Η δική μας φωνή

 Η δική μας φωνή

Κάποτε συζητούσαμε με ένα συναγωνιστή για τη μαγική αίσθηση που του προσφέρει το κέντρο της θεσσαλονίκης, όταν βγαίνει από το σπίτι μια βόλτα και όλοι οι φίλοι του είναι σε ακτίνα μόλις δέκα λεπτών. Αυτός βέβαια ήταν λίγο μούρη στο φοιτητικό κίνημα κι αν έπρεπε να χαιρετήσω εγώ όσους γνωστούς το σταματούσαν στο δρόμο, νομίζω πως θα με έπιανε αγοραφοβία και δε θα έβγαινα πολύ από το σπίτι. Άσε που αυτός είναι ο λόγος που μας κοροϊδεύουν οι χαμουτζήδες πως κατά βάση είμαστε ένα μικρό (γαλατικό) χωριό, όπου όλα απέχουν μεταξύ τους δέκα λεπτά (το πολύ). Γιατί αν δε φας τη μέρα στο δρόμο για να φτάσεις στον προορισμό σου, πώς να νιώσεις ικανοποίηση για την ιθάκη;

Χτες πάντως είχα κι εγώ περίπου την ίδια αίσθηση, με ένα σωρό καλούς φίλους και συντρόφους από κάθε ελληνική γωνιά, όλους μαζί χαμένους μες στο πλήθος, όπως το σήμα στα κινητά τους, για τις δύσκολες αλλά απαραίτητες συνενοήσεις. Κι εσύ να τρέχεις να τους βρεις, σα σε κυνήγι κρυμμένου θησαυρού, από μπλοκ σε μπλοκ κι από προσυγκέντρωση σε προσυγκέντρωση, για να πάρεις μια γεύση απ’ όλες, να δεις στα μάτια τους την χαρά να διώχνει την κούραση από το νυχτερινό ταξίδι –που για κάποιους νησιώτες ειδικά πρέπει να ήταν γολγοθάς.

Να δεις τους κρητικούς, που τους υποδέχτηκαν στον πειραιά οι ναυτεργάτες κι έκαναν βόλτες στο μοναστηράκι από τα χαράματα, για να περάσει η ώρα. Τους οικοδόμους στην κάνιγγος, που είχαν από τις πιο μαζικές παρουσίες των τελευταίων χρόνων. Τους πατρινούς στο μεταξουργείο με επικεφαλής τον πελετίδη, που στήριξε το παμε με ένα συμβολικό ποσό από το μισθό του δημάρχου. Τους φοιτητές της ιατρικής στην ομόνοια που πρόβαραν ένα περίεργο σύνθημα (ω βρε γκασμάδες, με μια τσάπα κι ένα σφυρί...) και φόρεσαν τις ποδιές τους για ένα θεατρικό δρώμενο με φορεία και τιμοκατάλογο υπηρεσιών. Τους υπόλοιπους φοιτητές (που συνέχισαν με την πανελλαδική σύσκεψη του μας), στα προπύλαια, λίγο κάτω από την πρυτανεία όπου ο γνωστός και μη εξαιρετέος φορτσάκης έβαλε πορτιέρη στην είσοδο, για να ελέγχει ποιος μπαίνει στη σύγκλητο. Τους συνταξιούχους στην κοτζιά με το πανό «εδώ μας κατάντησαν». Και τους θεσσαλονικείς με άλλους ανωτεμπίτες και τις αγωνιστικές ομάδες μαθητών, στο πεδίο του άρεως.

Έφτασαν τελευταίοι όμως και στριμώχτηκαν προς το υπουργείο οικονομικών, όπου δεν έβλεπαν πολλά, κάτι σαν την κάτω πλατεία των αγανακτισμένων –αν και στην αθήνα είναι πολύ σχετικό πού ακριβώς είναι το πάνω και πού το κάτω. Που μας τους θύμισε αμυδρά και ένα κομμάτι από το θεατρικό δρώμενο στην κεντρική σκηνή (είμαι ο γιώργος και έχω ένα παιδί). Κι η πάλαι ποτέ η ψεκασμένη ρέιτσελ που ήρθε στη συγκέντρωση με τους εργάτες από τα τσιμέντα χαλκίδας, με τις φανταχτερές πρασινοκίτρινες στολές. Πάλι καλά βέβαια από μια άποψη, γιατί υπήρχαν άλλα μπλοκ που δεν μπήκανε ποτέ στην πλατεία και έμειναν να τη φαντάζονται.

Το κακό με τις συγκεντρώσεις είναι πως σκορπίζει ο κόσμος εδώ κι εκεί (άλλος να φάει κάτι κι άλλος να βρει φίλους ή μέρος να ξαποστάσει) κι αραιώνουν οι γραμμές, έτσι που δεν μπορείς να υπολογίσεις πολύ καλά το συγκεντρωμένο πλήθος. Και μόνο όταν δεις τη διαδήλωση να ξεδιπλώνεται σε πλήρη έκταση, μπορείς εκτιμήσεις καλύτερα το μέγεθός της. Αυτό όμως ήταν πρακτικά αδύνατο για ένα μόνο ζευγάρι μάτια, καθώς ο κύριος όγκος των προσυγκεντρώσεων έσπασε σε τρία κομμάτια από ακαδημίας, σταδίου και πανεπιστημίου –χώρια όσοι έρχονταν από ερμού, ευαγγελισμό και τους στύλους του ολυμπίου διός, περικυκλώνοντας πανταχόθεν την πλατεία. Κι αν ισχύει το γράφημα του σημερινού ριζοσπάστη, αλλά κι η εκτίμηση του παμε για εξαψήφιο νούμερο (ως και η αστυνομία δίνει ογδόντα χιλιάδες) μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια των τελευταίων πολλών χρόνων.

Τι άλλο έπιασαν οι κεραίες της κε του μπλοκ; Την κουβέντα των σφων για τη «λευκή νύχτα» (με ανοιχτά μαγαζιά) που διοργανώνει η συριζαία δήμαρχος λιβαδειάς, με συμμετοχή λαφαζάνη (όχι του παναγιώτη, αλλά της όλγας, από το «αριστερό ρεύμα μοντέλων»). Έναν πλανόδιο πωλητή, που μπέρδεψε μάλλον τα φωνήεντα και πουλούσε ελληνικές σημαίες, αλλά κατάλαβε γρήγορα πως δεν είχε έρθει στην πλατεία των αγανακτισμένων κι έφυγε –εκτός κι αν πρόλαβε να πουλήσει καμία στη ρέιτσελ. Την ίδια στιγμή υπήρχε πανό του κκ τουρκίας –πιθανότατα το μόνο κομματικό σε όλη τη συγκέντρωση- ενώ η διεθνιστική νότα συμπληρώθηκε με το μπλοκ της ένωσης εργαζομένων μπαγκλαντές και το σχεδιασμένο αυτοσχεδιασμό του ιταλού σφου που μετέφερε στα ιταλικά το «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά» φωνάζοντας κάτι σαν sin patrones. Αλλά και με ωραίες παρουσίες, σαν κι αυτή

Από τα υπόλοιπα ξεχώρισα την πανεπιστημίου που έγινε «ο δρόμος της χαράς» για λίγα λεπτά, με την ταυτόχρονη παρουσία της δημοτικής μπάντας της πάτρας, του πανελλήνιου μουσικού συλλόγου και των μαθητών· και το κάλεσμα της γερασιμίδου σε όσους δεν ήρθαν το σάββατο στο σύνταγμα να σκεφτούν ποιοι και γιατί πασχίζουν να τους κρατήσουν μακριά από τέτοιες κινήσεις.

Αυτό το τελευταίο δεν είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί. Τα κανάλια τήρησαν ευλαβικά την ομερτά τους κι εξαφάνισαν με μαγικό τρόπο δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές και τους εκατοντάδες μαζικούς φορείς που συμμετείχαν. Ενώ στο σκάι το δίδυμο λυριτζής-οικονόμου απόρησε καλοκάγαθα γιατί να γίνει χτες το συλλαλητήριο, τη μέρα δηλ που άρχιζε το δεκαήμερο των εκπτώσεων.

Αυτοί, θα μου πεις, είναι οι συνήθεις ύποπτοι, δεν έμειναν όμως μόνοι τους. Βγήκε μετά σεργιάνι και το τουιτερότσουρμο να κόψει και να ράψει στα μέτρα του το συλλαλητήριο, ανάγοντας σε μείζον κριτήριο επαναστατικότητας την απουσία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων και το αν έκλεισε ή όχι ο σταθμός του μετρό στο σύνταγμα –στη θεσσαλονίκη που δεν έχουμε ακόμα μετρό, πρέπει να βρούμε κάποιο κοινώς αποδεκτό μέτρο. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να θαυμάσει κανείς την αλλεργία του μέσου αγωνισταρά του πληκτρολογίου για το οργανωμένο ταξικό κίνημα που τον ξεπερνά. Και είναι ίσως η μόνη περίσταση που επιτυγχάνεται η περιβόητη ενότητα, ενάντια στους κακούς σεχταριστές που απομονώθηκαν πάλι στο σύνταγμα και σήμερα συνεχίζουν αγωνιστικά για την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας –γιατί μπορεί να ξεκίνησαν εκπτώσεις στα μαγαζιά, αλλά όχι και στη δική μας δράση.

Χτες εν τω μεταξύ, παράλληλα με το συλλαλητήριο, ξεκινούσαν διάφορες πολιτικές διαδικασίες ομάδων του εξωκοινοβουλίου (από το πανελλαδικό σώμα του ναρ ως τη συνδιάσκεψη του πίσω μ-λ και άλλα που τα καταγράφει αναλυτικά στο μπλοκ του ο χαρίδημος), υπήρχε μια μικρή κινητοποίηση στην πρυτανεία για τις προκλήσεις του φορτσάκη, ενώ το απόγευμα γινόταν μια αντισυγκέντρωση- αντι...μνημόσυνο της αναρχίας για τους χρυσαυγίτες που δολοφονήθηκαν πέρσι στο νέο ηράκλειο και μία ακόμα συγκέντρωση στα προπύλαια ενάντια στην ισλαμική isis (χωρίς άλλες περιττές αναφορές πχ σε ιμπεριαλιστές και άλλες τέτοιες ξύλινες έννοιες) «για το κομπάνι και την ανθρωπότητα» -που προφανώς είναι ενιαία και αδιαίρετη- χωρίς να υπάρχει κάποια υπογραφή διοργανωτή φορέα.

Έτσι οι μόνες πολιτικές δυνάμεις, πέρα από τους δικούς μας, που συμμετείχαν κάπως στο συλλαλητήριο, πρέπει να ήταν: κάποιοι ναρίτες μετρημένοι στα δάχτυλα, που εφάρμοζαν την απόφαση του σωματείου του σμτ, για δεύτερη φορά στα χρονικά· ενδεχομένως κάποιοι σεκίτες (το μεταφέρω με επιφύλαξη γιατί δεν είδα τις πλακέτες τους που κάνουν μπαμ από χιλιόμετρα) από την ιντρακόμ, τον άγιο σάββα, κτλ· κι ίσως και το ακεπ, που καλούσε με πανό για χτες. Οι υπόλοιποι κινήθηκαν στα γνωστά ενωτικά πλαίσια...

Υστερόγραφο

Με θερμές ευχαριστίες στη.. μάνα που βρήκε το παιδί μες στον χαμό

Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα..