Άμα δεν έχει σόου Θανάση…
Σε τι μας έκανε σοφότερους η τριήμερη συζήτηση στη βουλή σχετικά με την πρόταση δυσπιστίας; Ομολογώ, σε ελάχιστα πράγματα. Ίσα-ίσα που μπορεί να χαζέψει κανείς με τόσο κακής ποιότητας σόου. Κι άμα δεν έχει σόου θανάση, δε σε προσέχουν, όπως είπε χτες από το βήμα της βουλής σε κάποια φάση κι η αλέκα.
Που ρώτησε κι απάντηση δεν πήρε από τους πολιτικούς εκπροσώπους του ευρωμονόδρομου, αν νιώθουν δικαιωμένοι από το ευρωπαϊκό όραμα, τη συμμετοχή της χώρας στη λυκοσυμμαχία και τη σημερινή κατάσταση της εε. Ή αν έχουν μείνει στην εποχή των… μεγάλων ευρωπαίων ανδρών με τα στιβαρά χέρια και τις παλιές ευρωπαϊκές ιδέες. Έ-λε-ος δηλ, όπως τόνισε συλλαβιστά στο τέλος η πάλαι ποτέ γγ.
Κι έλεος στο τετράγωνο θα πρόσθετα εγώ. Γιατί το σόου ήταν σχεδόν αντιαισθητικό, δίνοντάς σου την (αντι)αίσθηση πως σε κάποια στιγμή θα έσκαγε μύτη από κάπου κι ο σεφερλής για το shefer-lee show· αλλά τελικά αρκεστήκαμε στον χαϊκάλη.
Το σημειώνω αυτό γιατί ως τώρα ο κυβερνητικός λόγος και οι εκπρόσωποί του κατάφερναν να γίνουν αποκρουστικοί ακόμα και σε έναν πολιτικά απαίδευτο κόσμο, αν όχι με καθαρό πολιτικό κριτήριο ή κάποιο υποσυνείδητο ταξικό ένστικτο, έστω με όρους στοιχειώδους αισθητικής. Οι γνωστές τσιρίδες του άδωνη, η αλαζονεία του βενιζέλου, η ψευτομαγκιά του τσεκουράτου βορίδη, το κακό υποκριτικό ταλέντο του σαμαρά, τα ελληνικά του σταμάτη και πάει λέγοντας. Μπορεί κάποιες φορές να έτειναν να επικαλύψουν την πολιτική ουσία της κριτικής αλλά δε στερούνταν τελείως πολιτικού περιεχομένου και τέλος πάντων είχαν κι αυτά τη σημασία τους.
Αυτή ωστόσο ήταν η πρώτη φορά ίσως που ο αντιπολιτευτικός λόγος του σύριζα, ως εκφορά και ως περιεχόμενο, ανταγωνίστηκε επάξια αν δεν υπερκέρασε σε γραφικότητα τον αντίστοιχο κυβερνητικό. Οι υστερικές φωνές της (ατσαλωμένης στους δρόμους και το κίνημα) κωνσταντοπούλου. Οι ατάκες του παναγούλη (που εξαργυρώνει το όνομα και τον αγώνα του αδελφού του) για τις φυλακές. Οι φαντασιώσεις περί νέου πολυτεχνείου στο ραδιομέγαρο με τη μακρή των ανελ στα κάγκελα. Η ομιλία του τσίπρα που θύμισε αμερικάνικη σειρά με τα χάχανα από το κοινό σε κάθε δεύτερη ατάκα. Χώρια τα ήξεις-αφήξεις από πολιτική άποψη, που έδωσαν πάτημα ακόμα και σε αυτή την κυβέρνηση να τα εκθέσει και να ξεγλιστρήσει από την ουσία.
Γνωρίζω πολύ καλά ποιο είναι το ποιόν κι η ακροδεξιά ιδεολογία της κυβέρνησης σαμαρά –πόσο μάλλον που η καπιταλιστική κρίση αφαιρεί το καρότο από τα χέρια του εκάστοτε διαχειριστή και του αφήνει μόνο το μαστίγιο, καθιστώντας εντελώς τυπικές και δυσδιάκριτες τις διαφορές μεταξύ χούντας και αστικής δημοκρατίας –που δεν παύει να είναι κι αυτή δικτατορία του κεφαλαίου ως προς το ταξικό της περιεχόμενο. Αλλά ο σύριζα αυτό το τριήμερο έκανε τα πάντα για να μπει στο ίδιο τσουβάλι ως άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, ακόμα κι από αισθητική άποψη.
Και γιατί επιμένεις σφυροδρέπανε τόσο πολύ στο αισθητικό κομμάτι και δεν αναλύεις το πολιτικό; Γιατί θεωρώ πως δεν υπάρχει τίποτα άξιο λόγου προς ανάλυση από πολιτική σκοπιά και πως ακόμα και το χτεσινό ολυμπιακός-παοκ θα άντεχε σοβαρότερης κριτικής.
Τι ήρθε να σηματοδοτήσει πολιτικά η πρόταση δυσπιστίας; Ο σύριζα δεν είναι ο δύσπιστος (κι όχι άπιστος όπως έχει επικρατήσει να λέγεται) θωμάς, που δεν πιστεύει αν δε δει την ανάπτυξη και το πρωτογενές πλεόνασμα. Κατέθεσε τα δικά του διαπιστευτήρια στην άλλη άκρη του ατλαντικού κι επέστρεψε στη βάση του, για να ασκήσει το αντιπολιτευτικό του έργο ως υπεύθυνο αστικό κόμμα, με τις προβλεπόμενες κοινοβουλευτικές διαδικασίες –που απέρριπτε δια στόματος του αρχηγού του μερικούς μήνες πριν, στην έκθεση- και με την τακτική του ώριμου φρούτου –που δεν είναι ακόμα αρκετά ώριμο για να φέρει αυτοδυναμία και πρέπει να παραμείνει στο κλαδί του για λίγο διάστημα.
Και ποια ήταν τα βαθύτερα ελατήρια αυτής της κίνησης; Μια εκδοχή λέει πως έγινε για εσωτερική κατανάλωση, για να συσπειρώσει ο αλέξης τους δικούς του, να μαζέψει κάπως τη δυσαρέσκεια και να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από όσα είπε στο τέξας. Η άλλη πως το έκανε για να στριμώξει και να εκθέσει τη δημαρ, που κράτησε ίσες αποστάσεις και κινδυνεύει να μείνει πρόωρα κι οριστικά εκτός παιχνιδιού στις επόμενες εκλογές. Και ένα τρίτο προχωρημένο σενάριο ότι ο σύριζα έκανε ένα δώρο στην κυβέρνηση για να τη συσπειρώσει και να κρατήσει ως τις ευρωεκλογές του μαΐου, όπου θα βγει νικητής ο σύριζα και θα κυνηγήσει με ευρω-εκλογικό αέρα και καλύτερες πιθανότητες την άπιαστη προς το παρόν αυτοδυναμία.
Αυτό το τελευταίο σημαίνει πως ο πολιτικός σχεδιασμός του σύριζα εξυπηρετείται άριστα από το σκηνικό της πόλωσης και της ενίσχυσης του νέου δικομματισμού. Και πως –όσο και αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως παράδοξο- δεν έχει κανένα λόγο να απειλήσει αυτή τη στιγμή την κυβέρνηση και τη συνέχιση της θητείας της. Με άλλα λόγια ο σύριζα επιθυμεί σταθερότητα κι αυτήν ακριβώς είναι που εξυπηρετεί με τις κινήσεις του.
Θεωρητικά βέβαια η επιλογή του σύριζα έρχεται να εκφράσει πολιτικά και να αγκαλιάσει τη λαϊκή αγανάκτηση από την κυβερνητική πολιτική και τους χειρισμούς της στο θέμα της ερτ, που ήταν κι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Αλλά στην πράξη καταφέρνει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, μετατοπίζοντας το επίκεντρο των εξελίξεων από το δρόμο και το κίνημα στο ναό της δημοκρατίας –που απειλείται- σπάζοντας κάθε προηγούμενη επίδοση κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Έβαλε βέβαια ως κινηματικό άλλοθι ‘παλλαϊκή’ συγκέντρωση έξω από τη βουλή την ώρα της ψηφοφορίας, για να μαζέψει μερικές χιλιάδες οπαδούς του, που το διέλυσαν και αυτοί γρήγορα για να δούνε τη συνέχεια από την τηλεόραση. Κι αντί να παίξει μπάλα στο γήπεδο της πολιτικής, την πέταξε στην κερκίδα της παραπολιτικής εκλογολογίας, όπου κάθεται ο λαός τρώγοντας πατατάκια κι επιλέγοντας στο τουίτερ την καλύτερη ατάκα της βραδιάς.
Το καλύτερο είναι πως ό,τι κι αν γίνεται τελευταία –από τη δολοφονία των χρυσαυγιτών μέχρι την εισβολή των ματ στην ερτ- η μόνιμη επωδός είναι πως απειλείται η δημοκρατία. Και την ίδια στιγμή η αστική δημοκρατία, η διαφημιζόμενη κι ως καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ, δουλεύει ρολόι ως προς τους σκοπούς της, χωρίς καμία εκτροπή από το ταξικό της περιεχόμενο.
Ναι αλλά γιατί υποτιμάμε το σύνθημα να πέσει η κυβέρνηση του μαύρου, των απολύσεων και των μνημονίων; Μωρέ να πέσει χίλιες φορές και να γκρεμοτσακιστεί, αλλά να μη μας φορέσουν την ίδια πολιτική με άλλο, προοδευτικό φερετζέ. Αυτή είναι η ουσία για την οποία μαλλιάζει η γλώσσα μας. Κι όπως είπε χτες κι η αλέκα όταν ο λαός αποφασίσει να βγει στην εξουσία, το ΚΚΕ θα αναλάβει τις ευθύνες του για μια κυβέρνηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Καθαρά και ξάστερα.
Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα
Σε τι μας έκανε σοφότερους η τριήμερη συζήτηση στη βουλή σχετικά με την πρόταση δυσπιστίας; Ομολογώ, σε ελάχιστα πράγματα. Ίσα-ίσα που μπορεί να χαζέψει κανείς με τόσο κακής ποιότητας σόου. Κι άμα δεν έχει σόου θανάση, δε σε προσέχουν, όπως είπε χτες από το βήμα της βουλής σε κάποια φάση κι η αλέκα.
Που ρώτησε κι απάντηση δεν πήρε από τους πολιτικούς εκπροσώπους του ευρωμονόδρομου, αν νιώθουν δικαιωμένοι από το ευρωπαϊκό όραμα, τη συμμετοχή της χώρας στη λυκοσυμμαχία και τη σημερινή κατάσταση της εε. Ή αν έχουν μείνει στην εποχή των… μεγάλων ευρωπαίων ανδρών με τα στιβαρά χέρια και τις παλιές ευρωπαϊκές ιδέες. Έ-λε-ος δηλ, όπως τόνισε συλλαβιστά στο τέλος η πάλαι ποτέ γγ.
Κι έλεος στο τετράγωνο θα πρόσθετα εγώ. Γιατί το σόου ήταν σχεδόν αντιαισθητικό, δίνοντάς σου την (αντι)αίσθηση πως σε κάποια στιγμή θα έσκαγε μύτη από κάπου κι ο σεφερλής για το shefer-lee show· αλλά τελικά αρκεστήκαμε στον χαϊκάλη.
Το σημειώνω αυτό γιατί ως τώρα ο κυβερνητικός λόγος και οι εκπρόσωποί του κατάφερναν να γίνουν αποκρουστικοί ακόμα και σε έναν πολιτικά απαίδευτο κόσμο, αν όχι με καθαρό πολιτικό κριτήριο ή κάποιο υποσυνείδητο ταξικό ένστικτο, έστω με όρους στοιχειώδους αισθητικής. Οι γνωστές τσιρίδες του άδωνη, η αλαζονεία του βενιζέλου, η ψευτομαγκιά του τσεκουράτου βορίδη, το κακό υποκριτικό ταλέντο του σαμαρά, τα ελληνικά του σταμάτη και πάει λέγοντας. Μπορεί κάποιες φορές να έτειναν να επικαλύψουν την πολιτική ουσία της κριτικής αλλά δε στερούνταν τελείως πολιτικού περιεχομένου και τέλος πάντων είχαν κι αυτά τη σημασία τους.
Αυτή ωστόσο ήταν η πρώτη φορά ίσως που ο αντιπολιτευτικός λόγος του σύριζα, ως εκφορά και ως περιεχόμενο, ανταγωνίστηκε επάξια αν δεν υπερκέρασε σε γραφικότητα τον αντίστοιχο κυβερνητικό. Οι υστερικές φωνές της (ατσαλωμένης στους δρόμους και το κίνημα) κωνσταντοπούλου. Οι ατάκες του παναγούλη (που εξαργυρώνει το όνομα και τον αγώνα του αδελφού του) για τις φυλακές. Οι φαντασιώσεις περί νέου πολυτεχνείου στο ραδιομέγαρο με τη μακρή των ανελ στα κάγκελα. Η ομιλία του τσίπρα που θύμισε αμερικάνικη σειρά με τα χάχανα από το κοινό σε κάθε δεύτερη ατάκα. Χώρια τα ήξεις-αφήξεις από πολιτική άποψη, που έδωσαν πάτημα ακόμα και σε αυτή την κυβέρνηση να τα εκθέσει και να ξεγλιστρήσει από την ουσία.
Γνωρίζω πολύ καλά ποιο είναι το ποιόν κι η ακροδεξιά ιδεολογία της κυβέρνησης σαμαρά –πόσο μάλλον που η καπιταλιστική κρίση αφαιρεί το καρότο από τα χέρια του εκάστοτε διαχειριστή και του αφήνει μόνο το μαστίγιο, καθιστώντας εντελώς τυπικές και δυσδιάκριτες τις διαφορές μεταξύ χούντας και αστικής δημοκρατίας –που δεν παύει να είναι κι αυτή δικτατορία του κεφαλαίου ως προς το ταξικό της περιεχόμενο. Αλλά ο σύριζα αυτό το τριήμερο έκανε τα πάντα για να μπει στο ίδιο τσουβάλι ως άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, ακόμα κι από αισθητική άποψη.
Και γιατί επιμένεις σφυροδρέπανε τόσο πολύ στο αισθητικό κομμάτι και δεν αναλύεις το πολιτικό; Γιατί θεωρώ πως δεν υπάρχει τίποτα άξιο λόγου προς ανάλυση από πολιτική σκοπιά και πως ακόμα και το χτεσινό ολυμπιακός-παοκ θα άντεχε σοβαρότερης κριτικής.
Τι ήρθε να σηματοδοτήσει πολιτικά η πρόταση δυσπιστίας; Ο σύριζα δεν είναι ο δύσπιστος (κι όχι άπιστος όπως έχει επικρατήσει να λέγεται) θωμάς, που δεν πιστεύει αν δε δει την ανάπτυξη και το πρωτογενές πλεόνασμα. Κατέθεσε τα δικά του διαπιστευτήρια στην άλλη άκρη του ατλαντικού κι επέστρεψε στη βάση του, για να ασκήσει το αντιπολιτευτικό του έργο ως υπεύθυνο αστικό κόμμα, με τις προβλεπόμενες κοινοβουλευτικές διαδικασίες –που απέρριπτε δια στόματος του αρχηγού του μερικούς μήνες πριν, στην έκθεση- και με την τακτική του ώριμου φρούτου –που δεν είναι ακόμα αρκετά ώριμο για να φέρει αυτοδυναμία και πρέπει να παραμείνει στο κλαδί του για λίγο διάστημα.
Και ποια ήταν τα βαθύτερα ελατήρια αυτής της κίνησης; Μια εκδοχή λέει πως έγινε για εσωτερική κατανάλωση, για να συσπειρώσει ο αλέξης τους δικούς του, να μαζέψει κάπως τη δυσαρέσκεια και να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από όσα είπε στο τέξας. Η άλλη πως το έκανε για να στριμώξει και να εκθέσει τη δημαρ, που κράτησε ίσες αποστάσεις και κινδυνεύει να μείνει πρόωρα κι οριστικά εκτός παιχνιδιού στις επόμενες εκλογές. Και ένα τρίτο προχωρημένο σενάριο ότι ο σύριζα έκανε ένα δώρο στην κυβέρνηση για να τη συσπειρώσει και να κρατήσει ως τις ευρωεκλογές του μαΐου, όπου θα βγει νικητής ο σύριζα και θα κυνηγήσει με ευρω-εκλογικό αέρα και καλύτερες πιθανότητες την άπιαστη προς το παρόν αυτοδυναμία.
Αυτό το τελευταίο σημαίνει πως ο πολιτικός σχεδιασμός του σύριζα εξυπηρετείται άριστα από το σκηνικό της πόλωσης και της ενίσχυσης του νέου δικομματισμού. Και πως –όσο και αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως παράδοξο- δεν έχει κανένα λόγο να απειλήσει αυτή τη στιγμή την κυβέρνηση και τη συνέχιση της θητείας της. Με άλλα λόγια ο σύριζα επιθυμεί σταθερότητα κι αυτήν ακριβώς είναι που εξυπηρετεί με τις κινήσεις του.
Θεωρητικά βέβαια η επιλογή του σύριζα έρχεται να εκφράσει πολιτικά και να αγκαλιάσει τη λαϊκή αγανάκτηση από την κυβερνητική πολιτική και τους χειρισμούς της στο θέμα της ερτ, που ήταν κι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Αλλά στην πράξη καταφέρνει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, μετατοπίζοντας το επίκεντρο των εξελίξεων από το δρόμο και το κίνημα στο ναό της δημοκρατίας –που απειλείται- σπάζοντας κάθε προηγούμενη επίδοση κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Έβαλε βέβαια ως κινηματικό άλλοθι ‘παλλαϊκή’ συγκέντρωση έξω από τη βουλή την ώρα της ψηφοφορίας, για να μαζέψει μερικές χιλιάδες οπαδούς του, που το διέλυσαν και αυτοί γρήγορα για να δούνε τη συνέχεια από την τηλεόραση. Κι αντί να παίξει μπάλα στο γήπεδο της πολιτικής, την πέταξε στην κερκίδα της παραπολιτικής εκλογολογίας, όπου κάθεται ο λαός τρώγοντας πατατάκια κι επιλέγοντας στο τουίτερ την καλύτερη ατάκα της βραδιάς.
Το καλύτερο είναι πως ό,τι κι αν γίνεται τελευταία –από τη δολοφονία των χρυσαυγιτών μέχρι την εισβολή των ματ στην ερτ- η μόνιμη επωδός είναι πως απειλείται η δημοκρατία. Και την ίδια στιγμή η αστική δημοκρατία, η διαφημιζόμενη κι ως καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ, δουλεύει ρολόι ως προς τους σκοπούς της, χωρίς καμία εκτροπή από το ταξικό της περιεχόμενο.
Ναι αλλά γιατί υποτιμάμε το σύνθημα να πέσει η κυβέρνηση του μαύρου, των απολύσεων και των μνημονίων; Μωρέ να πέσει χίλιες φορές και να γκρεμοτσακιστεί, αλλά να μη μας φορέσουν την ίδια πολιτική με άλλο, προοδευτικό φερετζέ. Αυτή είναι η ουσία για την οποία μαλλιάζει η γλώσσα μας. Κι όπως είπε χτες κι η αλέκα όταν ο λαός αποφασίσει να βγει στην εξουσία, το ΚΚΕ θα αναλάβει τις ευθύνες του για μια κυβέρνηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Καθαρά και ξάστερα.
Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου