Κανένα καρακατσουλιό δεν τους σώζει

Κανένα καρακατσουλιό δεν τους σώζει

Ορισμένα ρεπορτάζ διδάσκουν συμπεριφορά. Οπως αυτό που με αφορμή ένα περιστατικό βγάζει το συμπέρασμα ότι οι Αθηναίοι εκφράζουν την αλληλεγγύη τους αφήνοντας στα σκουπίδια φαγητό για τους φτωχούς. Κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει όποιον προσπαθεί να αμβλύνει την εικόνα της δυστυχίας γύρω του. Απ' αυτό όμως ως το να διδάσκεται ότι αλληλεγγύη είναι να αφήνεις φαγητό στους κάδους απορριμμάτων υπάρχει τεράστια απόσταση. Δηλώνει ότι η αστική τάξη μέσα από τα έντυπά της διδάσκει στους εργάτες τι πρέπει να κάνουν αρκεί να μην ανοίξουν μέτωπο με την αιτία της δυστυχίας.

Αλλα ρεπορτάζ, πάλι, καταγγέλλουν δήθεν το ξεκοκάλισμα δημόσιου χρήματος από μερίδα καπιταλιστών.

Και στη μια και στην άλλη περίπτωση αυτό που μένει είναι πως το όλο πρόβλημα αφορά σ' αυτήν ή την άλλη μορφή διαχείρισης: «Οι φτωχοί μπορούν να χορτάσουν με ελεημοσύνη. Τα δημόσια έργα μπορούν να γίνουν αν βρεθούν έντιμοι καπιταλιστές».

Ομως, η φτώχεια έχει αιτία το καπιταλιστικό κέρδος και τα δημόσια έργα είναι τροφοδότης των καπιταλιστών είτε είναι «έντιμοι» είτε όχι (άσε που δεν υπάρχει έντιμος καπιταλιστής από τη στιγμή που η εξουσία και τα κεφάλαιά του βασίζονται σε εκμετάλλευση ανθρώπων).

***

Οταν ακόμα και στην «Καθημερινή» φτάνουν να ομολογούν ότι παρά τα αλλεπάλληλα αντεργατικά μέτρα δεν υπάρχει φως στο τούνελ, το μόνο που μένει στο σύστημα για να κρατηθεί στην εξουσία είναι διάφορα παιχνίδια «δημοκρατίας». Πότε με επιχειρήσεις «καθαρά χέρια» και πότε με εναλλακτικές προτάσεις της κεντροαριστεράς. Για να αποδειχτεί στο τέλος ότι και με τη μια και με την άλλη διαχείριση, αυτό που μένει είναι η δυστυχία για το λαό.

Κατάσταση την οποία επιχειρούν να διαχειριστούν εκτονώνοντας ανώδυνα τη λαϊκή αντίδραση, εμφανίζοντας διάφορους ως «Ρομπέν των Δασών» (αυτό κάνει το «Βήμα» όταν υποβάλλει επί της ουσίας πολιτική συμπεριφορά στους νέους, το ίδιο κάνει και η «Αυγή» όταν υποβάλλει την ίδια θέση έστω και σαν ερώτημα).

***

Η αστική τάξη εμφανίζεται να παίζει τα ρέστα της. Οι μεταμορφώσεις του Τσίπρα από προπαγανδιστή του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, σε ηγέτη με πρόταση διαχείρισης και τούμπαλιν, είναι ενδεικτικές μόνο για τα όλο και πιο στενά αδιέξοδα στα οποία βαδίζει η αστική διαχείριση. Η οποία, όμως, πατάει, για τη διαιώνισή της, στο γεγονός ότι μεγάλες μάζες πληθυσμού παραμένουν ακόμα εγκλωβισμένες στην αδυναμία τους να δουν ότι υπάρχει άλλος δρόμος, έξω από τον καπιταλισμό.

Το γεγονός, πάντως, ότι η αστική τάξη, πλέον, βρίσκεται στην ανάγκη να απολογηθεί δημοσίως και να διαβεβαιώσει ότι οι προβοκάτσιες δεν είναι αποτέλεσμα δράσης δικών της υπηρεσιών, είναι δηλωτικό του αδιεξόδου που και σ' αυτόν τον τομέα εμφανίζεται. Δηλαδή, ότι πλέον δεν πείθουν ούτε όταν προσπαθούν να εκτονώσουν τη λαϊκή οργή με «ένοπλα» καρακατσουλιά.

***

Διά ταύτα: Το χτεσινό πρώτο σχόλιο στον «Ριζοσπάστη»:

«Μόνο και μόνο το γεγονός ότι στη χτεσινή σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών των κομμάτων της συγκυβέρνησης συνέδεσαν το "θέμα της βίας" με το "θέμα της οικονομίας" φτάνει για να αποκαλύψει ότι στόχος τους είναι το χτύπημα του λαϊκού κινήματος. Τα αντεργατικά μέτρα, που κάνουν πάμφθηνους τους εργαζόμενους για τη μέγιστη κερδοφορία του κεφαλαίου, δημιουργούν συνθήκες για επενδύσεις, αλλά οι καπιταλιστές απαιτούν "συναίνεση", δηλαδή υποταγή των εργαζομένων στην ολοένα αυξανόμενη εκμετάλλευση. Αρα, δε θέλουν ταξικούς αγώνες, και η καταστολή είναι ένα μέσο για την πραγματοποίηση και αυτής τους της απαίτησης. Ετσι, άδραξαν την ευκαιρία για να ζητήσουν τη συστράτευση του λαού "στο θέμα της βίας", αξιώνοντας στην πραγματικότητα υπακοή στην αστική νομιμότητα και στους αντιλαϊκούς - αντεργατικούς νόμους που την υλοποιούν. Πολλές φορές στο παρελθόν το εργατικό - λαϊκό κίνημα δέχτηκε επιθέσεις από τις ίδιες δυνάμεις στο όνομα της προστασίας του Συντάγματος. Θέλουν ένα λαό προσκυνημένο προκειμένου να προχωρήσει απρόσκοπτα η κερδοφορία του κεφαλαίου. Αγωνιστικό μέτωπο, λοιπόν, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και την κρατική βία και καταστολή».