Το κατά Καρούζο Πάσχα

Εδώ και χρόνια, το ιστολόγιο συνηθίζει κατά τις ημέρες τού μεγαλοβδόμαδου να αφήνει παράμερα τα συνήθη κείμενά του και να καταφεύγει στα λυτρωτικά νάματα της ποίησης. Μη περιμένετε να ακούσετε μια καλή δικαιολογία για τούτη την συνήθεια. Άλλωστε, δεν χρειάζεται δικαιολογία για να ασχοληθεί κανείς με την ποίηση...

Για σήμερα, μεγάλη Δευτέρα, διάλεξα τρία ποιήματα του Νίκου Καρούζου, από τον συγκεντρωτικό τόμο "Οιδίπους τυραννούμενος και άλλα ποιήματα" (εκδόσεις Ίκαρος, 2014), οποίος περιλαμβάνει ποιήματα που ο ποιητής δεν συμπεριέλαβε σε καμμιά από τις εκδοθείσες συλλογές του. Αν και ο Καρούζος έχει γράψει αρκετά ποιήματα με θέμα το μεγαλοβδόμαδο και την ανάσταση, διάλεξα αυτά τα τρία επειδή έχουν στον τίτλο τους την λέξη Πάσχα:


Πάσχα των πιστών

Κύριε λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής.

Άστρα και χώμα σε βαστάζουν.

Μεριάζουν άφωνα τα σκότη και διαβαίνεις,

ανέγγιχτη τον κόσμον αγγίζει μουσική

και της καρδιάς τα πέταλα ροδίζουν,

άνθος όμορφο ζεσταίνεται στον ήλιο.

Λευκάνθηκαν οι άνθρωποι στο αίμα του αρνίου.

Θεέ μου ανέρχεσαι λυπημένος,

αν και για όραση εξακολουθείς να έχεις τη συγχώρηση.

Ω θλίψη των ματιών του Κυρίου μου,

της αιωνιότητας ο κάματος,

έχω πολύ συνεργήσει για να υπάρχεις,

είναι πολύ σ' εμένα το μερίδιο της ανομίας.

Ανοίγει ένα τριαντάφυλλο, πάω και το ρωτώ:

Πού έκρυψαν τον ήλιο;

Πλησιάζω τη θάλασσα και της λέω:

Είσαι βαθειά και με τα μυστικά μεγάλη σου η σχέση.

Λυτρώνεται ο άνθρωπος;

Απαντά το λουλούδι: "Θα χαθούμε"

κι η θάλασσα με αχ αναταράζεται.

 

 

 

Πάσχα 1981 (στην μικρή μου φίλη Μαρία Γιαγιάννου)

 

Ν᾽ ακούς αμέριμνη τον αγέρα

            να ταιριάζεις καημούς

αδράχοντας την αντικειμενικότητα.

Όταν θα απολαμβάνεις από ελικόπτερο

            τον Επιτάφιο

να βλέπεις λιγάκι και για μένα.

Σε μια κοινωνία βλαστημένου σοσιαλισμού

            με όλη πια την ομορφιά σαν

                        Θεοτόκο

σου εύχομαι εκατομμύρια χρώματα.

 

 

 

Πάσχα 1987 (στον Ίκαρο Μπαμπασάκη)

 

Λαμπρύνομαι ως άτομο μα όχι

            στην ολότητα· η λάμψη όμως

εκπηγάζει από κείνη των ψυχών

            τη σύναξη

που διαφεντεύει γαλαζοπράσινο.

Αποφεύγω τα μηνύματα

κι αποφεύγω τ' αυτοκίνητα.

Είμαι διαβάτης· επιβάλλομαι

            στην κίνηση.