Λυσσάξτε τσαούσες
Μπορεί ο τίτλος να ταίριαζε σε κάτι σχετικό με το Γ. Μαρίνο (από το
πολιτ-μπιρό) να δηλώνει στην αρχή μιας εκδήλωσης, όπου θα ήταν ομιλητής:
τρεις ώρες θα 'μαστε μαζί, αυτή είναι μόνο η αρχή.
Αλλά η αφορμή ήταν η συνέντευξη του Κουτσούμπα στο Δανίκα για το Πρώτο Θέμα κι οι αντιδράσεις που ξεσήκωσε. Και δεν εννοώ βέβαια κάποιες φυσιολογικές αντιδράσεις, γιατί η συνέντευξη προφανώς ξέφυγε από τα καθιερωμένα-τετριμμένα, και είναι λογικό να (μας) εκπλήσσει (λέω "μας", χωρίς να εξαιρώ τον εαυτό μου). Περίμενες εσύ δηλ, σφε αναγνώστη, να αφήσει στην άκρη τους τύπου ο γγ και να πει "παπαριές" τα κλισέ επιχειρήματα ότι το σύστημα αλλάζει από μέσα, σιγά-σιγά, κτλ; Αυτό που όλοι σκεφτόμαστε δηλ, πάνω-κάτω, αλλά ποτέ δε θα λέγαμε σε μία συνέντευξη, παρά μόνο στην παρέα, σε ένα φίλο μας. Κι εδώ λειτουργεί προφανώς η οικειότητα από την παλιά γνωριμία του Κούτσι με το Δανίκα, από τον καιρό που ο δεύτερος ήταν στο Ριζοσπάστη (τον πρότεινε, λέει, για αντικαταστάτη του ο Ραφαηλίδης) πολύ πριν αναλάβει ο πρώτος ως διευθυντής.
Δε μιλάμε λοιπόν για αυτές τις αντιδράσεις, αλλά για άλλη ποιότητα. Γι' αυτούς που ανακαλύπτουν κρυφά νοήματα πίσω απ' τις γραμμές, πετάνε πονηρά υπονοούμενα -μόλις συγκαλυμμένα από το φύλλο συκής της ξετσιπωσιάς- κι αφήνουν "χαριτωμένα" ρητορικά ερωτήματα να πλανώνται στον αέρα: τι δουλειά είχε ο Κουτσούμπας να δώσει συνέντευξη στη βρωμερή φυλλάδα του κομιστή; Γιατί την έδωσε στο Δανίκα και χαριεντιζόταν μαζί του; Γιατί βγήκε τόσο life-style αντί να είναι καθαρά πολιτική; Και γιατί δεν αναδημοσιεύτηκε ποτέ στο πόρταλ ή στο όργανο, που μας ενημερώνουν και για την παραμικρή κίνηση του ΓΓ;
Ας τα πιάσουμε ένα-ένα να δούμε τι βαθμολογία και τι ψάρια θα πιάσουμε.
Συνεντεύξεις δίνει κανείς γενικά, όπου του το ζητήσουν (με πολύ συγκεκριμένες εξαιρέσεις) και σε όλα τα αστικά μέσα. Αν ήταν να αρχίσουμε να αποκλείουμε κάποια με βάση το πόσο βρώμικα είναι, δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να αποκλείσουμε πχ την ΕφΣυν (με τα αντικομμουνιστικά σχόλια του Πετρόπουλου και όχι μόνο) και το Βήμα (με τα βρώμικα "ρεπορτάζ" του Σταυρόπουλου), κτλ, ή διάφορα κανάλια -πχ το Μέγκα και το Σκάι.
Κι αν επεκτείνουμε τον ίδιο συλλογισμό στους δημοσιογράφους, γιατί να εξαιρέσουμε τον (πάθος για το χρήμα) Παύλο Τσίμα και τη ραδιοφωνική συνέντευξη στο Σκάι, που ακολούθησε; Στο κάτω-κάτω, η γνωριμία με το Δανίκα συνέβαλε στο να αποφευχθούν και να ξεκαθαριστούν (έστω και σ' ένα μόνο αναγνώστη του ΠΘ να έμεινε κάτι, κέρδος θα είναι) ζητήματα, όπως οι περιβόητες σπουδές της κόρης της Παπαρήγα, Βασιλείας, στο Deree κι όχι σε κάποιο κολέγιο της Αμερικής. Ο Δανίκας το ήξερε από πρώτο χέρι και το λέει μόνος του. Θα μου πεις, κι η Τρέμη το γνώριζε από πρώτο χέρι (κι αυτή δούλευε στο Ρίζο), αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να κάνει μια άθλια ερώτηση στην Αλέκα, σε ένα παλιότερο debate.
{Παρεμπιπτόντως και παρενθετικά για το Φανίκα. Εκτός από τη θητεία του στο Ρίζο -από όπου ξεπήδησαν διάφορα λουλούδια, για να ανθίσουν και να γίνουν αγκάθια στην πορεία- κι εκτός από τις κινηματογραφικές κριτικές του, που κάποιοι τις έβρισκαν αξιόλογες, αξίζει να σημειωθεί και το εξής: πριν από καμιά δεκαριά-δεκαπενταριά χρόνια έγραφε καυστικά και πετυχημένα σχόλια, που τα αναδημοσίευε, συχνά-πυκνά, κι ο Ριζοσπάστης, στη δεύτερη σελίδα, δια του τύπου. Θυμάμαι επίσης χαρακτηριστικά μια συζήτηση στον Πρετεντέρη για το ασφαλιστικό, όπου οι δολοφόνοι της κοινωνικής ασφάλισης εμφανίζονταν έκπληκτοι κι ανήσυχοι για την κατάστασή της. Κι ο Δανίκας το είχε αναπαραστήσει πολύ έξυπνα, με μια θεατρική κίνηση -που χάνει λίγο κατά τη μεταφορά- κοιτάζοντας κάτω από το κάθισμά του και λέγοντας: Α! Ένα πτώμα! Ένα πτώμα!
Από τότε βέβαια κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, ο Δανίκας έπαθε οβιδιακή, μνημονιακή μετάλλαξη και η μεταπήδησή του στο ΠΘ, τη ρυπαρή φυλλάδα του κομιστή, μόνο τυχαία δεν ήταν. Κλείνει η παρένθεση.}
Το ανάλαφρο στιλ της συνέντευξης είναι ασφαλώς επιλογή του Δανίκας, κι όχι καρπός συναλλαγής, όπως γίνεται στα αστικά κόμματα, συνεντεύξεις-αγιογραφίες, με δεδομένα ανταλλάγματα. Ακόμα κι έτσι πάντως, δίνονται εύστοχες απαντήσεις, επί της ουσίας και αυτοκριτικές όπου χρειάζεται, και δεν πιστεύω πως βγαίνει χαμένος ο ΓΓ ή το κόμμα από αυτήν την ιστορία (ίσα-ίσα που είναι σαν άνοιγμα -έμμεσο κι από σπόντα- σε ένα κόσμο που δε βρίσκουμε αλλού: το αναγνωστικό κοινό του ΠΘ).
Όλα αυτά πάντως απαντούν και στο ερώτημα της μη αναδημοσίευσης (όπως αντίστοιχα δεν είχε αναδημοσιευτεί, αν θυμάμαι καλά, και μια πρόσφατη συνέντευξη του Παφίλη στο POPaganda), για παρόμοιους ίσως λόγους. Δεν είναι μόνο το ύφος, αλλά και τα μαργαριτάρια που πετάει ενδιάμεσα ο Δανίκας, που εκτός από τις αβάσταχτα ελαφρές πολιτικές κρίσεις του (το κόμμα παραμένει μόνο εναντίον όλων, αλλά εκσυγχρονίστηκε), ασχολείται πχ σε όλη την εισαγωγή του με τα κιλά και τη λαιμαργία του Κούτσι (άσε που μπερδεύει τους εύσωμους με τους βουλιμικούς). Και θάβει μάλιστα πριν την ώρα του και το Μωραΐτη, που τον αναφέρει ως "αξέχαστο", ενώ ο άνθρωπος ζει και τα έχει τετρακόσια, απ' όσο ξέρω.
Δεν ξέρω τι βαθμό πιάσαμε, αλλά μπορούμε να βγάλουμε κι εμείς κάποια συμπεράσματα για όσους ρωτάνε αθώα (και δεν εννοώ το Δανίκα).
Στο τέλος του κατήφορου, υπάρχει μόνο βούρκος. Έχουν κάθε δικαίωμα να τραβήξουν προς τα εκεί, αλλά όχι να έχουν την απαίτηση να μας τραβήξουν μαζί τους.
Κι αν αυτό δεν αγγίζει κανέναν τους, ας μείνουν με τον τίτλο της ανάρτησης. Στη λύσσα εξάλλου έχουμε αντισώματα. Άσε που καταλαβαίνει πολύ καλά κι ένας κόσμος παραέξω, πού το πάνε...
Αλλά η αφορμή ήταν η συνέντευξη του Κουτσούμπα στο Δανίκα για το Πρώτο Θέμα κι οι αντιδράσεις που ξεσήκωσε. Και δεν εννοώ βέβαια κάποιες φυσιολογικές αντιδράσεις, γιατί η συνέντευξη προφανώς ξέφυγε από τα καθιερωμένα-τετριμμένα, και είναι λογικό να (μας) εκπλήσσει (λέω "μας", χωρίς να εξαιρώ τον εαυτό μου). Περίμενες εσύ δηλ, σφε αναγνώστη, να αφήσει στην άκρη τους τύπου ο γγ και να πει "παπαριές" τα κλισέ επιχειρήματα ότι το σύστημα αλλάζει από μέσα, σιγά-σιγά, κτλ; Αυτό που όλοι σκεφτόμαστε δηλ, πάνω-κάτω, αλλά ποτέ δε θα λέγαμε σε μία συνέντευξη, παρά μόνο στην παρέα, σε ένα φίλο μας. Κι εδώ λειτουργεί προφανώς η οικειότητα από την παλιά γνωριμία του Κούτσι με το Δανίκα, από τον καιρό που ο δεύτερος ήταν στο Ριζοσπάστη (τον πρότεινε, λέει, για αντικαταστάτη του ο Ραφαηλίδης) πολύ πριν αναλάβει ο πρώτος ως διευθυντής.
Δε μιλάμε λοιπόν για αυτές τις αντιδράσεις, αλλά για άλλη ποιότητα. Γι' αυτούς που ανακαλύπτουν κρυφά νοήματα πίσω απ' τις γραμμές, πετάνε πονηρά υπονοούμενα -μόλις συγκαλυμμένα από το φύλλο συκής της ξετσιπωσιάς- κι αφήνουν "χαριτωμένα" ρητορικά ερωτήματα να πλανώνται στον αέρα: τι δουλειά είχε ο Κουτσούμπας να δώσει συνέντευξη στη βρωμερή φυλλάδα του κομιστή; Γιατί την έδωσε στο Δανίκα και χαριεντιζόταν μαζί του; Γιατί βγήκε τόσο life-style αντί να είναι καθαρά πολιτική; Και γιατί δεν αναδημοσιεύτηκε ποτέ στο πόρταλ ή στο όργανο, που μας ενημερώνουν και για την παραμικρή κίνηση του ΓΓ;
Ας τα πιάσουμε ένα-ένα να δούμε τι βαθμολογία και τι ψάρια θα πιάσουμε.
Συνεντεύξεις δίνει κανείς γενικά, όπου του το ζητήσουν (με πολύ συγκεκριμένες εξαιρέσεις) και σε όλα τα αστικά μέσα. Αν ήταν να αρχίσουμε να αποκλείουμε κάποια με βάση το πόσο βρώμικα είναι, δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να αποκλείσουμε πχ την ΕφΣυν (με τα αντικομμουνιστικά σχόλια του Πετρόπουλου και όχι μόνο) και το Βήμα (με τα βρώμικα "ρεπορτάζ" του Σταυρόπουλου), κτλ, ή διάφορα κανάλια -πχ το Μέγκα και το Σκάι.
Κι αν επεκτείνουμε τον ίδιο συλλογισμό στους δημοσιογράφους, γιατί να εξαιρέσουμε τον (πάθος για το χρήμα) Παύλο Τσίμα και τη ραδιοφωνική συνέντευξη στο Σκάι, που ακολούθησε; Στο κάτω-κάτω, η γνωριμία με το Δανίκα συνέβαλε στο να αποφευχθούν και να ξεκαθαριστούν (έστω και σ' ένα μόνο αναγνώστη του ΠΘ να έμεινε κάτι, κέρδος θα είναι) ζητήματα, όπως οι περιβόητες σπουδές της κόρης της Παπαρήγα, Βασιλείας, στο Deree κι όχι σε κάποιο κολέγιο της Αμερικής. Ο Δανίκας το ήξερε από πρώτο χέρι και το λέει μόνος του. Θα μου πεις, κι η Τρέμη το γνώριζε από πρώτο χέρι (κι αυτή δούλευε στο Ρίζο), αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να κάνει μια άθλια ερώτηση στην Αλέκα, σε ένα παλιότερο debate.
{Παρεμπιπτόντως και παρενθετικά για το Φανίκα. Εκτός από τη θητεία του στο Ρίζο -από όπου ξεπήδησαν διάφορα λουλούδια, για να ανθίσουν και να γίνουν αγκάθια στην πορεία- κι εκτός από τις κινηματογραφικές κριτικές του, που κάποιοι τις έβρισκαν αξιόλογες, αξίζει να σημειωθεί και το εξής: πριν από καμιά δεκαριά-δεκαπενταριά χρόνια έγραφε καυστικά και πετυχημένα σχόλια, που τα αναδημοσίευε, συχνά-πυκνά, κι ο Ριζοσπάστης, στη δεύτερη σελίδα, δια του τύπου. Θυμάμαι επίσης χαρακτηριστικά μια συζήτηση στον Πρετεντέρη για το ασφαλιστικό, όπου οι δολοφόνοι της κοινωνικής ασφάλισης εμφανίζονταν έκπληκτοι κι ανήσυχοι για την κατάστασή της. Κι ο Δανίκας το είχε αναπαραστήσει πολύ έξυπνα, με μια θεατρική κίνηση -που χάνει λίγο κατά τη μεταφορά- κοιτάζοντας κάτω από το κάθισμά του και λέγοντας: Α! Ένα πτώμα! Ένα πτώμα!
Από τότε βέβαια κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, ο Δανίκας έπαθε οβιδιακή, μνημονιακή μετάλλαξη και η μεταπήδησή του στο ΠΘ, τη ρυπαρή φυλλάδα του κομιστή, μόνο τυχαία δεν ήταν. Κλείνει η παρένθεση.}
Το ανάλαφρο στιλ της συνέντευξης είναι ασφαλώς επιλογή του Δανίκας, κι όχι καρπός συναλλαγής, όπως γίνεται στα αστικά κόμματα, συνεντεύξεις-αγιογραφίες, με δεδομένα ανταλλάγματα. Ακόμα κι έτσι πάντως, δίνονται εύστοχες απαντήσεις, επί της ουσίας και αυτοκριτικές όπου χρειάζεται, και δεν πιστεύω πως βγαίνει χαμένος ο ΓΓ ή το κόμμα από αυτήν την ιστορία (ίσα-ίσα που είναι σαν άνοιγμα -έμμεσο κι από σπόντα- σε ένα κόσμο που δε βρίσκουμε αλλού: το αναγνωστικό κοινό του ΠΘ).
Όλα αυτά πάντως απαντούν και στο ερώτημα της μη αναδημοσίευσης (όπως αντίστοιχα δεν είχε αναδημοσιευτεί, αν θυμάμαι καλά, και μια πρόσφατη συνέντευξη του Παφίλη στο POPaganda), για παρόμοιους ίσως λόγους. Δεν είναι μόνο το ύφος, αλλά και τα μαργαριτάρια που πετάει ενδιάμεσα ο Δανίκας, που εκτός από τις αβάσταχτα ελαφρές πολιτικές κρίσεις του (το κόμμα παραμένει μόνο εναντίον όλων, αλλά εκσυγχρονίστηκε), ασχολείται πχ σε όλη την εισαγωγή του με τα κιλά και τη λαιμαργία του Κούτσι (άσε που μπερδεύει τους εύσωμους με τους βουλιμικούς). Και θάβει μάλιστα πριν την ώρα του και το Μωραΐτη, που τον αναφέρει ως "αξέχαστο", ενώ ο άνθρωπος ζει και τα έχει τετρακόσια, απ' όσο ξέρω.
Δεν ξέρω τι βαθμό πιάσαμε, αλλά μπορούμε να βγάλουμε κι εμείς κάποια συμπεράσματα για όσους ρωτάνε αθώα (και δεν εννοώ το Δανίκα).
Στο τέλος του κατήφορου, υπάρχει μόνο βούρκος. Έχουν κάθε δικαίωμα να τραβήξουν προς τα εκεί, αλλά όχι να έχουν την απαίτηση να μας τραβήξουν μαζί τους.
Κι αν αυτό δεν αγγίζει κανέναν τους, ας μείνουν με τον τίτλο της ανάρτησης. Στη λύσσα εξάλλου έχουμε αντισώματα. Άσε που καταλαβαίνει πολύ καλά κι ένας κόσμος παραέξω, πού το πάνε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου