Επί της οθόνης η εμετική αντιπαράθεση

        

19-05-2019

Στη «μικρή οθόνη» μεταφέρεται τις τελευταίες μέρες το θέατρο του παραλόγου, ο ψευτοκαβγάς για να στηθεί το δίπολο ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Μια αντιπαράθεση που έτσι κι αλλιώς είναι κούφια, όταν επιχειρείται να τροφοδοτήσει και τα σποτάκια των κομμάτων του κεφαλαίου και της ΕΕ, γίνεται ακόμα πιο αποκρουστική και κακόγουστη.

Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτα παρουσίασε τη «δύναμη των Ελλήνων», βάζοντας στα διαδοχικά καρέ του τον Ζαχαριάδη, τον Μπελογιάννη και τον δικτάτορα Μεταξά (!), σε μια ακόμα επίδειξη ξετσιπωσιάς, προκαλώντας τη δικαιολογημένη οργή προοδευτικών, αριστερών, αγωνιστών ανθρώπων. Σε άλλο σποτ, ακούμε τον Τσίπρα να μιλάει για την πατρίδα, δήθεν για να δώσει απάντηση στους πατριδοκάπηλους και να φιλοτεχνήσει το «προοδευτικό» του προφίλ. Ένα σποτάκι που θα ήταν πολύ πιο ολοκληρωμένο αν περιλάμβανε και καμιά εικόνα από τα σφιχταγκαλιάσματα του πρωθυπουργού με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ ή κανένα από τα πλάνα που σχεδόν κάθε βράδυ μοστράρει η κρατική τηλεόραση από στρατιωτικές συνεκπαιδεύσεις με ΝΑΤΟικές δυνάμεις στο Αιγαίο, με τις Ένοπλες Δυνάμεις του Ισραήλ και άλλα παρόμοια. Άλλωστε, τέτοιο υλικό έχει μπόλικο η κυβέρνηση και αν το αξιοποιούσε, θα ικανοποιούσε και τον πρέσβη των ΗΠΑ…

Περνώντας στην επόμενη «πίστα», η κυβέρνηση πλασάρει με άλλο σποτάκι τη λογική του «μικρότερου κακού», του «διάλεξε πόσα και από ποια τσέπη θα χάσεις»: Για να καθιερώσει και προπαγανδιστικά ως «κανονικότητα» το «δέκα σου κλέβω – ένα σου επιστρέφω», βάζει «συνταξιούχους» να καταμετρούν τις απώλειες μιας δεκαετίας και να εμφανίζονται ανακουφισμένοι από τα ψίχουλα που παίρνουν ως επίδομα. Ευτυχώς, πρόκειται για ηθοποιούς, γιατί οι πραγματικοί συνταξιούχοι θυμούνται τις κλούβες και τα ΜΑΤ που αντιμετώπισαν έξω από το Μαξίμου όταν διεκδικούσαν την επαναφορά των απωλειών τους.

Χαρακτηριστικό της βολικής αντιπαράθεσης της κυβέρνησης με τη ΝΔ, που οπτικοποιείται και στα σποτάκια, είναι ότι σε ένα από αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνει τον Κυρ. Μητσοτάκη να μιλάει, αξιοποιώντας την πλειοδοσία του σε μέτρα υπέρ του κεφαλαίου, δηλαδή την αγωνία της ΝΔ να αποδείξει ότι είναι η «ικανότερη δύναμη» για τα μονοπώλια, βλέποντας την κυβέρνηση να απολαμβάνει την απλόχερη στήριξή τους.

Από την άλλη, η ΝΔ, παίρνοντας τη σκυτάλη για να απαντήσει, κάνει κι εκείνη καταμέτρηση των απωλειών των συνταξιούχων, ώστε να εμπεδωθεί ακόμα καλύτερα ότι οι ψηφοφόροι έχουν απλά να διαλέξουν το λιγότερο κακό, να γίνει κριτήριο ψήφου το ποιος από τους δύο έκοψε τα περισσότερα, ώστε να απαλλαγούν και οι δυο από τη διεκδίκηση πλήρους επαναφοράς όλων των απωλειών. Ρίχνει μάλιστα το σύνθημα για «πολιτική αλλαγή», για να πει με άλλα λόγια την κυβερνητική εναλλαγή που επιδιώκει, για να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Εκεί που η κοροϊδία απογειώνεται και τα προεκλογικά σποτ μοιάζουν ακόμα περισσότερο με κωμωδία, είναι με το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, που επιστρατεύει την «αντιδεξιά» ρητορική του, για να κάνει συστάσεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ για «όχι άλλο δεξιά το τιμόνι» (!). Μια ακόμα προσπάθεια να κατοχυρώσει το ΠΑΣΟΚ για τον εαυτό του το «προοδευτικό» προφίλ, που προκαλεί μόνο γέλιο για όσους δεν ξέχασαν τις συνεργασίες του με τους ακροδεξιούς του ΛΑ.Ο.Σ. και τη ΝΔ, την εργολαβία που είχε αναλάβει, πριν του πάρει τα σκήπτρα ο ΣΥΡΙΖΑ, στην κατασυκοφάντηση και τον εκφυλισμό κάθε έννοιας προόδου.

Όλο αυτό το αποκρουστικό θέαμα δεν είναι αποτέλεσμα έλλειψης έμπνευσης από τα προπαγανδιστικά επιτελεία, αλλά υπερβολικής προσπάθειας να σπείρουν τον αποπροσανατολισμό, τη σύγχυση, να κυριαρχήσουν τα κάλπικα διλήμματα. Και όσο πιο πολύ δυσκολεύονται, τόσο πιο παιδαριώδης γίνεται η προπαγάνδα τους…