(Εικοσι) πέντε χρόνια φαγούρα

 (Εικοσι) πέντε χρόνια φαγούρα

Είναι κάποιες φορές που τα σχόλια περισσεύουν. Κι αυτό γιατί το κομμάτι που πρόκειται να διαβάσετε στη συνέχεια τα έχει όλα. Γνήσια αντικουκουεδίλα, λογική βρώμικου 89' (αλίμονο) περί ταύτισης του κκε με τη δεξιά, ωραία αστικά κλισέ περί "σιωπηρής εκτίμησης της κε" (αλλά εμείς έχουμε πηγές από μέσα και τα ξέρουμε όλα), αξιοποίηση του (δημοφιλή αρθρογράφου -sic-) μπογιό και ξεκομμένες φράσεις από κείμενά του, για να τον φέρουν σε αντιπαράθεση με τη γραμμή του κόμματος (κρίμα όμως που δεν έκαναν τον κόπο να τα διαβάσουν ολόκληρα), κλείσιμο ματιού στο σύριζα, που δεν είναι το ίδιο με τη νδ κι αυτό μόνο όποιος έχει χάσει τα ταξικά γυαλιά του δεν το βλέπει (κι εγώ που νόμιζα πως ο λάδης το έλεγε αυτό για το φασισμό, αυτόν που εμφιλοχωρεί, αν δεν ανθεί ανοιχτά, σε διάφορες πλατείες).

Με δυο λόγια η αστική δημοσιογραφία στα καλύτερά της. Διαβάστε κι απολαύστε υπεύθυνα. Πού; Μα φυσικά στο πριν, την εφημερίδα της ανεξάρτητης αριστεράς.

ΚΚΕ: Πέντε χρόνια φαγούρα

Αν διαβάσει κανείς τους τίτλους των πολιτικών ειδήσεων του Ριζοσπάστη, θα διακρίνει μια μονομέρεια η οποία αγγίζει τα όρια της υπερβολής. «ΠΑΣΟΚ: Κλείνοντας το μάτι στον ΣΥΡΙΖΑ», «Σαμαράς: Στηρίζει ΣΥΡΙΖΑ αν...», «Ποτάμι: Στηρίζει κυβέρνηση για πλεονάσματα». Δηλαδή η κύρια κριτική που βρίσκει να κάνει η εφημερίδα του ΚΚΕ τόσο στα δεξιά αστικά κόμματα όσο και σας δυνάμεις της ΕΕ είναι ότι ...είναι με τον ΣΥΡΙΖΑ!

Για κάθε στοιχειωδώς αντικειμενικό αναγνώστη, το κύριο πρόβλημα με το ΚΚΕ είναι πως δεν μπορεί να ξεφύγει από την εντύπωση ότι η πολεμική του δεν εκπορεύεται από την ανάγκη για αριστερή κριτική και πίεση στην κυβέρνηση αλλά από τη σιωπηρή εκτίμηση της Κεντρικής Επιτροπής ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την κύρια απειλή για το ίδιο το κόμμα του Περισσού, που έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι πια «μαγαζί γωνία», όπως κάποτε περηφανευόταν η πρώην επικεφαλής του Αλέκα Παπαρήγα. Η λογική «το μοναστήρι να ΄ναι καλά» και ο υπέρμετρος κομματικός πατριωτισμός ωστόσο έχουν ορισμένα όρια.

Το αυτονόητο τονίζει ο δημοφιλής αρθρογράφος Νίκος Μπογιόπουλος, όταν χαρακτηρίζει ασύγγνωστο το να μη βλέπει κανείς ότι και μόνο με την αποχώρηση των προηγούμενων έχει φυσήξει άλλος αέρας, ότι αν δεν είχαν αλλάξει τα πράγματα, τότε ήδη από την επομένη των εκλογών θα μετράγαμε κιόλας νέες περικοπές στις συντάξεις, νέα αύξηση του ΦΠΑ, νέες απολύσεις.
Όπως σημειώνει, «είναι πολιτική αχρωματοψία να λες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ίδιος με τη ΝΔ, ότι οι νέοι υπουργοί είναι ίδιοι με τους προηγούμενους».

Το ΚΚΕ δεν έχει πολιτική αχρωματοψία. Απλώς, όπως και άλλα κατ’ όνομα κομμουνιστικά κόμματα που εκφυλίστηκαν στην πορεία, έχει χάσει τα ταξικά γυαλιά του και τα έχει αντικαταστήσει με τα κομματικά. Αρνείται ακόμα και σήμερα να παραδεχτεί τη\ αλήθεια, ότι από την πρώτη στιγμή υποτίμησε τον δομικό χαρακτήρα και το βάθος της κρίσης χαρακτηρίζοντάς τα ως έναν ακόμα κύκλο του καπιταλισμού, υποτίμησε το ζήτημα του χρέους που στην αρχή έλεγε... ότι δεν αφορά το λαό αλλά μόνο τις κυβερνήσεις. Το κυριότερο είναι πως ακόμα και σήμερα υποτιμάει τη σημασία ενός μετώπου για την ανατροπή του κοινωνικού ολοκαυτώματος που συντελείται. Γι’ αυτό και δεν τολμάει να αναμετρηθεί με το ερώτημα πώς μπορεί να είναι ικανοποιημένο που ανέκτησε μικρό μέρος των δυνάμεων που έχασε σε μια περίοδο κατά την οποία ο λαός βλέπει τη ζωή και τις προοπτικές του να κονιορτοποιούνται.

Κατά τα άλλα η εφημερίδα αναπαράγει το γνωστό παραμύθι για τις προσλήψεις με εσπα στο δήμο καισαριανής (που είχαν ωστόσο προκηρυχθεί πριν την ανάληψη καθηκόντων από τη νέα δημοτική αρχή). Ενώ διατηρεί τη... δημοκρατική της πολυφωνία ως προς το σύριζα και τη νέα κυβέρνηση (αναλόγως ποιος υπογράφει το κείμενο: δελαστίκ, βατικιώτης, μάρκου ή κάποιος πιο αριστερός;), για να μείνει κάθε αναγνώστης με αυτό που του αρέσει περισσότερο.
Και η ζωή συνεχίζεται, ψαρεύοντας σε θολά νερά. Με μόνο σταθερό μοτίβο την 25χρονη φαγούρα με τον περισσό...