Σκηνικό αποπροσανατολισμού από τα κόμματα της αστικής διαχείρισης
Με τη διεξαγωγή ψηφοφορίας, ολοκληρώνεται απόψε τα μεσάνυχτα η συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης, κίνηση ενταγμένη στο πλαίσιο των ευρύτερων διεργασιών για τη διαμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος.
Από όλη τη συζήτηση αναδείχτηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι παράλληλα με την ένταση της άγριας αντιλαϊκής επίθεσης για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, ώστε να βγει με τις λιγότερες απώλειες από την καπιταλιστική κρίση, έχει στηθεί συντονισμένο σχέδιο αποπροσανατολισμού και παγίδευσης των εργαζομένων και του λαού, με στόχο να θεωρεί μονόδρομο τις αξιώσεις των μονοπωλίων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Οι ανούσιες -για τα εργατικά λαϊκά συμφέροντα- αντιπαραθέσεις μεταξύ των βουλευτών των κομμάτων της διαχείρισης δεν κατάφεραν να αποκρύψουν ότι τα κόμματα αυτά συμπίπτουν στο κύριο που είναι οι επιλογές του ευρωμονόδρομου, η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης.
Οι τοποθετήσεις των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που κατέθεσε την πρόταση δυσπιστίας, έδειξαν ότι δεν έχει στρατηγικά διαφορετική πολιτική από αυτή της κυβέρνησης. Γεγονός που γίνεται ακόμα πιο φανερό από τις διαβεβαιώσεις του Τσίπρα στις ΗΠΑ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιδιώκει την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Χαρακτηριστικό για το τι εννοούν στο ΣΥΡΙΖΑ όταν μιλούν για «ιστορική μετάβαση» στην πολιτική, ήταν τα όσα ανέφερε ο Γ. Δραγασάκης στην τοποθέτησή του όταν σύγκρινε αυτή τη μετάβαση με «αλλαγή πολιτικής» στις ΗΠΑ από τον Ομπάμα σε σχέση με την πολιτική του Μπους! Ο Γ. Δραγασάκης υπονόησε μάλιστα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη στήριξη ξένων παραγόντων. Με τις αναφορές τους για «μεγάλες μεταρρυθμίσεις (...) που είχε ανάγκη η κοινωνία ακόμα και πριν τα μνημόνια», (βεβαίως εντός των ιμπεριαλιστικών ενώσεων), οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ παράλληλα με τις αυταπάτες που σπέρνουν στους εργαζόμενους, κλείνουν το μάτι στα μονοπώλια για την προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που φυσικά έχουν αποφασιστεί πολύ πριν την έλευση της τρόικας.
Από την πλευρά της, η ΝΔ έσπευσε να αξιοποιήσει την πρόταση δυσπιστίας για να εμφανίσει σαν μονόδρομο την αντιλαϊκή πολιτική. Με τοποθετήσεις του τύπου ότι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ «δυναμιτίζει την πολιτική σταθερότητα», έθεσε τους γνωστούς εκβιασμούς και ψευτοδιλήμματα σε βάρος του λαού, ενώ προσθέτοντας και τα περί της απαρέγκλιτης «εφαρμογής των νόμων» ξεκαθάρισε την απόφασή της ότι το δόγμα «νόμος και τάξη» παραμένει «σημαία» της, προαναγγέλλοντας ταυτόχρονα και την ένταση της καταστολής για την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής.
Από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ επιχειρήθηκε να καταδειχτεί ως αναγκαιότητα η συμμετοχή στη κυβέρνηση και ως μονόδρομος η αντιλαϊκή πολιτική την οποία χαρακτήρισαν «εθνική προσπάθεια». Ωστόσο, στο πλαίσιο και των ευρύτερων διεργασιών για την αναμόρφωση του αστικού συστήματος που βρίσκονται σε εξέλιξη, σημείωσαν ότι η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση «δεν σημαίνει ότι έχουν εξαλειφθεί οι διαφορές μας με τη ΝΔ».
Από τους ΑΝΕΛ αναδείχθηκαν τα γνωστά επιχειρήματα περί κατοχής της χώρας που βγάζουν λάδι το εγχώριο κεφάλαιο, όπως και τα περί παράδοσης της κυβέρνησης «στο έλεος των τοκογλύφων». Ταυτόχρονα, βέβαια, ξεκαθάρισαν στις τοποθετήσεις τους ότι «εμείς λέμε ναι στην αστική δημοκρατία και την ελεύθερη αγορά και όχι στη ζούγκλα».
Από τη ΔΗΜΑΡ, τέλος, επιβεβαιώθηκε ότι επιδιώκει να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στον υπό διαμόρφωση τρίτο πόλο της κεντροαριστεράς, μεταξύ της συγκυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηριστικά, ο Β. Οικονόμου σημείωσε ότι η ΔΗΜΑΡ δε θα στοιχηθεί ούτε πίσω από την κυβέρνηση, ούτε πίσω από τη σκοπιμότητα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, τονίζοντας με νόημα ότι «δεν τελειώνει το πολιτικό σκηνικό εκεί».
ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Σημασία έχει η αναγέννηση μιας ορμητικής λαϊκής αντιπολίτευσης
Η παρέμβαση της προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ την Παρασκευή, στη Βουλή
Eurokinissi
«Κατά τη γνώμη μας έχει δευτερεύουσα σημασία το να απαντήσει κανείς στο ερώτημα γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε την πρόταση μομφής. Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι τι θα βγει απ' αυτή τη συζήτηση και πολύ φοβάμαι ότι κυρίως μέσα απ' την προβολή της συζήτησης απ' τα ΜΜΕ και τα γνωστά πάνελς, αυτό που θα βγει είναι ο ελληνικός λαός να βρεθεί ανάμεσα σε ένα δίλημμα, πλαστό, δεν θα πω διχαστικό. Απ' τη στιγμή που είναι πλαστό είναι και διχαστικό. Με τη διαπραγμάτευση της ΝΔ και των συμμάχων της ή με την αναδιαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων του, με το ΔΝΤ ή με την Μέρκελ, με τον Ομπάμα ή με την Μέρκελ. Αυτά περίπου τα διλήμματα θα μπουν και ακόμα χειρότερα. Διλήμματα τεχνητά που αν εμπεδωθούν στο λαό σ' αυτήν τη φάση, γιατί δε θα εμπεδωθούν διά παντός, θα φτάσουμε στο εξής τραγικό σημείο -όλοι σήμερα αναγνωρίζουμε ότι ο λαός έφτασε στα όρια αντοχής, δεν υπάρχει κόμμα που δεν το δέχεται αυτό, δεν υπάρχει βουλευτής μέσα σ' αυτή την αίθουσα που δεν το καταλαβαίνει- αλλά αν ο λαός εγκλωβιστεί μέσα σε ένα τέτοιο δίλημμα, τότε θα πάμε στο 2020 και πάλι θα λέμε τα ίδια, ότι ο λαός δεν αντέχει άλλο, έχει φτάσει στα όριά του. Και τότε μάλιστα ο λαός θα λέει, μπορούμε να πάμε στο 2013; Γιατί τώρα, έχουμε φτάσει να θεωρείται ριζοσπαστική πρόταση απ' το περίφημο πλεόνασμα που έχει η κυβέρνηση να μοιράσει κάποια ψίχουλα, άντε στους χαμηλοσυνταξιούχους ή να πάμε στη γενιά των 650 ευρώ που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ή να πάμε στο 2009, που ούτε αυτό τώρα υπόσχεται, σε ένα - δυο δείκτες το λέει, και να θεωρείται ότι αυτό είναι δρόμος προς τα εμπρός.
Αυτό, τουλάχιστον εμάς, μας ανησυχεί. Γιατί για μας αυτό που μετράει είναι η ισχυροποίηση, η αναγέννηση μιας ορμητικής εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης, που παλεύει με επίκεντρο τα μεγάλα και οξυμένα προβλήματα, με προτάσεις και αντιπροτάσεις, αλλά που ανοίγει το δρόμο της ρήξης και της ανατροπής. Δεν υπάρχει καμία άλλη λύση.
Αυτό που τους φοβίζει είναι η ταξική πάλη
Υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας σήμερα απ' την πλευρά της κυβέρνησης; Υπάρχει. Υπάρχει όξυνση, γιατί δε νομίζω ότι απολαύσαμε δημοκρατία τα τελευταία 20 χρόνια, για να μην πάω πιο πριν. Και ΜΑΤ είχαμε και απαγορεύσεις των απεργιών. Τώρα ανακαλύφθηκε με αφορμή την ΕΡΤ ή τη Χαλκιδική ότι έχουμε πρόβλημα δημοκρατίας; Το πρόβλημα υπήρχε! Οταν οξύνονται τα προβλήματα και υπάρχει κίνημα, θα υπάρχουν και τα ΜΑΤ. Απ' αυτήν την άποψη, το πρόβλημα της δημοκρατίας για μας σήμερα είναι -πέρα απ' τα ΜΑΤ, πέρα απ' τα λουκέτα, πέρα απ' τα αέρια που χρησιμοποιούνται- είναι η μεγάλη φοβία στους τόπους δουλειάς. Είναι η προπαγάνδα, αυτό που είπε ο κ. Μιχελάκης στην ομιλία του, ότι όποιος μιλάει για πεζοδρόμιο παίζει με τη φωτιά. Δεν μιλάει τώρα για μια διαδήλωση Ομόνοια - Σύνταγμα ή ΓΣΕΕ - Σύνταγμα, που γίνεται όταν δεν βρέχει, δε μιλάει γι' αυτό. Ούτε φοβάται η κυβέρνηση, η οποιαδήποτε κυβέρνηση, το να γίνονται 5 - 6 απεργίες το χρόνο. Τις βλέπει και σαν εκτόνωση. Αυτό που φοβάται είναι αυτό που λέμε εμείς, ταξική πάλη στην αντίθεση κεφάλαιο - εργασία. Αυτό φοβάται. Κι εκείνες τις μορφές πάλης οι οποίες, αν θέλετε, παραπέμπουν στην αντίληψη, σ' αυτό που λέμε «χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».
Πόσα άρθρα έχουν γραφτεί γι' αυτό το σύνθημα. Δεκάδες, εκατοντάδες, σοβαρά άρθρα σε σοβαρές, σοβαροφανείς εφημερίδες, άρθρα γελοία από γελοίους δημοσιογράφους, γιατί υπάρχουν και τέτοιοι, δεν είναι όλοι μεγάλα κεφάλια. Ο,τι θέλεις έχει γραφτεί και αυτό είναι που τσακίζει κόκαλα, όλα τα άλλα τώρα... Ολα τα άλλα, «κλέφτες», «ψεύτες»... Εντάξει. Κανένας δεν θέλει να τον λένε έτσι, και τα γιαούρτια δεν θέλει κανείς, αλλά αυτό που ενοχλεί είναι αυτό το πράγμα.
Η Ιστορία έχει δείξει πολλά. Εμείς λέμε ότι αν ο λαός δεν πιστέψει στη δύναμή του και στην ικανότητά του να νικήσει σε μια πορεία -δεν μιλάμε αύριο το πρωί- τα πράγματα θα είναι σκούρα για το λαό. Δεν υποτιμάμε καθόλου το λαό. Ο γερμανικός λαός, η γερμανική εργατική τάξη και τα φτωχά στρώματα, στις αρχές του 20ού αιώνα, στις αρχές του μεσοπολέμου, ήταν η κοιτίδα του εργατικού κινήματος σε όλη την Ευρώπη. Πού κατάντησε; Να επιθυμούν τον πόλεμο για να γίνουν θέσεις εργασίας στην πολεμική βιομηχανία και να θέλουν να νικήσει η ναζιστική Γερμανία με 50 εκατομμύρια νεκρούς, για να επιβιώσουν. Υπάρχουν λοιπόν κίνδυνοι; Ναι, αυτοί. Αν δεν υπάρχει πραγματικά ένα τέτοιο κίνημα, ανατροπής της εξουσίας και όχι απλώς εναλλαγής κυβέρνησης, οι κίνδυνοι ενσωμάτωσης του λαού και υποταγής του στα πιο αντιδραστικά συνθήματα είναι ορατοί.
Οι αυταπάτες είναι εξίσου επικίνδυνες με το φόβο
Και απ' αυτή την άποψη η ΝΔ παλεύει ταξικά και οι σύμμαχοί της, αστικά κόμματα, παλεύουν ταξικά. Αυτός δεν είναι λόγος να τη συγχωρήσουμε, σε καμία περίπτωση. Μαστίγιο η ΝΔ; Καρότο ο ΣΥΡΙΖΑ. Καλλιεργεί στο λαό αυταπάτες και οι αυταπάτες είναι εξίσου επικίνδυνες με το φόβο κι, αν θέλετε, ο φόβος μετατρέπεται σε αυταπάτη πάρα πολύ εύκολα και η αυταπάτη σε μοιρολατρία και φόβο.
Καλλιεργεί αυταπάτες ότι με την πολιτική Ομπάμα, με το ΔΝΤ, με τη στιβαρή διαπραγμάτευση και με το χέρι που θα χτυπήσει στην Ευρώπη, ότι θα λύσει τα προβλήματα του λαού.
Εγώ δεν έχω να πω τίποτα άλλο, για να μη λέτε ότι σας κακολογούμε. Θα διαβάσω δύο αποσπάσματα από την ομιλία του κ. Δραγασάκη και να τον συγχαρώ, γιατί ξέρει, σου λέει αύριο θα είμαστε κυβέρνηση, πιθανόν, δε θα έχω τώρα τους άλλους να μου λένε είπες εκείνο, θα πρέπει να πω κι ορισμένες πινελιές που να σταθώ και να πω, έτσι τα έλεγα. Λέει "φοβούμαι όμως τώρα πια ούτε στο εξωτερικό έχει κύρος αυτή η κυβέρνηση, θεωρείται μέρος του συστήματος που πρέπει να αλλάξει, του ολιγαρχικού συστήματος που πρέπει να αλλάξει". Και ρωτάω: Πού θεωρείται; Τι εννοεί; Την εργατική τάξη των ΗΠΑ; Την εργατική τάξη της Λατινικής Αμερικής; "Η κυβέρνηση αυτή θεωρείται πλέον μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης", στο εξωτερικό, παρακάτω "είναι θέμα εθνικής ευθύνης λοιπόν να επιτρέψει η κυβέρνηση αυτή στην κοινωνία να αποκτήσει μια αξιόπιστη, δημοκρατική και με κύρος κυβέρνηση για να μπορέσει να βάλει φραγμό στον κατήφορο" κ.λπ., καλά, παρακάτω "αποτελεί πλέον κοινό τόπο και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό...", πού; Στην εργατική τάξη της Εσθονίας, της Λιθουανίας, πού; Για να καταλάβουμε. Της Αγγλίας; Μα η αγγλική εργατική τάξη είναι υποταγμένη στον Κάμερον. Και λέει "αποτελεί πλέον κοινό τόπο και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ότι ο μόνος δρόμος για να έχουμε μια τέτοια κυβέρνηση είναι μέσω του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνη η πολιτική δύναμη η οποία έχει τις προϋποθέσεις που της επιτρέπουν ακριβώς να ανακτήσει όχι προς όφελος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προς όφελος της δημοκρατίας, προς όφελος της ίδιας της πολιτικής εμπιστοσύνης στην κοινωνία, μπορεί να διεκδικήσει μια βιώσιμη θέση της χώρας στα πλαίσια της Ευρώπης και θα μπορέσει να υλοποιεί ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων" κ.λπ. Πώς το ερμηνεύετε εσείς αυτό; Πώς το ερμηνεύετε αυτό; Σας αδικούμε;
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήγε να επισκεφτεί τα επαναστατικά κινήματα του εξωτερικού και τις κοιτίδες του επαναστατικού αγώνα για να πούμε ότι αυτή τη στιγμή είναι ελπίδα για όλους τους λαούς. Ηταν στα γνωστά οικοτροφεία. Επομένως, όταν εμείς σας λέμε ότι δεν πρόκειται να κάνετε τίποτα, απλώς θα μετατρέψετε την αυταπάτη και την ελπίδα του λαού σε απογοήτευση και φόβο, είμαστε δογματικοί που το λέμε;
Εξω από τη Βουλή θα έρθει η λύση
Κι ένα τελευταίο ζήτημα. Πήρατε το 27%. Μεγάλο ποσοστό. Φοβερό. Δεν το πήρε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΝΔ, αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτό που δεν υπάρχει σε όλη την Ευρώπη, όντως υπάρχει στην Ελλάδα, ως ένα κόμμα αριστερό, έτσι σας ψήφισαν πάρα πολλοί. Μετά τις εκλογές το κίνημα ανέβηκε ή έκανε δέκα βήματα πίσω; Δυστυχώς πίσω. Λιγότερη συμμετοχή στις απεργίες, στις διαδηλώσεις. Λογικά έπρεπε να πετάει ο αγώνας σήμερα στην Ελλάδα. Αυτή είναι η συνεισφορά σας. Γιατί, λέτε στο λαό περίμενε να γίνουν εκλογές και τελειώσαμε. Τώρα με την πρόταση μομφής αν καταφέρω και κάποιοι βουλευτές να λακίσουν απ' τα άλλα κόμματα, το λύσαμε το θέμα, πάμε για εκλογές και τελειώσαμε.
Μα δεν υπάρχει μεγαλύτερη αυταπάτη! Και αυτή η αυταπάτη είναι αυθόρμητη; Είναι από έλλειψη γνώσης; Είναι, πώς να πω, η παιδική αρρώστια; Γιατί κοιτάξτε να δείτε όλοι περάσαμε παιδικές ασθένειες, όλα τα καινούργια κόμματα περνάμε παιδικές ασθένειες, αλλά τον 21ο αιώνα δε νομίζω. Ούτε για το ΚΚΕ δικαιολογούνται παιδικές ασθένειες, ούτε για κανέναν άλλο.
Η ΝΔ είναι αποφασισμένη. Διά πυρός και σιδήρου να τα περάσει. Η απάντηση δεν βρίσκεται μέσα σ' αυτή τη Βουλή. Συζητήσεις θα κάνουμε, αντιθέσεις, και να προσπαθήσουμε να διατηρούμε ένα κλίμα να μπορεί ο κόσμος να καταλαβαίνει τι λέμε, αλλά από εκεί και πέρα... Αυτό που είπε ο κ. Μιχελάκης θα το επαναλάβω, όχι το πεζοδρόμιο με τη χυδαία έκφραση, έξω απ' τη Βουλή θα έρθει η λύση. Δεν υπάρχει δυνατότητα μέσω Βουλής. Αυτή είναι η θέση μας, και δεν πρόκειται να την αλλάξουμε με τίποτα. Κι αυτό καθορίζει τη στάση μας απέναντι και σε πάρα πολλά άλλα ζητήματα της γενικότερης πολιτικής. Κι εμείς πιστεύουμε και στην ικανότητα του λαού και
Με τη διεξαγωγή ψηφοφορίας, ολοκληρώνεται απόψε τα μεσάνυχτα η συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης, κίνηση ενταγμένη στο πλαίσιο των ευρύτερων διεργασιών για τη διαμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος.
Από όλη τη συζήτηση αναδείχτηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι παράλληλα με την ένταση της άγριας αντιλαϊκής επίθεσης για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, ώστε να βγει με τις λιγότερες απώλειες από την καπιταλιστική κρίση, έχει στηθεί συντονισμένο σχέδιο αποπροσανατολισμού και παγίδευσης των εργαζομένων και του λαού, με στόχο να θεωρεί μονόδρομο τις αξιώσεις των μονοπωλίων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Οι ανούσιες -για τα εργατικά λαϊκά συμφέροντα- αντιπαραθέσεις μεταξύ των βουλευτών των κομμάτων της διαχείρισης δεν κατάφεραν να αποκρύψουν ότι τα κόμματα αυτά συμπίπτουν στο κύριο που είναι οι επιλογές του ευρωμονόδρομου, η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης.
Οι τοποθετήσεις των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που κατέθεσε την πρόταση δυσπιστίας, έδειξαν ότι δεν έχει στρατηγικά διαφορετική πολιτική από αυτή της κυβέρνησης. Γεγονός που γίνεται ακόμα πιο φανερό από τις διαβεβαιώσεις του Τσίπρα στις ΗΠΑ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιδιώκει την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Χαρακτηριστικό για το τι εννοούν στο ΣΥΡΙΖΑ όταν μιλούν για «ιστορική μετάβαση» στην πολιτική, ήταν τα όσα ανέφερε ο Γ. Δραγασάκης στην τοποθέτησή του όταν σύγκρινε αυτή τη μετάβαση με «αλλαγή πολιτικής» στις ΗΠΑ από τον Ομπάμα σε σχέση με την πολιτική του Μπους! Ο Γ. Δραγασάκης υπονόησε μάλιστα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη στήριξη ξένων παραγόντων. Με τις αναφορές τους για «μεγάλες μεταρρυθμίσεις (...) που είχε ανάγκη η κοινωνία ακόμα και πριν τα μνημόνια», (βεβαίως εντός των ιμπεριαλιστικών ενώσεων), οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ παράλληλα με τις αυταπάτες που σπέρνουν στους εργαζόμενους, κλείνουν το μάτι στα μονοπώλια για την προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που φυσικά έχουν αποφασιστεί πολύ πριν την έλευση της τρόικας.
Από την πλευρά της, η ΝΔ έσπευσε να αξιοποιήσει την πρόταση δυσπιστίας για να εμφανίσει σαν μονόδρομο την αντιλαϊκή πολιτική. Με τοποθετήσεις του τύπου ότι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ «δυναμιτίζει την πολιτική σταθερότητα», έθεσε τους γνωστούς εκβιασμούς και ψευτοδιλήμματα σε βάρος του λαού, ενώ προσθέτοντας και τα περί της απαρέγκλιτης «εφαρμογής των νόμων» ξεκαθάρισε την απόφασή της ότι το δόγμα «νόμος και τάξη» παραμένει «σημαία» της, προαναγγέλλοντας ταυτόχρονα και την ένταση της καταστολής για την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής.
Από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ επιχειρήθηκε να καταδειχτεί ως αναγκαιότητα η συμμετοχή στη κυβέρνηση και ως μονόδρομος η αντιλαϊκή πολιτική την οποία χαρακτήρισαν «εθνική προσπάθεια». Ωστόσο, στο πλαίσιο και των ευρύτερων διεργασιών για την αναμόρφωση του αστικού συστήματος που βρίσκονται σε εξέλιξη, σημείωσαν ότι η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση «δεν σημαίνει ότι έχουν εξαλειφθεί οι διαφορές μας με τη ΝΔ».
Από τους ΑΝΕΛ αναδείχθηκαν τα γνωστά επιχειρήματα περί κατοχής της χώρας που βγάζουν λάδι το εγχώριο κεφάλαιο, όπως και τα περί παράδοσης της κυβέρνησης «στο έλεος των τοκογλύφων». Ταυτόχρονα, βέβαια, ξεκαθάρισαν στις τοποθετήσεις τους ότι «εμείς λέμε ναι στην αστική δημοκρατία και την ελεύθερη αγορά και όχι στη ζούγκλα».
Από τη ΔΗΜΑΡ, τέλος, επιβεβαιώθηκε ότι επιδιώκει να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στον υπό διαμόρφωση τρίτο πόλο της κεντροαριστεράς, μεταξύ της συγκυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηριστικά, ο Β. Οικονόμου σημείωσε ότι η ΔΗΜΑΡ δε θα στοιχηθεί ούτε πίσω από την κυβέρνηση, ούτε πίσω από τη σκοπιμότητα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, τονίζοντας με νόημα ότι «δεν τελειώνει το πολιτικό σκηνικό εκεί».
ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Σημασία έχει η αναγέννηση μιας ορμητικής λαϊκής αντιπολίτευσης
Η παρέμβαση της προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ την Παρασκευή, στη Βουλή
Eurokinissi
«Κατά τη γνώμη μας έχει δευτερεύουσα σημασία το να απαντήσει κανείς στο ερώτημα γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε την πρόταση μομφής. Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι τι θα βγει απ' αυτή τη συζήτηση και πολύ φοβάμαι ότι κυρίως μέσα απ' την προβολή της συζήτησης απ' τα ΜΜΕ και τα γνωστά πάνελς, αυτό που θα βγει είναι ο ελληνικός λαός να βρεθεί ανάμεσα σε ένα δίλημμα, πλαστό, δεν θα πω διχαστικό. Απ' τη στιγμή που είναι πλαστό είναι και διχαστικό. Με τη διαπραγμάτευση της ΝΔ και των συμμάχων της ή με την αναδιαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων του, με το ΔΝΤ ή με την Μέρκελ, με τον Ομπάμα ή με την Μέρκελ. Αυτά περίπου τα διλήμματα θα μπουν και ακόμα χειρότερα. Διλήμματα τεχνητά που αν εμπεδωθούν στο λαό σ' αυτήν τη φάση, γιατί δε θα εμπεδωθούν διά παντός, θα φτάσουμε στο εξής τραγικό σημείο -όλοι σήμερα αναγνωρίζουμε ότι ο λαός έφτασε στα όρια αντοχής, δεν υπάρχει κόμμα που δεν το δέχεται αυτό, δεν υπάρχει βουλευτής μέσα σ' αυτή την αίθουσα που δεν το καταλαβαίνει- αλλά αν ο λαός εγκλωβιστεί μέσα σε ένα τέτοιο δίλημμα, τότε θα πάμε στο 2020 και πάλι θα λέμε τα ίδια, ότι ο λαός δεν αντέχει άλλο, έχει φτάσει στα όριά του. Και τότε μάλιστα ο λαός θα λέει, μπορούμε να πάμε στο 2013; Γιατί τώρα, έχουμε φτάσει να θεωρείται ριζοσπαστική πρόταση απ' το περίφημο πλεόνασμα που έχει η κυβέρνηση να μοιράσει κάποια ψίχουλα, άντε στους χαμηλοσυνταξιούχους ή να πάμε στη γενιά των 650 ευρώ που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ή να πάμε στο 2009, που ούτε αυτό τώρα υπόσχεται, σε ένα - δυο δείκτες το λέει, και να θεωρείται ότι αυτό είναι δρόμος προς τα εμπρός.
Αυτό, τουλάχιστον εμάς, μας ανησυχεί. Γιατί για μας αυτό που μετράει είναι η ισχυροποίηση, η αναγέννηση μιας ορμητικής εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης, που παλεύει με επίκεντρο τα μεγάλα και οξυμένα προβλήματα, με προτάσεις και αντιπροτάσεις, αλλά που ανοίγει το δρόμο της ρήξης και της ανατροπής. Δεν υπάρχει καμία άλλη λύση.
Αυτό που τους φοβίζει είναι η ταξική πάλη
Υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας σήμερα απ' την πλευρά της κυβέρνησης; Υπάρχει. Υπάρχει όξυνση, γιατί δε νομίζω ότι απολαύσαμε δημοκρατία τα τελευταία 20 χρόνια, για να μην πάω πιο πριν. Και ΜΑΤ είχαμε και απαγορεύσεις των απεργιών. Τώρα ανακαλύφθηκε με αφορμή την ΕΡΤ ή τη Χαλκιδική ότι έχουμε πρόβλημα δημοκρατίας; Το πρόβλημα υπήρχε! Οταν οξύνονται τα προβλήματα και υπάρχει κίνημα, θα υπάρχουν και τα ΜΑΤ. Απ' αυτήν την άποψη, το πρόβλημα της δημοκρατίας για μας σήμερα είναι -πέρα απ' τα ΜΑΤ, πέρα απ' τα λουκέτα, πέρα απ' τα αέρια που χρησιμοποιούνται- είναι η μεγάλη φοβία στους τόπους δουλειάς. Είναι η προπαγάνδα, αυτό που είπε ο κ. Μιχελάκης στην ομιλία του, ότι όποιος μιλάει για πεζοδρόμιο παίζει με τη φωτιά. Δεν μιλάει τώρα για μια διαδήλωση Ομόνοια - Σύνταγμα ή ΓΣΕΕ - Σύνταγμα, που γίνεται όταν δεν βρέχει, δε μιλάει γι' αυτό. Ούτε φοβάται η κυβέρνηση, η οποιαδήποτε κυβέρνηση, το να γίνονται 5 - 6 απεργίες το χρόνο. Τις βλέπει και σαν εκτόνωση. Αυτό που φοβάται είναι αυτό που λέμε εμείς, ταξική πάλη στην αντίθεση κεφάλαιο - εργασία. Αυτό φοβάται. Κι εκείνες τις μορφές πάλης οι οποίες, αν θέλετε, παραπέμπουν στην αντίληψη, σ' αυτό που λέμε «χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».
Πόσα άρθρα έχουν γραφτεί γι' αυτό το σύνθημα. Δεκάδες, εκατοντάδες, σοβαρά άρθρα σε σοβαρές, σοβαροφανείς εφημερίδες, άρθρα γελοία από γελοίους δημοσιογράφους, γιατί υπάρχουν και τέτοιοι, δεν είναι όλοι μεγάλα κεφάλια. Ο,τι θέλεις έχει γραφτεί και αυτό είναι που τσακίζει κόκαλα, όλα τα άλλα τώρα... Ολα τα άλλα, «κλέφτες», «ψεύτες»... Εντάξει. Κανένας δεν θέλει να τον λένε έτσι, και τα γιαούρτια δεν θέλει κανείς, αλλά αυτό που ενοχλεί είναι αυτό το πράγμα.
Η Ιστορία έχει δείξει πολλά. Εμείς λέμε ότι αν ο λαός δεν πιστέψει στη δύναμή του και στην ικανότητά του να νικήσει σε μια πορεία -δεν μιλάμε αύριο το πρωί- τα πράγματα θα είναι σκούρα για το λαό. Δεν υποτιμάμε καθόλου το λαό. Ο γερμανικός λαός, η γερμανική εργατική τάξη και τα φτωχά στρώματα, στις αρχές του 20ού αιώνα, στις αρχές του μεσοπολέμου, ήταν η κοιτίδα του εργατικού κινήματος σε όλη την Ευρώπη. Πού κατάντησε; Να επιθυμούν τον πόλεμο για να γίνουν θέσεις εργασίας στην πολεμική βιομηχανία και να θέλουν να νικήσει η ναζιστική Γερμανία με 50 εκατομμύρια νεκρούς, για να επιβιώσουν. Υπάρχουν λοιπόν κίνδυνοι; Ναι, αυτοί. Αν δεν υπάρχει πραγματικά ένα τέτοιο κίνημα, ανατροπής της εξουσίας και όχι απλώς εναλλαγής κυβέρνησης, οι κίνδυνοι ενσωμάτωσης του λαού και υποταγής του στα πιο αντιδραστικά συνθήματα είναι ορατοί.
Οι αυταπάτες είναι εξίσου επικίνδυνες με το φόβο
Και απ' αυτή την άποψη η ΝΔ παλεύει ταξικά και οι σύμμαχοί της, αστικά κόμματα, παλεύουν ταξικά. Αυτός δεν είναι λόγος να τη συγχωρήσουμε, σε καμία περίπτωση. Μαστίγιο η ΝΔ; Καρότο ο ΣΥΡΙΖΑ. Καλλιεργεί στο λαό αυταπάτες και οι αυταπάτες είναι εξίσου επικίνδυνες με το φόβο κι, αν θέλετε, ο φόβος μετατρέπεται σε αυταπάτη πάρα πολύ εύκολα και η αυταπάτη σε μοιρολατρία και φόβο.
Καλλιεργεί αυταπάτες ότι με την πολιτική Ομπάμα, με το ΔΝΤ, με τη στιβαρή διαπραγμάτευση και με το χέρι που θα χτυπήσει στην Ευρώπη, ότι θα λύσει τα προβλήματα του λαού.
Εγώ δεν έχω να πω τίποτα άλλο, για να μη λέτε ότι σας κακολογούμε. Θα διαβάσω δύο αποσπάσματα από την ομιλία του κ. Δραγασάκη και να τον συγχαρώ, γιατί ξέρει, σου λέει αύριο θα είμαστε κυβέρνηση, πιθανόν, δε θα έχω τώρα τους άλλους να μου λένε είπες εκείνο, θα πρέπει να πω κι ορισμένες πινελιές που να σταθώ και να πω, έτσι τα έλεγα. Λέει "φοβούμαι όμως τώρα πια ούτε στο εξωτερικό έχει κύρος αυτή η κυβέρνηση, θεωρείται μέρος του συστήματος που πρέπει να αλλάξει, του ολιγαρχικού συστήματος που πρέπει να αλλάξει". Και ρωτάω: Πού θεωρείται; Τι εννοεί; Την εργατική τάξη των ΗΠΑ; Την εργατική τάξη της Λατινικής Αμερικής; "Η κυβέρνηση αυτή θεωρείται πλέον μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης", στο εξωτερικό, παρακάτω "είναι θέμα εθνικής ευθύνης λοιπόν να επιτρέψει η κυβέρνηση αυτή στην κοινωνία να αποκτήσει μια αξιόπιστη, δημοκρατική και με κύρος κυβέρνηση για να μπορέσει να βάλει φραγμό στον κατήφορο" κ.λπ., καλά, παρακάτω "αποτελεί πλέον κοινό τόπο και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό...", πού; Στην εργατική τάξη της Εσθονίας, της Λιθουανίας, πού; Για να καταλάβουμε. Της Αγγλίας; Μα η αγγλική εργατική τάξη είναι υποταγμένη στον Κάμερον. Και λέει "αποτελεί πλέον κοινό τόπο και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ότι ο μόνος δρόμος για να έχουμε μια τέτοια κυβέρνηση είναι μέσω του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνη η πολιτική δύναμη η οποία έχει τις προϋποθέσεις που της επιτρέπουν ακριβώς να ανακτήσει όχι προς όφελος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προς όφελος της δημοκρατίας, προς όφελος της ίδιας της πολιτικής εμπιστοσύνης στην κοινωνία, μπορεί να διεκδικήσει μια βιώσιμη θέση της χώρας στα πλαίσια της Ευρώπης και θα μπορέσει να υλοποιεί ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων" κ.λπ. Πώς το ερμηνεύετε εσείς αυτό; Πώς το ερμηνεύετε αυτό; Σας αδικούμε;
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήγε να επισκεφτεί τα επαναστατικά κινήματα του εξωτερικού και τις κοιτίδες του επαναστατικού αγώνα για να πούμε ότι αυτή τη στιγμή είναι ελπίδα για όλους τους λαούς. Ηταν στα γνωστά οικοτροφεία. Επομένως, όταν εμείς σας λέμε ότι δεν πρόκειται να κάνετε τίποτα, απλώς θα μετατρέψετε την αυταπάτη και την ελπίδα του λαού σε απογοήτευση και φόβο, είμαστε δογματικοί που το λέμε;
Εξω από τη Βουλή θα έρθει η λύση
Κι ένα τελευταίο ζήτημα. Πήρατε το 27%. Μεγάλο ποσοστό. Φοβερό. Δεν το πήρε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΝΔ, αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτό που δεν υπάρχει σε όλη την Ευρώπη, όντως υπάρχει στην Ελλάδα, ως ένα κόμμα αριστερό, έτσι σας ψήφισαν πάρα πολλοί. Μετά τις εκλογές το κίνημα ανέβηκε ή έκανε δέκα βήματα πίσω; Δυστυχώς πίσω. Λιγότερη συμμετοχή στις απεργίες, στις διαδηλώσεις. Λογικά έπρεπε να πετάει ο αγώνας σήμερα στην Ελλάδα. Αυτή είναι η συνεισφορά σας. Γιατί, λέτε στο λαό περίμενε να γίνουν εκλογές και τελειώσαμε. Τώρα με την πρόταση μομφής αν καταφέρω και κάποιοι βουλευτές να λακίσουν απ' τα άλλα κόμματα, το λύσαμε το θέμα, πάμε για εκλογές και τελειώσαμε.
Μα δεν υπάρχει μεγαλύτερη αυταπάτη! Και αυτή η αυταπάτη είναι αυθόρμητη; Είναι από έλλειψη γνώσης; Είναι, πώς να πω, η παιδική αρρώστια; Γιατί κοιτάξτε να δείτε όλοι περάσαμε παιδικές ασθένειες, όλα τα καινούργια κόμματα περνάμε παιδικές ασθένειες, αλλά τον 21ο αιώνα δε νομίζω. Ούτε για το ΚΚΕ δικαιολογούνται παιδικές ασθένειες, ούτε για κανέναν άλλο.
Η ΝΔ είναι αποφασισμένη. Διά πυρός και σιδήρου να τα περάσει. Η απάντηση δεν βρίσκεται μέσα σ' αυτή τη Βουλή. Συζητήσεις θα κάνουμε, αντιθέσεις, και να προσπαθήσουμε να διατηρούμε ένα κλίμα να μπορεί ο κόσμος να καταλαβαίνει τι λέμε, αλλά από εκεί και πέρα... Αυτό που είπε ο κ. Μιχελάκης θα το επαναλάβω, όχι το πεζοδρόμιο με τη χυδαία έκφραση, έξω απ' τη Βουλή θα έρθει η λύση. Δεν υπάρχει δυνατότητα μέσω Βουλής. Αυτή είναι η θέση μας, και δεν πρόκειται να την αλλάξουμε με τίποτα. Κι αυτό καθορίζει τη στάση μας απέναντι και σε πάρα πολλά άλλα ζητήματα της γενικότερης πολιτικής. Κι εμείς πιστεύουμε και στην ικανότητα του λαού και
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου