Συνεχίζοντας από εκεί που είχαμε μείνει: Τα (φιλο)κυβερνητικά ακάου
γιόρταζαν χτες την ήττα του Μαρινάκη και για την “εξαγγελία” για το
πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ, που θα γίνει λογικά πράξη πριν το Μετρό της πόλης.
Αντί για αναδιανομή πλούτου, αναδιανομή τίτλων – τροπαίων, όπως στα
χρόνια της Αλλαγής, που εκτός από το ΠΟΚ πήραν τίτλο ο ΠΑΟΚ και η
Λάρισα, ο ΟΦΗ και η Καστοριά στο Κύπελλο και όλοι είχαν ομαδάρες.
Άλλη μια “τακτική νίκη” για την “αριστερή κυβέρνηση”. Με τη διαφορά πως η ακροδεξιά χαίρεται σαν το λύκο στην αναμπουμπούλα και οι Μακεδονομάχοι αλωνίζουν στις ΠΑΕ και στις κερκίδες -και την ασπρόμαυρη και την ερυθρόλευκη. Ενώ τα τρολ ψάχνουν τα υγιή αφεντικά να τα διαχωρίσουν από τα υπόλοιπα, που χαλάνε την πιάτσα και δυσφημούν το σύστημα.
Και γιατί ασχολούμαστε; Γιατί δίνουμε σημασία σε αυτό το πρωτάθλημα; Γιατί κάποιοι κάνουν σαν άρρωστοι με ένα αρρωστημένο προϊόν; Γιατί μπορεί να κάθονται να μαλώνουν για ομάδες και ΠΑΕ ακόμα και στα σχόλια του Facebook της Κατιούσα, πέρα από κάθε λογική;
Η προφανής απάντηση είναι πως οι ομάδες κι οι οπαδικές προτιμήσεις ανάγονται στη σφαίρα της μεταφυσικής και των θρησκευτικών πεποιθήσεων -με τα θεία δεν μπλέκεις. Το ποδόσφαιρο -ως “θρησκεία χωρίς απίστους”- μπορεί να γίνει χαρμάνι του λαού, που ψάχνει να ξεχαρμανιάσει με τη στρογγυλή θεά, από τα χαστούκια που τρώει στην καθημερινότητα.
Ακόμα κι αν είσαι σύντροφος, που ονειρεύεται μια άλλη κοινωνία, και βλέπεις πως δε ζυγώνει η επανάσταση και ο στόχος της εξουσίας, μπορεί να βολευτείς με ένα πρωτάθλημα ως υποκατάστατο. Όσο δεν έρχονται οι πολιτικές νίκες που ονειρεύεσαι, βολεύεσαι με την εφήμερη χαρά των μικρών αθλητικών νικών στο σήμερα. Κι η πάλη των τάξεων παραμένει ιστορικά αδικαίωτη…
Κι αν συνεχίσεις τους συνειρμούς θα βρεις κι άλλες αναλογίες, μέχρι να χάσεις το μέτρο (και το Μετρό της Θεσσαλονίκης). Όταν η ομάδα σου έχει 35 χρόνια να πάρει τίτλο, νομίζεις πως ζεις ιστορικές στιγμές, πως κάθε μέρα-αγωνιστική μετράει για μήνας, και δεν είναι δύσκολο να τα μπερδέψεις όλα αυτά με επανάσταση και να καείς. Γιατί αν δεν καείς εσύ, αν δεν καώ εγώ κτλ…
Κι αν είσαι σύντροφος, μπορεί να ανησυχείς τι θα γίνει με τη δική σου
ομάδα/επανάσταση. Κι αν θα την ενσωματώσει η ρουτίνα και τα προβλήματα,
αν θα κάνει όσα κάνουν και οι προηγούμενοι, αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα
και μπορεί να πάει με το σταυρό στο χέρι, αν έχει ηθικό πλεονέκτημα ή
είναι σαν αυτό της “Πρώτη Φορά Αριστεράς”.
“Σοβαρά προβλήματα” τακτικής και στρατηγικής που (δε) μας απασχολούν όλους. Γιατί όταν κοιτάς από ψηλά, δηλαδή από την κορυφή και τη θέση του πρωταθλητή, μοιάζει η μπάλα ζωγραφιά, χωρίς τις κηλίδες που την λερώνουν. Κι εσύ την πήρες σοβαρά…
Κι όσοι την παίρνουν σοβαρά και την βάζουν προτεραιότητα στη ζωή τους, όσοι παίρνουν στα σοβαρά τα παραπάνω λεκτικά παιχνίδια και τους συνειρμούς και αρχίζουν να πλακώνονται στα σχόλια, είναι άξιοι της μοίρας τους. Και είναι ίσως αήττητοι -σαν την οπαδική τύφλωση- και το αήττητο πρωτάθλημα που μπορεί να πάρει ο ΠΑΟΚ.
Άλλη μια “τακτική νίκη” για την “αριστερή κυβέρνηση”. Με τη διαφορά πως η ακροδεξιά χαίρεται σαν το λύκο στην αναμπουμπούλα και οι Μακεδονομάχοι αλωνίζουν στις ΠΑΕ και στις κερκίδες -και την ασπρόμαυρη και την ερυθρόλευκη. Ενώ τα τρολ ψάχνουν τα υγιή αφεντικά να τα διαχωρίσουν από τα υπόλοιπα, που χαλάνε την πιάτσα και δυσφημούν το σύστημα.
Και γιατί ασχολούμαστε; Γιατί δίνουμε σημασία σε αυτό το πρωτάθλημα; Γιατί κάποιοι κάνουν σαν άρρωστοι με ένα αρρωστημένο προϊόν; Γιατί μπορεί να κάθονται να μαλώνουν για ομάδες και ΠΑΕ ακόμα και στα σχόλια του Facebook της Κατιούσα, πέρα από κάθε λογική;
Η προφανής απάντηση είναι πως οι ομάδες κι οι οπαδικές προτιμήσεις ανάγονται στη σφαίρα της μεταφυσικής και των θρησκευτικών πεποιθήσεων -με τα θεία δεν μπλέκεις. Το ποδόσφαιρο -ως “θρησκεία χωρίς απίστους”- μπορεί να γίνει χαρμάνι του λαού, που ψάχνει να ξεχαρμανιάσει με τη στρογγυλή θεά, από τα χαστούκια που τρώει στην καθημερινότητα.
Ακόμα κι αν είσαι σύντροφος, που ονειρεύεται μια άλλη κοινωνία, και βλέπεις πως δε ζυγώνει η επανάσταση και ο στόχος της εξουσίας, μπορεί να βολευτείς με ένα πρωτάθλημα ως υποκατάστατο. Όσο δεν έρχονται οι πολιτικές νίκες που ονειρεύεσαι, βολεύεσαι με την εφήμερη χαρά των μικρών αθλητικών νικών στο σήμερα. Κι η πάλη των τάξεων παραμένει ιστορικά αδικαίωτη…
Κι αν συνεχίσεις τους συνειρμούς θα βρεις κι άλλες αναλογίες, μέχρι να χάσεις το μέτρο (και το Μετρό της Θεσσαλονίκης). Όταν η ομάδα σου έχει 35 χρόνια να πάρει τίτλο, νομίζεις πως ζεις ιστορικές στιγμές, πως κάθε μέρα-αγωνιστική μετράει για μήνας, και δεν είναι δύσκολο να τα μπερδέψεις όλα αυτά με επανάσταση και να καείς. Γιατί αν δεν καείς εσύ, αν δεν καώ εγώ κτλ…
Καραδεξιός και ο Τεό και ο συγγραφέας του βιβλίου
“Σοβαρά προβλήματα” τακτικής και στρατηγικής που (δε) μας απασχολούν όλους. Γιατί όταν κοιτάς από ψηλά, δηλαδή από την κορυφή και τη θέση του πρωταθλητή, μοιάζει η μπάλα ζωγραφιά, χωρίς τις κηλίδες που την λερώνουν. Κι εσύ την πήρες σοβαρά…
Κι όσοι την παίρνουν σοβαρά και την βάζουν προτεραιότητα στη ζωή τους, όσοι παίρνουν στα σοβαρά τα παραπάνω λεκτικά παιχνίδια και τους συνειρμούς και αρχίζουν να πλακώνονται στα σχόλια, είναι άξιοι της μοίρας τους. Και είναι ίσως αήττητοι -σαν την οπαδική τύφλωση- και το αήττητο πρωτάθλημα που μπορεί να πάρει ο ΠΑΟΚ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου