ΤΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης και επίδοξος πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης σε διακαναλική συνέντευξη, σε μια προσπάθεια να υπερκεράσει το ΣΥΡΙΖΑ σε διευκολύνσεις στην άρχουσα τάξη, αποκάλυψε την πρόθεσή του για επέκταση των εργάσιμων ημερών, εξωραΐζοντας την πρότασή του με υποσχέσεις για εξασφάλιση καλύτερων αμοιβών και διασφάλιση των  δικαιωμάτων στους εργαζόμενους. Κι αν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ  περιχαρής βρήκε λαμπρό πεδίο να αναδείξει τις κοινωνικές της ευαισθησίες σε αντίθεση με την αντιπολίτευση, όμως στην πραγματικότητα η πολιτική που αυτή συνεχίζει και εφαρμόζει έχει ήδη αποδυναμώσει πλήρως τη συλλογική προστασία των εργαζομένων με την υποχώρηση έως εξαφανίσεως των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την επικράτηση της εργοδοτικής ευελιξίας και της επισφάλειας της εργασίας, με εργαζομένους με ευλύγιστα ωράρια χωρίς δικαιώματα.

Η μόνη έγνοια, εκτός από την  εξασφάλιση της πολιτικής εξουσίας, για κυβέρνηση κι αντιπολίτευση είναι να επιμένουν, δημαγωγώντας, απειλώντας, παραπλανώντας κλπ. με  αδιαφορία  για την κοινωνική πραγματικότητα, να πείσουν τους εργαζόμενους για την  ταυτότητα των συμφερόντων των εκμεταλλευομένων τάξεων μ’ εκείνα της κυρίαρχης τάξης  υποκλινόμενοι πάντα στην υπεροχή του κεφαλαίου.

 Τα αστικά κόμματα συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης έχοντας επιδοθεί, ενόψει και των προσεχών εκλογών,  σε αγώνα δρόμου για να αποδείξουν στα  κέντρα εξουσίας, εγχώρια, ευρωπαϊκά και αμερικανικά, την ικανότητά τους για αποτελεσματικότερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, εκδηλώνουν πολλές φορές με  τις κυνικές δηλώσεις τους την  ταξική τους  έπαρση και περιφρόνηση προς  τις υποτελείς τάξεις.

               Γι’ αυτό είναι τουλάχιστον υποκριτική η κριτική που ασκείται από πολιτικούς αστικών κομμάτων και ΜΜΕ, πως  αναπαράγει κοινωνικά στερεότυπα το παράδειγμα με τον ψυκτικό από το Περιστέρι που ανέφερε  ο Κ. Μητσοτάκης στην ίδια συνέντευξη μιλώντας για το εκπαιδευτικό σύστημα  και την αναβάθμιση της τεχνικής εκπαίδευσης. Γιατί  στην πραγματικότητα με το παράδειγμά του δεν διαφοροποιείται από την  κυρίαρχη ιδεολογία που  υπόσχεται ευκαιρίες στον καθένα ανάλογα με τις ικανότητες του και τα επιτεύγματά του στο …αγαπημένο ανταγωνιστικό καπιταλιστικό σύστημα και την ενστερνίζονται με καμάρι οι αστοί του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν. Δημοκρατίας, θεωρώντας δευτερεύον ζήτημα τη μείωση των κοινωνικών διαφορών στις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας. Είναι  αυτή η ιδεολογία που  σχετίζεται με την ιδέα της αξιοκρατίας, η οποία  βασίζεται στην εκπαίδευση, και αν  δηλώνει πως η διεύρυνση της πρόσβασης στην εκπαίδευση  αποδυναμώνει τη σχέση ανάμεσα στην ταξική καταγωγή των ατόμων και τους ταξικούς περιορισμούς, αυτό δεν σημαίνει πως αναιρείται στην πραγματικότητα ο κανόνας ότι όσο υψηλότερη είναι η ταξική καταγωγή  ή η προέλευση ενός ατόμου, τόσο πιο πιθανό είναι να αποκτήσει κορυφαία προσόντα και κορυφαία δουλειά. Η εκπαίδευση νομιμοποιεί το μύθο της αξιοκρατίας, ότι  δηλ. κάθε άτομο στη ζωή έχει ίσες ευκαιρίες να φτάσει στην κορυφή. Έτσι δικαιώνεται η  πεποίθηση ότι όσοι άνθρωποι  έχουν φτάσει στην «κορυφή» αξίζουν τις ανταμοιβές τους επειδή τις πέτυχαν από τη δική τους εργασία, παραβλέποντας βέβαια το ταξικό  τους υπόβαθρο. Και μ’ αυτόν τον τρόπο αντικαθίσταται η ταξική προσέγγιση των κοινωνικών προβλημάτων από εκείνη της ατομικής αξίας και  ευθύνης.

               Στην καπιταλιστική κοινωνία ο ανταγωνισμός και το κίνητρο κέρδους ενθαρρύνουν έναν όλο και πιο εξειδικευμένο επαγγελματικό καταμερισμό εργασίας στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Οι χειρωνακτικές και πνευματικές λοιπόν δεξιότητες που απαιτούνται για αυτά τα ποικίλα επαγγέλματα δημιουργούν μια έντονα διαφοροποιημένη ιεραρχία εξουσίας και εισοδήματος. Η  αντίθεση  μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας ακόμα κι αν αλλάζει μορφή διαιωνίζεται και καθώς εξελίσσονται οι παραγωγικές δυνάμεις η ανάπτυξή τους χρειάζεται  ανθρώπους μορφωμένους και καλλιεργημένους.

               Σήμερα η  διαχωριστική γραμμή μεταξύ των εκμεταλλευόμενων και εκμεταλλευτριών τάξεων δεν συμπίπτει με τη διαίρεση μεταξύ σωματικής και διανοητικής εργασία, γιατί  κάτω από τον καπιταλισμό πολλοί από εκείνους που ασχολούνται με πνευματική εργασία είναι επίσης αντικείμενο εκμετάλλευσης, ιδίως οι ιεραρχικά κατώτεροι.  Κι ενώ το σημερινό επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων, που χαρακτηρίζεται από τη μηχανοποίηση και την αυτοματοποίηση της παραγωγής, αντικειμενικά απαιτεί την συγχώνευση της χειρωνακτικής  και πνευματικής  εργασίας και δημιουργεί προϋποθέσεις για την εξάλειψη της αντίθεσής τους, ωστόσο οι σχέσεις της καπιταλιστικής παραγωγής εμποδίζουν την κατάργηση αυτής της αντίθεσης, επειδή τείνουν να ενισχύσουν την υπάρχουσα ανταγωνιστική ταξική δομή και να ενδυναμώνουν την κυρίαρχη τάξη.  

               Ενώ λοιπόν  η επιστημονική και τεχνολογική ανάπτυξη επιταχύνουν με την αύξηση της παραγωγικότητας και της ευημερίας τις διαδικασίες για τη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της παραγωγής καταδικάζει ανθρώπους της εργατικής τάξης στην εξαθλίωση.
         Με το σοσιαλιστικό όμως μετασχηματισμό της κοινωνίας μπορούν να καταργηθούν οι κοινωνικοοικονομικές διαφορές μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας και το επίπεδο της εκπαίδευσης που θα λαμβάνουν οι εργαζόμενοι να είναι για όλους υψηλό τερματίζοντας την μονομερή εξειδίκευση σε χειρωνακτική ή πνευματική εργασία και τις απορρέουσες απ’ αυτόν τον καταμερισμό  ανισότητες.