«Τρέχουν» σε όλο το φάσμα για εγκλωβισμό του λαού στο δόκανο του κεφαλαίου

«Τρέχουν» σε όλο το φάσμα για εγκλωβισμό του λαού στο δόκανο του κεφαλαίου

Eurokinissi

Σε εξέλιξη βρίσκονται μια σειρά από διεργασίες, σε όλο το φάσμα του αστικού πολιτικού σκηνικού, με άξονες διάφορα ζητήματα και βασικό στόχο τη σύμπηξη πόλων σταθερών κυβερνήσεων, που θα στοιχίζουν ευρύτερα στρώματα στα προτάγματα του κεφαλαίου.
Αλλωστε, βάση για την τέτοια συνεργασία υπάρχει, η στρατηγική σύμπλευσή τους ακριβώς πάνω στα ζητούμενα αναθέρμανσης της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας.
Σε αυτό το πλαίσιο και με αφορμή την εκ νέου παραπομπή σε δίκη σε βαθμό κακουργήματος - με αναίρεση από τον Αρειο Πάγο προηγούμενου απαλλακτικού βουλεύματος - του πρώην προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου (επί 21 χρόνια στέλεχος του ΔΝΤ και αμέσως μετά, τον Ιούνη 2010, ανέλαβε πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ, προτεινόμενος από την τότε κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου), αναζωπυρώθηκαν στον αστικό Τύπο διάφορα σενάρια διεργασιών, πρώτ' απ' όλα για τριβές στο εσωτερικό της ΝΔ, τριβές, όπως λένε, ανάμεσα στη λεγόμενη «καραμανλική πτέρυγα» της ΝΔ και την τωρινή ηγεσία της υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, στελέχη προσκείμενα, όπως λένε, στον Κ. Καραμανλή, επικρίνουν τον παραπεμπόμενο Γεωργίου για την περίοδο που ήταν επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής ότι «φούσκωσε» το έλλειμμα και το χρέος, διόγκωση που αξιοποιήθηκε προκειμένου να εισαχθεί η Ελλάδα στο καθεστώς των μνημονίων. Λέγεται επίσης ότι υπάρχουν εσωτερικές τριβές με την τωρινή ηγεσία της ΝΔ υπό τον Κυρ. Μητσοτάκη ως προς αυτό, αφού επιλέγει να μην πολυαναφέρεται στο ζήτημα, «αφήνοντας τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της», όπως διαχέεται απ' εκεί.
Η λεγόμενη «καραμανλική πτέρυγα» της ΝΔ επιζητεί την πολιτική δικαίωση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, σχετικά με το πώς η εγχώρια αστική οικονομία μπήκε σε καθεστώς επιτήρησης και δημοσιονομικής προσαρμογής, και θέτει με ένταση το ζήτημα να υπάρξει Εξεταστική για το πώς οδηγήθηκε η Ελλάδα στο 1ο μνημόνιο.
Ταυτόχρονα, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι αντιδρούν στη «στοχοποίηση» του Γεωργίου, ο δε Στ. Θεοδωράκης εμφανίζεται, μάλιστα, να ζητά από τον Μητσοτάκη να αντιταχθεί στην εκ νέου παραπομπή του Γεωργίου.
Ενας ...μύλος, όπου αποτυπώνονται διαφορετικές προσεγγίσεις στα σκληρά ενδοαστικά παζάρια σχετικά με το ποιος με ποιον και με ποιους όρους.

Κεντροαριστερά

Την ίδια ώρα, σε πλήρη εξέλιξη βρίσκονται τα «μαγειρέματα» και τα παζάρια στην πέραν του ΣΥΡΙΖΑ εγχώρια κεντροαριστερά προς σύμπηξη ενός τρίτου υπολογίσιμου πόλου αστικής διαχείρισης. Ενδεικτικά, η Φώφη Γεννηματά, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, μιλώντας στην «Καθημερινή», έβαζε στόχο: «Αυτή η καρικατούρα του δικομματισμού και της τεχνητής πόλωσης τελειώνει. Εμείς θα σπάσουμε το αδιέξοδο δίπολο του αριστερού λαϊκίστικου κρατισμού του ΣΥΡΙΖΑ και του "μεταρρυθμιστικού" νεο-λαϊκισμού της ΝΔ από την άλλη».
Συνέχιζε: «Παλεύουμε για την αναγέννηση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Είναι ενδιαφέρον και χαρακτηριστικό ότι εμβληματικά συστημικά πρώην κορυφαία και επί χρόνια κυβερνητικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, καθαγιάζονται και προβάλλονται ως νέα και πολλά υποσχόμενα πρόσωπα με μόνη προϋπόθεση να ξορκίζουν και να δαιμονοποιούν τον πολιτικό χώρο που τους ανέδειξε».
Προσδιόριζε ως εξής τα επόμενα βήματα: «Αμεσα πρέπει να γίνει παρουσίαση, συζήτηση του πορίσματος θέσεων της επιτροπής διαλόγου μέσα από μια ανοιχτή διαδικασία στην κοινωνία και τους φορείς της και θα ακολουθήσει εκλογή του επικεφαλής από ανοιχτή, δημοκρατική διαδικασία που θα συμμετάσχουν όλοι οι προοδευτικοί πολίτες που θα συγκροτήσουν και τη βάση του νέου σχήματος. Ο εκλεγμένος επικεφαλής και ένα αναλογικής σύνθεσης συντονιστικό πολιτικό όργανο θα οδηγήσει το νέο σχήμα σε ένα συνέδριο την ερχόμενη άνοιξη. Το συνέδριο, με δεδομένη σε πρώτη φάση την αυτονομία των κομμάτων, θα αποφασίσει για την οργάνωση, τη λειτουργία του και θα εκλέξει τα συλλογικά όργανα του νέου σχήματος».
Για την τέτοια συνεργασία με τον Στ. Θεοδωράκη κι αν θα συναντηθούν τέλος Αυγούστου, έλεγε: «Με την πρωτοβουλία που πήρα εκεί στοχεύω, στη συνεννόηση, τη συνεργασία και την συμπόρευση. Το ίδιο δηλώνει και ο κ. Θεοδωράκης. Παράλληλες πορείες δεν οδηγούν στον στόχο που έχουμε θέσει, δεν υπάρχουν περιθώρια για τέτοιες επιλογές. Σε αρκετές δε περιπτώσεις οι παράλληλοι δρόμοι είναι μοναχικοί και αδιέξοδοι. Ούτε υπάρχει κανένα περιθώριο για καθυστερήσεις, "όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει", λέει το γνωμικό. Τέλος Αυγούστου γίνονται οι τελικές συζητήσεις και συνεννοήσεις χωρίς κανένα περιθώριο αναβολών και καθυστερήσεων».
Τέτοια πρόσκληση απηύθυνε, ουσιαστικά, και στον Γ. Παπανδρέου: «Οσοι θέλουν και μπορούν προχωράμε μαζί. Χωρίς αποκλεισμούς, επετηρίδες και προαπαιτούμενα. Με τελικό κριτή τη βάση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Για όλους και για όλα».
Από την πλευρά του, ο Στ. Θεοδωράκης, μιλώντας στην εφημερίδα «Παρασκήνιο», έβαζε ως ζητούμενο το δικό του μείγμα δυνάμεων, που περιλαμβάνει και κεντροδεξιές δυνάμεις: «Ο τόπος έχει ανάγκη από μια δυνατή, ψύχραιμη, προοδευτική φωνή, μακριά από λαϊκισμούς και συντηρητισμούς. Το Ποτάμι γι' αυτό προσπαθεί δύο χρόνια τώρα (...) Γι' αυτό κάλεσα προσωπικά όλες τις δυνάμεις, φιλελεύθερες και μεταρρυθμιστικές, σε συνεννόηση. Να κινητοποιήσουμε και αυτούς που απέχουν και όλοι μαζί να δημιουργήσουμε την τρίτη λύση για τη χώρα».
Για τα οργανωτικά βήματα που πρέπει να ακολουθήσουν, ο ίδιος πρότεινε: «Εμείς προτείνουμε μια ελάχιστη οργανωτική συμφωνία στην κορυφή και μετά να πάμε σε μια μεγάλη πολιτική αντιπαράθεση στην κοινωνία. Να πει ο κάθε υποψήφιος αρχηγός τι θέλει για τη χώρα. Ποιο είναι το σχέδιό του; Ποιες λύσεις προτείνει στην οικονομία κυρίως, αλλά και στην Παιδεία, τη Δικαιοσύνη. Είναι δύσκολο το εγχείρημα, αλλά αξίζει να προσπαθήσουμε. Πρέπει, όμως, όλοι να βάλουμε στην άκρη εγωισμούς και μηχανισμούς».
Βάζοντας και θέμα μαζικότητας του εγχειρήματος, χαρακτηρίζοντάς το «μεγάλο στοίχημα», ζήτησε «να έρθουν και να ψηφίσουν περισσότεροι από 200.000 πολίτες. Εάν αυτή η υπόθεση τον Σεπτέμβρη, τον Οκτώβρη, τον Νοέμβρη καταλήξει να είναι μια συζήτηση μηχανισμών, θα έχουμε αποτύχει. Είναι πολύ απλό. Ο νέος φορέας ή θα γεννηθεί από την κοινωνία ή δεν θα γεννηθεί».
Μέσα σ' όλα αυτά, βέβαια, δεν απέκλεισε μετεκλογική συνεργασία με τη ΝΔ, αν πάρει τις διαβεβαιώσεις που θέλει: «Η χώρα δεν μπορεί να μείνει ακυβέρνητη και να πηγαίνει από εκλογές σε εκλογές. Εχουμε ανάγκη από μια κυβέρνηση που θα δεσμευτεί για τις μεγάλες αλλαγές. Κανείς δεν θα πάρει από εμάς λευκή επιταγή. Πρόγραμμα, δεσμεύσεις και συμφωνία για τα πρόσωπα».

Λεβέντης...

Μια θέση σε όλο αυτό το μαγειρείο διεκδικεί και ο Βασίλης Λεβέντης της Ενωσης Κεντρώων, που διατυμπάνιζε όλο αυτό το διάστημα ότι επίκειται και συνάντησή του με τον πρωθυπουργό, Αλ. Τσίπρα, για να ...συμφάγουν.
Ο ίδιος, στην πρόσφατη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής για τον εκλογικό νόμο, προσπαθώντας να δώσει απάντηση στα περί «ακυβερνησίας» που πρόβαλλε τότε ως συστημικό κίνδυνο η ΝΔ, έστελνε μια σειρά από μηνύματα: «Γιατί θα μείνει ακυβέρνητη η χώρα; Τον Σεπτέμβρη θα άφηνα εγώ τη χώρα ακυβέρνητη; Απλά θα έβαζα όρους». Ενώ πρόσθεσε ότι «δεν είναι ανάγκη εξάλλου να ορκίζεται κυβέρνηση την επομένη των εκλογών. Μπορεί να μεσολαβεί ένα 20ήμερο διαβουλεύσεων, κατάστρωσης ενός εθνικού σχεδίου δράσης».
Δείχνοντας, δε, και τις προτιμήσεις του, χαρακτήριζε τη ΝΔ «ανώριμη και αμετανόητη. Δεν μπορεί να πιάσει τα μηνύματα της εποχής». «Με τον Μητσοτάκη ή τον Σαμαρά είχε έρθει έστω μία επένδυση;», ρωτούσε παραπέρα, αβαντάροντας ουσιαστικά τις αντίστοιχες συγκρίσεις με τους προκατόχους της που κάνει συστηματικά η σημερινή κυβέρνηση, για να αυτοπροβληθεί ως ικανότερη για το κεφάλαιο.

Αλλος ο δρόμος του λαού

Ο,τι κι αν σχεδιάζουν, όπου κι αν συναντώνται, ό,τι κι αν τους βγει, μικρό ενδιαφέρον έχει για το λαό.
Πρεμούρα των αστών πολιτικών είναι η αναθέρμανση της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας, διαδικασία που περνά νομοτελειακά μέσα από την επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, την εφαρμογή και νέων αντεργατικών, βαθιά αντιλαϊκών μέτρων, μαζί με αυτά που ήδη εφαρμόζονται και θα συνεχίσουν. Και τα κομπρεμί που ψάχνουν, μεταξύ τους και με άλλους, στοχεύουν ακριβώς στο να χειραγωγήσουν τη λαϊκή συνείδηση και να πετύχουν τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση του λαού στην πολιτική που επιβάλλει τους καταστροφικούς για τη ζωή του στόχους του κεφαλαίου.
Κάτι στο οποίο ο λαός, με τον οργανωμένο, αταλάντευτο ταξικό αγώνα του πρέπει να βάλει φρένο και να αντεπιτεθεί.