Θα σέβεστε

 Θα σέβεστε

Νομίζω πως η μόδα ξεκίνησε από το ραδιοφωνικό Fight-Club, αλλά μπορεί απλώς να την πήρα εκεί είδηση πρώτη φορά (αριστερά). Όπως και να έχει, είναι σαφώς προτιμότερη από το πολυφορεμένο "respect" των τελευταίων χρόνων. Είναι ζήτημα όμως ποιος ακριβώς και με ποια κριτήρια θα γίνει σεβαστός. Αρκεί μια απλοϊκή ετυμολογική ανάλυση της λέξης (ΣΕΒ και αστός) για να καταλάβουμε πως η αστική σκοπιά καραδοκεί στη γωνία.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα.

Σεβασμός πχ στον πασόκο Κατρούγκαλο που θέλει προσέγγιση με τους αυθεντικούς πασόκους, αλλά έχει την έμμονη ιδέα πως είναι κομμουνιστής.
Σεβασμός στον αρχι-πασόκο αρχηγό του, που έλεγε στον κοσμάκη πως θα σκίσει το μνημόνιο και ξέσκισε αυτόν τελικά, χωρίς αναισθητικό και δικαιώματα. Τον τούμπαρε πάλι όμως, γιατί έβγαλε λέει έρπη απ' τη στενοχώρια του.

Θα σέβεστε τους πασόκους συναδέλφους του πασόκου Κατρούγκαλου, που έχουν το απόλυτο στα μνημόνια, "ναι σε όλα" και τρία στα τρία.
Σεβασμός στον πασόκο συνάδελφό του, υπουργό, που την βγήκε στο κόμμα από τα αριστερά το 89', εξυμνώντας την Περεστρόικα, κι έφτασε να τραγουδά μαζί με άλλους ΥπΕξ του ΝΑΤΟ το We are the world, για τα οικουμενικά προβλήματα, που μας απασχολούν όλους...

Σεβασμός στο γραφικό Λεβέντη, που θέλει οικουμενική κυβέρνηση για τα οικουμενικά προβλήματα και την οικουμένη όλη (που είναι πλεονασμός, γιατί η οικουμένη τα περιλαμβάνει έτσι και αλλιώς όλα).
Σεβασμός στις παραδοσιακές πολιτικές οικογένειες (Παπανδρέου, Καραμανλή, κτλ) αλλά και στους Λεβέντηδες, που βγήκαν στον αφρό, χωρίς να ανήκουν σε κάποιο τζάκι...

Γενικά θα σέβεστε κάθε τι σάπιο, χάνοντας τον αυτοσεβασμό σας και την αξιοπρέπειά σας. Κι όταν πάει η κουβέντα στους κομμουνιστές, θα μπαίνει μπρος το κόλπο του μικρού Καραμανλή, που 'λεγε πάντα "σέβομαι το κομμουνιστικό κόμμα, αλλά..." για να το παίξει μετριοπαθής -μεσαίος χώρος και έτσι- και να αποφύγει την πολιτική αντιπαράθεση. Κάτι σαν "θα σου έλεγα τι άποψη έχω για εσένα, αλλά.. σέβομαι".

Το κόμμα θα το σεβαστούν πραγματικά, όταν γίνει δυνατό και αρχίσουν να το φοβούνται. Μέχρι τότε του αξίζει σεβασμός από όλους (μας), γιατί...

Γιατί έμεινε σταθερό, χωρίς να είναι ακίνητο, και αταλάντευτο, παρά τους επιμέρους κλυδωνισμούς. Δεν έχασε ποτέ τον πολιτικό του βηματισμό, παρά τις τρικλοποδιές και τα εμπόδια που βρήκε στο δρόμο του.

Γιατί όποια πέτρα κι αν σηκώσεις σε αυτόν τον τόπο, θα βρεις από κάτω το ΚΚΕ και το χνάρι των κομμουνιστών.
Γιατί πήγε κόντρα στο ρεύμα της αντεπανάστασης, και δε λύγισε παρά μόνο όσο λυγάει στην κακοκαιριά το κυπαρίσσι...

Γιατί όταν ήταν στα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης, κατέβασε στο δρόμο πολλαπλάσιο κόσμο από την κυβερνώσα "αριστερά" και όλο το αριστεροχώρι. Ο λαός έχει ένστικτο και ξέρει τι επιλέγει και για ποια δουλειά.
Για πασοκιές και κυβερνητικά πόστα, πατήστε Σύριζα.
Για μαζικές, διεκδικητικές κινητοποιήσεις, πατήστε ΚΚΕ.

Θα το σέβεστε, όχι για την ηλικία του, αλλά για την ιστορία του.
Όχι για το παρελθόν του, αλλά για την κοινωνία του μέλλοντος και τον αγώνα του να τη φέρει στο παρόν.
Εξάλλου ο σεβασμός κερδίζεται κάθε μέρα, με όσα λες και κάνεις, δεν επιβάλλεται κληρονομικώ δικαίω.

Θα σέβεστε το κόμμα, γιατί είχε την πρώτη γυναίκα πολιτικό αρχηγό, έδωσε πρώτο δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες, τις έβγαλε στο βουνό να πολεμήσουν για την έφοδο στον ουρανό, σε κορυφές που κανείς αστός ηγέτης δεν μπόρεσε ποτέ να φτάσει.
Γιατί γέννησε χιλιάδες επώνυμους κι ανώνυμους μαχητές, ήρωες, καλλιτέχνες της ζωής και του αγώνα.

Θα σέβεστε, γιατί προειδοποίησε εγκαίρως για τη θύελλα που έρχεται και καταφέρνει να έχει πάντα δίκιο -άλλο αν πολλοί το αποστρέφονται, γιατί η αλήθεια δεν είναι ευχάριστη.

Μα πάνω απ' όλα, γιατί δε θέλει απλά σεβασμό και τυπικές συμπεριφορές, μια επίπεδη κι αδιάφορη σχέση. Αλλά μια έντονη σχέση, σχεδόν ερωτική, ολόψυχο δόσιμο, που σε αδειάζει για να σε αφήσει γεμάτο, σε φτάνει στα όριά σου, για να τα επεκτείνεις και να βρεις στοιχεία που δεν ήξερες πως έχεις σου.