Γράφει ο Νίκος Μόττας 
Ούτε μια, ούτε δύο, ούτε τρεις, αλλά 75 φορές ανέφερε τη λέξη «Ευρώπη» (και τα παράγωγα της), μέσα σε μόλις 15 λεπτά, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά την χθεσινή προσφώνηση του στο δέιπνο προς τιμήν του γάλλου προέδρου. Την τιμητική του είχε δε το περίφημο «ευρωπαϊκό κεκτημένο», στο οποίο ο κ.Πρόεδρος δεν παρέλειψε να αναφερθεί τουλάχιστον 6 φορές. Είχε προηγηθεί η ομιλία του Μακρόν με φόντο τον Ιερό βράχο της Ακρόπολης, του οποίου τον συμβολισμό χρησιμοποίησε προκειμένου να «ρητορεύσει» για το μέλλον της Ευρώπης.
Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι ο κ.Μακρόν- όπως άλλωστε ο κ.Τσίπρας, ο κ.Μητσοτάκης, ο κ.Παυλόπουλος- έχουν γνήσιο ενδιαφέρον για την Ευρώπη, για το παρόν και κυρίως το μέλλον της. Το θέμα, ωστόσο, είναι για «ποιά Ευρώπη» κόπτονται και τα συμφέροντα «ποιάς Ευρώπης» προωθούν; Της Ευρώπης των «Μακρόν», ή της Ευρώπης των λαών; Το ερώτημα είναι, ασφαλώς, ρητορικό.
Γνωρίζουμε καλά για ποιά «Ευρώπη» μιλούν. Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η βαθιά αντιλαϊκή, αντιδραστική αυτή «συμμαχία λύκων» του κεφαλαίου, της οποίας τα «κεκτημένα» οι λαοί τα ζούν εδώ και χρόνια στο πετσί τους:
  • Της Συνθήκης του Μάαστριχτ, το μνημόνιο των μνημονίων, απ’ όπου απορρέει όλο το πλαίσιο των αντιλαϊκών, αντεργατικών πολιτικών και η οποία αποτέλεσε τη βάση για τον εργασιακό μεσαίωνα της «Λευκής Βίβλου» της ΕΕ.
  • Των περισσότερων από 120 εκατομμυρίων ανθρώπων (25% του πληθυσμού της ΕΕ) που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
  • Των 30 εκατομμυρίων ανέργων και των 20 εκατομμυρίων παιδιών ηλικίας κάτω των 18 που ζουν σε συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης. Του σχεδόν 10% των ευρωπαίων που στερούνται βασικά καθημερινά αγαθά.
  • Των περισσότερων από 4 εκατομμύρια αστέγων που κοιμούνται στα πεζοδρόμια των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, την ίδια στιγμή που τουλάχιστον 11 εκατομμύρια κατοικίες παραμένουν απούλητες.
  • Των 9 εκατομμυρίων γάλλων (14,1% του πληθυσμού) και 12,5 εκατομμυρίων γερμανών που ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχειας.
  • Των αντεργατικών νόμων (βλ. νόμοι «Μακρόν» και «Ελ Κομρί» στη Γαλλία το 2016), της αντιλαϊκή βαρβαρότητας, με ή χωρίς μνημόνια, σε όλη την ΕΕ, την ευελιξία στην αγορά εργασίας προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, της ελαστικής απασχόλησης, του εργασιακού ωραρίου-«λάστιχο», της ενοικίασης εργαζόμενων από της αυστηρής λιτότητας, της ανταγωνιστικότητας για την αύξηση των κερδών των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, κλπ.
  • Του ρατσισμού, της ανόδου των φασιστικών μορφωμάτων, της ανιστόρητης και προκλητικής εξίσωσης κομμουνισμού και ναζισμού. Η Ε.Ε. που διοργανώνει αντικομμουνιστικές φιέστες και που αβαντάρει, με κάθε τρόπο και μέσο, την αναβίωση του ναζισμού-φασισμού σε μια σειρά χώρες, από τη Βαλτική μέχρι την Ουκρανία. Είναι η ίδια Ε.Ε. που όταν δεν πνίγει προσφυγόπουλα στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, κλείνει τα σύνορα της στα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Τα «κεκτημένα» της Ευρώπης τους, πέραν των ευρωπαίων εργαζομένων, τα έχουν ζήσει και τα ζουν και άλλοι λαοί. Εκεί όπου η Ε.Ε., από κοινού με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, συμμετείχε και συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, υπό το πρόσχημα της «δημοκρατίας» και του «ανθρωπισμού». Στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, την Συρία, το Μάλι, την Κεντροαφρικανική δημοκρατία και αλλού.
Αυτή είναι, λοιπόν, η Ε.Ε., η «Ευρώπη τους», των καπιταλιστών, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, των τραπεζικών κολοσσών και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Γι’ αυτήν την Ευρώπη κόπτονται οι κάθε λογής «Μακρόν», ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και τα λοιπά αστικά κόμματα.
Απάντηση στην Ευρώπη των «Μακρόν» είναι η Ευρώπη των λαών, των εργαζόμενων, των φτωχών λαϊκών στρωμμάτων. Είναι η κλιμάκωση του αγώνα για να συνδεθεί η πάλη για αποδέσμευση από την Ε.Ε. με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.