Στον ίδιο σκοπό

Αν «ξύσει» κανείς λίγο παραπάνω τις τοποθετήσεις των αστικών κομμάτων για τις εξελίξεις στην περιοχή, θα διαπιστώσει τη στοίχισή τους με την ουσία των όσων λέει και κάνει η κυβέρνηση, παρά την κριτική για τους χειρισμούς της. Για παράδειγμα, ο τομεάρχης Εξωτερικών της ΝΔ έλεγε προχτές ότι «η ΕΕ θα πρέπει να προστατεύσει τη διεθνή νομιμότητα στην Ανατολική Μεσόγειο» και ότι η Τουρκία «εκτός από αβέβαιος σύμμαχος» γίνεται πλέον και «εμπόδιο» στην ευρωπαϊκή ενεργειακή πολιτική, «γι' αυτό οφείλουμε να εμπλέξουμε τους Ευρωπαίους στην υπόθεση, πολύ περισσότερο απ' ό,τι συμβαίνει». Τα ίδια λέει όμως και η κυβέρνηση, όταν μιλάει για «διεθνοποίηση» των ελληνοτουρκικών διαφορών, ως παράγοντα που θα εκτονώσει τάχα την ένταση και θα ...ανακαλέσει την Τουρκία στην τάξη. Εμφανίζει, δηλαδή, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στους οποίους προστρέχει για να καταγγείλει τις τουρκικές παραβιάσεις και διεκδικήσεις, ως τους θεματοφύλακες της ασφάλειας και της σταθερότητας στην περιοχή, που μόνο τέτοιοι δεν είναι. Αλήθεια, πόσο συνέβαλε στον κατευνασμό της Τουρκίας το γεγονός ότι είναι «σύμμαχος» με την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ και ότι ο στόλος της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας πλέει ούτως ή άλλως στο Αιγαίο; Πόσο περιορίζει την επιθετικότητα της Τουρκίας η «ευρωπαϊκή» της - όπως λένε - προοπτική; Παρά το γεγονός ότι τέτοια επιχειρήματα καταρρίπτονται από την ίδια τη ζωή, η ταύτιση της κυβέρνησης με τα άλλα αστικά κόμματα έχει την εξήγησή της: Είναι ο «στρατηγικός στόχος» της αστικής τάξης για Ελλάδα - «ενεργειακό κόμβο» και «γεωστρατηγική αναβάθμιση», ο επικίνδυνος «σκοπός» στον οποίο χορεύουν όλοι μαζί.

Φαύλος κύκλος

 

Σύμφωνα με την ερμηνεία που δίνει ο βουλευτής και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Φίλης για τις εξελίξεις, η Τουρκία έχει τη δυνατότητα να προκαλεί την Ελλάδα επειδή το ΑΕΠ της είναι πολλαπλάσιο των άλλων κρατών της περιοχής. Το συμπέρασμα που προκύπτει απ' αυτό, σύμφωνα με τον Ν. Φίλη, είναι ότι η Ελλάδα χρειάζεται να κάνει τα πάντα για να ορθοποδήσει οικονομικά, «για να βγούμε από την κρίση με κοινωνική συνοχή», όπως είπε. Με άλλα λόγια, ζητάνε από το λαό να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα θυσίες δίχως τέλος για την ανάκαμψη του κεφαλαίου, για να ανασχεθεί τάχα η επιθετικότητα της Τουρκίας! Ο Φίλης, βέβαια, μπερδεύει μήλα με πορτοκάλια όταν συγκρίνει την οικονομική και στρατιωτική ισχύ Ελλάδας και Τουρκίας, μιας χώρας που διαθέτει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ και είναι μέλος του G-20, παρά τις δυσκολίες στην οικονομία της, έχοντας τη δυνατότητα με άλλους όρους να διαπραγματεύεται για τα συμφέροντα της αστικής της τάξης. Αυτό που επίσης δεν λέει ο Φίλης, είναι ότι ο στόχος της οικονομικής ανάκαμψης για την Ελλάδα περνάει μέσα από την ανάδειξή της σε κόμβο της Ενέργειας και του εμπορίου, ανταγωνιστικά προς την Τουρκία, και αυτό αποτελεί παράγοντα όξυνσης και όχι κατευνασμού των αντιπαραθέσεων μαζί της. Παρουσιάζει δηλαδή ως «λύση» ένα φαύλο κύκλο ανταγωνισμών και συμβιβασμών, με αποκλειστικό κριτήριο τα συμφέροντα της αστικής τάξης, στον οποίο χώνεται ολοένα και πιο βαθιά ο λαός, κινδυνεύοντας να μπλέξει σε ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες.

Θολά νερά

 

Για το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτίμησε ότι η στροφή του σοσιαλδημοκράτη Ρέντσι προς τις πολιτικές του «μπερλουσκονισμού» οδήγησε τελικά σε άνοδο του ευρωσκεπτικισμού και των δεξιών - ακροδεξιών κομμάτων. Με αφορμή αυτήν την ανάλυση, ο ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε το ΠΑΣΟΚ και συνολικά τη Δημοκρατική Συμπαράταξη να προσανατολιστούν σε «προοδευτική» συνεργασία μαζί του, αντί με τη «νεοφιλελεύθερη» ΝΔ. Λίγο καιρό πριν, ο ΣΥΡΙΖΑ «κρεμούσε στα μανταλάκια» τον σοσιαλδημοκράτη Σουλτς, που αρχικά απέρριπτε την επανάληψη της κυβερνητικής συνεργασίας με τη Μέρκελ και ενθάρρυνε (στο μέτρο των δυνατοτήτων του) τη δημιουργία ξανά ενός «μεγάλου συνασπισμού», λέγοντας λίγο - πολύ ότι η γερμανική σοσιαλδημοκρατία μπορεί να παίξει ρόλο ανάσχεσης του «νεοφιλελευθερισμού» της Μέρκελ, αν συμμετέχει στην κυβέρνηση. Αν υπάρχει ένας λόγος να τα θυμίζουμε αυτά, είναι επειδή επιβεβαιώνουν τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές που προσπαθεί να χαράξει ο ΣΥΡΙΖΑ με κριτήριο την πολιτική των διαφόρων κομμάτων του κεφαλαίου, κατασκευάζοντας δίπολα όπως «πρόοδος - συντήρηση». Θαμπώνει με αυτόν τον τρόπο το γεγονός ότι τόσο ο ευρωσκεπτικισμός όσο και η σοσιαλδημοκρατία ή ο «νεοφιλελευθερισμός», εκφράζουν αντιλαϊκές συνταγές διαχείρισης, όπου τα μεταξύ τους όρια γίνονται ολοένα και πιο δυσδιάκριτα, στο φόντο της κλιμακούμενης αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα, καπιταλιστικά κράτη και σε τμήματα του κεφαλαίου στο εσωτερικό τους. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο οι ευρωσκεπτικιστές συγκυβερνούν συχνά με άλλες αστικές δυνάμεις (π.χ. στην Αυστρία), ενώ απόψεις τους (συχνά ρατσιστικές και επικίνδυνες) υιοθετούνται με ευκολία στα προγράμματα τόσο των «νεοφιλελεύθερων», όσο και των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων (π.χ. σε Γερμανία, Βρετανία κ.α.).

Κλουζώ... 

 

Πραγματικό ανέκδοτο οι «συγκλονιστικές αποκαλύψεις» που έκανε χτες η εφημερίδα «Δημοκρατία», σ' ένα αφήγημα που τη δόξα του θα ζήλευαν και οι συγγραφείς των βίπερ. Για την επιχειρηματική δραστηριότητα του Γ. Μπόμπολα ξεκινάει να πει και καταλήγει με φωτογραφίες και λεζάντες στον ...«Ριζοσπάστη» που - ω του θαύματος! - τον Σεπτέμβρη του 1978 «όχι μόνο διαφήμιζε τη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, αλλά περιείχε και κουπόνι, με το οποίο μπορούσε κανείς να παραγγείλει τον πρώτο τόμο». Το συμπέρασμα; Οτι οι μεγαλοεργολάβοι ξεκίνησαν από το ΚΚΕ για να καταστρέψουν την χώρα! Πραγματικοί «επιθεωρητές Κλουζώ» οι... ειδικοί συνεργάτες της αντικομμουνιστικής φυλλάδας.

Ριζοσπάστης