Καθ' οδόν: Στη Σκοτία
 |
Ο δρόμος της δύσης, ο δρόμος του βορρά στα σχέδιά σου. Η γνώση πέλαγος ατελείωτο κι ο άνθρωπος πάντα διψασμένος. Πώς να καταπραΰνεις τη δίψα σου, καταβροχθίζοντας χιλιόμετρα πράσινης γης πάνω σ' ένα λεωφορείο.
Το Stranford είναι δύο ώρες έξω απ' το Λονδίνο και είναι χαράς ευαγγέλιο. Το ταξίδι στον επαρχιακό δρόμο μέσα σε καταπράσινα λιβάδια και μικρά πεντακάθαρα χωριά που κρατούν ανάμεσα στους αιώνες ανόθευτο το χρώμα και τις παραδόσεις τους.
Προτιμήσαμε στο Stranford, για να γνωρίσουμε τον τόπο που έζησε και δημιούργησε ο μεγάλος (ο μεγαλύτερος ίσως ποιητής) Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Δε θα ακούσεις το μονόλογο του Αμλετ, ούτε την καταχθόνια σκέψη του Ριχάρδου του 3ου. Θα δεις όμως το σπίτι που γεννήθηκε, το σπίτι που έζησε όταν παντρεύτηκε και δημιούργησε. Παραμένουν ανέγγιχτα κειμήλια για την καλλιέργεια της θύμησης των περαστικών.
Πανέμορφη πόλη, πάνω στο πλωτό ήσυχο ποτάμι, τα παλιά καλοδιατηρημένα ιστορικά αρχοντικά της και την πλούσια αγορά.
Εμείς προχωράμε για τη Χάι Λαντ. Τη βόρεια χώρα των βρετανικών νησιών, τη Σκοτία με κύριο προσανατολισμό το Εδιμβούργο.
Η διαδρομή όταν ξεφεύγεις από τη μονότονη εθνική οδό και μπαίνεις στους μικρούς τοπικούς δρόμους είναι εκπληκτική. Ο δρόμος σκοτεινιάζει απ' τους πανύψηλους κορμούς των δέντρων και το πυκνό τους φύλλωμα σκεπάζει τον ήλιο. Μέσα από τις ανταύγιες και ξέφωτα κλαδιών αφήνεις το μάτι σου να χάνεται σ' απέραντα καταπράσινα λιβάδια, με σχήματα γεωμετρικά όπου βόσκουν αμέριμνα χιλιάδες αρνιά και γελάδια. Και ω τι τύχη! Η Σκοτία έχει ήλιο εκείνη τη μέρα. Το Εδιμβούργο έχει ήλιο και η θερμοκρασία αγγίζει τους 22 βαθμούς. Οι Σκοτσέζοι, το ίδιο και οι Αγγλοι, το ίδιο και οι Ιρλανδοί πετάνε τα ρούχα τους και ξαπλώνουν τα κάτασπρα πλαδαρά κορμιά τους στο πλούσιο γρασίδι, του οποιουδήποτε από τα πάμπολλα πάρκα, να απολαύσουν τη ζεστασιά και τη γλυκύτητα αυτού του θείου δώρου που λέγεται ήλιος (ενώ, εμείς...). Το Εδιμβούργο των 450 χιλ. κατοίκων είναι η παλιά ιστορική πρωτεύουσα της Σκοτίας και της Μαρίας Στιούαρτ.
 |
Τα αξιοθέατα λίγα. Το Βασιλικό Σκοτικό Μουσείο και η Εθνική Πινακοθήκη. Ο καθεδρικός ναός του Σεντ Τζιαζ και το παλάτι Χολορόουντ. Τα μνημεία του Σκοτ, του Νέλσον και τον Ανταμ Σμιθ, μεγάλου οικονομολόγου και πολιτικού. Το κέντρο της πόλης είναι η Πρίνσες Στριτ, με την πολλή κίνηση και τα μεγάλα καταστήματα τη μέρα. Τη νύχτα όμως. Η νύχτα στο Εδιμβούργο είναι θλιβερή. Πάνω στον κεντρικό δρόμο, απέναντι από τους γυαλιστερούς θυρεούς και τα βασιλικά οικόσημα, η μοναξιά των ανθρώπων, η φτώχεια και η κακομοιριά αποκαλύπτει την απεραντοσύνη της. Ναι... πάνω στον κεντρικό δρόμο. Ναι... πάνω στα παγκάκια. Ναι... πάνω στο γρασίδι του πλαϊνού πάρκου. Ναι... πλάι στη χορτασιά και τη φαινομενική ευημερία, κατεβαίνει να πλαγιάσει η μιζέρια και η αθλιότητα. Οι πολλοί μοναχικοί και άστεγοι άνθρωποι. Στρώνουν όπου βρουν τα σλίπινγκ μπαγκ τους, τις κουβερτούλες τους και κουλουριάζονται. Κοιμούνται συντροφευμένοι από ένα ή και δύο σκυλιά που κουρνιάζουν στο πλάι τους.
Ενα φαινόμενο φρικτό και άθλιο (ευτυχώς στη χώρα μας ακόμα δεν υπάρχει). Μια μαχαιριά στον παραμορφωμένο κορμό του καπιταλιστικού συστήματος που ακόμη δε βρήκε τρόπους να λύσει τέτοια προβλήματα. Και η νεολαία; Πώς περνά και πώς γλεντά; Τ' απόβραδο μ' ένα πλαστικό ποτήρι μπίρας στα διάφορα στέκια, στεκόμενοι όρθιοι κουβεντιάζοντας ή χαζεύοντας. Ο δρόμος σε λίγο θα γεμίσει από πεταμένα λαδερά χαρτιά, από πλαστικά κουτιά και κονσερβοκούτια. Ναι... μέσα στο κέντρο του Εδιμβούργου.
 |
 |
 |
Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου