Υποκρισίες ... και συγνώμες

Υποκρισίες ... και συγνώμες

Ο Ιωάννης Παύλος ο δεύτερος, ο τελευταίος αλάθητος πάπας της Ρώμης, πριν από μερικές μέρες, ζήτησε συγνώμην από την ανθρωπότητα για τα λάθη που διέπραξαν οι χριστιανοί κατά τη διάρκεια των αιώνων. Η διατύπωση της ομιλίας του ποντίφικα ήταν γραμμένη με τρόπο πολύ επιδέξιο, αποφεύγοντας με διπλωματικότατο τρόπο να πει τα πράγματα με το όνομά τους.

Είπε:Συγνώμην, για την 4η Σταυροφορία.

Ομως, εάν δεν απατώμεθα, ο πάπας Ινοκέντιος ο Γ` δεν ήταν εκείνος που την ευλόγησε και ενεθάρρυνε τους «πιστούς» να χύσουν τόνους αίματος των αθώων ανθρώπων, αίμα που πότισε τη γη, τη γη που ανατρίχιασε από την απανθρωπιά των ανθρώπων και κατέληξε με την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας; Τι ήταν οι «ευλογημένοι» σταυροφόροι»; Ευσεβείς πλιατσικολόγοι, που με την ..«ιερή» αγανάκτησή των έκλεψαν, βίασαν, φόνευσαν, με το πρόσχημα της κατάκτησης των Αιών Τόπων. Ο Ινοκέντιος όμως, από το 1216 κοιμάται «εν ...ειρήνη» (;) και δεν μπορεί να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει με τη «συγνώμην», που ζητά ο Ιωάννης Παύλος ο Β` εκ μέρος του.

Συγνώμην, για τη στάση των χριστιανών κατά τη διάρκεια του Β` Παγκοσμίου Πολέμου.

«Λυπάται» μισόν αιώνα και κάτι αργότερα η καθολική εκκλησία, που δε μίλησε για τη γενοκτονία των Εβραίων, και ας μην είναι αλήθεια. Διότι είτε φωναχτά, είτε ψιθυριστά συναίνεσε. Είπε: «Αφανίστε τους Εβραίους». Οπως είχε πει και η Ιερά Εξέταση: «Κάψτε τους Εβραίους, τους αιρετικούς, τις μάγισσες και όλους όσους βρείτε στο δρόμο σας. Μην αφήσετε τίποτε. Ο τρομερός Τουρκεμάδα, δικός σας άνθρωπος δεν ήταν, παναγιότατε;

Συγνώμην, για τα «λάθη» που έκαναν οι Χριστιανοί στη Λατινική Αμερική!

...Οι οποίοι δεν είχαν σκοπό να βλάψουν τους ιθαγενείς, αστεία πράγματα, να προσηλυτίσουν τους απολίτιστους ήθελαν μονάχα, και επειδή φαίνεται ήταν ανεπίδεκτοι μαθήσεως, τους βασάνισαν μεθοδικά ...χριστιανικά, και «ευλαβικά» τους αφάνισαν. Τους λεηλάτησαν, τους λήστεψαν, τους πήραν τη γη τους, αφού, πρώτα, τους ήπιαν, σε «άγιο» δισκοπότηρο φυσικά, το αίμα. Από ...αγάπη για το θεό το έκαναν, γι' αυτό και ο πάπας ζητά συγνώμην. Ο Θεός όλων αυτών των καθολικών ληστών, των τυχοδιωκτικών καθαρμάτων, είχε χρώμα χρυσαφένιο και διέθετε απέραντες, αχανείς εκτάσεις, ήπειρο ολόκληρη, την οποίαν αποφάσισε να τους την εκχωρήσει δωρεάν ...για να έχουν και χρήμα και χώρο, έτσι ώστε να «λειτουργούν» ...κατανυκτικά, ευλαβικά, σεμνά, και να κηρύττουν το λόγο του θεού τους, το λόγο του χρήματος.

Συγνώμην, πάπα μου, αλλά δεν πιστεύω στην ειλικρίνεια της συγνώμην σου. Τώρα, τι είχες μέσα στο σύνθετο και πολυμήχανο μυαλό σου και ποιοι ήταν οι πραγματικοί λόγοι που αναγκάστηκες να καταρρίψεις το «αλάθητο» του διαδόχου σου, διότι αυτό έκανες στην ουσία, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω.

Εκείνο που σίγουρα ξέρω είναι ότι εδώ, στην Ελλάδα, λέμε ότι: «Από τη στιγμή που βγήκε το συγνώμην, χάθηκε το φιλότιμο». Σκέψου παναγιότατε, σε πεντακόσια χρόνια από σήμερα, ο προκαθήμενος της Ορθόδοξης Εκκλησίας να ζητήσει συγνώμην, που δεν «ήξερε» και δεν είχε ενημερωθεί για τις ...ευλαβικές πράξεις των πιστών του. Να ισχυριστεί ότι αγνοούσε πως το ευσεβές ποίμνιόν του έκαιγε βιβλία, ότι είχε μεσάνυχτα για το θεάρεστον έργο της χούντας την περίοδο '67 - '73, και γι' αυτό να ζητήσει συγνώμην. Ελεος, για το Θεό!

Επειδή η συγνώμην του Ιωάννη Παύλου του Β` προκάλεσε οργή και αγανάκτηση, πήραμε από τη βιβλιοθήκη μας ένα εξαιρετικό βιβλίο που λέγεται: «Η Καταστροφή των Ινδιάνων» του Βαρθολομαίου ντε λας Κάζας(Εκδόσεις «Στοχαστής»).

Ο επίσκοπος Ντε Λας Κάζας τα είδε όλα, ήταν αυτόπτης μάρτυρας των απερίγραπτων πράξεων των χριστιανών. Κάθε σελίδα και μια χριστιανική ντροπή, κάθε πράξη τους και ένα δάκρυ κυλά από το μάτι του αναγνώστη, καθώς διατρέχει τις σελίδες του βιβλίου. Ανοίγουμε στην τύχη τη σελίδα 49 και διαβάζουμε το κεφάλαιο «Νέα Ισπανία».

«Το έτος 1517 ανακάλυψαν τη Νέα Ισπανία και αυτοί που την ανακάλυψαν έγιναν αιτία για μεγάλες διαταραχές και θανάτους ανάμεσα στους Ινδιάνους. Το έτος 1518, αυτοί που λέγονταν χριστιανοί άρχισαν να λεηλατούν. Πάντα, λέγοντας ότι σκοπεύουν να συνοικήσουν. Από το 1542, η κάθε παρανομία, η κάθε αδικία, η κάθε βιαιότητα και τυραννία έγιναν στους Ινδιάνους από τους χριστιανούς, ξεχείλισαν, έφτασαν στο αποκορύφωμα. Οι ζημιές και οι αγριότητες, οι φόνοι και καταστροφές, το ξερίζωμα των κατοίκων, οι κλεψιές, οι τυραννικές πράξεις που έκαναν στο βασίλειο της Μεγάλης Στεριάς είναι τόσο πολυάριθμες και σοβαρές, που, ό,τι και αν έχουμε πει, δεν είναι τίποτε σε σύγκριση με ό,τι γίνεται...».

Ετσι, λοιπόν, με μια συγνώμην δεν καθαρίζει κανείς με την ιστορία. Με τα κατορθώματά σας, αγαπητέ ποντίφικα, το μόνο που επιτύχατε ήταν να μας κάνετε ερυθρόδερμους. Διότι, πιστέψτε μας, επειδή μας έχει απομείνει λίγη ευαισθησία, ερυθριάζουμε, κάθε φορά που διαβάζουμε για τις ανατριχιαστικές πράξεις των ομοθρήσκων μας και γελάμε με την υποκρισία που κρύβει η συγνώμη σας.

    

Εις υγείαν

Τι θα λέγατε για ένα Φιξ, ή για περισσότερα από ένα; Τι είναι το Φιξ. Ούτε και εμείς γνωρίζαμε πριν από λίγο καιρό, αλλά τώρα μάθαμε. Το Φιξ είναι ένα σορτ ντρινκ με βάση ένα απόσταγμα ή ποτό και χυμό φρούτου. Σερβίρεται σε ποτήρια γεμάτα τριμμένο πάγο και γαρνίρεται με κομματάκια ανανά.

Μπράντι Φιξ: 1/2 Κονιάκ, 1/4 τσέρι μπράντι, 1/4 χυμός λεμονιού και πολλά παγάκια. Ρίχνετε τα υλικά στο σέικερ και τα χτυπάτε καλά.

Σάντα Κρους Φιξ: 3/5 ρούμι, 1/5 χυμός λεμονιού, 1/5 χυμός ανανά και παγάκια. Σερβίρουμε πάντα σε ποτήρια γεμάτα τριμμένα πάγο και γαρνίρουμε με κομματάκια ανανά.

Ουίσκι Φιξ: 3/5 μπέρμπον, 2/5 χυμός λεμονιού, μια κουταλιά της σούπας χυμός ανανά και παγάκια. Χτυπάμε τα υλικά στο σέικερ, σερβίρουμε σε ποτήρια γεμάτα πάγο τριμμένο και γαρνίρουμε με φλούδα λεμονιού και ένα κερασάκι.

Το κερασάκι είναι το κυριότερο. Δε δίνει γεύση αλλά δίνει χρώμα. Εις υγείαν.

    

Μικρές ιδέες...

Τα παιδία παίζει...

Το παιχνίδι είναι απαραίτητο στη ζωή ενός παιδιού, τόσο απαραίτητο όσο και η άθληση. Οταν τα δύο συνδυάζονται τόσο το καλύτερο. Γι' αυτό: Με όποιο σπορ ή παιχνίδι και αν καταγίνεται το παιδί σας, θα πρέπει να είναι κατάλληλα εξοπλισμένο και να έχει διδαχτεί τους βασικούς κανόνες ασφάλειας του αθλήματος και να είχε πάρει σωστές οδηγίες για την καλή και σωστή οδική κυκλοφορία. Αν κάνει πατινάζ ή ποδήλατο, βεβαιωθείτε ότι τρέχει στον ειδικό χώρο και όχι σε επικίνδυνους δρόμους και ότι φέρει τον προστατευτικό εξοπλισμό που χρειάζεται(κράνος, επιγονατίδες, γάντια κλπ.). Τα παιδιά που είναι κάτω των δέκα ετών πρέπει να κάνουν ποδήλατο μόνο μέσα σε κήπους, πάρκα ή ειδικούς χώρους. Ποτέ στο δρόμο. Ακόμη: όχι ποδήλατα στο πεζοδρόμιο. Οταν το παιδί αγοράζει για πρώτη φορά ποδήλατο, πάρτε του ένα με βοηθητική ρόδα. Ετσι θα αποκτήσει εμπιστοσύνη και θα πάρει τον αέρα του. Καλύτερα να μη βάζει στην πίσω σχάρα φίλους, η σέλα θα πρέπει να είναι καλά προσαρμοσμένη, έτσι ώστε τα πόδια του παιδιού να αγγίζουν το έδαφος. Τα φρένα να τα έχετε ελέγξει προσεκτικά, ενώ τα λάστιχα να είναι πάντα καλά φουσκωμένα. Τα φτερά θα πρέπει να είναι καλά στερεωμένα στο σκελετό για να μην υπάρχει περίπτωση να γλιστρήσουν μέσα στις ακτίνες. Και εσείς διακριτικά και από απόσταση να βρίσκεστε κοντά του....

...για αξέχαστες γεύσεις

Ενα υπέροχο πιάτο που είχαμε την τύχη να απολαύσουμε σε ένα κέντρο που έπαιζε Φάντους στη Λισαβόνα, ένα πιάτο, που ούτε θυμούμαστε πώς το ζητήσαμε και, που μόλις γυρίσαμε το φτιάξαμε αμέσως, χωρίς να πάρουμε από πουθενά τη συνταγή. Η νοσταλγία της υπέροχης γεύσης ήταν ο καλύτερος οδηγός μαγειρικής. Κόβουμε ένα κιλό κρέας σε μικρά κομματάκια και τα πλένουμε καλά. Επειτα βάζουμε λίγο λάδι στην κατσαρόλα, ρίχνουμε το κρέας και το ροδίζουμε. Βάζουμε αλάτι, πιπέρι, μερικά φύλα δάφνης, και δεντρολίβανο. Το σβήνουμε με λεμόνι. Επειτα ρίχνουμε τα τρία τέταρτα μιας μπουκάλας κόκκινο ή λευκό κρασί και αδειάζουμε δυο σακουλάκια κουκουνάρια. Τα αφήνουμε να ψηθούν καλά. Οταν το κρέας είναι έτοιμο το ξεχωρίζουμε από το ζουμί μέσα στο οποίο βράζουμε το ρύζι, που πρέπει να είναι σπυρωτό. Επειτα; Μα υπάρχει άλλο έπειτα από τη μεγάλη απόλαυση ενός εξαιρετικού γεύματος;

    

«Καθ' οδόν». Στα βήματα του Πεσσόα

«Ουδέν ταχύτερον της φαντασίας» , λένε. Και ίσως να έχουν δίκιο. Ας μας επιτραπεί να προσθέσουμε: Ταχύτερη όντως είναι, δαπανηρή δεν είναι, οδυνηρή, όμως ενίοτε είναι. Και πολύ μάλιστα. Αυτήν την Κυριακή αποφασίσαμε να πάμε μακριά, να «πεταχτούμε» μέχρι την Πορτογαλία. Γιατί; Ανασηκώνουμε τους ώμους, κάνουμε τους ανήξερους. Ισως μας οδηγεί εκεί το εξαιρετικό βιβλίο το Φερνάντο Πεσσόα, που ξαναδιαβάζουμε, ίσως τα βήματά μας να τα κατευθύνει ο τρομερός νόστος που μας κυρίευσε. Ποιος μπορεί να ξέρει με ακρίβεια πώς και πού κρύβεται η νοσταλγία, πώς μας παραπλανά, πώς μας τυραννά, πώς μας κυβερνά και πώς μας ξαφνιάζει με την απότομη εμφάνισή της;

Μαγική, θλιμμένη, ρομαντική, φανταστική και πραγματική η Λισαβόνα, μάς περιμένει. Συνήθως οι ποιητές έχουν μια άλλη αίσθηση και μια ικανότητα να διακρίνουν μια μελλοντική κατάσταση, που είναι αόρατη σε μας τους κοινούς, απλούς ανθρώπους. Βλέπουν πέρα από το τώρα.. Βλέπουν, προβλέπουν και γράφουν: Ο Φερνάντο Πεσσόα έγραφε σε κάποια στιγμή που η κατάθλιψη τον είχε κυριεύσει: Εάν πεθάνω, δε θα λείψω σε κανένα. Κανείς δε θα πει: "Από χτες η πόλη άλλαξε..."».

Ομως έκανε λάθος. Η μορφή του χαράχτηκε για πάντα σαν μια σοφή, υπέροχη ρυτίδα πάνω στο μελαγχολικό πρόσωπο της πορτογαλικής πρωτεύουσας. Δεν ξέρουμε αν από τότε που πέθανε ο Πεσσόα, η πόλη άλλαξε πραγματικά. Ενα είναι σίγουρο: Οι Πορτογάλοι τον τίμησαν και δεν το θυμούνται, όπως επίσης βέβαιο είναι, ότι άθελά του επηρέασε και άλλαξε τον «άγνωστο αναγνώστη» του. Του έκανε μετάγγιση της ποίησής του. Ετσι, και εμείς οι άγνωστοι στρατιώτες της ανάγνωσής μας αλλάξαμε από τη στιγμή που αρχίσαμε να μας απασχολεί η πολυσύνθετη σκέψη του Πεσσόα. Και πέρσι, όταν διαβάσαμε το βιβλίο του Χοσέ Σαραμάνγκου «Ο θάνατος του Φερνάντο Ρέις» βρεθήκαμε πιο κοντά στον Πεσσόα, κοντύτερα στη γη της Πορτογαλίας.

Μα ας μην καθυστερούμε, ούτε χρόνο έχουμε, ούτε και χώρο για πολλές σκέψεις-αποσκευές. Πάμε. Την ιστορία της θα την πούμε έτσι στα όρθια καθώς θα πετούμε προς τα εκεί. Ενα από το πιο παλιά κράτη της Ευρώπης, που ιδρύθηκε το 1139. Οταν τον 5ο αιώνα κατέρρευσε η ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η χερσόνησος κατακλύστηκε αρχικά από γερμανικά φύλα και στη συνέχεια το 711, από Μαυριτανούς. Η στρατιωτική επανάκτηση από τα χριστιανικά βασίλεια του Βορρά άρχισε τον 11ο αιώνα. Το νέο βασίλειο επεκτάθηκε μέχρι το Αλγκάρβε (Τι υπέροχο μέρος!) και τότε άρχισαν οι Πορτογάλοι ναυτικοί να εξερευνούν τα παράλια της Αφρικής και τον Ατλαντικό. Η χώρα έφτασε στο ζενίθ της κατά τη βασιλεία του Εμμανουήλ του Α΄ , με το ταξίδι του Βάσκο ντα Γκάμα στην Ινδία, το 1498, και την ανακάλυψη της Βραζιλίας, το 1500. Στα 1580 η Ισπανία εισέβαλε στην Πορτογαλία και οι Ισπανοί βασιλείς κυβέρνησαν τη χώρα για 60 ολόκληρα χρόνια. Και μετά ήρθαν χειρότερες μέρες. Οι κακές μέρες για τη χώρα, που την άφησαν φτωχή. Στα 1807 ο Ναπολέων εισβάλλει, ενώ στα 1825 η Πορτογαλία θρηνεί την απώλεια της Βραζιλίας. Το 1910 η επανάσταση καταργεί τη μοναρχία. Το 1926 οι στρατιωτικοί ανατρέπουν τη νόμιμη κυβέρνηση, ενώ από το 1928 έως το 1968 διοικεί ο δικτάτορας Αντόνιος Σαλαζάρ. Την άνοιξη του 1974 μια άλλη ευωδιά γεμίζει τον αέρα. Τα «Γαρίφαλα» επαναστατούν και ο δρόμος για τη δημοκρατία ανοίγει. Είναι πανέμορφη πόλη. Είναι μια πόλη σοβαρή, χωρίς πολλά μπιχλιμπίδια, είναι μια πόλη αξιαγάπητη, είναι μια πόλη που σαν πέσει η νύχτα η σπαρακτική μουσική τουΦάντου σε προσκαλεί. Σε καλεί να νοσταλγήσεις, να επιθυμήσεις, να μελαγχολήσεις, για κάτι που έζησες και χάθηκε οριστικά ή για κάτι που με όλη σου την καρδιά επιθύμησες αλλά ποτέ δε γεύτηκες.

Μιαν άλλη Κυριακή, όταν έχουμε καιρό, θα επισκεφτούμε το Νότο, την επαρχία τουΑλγκάρβε. Σήμερα, ξεχαστήκαμε, και μόνο μέχρι τη Σίντρα θα φτάσουμε. Θα τριγυρίσουμε την πανέμορφη αλλά και γραφική πόλη, θα περπατήσουμε στο κατεστραμμένο «Καστέλος ντος Μόουρους» (χτισμένο από τους Μαυριτανούς τον 8ο αιώνα) και φυσικά θα ανέβουμε στο εθνικό πάρκο της Σίντρα για να επισκεφτούμε το επιβλητικό και αξέχαστο«Παλάσο ντα Πένα», που χτίστηκε στα τέλη του 14ου αιώνα από τον Ιωάννη τον Α΄, ενώ ο Εμμανουήλ ο Α΄ έκανε μεγάλες προσθήκες το 16ο αιώνα. Η σταδιακή ανοικοδόμηση του ανακτόρου συνετέλεσε στην εκπληκτική μείξη των αρχιτεκτονικών ρυθμών. Δε λέμε ποτέ αντίο στην Πορτογαλία, παρά μόνον «Εις το επανιδείν».