Αντιλαϊκή συνταγή

Τα περιβόητα «αναπτυξιακά συνέδρια» που οργανώνονται στις Περιφέρειες της χώρας επιβεβαιώνουν ότι η ανάπτυξη που υπόσχεται η κυβέρνηση καμιά σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού.
Βασικά συστατικά στη συνταγή τους είναι η ενίσχυση με κάθε τρόπο των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και ταυτόχρονα το τσάκισμα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Στη γλώσσα της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, αυτό ονομάζεται «Εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας» και μέχρι σήμερα έχει παρουσιαστεί και εξειδικευτεί σε Στερεά Ελλάδα, Δυτική Μακεδονία, Κρήτη και Θεσσαλία.
Από τις τοποθετήσεις του πρωθυπουργού, των υπουργών και των εκπροσώπων της Τοπικής Διοίκησης σ' αυτά τα συνέδρια, επαληθεύεται ότι το κεντρικό ερώτημα παραμένει ένα: Αυτή η ανάπτυξη, ποιον θα ωφελήσει; Ποιον εξυπηρετεί; Εχουν να προσδοκούν κάτι οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές οικογένειες;
Την απάντηση τη δίνουν τα ίδια τα γεγονότα, η πραγματικότητα που ζουν οι εργαζόμενοι, με τους μισθούς και τις συντάξεις πείνας, την «ευελιξία», τη φοροαφαίμαξη, τις απειλές για κατασχέσεις και πλειστηριασμούς. Στις ίδιες ακριβώς «ράγες» τροχοδρομεί και η ανάπτυξη που υπόσχεται τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Ας δούμε μερικά παραδείγματα:
Στην Κρήτη, ο πρωθυπουργός μίλησε για τον Τουρισμό και τις μεγάλες επενδύσεις που γίνονται ή προγραμματίζονται. Ποιες είναι όμως οι προϋποθέσεις για να γίνουν αυτές οι επενδύσεις; Το λένε και το δείχνουν στην πράξη οι ίδιοι οι μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου: Με εργαζόμενους που αμείβονται με μισθούς στα Τάρταρα, με ατέλειωτες ώρες δουλειάς, κυρίως για τους νεότερους και τη «μαθητεία», με απολύσεις και χτύπημα στις Συλλογικές Συμβάσεις, με απλήρωτη δουλειά για μήνες, με 14 διαφορετικές μορφές ευελιξίας. Και βέβαια, με υποσχέσεις για μελλοντική μείωση της φορολογίας, παράδοση των «φιλέτων» της Κρήτης για επιχειρηματική αξιοποίηση και άλλα. Την ίδια ώρα, οι αυτοαπασχολούμενοι του Τουρισμού περνάνε μαύρες μέρες, οι διακοπές για ένα μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων είναι άπιαστο όνειρο, ενώ οι μικρομεσαίοι αγρότες ακούνε την κυβέρνηση να μιλάει για σύνδεση του Τουρισμού με τον αγροτοδιατροφικό τομέα, που αφορά τις μεγάλες καθετοποιημένες καπιταλιστικές επιχειρήσεις και όχι βέβαια τους ίδιους, που δίνουν μάχη επιβίωσης.
Στην Κοζάνη, η κυβέρνηση μίλησε για την Ενέργεια και το στόχο της να ενισχύσει το μερίδιο των Ανανεώσιμων Πηγών στο εγχώριο ενεργειακό «μείγμα», παράλληλα με την πώληση μονάδων της ΔΕΗ και τη μείωση της ηλεκτροπαραγωγής από λιγνίτη. Περιέγραψε στην πραγματικότητα την «επόμενη μέρα» που διαμορφώνει η πολιτική της «απελευθέρωσης» της αγοράς Ενέργειας, που έχει ήδη κοστίσει στο λαό μεγάλες αυξήσεις στο ρεύμα, τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων συνολικά στον κλάδο, ένταση του ανταγωνισμού ανάμεσα στα ενεργειακά μονοπώλια, που οδηγεί και σε διεύρυνση της ενεργειακής φτώχειας. Τι συνέστησε η κυβέρνηση στους σημερινούς και τους μελλοντικούς ανέργους της περιοχής; Να φτιάξουν «ενεργειακούς συνεταιρισμούς»! Που σημαίνει, να γίνουν επιχειρηματίες - «φασονατζήδες» των μεγάλων ενεργειακών ομίλων, μέχρι να τους απορροφήσουν και να τους πετάξουν οριστικά έξω, σε έναν επόμενο γύρο της «απελευθέρωσης».
Στη Λάρισα, ο πρωθυπουργός και ο αρμόδιος υπουργός μίλησαν ανοιχτά για διανομή των κρατικών και ευρωπαϊκών ενισχύσεων στους αγροτοκαπιταλιστές και στους μεγαλοεπιχειρηματίες του αγροτοδιατροφικού τομέα, για ενίσχυση των μεγάλων καθετοποιημένων μονάδων που απασχολούνται στον πρωτογενή τομέα, με εξαγωγικό προσανατολισμό, ενώ ανακοίνωσαν και την οριστική παύση του έργου της εκτροπής του Αχελώου. Την ίδια ώρα, χιλιάδες μικρομεσαίοι αγρότες στενάζουν από την ΚΑΠ της ΕΕ και την αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική, είναι απλήρωτοι από τους εμπόρους και τις βιομηχανίες, ο ΕΛΓΑ δεν αποζημιώνει τις ζημιές από θεομηνίες που δεν δικαιολογεί ο οργανισμός του και πάει λέγοντας.
Αυτό είναι το περιεχόμενο της «δίκαιης ανάπτυξης» που πλασάρει η κυβέρνηση, προσαρμοσμένης στα συμφέροντα και στα κέρδη του κεφαλαίου. Δίκαιη ανάπτυξη στον καπιταλισμό δεν μπορεί και δεν πρόκειται να υπάρξει. Ανάπτυξη προς όφελος του λαού μπορεί να υπάρξει μόνο όταν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα πάρουν τα κλειδιά της οικονομίας και της εξουσίας στα χέρια τους. Εκεί πρέπει να στοχεύσουν η συμμαχία και η πάλη τους.