Η πραγματική διαχωριστική γραμμή είναι αυτή ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΕΕ των μονοπωλίων και την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού

Προδημοσίευση από τη συνέντευξη των υποψήφιων ευρωβουλευτών του ΚΚΕ Μ. Παπαδόπουλου και Κ. Παπαδάκη στην ΚΟΜΕΠ, τ. 3/2019

Ο «Ριζοσπάστης» προδημοσιεύει σήμερα ένα μέρος απ' τη συνέντευξη την οποία έδωσαν στην ΚΟΜΕΠ, για το τεύχος 3/2019, που θα κυκλοφορήσει την επόμενη βδομάδα, οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές Κώστας Παπαδάκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, νυν ευρωβουλευτής, και Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ.

***

ΚΟΜΕΠ: Το ΚΚΕ τοποθετείται σταθερά εχθρικά απέναντι στην ΕΕ. Δηλώνει ότι δεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκή. Γιατί τότε συμμετέχετε στις ευρωεκλογές;
Κώστας Παπαδάκης: Η αξία της πολιτικής του ΚΚΕ για το λαό μας είναι διαχρονικά αναγνωρισμένη. Οπως και η συμβολή του στην προετοιμασία, στην έγκαιρη προειδοποίηση και στην οργάνωση της αγωνιστικής στάσης του λαού ενάντια στην ΕΕ, τη διακρατική αυτή ένωση του κεφαλαίου. Το ΚΚΕ ακριβώς επειδή δεν έχει, ούτε είχε ποτέ δεσμεύσεις, εξαρτήσεις από την ΕΕ και το κεφάλαιο, δεν έχει και κανένα συμφέρον να δικαιολογήσει, να εξωραΐσει την ΕΕ, να καλλιεργήσει αυταπάτες για το βαθιά αντιλαϊκό χαρακτήρα αυτής και των οργάνων της, όπως κάνουν τα αστικά κόμματα.
Γνώμονας τόσο της συμμετοχής του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές όσο και της παρέμβασής του στο Ευρωκοινοβούλιο είναι η υπεράσπιση και ανάδειξη των συμφερόντων της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων που συνθλίβονται από τη στρατηγική του κεφαλαίου που προωθεί η ΕΕ. Αποκαλύπτει τους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς που μελετούνται εις βάρος των εργαζομένων από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις της και μέσα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, συμβάλλοντας και έτσι στην έγκαιρη και άμεση οργάνωση της λαϊκής πάλης.

Copyright 2018 The Associated

Το ΚΚΕ δεν έχει καμιά ψευδαίσθηση ότι η ΕΕ, η Κομισιόν, ή το Ευρωκοινοβούλιο μπορούν να γίνουν ποτέ φιλολαϊκά ή εργαλεία για φιλολαϊκή διέξοδο. Η ΕΕ, ως ένωση των μονοπωλίων από τη μήτρα της, αποτέλεσε συμμαχία για τη διασφάλιση των συμφερόντων των ευρωπαϊκών ομίλων. Αυτό άλλωστε καταγράφεται ακόμα και στην ίδια την επωνυμία του προπλάσματος της άλλοτε ΕΟΚ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης Ανθρακα και Χάλυβα.
Από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ ξεσκέπασε την αστική αντίληψη που προέβαλλε την ΕΕ ως δήθεν αιώνια. Από την πρώτη στιγμή της συγκρότησής της, χωρίς να περιμένει το Brexit και σε ανύποπτο χρόνο, υπογράμμιζε τους εντεινόμενους ανταγωνισμούς των αστικών τάξεων τόσο στο πλαίσιο της ΕΕ όσο και στο ίδιο το εσωτερικό τους. Σημείωνε επίσης πως η αιτία αυτών των ανταγωνισμών είναι η ανισομετρία που ισχύει ανάμεσα στις καπιταλιστικές οικονομίες, που δεν μπορεί να επιλυθεί στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος.
Εχει αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν ότι αν δεν ήταν το ΚΚΕ ο λαός μας δεν θα ήξερε το παραμικρό για τον πραγματικό, αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΕΕ και των αποφάσεών της, των σχεδιασμών των αστικών τάξεών της: Από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη Συνθήκη του Σένγκεν, την ΟΝΕ έως την πολιτική της ΕΕ σε βάρος των μεταναστών και των προσφύγων, τη συγκρότηση επικίνδυνων στρατιωτικών μηχανισμών κ.ά. Το ΚΚΕ στο μέτρο των δυνάμεών του και με τη στάση του και στην Ευρωβουλή εναντιώθηκε στη διαμόρφωση των λεγόμενων «Ευρωπαϊκών Κομμάτων», όπως είναι το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αποκάλυψε το ρόλο των δυνάμεων της νεόκοπης σοσιαλδημοκρατίας, της λεγόμενης «Αριστεράς» GUE - NGL ως διαχειριστών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, εναντιώθηκε στις αυταπάτες περί κυβέρνησης της «Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ και ότι «η ΕΕ αλλάζει».
Μπορεί επίσης κανείς να αντιληφθεί ακόμα σήμερα, μετά την τυπική έξοδο της Ελλάδας από τα μνημόνια, τη σημασία αυτής της παρέμβασης όταν το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που ως λαϊκή αντιπολίτευση αντέκρουε την αποπροσανατολιστική διάκριση σε μνημονιακές κι αντιμνημονιακές δυνάμεις στην Ελλάδα, αποκαλύπτοντας ότι όλες αυτές οι δυνάμεις αποτελούν υποστηρικτές κι απολογητές της ΕΕ που στοχευμένα αποκρύπτουν ότι σε όλα τα κράτη - μέλη της ισχύουν τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, το Σύμφωνο Σταθερότητας, η ενισχυμένη εποπτεία.

Η ΕΕ των μονοπωλίων είναι από τη φύση της εχθρός των λαών

ΚΟΜΕΠ: Προβάλλεται ως προοδευτική λύση η πολιτική ενοποίηση, η εμβάθυνση της ενιαίας λειτουργίας της ΕΕ ως απάντηση στο ανερχόμενο ρεύμα του εθνικισμού. Εμφανίζονται προτάσεις για τη «νέα αρχιτεκτονική» που χρειάζεται για να αλλάξει η ΕΕ σε φιλολαϊκή κατεύθυνση και να ενισχύσει τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά της. Ποια είναι η θέση σας;
Μάκης Παπαδόπουλος: Οι διακηρύξεις για μια φιλολαϊκή ΕΕ, της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και των ισότιμων σχέσεων μεταξύ των κρατών - μελών, αποτελούν προκλητική προσπάθεια πολιτικής εξαπάτησης. Συσκοτίζουν την ταξική αποστολή της ΕΕ, απ' την ίδρυση της ΕΟΚ μέχρι σήμερα, η οποία είναι η θωράκιση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.
Η αλήθεια είναι ότι οι όποιες προσαρμογές προτείνονται και αφορούν τους θεσμούς, τη δομή και τη λειτουργία της ΕΕ, υπηρετούν αυτόν το στόχο της ενίσχυσης της δικτατορίας του κεφαλαίου σε βάρος των λαών.
Η «εμβάθυνση» της ΕΕ με πιο ισχυρές δομές ενιαίας διακυβέρνησης και η σταδιακή μετατροπή της ΕΕ σε ομοσπονδία κρατών - μελών, ακόμα και αν μπορούσε να υλοποιηθεί, θα σηματοδοτούσε την ενιαία και πιο αποφασιστική εφαρμογή των αντιδραστικών κατευθύνσεων σε βάρος των λαών. Εχουμε ήδη πείρα απ' τη λειτουργία του μηχανισμού της «Ενισχυμένης οικονομικής και δημοσιονομικής εποπτείας», με τις συστάσεις ανά χώρα και το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο», που εποπτεύει την εφαρμογή πολιτικής «μνημονίου διαρκείας» σ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Η υπόσχεση της κοινοτικής αλληλεγγύης μόνο ως κακόγουστο ανέκδοτο μπορεί να θεωρηθεί στην Ελλάδα, όπου οι λέξεις τρόικα, μνημόνιο, αυξημένη επιτήρηση, ματωμένα πλεονάσματα, φορολογική αφαίμαξη βρίσκονται στο καθημερινό λεξιλόγιο του λαού.
Η πραγματική αιτία της εχθρικής στάσης της ΕΕ απέναντι στους λαούς, στους εργαζόμενους, δεν είναι η γραφειοκρατική λειτουργία της και η τεχνοκρατική κάστα της Κομισιόν που δεν αφουγκράζεται τις αγωνίες των πολιτών, ούτε οι ιδεοληψίες κάποιων νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Η ΕΕ των μονοπωλίων είναι απ' τη φύση της εχθρός των λαών. Οι πολιτικές της υπηρετούν και θα υπηρετούν πάντα τα στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου. Είτε αποφασίζουν εκλεγμένοι απευθείας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είτε διορισμένοι επίτροποι και τεχνοκράτες απ' τις εκλεγμένες κυβερνήσεις των κρατών - μελών, η ΕΕ θα γίνεται όλο και πιο αντιδραστική για να φέρει σε πέρας την αντιλαϊκή αποστολή της.
Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι οι βασικές προτάσεις για τη «νέα αρχιτεκτονική» διαμορφώθηκαν απ' τον πρόεδρο της Κομισιόν, Ζ. - Κλ. Γιούνκερ, εμπλουτίστηκαν απ' την έκθεση των 5 προέδρων των βασικών θεσμών της ΕΕ (Κομισιόν, Γιούρογκρουπ, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) και προωθούνται ιδιαίτερα απ' τον Γάλλο Πρόεδρο, Ε. Μακρόν που κατεδαφίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων στη χώρα του. Είναι προτάσεις των κοινοτικών επιτελείων για να ισχυροποιήσουν την ΕΕ ως ιμπεριαλιστική συμμαχία και να αναστηλώσουν τη φθαρμένη εικόνα της, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να υπάρξει μια ΕΕ πάνω απ' τα αντίθετα ταξικά συμφέροντα, μια ΕΕ που τους ακούει όλους και δίνει βοήθεια σε όλους.
Οι διακηρύξεις για ισονομία των πολιτών κρύβουν ότι πίσω απ' την τυπική ισότητα βρίσκεται η βαθιά, ουσιαστική ανισότητα ανάμεσα στους ελάχιστους που είναι ιδιοκτήτες βιομηχανικών ομίλων, τραπεζών και μέσων μαζικής ενημέρωσης και στους πολλούς, τους εργάτες, τους μισθωτούς, τους ελεύθερους επαγγελματίες. Ακόμα και αν υπάρξει «ευρωπαϊκό Σύνταγμα», αυτό θα υπηρετεί τη δικτατορία του κεφαλαίου.
Οι διαφορετικές προτάσεις για το μέλλον της ΕΕ μεταξύ κρατών - μελών και οι διαφορετικές προσεγγίσεις «ευρωπαϊστών» και εθνικιστών αστών πολιτικών δεν αφορούν την προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Κοσμοπολίτες και εθνικιστές, φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες και ακροδεξιοί είναι όλοι επικίνδυνοι, γιατί στηρίζουν τη δικτατορία του κεφαλαίου σε βάρος των λαών. Οι διαφορές τους αφορούν το πώς θα διασφαλίσουν μεγαλύτερη κρατική στήριξη και καλύτερους όρους κερδοφορίας για τους μονοπωλιακούς ομίλους στα διαφορετικά κράτη - μέλη. Οι διαφορές τους οφείλονται στην απόκλιση συμφερόντων μεταξύ των αστικών τάξεων των κρατών - μελών, λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη.
Η διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων είναι ο κοινός τόπος τόσο των προτάσεων της ομάδας του Βίσεγκραντ για ενίσχυση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών - μελών όσο και των αντίθετων για κατάργηση της αρχής της ομοφωνίας και θεσμοθέτηση της ΕΕ πολλών ταχυτήτων. Οι λαοί δεν έχουν κανένα λόγο να ματαιοπονούν αναζητώντας την πιο προοδευτική μορφή του σφαγιασμού των αναγκών τους. Μπορούν και πρέπει να οργανώσουν την αντεπίθεσή τους για ν' ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής, του σοσιαλισμού.

Η σοσιαλδημοκρατία πρωτοστατεί στη βάρβαρη πολιτική της ΕΕ που θρέφει τους φασίστες

ΚΟΜΕΠ: Δεν υπάρχει σήμερα ανάγκη συνεργασίας; Δεν υπάρχουν ζητήματα για κοινή δράση των κομμουνιστών με τη σοσιαλδημοκρατία, μπροστά στον κίνδυνο ανόδου της άκρας δεξιάς και του φασισμού;
Κώστας Παπαδάκης: Τα διάφορα καλέσματα «ενάντια στο φασισμό και την ακροδεξιά» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και στην Ελλάδα της νεόκοπης σοσιαλδημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και της παλαιότερης του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν αποτελούν απάντηση στην ακροδεξιά και το φασισμό, αντίθετα αποτελούν στοιχείο ενίσχυσής τους. Γιατί αυτές οι δυνάμεις πρωτοστατούν διαχρονικά στην προώθηση της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ που θρέφει τους φασίστες και την ακροδεξιά. Αποτελούν δυνάμεις αποφασιστικής στήριξης της κερδοφορίας των μονοπωλίων, των βιομηχάνων κι εφοπλιστών, οι οποίοι πριμοδοτούν με όλους τους τρόπους αυτές τις δυνάμεις, αποτελώντας χρήσιμη εφεδρεία του αστικού πολιτικού συστήματος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καθώς και άλλες δήθεν «προοδευτικές» δυνάμεις, που σηκώνουν σκόνη προεκλογικά ενάντια στο φασισμό και την ακροδεξιά, έχουν επιδείξει όχι απλά επικίνδυνη ανοχή στην ακροδεξιά αλλά αποδείχθηκαν στενοί κυβερνητικοί εταίροι τους σε αγαστή συνεργασία το μεν ΠΑΣΟΚ που από κοινού με τη ΝΔ συγκυβερνούσαν με το ΛΑ.Ο.Σ., ενώ για τέσσερα ολόκληρα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνούσε με τους εθνικιστές - ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ λάμβανε τα εύσημα του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, του εθνικιστή Τραμπ, ως ο πλέον αφοσιωμένος εταίρος εξυπηρέτησης των αμερικανικών συμφερόντων.
Αντίστοιχα συμπράξεις καταγράφονται και προεκλογικά, με ακροδεξιούς να συμμετέχουν σε ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, της ΝΔ για την Τοπική Διοίκηση, με κοινές προσκλήσεις και φωτογραφήσεις σε εθνικές επετείους καθώς και την κίνηση - πρόκληση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να ανακοινώσει αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα που οδηγούσαν στο να πέσει στα μαλακά η ηγεσία της Χρυσής Αυγής.
Οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα της «αριστεράς και της προόδου», υλοποιούν και στηρίζουν την πιο άγρια αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ, που οδηγεί στη διάψευση προσδοκιών και στη στροφή εργατικών - λαϊκών στρωμάτων σε ακροδεξιές φασιστικές δυνάμεις. Αυτό αποδείχνει η πείρα παντού στον κόσμο, στην Ιταλία, που η διάψευση Ρέντσι οδήγησε στον εθνικιστή Σαλβίνι, και πιο πριν από τον Πρόντι στον Μπερλουσκόνι, στη Γαλλία από τη λεγόμενη κυβέρνηση της «αριστεράς» του Ζοσπέν στον Σαρκοζί ή στη Βραζιλία από την κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών των Λούλα και Ρούσεφ στον ακροδεξιό Μπολσονάρο.
Οι τελευταίες εκλογές στην Ισπανία φανερώνουν ότι η εναλλαγή των αστικών κομμάτων, τα κάλπικα διλήμματα και η διάψευση των ελπίδων οδηγούν στην ενίσχυση ακροδεξιών κομμάτων. Αυτό που αποδείχθηκε και στην Ισπανία πρόσφατα είναι π.χ. ότι η ενίσχυση των σοσιαλδημοκρατών κάθε άλλο παρά έφραξε το δρόμο στην άνοδο του ακροδεξιού Vox.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «προοδευτικοί» του σύμμαχοι σε Ελλάδα και ΕΕ άλλωστε στηρίζουν την παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, τη βαθύτερη εμπλοκή της σε επεμβάσεις και πολέμους, μετατρέποντας την Ελλάδα σε ορμητήριο επεμβάσεων και πολέμων, ενώ υλοποιούν κατά γράμμα τη βάρβαρη πολιτική της ΕΕ ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες. Αυτή η πολιτική, συμπεριλαμβανομένων επικίνδυνων συμφωνιών όπως η Συνθήκη των Πρεσπών, είναι το κατάλληλο έδαφος για την ενίσχυση εθνικιστικών και ρατσιστικών δυνάμεων σπέρνοντας το μίσος ανάμεσα στους λαούς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι σύμμαχοί του στηρίζουν και εξωραΐζουν την ΕΕ, που έχει για επίσημη ιδεολογία τον αντικομμουνισμό, την προκλητική εξίσωση του κομμουνισμού με το τέρας του φασισμού και την αναπαραγωγή της θεωρίας των «δύο άκρων», με εργαλείο την αναθεώρηση της ιστορικής αλήθειας και το ξαναγράψιμό της στα μέτρα του μεγάλου κεφαλαίου με ειδική στόχευση τη νεολαία. Στο πλαίσιο αυτό συνεχίζεται στην Πολωνία νέος γύρος διώξεων με χαλκευμένες κατηγορίες σε βάρος μελών και στελεχών του ΚΚ Πολωνίας μετά την αθώωσή τους. Σε λίγες μέρες, στις 9 Μάη, η ΕΕ θα επιχειρήσει ξανά να εμφανίσει τη Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών ως «Μέρα της Ευρώπης», με στόχο να σβηστεί από τη μνήμη των λαών η τεράστια συμβολή της ΕΣΣΔ στην ήττα του ναζισμού.
Απάντηση στο φασισμό και την ακροδεξιά μπορεί να δώσει ο λαός παλεύοντας ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα που τα θρέφει, για τα σύγχρονα δικαιώματα και τις ανάγκες του, ενάντια στο κεφάλαιο και τα κόμματα που στηρίζουν το εκμεταλλευτικό σύστημα. Οι προοδευτικοί άνθρωποι σήμερα χρειάζεται να πάρουν υπόψη τους ότι η πραγματική διαχωριστική γραμμή τόσο στην Ελλάδα όσο και στην ΕΕ είναι αυτή ανάμεσα στα μονοπώλια και το λαό, ή ανάμεσα στην εργατική τάξη και το μεγάλο κεφάλαιο, ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΕΕ των μονοπωλίων και την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού.
Γι' αυτό η αποδυνάμωση και απομόνωση των φασιστών της Χρυσής Αυγής προϋποθέτει την αποφασιστική ολόπλευρη ενίσχυση του ΚΚΕ παντού στο λαό και σε όλες τις κάλπες.

Δεν υπάρχει φιλολαϊκός καπιταλισμός

ΚΟΜΕΠ: Ασκείται κριτική, κυρίως από οπορτουνιστικές δυνάμεις, στο ΚΚΕ ότι αποφεύγει να θέσει το ζήτημα της αποδέσμευσης απ' την ΕΕ ως αυτοτελή στόχο πάλης και παραπέμπει το θέμα στις ελληνικές καλένδες του σοσιαλισμού. Η αποδέσμευση ενός κράτους - μέλους απ' την ΕΕ δεν θα προκαλούσε αντικειμενικά ένα ρήγμα στην ΕΕ;
Μάκης Παπαδόπουλος: Η τοποθέτηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην ουσία παραπέμπει στις ελληνικές καλένδες τον αγώνα για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού. Αποφεύγει σκόπιμα να απαντήσει με σαφήνεια ποιος θα υλοποιήσει τον «αυτοτελή» στόχο της αποδέσμευσης και ποια θα είναι συγκεκριμένα η επόμενη μέρα. Αν αυτός ο στόχος υλοποιηθεί από μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, ανεξάρτητα απ' τα όποια προπαγανδιστικά συνθήματα, το αποτέλεσμα θα είναι η καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής. Αυτή η λύση δεν μπορεί να αποτελέσει κρίκο στη βελτίωση της ζωής του λαού, αφού θα εξακολουθούν να βασιλεύουν οι βάρβαροι νόμοι της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Με αυτήν την επιλογή θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε στο σημερινό αδιέξοδο δρόμο των θυσιών των αναγκών της κοινωνίας στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους και της θωράκισης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων.
Η επίθεση του κεφαλαίου στους εργαζόμενους είναι εξίσου σφοδρή σήμερα στη Βρετανία και στη Δανία, που δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη, στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία.
Ασφαλώς η έξοδος ενός κράτους - μέλους θα επιδρούσε στον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων στο εσωτερικό της ΕΕ και μεταξύ της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Ομως, μια αλλαγή, μια μεταβολή στο σημερινό συσχετισμό στη συγκεκριμένη ιμπεριαλιστική συμμαχία της ΕΕ δεν μεταφράζεται αυτόματα σε ευνοϊκό συσχετισμό για το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα, ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου.
Η εγχώρια αστική τάξη, η ελληνική οικονομία θα εξακολουθούν να συμμετέχουν ασφαλώς στη διεθνή καπιταλιστική αγορά. Το ελληνικό αστικό κράτος θα εξακολουθεί να είναι ενταγμένο στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Η αυταπάτη ότι η αλλαγή νομίσματος ή ακόμα και η ένταξη της καπιταλιστικής Ελλάδας σε μια νέα ιμπεριαλιστική συμμαχία αποτελούν αυτόματα βήματα ρήξης προς όφελος του λαού, αφοπλίζει το εργατικό, λαϊκό κίνημα και υπονομεύει τη συγκέντρωση δυνάμεων σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Δεν μπορεί να συγκεντρώσεις δυνάμεις ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου με τη σημαία της υπόσχεσης ενός πιο φιλολαϊκού καπιταλισμού, εκτός ΕΕ.
Η εύστοχη διαπάλη με βασικές επιλογές της άρχουσας τάξης, όπως η παραμονή στην ΕΕ, απαιτεί ξεκάθαρες απαντήσεις για την επόμενη μέρα.
Μόνο το κίνημα που σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, που παλεύει για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού, μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελος του λαού τις αντιθέσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις και στα ιμπεριαλιστικά κέντρα που οξύνονται αυτήν την περίοδο.
Γι' αυτό και μόνο η γραμμή πάλης που προτείνει το ΚΚΕ, που εντάσσει το στόχο της αποδέσμευσης ως αναπόσπαστο στοιχείο του συνολικού αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, μπορεί να διασφαλίσει συνέχεια, διάρκεια και νικηφόρα προοπτική για το λαϊκό κίνημα.
Η γραμμή των «μεταβατικών προγραμμάτων» στο έδαφος του καπιταλισμού έχει χρεοκοπήσει ιστορικά. Οδήγησε τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παίξουν το ρόλο της «ουράς» του ΣΥΡΙΖΑ και να συνεργάζονται με τις δυνάμεις της ΛΑΕ, που στην ουσία προτείνουν καπιταλιστική ανασυγκρότηση με δραχμή.
Το αδιέξοδο φαίνεται περισσότερο τώρα που οι δυνάμεις που συγκροτούν το ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις ευρωεκλογές δεν μπορούν να βρουν κοινό βηματισμό ούτε μεταξύ τους στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη.