Οι γυναίκες που γνωρίζω, αναλογίζονται ποιος τους κλέβει τη ζωή...

Οι γυναίκες που γνωρίζω, κατοικούν στην Κέρκυρα, σε ένα από τα ομορφότερα νησιά του κόσμου. Μα δεν απολαμβάνουν όσα η φύση κι η ιστορία έχουν χαρίσει απλόχερα στον τόπο.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, ζουν στην μεγάλη τους πλειοψηφία από τον Τουρισμό. Το καλοκαίρι κάνουν αγώνα δρόμου δουλεύοντας ώρες ατέλειωτες,  στα ενοικιαζόμενα και στα μικρομάγαζα, σαν επαγγελματίες ή σαν συμβοηθούντα μέλη, πολλές φορές ανασφάλιστες. Αφήνουν τα παιδιά σε γιαγιάδες, πληρώνουν ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς, χάνουν 6 μήνες από τη ζωή των παιδιών τους για να μπορέσουν να βάλουν κάτι στην άκρη για το χειμώνα.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, δουλεύουν σε πολυτελή ξενοδοχεία, μέσα στην κάψα της κουζίνας, στα πλυντήρια και τη λάντζα. Λιώνουν καθαρίζοντας τα δωμάτια και τα κοινόχρηστα,  σε συνθήκες γαλέρας με τρομοκρατία, εντατικοποίηση και υπερωρίες. Οι σερβιτόρες κι οι υπάλληλοι υποδοχής πεθαίνουν στην ορθοστασία, με χαμόγελο όμως, να μη δυσαρεστήσουν τον πελάτη. Άλλες εργάζονται σε καταστήματα εστίασης ή τουριστικά, ατέλειωτες ώρες, χωρίς ένα ρεπό, όλο το καλοκαίρι. Κάποιες δουλεύουν στο Νοσοκομείο και σε συνθήκες δύσκολες παρέχουν φροντίδα κι ανθρωπιά στους ασθενείς. Πολλές απασχολούνται σε πολυκαταστήματα και Super-markets και αναγκάζονται να δουλεύουν τις Κυριακές, ακόμα και τις νύχτες με τις ευλογίες των κυβερνήσεων και της Περιφέρειας. Σχεδόν όλες βλέπουν να τους κλέβουν τα ένσημα, τα ρεπό, τις Κυριακές και τις υπερωρίες, κάποιες φορές απλήρωτες για μήνες.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, πήγαν σε ακατάλληλα σχολεία και σήμερα βλέπουν τα παιδιά τους να φοιτούν στα ίδια σχολεία, με ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς, εποπτικά μέσα, χώρους άθλησης και πολιτισμού. Χωρίς θέρμανση, πυρασφάλεια, αντισεισμική θωράκιση. Οι εκπαιδευτικοί προσπαθούν να δώσουν προοπτική στα παιδιά, αν κι οι ίδιες πολλές φορές είναι αναπληρώτριες με μια βαλίτσα στο χέρι.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, γίνονται ταξιτζήδες τρέχοντας από τα Αγγλικά, στα φροντιστήρια, στο στίβο και στη μουσική για να καλύψουν τα εκπαιδευτικά κενά.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, θέλουν να πάνε τα παιδιά τους για μπάνιο, στο νησί με τις πανέμορφες παραλίες, μα σπάνια προλαβαίνουν ή έχουν το κουράγιο μετά τη δουλειά να πάνε για μια βουτιά.

Οι νέες γυναίκες που γνωρίζω, θέλουν να κάνουν παιδιά, μα δεν έχουν σταθερή δουλειά οι ίδιες ή οι σύντροφοί τους κι άλλες φοβούνται την απόλυση, μόλις ανακοινώσουν την εγκυμοσύνη. Κάποιες κάνουν εξωσωματικές, πληρώνοντας πανάκριβα την ελπίδα, αφού αυτά τα έξοδα δεν καλύπτονται από τα Ταμεία, σε μια Ελλάδα με γερασμένο πληθυσμό και ρεκόρ υπογεννητικότητας.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, παρακολουθούν με τρόμο την επέκταση των βάσεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, την εμπλοκή μας στους ανταγωνισμούς για τα πετρέλαια. Συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις, οργανώνουν φεστιβάλ Ειρήνης, παλεύουν να μη γίνουν τα παιδιά τους κρέας στα κανόνια του πολέμου.

Οι γυναίκες που γνωρίζω δεν ξεχνούν την τραγική Μάγδα Φύσσα, που έχασε το παλικάρι της από μαχαίρι χρυσαυγίτη και είδε τον Μιχαλολιάκο (αρχηγό της  Χρυσής Αυγής) ν’ αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για την άνανδρη δολοφονία.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, κάποτε ξεπερνούν την απογοήτευση και το φόβο και συμμετέχουν στα σωματεία, στις απεργίες και στα συλλαλητήρια, για να εξασφαλίσουν καλύτερη ζωή για αυτές και τις οικογένειές τους. Για κάθε ζήτημα παίρνουν τηλέφωνο στα ταξικά σωματεία και το ΠΑΜΕ και βρίσκουν συμπαράσταση κι αποκούμπι, καθοδήγηση κι οργάνωση του αγώνα.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, βλέπουν καθημερινά το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, τις οργανωμένες δυνάμεις και τους φίλους που συμπορεύονται,  να ‘ναι μπροστάρηδες κι αιμοδότες στους αγώνες. Για το μεροκάματο, για την ασφάλιση, για τις συντάξεις, για την Υγεία, για την Παιδεία, για τις Ιδιωτικοποιήσεις, για τις χωματερές και τα σκουπίδια, για τα ναρκωτικά και για κάθε πρόβλημα της λαϊκής οικογένειας.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, πριν πάνε πίσω από το παραβάν για να ψηφίσουν, αναλογίζονται ποιος τους κλέβει τη ζωή. Δεν θα ψηφίσουν τα κόμματα των αφεντικών τους, όπως αυτά κι αν λέγονται ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ. Θα καταποντίσουν τη φασιστική Χρυσή Αυγή και θ’ αποκρούσουν τα κόμματα μιας χρήσεως, που την ψήφο αγανάκτησης του λαού θα την ανταλλάξουν με υπουργικές θεσούλες.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, θα ψηφίσουν με το χέρι στην καρδιά το ΚΚΕ, για να έχει δύναμη ο λαός την επόμενη μέρα. Για να βγάλουμε κομμουνιστή βουλευτή στην Κέρκυρα, να προβάλει τα προβλήματα και τους αγώνες του λαού και να δίνει μάχες και μέσα στο Κοινοβούλιο.

Οι γυναίκες που γνωρίζω, πίσω από το παραβάν θα κάνουν μια γενναία πράξη, θα ψηφίσουν επαναστατικά, το κόμμα με την εκατοντάχρονη ιστορία θυσιών και αγώνων. Ακόμα κι εκείνοι, άντρες και γυναίκες, που ακόμα δεν τόλμησαν να σηκώσουν το κεφάλι κι εκείνοι ακόμα που σιωπούν,  θα αποκτήσουν φωνή στο κίνημα και στη Βουλή, ψηφίζοντας το Κ.Κ.Ε.

Γιατί όπως λέει ο Ρίτσος:

Αυτός που σωπαίνει

δεν είναι που δεν έχει τίποτα να πει…                             

είναι που περιμένει να ξεσφίξουν τα σαγόνια του.

Σκέμπρη Τζένη

μέλος της Τ.Ε. Κέρκυρας του ΚΚΕ