Το δίκαιο του Αμβρόσιου

Όλα αυτά δίνουν δίκαιο στον Αμβρόσιο. Ένα δίκαιο φυσικά όχι κοινωνικό, ούτε φυσικό. Ένα δίκαιο που πηγάζει από την εξασφαλισμένη κρατική ανοχή, ένα δίκαιο που πηγάζει από τον φόβο από τον οποίο τρέφεται και τον σκοταδισμό πολλών, αλλά και από την δειλία περισσότερων.

Ραφαήλ Μπελενιώτης

Δεν είναι το αηδιαστικό τουπέ αλά Χριστόδουλου που έχει. Ούτε και η «γλυκιά ελπίδα» που βλέπει στην Χρυσή Αυγή.  Ούτε τα κηρύγματα μίσους και οι μικροφωνικές που έχει εγκαταστήσει στην Εκκλησία του όπως οι συνάδελφοί του στο Ιράν.  Χρυσαυγίτες και λοιπά μιάσματα σε στολή έχουμε ξαναγνωρίσει σε διάφορες αποχρώσεις. Σε χακί, σε μπλε, τώρα και σε μαύρο ολόσωμο.  Σιγά το νέο, δεν ξαφνιαστήκαμε καθόλου.  Ο λόγος φυσικά για τον Αθανάσιο Λένη κατά φαντασία Αμβρόσιος, Μητροπολίτης  Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, πρώην χουντικός χωροφύλακας, νυν εκπρόσωπος της αγάπης.
Αυτό όμως που  με εξοργίζει κυριολεκτικά είναι το γεγονός πως ένας τέτοιος μηχανισμός και οργανισμός όπως η Εκκλησία, της οποίας θεωρείται εκπρόσωπος, δεν τρέχει να πάρει καμία απόσταση από αυτόν. Και, κυρίως, από την άλλη, ότι  το κοσμικό κατά τα άλλα κράτος κάνει τα στραβά μάτια. Βασικά, ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δηλώνει για τον Αμβρόσιο: «ο Αμβρόσιος επειδή είναι γνωστός μου, μαζί μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε κλπ, δεν κάνει λάθος. Αυτά που επισημαίνει δεν είναι λάθη, είναι ο τρόπος με τον οποίο τα λέει και αυτό που του λένε. Αν ψάξουμε τα κείμενα και τα ψηλαφίσουμε και τα δούμε για το θέμα το κεντρικό που θίγει, δεν κάνει λάθος». Οι συμπάθειες δεν κρύβονται, εντάξει.
Όμως  αυτό εκτός από συμπάθεια δηλώνει κάτι πιο επικίνδυνο. Δηλώνει ιδεολογική συμπόρευση.  Η ίδια η εκκλησία όχι μόνο δεν αμφισβητεί και δεν αφορίζει τις ρατσιστικές, επικίνδυνες και μισαλλόδοξες δηλώσεις του Αμβρόσιου αλλά τις αποδέχεται. Εν ολίγοις, το σώμα της Εκκλησίας συμφωνεί με τον Αμβρόσιο.  Από μια ματιά καθόλου περίεργο. Εδώ η εκκλησία και το σώμα της έχει αποδεχτεί και τον Χριστόδουλο, τον εθνάρχη (εμετός), τον Άνθιμο (sic) και πάει λέγοντας. Από την άλλη δεν με αφορά και τόσο η στάση του εκκλησιαστικού σώματος. Θα το αφήσω στους πιστούς της να την κρίνουν.  Θα συνεχίσω  ως πολίτης. Το αστικό κράτος λοιπόν, αυτό που φαινομενικά δικάζει την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής για δολοφονίες, ανέχεται την αναπαραγωγή της ίδιας ρητορικής που η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιεί, από το στόμα ενός εκπροσώπου της πίστης, να μιλάει για εκτουρκισμό, για εθνική προδοσία και για εξισλαμισμό του κράτους. Να θέλει να κάψει ομοφυλόφιλους. Να εξορίσει αριστερούς. Να βλέπει τρομοκράτες σε μικρά παιδιά προσφυγόπουλα και να μην τα αφήνει να μορφωθούν.  Μήπως δεν θίγονται –οι προοδευτικοί  έστω– πολίτες με τα λεγόμενα του Μητροπολίτη; Αλήθεια, τα ράσα κάνουν τον παπά;  Ή μήπως τα κηρύγματα και οι πράξεις τους;  Για μια ακόμα φορά τα ράσα υποθάλπουν κακουργήματα σε λεκτικό επίπεδο και δίνουν λευκή επιταγή σε κάποιον να λέει ό,τι θέλει με το όποιο αντίκτυπο. Το κράτος απόν ή μάλλον ήσυχα παρόν μιας και η εκκλησία είναι ένας από τους πυλώνες του.  Θα τα βάλει μαζί της και θα αρχίσει να σκάβει τα ίδια του τα θεμέλια; Δεν νομίζω. Και δεν είναι η πρώτη φορά.
Καθώς ο ρόλος του Αμβρόσιου και του κάθε Αμβρόσιου δηλαδή, είναι σημαντικός μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία. Το ρατσιστικό του δηλητήριο, που διαχωρίζει τις μάζες αφού πρώτα τις έχει αποβλακώσει με την «Χριστιανική αγάπη» και καταντήσει «οπιομανείς», λειτουργεί ως η καλύτερη ορντινάντσα για τους αστούς.  Δεν ξεχνιούνται νομίζω τα Μακεδονικά συλλαλητήρια του εθνικισμού και της «ονοματολογίας» και οι πύρινοι λόγοι  των Μουλάδων της εποχής – ένα μικρό παράδειγμα που η εκκλησία υποδαύλιζε το εθνικιστικό αίσθημα προς επίτευξη των ορέξεων του ελληνικού καπιταλισμού και των εδαφικών του βλέψεων.
Όλα αυτά δίνουν δίκαιο στον Αμβρόσιο. Ένα δίκαιο φυσικά όχι κοινωνικό, ούτε φυσικό. Ένα δίκαιο  που πηγάζει από την εξασφαλισμένη κρατική ανοχή, ένα δίκαιο που πηγάζει από τον φόβο  από τον οποίο τρέφεται και τον σκοταδισμό πολλών,  αλλά και από την δειλία περισσότερων.   Σίγουρα όμως ένα δίκαιο «επιβεβλημένο» από τους από πάνω, από την «ουδέτερη» κρατική μηχανή, που ξεχνάει την ουδετερότητά της όταν πρόκειται για την κάθε Ηριάννα και τον κάθε Θεοφίλου.   Το δίκαιο ενός εκμεταλλευτικού συστήματος.  Ένα δίκαιο μπρατσαράδων φουσκωτών με μαύρες μπλούζες, με μαχαίρια και αίματα…  Ένα παρά φύση δίκαιο. Ένα δίκαιο το οποίο αν δεν υπήρχε, αν δεν βρισκόταν σε όλα τα παραπάνω, φανταστείτε τι άλλο θα έπαιρνε μαζί του στην ανυπαρξία. Φανταστείτε…
Και τώρα, ας φανταστούμε μαζί εκείνη την χιλιοειπωμένη «άλλη κοινωνία» στην οποία ο Αμβρόσιος και ο κάθε Αμβρόσιος αποτελούν αποκυήματα της φαντασίας και ονειρώξεις μισάνθρωπων, μιας και οι λόγοι ύπαρξης, ο ρόλος που επιτελεί το σινάφι του, θα εκλείπουν, καθώς και οι συνθήκες συντήρησής τους. Σε μια «άλλη κοινωνία»  θα ήταν περιττός. Γιατί εκείνη η κοινωνία θα βασιζόταν στην  «ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός»  που θα ήταν «προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων». Είναι φανερό πως αν επιθυμούμε μια ελεύθερη ανάπτυξη και ένα άλλο δίκαιο πρέπει να αλλάξουμε σύστημα.