Το «Συνδικαλιστικό» της Ασφάλειας. Αφηγείται ένας παλιός συνδικαλιστής οικοδόμος

Το «Συνδικαλιστικό» της Ασφάλειας. Αφηγείται ένας παλιός συνδικαλιστής οικοδόμος 

Στα πρότυπα του προπολεμικού μεταξικού φασιστικού κράτους, λειτουργούσαν σε όλους τους τομείς των πάσης φύσεως δραστηριοτήτων, όργανα «αστυνόμευσης». Αυτά τα όργανα κατατρομοκράτησης  και η δράση τους έχει μείνει παροιμιώδης, ειδικότερα στο συνδικαλιστικό εργατικό και φοιτητικό κίνημα. Έτσι, είχαμε το «Συνδικαλιστικό» της Ασφάλειας και το «Φοιτητικό» της Ασφάλειας.  Στην πραγματικότητα λειτουργούσε κι εδώ ένα παρακράτος έξω από την νομιμότητα και τη συνταγματική τάξη που δηλητηρίαζε την πολιτική ζωή και τροφοδοτούσε την πολιτική ανωμαλία, καθώς οι στόχοι του ήταν η επιβολή της εργασιακής ειρήνης υπέρ των εργοδοτών και το τσάκισμα με όλα τα μέσα των συνδικαλιστών και των κινητοποιήσεων.


Το «Συνδικαλιστικό της Ασφάλειας» στελέχωναν διάφορα αποβράσματα με κύριο προσόν τον αγοραίο αντικομμουνισμό σε συνεργασία με εργατοπατέρες, παρακρατικούς και τους συνεργάτες των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής. Δηλαδή, διάφοροι τύποι είτε από τις τάξεις της αστυνομίας, είτε έξω από αυτή, που όμως ήταν έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να διαπράξουν οποιοδήποτε έγκλημα.


Όπως έχει αποδειχθεί, τις περισσότερες φορές η φυσική ηγεσία της αστυνομίας αγνοούσε τις δραστηριότητες και τις επιδόσεις των οργάνων του «Συνδικαλιστικού της Ασφαλείας». Κάθε φορά που υπήρχε μια αγωνιστική κινητοποίηση έθεταν κι ένα προβοκατόρικο σχέδιο σε εφαρμογή. Οι Οικοδόμοι πολύ γρήγορα κατάλαβαν τι γίνεται και οργάνωναν κάθε φορά με απίστευτη ψυχραιμία και αποτελεσματικότητα την περιφρούρηση και την εξουδετέρωση των σχεδίων του «Συνδικαλιστικού της Ασφάλειας». Πολλές φορές οι προσπάθειές τους κατέληγαν σε φιάσκο. Έτσι, εκτός των άλλων, υπήρχε και μια «βεντέτα» μεταξύ Οικοδόμων και Ασφαλιτών. Είναι αμέτρητες οι φορές που τους ρεζιλεύαμε ενώπιον της Δικαιοσύνης, όπου με διάφορες κατηγορίες μας προσήγαγαν σιδηροδέσμιους και αντί να μας καταδικάσουν, τους «καταδικάζαμε»…εμείς. Χώρια την κατσάδα που τρώγανε από την έδρα.


Εδώ να σημειώσουμε ότι οι Οικοδόμοι έδειξαν μια επίσης απίθανη ευαισθησία και αλληλεγγύη προς το φοιτητικό κίνημα, ειδικότερα μετά τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα. Όσο κι αν φανεί υπερβολικό, κάθε φορά που το φοιτητικό κίνημα είχε εκδήλωση, αυθόρμητα άδειαζαν οι πιάτσες και οι συνάδελφοι έτρεχαν να προστατέψουν τα παιδιά από τους δολοφόνους του «Φοιτητικού της Ασφάλειας».


Το «Συνδικαλιστικό της Ασφάλειας» έπαιρνε οδηγίες απευθείας από τα υπουργεία Δημοσίας Τάξεως, Εργασίας και Εξωτερικών, ενώ ο επιχειρησιακός συνδυασμός ήταν της αρμοδιότητας της διεύθυνσης του παρακράτους με έδρα την ΚΥΠ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που συνδικαλιστικά στελέχη, κυρίως συνεργαζόμενοι με συναδέλφους τους της ΕΔΑ, οδηγούνταν στην ΚΥΠ για ανάκριση, εκφοβισμό αλλά και για δελεαστικές προτάσεις…συνεργασίας για το καλό της πατρίδος!


Όλες οι κινήσεις των δραστήριων Οικοδόμων ήταν υπό παρακολούθηση. Δηλαδή, έφευγες πολλές ώρες, με «σωματοφύλακα» από το σπίτι σου που σε ακολουθούσε στην πιάτσα, στην συνέχεια στον τόπο δουλειάς, το απόγευμα πάλι στην πιάτσα και μετά στα γραφεία του σωματείου ή της ΕΔΑ και τέλος και πάλι ως το σπίτι. Με πρόσχημα την τήρηση της εννόμου τάξεως είχαν πάντα οργανωμένη, σε στιλ ταγμάτων εφόδου, παρουσία στις συνελεύσεις, τις συγκεντρώσεις και τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις.


Συνήθως πάντα στις εκδηλώσεις εμφανίζονταν με επικεφαλής το διαβόητο Παπασπύρου, ένα κομπλεξικό ανθρωπάκι, 1,60 ήταν δεν ήταν στο ύψος, λαλίστατο…αλλά έτοιμο για οποιοδήποτε έγκλημα πάρει διαταγή! Πίσω από την κουστωδία των ένστολων υπήρχαν πάντα διάφοροι ροπαλοφόροι που ήταν ανακατεμένοι ασφαλίτες, χαφιέδες, τρόφιμοι του παρακράτους, όπως «Αντικομμουνιστική σταυροφορία» κλπ. Για ένα διάστημα οι χαφιέδες του «Συνδικαλιστικού» διεκδικούσαν να παρευρίσκονται μέσα στις αίθουσες των Συνελεύσεων και να παρακολουθούν τις εργασίες του σώματος. Οι Οικοδόμοι αγωνίστηκαν ώσπου τους πέταξαν έξω. Το ωραίο είναι ότι, αφού ήρθε η Ένωση Κέντρου στην Κυβέρνηση, ο μεγάλος δημοκράτης…Γεώργιος Παπανδρέου απαγόρευσε μεν να βρίσκονται μέσα στην αίθουσα, αλλά για λόγους…τάξεως να βρίσκονται στην είσοδο!


Στις πιάτσες είχαν βάλει βάρδιες που παρακολουθούσαν τα πάντα. Τους είχαμε βγάλει και παρατσούκλια. Δεν χάναμε δε ευκαιρία να τους γελοιοποιούμε με τους πιο απίθανους τρόπους, π.χ. κάναμε πως…συνωμοτούμε και φεύγαμε τάχα για ποιος ξέρει πού. Αφού περπατούσαμε κανένα πεντάλεπτο γύρω από την Ομόνοια, βρισκόμαστε όλοι στα υπόγεια ουρητήρια επί το έργον κατά σειράν κι έπεφτε το γέλιο της αρκούδας. Ποιος δεν θυμάται τον Γιάννη τον Αρκούδα, ήταν και πολύτεκνος και τον λυπόμασταν, ποιος δεν θυμάται τη «Ραμόνα» που εκτός από το κουσούρι του ήταν και καμπούρης, τον Σάκη τον Φυτά, τον Πέτρο εκ Καλλιδρομίου, ένας κι ένας «αστέρια» του «Συνδικαλιστικού της Ασφαλείας».


Κλείνω αυτό το σημείωμα με τρεις παρατηρήσεις που τις θεωρώ πολύ σημαντικές για την καταγραφή των πραγματικών γεγονότων της εποχής.


Πρώτο: Δεν υπήρξε τόσο κατά τη διάρκεια της ημιπαράνομης δράσης των ΕΔΑϊτών κομμουνιστών, όσο και κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας ούτε μία περίπτωση συναδέλφου Οικοδόμου που να έγινε όργανό τους.


Δεύτερο: Υπήρχε διαφορά των πάσης φύσεως ασφαλιτών με τους υπόλοιπους αστυνομικούς που ήταν σε άλλες υπηρεσίες. Το «Συνδικαλιστικό» όπως και όλη η Ασφάλεια στελεχωνόταν από επιλεγμένους και χωρίς ηθικούς ή άλλους φραγμούς αστυνομικούς. Σαν αντάλλαγμα των υπηρεσιών που προσέφεραν, είχαν την εξασφάλιση της ασυδοσίας που απολάμβαναν μαζί με τον υπόκοσμο που προστάτευαν σε εμπόριο λευκής σαρκός, ναρκωτικών και κάθε είδους παρανομία, βέβαια, με το αζημίωτο.


Τρίτο: Οι άνθρωποι αυτοί ήταν συνήθως εντελώς αγράμματοι, ούτε καν την έκτη Δημοτικού δεν είχαν τελειώσει και η μόνη εμπειρία ήταν του δεκανέα του στρατού ξηράς. Βέβαια, η επιλογή αυτή εκ μέρους του κατεστημένου είχε τη δική της φιλοσοφία και τις δικές της προδιαγραφές. Να προσθέσουμε επίσης, ότι αυτοί οι άνθρωποι καθώς ήταν έρμαια από άποψη στάσης ζωής και με εξουσία στα χέρια τους αποκτούσαν τα πιο απίθανα βίτσια.


(Η αφήγηση του παλιού συνδικαλιστή Μπάμπη Δρακόπουλου (Σωματείο Πλακάδων δεκαετία ΄60) όπως καταγράφηκε στο βιβλίο του Ηλία Στάβερη «Οικοδόμοι, ηρωικοί αγώνες μιας 7ετίας 1960-1967», εκδόσεις Παρασκήνιο, Αθήνα 2003).
 Αναρτήθηκε από  oikodomos