ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Στη χώρα μας, Πλημμελειοδικείο της  Θεσσαλονίκης, στη λογική της συμπλοκής δύο πλευρών, καταδικάζει  μεν σε 21 μήνες φυλάκιση μέλη της Χρυσής Αυγής για πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών και οπλοχρησία, επειδή επιτέθηκαν σε μέλη της ΚΝΕ που μοίραζαν προκηρύξεις έξω από το ΕΠΑΛ Λαγκαδά, αλλά καταδικάζει  και σε 12 μήνες φυλάκιση και τα 3 θύματα της επίθεσής τους, απορρίπτοντας τον ισχυρισμό της άμυνας, εξισώνοντας «την εγκληματική δράση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής με τα θύματά της». Στην πρωτεύουσα της Πολωνίας δεκάδες χιλιάδες φασίστες διαδηλώνουν για την ημέρα της ανεξαρτησίας της χώρας με ρατσιστικά συνθήματα για «Αγνή Πολωνία, λευκή Πολωνία» και εναντίον των  μουσουλμάνων, με νεοναζιστικά σύμβολα και θρησκευτικά μηνύματα.

               Κι αν  ακόμα εκπλησσόμαστε για τους φασίστες που απανταχού στην Ευρώπη έχουν σηκώσει κεφάλι, είναι γιατί εθελοτυφλούμε πώς είναι  η Ενωμένη Ευρώπη που  έχει υποδαυλίσει εδώ και δεκαετίες το φασιστικό λόγο. Ο   ανερχόμενος φασισμός στη Ευρώπη δεν είναι παρά το προϊόν της μακράς εκβιαστικής εκστρατείας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ για την προληπτική καταστροφή του κομμουνιστικού κινήματος. Και στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης η εφαρμοζόμενη πολιτική της ΕΕ όλο και μας θυμίζει  πως αυτή χτίστηκε στα θεμέλια της ευρωπαϊκής λευκής κυριαρχίας, της αποικιοκρατίας, της δουλείας, του ιμπεριαλισμού. Κι ακόμα κι αν προσπαθεί  να κρύψει τους στόχους της πίσω από λόγο αντιρατσιστικό τα ίδια τα ιστορικά γεγονότα τη διαψεύδουν – π.χ. δεν συμμετείχε και η ΕΕ στην καταστροφή της Λιβύης και τώρα δεν δολοφονεί και πνίγει τα θύματα αυτής της καταστροφής όταν προσπαθούν να φύγουν από την κόλαση της …απελευθέρωσης που δημιούργησε μαζί με τις ΗΠΑ;

Για τους φιλοευρωπαϊστές  ιδεαλιστές οι πρόσφυγες είναι ένα φυσικό «προϊόν» χωρών υποβαθμισμένων,  ενώ η ΕΕ είναι ο καλοπροαίρετος θεατής παρά η δημιουργός αιτία τους, ακριβώς όπως η φτώχεια είναι ένα φυσικό κακό για τον εργαζόμενο στον οποίο η καλοπροαίρετη οικονομική ένωση των ευρωπαϊκών κρατών προσφέρει δικαιώματα παρά την ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση. Η  υπόθεση λοιπόν ότι η  ΕΕ προστατεύει τους πρόσφυγες και τα δικαιώματα των εργαζομένων στηρίζεται στην ψευδή αντίληψη ότι οι πρόσφυγες και η φτώχεια είναι φυσικά φαινόμενα. Τέτοιες υποθέσεις,  στις οποίες πιστεύουν οι μικροαστοί, εξ ολοκλήρου προέρχονται από  το φόβο τους πως  θα χάσουν  τα  δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί και από την πεποίθηση πως είναι η ΕΕ που θα τα προστατέψει  σύμφωνα με μια  επιφανειακή προπαγάνδα των αριστερών και  όχι  την πραγματικότητα.

               Όταν λοιπόν η οικονομική εξαθλίωση στις μητροπόλεις του καπιταλισμού μπορεί να στρέψει τις μεγάλες μάζες ενάντια στην άρχουσα τάξη, ποιος καλύτερος τρόπος υπάρχει  για να αμβλυνθεί η οργή προς την άρχουσα τάξη από την χειραγώγησή τους από το φασισμό που θεριεύει και από την αύξηση του φόβου τους για την τρομοκρατία που απειλεί;  Κι έτσι να δημιουργηθεί μια κατάσταση όπου οι μεγάλες μάζες ακόμα και ευγνώμονες θα είναι στους …άρχοντές τους και για την επιβολή μέτρων έκτακτης ανάγκης και  στρατιωτικού νόμου,  ακόμα και για την κατάργηση κι αυτής της αστικής δημοκρατίας.

               Η θωράκιση του αστικού κράτους ενάντια σε λαϊκές αντιδράσεις πάντα γίνεται στο όνομα κινδύνων που φροντίζει το ίδιο να προπαγανδίζει πόσο πολύ μας απειλούν. Και είναι η διήμερη άδεια από τις φυλακές του Δ. Κουφοντίνα που φέρνοντας στο προσκήνιο την «Ε.Ο 17 Νοέμβρη» μας θυμίζει πόσο η δράση της βόλεψε το αστικό μας κράτος για να θωρακιστεί με τον αντιτρομοκρατικό νόμο του 2001 ο οποίος τροποποιήθηκε  από τον …σοσιαλιστή Γ. Παπανδρέου  το καλοκαίρι του 2010, συμπληρώνοντας τα κενά της προηγούμενης τροποποίησης του 2004 και που η πρώτη φορά αριστερά δεν κατήργησε.   Η διήμερη άδεια και οι αντιδράσεις που προκάλεσε είναι αποκαλυπτικές για τον τρόπο που χρησιμοποιείται η τρομοκρατία. Οι σχεδόν παραληρηματικοί λόγοι από πολιτικούς για τον κίνδυνο που εγκυμονούσε η διήμερη αποφυλάκισή του Δ. Κουφοντίνα μας ξαναθύμισε τις απορίες για την ταυτότητά της και τις σκοπιμότητες της 27χρονης δράσης της. Η αναντιστοιχία της υψηλής συνωμοτικότητας και αποτελεσματικότητας με τα σχεδόν αφελή και φοβισμένα μέλη που συνελήφθησαν γεννά περισσότερα ερωτηματικά από όσα έλυσε η δίκη τους, που σε αντίθεση με αυτή της Χρυσής Αυγής φρόντισε το αστικό μας κράτος να την ολοκληρώσει πριν εκπνεύσει το 18μηνο και αποφυλακιστούν οι κρατούμενοι.

               Χρόνια τώρα λοιπόν με πρόσχημα πότε την τρομοκρατία πότε τη μετανάστευση θωρακίζεται το αστικό κράτος για να αντιμετωπίσει τις εξαθλιωμένες μάζες του εάν στραφούν εναντίον του. Κάθε φορά που ξεσπά κρίση δεκάδες ψεύτικες οργές αντιφρονούντων υποκινούμενες ή και χρηματοδοτούμενες από κρατικά κονδύλια είναι έτοιμες να καταστρέψουν την γνήσια αντίδραση των εργατικών τάξεων. Και το ζητούμενο είναι ν’ απορροφώνται σ’ αυτές όσο το δυνατό περισσότερες γνήσιες αυθόρμητες αντιδράσεις εργαζομένων, για να οδηγούνται  σε απατηλούς δρόμους χωρίς διέξοδο. Γι’  αυτό δεν πρέπει να υπάρχουν οργανωμένοι εργαζόμενοι, πολύ περισσότερο κόμμα εργατικής τάξης που να το εμπιστεύονται για να καθοδηγεί τη δράση τους. Η ποικιλότροπη λοιπόν απαξίωση του ΚΚΕ, ακόμα και στο όνομα μιας ύποπτης υπερεπαναστατικότητας, στρέφεται ενάντια  στην αγωνιστικότητα και οργάνωση του ταξικού κινήματος.   

  Και γι’  αυτό η άρχουσα τάξη,  για να συμβιβάσει τη θεωρία για την απελευθέρωση των καταπιεσμένων με τη θεωρία για την κυριαρχία του καταπιεστή, χωρίς αυτή ν’ απειληθεί,  προωθεί  την αφηρημένη ιδέα μιας κοινωνικής ομάδας που ονομάζεται Αριστερά, η οποία στο δικό μας μετεμφυλιακό κράτος ταυτίστηκε σε μεγάλο βαθμό  με τον κομμουνισμό και συνετέλεσε τα αιτήματά της για εκδημοκρατισμό, αίτημα και των κομμουνιστών, να εξαφανίσουν τις ταξικές διεκδικήσεις. Οι χθεσινές εκλογές στο χώρο της ονομαζόμενης κεντροαριστεράς με τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων πολιτών δείχνει πως ακόμα   λειτουργεί η παγίδα της σοσιαλδημοκρατίας, αν και έχει   αποκαλυφτεί με το σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ και με την πρώτη φορά αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ πως οι μικροαστοί σοσιαλδημοκράτες πάντα έρχονται με την ενίσχυση της κρίσης που πλήττει την αστική τάξη, δρώντες εκόντες άκοντες(;) σαν πράκτορες του κεφαλαίου. Η  σύγχρονη αντι-σοσιαλιστική, αντικομμουνιστική αστική φιλοσοφία και προπαγάνδα εμποτίζει την φιλελεύθερη, εντελώς εξωπραγματική  έννοια της αριστεράς που αποδεικνύεται ανίκανη για την εκπλήρωση συμφερόντων της εργατικής τάξης και μόνο τα εκτρέπει και τα παρεμποδίζει.

 Δεν υπάρχει πραγματική αριστερά, ήταν πάντα ένα όργανο της αστικής τάξης στον αγώνα ενάντια στο κομμουνιστικό κίνημα. Η σοσιαλδημοκρατία, κοινώς γνωστή ως «αριστερά» με τις πολλές μεταμφιέσεις της έχει ρόλο στην αστική κοινωνία να αποθαρρύνει, να αποπροσανατολίσει και να προδώσει την εργατική τάξη, στραγγαλίζοντας κάθε αγωνιστική έκφραση, με το φασισμό να καραδοκεί ως μόνη διέξοδος.