Προσχεδιασμένο έγκλημα για το κεφάλαιο

Ακόμη ένα βήμα στη διαδικασία «απελευθέρωσης» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, στο πλαίσιο των κατευθύνσεων της ΕΕ για το «άνοιγμα» των αγορών, προκειμένου να δημιουργηθούν νέα πεδία κερδοφόρας δράσης για το κεφάλαιο, αποτελεί το νομοσχέδιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για την πώληση λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ ΑΕ. Επικαλούμενη τη «δεσμευτική» απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου, η κυβέρνηση δημιουργεί δύο νέες εταιρείες, τις οποίες «προικοδοτεί» με λιγνιτικές μονάδες, ορυχεία και άλλα περιουσιακά στοιχεία της ΔΕΗ και τις πουλάει σε ανταγωνίστριες εταιρείες με διαδικασίες «εξπρές». Η πείρα και από προηγούμενες φάσεις της «απελευθέρωσης» προμηνύει νέα αύξηση του κόστους της Ενέργειας για τα λαϊκά νοικοκυριά, παραπέρα επιδείνωση των όρων εργασίας για τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ και συνολικά στον κλάδο, νέες απώλειες για τα λαϊκά στρώματα στις περιοχές όπου δραστηριοποιείται η ΔΕΗ ΑΕ. Αντίστροφα, τα μονοπώλια της Ενέργειας προσδοκούν αύξηση της κερδοφορίας τους από την επένδυση στο λιγνίτη, όπως και από την επέκταση της δραστηριότητάς τους στις ΑΠΕ, μετά και τον παραπέρα περιορισμό της παραγωγής Ενέργειας από λιγνίτη.

***

Η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα τσακώνονται για τους όρους πώλησης μονάδων της ΔΕΗ σε ανταγωνιστές της, δεν έχουν όμως καμιά διαφωνία πάνω στην πολιτική της «απελευθέρωσης», την οποία υπηρέτησαν άλλωστε με συνέπεια όλες οι κυβερνήσεις και η σημερινή. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ισχυρίζεται ότι ...ιδιωτικοποιεί καλύτερα από τη ΝΔ, η οποία καταλογίζει στον ΣΥΡΙΖΑ «ανηθικότητα», επειδή άλλα έλεγε ως αντιπολίτευση και άλλα κάνει τώρα σε σχέση με τη ΔΕΗ! Είναι φανερό ότι και σε αυτό το πεδίο υπάρχει ουσιαστική συμφωνία πάνω στη στρατηγική του κεφαλαίου, που αναγκάζει τα αστικά κόμματα να οχυρώνονται πίσω από κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, προκειμένου να συγκαλυφθούν η ουσία της «απελευθέρωσης» και οι ευθύνες διαχρονικά των κυβερνήσεων και της ΕΕ. Ουσιαστική συμφωνία υπάρχει όμως και για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ΔΕΗ ΑΕ, μέσα στο πλαίσιο της «απελευθέρωσης», που μεταφράζεται σε εργασιακές και μισθολογικές ανατροπές, αύξηση των τιμολογίων για τα λαϊκά στρώματα, βάθεμα της ενεργειακής φτώχειας. Οσο κι αν προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πείσει ότι παρά τη μετοχοποίηση και τις ιδιωτικοποιήσεις «διατηρείται ο δημόσιος χαρακτήρας της ΔΕΗ», σε τίποτα δεν αλλάζει το γεγονός ότι η επιχείρηση λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με αποκλειστικό κριτήριο τα κέρδη των μετόχων της, ένας από τους οποίους είναι και το κράτος.

***

Αλλωστε, κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι σ' αυτήν την «κρατική» ΔΕΗ το προσωπικό των μονίμων μειώνεται από χρόνο σε χρόνο, οι εργολαβικοί αυξάνονται, οικισμοί που «ξηλώνονται» για να επεκταθούν τα ορυχεία δεν μετεγκαθίστανται και τα τιμολόγια του ρεύματος τραβούν την ανηφόρα, ενώ βραχνάς έχουν γίνει οι διακοπές ρεύματος για τα φτωχά λαϊκά νοικοκυριά. Απ' αυτήν τη σκοπιά, τα πανηγύρια του Γ. Σταθάκη ότι «δεν πουλάμε τις υδροηλεκτρικές μονάδες, που είναι οι καλύτερες, και τις μονάδες φυσικού αερίου», αλλά μόνο «δύο μονάδες λιγνιτικές και μία άδεια» και επομένως «η ΔΕΗ συνεχίζει να διατηρεί πλεονέκτημα και στη σύνθεση των μονάδων του λιγνίτη», δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να εκληφθούν από τους εργαζόμενους και το λαό ως «εγγύηση» για τα δικαιώματά τους και την πρόσβαση σε φτηνή Ενέργεια, αλλά ως διαβεβαίωση στους μετόχους της εταιρείας ότι διασφαλίζονται τα συμφέροντα και τα κέρδη τους στον ανταγωνισμό που οξύνεται. Αλλωστε, την ίδια ώρα που η ΔΕΗ ΑΕ πουλάει σε ανταγωνιστές της λιγνιτικές μονάδες, επεκτείνει το δίκτυό της προς τα Βαλκάνια, εξαγοράζοντας μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες της ΠΓΔΜ. Οσο για τις εγγυήσεις ότι οι θέσεις εργασίας και τα εργασιακά δικαιώματα στις προς πώληση μονάδες διασφαλίζονται για έξι χρόνια, δεν είναι παρά το «τυράκι στη φάκα», για να συμβιβαστούν οι εργαζόμενοι με το τωρινό βήμα της «απελευθέρωσης», καθώς είναι βέβαιο ότι θα βρεθούν αντιμέτωποι με ένα νέο κύμα επίθεσης πολύ νωρίτερα από την εκπνοή αυτής της μεταβατικής περιόδου.

***

Δεν υπάρχει ενεργειακός σχεδιασμός που να υπηρετεί ταυτόχρονα την κερδοφορία των μονοπωλίων και τα λαϊκά συμφέροντα. Η κυβέρνηση, όπως και όλες οι προηγούμενες, συνεχίζει και βαθαίνει την πολιτική της «απελευθέρωσης» και τον ενεργειακό σχεδιασμό με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων που δραστηριοποιούνται στην παραγωγή και διανομή της Ενέργειας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ανταγωνισμοί μεταξύ τους (π.χ. παραγωγή Ενέργειας από ΑΠΕ, φυσικό αέριο ή από λιγνίτη) ή με τις επιχειρήσεις άλλων κλάδων (π.χ. παραγωγοί Ενέργειας απέναντι σε μεγάλους καταναλωτές, όπως οι ενεργοβόρες βιομηχανίες). Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να συμβιβαστούν με την ενεργειακή φτώχεια, τα ακριβά τιμολόγια, τις αντεργατικές ανατροπές. Ούτε αποτελεί λύση η «κρατική ΔΕΗ», όπως ισχυρίζονται η κυβέρνηση και ένα τμήμα της Τοπικής Διοίκησης, κυρίως στις περιοχές όπου αναπτύσσει δραστηριότητα η ΔΕΗ. Ο αγώνας ενάντια στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης πρέπει να στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και το κράτος του, την ΕΕ, την πολιτική της «απελευθέρωσης», που συνθλίβει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες στις μυλόπετρες της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Μόνο η κοινωνικοποίηση της ΔΕΗ και των άλλων μονοπωλίων της Ενέργειας, της γης και του ορυκτού πλούτου της χώρας από την εργατική εξουσία, μπορεί να αξιοποιήσει όλες τις μορφές Ενέργειας προς όφελος του λαού, να υποτάξει τον ενεργειακό σχεδιασμό στην ανάπτυξη της οικονομίας με αποκλειστικό κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες.