Ποιες θέσεις εργασίας;

Σε άρθρο της στην «Καθημερινή», 7/8/2015, η Ράνια Αντωνοπούλου, αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας, έγραφε: «Το α' μισό του 2016, η οικονομία, όπως αναμενόταν λόγω των νέων μέτρων, διολίσθησε στην ύφεση (...) με μικρή επιδείνωση σε μια σειρά από δείκτες (π.χ. βιομηχανική παραγωγή, εξαγωγές, ανεργία). Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το ότι η επίπτωση των μέτρων θα συνεχίσει και το υπόλοιπο του έτους, κάνει πολλούς να προβλέπουν ακόμη χειρότερη εξέλιξη στο β' μισό του 2016. (...) Παρερμηνεύουν, μάλιστα, ορισμένες εξελίξεις, όπως, για παράδειγμα, τη μείωση των κενών θέσεων εργασίας στη διάρκεια των 5 τελευταίων τριμήνων, την οποία εκλαμβάνουν ως απώλεια νέων ευκαιριών απασχόλησης για τους Ελληνες (...) Πρόκειται, όμως, για μία αυθαίρετη εκτίμηση (...) Γεγονός, όμως, είναι πως στη διάρκεια της εξεταζόμενης περιόδου η μισθωτή απασχόληση αυξήθηκε κατά 335.000, εξέλιξη που μάλλον υποδηλώνει κάλυψη πολλών πρωτύτερα κενών θέσεων εργασίας».

Θα περίμενε κανείς η κα υπουργός να δικαιολογήσει πώς αυξήθηκαν οι θέσεις εργασίας και με ποιο εργασιακό καθεστώς. Αλλωστε, η ίδια χειρίζεται τα προγράμματα ανακυκλούμενης ανεργίας, έστω κι αν από 5μηνα τα έκανε 8μηνα. Αντί γι' αυτό, αραδιάζει μια σειρά θετικούς για την ανάπτυξη παράγοντες ώθησης σε ανάκαμψη το β' εξάμηνο του 2016, άρα και σε μείωση της ανεργίας, μιλώντας επίσης για αύξηση τα 5 τελευταία τρίμηνα. Αλήθεια, πώς αυξήθηκαν οι θέσεις εργασίας; Μήπως γιατί, εκτός από προγράμματα ανακυκλούμενης ανεργίας, η αύξηση των θέσεων εργασίας οφείλεται σε εποχική εργασία, π.χ. προσλήψεις ορισμένου χρόνου στον τουρισμό από την άνοιξη και μετά; Μήπως η αύξηση της απασχόλησης οφείλεται επίσης σε ευέλικτες θέσεις εργασίας; Μήπως σε καθεστώς πρακτικής άσκησης; Λέμε, μήπως;