Ο Τ.Κλιφ, το "αντισταλινικό αντάρτικο" και οι συνεργάτες των Ναζί

 Ο Τ.Κλιφ, το "αντισταλινικό αντάρτικο" και οι συνεργάτες των Ναζί

Πριν από μερικούς μήνες έλαβε χώρα στην Ουκρανία ένα ενορχηστρωμένο από την ΕΕ και τις ΗΠΑ πραξικόπημα μέσω του οποίου ανετράπει ο νόμιμα εκλεγμένος πλην όμως φιλορώσος πρόεδρος της χώρας Β.Γιανουκόβιτς. Μετά τις αποτυχίες στο Ιρακ και στο Αφγανιστάν αλλά και προς αποφυγήν ενός θερμού επεισοδίου με τη Ρωσία οι Νατοϊκοί εφήρμοσαν την νέα προσφιλή τους τακτική. Αντί να επιχειρήσουν στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία, φούσκωσαν και πήραν υπό τον έλεγχό τους το κίνημα που ξέσπασε στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου. Πολιορκητικός κριός σε αυτή την προσπάθεια στάθηκαν οι δύο φασιστικές οργανώσεις, το κόμμα Σβόμποντα και η οργάνωση Δεξιός Τομέας. Όσοι γκουγκλάραμε για να πληροφορηθούμε τι είναι αυτές οι οργανώσεις πέσαμε πάνω σε ένα όνομα, αυτό του Στεπάν Μπαντέρα, τον οποίο τα μέλη τους(και όχι μόνο αυτές οι οργάνωσεις καθώς ο πρόεδρος της Ουκρανίας και επικεφαλής της πορτοκαλής επανάστασης τον ανακύρηξε εθνικό ήρωα) θεωρούν εθνικό ήρωα.

Όλα αυτά βέβαια δεν θα είχαν τόσο μεγάλη σημασία (καθότι ναζί οι μεν, ναζί και ο δε) αν δεν συναντούσαμε τυχαία μια αναφορά στον "αντάρτικο στρατό" του οποίου επικεφαλής ήταν ο Μπαντέρα, διαβάζοντας το βιβλίο του τροτσκιστή Τ. Κλιφ με τίτλο «Κρατικός Καπιταλισμός στη Ρωσία». Εκεί ο Κλιφ στο 9ο κεφάλαιο με τίτλο «Η ταξική πάλη στη Ρωσία» αναφέρεται στα «οργανωμένα αντισταλινικά κινήματα». Ο Κλιφ πριν αναφερθεί στα προγράμματα των δύο «οργανωμένων αντισταλινικών κινημάτων» θέτει το ποιοτικό κριτήριο που θα πρέπει να πληρούν: «Από μια σχεδιασμένη οικονομία κάτω από κρατική ιδιοκτησία, δε μπορεί να υπάρξει πισωγύρισμα προς μια άναρχη οικονομία, βασισμένη στην ατομική ιδιοκτησία...Η αντικατάσταση της κρατικής βιομηχανίας μεγάλης κλίμακας με την ιδιωτική βιομηχανία ,θα αποτελούσε τεχνοοικονομικό πισωγύρισμα. Έτσι για τη μεγάλη μάζα του λαού ,η ανατροπή του σταλινικού ολοκληρωτισμού θα μπορούσε να έχει πραγματικό νόημα, μόνο αν η πολιτική δημοκρατία μετασχημάτιζε το γενικό πλούτο σε πραγματική ιδιοκτησία της κοινωνίας, εγκαθιδρύοντας έτσι μια σοσιαλιστική δημοκρατία»(υπογρ. δική μας) σελ. 232.

Το «πρώτο κίνημα» είναι του συνεργάτη των Ναζί στρατηγού Βλασσόφ (http://en.wikipedia.org/wiki/Andrey_Vlasov) και ιδρυτή του Ρωσικού Απελευθερωτικού (από τους «κομμουνιστές») Στρατού. Αμέσως παρακάτω παραθέτει μια ομιλία του στρατηγού Μαλίσκιν, «πρώην σοβιετικού στρατηγού κι ενός από τους κυριότερους βοηθούς του στρατηγού Βλασσόφ»: «Παίρνουμε τη θέση, ότι όλες οι βιομηχανίες που δημιουργήθηκαν κατά την περίοδο του μπολσεβικισμού με το αίμα και τον ιδρώτα ολόκληρου του λαού, πρέπει να γίνουν ιδιοκτησία του κράτους, εθνική ιδιοκτησία...Αν είναι προτιμότερο και προς το συμφέρον του λαού ωστόσο, το κράτος δεν θα έχει αντίρρηση για τη συμμετοχή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας...Η ιδιωτική πρωτοβουλία θα είναι δυνατή, όχι μόνο στις αγροτικές επιχειρήσεις και στη βιομηχανία...Πιστεύουμε ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία πρέπει να συμμετάσχει επίσης σε άλλους τομείς της οικονομικής ζωής, πχ. στο εμπόριο, στη βιοτεχνία, στη χειροτεχνία...Σε όλους τους πρώην οπαδούς των Λευκοφρουρών λέμε οριστικά τα εξής: όποιος πιστεύει στην παλινόρθωση της Ρωσίας των ευγενών και των μεγαλογαιοκτημόνων, στην παλινόρθωση των προνομίων με βάση την καταγωγή, την κάστα και τον πλούτο, στην παλινόρθωση ξεπερασμέων μορφών διακυβέρνησης, δεν έχει θέση ανάμεσά μας»232 (υπογρ. δική μας). Όπως φαίνεται ο «αντισταλινικός» στρατηγός μας διεξάγει ταξική πάλη, η οποία όμως δεν έχει καμία διάθεση να προάγει τον σοσιαλισμό αλλά να φέρει από την πίσω πόρτα τον καπιταλισμό. Είναι προφανές ότι σε μία χώρα όπου επί 25 χρόνια υπάρχει (τυπική έστω) κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής δεν μπορείς αν θες τη στήριξη του κόσμου να μιλήσεις ευθέως για καπιταλισμό. Μπορείς όμως να ιδιωτικοποιήσεις μερικές βιομηχανίες, να ξαναδημιουργήσεις Κουλάκους και έτσι να διαβρώσεις το σύστημα εκ των έσω. Ο κομμουνιστικός τρόπος παραγωγής, όπως και ο καπιταλιστικός, έχει οικονομικούς νόμους, τους οποίους αν τους παραβιάσεις, μπλοκάρει το όλο σύστημα και καταρρέει. Μάλιστα ενδιαφέρον παρουσιάζει και το ξεκαθάρισμα που κάνει απευθυνόμενους στους «πρώην οπαδούς των Λευκοφρουρών», όπου τους λέει απλά ότι δεν θέλουμε επιστροφή στα φεουδαρχικού τύπου προνόμια των ευγενών και των μεγαλογαιοκτημόνων με βάση την καταγωγή και την κάστα· κατάλοιπα δηλ. που τα σάρωσαν ήδη οι αστικές επαναστάσεις. Και όμως αυτό το πρόγραμμα χαρακτηρίζεται από τον Κλιφ ως ταξική πάλη με προοπτική τον σοσιαλισμό. Και φανταστείτε ότι αυτό το απόσπασμα το παραθέτει ο ίδιος ο Κλιφ ως το πλέον κατάλληλο υποθέτουμε για να τεκμηριώσει τον ισχυρισμό του περί ταξικής πάλης στην ΕΣΣΔ.

Ο Βλάσσοφ δημιούργησε και ηγήθηκε της επιτροπής για την απελευθέρωση του λαού της Ρωσίας και δημοσίευσε το Μανιφέστο της Πράγας στις 14 Νοέμβρη 1944. Το λινκ για το μανιφέστο είναι εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Prague_Manifesto. Οι θέσεις 6 και 7 του Μανιφέστου είναι χαρακτηριστικές:

«6) The liquidation of collective farms, the free return of land to the private ownership of farmers. The freedom to determine labor land usage. The freedom to use the products of one’s personal labor, the abolishment of forced requisitions, and the cancellation of all debts to the Soviet government.

7) The establishment of protected private labor ownership. The reestablishment of trade, crafts, domestic industry, the granting of the right of private initiative and an opportunity for it to participate in the economic life of the nation»

Ως προς τον σπόνσορα του Μανιφέστου στη Wikipedia αναφέρεται το εξής: «Some have criticised the manifesto and the committee for being created under the sponsorship of the Nazi regime. Critics argue that collaboration with this regime automatically discredits the movement's goals and aspirations. Defenders of the manifesto claim that the sponsorship of the Nazi government was reluctant on one end; on the other it was necessary as the movement could not be selfsustained in the conditions that were prevalent at the time (General Vlasov during a speech to Eastern Workers said "The assistance of Germany is the only realistic option for us to succeed"), while support of democratic regimes was impossible since they were collaborating with Stalin at the time»

Το δεύτερο αντάρτικο στο οποίο αναφέρεται, και με αυτό αφορμή γράφτηκε το παρόν κείμενο, είναι ο UPA που ο μεταφραστής του βιβλίου το λέει Ε.Ο.Σ (εξεγερμένος ουκρατικός στρατός). Εδώ το πρόγραμμα του UPA που παραθέτει o Κλιφ φαίνεται πιο «σοσιαλιστικό», όμως περιλαμβάνει μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή. «Το 1943, στις εκδόσεις του που δημοσιεύτηκαν στη Βολχυνία, πρόβαλε σαν κύριο σύνθημα: Μόνο σε ένα ανεξάρτητο ουκρανικό κράτος μπορεί να επιτευχθεί πραγματοποίηση των μεγάλων συνθημάτων της Οκτωβριανής Επανάστασης»233. Άρα οι συνεργάτες των Ναζί θέλουν σοσιαλισμό στην χώρα τους, έναν εθνικό-σοσιαλισμό που θα πραγματώσει (δήθεν) τα συνθήματα της οκτωβριανής επανάστασης. Είναι απορίας άξιον πως ένας διεθνιστής όπως ο Κλιφ δεν πονηρεύεται από τέτοιου είδους συνθήματα και μάλιστα στο βαθμό που το έργο του «Κρατικός Καπιταλισμός στη Ρωσία» αυτό επανεκδόθηκε πολλές φορές και άρα ήταν γνωστά τα πεπραγμένα των συγκεκριμένων «ανταρτών».

Ο Μπαντέρα συμμετείχε αρχικά σου OUN(Organization of Ukrainian Nationalists) και στη συνέχεια διασπάστηκε και έφτιαξε την OUN-B(andera). To στρατιωτικό τμήμα αυτής της οργάνωσης ήταν ο UPA(Εξεγερμένος Ουκρανικός Στρατός)

(http://en.wikipedia.org/wiki/Ukrainian_Insurgent_Army#German_occupation).

Ο UPA μας θυμίζει την οργάνωση Χ (που χρηματοδοτούνταν και εξοπλίζονταν από την κατοχική κυβέρνηση αλλά ενίοτε είχαν και μικροπροστριβές) και εν μέρει τον ΕΔΕΣ, ο οποίος σποραδικά έριχνε καμιά πιστολιά στους Γερμανούς αλλά ο κύριος αντίπαλός τους ήταν το ΕΑΜ και οι Κομμουνιστές.

«The UPA, fighting a two-front war against both the Germans and approaching Soviets (as well as Soviet partisans), did not focus all of its efforts against the Germans. Indeed, it considered the Soviets to be a greater threat. Adopting a strategy analogous to that of the Chetnik leader General Draža Mihailović,[72] the UPA limited its actions against the Germans in order to better prepare itself for and engage in the struggle against the Communists. Because of this, although the UPA managed to limit German activities to a certain extent, it failed to prevent the Germans from deporting approximately 500,000 people from Western Ukrainian regions and from economically exploiting Western Ukraine.[73] Due to its focus on the Soviets as the principal threat, UPA's anti-German struggle did not contribute significantly to the liberation of Ukrainian territories by Soviet forces.[74]»

http://en.wikipedia.org/wiki/Ukrainian_Insurgent_Army#German_occupation

Εκτός των άλλων ανδραγαθημάτων ο UPA διέπραξε και μαζικές σφαγές Πολωνών (υπολογίζονται από 60.000 έως 100.000 τα θύματα)

«In 1943, the UPA adopted a policy of massacring and expelling the Polish population.[75][76] The ethnic cleansing operation against the Poles began on a large scale in Volhynia in late February (or Spring[76]) of that year and lasted until the end of 1944.[77] July 11, 1943 was one of the deadliest days of the massacres, with UPA units marching from village to village, killing Polish civilians. On that day UPA units surrounded and attacked 99 Polish villages and settlements in three counties – Kowel, Horochow, and Włodzimierz Wołyński. On the following day 50 additional villages were attacked.[78] In January 1944, the UPA campaign of ethnic cleansing spread to the neighboring province of Galicia. Unlike in Volhynia, where Polish villages were destroyed and their inhabitants murdered without warning, Poles in eastern Galicia were in some instances given the choice of fleeing or being killed.[76] Ukrainian peasants sometimes joined the UPA in the violence,[76][79] and large bands of armed marauders, unaffiliated with the UPA, brutalized civilians.[80] In other cases however, Ukrainian civilians took significant steps to protect their Polish neighbors, either by hiding them during the UPA raids or vouching that the Poles were actually Ukrainians. Estimates of the number of Poles killed by the UPA in Volhynia and Galicia range from 60,000 to 100,000.[76][81][82][83]»

Ο ίδιος τώρα ο Στεπάν Μπαντέρα φυλακίστηκε για ένα χρονικό διάστημα από τους Γερμανούς αλλά στη συνέχεια απελευθερώθηκε για να αντιμετωπίσει τη σοβιετική επέλαση:

In September 1944 [31] Bandera was released by [the German authorities] which hoped that he will incite the native populace to fight the advancing Soviet Army. With German consent Bandera set up headquarters in Berlin.[32] Germans supplied OUN-B and UIA by air with arms and equipment. Assigned German personnel and agents trained to conduct terrorist and intelligence activities behind Soviet lines, as well as some OUN-B leaders, were also transported by air until early 1945.

http://en.wikipedia.org/wiki/Stepan_Bandera#Relationship_with_Nazi_Germany

Ο αντισταλινισμός και αντισοβιετισμός του Κλιφ τον ωθούν ακριβώς στο να μην μπορεί να διαβάσει ορθά μια κατάσταση που παρουσιάζεται ξεκάθαρη μπροστά του.

Το παρόν κείμενο δεν στοχεύει στον Κλιφ ως πρόσωπο, παρά θέλει να καταδείξει την πραγματική απόληξη μιας λάθος ανάγνωσης της ΕΣΣΔ, η οποία ωθεί στο να χαρακτηρίζονται ως αριστερή «ταξική πάλη» τα αντάρτικα των φασιστών. Για τις ευθύνες του αριστερού αντικομμουνισμού είχαμε κάνει λόγο στο κείμενό μας με τίτλο «Οι ευθύνες του «αριστερού αντικομμουνισμού» και του δογματισμού στον 21ο αιώνα»http://bestimmung.blogspot.de/2014/03/soviet-shot-n21-21.html. Στον Τ.Κλιφ θα επανέλθουμε στο μέλλον για να ασκήσουμε κριτική στην άποψη του ότι η ΕΣΣΔ ήταν Κρατικός Καπιταλισμός

Ως επίλογο δίνουμε τον λόγο στον Π.Παυλίδη, ο οποίος στο βιβλίο του «Το Φαινόμενο της γραφειοκρατίας στην ΕΣΣΔ» αναφέρεται στον Κλιφ και στο εν λόγω θέμα:

«Ο Τ.Κλιφ αρνείται να διακρίνει κάποια θεμελιώδη διαφορά μεταξύ της κοινωνικής φύσης της ΕΣΣΔ και αυτής των ιμπεριαλιστικών χωρών της Δύσης. Έτσι δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη ταξικών αντιθέσεων ως αιτία σύγκρουσης του σοβιετικού κράτους με τη φασιστική Γερμανία. Η περιφρόνηση όμως προς τις πραγματικές αντιθέσεις δεν σημαίνει, ταυτόχρονα, ότι αυτές παύουν να υπάρχουν. Αντιθέτως, όσο πιο ουσιώδεις είναι οι αντιθέσεις τόσο περισσότερο διαπερνούν και καθορίζουν όλες τις πτυχές των κοινωνικών σχέσεων. Γι’ αυτό και ο ερευνητής, παρά την προσπάθειά του να τις αποφύγει, προσκρούει πάνω τους κάθε στιγμή. Εφόσον, όμως, αδυνατεί να διεισδύσει στην ουσία των φαινομένων, προσλαμβάνει τις αντιθέσεις με αντεστραμμένο και παραμορφωτικό τρόπο.

Η περίπτωση του Τ.Κλιφ είναι ενδεικτική της παραπάνω επισημάνσεως. Θεωρώντας ταξικά «ομοούσιο» το κοινωνικό καθεστώς της ΕΣΣΔ με αυτό της φασιστικής Γερμανίας και των άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών, ο Τ.Κλιφ ασχολείται με τις δυνάμεις εκείνες που κατά τη γνώμη του αποσκοπούσαν στην επαναστατική ανατροπή του σταλινικού κρατικού καπιταλισμού. Ποιοι ήταν όμως αυτοί οι ακραιφνείς επαναστάτες που είχε υπ’ όψιν ο Τ.Κλιφ; Δεν ήταν άλλοι από τους άνδρες του περιβόητου Ρώσου στρατηγού Βλάσοφ, ηγέτη του «Ρωσικού Απελευθερωτικού Στρατού -ROA», και του Ουκρανού Μπαντέρα, αρχηγού της οργάνωσης «Ουκρανικός Αντάρτικος Στρατός - UPA». Στα προγράμματα των αντισταλινικών δυνάμεων ο Τ.Κλιφ ανακαλύπτει τις αρχές της σοσιαλιστικής δημοκρατίας και την πρόθεση μετατροπής του πλούτου της γραφειοκρατίας σε αυθεντική ιδιοκτησία της κοινωνίας. Η πραγματική όμως ταυτότητα και ο ρόλος των εν λόγω οργανώσεων στην ιστορία της ΕΣΣΔ υπήρξαν τελείως διαφορετικοί. Ο Βλάσοφ ήταν στρατηγός του σοβιετικού στρατού, ο οποίος μετά την αιχμαλωσία του από τους Γερμανούς πέρασε με το μέρος του εχθρού και πολέμησε στο πλευρό των ναζιστικών ενόπλων δυνάμεων ως αρχηγός του «ROA».Ο δε «Ουκρανικός Αντάρτικος Στρατός -UPA» του Μπαντέρα ήταν οργάνωση Ουκρανών εθνικιστών, συνεργατών των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής και υπευθύνων για την εξόντωση εκατοντάδων Εβραίων στο έδαφος της Ουκρανίας.

Θεωρώντας τις αναφερθείσες οργανώσεις αληθινούς αντιπάλους του σοβιετικού καθεστώτος ο Τ.Κλιφ δεν κάνει λάθος στην εκτίμησή του, μόνο που αποκαλύπτει, χωρίς βέβαια να το αντιλαμβάνεται, ότι πραγματικοί εχθροί της ΕΣΣΔ ήταν οι φασίστες και οι συνεργάτες τους. Αρνούμενος να αναγνωρίσει την ουσιώδη ταξική αντίθεση μεταξύ του σοβιετικού κράτους και των φασιστικών -ιμπεριαλιστικών κρατών της Δύσης καταλήγει να θεωρεί τα μίσθαρνα ανδρείκελα των τελευταίων αυθεντικούς και προοδευτικούς-αριστερούς αντιπάλους της ΕΣΣΔ. Προσπαθώντας να αντιπαρέλθει την ουσιώδη αντίθεση μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και του κεφαλαιοκρατικού κόσμου, κάτω από το πρόσχημα του δήθεν κρατικοκαπιταλιστικού χαρακτήρα της πρώτης, ο Τ.Κλιφ προσλαμβάνει τη συγκεκριμένη αντίθεση με τελείως αντεστραμμένο και φενακιστικό τρόπο: η προοδευτική πλευρά της αντίθεσης, η Σοβιετική Ένωση, εκλαμβάνεται ως αντιδραστική, ενώ ως προοδευτική εκλαμβάνεται η πραγματικά αντιδραστική πλευρά, οι φασίστες των ROA και UPA. Διαπιστώνουμε, εν κατακλείδι, ότι η εχθρότητα του Τ.Κλιφ απέναντι στο σοβιετικό καθεστώς βρίσκει συνεπείς μιμητές και συμμάχους στο πρόσωπο των συνεργατών του ναζιστικού στρατού».

Θ. Λιάπας, Bestimmung des Menschen