Φυσάει ΚΟΝΤΡΑ
Για την ακρίβεια, κοντρα-ρεβολούτσιγια, όπως θα έλεγαν οι Ρώσοι
σύντροφοι και δεν ξέρω πώς είναι στα αλβανικά, για να πιάσουμε και τους
χοτζικούς αναγνώστες.
Βασιλική δεν έπρεπε το Γιώτη να αγαπήσεις
Μόν' έπρεπε Βασιλική να τον απαρατήσεις
(...)
Και στο Κατίν, κατήντησες εκεί να ξεψυχήσεις
Χτες η κε του μπλοκ βρέθηκε με μια παρέα σφων στη συναυλία των Υπεραστικών για τα 20χρονα της ΚΟΝΤΡΑ, όπου βάση συσχετισμών μέχρι και εισοδισμό μπορούσαμε να κάνουμε -αν η ΚΟΝΤΡΑ ήταν οργάνωση κι όχι εφημερίδα. Κατά μία έννοια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήμασταν περαστικοί από εκεί. Κι αυτό ήταν το πρώτο όνομα των Υπεραστικών, που οφείλει τη μετεξέλιξή του στο "σπασμένο τηλέφωνο" και σε μια δύσκολη τηλεφωνική συνεννόηση -παρακαλώ πατήστε το μηδέν- κι ας μην ήταν υπεραστική. Αλλά τους άρεσε τελικά η λανθάνουσα γλώσσα, γιατί είχε και πολιτικό υπονοούμενο, κι έτσι κράτησαν την καινούρια εκδοχή.
Τα καλά νέα για την μπάντα είναι α) πως έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά οι στίχοι από το γνωστό τραγούδι τους "του Αδόλφου τα εγγόνια" (η σαβούρα του ντουνιά -που δεν έχω ιδέα πώς μπορεί να αποδίδεται, εκτός κι αν μείνουμε απλά με το "die Welt") και β) πως έχει ενισχύσει τη σύνθεσή της με μπασίστα και μπουζούκι -αν και τα περισσότερα μέλη βρίσκονται μεταξύ... δουλειάς κι ανεργίας, και ο συγχρονισμός για τις πρόβες δεν είναι πάντα εύκολος.
Τα κακά νέα ήταν πως όλοι αυτοί μαζί σήμαιναν μείον ένα τραπέζι για τους θεατές στο μικρό χώρο της "Κόντρα". Κι ήταν μια γενναία απόφαση να αφήσεις τη θέση σου, για να φτάσεις στο μπαρ -αλλά εντάξει, όχι τόσο γενναία όσο πχ στο Φεστιβάλ.
Έτσι στριμώχτηκε λίγο κι η μπάντα -που είναι όμως συνηθισμένη απ' αυτά. Ο καλλίφωνος Πάρης, που είναι ο άνθρωπος ορχήστρα. Ο αδερφός του Κωστής, η κόκκινη φωνή της μπάντας, που βγάζει στίχους στο λεπτό -αλλά όχι αβασάνιστα- και έχει εξαιρετικά ερευνητικά ενδιαφέροντα, που θα μας απασχολήσουν σε επόμενη ανάρτηση. Οι δύο κρουστοί. Οι δύο καινούριες προσθήκες. Και φυσικά ο Παύλος, που συγκροτεί μόνος του ένα παυλαϊκό μέτωπο και όσο έχει φωνή θα μας τραγουδάει, αλλά συνήθως βάζει τόση ψυχή, που η φωνή του στερεύει πρόωρα.
Τελεία και παύλα, Παύλο είσαι τάβλα.
Κι ο οποίος έφερνε σαν αρχάγγελος (εν όψει της μεθαυριανής τους γιορτής) ή άγγελος, εξάγγελος (που ήταν το εναρκτήριο τραγούδι του προγράμματος) το χαρμόσυνο νέο για τον κρίκο (ή μήπως κρίνο;) του μεταβατικού προγράμματος -που κυοφορεί τη νέα κοινωνία χωρίς κοιλοπονήματα και περιττά αίματα. Και για το 4ο Συνέδριο του Ναρ, που θα γίνει μερικούς μήνες μετά από αυτό της νΚα και πάντως μες στο 17', τρεισίμισι με τέσσερα χρόνια μετά από το 3ο Συνέδριο, σπάζοντας από την ανάποδη κάθε προηγούμενο ρεκόρ παραβίασης του καταστατικού, που προβλέπει τη διεξαγωγή συνεδρίου τουλάχιστον κάθε τρία χρόνια (τα προηγούμενα συνέδρια είχαν χρονική απόσταση επτά κι οκτώ χρόνων μεταξύ τους).
Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα.
Αυτή τη φορά δεν υπήρχαν ιδεολογικές μπηχτές από τους οικοδεσπότες (Παύλο), παρά μόνο κάποιες πολιτικές διαφωνίες για τους στίχους:
-Με καθοδήγηση λαμπρή του αρχηγού μας Βελουχιώτη...
-Ζαχαριάδη
Ή αργότερα, στο "δεν πα να μας χτυπάν..."
-Να βάλουμε μπροστά (τη μαύρη και) την κόκκινη σημαία.
Αλλά για τον Μπεζαντάκο δε μίλησαν (δεν ήταν Μπεζαντάκοι).
Ζήτω το κόμμα μας το εργατικό. (Ο Κόρμπιν; Μήπως το ΣΕΚ;).
Ε ναι, αλλά τι να πουν όμως; Ζήτω η εφημερίδα μας η εργατική (που παραπέμπει στο "Αλληλεγγύη);
Ή για τα έξι μαυροκόκκινα γράμματα;
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, κρατούσαν Τσίπρα οι οχτροί
Κι εσείς φωνάζατε "ζήτω και γεια" την πρώτη μέρα (Παύλο)
Τι καινούριο υπήρχε και τι έλειπε από τη φετινή γιορτή της Κόντρας; Δεν ήταν ο Τσιγαρίδας, αλλά μια μικρή πιονέρισσα κοντά στα δέκα ως πόλος έλξης, που έφυγε σχετικά γρήγορα. Είχαν πατατάκια και σύστημα refill, όπου σου ξαναγέμιζαν συνεχώς το πιάτο, για να δοκιμάσουν τις αντοχές σου στη γουρουνιά. Απαγγελίες ποιημάτων (Χικμέτ, Λειβαδίτης, Μαγιακόφσκι) από Κοντρίτες, που όμως φέτος δεν τραγούδησαν στο μικρόφωνο. Και τον κλασικό λόγο του Γιώτη, που μίλησε για τις τρεις επετείους-γεγονότα των ημερών: τον πρώτο ανασχηματισμό αριστερής κυβέρνησης, που άφησε έξω τη σφισσα Τζάκρη. Τα γενέθλια της Κόντρας. Και την Οχτωβριανή Επανάσταση, που είναι το σημαντικότερο γεγονός της ιστορίας (ξέχασε τα γενέθλια του Τρότσκι και τις αναδομήσεις του Ανδρέα, στα χρόνια της Αλλαγής).
Έβγαλε όμως μια νότα απαισιοδοξίας, γιατί από το 74' που θυμάται τον εαυτό του στο κίνημα, πρώτη φορά (αριστερά) είναι τόσο ζοφερή κατάσταση. Φυσάει κόντρα...
Πώς έγινε με τούτον τον αιώνα και γύρισε καπάκι η ζωή
Κι ο Παύλος πριν τραγουδήσει τα αντάρτικα, για να ξεσηκωθεί (ή μήπως να εκτονωθεί;) το κοινό, έλεγε πως θα κριθούμε όλοι μας, αν είμαστε αντάξιοι της ιστορίας και στο ύψος των απαιτήσεων.
Όπως κι αν είναι η φωνή μου, όσα κι αν έχει στραβά...
Στο τέλος της συναυλίας έμεινε να εκκρεμεί μια αδιέξοδη συζήτηση με τον Quinto να υπερασπίζεται το Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα
Ο αντιφασισμός δεν έρχεται απ' το μέλλον καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει
Φεύγοντας από την Αγαθουπόλεως, πετύχαμε μια αφίσα της ΔΕΑ για το διεθνές τριήμερο της ΔΕΑ (RProject), με όλο τον "καλό τον κόσμο" της ΛαΕ και των δυνητικών συμμάχων της, από Ανταρσυα και τους Anticapitalistas Podemos (!) μέχρι το Γρανάζι της Κύπρου και το Χαρίση της ΠΟΕ-ΟΤΑ. Δεν το παρακολούθησα για να έχω ολοκληρωμένη άποψη, αλλά ομολογώ πως μου έφερε συνειρμικά στο νου "το τραγούδι του Κουρδιστάν" όπως έλεγε ένας Υπερστικός, καθώς κούρδιζε το όργανό του, που είχε λασκάρει...
Βασιλική δεν έπρεπε το Γιώτη να αγαπήσεις
Μόν' έπρεπε Βασιλική να τον απαρατήσεις
(...)
Και στο Κατίν, κατήντησες εκεί να ξεψυχήσεις
Χτες η κε του μπλοκ βρέθηκε με μια παρέα σφων στη συναυλία των Υπεραστικών για τα 20χρονα της ΚΟΝΤΡΑ, όπου βάση συσχετισμών μέχρι και εισοδισμό μπορούσαμε να κάνουμε -αν η ΚΟΝΤΡΑ ήταν οργάνωση κι όχι εφημερίδα. Κατά μία έννοια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήμασταν περαστικοί από εκεί. Κι αυτό ήταν το πρώτο όνομα των Υπεραστικών, που οφείλει τη μετεξέλιξή του στο "σπασμένο τηλέφωνο" και σε μια δύσκολη τηλεφωνική συνεννόηση -παρακαλώ πατήστε το μηδέν- κι ας μην ήταν υπεραστική. Αλλά τους άρεσε τελικά η λανθάνουσα γλώσσα, γιατί είχε και πολιτικό υπονοούμενο, κι έτσι κράτησαν την καινούρια εκδοχή.
Τα καλά νέα για την μπάντα είναι α) πως έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά οι στίχοι από το γνωστό τραγούδι τους "του Αδόλφου τα εγγόνια" (η σαβούρα του ντουνιά -που δεν έχω ιδέα πώς μπορεί να αποδίδεται, εκτός κι αν μείνουμε απλά με το "die Welt") και β) πως έχει ενισχύσει τη σύνθεσή της με μπασίστα και μπουζούκι -αν και τα περισσότερα μέλη βρίσκονται μεταξύ... δουλειάς κι ανεργίας, και ο συγχρονισμός για τις πρόβες δεν είναι πάντα εύκολος.
Τα κακά νέα ήταν πως όλοι αυτοί μαζί σήμαιναν μείον ένα τραπέζι για τους θεατές στο μικρό χώρο της "Κόντρα". Κι ήταν μια γενναία απόφαση να αφήσεις τη θέση σου, για να φτάσεις στο μπαρ -αλλά εντάξει, όχι τόσο γενναία όσο πχ στο Φεστιβάλ.
Έτσι στριμώχτηκε λίγο κι η μπάντα -που είναι όμως συνηθισμένη απ' αυτά. Ο καλλίφωνος Πάρης, που είναι ο άνθρωπος ορχήστρα. Ο αδερφός του Κωστής, η κόκκινη φωνή της μπάντας, που βγάζει στίχους στο λεπτό -αλλά όχι αβασάνιστα- και έχει εξαιρετικά ερευνητικά ενδιαφέροντα, που θα μας απασχολήσουν σε επόμενη ανάρτηση. Οι δύο κρουστοί. Οι δύο καινούριες προσθήκες. Και φυσικά ο Παύλος, που συγκροτεί μόνος του ένα παυλαϊκό μέτωπο και όσο έχει φωνή θα μας τραγουδάει, αλλά συνήθως βάζει τόση ψυχή, που η φωνή του στερεύει πρόωρα.
Τελεία και παύλα, Παύλο είσαι τάβλα.
Κι ο οποίος έφερνε σαν αρχάγγελος (εν όψει της μεθαυριανής τους γιορτής) ή άγγελος, εξάγγελος (που ήταν το εναρκτήριο τραγούδι του προγράμματος) το χαρμόσυνο νέο για τον κρίκο (ή μήπως κρίνο;) του μεταβατικού προγράμματος -που κυοφορεί τη νέα κοινωνία χωρίς κοιλοπονήματα και περιττά αίματα. Και για το 4ο Συνέδριο του Ναρ, που θα γίνει μερικούς μήνες μετά από αυτό της νΚα και πάντως μες στο 17', τρεισίμισι με τέσσερα χρόνια μετά από το 3ο Συνέδριο, σπάζοντας από την ανάποδη κάθε προηγούμενο ρεκόρ παραβίασης του καταστατικού, που προβλέπει τη διεξαγωγή συνεδρίου τουλάχιστον κάθε τρία χρόνια (τα προηγούμενα συνέδρια είχαν χρονική απόσταση επτά κι οκτώ χρόνων μεταξύ τους).
Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα.
Αυτή τη φορά δεν υπήρχαν ιδεολογικές μπηχτές από τους οικοδεσπότες (Παύλο), παρά μόνο κάποιες πολιτικές διαφωνίες για τους στίχους:
-Με καθοδήγηση λαμπρή του αρχηγού μας Βελουχιώτη...
-Ζαχαριάδη
Ή αργότερα, στο "δεν πα να μας χτυπάν..."
-Να βάλουμε μπροστά (τη μαύρη και) την κόκκινη σημαία.
Αλλά για τον Μπεζαντάκο δε μίλησαν (δεν ήταν Μπεζαντάκοι).
Ζήτω το κόμμα μας το εργατικό. (Ο Κόρμπιν; Μήπως το ΣΕΚ;).
Ε ναι, αλλά τι να πουν όμως; Ζήτω η εφημερίδα μας η εργατική (που παραπέμπει στο "Αλληλεγγύη);
Ή για τα έξι μαυροκόκκινα γράμματα;
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, κρατούσαν Τσίπρα οι οχτροί
Κι εσείς φωνάζατε "ζήτω και γεια" την πρώτη μέρα (Παύλο)
Τι καινούριο υπήρχε και τι έλειπε από τη φετινή γιορτή της Κόντρας; Δεν ήταν ο Τσιγαρίδας, αλλά μια μικρή πιονέρισσα κοντά στα δέκα ως πόλος έλξης, που έφυγε σχετικά γρήγορα. Είχαν πατατάκια και σύστημα refill, όπου σου ξαναγέμιζαν συνεχώς το πιάτο, για να δοκιμάσουν τις αντοχές σου στη γουρουνιά. Απαγγελίες ποιημάτων (Χικμέτ, Λειβαδίτης, Μαγιακόφσκι) από Κοντρίτες, που όμως φέτος δεν τραγούδησαν στο μικρόφωνο. Και τον κλασικό λόγο του Γιώτη, που μίλησε για τις τρεις επετείους-γεγονότα των ημερών: τον πρώτο ανασχηματισμό αριστερής κυβέρνησης, που άφησε έξω τη σφισσα Τζάκρη. Τα γενέθλια της Κόντρας. Και την Οχτωβριανή Επανάσταση, που είναι το σημαντικότερο γεγονός της ιστορίας (ξέχασε τα γενέθλια του Τρότσκι και τις αναδομήσεις του Ανδρέα, στα χρόνια της Αλλαγής).
Έβγαλε όμως μια νότα απαισιοδοξίας, γιατί από το 74' που θυμάται τον εαυτό του στο κίνημα, πρώτη φορά (αριστερά) είναι τόσο ζοφερή κατάσταση. Φυσάει κόντρα...
Πώς έγινε με τούτον τον αιώνα και γύρισε καπάκι η ζωή
Κι ο Παύλος πριν τραγουδήσει τα αντάρτικα, για να ξεσηκωθεί (ή μήπως να εκτονωθεί;) το κοινό, έλεγε πως θα κριθούμε όλοι μας, αν είμαστε αντάξιοι της ιστορίας και στο ύψος των απαιτήσεων.
Όπως κι αν είναι η φωνή μου, όσα κι αν έχει στραβά...
Στο τέλος της συναυλίας έμεινε να εκκρεμεί μια αδιέξοδη συζήτηση με τον Quinto να υπερασπίζεται το Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα
Ο αντιφασισμός δεν έρχεται απ' το μέλλον καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει
Φεύγοντας από την Αγαθουπόλεως, πετύχαμε μια αφίσα της ΔΕΑ για το διεθνές τριήμερο της ΔΕΑ (RProject), με όλο τον "καλό τον κόσμο" της ΛαΕ και των δυνητικών συμμάχων της, από Ανταρσυα και τους Anticapitalistas Podemos (!) μέχρι το Γρανάζι της Κύπρου και το Χαρίση της ΠΟΕ-ΟΤΑ. Δεν το παρακολούθησα για να έχω ολοκληρωμένη άποψη, αλλά ομολογώ πως μου έφερε συνειρμικά στο νου "το τραγούδι του Κουρδιστάν" όπως έλεγε ένας Υπερστικός, καθώς κούρδιζε το όργανό του, που είχε λασκάρει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου