Οι «πυλώνες»

Μεγάλο θόρυβο γύρω από την «αναπτυξιακή» της στρατηγική προκαλεί η κυβέρνηση, καθώς ετοιμάζεται να δημοσιοποιήσει το σχέδιο που διαμόρφωσε μαζί με τους «θεσμούς».
Η «εθνική αναπτυξιακή στρατηγική» προβλέπεται να αντικαταστήσει τα μνημόνια από τον ερχόμενο Αύγουστο και διαφημίζεται ως το «φάρμακο διά πάσαν νόσον»: Και για την ανάκαμψη της οικονομίας, και για την «κοινωνική δικαιοσύνη», και για το «τέλος της εποπτείας»...
Υπουργοί και τεχνοκράτες προβάλλουν αυτό το σχέδιο ως «ιδιοκτησία της κυβέρνησης», για να ενισχύσουν την εντύπωση ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που πάρθηκαν έως τώρα ήταν τάχα ξένα προς την πολιτική της. Οτι το «τέλος των μνημονίων» σηματοδοτεί στροφή σε μέτρα στήριξης του λαού, μετά από εννιά σχεδόν χρόνια θυσιών, για να ανακάμψει η οικονομία.
Τίποτα απ' αυτά βέβαια δεν ισχύει. Το «αναπτυξιακό» σχέδιο της κυβέρνησης αποτελεί συνέχεια και κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, επειδή διατηρεί τον ίδιο στρατηγικό στόχο με τα μνημόνια: Την ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Ο στόχος αυτός είναι ασύμβατος με την ανάκτηση των απωλειών που είχε ο λαός τα χρόνια της κρίσης, πόσο μάλλον με την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Παράλληλα με τον «εθνικό αναπτυξιακό σχεδιασμό» ξεδιπλώνεται και μια πιο επιθετική προσπάθεια από την κυβέρνηση και το κεφάλαιο να αποσπάσουν όχι μόνο ανοχή, αλλά και συναίνεση από τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στις αναδιαρθρώσεις που θα κλιμακωθούν τα επόμενα χρόνια.
Σπέρνουν αυταπάτες στο λαό ότι ανακτά το δικαίωμα να έχει λόγο και μερτικό στην ανάπτυξη, που μέχρι τώρα τα στερούνταν, εξαιτίας της πολιτικής των μνημονίων, που επιβάλλονταν τάχα από τους δανειστές. Κι όλο αυτό το σερβίρουν κάτω από τον τίτλο «δίκαιη ανάπτυξη».
Για να δούμε, όμως, πώς περιγράφει η ίδια η κυβέρνηση τους βασικούς πυλώνες της «αναπτυξιακής» της στρατηγικής. Ο πρώτος πυλώνας λέει ότι θα είναι «η δημοσιονομική και η μακροοικονομική σταθερότητα», για να «διασφαλίσουμε την οικονομική αυτονομία της χώρας».
Αυτό πρακτικά σημαίνει αυστηρή εφαρμογή των συμφωνιών για αιματοβαμμένα πρωτογενή πλεονάσματα στο διηνεκές, πλήρη στοίχιση με τους δημοσιονομικούς κανόνες και τις κατευθύνσεις της ΕΕ, αυστηρός έλεγχος, με την εποπτεία των μόνιμων δομών και οργάνων που διαθέτουν ΕΕ - Ευρωζώνη γι' αυτόν το σκοπό.
Ο δεύτερος πυλώνας είναι ο «κοινωνικός», «μια σειρά από δεσμεύσεις για την ενίσχυση της εργασίας και την καταπολέμηση της ανεργίας, την αναβάθμιση και τη διεύρυνση του κοινωνικού κράτους, την ουσιαστικότερη στήριξη των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων και την ενεργότερη προώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης».
Είναι γελασμένος όποιος περιμένει κάτι διαφορετικό απ' όσα ζήσαμε τα τελευταία οκτώ χρόνια. Ο «κοινωνικός πυλώνας» θα κάνει ποδαρικό με την παραπέρα μείωση των συντάξεων από το 2019, την πλήρη κατάργηση του ΕΚΑΣ για τους χαμηλοσυνταξιούχους, ενδεχομένως και τη νέα μείωση του αφορολόγητου, που προγραμματίζεται για το 2020, αλλά μπορεί να επισπευστεί.
Ο «κοινωνικός πυλώνας» δεν περιέχει αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, ανάκτηση δικαιωμάτων, κατάργηση αντιλαϊκών νόμων. Αντίθετα, προβλέπει εμπλουτισμό και παγίωση των μέτρων που γνωρίσαμε έως τώρα, για τη διαχείριση και την ανακύκλωση της φτώχειας.
Τρίτος και τελευταίος πυλώνας είναι η «αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου», με τη στήριξη κλάδων «στους οποίους η ελληνική οικονομία διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα, την τεχνολογική αναβάθμιση του εγχώριου παραγωγικού δυναμικού, τη βελτίωση της εξωστρέφειας των ελληνικών επιχειρήσεων και την αύξηση των εξαγωγών».
Πώς θα γίνει αυτό; Προσανατολίζοντας εκεί «όλα τα διαθέσιμα χρηματοδοτικά εργαλεία - το ΕΣΠΑ, ο νέος αναπτυξιακός νόμος, τα καινοτόμα ταμεία που δημιουργήσαμε σε συνεργασία με διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς».
Καινούργια επιχειρηματικά σχέδια, με τα ίδια δοκιμασμένα εργαλεία στήριξης του κεφαλαίου και με τα γνωστά αντεργατικά αποτελέσματα. Αυτό είναι το «αναπτυξιακό» σχέδιο της κυβέρνησης, από το οποίο χρειάζεται να διαχωριστεί ο λαός, βάζοντας μπροστά τις διεκδικήσεις του για σύγχρονα δικαιώματα, την πάλη για ολόπλευρη ικανοποίηση των αναγκών του.