Για το «νόμος και τάξη» στα ΑΕΙ

Για το «νόμος και τάξη» στα ΑΕΙ

Την ώρα που συζητιέται στη Βουλή το νομοσχέδιο για την Ερευνα, το οποίο ανοίγει δρόμους για τη μεγαλύτερη πρόσδεσή της στο κεφάλαιο, την ώρα που σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ υπάρχουν ένα σωρό ελλείψεις, με μαθήματα να μη διδάσκονται και με σπουδαστές να στοιβάζονται σε λίστες αναμονής για τα εργαστήρια, την ώρα που φοιτητές μένουν εκτός των ελάχιστων φοιτητικών εστιών και μοχθούν για να τα βγάλουν πέρα... έχει αναχθεί σε μείζον ζήτημα από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης το θέμα της φύλαξης των χώρων των ΑΕΙ. Με τη διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων πριν από ένα χρόνο, ολόκληρες υπηρεσίες των ιδρυμάτων, όπως και αυτή της φύλαξης, πρακτικά καταργήθηκαν. Κάποια ιδρύματα τότε προχώρησαν (και άλλα σχεδιάζουν) συμβάσεις με ιδιωτικές εταιρείες σεκιούριτι για τη φύλαξή τους, πράγμα που προκάλεσε αντιδράσεις σε φοιτητές και άλλα μέλη της κοινότητας των ιδρυμάτων.

***

Το θέμα όμως «φούντωσε» με αφορμή μια προγραμματισμένη κινητοποίηση φοιτητών, την περασμένη Δευτέρα, στα Προπύλαια. Λόγω της κινητοποίησης η Πρυτανεία επέλεξε να κλειδώσει το κεντρικό κτίριο του πανεπιστημίου και να ζητήσει «προληπτικά» τη συνδρομή της Αστυνομίας. Διατήρησε, δε, κλειδωμένο το κτίριο για όλη τη βδομάδα, προκαλώντας εύλογες αντιδράσεις των εργαζομένων στο χώρο, που διαμαρτύρονταν για τις συνθήκες εργασίας τους και την ασφάλειά τους. Ο πρύτανης δήλωσε ότι ο έλεγχος εισόδου στο κεντρικό κτίριο του πανεπιστημίου θα μονιμοποιηθεί, προσθέτοντας: «Δεν πρόκειται να εισέρχεται κανείς χωρίς να έχει δουλειά». Ο συγκεκριμένος πρύτανης, εξάλλου, ως πανεπιστημιακός την προηγούμενη δεκαετία, είχε πρωτομιλήσει για φοιτητικές ταυτότητες και έλεγχο εισόδου σε όλους τους χώρους του πανεπιστημίου.

***

Είναι παραπάνω από φανερό ότι όλη αυτή η συζήτηση περί «νόμου και τάξης» στα ΑΕΙ έχει στόχο τη νομιμοποίηση μέτρων που θα βάλουν στο στόχαστρό τους το κίνημα φοιτητών, εργαζομένων και διδασκόντων μέσα στα ιδρύματα. Το έδαφος προλειαίνεται εδώ και καιρό γι' αυτές τις αντιδραστικές εξελίξεις. Την τελευταία πενταετία έχουμε δει ορυμαγδό αναλύσεων, ρεπορτάζ και δηλώσεων περί δήθεν «ανομίας» που... «βασιλεύει» στα ΑΕΙ, αξιοποιώντας υπαρκτά ζητήματα που όμως σκόπιμα συνδέονται με κινητοποιήσεις μέσα στα ιδρύματα, όπως καταλήψεις ή παραστάσεις διαμαρτυρίας σε συνεδριάσεις οργάνων.
Βέβαια, «βούτυρο στο ψωμί» όσων θέλουν να παρουσιάσουν τις κινητοποιήσεις ως τμήμα της «ανομίας» έχουν «απλώσει» κατά καιρούς και διάφορες ομάδες που δρουν εκφυλιστικά για το φοιτητικό κίνημα, δίνοντας με τις ενέργειές τους το πάτημα για να συκοφαντηθεί και να απομαζικοποιηθεί. Αποτελούν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος στην επιχείρηση επιβολής του δόγματος «νόμος και τάξη» μέσα στις σχολές.
Ετσι, έχει φτιαχτεί ένα «κλίμα» (με ευθύνη συγκεκριμένων συγκροτημάτων του Τύπου και μερίδας πανεπιστημιακών, πολλοί από τους οποίους έχουν αναλάβει πλέον και διοικητικούς θώκους στα ιδρύματα) που εμφανίζει ότι τα ΑΕΙ κλείνουν με το παραμικρό, ότι τα όργανά τους τάχα δεν μπορούν να συνεδριάσουν, ακόμα και ότι απειλείται η σωματική ακεραιότητα στελεχών τους. Ομως, η πραγματικότητα που γνωρίζει και βιώνει η μεγάλη μάζα φοιτητών, πανεπιστημιακών και εργαζομένων στα ιδρύματα δεν είναι καθόλου έτσι.

***

Οι περισσότεροι φοιτητές αγωνιούν για τις σπουδές και το μέλλον τους, αγωνίζονται για να τα βγάλουν πέρα, αναγκαζόμενοι να βάζουν όλο και περισσότερο το χέρι στην τσέπη ή να δουλεύουν παράλληλα με τις σπουδές τους, έρχονται αντιμέτωποι με τις ελλείψεις και την υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων και έχουν κάθε λόγο να οργανώνονται και να διεκδικούν συλλογικά όλα όσα τους ανήκουν. Και πρώτ' απ' όλα συνθήκες να μπορούν να σπουδάσουν, όπως στέγαση, σίτιση, αποκλειστικά δωρεάν σπουδές σε όλα τα επίπεδα, επιστήμη και έρευνα σε όφελος των λαϊκών αναγκών και όχι του κεφαλαίου, κ.λπ. Αντίστοιχα οι εργαζόμενοι στα ιδρύματα βρίσκονται σε μια διαρκή ανασφάλεια, οι διδάσκοντες σπρώχνονται να λειτουργούν ως μάνατζερ, να φέρνουν χρηματοδότηση στο ίδρυμα και να κυνηγούν προγράμματα για να κάνουν τη δουλειά τους, οι οποίοι όμως έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να αντιδράσουν στην κατάσταση που επιχειρείται να επιβληθεί. Γιατί όσο δυναμώνουν τα μέτρα καταστολής στα ιδρύματα, στο στόχαστρό τους θα μπαίνει όποιος αντιστέκεται.