Γράφει ο Γιάννης Βεντούρας //
Αν η αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες έλυνε προβλήματα, τότε στην Αμερική, όπου οι Πρόεδροι εκλέγονται με τις μισές ψήφους του μισού εκλογικού σώματος, ο λαός θα ζούσε εδώ και δεκαετίες σε παράδεισο.
Αν η αποχή εμπόδιζε τη λήψη αντιλαϊκών μέτρων, τότε το 55% της αποχής στις ευρωεκλογές του 2004 θα είχε εμποδίσει την ΕΕ να πάει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 70 χρόνια και παραπάνω. Αλλά, το αυτί της Κομισιόν καθόλου δεν ίδρωσε. Ούτε τώρα θα ιδρώσει, που το ποσοστό της αποχής σε Ευρωενωσιακό επίπεδο πλησιάζει το 60%.
Όσοι την Κυριακή προσανατολίζονται στο να μην ψηφίσουν, ας σκεφτούν αυτά που έγιναν τα τελευταία χρόνια:
Η μεγάλη αποχή στις εκλογές του 2009, του 2012, του 2014, του 2015, σταμάτησε άραγε τις κυβερνήσεις να ψηφίσουν αντιλαϊκά μέτρα, να πετσοκόψουν τις συντάξεις, να αυξήσουν τη λαϊκή φορολογία;
Πόσο προβληματίστηκαν με την αποχή οι βιομήχανοι, που συμφώνησαν με τη ΓΣΕΕ να μην δώσουν ένα ευρώ «αύξηση» στους εργάτες;

Πόσο ενοχλήθηκαν οι επιχειρηματίες από την αποχή, που πήραν τις επιχειρήσεις τους και τις πήγαν σε άλλες χώρες;
Πόσο πείραξε η αποχή τους εφοπλιστές; Μήπως τώρα τα ναύλα είναι φθηνότερα για τα νησιά, ιδίως τώρα που ο λαός δυσκολεύεται ακόμα και για τα πιο αναγκαία; Ή μήπως η αποχή εμπόδισε την κυβέρνηση να μειώσει ακόμα περισσότερο την σχεδόν ανύπαρκτη φορολογία των εφοπλιστών;
Άραγε η αποχή συγκράτησε τις κυβερνήσεις να μην ληστεύσουν τα ασφαλιστικά ταμεία ή να μην ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία στους επιχειρηματικούς ομίλους;
Πόσο αυτή η μορφή της «διαμαρτυρίας», την οποία μερικά παπαγαλάκια του συστήματος δεν παύουν να την προωθούν, εμποδίζει τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και τα άλλα αστικά κόμματα, να ερμηνεύουν την αποχή κατά το δοκούν και να την ενσωματώνουν στους ανούσιους καυγάδες τους;
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι ένα μέρος του κόσμου, που δεν θέλει να πάει να ψηφίσει, θεωρεί ότι με αυτόν τον τρόπο εκδηλώνει τη δυσαρέσκειά του απέναντι στην ΕΕ και στο εγχώριο πολιτικό κατεστημένο.
Και είναι πολύ λογική αυτή η δυσαρέσκεια. Όταν τα αστικά κόμματα έχουν καταστήσει την πολιτική σε συνώνυμο της αρπαχτής, της δημαγωγίας, των «θα», των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, της εμπορίας ελπίδας.
Όταν σαν πολιτική λογίζεται η πασαρέλα του τίποτα, η αποθέωση της βλακείας, η φωταψία της υποκρισίας και του εξυπνακισμού, τότε ο αναχωρητισμός από τα κοινά μοιάζει με «κίνηση διαφυγής». Μα τα κυβερνητικά κόμματα και τα παρακλάδια τους είναι ακριβώς που φροντίζουν να μοιάζει η αποχή σαν «αντίσταση».
Μοιάζει, λοιπόν η αποχή, σαν «κίνηση διαφυγής», αλλά δεν είναι. Στην ουσία η αποχή σε στέλνει στην απόχη του συστήματος. Στην πραγματικότητα είναι ομηρία και εγκλωβισμός σε όλα εκείνα τα κηρύγματα του καπιταλιστικού συστήματος που πριμοδοτούν την ιδιώτευση, το «δε βαριέσαι», το «έλα τώρα καημένε», το «δε βγαίνει τίποτα», το «ασχολήσου με την πάρτη σου», την ατομική στάση στα προβλήματα.
Και όσο εσύ θα (νομίζεις ότι) ασχολείσαι με την πάρτη σου, κάποιοι άλλοι – αυτοί που θέλεις να τιμωρήσεις – θα ασχολούνται μαζί σου…
Πάντα έτσι γινόταν και πάντα έτσι θα γίνεται.
Από την εποχή που οι αρχαίοι Έλληνες με τη λέξη «ιδιώτης» χαρακτήριζαν εκείνον που αποστρεφόταν τα κοινά – για να έρθουν αιώνες αργότερα οι Άγγλοι, να πάρουν την ελληνική λέξη και να την κάνουν «idiot» για να περιγράψουν τον «ηλίθιο» – οι ισχυροί το ίδιο επιδιώκουν: Να μετατρέψουν τα υποζύγιά τους σε απαθείς παρατηρητές.
Από την εποχή του Σόλωνα, που οι νόμοι αφαιρούσαν τα πολιτικά δικαιώματα από όποιον επέλεγε την «ουδετερότητα» στις πολιτικές αντιπαραθέσεις και από την εποχή του Θουκυδίδη και του Περικλή, που ο αδρανής δεν εθεωρείτο «φιλήσυχος» αλλά «αχρείος», δηλαδή άχρηστος, η ίδια μάχη δινόταν: Να μη χαθεί και να μη σαμποταριστεί η έννοια της συλλογικότητας μέσα στη φενάκη και τα αδιέξοδα του ατομισμού.
Σίγουρα δε θα δικάσω με ύφος εισαγγελέα όσους δεν πάνε να ψηφίσουν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα «χαϊδέψω τα αυτιά» της παθητικοποίησης. Ούτε θα περιοριστώ να προπαγανδίζω απλά και μόνο την «ανάγκη να πάνε όλοι στην κάλπη» και πέραν τούτου ουδέν. Επειδή ακόμα κι αν πήγαιναν να ψηφίσουν, και ψήφιζαν τα κόμματα που τους οδήγησαν στην αποχή, πάλι μια τρύπα στο νερό θα κάνανε.
Θα τους καλέσω όμως να αντισταθούν στην ισοπέδωση και την μοιρολατρία και να έρθουν να συναντηθούμε στους αγώνες με το αίτημα της ανατροπής, μιάς και τίποτα δεν παραμένει για πολύ ακίνητο και ανίκητο.
Να μην αφήσουν τη δύναμή τους να μετατραπεί σε μπούμερανγκ εναντίον τους, «ψηφίζοντας» διά της απουσίας τους και της σιωπής τούς δυνάστες τους. 
Να προσέλθουν στην κάλπη και να ενισχύσουν αυτούς που πάνε κόντρα στο καπιταλιστικό σύστημα και στην οικονομία που έχει σκοπό το κέρδος. Να κάνουν το πρώτο βήμα και να δώσουν δύναμη σε αυτούς που αγωνίζονται για την αποδέσμευση της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση με λαϊκή εξουσία, με κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία σύμφωνα με τις λαϊκές ανάγκες. 
Να ψηφίσουν τους κομμουνιστές που την επαύριο των εκλογών θα είναι παρόντες στους αγώνες και θα τείνουν το χέρι σε όσους θέλουν να κάνουν και το δεύτερο βήμα.
Μην στέκεσαι απαθής, μην πιάνεσαι στην απόχη τους. Έλα στο στρατόπεδο της Ανατροπής.
Ρίξε στις κάλπες τα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Συσπείρωσης και του ΚΚΕ