτι ανάλογο.
1. Αυτός ο όρος, ο οποίος αναφέρεται στους Κινέζους, ήταν συνηθισμένος την εποχή εκείνη.
2. Εχω στο νου μου πολλές ανάλογες αναμνήσεις, όμως τούτη τη στιγμή αναλογίζομαι ένα συγκεκριμένο περιστατικό, όπου οι χασάπηδες της οδού Μπράναν εξαπόλυσαν τους σκύλους τους εναντίον ενός Κιτρινιάρη, που περνούσε ήσυχα μ' ένα καλάθι ρούχα πάνω στο κεφάλι του κι ενώ οι σκύλοι κομμάτιαζαν τη σάρκα του, ένας χασάπης, αύξησε την κωμικότητα της κατάστασης ξεριζώνοντας μερικά απ' τα δόντια του Κιτρινιάρη μ' ένα σπασμένο τούβλο. Το περιστατικό αυτό έχει χαραχτεί στη μνήμη μου με ακόμα πιο εχθρικό πείσμα, ίσως εξαιτίας του γεγονότος ότι η εφημερίδα του Σαν Φρανσίσκο, στην οποία εργαζόμουν εκείνη την εποχή, δε μου επέτρεψε να γράψω γι' αυτό, επειδή θα μπορούσε να προσβάλει κάποιους από τους ιδιότροπους συνδρομητές της εφημερίδας.
Του
Μαρκ ΤΟΥΕΪ
Μαρκ ΤΟΥΕΪ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου