Με αφορμή την ανακοίνωση για απονομή βραβείου Χρυσού Λέοντα συνολικής σταδιοδρομίας του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Βενετίας στο Ρομπέρτο Μπενίνι, ο Μάρκο Ρίτσο δεν έχασε την ευκαιρία να ρίξει τα φαρμακερά του βέλη στον ηθοποιό και σκηνοθέτη, που από εικονοκλάστης και ανατρεπτικός, μετατράπηκε τις τελευταίες δεκαετίες σε έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους γελωτοποιούς του συστήματος, στο εξωτερικό και στη χώρα του.
“Βραβείο στο Μπενίνι: πώς η συμμόρφωση στη μονολιθική σκέψη της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης γίνεται νόμισμα για να ξεπληρωθούν όσους εγκατέλειψαν τα χαρακώματα. Άξιζαν το Όσκαρ και ο Χρυσός Λέων την παραχάραξη του ιστορικού γεγονός της απελευθέρωσης των περισσότερων στρατοπέδων συγκέντρωσης από τους Σοβιετικούς κι όχι τις ΗΠΑ;”
Ο λόγος φυσικά για τη διασημότερη ταινία του Μπενίνι, για την οποία έλαβε και 3 χρυσά αγαλματίδια “Η ζωή είναι ωραία”, όπου το στρατόπεδο του Άουσβιτς, (που δεν κατονομάζεται, αλλά σαφώς φωτογραφίζεται ως τέτοιο, εμφανίζεται να απελευθερώνεται από αμερικανούς στρατιώτες, με την ΕΣΣΔ και γενικά τους κομμουνιστές να μην υπάρχουν ούτε ως μακρινή αναφορά.
Δεν είναι η πρώτη φορά που γγ του Κομμουνιστικού Κόμματος εκφράζει την κριτική του για το κατάντημα του καλλιτέχνη, αφού είχε τοποθετηθεί με αφορμή το θόρυβο που είχε ξεσπάσει όταν πέρσι το Φλεβάρι είχε εισπράξει 300.000 ευρώ ως παρουσιαστής του φεστιβάλ του Σαν Ρέμο. Ο Ρίτσο τότε είχε πει πως ο “Μπενίνι των νιάτων μου […] ήταν αξιαγάπητος”, αλλά στη συνέχεια έγινε “κωμικός του καθεστώτος”, που το μήνυμά του από “ανατρεπτικό έγινε τώρα κονφορμιστικό και βαρετό”, χαρακτηρίζοντας “ντροπή” ότι ο ίδιος δέχτηκε να λάβει αμοιβή που “ένας εργάτης δεν βγάζει σε όλη του τη ζωή”.
H ενσωμάτωση του Μπενίνι είναι βέβαια τέτοια, που δε χρειάζεται κανείς να είναι κομμουνιστής για να την αντιληφθεί, γι’αυτό εξάλλου η ανακοίνωση της είδησης, πέρα από υμνολογίες στον ιταλικό τύπο, προκάλεσε και εύλογα ρητορικά ερωτήματα, όπως το πώς γίνεται κάποιος να θεωρείται αντικομφορμιστής και να έχει γεμίσει τα ράφια του με κάθε είδους βραβεία, αντί να είναι αποκλεισμένος από αυτά.
Το ερώτημα για το αν άξιζαν τον κόπο όλ’ αυτά, τη γνωρίζει μόνο ο ίδιος, εξάλλου δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος και ίσως ούτε καν ο πιο ταλαντούχος από όσους έκαναν ακριβώς την ίδια πορεία από την αμφισβήτηση στην απολογία του συστήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου