Πουερτογιάνο: Η φωτοβολταϊκή φενάκη
Κάπου στη μέση της διαδρομής Μαδρίτη-Σεβίλλη, εκεί στην περιοχή Λα
Μάντσα της Καστίλλης, όπου ο "ευφάνταστος ευπατρίδης Δον Κιχώτης" τα
είχε βάλει με τους ανεμόμυλους, υπάρχει μια πόλη στο μέγεθος της Λαμίας,
το Πουερτογιάνο. Οι ισπανοί την αποκαλούν "η πόλη των δυο ψεμάτων (el
pueblo de las dos mentiras)", μιας και ούτε λιμάνι (puerto) είναι ούτε
επίπεδη (llano). Για πολλά χρόνια, αυτή η πόλη ζούσε από το κάρβουνο και
χάρη σ' αυτό είχε αναδειχτεί σε οικονομικό κέντρο της επαρχίας. Κάποτε,
όμως, το κάρβουνο σώθηκε, απόμεινε μόνο ένα ορυχείο και η πόλη άρχισε
να βυθίζεται στην φτώχεια και η ανεργία άρχισε να φουντώνει.
Σαν ήρθε το 2008, οι αρχές της πόλης είχαν μια φαεινή ιδέα. Με όπλο την γενναιοδωρία τής κυβέρνησης, η οποία πλήρωνε 58 λεπτά την κιλοβατώρα, σκέφτηκαν να μετατρέψουν το Πουερτογιάνο από πόλη του κάρβουνου σε πόλη της ηλιακής ενέργειας. Υιοθέτησαν το σύνθημα "ο ήλιος μάς κινεί" και ξαμολύθηκαν να διαφημίσουν την πόλη τους ως σύγχρονο Ελντοράντο.
Πολύ σύντομα, άρχισαν να καταφτάνουν στην Λα Μάντσα επενδυτές απ' όλον τον κόσμο. Στήθηκαν δυο εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από τον ήλιο κι ένα τεράστιο ηλιακό πάρκο. Οι αγρότες πήραν χαμπάρι ότι η δουλειά έχει καλό και ξεκούραστο χρήμα κι άρχισαν να ξηλώνουν τις καλλιέργειές τους για να φυτέψουν φωτοβολταϊκά πάνελ. Αυτό λειτούργησε ως κράχτης για τις επιχειρήσεις που ασχολούνται με την κατασκευή τέτοιων πάνελ και άρχισαν κι αυτές να έρχονται στην περιοχή. Από κοντά, έφτασαν και εταιρείες έρευνας και ινστιτούτα και άλλες επιχειρήσεις που έβγαζαν σχετικά αναλώσιμα υλικά. Και κάπως έτσι, η ζωή ξαναγύρισε στο Πουερτογιάνο.
Μόνο που οι καλές ημέρες δεν έμελλε να κρατήσουν για πολύ. Όπως κάθε τι που γίνεται άναρχα και χωρίς κεντρικό σχεδιασμό, έτσι στράβωσε και η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από τον ήλιο. Με τους πάντες να έχουν μπει στον χορό, μέσα σε λιγώτερο από δυο χρόνια η περιοχή έφτασε να παράγει περισσότερη ενέργεια απ' όση ζητούσε η κατανάλωση. Τον Σεπτέμβριο του 2008, η κυβέρνηση παρατήρησε έντρομη ότι είχαν εγκατασταθεί στην χώρα φωτοβολταϊκά δυναμικότητας 2500 MW, ενώ το εθνικό πλάνο ήταν 400 MW μέχρι το 2010. Κι επειδή είναι ανόητο να πριμοδοτείς την τιμή ενός προϊόντος που δεν ξέρεις τι να το κάνεις, η τιμή της κιλοβατώρας κατρακύλησε από τα 58 στα 39 λεπτά.
Εύκολα μαντεύει κανείς την συνέχεια της ιστορίας. Η φρενίτιδα εγκατάστασης φωτοβολταϊκών πάνελ κόπασε και οι επιχειρήσεις που τα έφτιαχναν ή τα εμπορεύονταν άρχισαν να κλείνουν. Οι τράπεζες έπαψαν να χρηματοδοτούν τέτοιες δουλειές και όσοι προσδοκούσαν γρήγορη απόσβεση των κεφαλαίων που επένδυσαν, διαπίστωσαν ότι η νέα χαμηλή τιμή ίσα που τους έφτανε για να ξεπληρώσούν τα δάνεια που είχαν πάρει. Κι οι αγρότες που ξήλωσαν τις καλλιέργειές τους για να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία, απόμειναν να σκέφτονται πως, όταν σε 10-15 χρόνια τα πάνελ τους πεθάνουν, τα χωράφια τους θα βρεθούν σπαρμένα με γαρμπίλι και τσιμέντο... Το πολυπόθητο Ελντοράντο κατάντησε το τρίτο ψέμα της πόλης.
Η παραπάνω ιστορία τού Πουερτογιάνο δημοσιεύθηκε στους New York Times (*) στις 8/3/2010. Άρα θα έπρεπε να την γνώριζαν και στον τόπο μας όσοι εκείνη την εποχή προπαγάνδιζαν την διαβόητη "πράσινη ανάπτυξη" κι έσπρωχναν τον κόσμο να ρίξει λεφτά στην ηλιακή ενέργεια, προσφέροντάς του 55 λεπτά την κιλοβατώρα. Εδώ τα είχε πάρει χαμπάρι αυτό το ταπεινό ιστολόγιο, το οποίο διατύπωσε τις ενστάσεις του στις 13/12/2010 ("Φωτοβολταϊκά: λύση ή απάτη;") και στις 14/12/2010 ("Φωτοβολταϊκά: το παιχνίδι").
Αλλά κι όταν ο κόσμος τσίμπησε το δόλωμα κι άρχισε να καταστρέφει την πολύτιμη καλλιεργήσιμη γη για να φυτέψει φωτοβολταϊκά, κανείς δεν βρέθηκε να πει αυτό που είπαμε εμείς εδώ στις 7/4/2011 ("Φωτοβολταϊκά: Οι αγρότες την (ξανα)πάτησαν"), ότι δηλαδή το δίκτυο της ΔΕΗ δεν μπορεί να απορροφήσει όλη αυτή την ενέργεια που παράγεται. Μοναδική εξαίρεση σε όλη αυτή την "συνωμοσία σιωπής" απετέλεσαν οι αγροτοσυνδικαλιστές του ΚΚΕ, οι οποίοι είχαν εντοπίσει έγκαιρα το πρόβλημα και όργωναν την ύπαιθρο για να ενημερώσουν τους αγρότες ώστε να μη την πατήσουν (**). Τότε, όλοι εκείνοι είχαν χαρακτηρισθεί ως αντιδραστικοί, οπισθοδρομικοί, προβοκάτορες κλπ. Σήμερα, με την καθαρή τιμή (αφαιρουμένων εισφορών και κρατήσεων) να πέφτει κάτω από τα 20 λεπτά την κιλοβατώρα και να τείνει προς τα 10, μια ματιά στις μικρές αγγελίες, όπου κάποιοι απελπισμένοι προσπαθούν να ξεφορτωθουν την επένδυσή τους αρκεί για να πιστοποιήσει πόσο δίκιο είχαν (***).
Σταματώ εδώ. Εσείς συνεχίστε διαβάζοντας το ενδιαφέρον άρθρο του Γιάννη Ανδρεάκη "Αγρότες με φωτοβολταϊκά ένα βήμα πριν την καταστροφή", από το larissanet.gr.
-------------------------------------------------------
(*) Elizabeth Rozenthal, "Solar Industry Learns Lessons in Spanish Sun", New York Times, 8/3/2010.
(**) Διαβάστε το άρθρο του Βασίλη Παπαλίτσα "Η εκμετάλλευση των αγροτών και η κοροϊδία των φωτοβολταϊκών" στο karditsanews.gr στις 18/7/2010. Το ίδιο κείμενο είχε σταλεί από τους αγροτοσυνδικαλιστές του ΚΚΕ σε όλα τα θεσσαλικά μέσα ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά.
(***) Μια τέτοια τυχαία ματιά απετέλεσε την αφορμή να γραφτεί αυτό το σημείωμα.
Σαν ήρθε το 2008, οι αρχές της πόλης είχαν μια φαεινή ιδέα. Με όπλο την γενναιοδωρία τής κυβέρνησης, η οποία πλήρωνε 58 λεπτά την κιλοβατώρα, σκέφτηκαν να μετατρέψουν το Πουερτογιάνο από πόλη του κάρβουνου σε πόλη της ηλιακής ενέργειας. Υιοθέτησαν το σύνθημα "ο ήλιος μάς κινεί" και ξαμολύθηκαν να διαφημίσουν την πόλη τους ως σύγχρονο Ελντοράντο.
 |
| Πουερτογιάνο: Εκεί όπου καλλιεργούνται φωτοβολταϊκά. |
Πολύ σύντομα, άρχισαν να καταφτάνουν στην Λα Μάντσα επενδυτές απ' όλον τον κόσμο. Στήθηκαν δυο εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από τον ήλιο κι ένα τεράστιο ηλιακό πάρκο. Οι αγρότες πήραν χαμπάρι ότι η δουλειά έχει καλό και ξεκούραστο χρήμα κι άρχισαν να ξηλώνουν τις καλλιέργειές τους για να φυτέψουν φωτοβολταϊκά πάνελ. Αυτό λειτούργησε ως κράχτης για τις επιχειρήσεις που ασχολούνται με την κατασκευή τέτοιων πάνελ και άρχισαν κι αυτές να έρχονται στην περιοχή. Από κοντά, έφτασαν και εταιρείες έρευνας και ινστιτούτα και άλλες επιχειρήσεις που έβγαζαν σχετικά αναλώσιμα υλικά. Και κάπως έτσι, η ζωή ξαναγύρισε στο Πουερτογιάνο.
Μόνο που οι καλές ημέρες δεν έμελλε να κρατήσουν για πολύ. Όπως κάθε τι που γίνεται άναρχα και χωρίς κεντρικό σχεδιασμό, έτσι στράβωσε και η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από τον ήλιο. Με τους πάντες να έχουν μπει στον χορό, μέσα σε λιγώτερο από δυο χρόνια η περιοχή έφτασε να παράγει περισσότερη ενέργεια απ' όση ζητούσε η κατανάλωση. Τον Σεπτέμβριο του 2008, η κυβέρνηση παρατήρησε έντρομη ότι είχαν εγκατασταθεί στην χώρα φωτοβολταϊκά δυναμικότητας 2500 MW, ενώ το εθνικό πλάνο ήταν 400 MW μέχρι το 2010. Κι επειδή είναι ανόητο να πριμοδοτείς την τιμή ενός προϊόντος που δεν ξέρεις τι να το κάνεις, η τιμή της κιλοβατώρας κατρακύλησε από τα 58 στα 39 λεπτά.
Εύκολα μαντεύει κανείς την συνέχεια της ιστορίας. Η φρενίτιδα εγκατάστασης φωτοβολταϊκών πάνελ κόπασε και οι επιχειρήσεις που τα έφτιαχναν ή τα εμπορεύονταν άρχισαν να κλείνουν. Οι τράπεζες έπαψαν να χρηματοδοτούν τέτοιες δουλειές και όσοι προσδοκούσαν γρήγορη απόσβεση των κεφαλαίων που επένδυσαν, διαπίστωσαν ότι η νέα χαμηλή τιμή ίσα που τους έφτανε για να ξεπληρώσούν τα δάνεια που είχαν πάρει. Κι οι αγρότες που ξήλωσαν τις καλλιέργειές τους για να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία, απόμειναν να σκέφτονται πως, όταν σε 10-15 χρόνια τα πάνελ τους πεθάνουν, τα χωράφια τους θα βρεθούν σπαρμένα με γαρμπίλι και τσιμέντο... Το πολυπόθητο Ελντοράντο κατάντησε το τρίτο ψέμα της πόλης.
Η παραπάνω ιστορία τού Πουερτογιάνο δημοσιεύθηκε στους New York Times (*) στις 8/3/2010. Άρα θα έπρεπε να την γνώριζαν και στον τόπο μας όσοι εκείνη την εποχή προπαγάνδιζαν την διαβόητη "πράσινη ανάπτυξη" κι έσπρωχναν τον κόσμο να ρίξει λεφτά στην ηλιακή ενέργεια, προσφέροντάς του 55 λεπτά την κιλοβατώρα. Εδώ τα είχε πάρει χαμπάρι αυτό το ταπεινό ιστολόγιο, το οποίο διατύπωσε τις ενστάσεις του στις 13/12/2010 ("Φωτοβολταϊκά: λύση ή απάτη;") και στις 14/12/2010 ("Φωτοβολταϊκά: το παιχνίδι").
Αλλά κι όταν ο κόσμος τσίμπησε το δόλωμα κι άρχισε να καταστρέφει την πολύτιμη καλλιεργήσιμη γη για να φυτέψει φωτοβολταϊκά, κανείς δεν βρέθηκε να πει αυτό που είπαμε εμείς εδώ στις 7/4/2011 ("Φωτοβολταϊκά: Οι αγρότες την (ξανα)πάτησαν"), ότι δηλαδή το δίκτυο της ΔΕΗ δεν μπορεί να απορροφήσει όλη αυτή την ενέργεια που παράγεται. Μοναδική εξαίρεση σε όλη αυτή την "συνωμοσία σιωπής" απετέλεσαν οι αγροτοσυνδικαλιστές του ΚΚΕ, οι οποίοι είχαν εντοπίσει έγκαιρα το πρόβλημα και όργωναν την ύπαιθρο για να ενημερώσουν τους αγρότες ώστε να μη την πατήσουν (**). Τότε, όλοι εκείνοι είχαν χαρακτηρισθεί ως αντιδραστικοί, οπισθοδρομικοί, προβοκάτορες κλπ. Σήμερα, με την καθαρή τιμή (αφαιρουμένων εισφορών και κρατήσεων) να πέφτει κάτω από τα 20 λεπτά την κιλοβατώρα και να τείνει προς τα 10, μια ματιά στις μικρές αγγελίες, όπου κάποιοι απελπισμένοι προσπαθούν να ξεφορτωθουν την επένδυσή τους αρκεί για να πιστοποιήσει πόσο δίκιο είχαν (***).
Σταματώ εδώ. Εσείς συνεχίστε διαβάζοντας το ενδιαφέρον άρθρο του Γιάννη Ανδρεάκη "Αγρότες με φωτοβολταϊκά ένα βήμα πριν την καταστροφή", από το larissanet.gr.
 |
| Θεσσαλία: Άλλος ένας τόπος όπου ευδοκιμούν τα φωτοβολταϊκά. |
-------------------------------------------------------
(*) Elizabeth Rozenthal, "Solar Industry Learns Lessons in Spanish Sun", New York Times, 8/3/2010.
(**) Διαβάστε το άρθρο του Βασίλη Παπαλίτσα "Η εκμετάλλευση των αγροτών και η κοροϊδία των φωτοβολταϊκών" στο karditsanews.gr στις 18/7/2010. Το ίδιο κείμενο είχε σταλεί από τους αγροτοσυνδικαλιστές του ΚΚΕ σε όλα τα θεσσαλικά μέσα ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά.
(***) Μια τέτοια τυχαία ματιά απετέλεσε την αφορμή να γραφτεί αυτό το σημείωμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου