Σχολιάζει ο Ειρηναίος Μαράκης //
Έχουν πολύ ενδιαφέρον (και προκαλούν άλλη τόση ενόχληση και θυμό ενώ δημιουργούν κι ένα αρνητικό προηγούμενο) οι συχνές προσπάθειες, εντός κι εκτός των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, να δικαιολογηθεί ή και να αγνοηθεί η σεξιστική και έμφυλη βία με το πρόσχημα ότι και οι άντρες (ετεροφυλόφιλοι – ετεροκανονικοί κτλ) είμαστε αρκετές φορές θύματα χλευασμού ή και σεξουαλικής παρενόχλησης. Όπως ενοχλούν οι απόψεις (οι οποίες αναπαράγουν τις λογικές της πατριαρχίας ακόμα και όταν χρησιμοποιούν προοδευτικό λόγο και επιχειρήματα) που στα διάφορα περιστατικά σεξιστικής βίας εστιάζουν στις ευθύνες του θύματος, ότι για παράδειγμα δεν ήταν αρκετά υποψιασμένο και άρα έχει κάποια ευθύνη σε αυτό (το οτιδήποτε) που τους συνέβη – είναι, με λίγα λόγια, ακριβώς η ίδια λογική που στην περίπτωση ενός βιασμού ρίχνει με ελαφρά συνείδηση την ευθύνη στο θύμα γιατί φορούσε κοντή φούστα! Αλλά βέβαια το να κρίνει κάποιος καθ’ έδρας όσα συμβαίνουν στον άλλο είναι εύκολη υπόθεση, το ζήτημα είναι όμως πως αντιμετωπίζονται αυτά τα προβλήματα…
Θα έλεγα όμως ότι τα πράγματα είναι πιο απλά. Για να πέσει θύμα, λοιπόν, σεξουαλικού χλευασμού ένας άντρας αυτό σημαίνει ότι στα μάτια της γυναίκας που τον επικρίνει φαίνεται ως ανίκανος να υπερασπιστεί τον ρόλο του ως ο σούπερ ντούρος εραστής που πρέπει να αποδεικνύει την ψυχική και σωματική του ανωτερότητα απέναντι στην γυναικεία ποταπότητα που αναζητά και μόνο ένα προστάτη στη ζωή της, αλλά και που πρέπει να επιβεβαιώνει την δυνατότητα του να κάνει οικογένεια ενώ παράλληλα για να δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση αυτό σημαίνει ότι η γυναίκα – εργοδότης – αφέντης που τον παρενοχλεί αναπαράγει ένα πρότυπο που πρώτοι εφάρμοσαν οι άντρες συνάδελφοι της. Με λίγα λόγια, έχουμε μία αναπαραγωγή διάφορων πολύ συγκεκριμένων σεξιστικών προτύπων που και πάλι η γυναίκα φαίνεται (και είναι, ασφαλώς) το κυρίως θύμα κι αυτό γιατί από τη μία πλευρά αναπαράγει πρότυπα συμπεριφοράς που της είναι ξένα και από την άλλη γιατί κατά βάθος υποτάσσει τον εαυτό της στις κοινωνικές νόρμες που επιβάλλει ένα σύστημα, ο καπιταλισμός δηλαδή, που αλλοτριώνει συνειδήσεις με μόνο σκοπό την παραγωγή και εκμετάλλευση υπεραξίας χωρίς φυσικά, την διάθεση οποιασδήποτε αμφισβήτησης από την πλευρά της καταπιεσμένης εργατικής τάξης.
Χρειάζεται ο καθένας και η καθεμία από εμάς, ιδιαίτερα όσοι θεωρούμε τον εαυτό μας κομμουνιστή, αριστερό, αντιφασίστα ή αντισεξιστή, να δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή σε αυτά τα ζητήματα και να μην αναπαράγουμε την κυρίαρχη άποψη. Είναι απαραίτητο επίσης να γνωρίζουμε ότι το κυρίαρχο κοινωνικό και σεξουαλικό πρότυπο της ετεροκανονικότητας δεν είναι κάτι που μπορεί να ξεφύγει από τις αντιφάσεις του συστήματος που το δημιούργησε. Έτσι ενώ από τη μία πλευρά ο καπιταλισμός δημιουργεί τις υλικές συνθήκες ώστε να ζει κανείς την προσωπική του ζωή ανεξάρτητα από την οικογένεια (σεξουαλική ελευθερία) – όχι όμως και σε περίοδο κρίσης, από την άλλη στην προσπάθεια του να στηρίξει την οικογένεια διαιωνίζει αντιδραστικά ιδεολογήματα όπως τον σεξισμό, την ομο/αμφι/τρανσφοβία, πολυφοβία φορτώνοντας παράλληλα τα βάρη της αναπαραγωγής και της φροντίδας των παιδιών, των ηλικιωμένων, των αρρώστων στην οικογένεια, ειδικά στις γυναίκες και χωρίς κοινωνική μέριμνα. Βλέπουμε λοιπόν, ότι και ο αγώνας για την απελευθέρωση της γυναίκας από τα δεσμά του νοικοκυριού δεν μπορεί να είναι διαφορετικός από τη συνολική μάχη για την κοινωνική απελευθέρωση. Φυσικά, σε αυτή την μάχη τα αρσενικά υποκείμενα της εργατικής τάξης, δεν σημαίνει ότι δεν έχουν θέση. Αντίθετα, είναι πολύ σημαντικό να αγωνιστούν με το Παιδί, τον Μετανάστη, τον Ομοφυλόφιλο κι αυτόν ακόμα τον «παντοδύναμο» Άνδρα για την κοινή τους απελευθέρωση.