Ο άγνωστος πόλεμος
Το βασικό συγκριτικό πλεονέκτημα της κυβερνώσας ελπίδας
είναι το μέτρο σύγκρισης με τους προηγούμενους και ο χαμηλός πήχης που καλείται
να υπερβεί, περίπου στο ύψος μιας εφημερίδας, λεπτής και κίτρινης σαν την
αυριανή. Όπως μου ‘λεγε κι ένας σφος, ακόμα και ο τρίχρονος ανιψιός μου να
έμπαινε υπουργός, θα ήταν καλύτερος από τον προκάτοχό του. αφενός γιατί δε θα
έλεγε τίποτα (όπως ότι δε θέλει να του κλέβει τη δόξα για τις απολύσεις ο
τόμπσεν) κι αφετέρου γιατί του αρέσει πολύ το διάβασμα, να ξεφυλλίζει αλλά και
να του διαβάζουν παραμύθια, οπότε τουλάχιστον δε θα πήγαινε αδιάβαστος στην
ψηφοφορία για το μνημόνιο, σαν το χρυσοχοΐδη. Άσε που ενώ το ξεφύλλιζε, μπορεί
και να το έσκιζε κιόλας κατά λάθος, συνεπώς κερδίζει στη σύγκριση και με τους
υπουργούς του σύριζα· ή με αυτές τις νηπιακές πολιτικές συνειδήσεις, που
διαδηλώνουν φιλοκυβερνητικά για την κατάργηση του τοξικού μέρους του μνημονίου.
Καλή ώρα σαν τη μητέρα του, από το εξωκοινοβούλιο:
-Γιατί δεν έρχεται και το κουκουέ στο σύνταγμα να μιλήσει
με τον κόσμο και να ζυμώσει συνειδήσεις; Γιατί αποπαίρνει τόσο άγαρμπα και
τσουβαλιάζει τον κόσμο που ελπίζει κι έχει στρέψει το βλέμμα του για πρώτη φορά
στην αριστερά και την κυβέρνησή της;
Ενώ η σωστή τακτική προφανώς θα ήταν να πας με το (αριστερό)
ρεύμα, βαυκαλιζόμενος πως ελέγχεις την πορεία του και τις (αριστερές) στροφές
του, και με τα νερά του. Κι αν σου πούνε «πετάει ο γάιδαρος», να το συζητήσεις
ψύχραιμα: «έλα μωρέ τώρα πετάει, δύο μέτρα σηκώνεται κι ύστερα ξαναπέφτει». Κι
αν τολμήσεις να σηκώσεις δάχτυλο, για να του δείξεις την μπανανόφλουδα μην την
πατήσει, όπως στο ποντιακό ανέκδοτο, γίνεσαι λέει ρατσιστής με τους πόντιους.
Εσύ δηλ του έδειχνες την μπανανόφλουδα κι αυτός κοιτούσε το δάχτυλο, υψώνοντας
το δικό του στη νοημοσύνη μας.
Το βασικό βέβαια δεν είναι πώς θα απευθυνθείς στον κόσμο,
για να βγει ανώδυνα και μια ώρα αρχύτερα απ’ την πλάνη του, αλλά οι αυταπάτες
που κουβαλάς εσύ ο ίδιος και κρύβεις πίσω από το πλήθος. Άρα πρέπει πρώτα να
πείσεις τον εαυτό σου, σε τι στοχεύεις και πού θέλεις να πας. Αστερίξ να μου
πεις κι εμένα μετά τι κάνουμε, γιατί μου αρέσει να ξέρω γιατί παλεύουμε.
Η πάλη αυτή λοιπόν (ελληνορωμαϊκή, χωρίς άλλο ταξικό
πρόσημο), είναι ένας παράξενος, άγνωστος πόλεμος της πατρίδας μας μπροστά στο
μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, απ’ όπου πήραν τα κάγκελα μαζί με τα μυαλά μας
και τα ‘βαλαν στο μίξερ, για ένα διαφορετικό μίγμα πολιτικής και μνημονίου, με
κεϊνσιανή συνταγή και φιλολαϊκές σάλτσες. Στον οποίο κάποιοι είναι
διατεθειμένοι να φτάσουν θεωρητικά στα επαναστατικά οδοφράγματα (a las barricadas revolucionarias) αλλά κανείς σχεδόν δεν
ξέρει ποιον ακριβώς πολεμά, τι ζητάει και προς τα πού να μουτζώσει (αφού τον
εαυτό μας τον αποκλείσαμε). Ας πούμε προς τις βρυξέλες που είναι η κομισιόν και
μουτζώνει κι ο μαυρογιαλούρος μαζί, που έχει ετοιμάσει κι ενωτικό λόγο: φίλοι
και σύντροφοι του κουκουέ, θα σας εξαφανίσομεν...
Ο κόσμος διεκδικεί μικρές ανάσες αξιοπρέπειας,
παρακολουθώντας με κομμένη την ανάσα (και την αξιοπρέπειά του) το πολιτικό
θρίλερ στο γιούρογκρουπ. Και έχουνε έρθει πολλοί, αλλά η εικόνα δε θυμίζει σε
τίποτα τα κυριακάτικα απογεύματα της πλατείας, ούτε βασικά αγανακτισμένους, που
τώρα μένουν βουβοί κι αμήχανοι, πνιγμένοι στην ελπίδα τους, σε μια άχρωμη και
άνευρη κινητοποίηση, χωρίς παλμό. Μια σιωπή που έρχεται ως εκκωφαντικό
συμπλήρωμα της αγωνιστικής φλυαρίας των social media, κι ως συνέχεια του καρναβαλιού (και του κράτους) και της αγωνιστικής
έκστασης διάφορων πολιτικών μασκαράδων.
Αλλά αν έχεις τέτοια ελπίδα, τι (τη)
θες την απελπισιά;
Από τη μικροφωνική αναγγέλλουν συγκέντρωση στο
συντριβάνι, όπου κάποιος κρατέι ένα πλακάτ με το σύνθημα: ψωμί, σουβλάκι και γιάνη βαρουφάκη. Ποτέ άλλοτε ένα τόσο τίποτα ως
νόημα δεν χώρεσε τόσο πολύ κόσμο. Στη συνέλευση μπορούμε να συζητήσουμε και τις
λεπτομέρειες, αν θα είναι πίτα ή ψωμάκι, αν θα έχει κρεμμύδι, τζατζίκι και
κώτσο βασιλιά. Ή έστω πρόεδρο της δημοκρατίας, τώρα που κάηκε το άλλο τίποτα, ο
αβραμόπουλος.
Φεύγοντας από το σύνταγμα, βλέπουμε μια αναρχική αφίσα
για την τελευταία λέξη του φασισμού και τους πολίτες που προσκυνούν το κράτος
τους. Έχουμε επιμέρους διαφωνίες στη διατύπωση (πχ πολίτες), είναι όμως από τις
λίγες φωνές που μπορούν να στοιχηθούν στο μέτωπο της αξιοπρέπειας και δεν
εννοούν να την απολέσουν σε φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις ή κάτι άλλο ισοδύναμο
(που είναι της μόδας, στην τρέχουσα ορολογία).
Ας αφήσουμε λοιπόν τους λακεδαιμόνιους. Τι έχουν
καταφέρει οι υπόλοιπες οργανωμένες δυνάμεις που παρεμβαίνουν στις μάζες και
ζυμώνουν ριζοσπαστικά αιτήματα; Ποια βήματα έχουν μετρήσει και καταγράφουν στον
απολογισμό τους για τις πλατείες; Έχουν φτιάξει τα σοβιέτ της εποχής μας, όπου
αυτοί κάνουν πως ζυμώνουν (κοσκινίζοντας) ενώ ο λαός κάνει πως
ριζοσπαστικοποιείται κι αγκαλιάζει μαζικά μεταβατικά μέτρα και συνθήματα
(ΟΥΣΤ); Έγινε ποτέ αυτοκριτική για τα χαρακτηριστικά που πήραν οι πλατείες και
για τις δυνάμεις που επωφελήθηκαν από την αγανακτισμένη μόδα; Έγινε μάθημα το
πάθημα των πλατειών ή συνεχίζουν να παίζουν πρόθυμα το παιχνίδι άλλων;
Η (αστική) δημοκρατία δεν εκβιάζεται. Κι αυτό αφορά
κυρίως όσους πόνταραν στο μαζικό, λαϊκό εκβιασμό του κινήματος σε μια αριστερή
κυβέρνηση που θα εφάρμοζε ριζοσπαστικά μέτρα.
Μα αφού.. να, η πίεση φέρνει αποτέλεσμα και η κυβέρνηση
είναι έτοιμη να πάρει πίσω την υποψηφιότητα αβραμόπουλου για τον πτδ, για να
χρυσώσει το χάπι για τη συμφωνία που... έκλεισε αύριο και θα το καταπιούν
αμάσητο. Κι αν ο αλέξης είχε χιούμορ, έπρεπε κανονικά να προτείνει για πτδ το
γίγαντα, το σαρτζετάκη. Αλλά όσο παρεμείνει το κίνημα γτπ και δε βάζει ως
στόχους του ζήτημα εξουσίας και δτπ, θα ξεγελιέται με χάντρες και καθρεφτάκια
για τον πτδ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου