Η
προκλητική στάση της κυβέρνησης, που δεν φέρνει για συζήτηση στη Βουλή
την πρόταση νόμου για τις Συλλογικές Συμβάσεις, την οποία υπογράφουν
περισσότερες από 530 συνδικαλιστικές οργανώσεις, επιβεβαιώνει την
αποφασιστικότητά της να κάνει με κάθε τρόπο «πλάτες» στη
μεγαλοεργοδοσία, να συνεχίσει να ενισχύει ακατάπαυστα το αντεργατικό
οπλοστάσιο και στην περιβόητη «μεταμνημονιακή» περίοδο.
Την ίδια ώρα που τάζει στους εργαζόμενους «προσεκτική και σταδιακή αύξηση του κατώτατου μισθού», «επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των Συλλογικών Συμβάσεων», κρατάει θαμμένη στα συρτάρια της από τον Οκτώβρη του 2016 την πρόταση νόμου των συνδικάτων, η οποία προβλέπει κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που ψηφίστηκαν με τα τρία μνημόνια, επαναφορά της υποχρεωτικότητας των Συλλογικών Συμβάσεων και της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης για τους εργαζόμενους, αποκατάσταση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ για όλους, κατάργηση της απαράδεκτης διάκρισης σε βάρος των νέων κάτω των 25 ετών κ.λπ.
Είναι φανερό ότι τα αιτήματα αυτά των εργαζομένων δεν χωράνε στη «δίκαιη ανάπτυξη» της κυβέρνησης ούτε στην «εθνική αναπτυξιακή στρατηγική» και τις «κοινές δηλώσεις» που υπογράφουν παρέα οι ενώσεις του κεφαλαίου και ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός.
Η καπιταλιστική ανάκαμψη, η στήριξη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, όχι μόνο δεν φέρνουν καμία «επιστροφή στην κανονικότητα» για τους εργαζόμενους, καμία ανάκτηση απωλειών και δικαιωμάτων, αλλά προϋποθέτουν και νέα κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης και της καταστολής. Γι' αυτό, στο «παρά πέντε» της περιβόητης «εξόδου από τα μνημόνια», η κυβέρνηση κλιμακώνει την επίθεση για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Για παράδειγμα, νομοθέτησε το νέο χτύπημα στο απεργιακό δικαίωμα και την ποινικοποίηση των κινητοποιήσεων για την προστασία της λαϊκής κατοικίας, στέλνει τα ΜΑΤ να χτυπήσουν εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις, όπως έκανε πρόσφατα στο υπουργείο Παιδείας και στις διαμαρτυρίες ενάντια στους πλειστηριασμούς, ετοιμάζει την «κωδικοποίηση της εργατικής νομοθεσίας», ως εργαλείο μονιμοποίησης και παραπέρα ενίσχυσης όλου του αντεργατικού νομικού πλαισίου που θεσμοθέτησαν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Σε ένα τέτοιο έδαφος, τα αστικά δικαστήρια μοιράζουν καταδίκες ενάντια σε εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις. Χαρακτηριστική η ποινή φυλάκισης που επιβλήθηκε πριν από λίγες μέρες σε πέντε πρώην εργαζόμενους - απεργούς της «Χαλυβουργίας Ελλάδος», όπως και το νέο «αγροτοδικείο» που στήνεται την ερχόμενη Δευτέρα στη Λάρισα, για κινητοποιήσεις το χειμώνα του 2016... Παράλληλα, η κυβέρνηση προσπαθεί να καμουφλάρει την αντιλαϊκή της πολιτική, να «αναβαπτίσει» τους «κοινωνικούς διαλόγους».
Την ίδια ώρα που η «πολυάσχολη» υπουργός Εργασίας «κωλύεται» επί 4 μήνες (!) να απαντήσει σε Επίκαιρες Ερωτήσεις του ΚΚΕ που αφορούν απλήρωτους εργαζόμενους, εργαζόμενους που βρίσκονται «στον αέρα» ή δούλευαν επί μήνες σε χώρο εργασίας γεμάτο αμίαντο, έχει άφθονο χρόνο να αναπαράγει το παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης» σε συνεντεύξεις και πάνελ, να κάνει συναντήσεις με τους «κοινωνικούς εταίρους», με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, που συνδράμει σταθερά την επιχείρηση «μαντρώματος» των εργαζομένων πίσω από την πολιτική που τους τσακίζει.
Απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο μέσα από την ενίσχυση της πάλης των εργαζομένων. Η πείρα από τη δουλειά με την πρόταση νόμου για τις Συλλογικές Συμβάσεις που «θάβει» η κυβέρνηση είναι πολύτιμη: Η στήριξή της από εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις ήταν αποτέλεσμα μιας καλά σχεδιασμένης δουλειάς, με πλατύ άνοιγμα στους εργαζόμενους και σε κάθε τίμιο συνδικαλιστή, με Γενικές Συνελεύσεις, συσκέψεις και πολύμορφες πρωτοβουλίες.
Η πείρα αυτή είναι οδηγός και σήμερα, στην προσπάθεια των ταξικών συνδικάτων να εκφραστεί μια τέτοια και ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση, στο κρίσιμο μέτωπο των Συλλογικών Συμβάσεων, για αυξήσεις στους μισθούς και βελτίωση των συνθηκών δουλειάς. Τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ στις 20 Μάρτη, οι κλαδικές απεργίες σε Οικοδόμους και Τρόφιμα - Ποτά, οι αγωνιστικές παρεμβάσεις σε μια σειρά κλάδους, μπορούν να συμβάλουν στην άνοδο της ενημέρωσης και της κινητοποίησης των εργαζομένων, στη συγκέντρωση δυνάμεων για την εργατική - λαϊκή αντεπίθεση.
Την ίδια ώρα που τάζει στους εργαζόμενους «προσεκτική και σταδιακή αύξηση του κατώτατου μισθού», «επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των Συλλογικών Συμβάσεων», κρατάει θαμμένη στα συρτάρια της από τον Οκτώβρη του 2016 την πρόταση νόμου των συνδικάτων, η οποία προβλέπει κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που ψηφίστηκαν με τα τρία μνημόνια, επαναφορά της υποχρεωτικότητας των Συλλογικών Συμβάσεων και της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης για τους εργαζόμενους, αποκατάσταση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ για όλους, κατάργηση της απαράδεκτης διάκρισης σε βάρος των νέων κάτω των 25 ετών κ.λπ.
Είναι φανερό ότι τα αιτήματα αυτά των εργαζομένων δεν χωράνε στη «δίκαιη ανάπτυξη» της κυβέρνησης ούτε στην «εθνική αναπτυξιακή στρατηγική» και τις «κοινές δηλώσεις» που υπογράφουν παρέα οι ενώσεις του κεφαλαίου και ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός.
Η καπιταλιστική ανάκαμψη, η στήριξη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, όχι μόνο δεν φέρνουν καμία «επιστροφή στην κανονικότητα» για τους εργαζόμενους, καμία ανάκτηση απωλειών και δικαιωμάτων, αλλά προϋποθέτουν και νέα κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης και της καταστολής. Γι' αυτό, στο «παρά πέντε» της περιβόητης «εξόδου από τα μνημόνια», η κυβέρνηση κλιμακώνει την επίθεση για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Για παράδειγμα, νομοθέτησε το νέο χτύπημα στο απεργιακό δικαίωμα και την ποινικοποίηση των κινητοποιήσεων για την προστασία της λαϊκής κατοικίας, στέλνει τα ΜΑΤ να χτυπήσουν εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις, όπως έκανε πρόσφατα στο υπουργείο Παιδείας και στις διαμαρτυρίες ενάντια στους πλειστηριασμούς, ετοιμάζει την «κωδικοποίηση της εργατικής νομοθεσίας», ως εργαλείο μονιμοποίησης και παραπέρα ενίσχυσης όλου του αντεργατικού νομικού πλαισίου που θεσμοθέτησαν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Σε ένα τέτοιο έδαφος, τα αστικά δικαστήρια μοιράζουν καταδίκες ενάντια σε εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις. Χαρακτηριστική η ποινή φυλάκισης που επιβλήθηκε πριν από λίγες μέρες σε πέντε πρώην εργαζόμενους - απεργούς της «Χαλυβουργίας Ελλάδος», όπως και το νέο «αγροτοδικείο» που στήνεται την ερχόμενη Δευτέρα στη Λάρισα, για κινητοποιήσεις το χειμώνα του 2016... Παράλληλα, η κυβέρνηση προσπαθεί να καμουφλάρει την αντιλαϊκή της πολιτική, να «αναβαπτίσει» τους «κοινωνικούς διαλόγους».
Την ίδια ώρα που η «πολυάσχολη» υπουργός Εργασίας «κωλύεται» επί 4 μήνες (!) να απαντήσει σε Επίκαιρες Ερωτήσεις του ΚΚΕ που αφορούν απλήρωτους εργαζόμενους, εργαζόμενους που βρίσκονται «στον αέρα» ή δούλευαν επί μήνες σε χώρο εργασίας γεμάτο αμίαντο, έχει άφθονο χρόνο να αναπαράγει το παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης» σε συνεντεύξεις και πάνελ, να κάνει συναντήσεις με τους «κοινωνικούς εταίρους», με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, που συνδράμει σταθερά την επιχείρηση «μαντρώματος» των εργαζομένων πίσω από την πολιτική που τους τσακίζει.
Απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο μέσα από την ενίσχυση της πάλης των εργαζομένων. Η πείρα από τη δουλειά με την πρόταση νόμου για τις Συλλογικές Συμβάσεις που «θάβει» η κυβέρνηση είναι πολύτιμη: Η στήριξή της από εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις ήταν αποτέλεσμα μιας καλά σχεδιασμένης δουλειάς, με πλατύ άνοιγμα στους εργαζόμενους και σε κάθε τίμιο συνδικαλιστή, με Γενικές Συνελεύσεις, συσκέψεις και πολύμορφες πρωτοβουλίες.
Η πείρα αυτή είναι οδηγός και σήμερα, στην προσπάθεια των ταξικών συνδικάτων να εκφραστεί μια τέτοια και ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση, στο κρίσιμο μέτωπο των Συλλογικών Συμβάσεων, για αυξήσεις στους μισθούς και βελτίωση των συνθηκών δουλειάς. Τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ στις 20 Μάρτη, οι κλαδικές απεργίες σε Οικοδόμους και Τρόφιμα - Ποτά, οι αγωνιστικές παρεμβάσεις σε μια σειρά κλάδους, μπορούν να συμβάλουν στην άνοδο της ενημέρωσης και της κινητοποίησης των εργαζομένων, στη συγκέντρωση δυνάμεων για την εργατική - λαϊκή αντεπίθεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου