Κριτήρια ψήφου σ' ένα προς ένα τα μέτωπα

Κριτήρια ψήφου σ' ένα προς ένα τα μέτωπα

Με τύμπανα πολέμου στην Ουκρανία ξεκίνησε η βδομάδα που πέρασε, με νέα επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα έκλεισε. Η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ αποφάσισε για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας μια σειρά μέτρα εξειδίκευσης και ταχείας εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής σε όλα τα κράτη - μέλη, με βάση τη χαραγμένη εδώ και χρόνια στρατηγική της για την ενίσχυση των μονοπωλίων. Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν την εκτίμηση του ΚΚΕ ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη θα πατήσει πάνω σε ισοπεδωμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Επιβεβαιώνεται ότι το ζήτημα για το λαό, τους εργαζόμενους είναι εάν θα ψάχνουν μάταια λύσεις μέσα στο δοκιμασμένο και αντιλαϊκό καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, δρόμο του κεφαλαίου ή θα διαλέξουν άλλο δρόμο χωρίς τις δεσμεύσεις του κεφαλαίου, των μονοπωλίων και της ΕΕ. Με αυτό το κριτήριο θα πρέπει να σταθούν μπροστά στις κάλπες του Μάη.

Το κλάμα για την Ουκρανία

Κριτήρια ψήφου παρέχουν στο σύνολό τους οι εξελίξεις της βδομάδας που πέρασε. Ας αρχίσουμε από την Ουκρανία. Περίσσεψαν οι κραυγές και οι διακηρύξεις ηγετών και αξιωματούχων της ΕΕ, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και άλλων «δυτικών» καπιταλιστικών κρατών ότι η ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία είναι κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς Δικαίου. Μάλιστα, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, είπε - άκουσον, άκουσον - ότι «δεν είναι δυνατό στον 21ο αιώνα οι όποιες διαφορές να λύνονται με τα όπλα». Αραγε, δεν του έχει πει κανείς τίποτα για το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, πόσο μάλλον για την Γιουγκοσλαβία; Αλλωστε, ΗΠΑ και ΕΕ δε στήριξαν ποικιλοτρόπως το συνονθύλευμα της ουκρανικής αντιπολίτευσης που αποτελείται από εθνικιστές μέχρι νεοναζί παραστρατιωτικούς ενάντια στην κυβέρνηση Γιανουκόβιτς, επεμβαίνοντας ανοιχτά στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας; Οταν η καπιταλιστική Ρωσία αξιοποίησε τα φιλορωσικά αισθήματα του ντόπιου πληθυσμού, το φόβο από τη δράση φασιστικών οργανώσεων, για να βάλει εμπόδια στους σχεδιασμούς τους, να κατοχυρώσει τα δικά της συμφέροντα σε μια περιοχή που θεωρεί «αυλή της», ΗΠΑ και ΝΑΤΟ έσχισαν τα ρούχα τους. Το ΚΚΕ με σαφήνεια τοποθετήθηκε ότι λύση για το λαό της Κριμαίας δεν μπορεί να αποτελέσει η καπιταλιστική Ρωσία που προέκυψε από την αντεπανάσταση, την ανατροπή του σοσιαλισμού και αποτελεί ανερχόμενη καπιταλιστική δύναμη. Πρέπει, όμως, να επισημάνουμε ότι χρειάζεται ο ελληνικός λαός, η ελληνική εργατική τάξη να ανησυχήσουν για το ρόλο που επιδιώκει να παίξει η ελληνική αστική τάξη στο πλευρό του «ευρωατλαντισμού» στην ευρύτερη περιοχή, επιδιώκοντας «γεωπολιτική αναβάθμιση» και μπλέκοντας το λαό μας στα γεωπολιτικά παιχνίδια. Εχει, λοιπόν, και από αυτήν τη σκοπιά σημασία η καταδίκη της ΕΕ και των κομμάτων του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου η ενίσχυση του ΚΚΕ.

Το νέο αστέρι στην Ιταλία

Να περάσουμε λίγο από την Ιταλία, όπου η αστική τάξη ανακάλυψε το νέο αστέρι της στο πρόσωπο του Ρέντσι, ο οποίος, όπως κάθε διαχειριστής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, επιδιώκει να δώσει ορισμένα «ψιχία» από τα «νόμιμα κλεμμένα» των προηγούμενων χρόνων, για να χτίσει νέες συμμαχίες με μικροαστικά κυρίως στρώματα, κοιμίζοντας ταυτόχρονα τους εργαζόμενους. Ανακοίνωσε μείωση φόρων για επιχειρήσεις (κύρια μικρομεσαίες), αλλά και φορολογική ελάφρυνση κατά 1.000 ευρώ όσων έχουν ετήσιο εισόδημα μέχρι 25.000 ευρώ. Σε όλες τις «πτώσεις κλίνει» ότι στόχος του είναι η ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» των ιταλικών μονοπωλίων. Ταυτόχρονα, ετοιμάζεται να επεκτείνει τη μερική απασχόληση διαλύοντας ό,τι έχει μείνει από σταθερή δουλειά με δικαιώματα στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας. Αποδεικνύεται κι εκεί ότι όλα αυτά που εμφανίζονται ως «φιλολαϊκά» «πατάνε» στα ερείπια που αφήνει η καπιταλιστική κρίση και τα οποία θα παραμείνουν ως παρακαταθήκη και στην όποια ανάκαμψη. Το λεγόμενο «φαινόμενο Ρέντσι» - όπως πριν «ο άνεμος αλλαγής που θα έφερνε ο Ολάντ στη Γαλλία», ή «η αλλαγή που έφερε ο πρώτος μαύρος Πρόεδρος στις ΗΠΑ, Μπ. Ομπάμα» - είναι προπαγανδιστική τακτική που χρησιμοποιείται για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού, εξασφαλίζοντας σταθερές κυβερνήσεις που θα ενισχύσουν το ιταλικό κεφάλαιο και ταυτόχρονα θα εμπεδώσουν στους εργαζόμενους την κοινωνική συναίνεση και την ταξική συνεργασία. Ενας παραλληλισμός με όσα συμβαίνουν στη χώρα μας παρέχει ένα ακόμα ασφαλές κριτήριο στο λαό μπροστά στις εκλογές.

Τα διαρθρωτικά μέτρα

Η νέα συμφωνία κυβέρνησης - τρόικας φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά από τα λεγόμενα «διαρθρωτικά μέτρα». Πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα πακέτο αναδιαρθρώσεων που έχουν ως στόχο τη διαμόρφωση νέων πεδίων καπιταλιστικής κερδοφορίας και ταυτόχρονα τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, τις βαθιές και μακροχρόνια αντιδραστικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις. Ο «Ριζοσπάστης» σήμερα φιλοξενεί αφιέρωμα στις σελίδες του που αναδεικνύει ανάγλυφα το πώς αυτοί οι στόχοι που περιλαμβάνονται στη συμφωνία αποτελούν πάγιους στόχους του κεφαλαίου από την αρχή της δεκαετίας του 1990 αποτυπωμένοι σε όλες τις συνθήκες της ΕΕ. Αποδεικνύεται περίτρανα ότι δεν είναι απλώς τα μνημόνια, οι δανειακές συμβάσεις, τα μοντέλα διαχείρισης της κρίσης που ευθύνονται για τα δεινά του λαού, αλλά ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης και η ΕΕ που τον στηρίζει. Κριτήριο ψήφου η απόδειξη ότι η ΕΕ και ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης είναι γκιλοτίνα για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Σ' αυτό πρέπει να δοθεί απάντηση και να είναι ακαριαία. Να το πληρώσουν και στην κάλπη τα κόμματα που στηρίζουν την ΕΕ, που παρουσιάζουν σαν μονόδρομο την Ευρωένωση των μονοπωλίων, ή καλλιεργούν αυταπάτες ότι η λυκοσυμμαχία μπορεί να γίνει φιλολαϊκή. Με ισχυρό ΚΚΕ στις κάλπες του Μάη.

...η έξοδος από το μνημόνιο...

Κριτήριο ψήφου και οι υποσχέσεις της κυβέρνησης για έξοδο από το μνημόνιο που θα ανακουφίσει το λαό. Ψεύτικες υποσχέσεις, σε μια περίοδο μάλιστα που έχουν διαμορφωθεί τέτοιοι μηχανισμοί σε επίπεδο ΕΕ, με επιτήρηση χωρών και επιβολή αντιλαϊκών μέτρων, που μπορούν να κάνουν τη δουλειά που έκανε μέχρι σήμερα η τρόικα. Ως εκ τούτου, το δίλημμα που βάζει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι στις ευρωεκλογές κρίνεται το «ή Μνημόνια ή Ευρώπη των λαών» όχι μόνο δε στέκει, αλλά είναι και παραπλανητικό, ιδιαίτερα όταν προέρχεται από δυνάμεις που είναι υπέρ της ΕΕ. Η ΕΕ σημαίνει μνημόνια διαρκείας, δεν μπορεί να γίνει Ευρώπη των λαών. Ακόμη και αν αυτά τα μνημόνια δεν ονομάζονται έτσι, αλλά αποκτήσουν στην πορεία άλλο όνομα.

...και το μνημόνιο διαρκείας

Στο μεταξύ, πυκνώνουν τα μαύρα σύννεφα πάνω από τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα που έχουν απομείνει. Κυβέρνηση και τρόικα συμφώνησαν ή δρομολογούν ανατροπές, όπως: Παραπέρα μείωση των εργοδοτικών εισφορών που θα διευρύνει την τρύπα στα έσοδα των Ταμείων και ήδη έχει ξεκινήσει η συζήτηση για τα επόμενα αντιασφαλιστικά μέτρα, στο όνομα της «βιωσιμότητας» του ασφαλιστικού συστήματος. Μείωση των τριετιών και μάλιστα με την επίκληση της προστασίας των μακροχρόνια ανέργων. Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Στο τραπέζι παραμένει η αυστηροποίηση του πλαισίου για την κήρυξη απεργίας από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, αλλά και η νομοθέτηση του «λοκ άουτ» για λογαριασμό της εργοδοσίας.

Οι μάχες μπροστά

Το πώς αυτή η κατάσταση μπορεί να αντιστραφεί προς όφελος της εργατικής τάξης και του λαού, πρέπει να απασχολήσει σοβαρά τους εργαζόμενους, μπροστά και στην 24ωρη πανελλαδική απεργία στον ιδιωτικό τομέα, που κηρύχτηκε για τις 9 Απρίλη. Οι δυνάμεις που συγκροτούν τη συνδικαλιστική πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ πέρα από την ευθύνη τους διαχρονικά για την επίθεση σε βάρος των εργαζομένων ετοιμάζονται να υπογράψουν με τις εργοδοτικές Ενώσεις Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που νομιμοποιεί τους μισθούς πείνας των 586 ευρώ μεικτά και παραπέμπει στη δευτέρα παρουσία οποιαδήποτε συζήτηση για αυξήσεις στους μισθούς. Το ίδιο κάνουν και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσιάζουν τα μέτρα ως αποτέλεσμα του μνημονίου. Αναπαράγουν στο κίνημα τη λογική της ανάθεσης, αφού όλα θα τα λύσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ!!! ... καλλιεργώντας αυταπάτες ότι μια άλλη διαχείριση, χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του, μπορεί να ανακόψει την επίθεση, να φέρει πίσω κατακτήσεις. Μπροστά στην απεργία πρέπει να σημάνει συναγερμός. Με ευθύνη του κάθε σωματείου, να αξιοποιηθεί η οργάνωση της απεργίας στους κλάδους στην κατεύθυνση της ανασύνταξης του κινήματος.