ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ

Για άλλη μια φορά η κλιμάκωση της έντασης μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, με το Ισραήλ να εξαπολύει αεροπορικές επιδρομές σαν απάντηση στην εκτόξευση ρουκετών από τους Παλαιστινίους,  είχε σαν αποτέλεσμα πολλούς νεκρούς και τραυματίες ανάμεσα στους αμάχους παλαιστινίους. Για άλλη μια φορά ΕΕ  βεβαιώνει τη «θεμελιώδη προσήλωση της ΕΕ στην ασφάλεια του Ισραήλ», οι ΗΠΑ υποστηρίζουν το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, ο ΟΗΕ καλεί «όλες τις πλευρές να αποκλιμακώσουν την ένταση».

               Καθώς η περιοδική αιματοχυσία με κλιμακούμενες εντάσεις συνεχίζεται στη Μ. Ανατολή, η  αναζήτηση μιας δίκαιης λύσης θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τη βασική αιτία αυτής της σύγκρουσης. Η απλή λογική μοιάζει να καταργείται όταν εμφανίζονται οι Παλαιστίνιοι ως τρομοκράτες που δεν έχουν καμιά άποψη που πρέπει να ακουστεί από την πλειοψηφία των Μέσων Ενημέρωσης σε μια πρωτοφανή χειραγώγησή τους. Και λησμονείται το βασικό, πως η πατρίδα τους καταλήφθηκε με τη βία για τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ.

               Τότε, το 1948, 1,5 εκατομμύρια παλαιστίνιοι εκδιώχτηκαν από  τη γη τους και άλλο μισό εκατομμύριο μετά την νικηφόρα προέλαση των Ισραηλινών στον πόλεμο του ’67. Και έκτοτε η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον αντισημιτισμό και την κριτική της πολιτικής του Ισραήλ όλο και θολώνει και   ο φόβος του αντισημιτισμού εκφράζεται ως ευαισθησία απέναντι σε κάθε επίκριση κατά του ισραηλινού  κράτους, ενώ η αντίθεση στην ισραηλινή πολιτική είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από τον αντισημιτισμό.   

Κι αν οι  αποφάσεις του ΟΗΕ για διχοτόμηση της Παλαιστίνης φάνηκαν ως συναισθηματική απάντηση στη φρίκη του ολοκαυτώματος  και την ενοχή  των δυτικών για τις φρικαλεότητες του ναζισμού δεν σημαίνει πως οι Παλαιστίνιοι θα έπρεπε να πληρώσουν για τα δικά τους εγκλήματα.

Στην πραγματικότητα ο τρόπος που δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ βασιζόταν στην αποικιοκρατική αντίληψη ότι τα δικαιώματα των αυτόχθονων κατοίκων πολύ λίγη σημασία έχουν, ενώ  συνδυάστηκε η αποικιακή κατάκτηση με τον εποικισμό. Το κράτος του Ισραήλ δίνει την εικόνα ενός προκεχωρημένου φυλακίου της ατλαντικής συμμαχίας στη Μ. Ανατολή και  θεωρείται από στρατηγική άποψη μέρος των ΗΠΑ και από αθλητική και πολιτισμική σκοπιά μέρος της Ευρώπης. 

Το Ισραήλ συμπεριφέρεται ως αποικιακή δύναμη. Προβαίνει  σε δολοφονίες άοπλων Παλαιστινίων, -γυναικών, παιδιών, δημοσιογράφων κλπ- και στη συνέχεια υποκρίνεται το αθώο θύμα όταν οι βίαιες προκλήσεις του προκαλούν απάντηση, τελείως άνιση –ρουκέτες έναντι αεροπορικών βομβαρδισμών. 

Τα ΜΜΕ στην καλύτερη περίπτωση αναλώνονται στην προβολή  συγκινητικών προσωπικών ιστοριών μένοντας έτσι στο σκοτάδι το συνολικό πρόβλημα. Οι συλλήψεις, φυλακίσεις, ακόμα και μικρών παιδιών, οι δολοφονίες είναι εργαλεία που χρησιμοποιεί το ισραηλινό σύστημα κατοχής και με το οποίο καταπιέζεται  κι ελέγχεται ο παλαιστινιακός λαός. Κι αν αυτές οι τακτικές σε τέτοια έκταση χρησιμοποιούνται από το Ισραήλ αυτό δεν σημαίνει πως είναι ξένες και για  άλλες ιμπεριαλιστικές καπιταλιστικές δυνάμεις. Στη δημοκρατική Γαλλία  η καταστολή γίνεται όλο και πιο βίαιη και αυθαίρετη, ενώ το νομικό οπλοστάσιο των αστικών κρατών ενισχύεται για να ελέγχονται και καταπιέζονται οι λαοί.

Τι θα πρέπει λοιπόν να κάνουν δυο εκατομμύρια άνθρωποι που ένας ξένος στρατός κατέχει τη γη τους για δεκαετίες, περιορισμένοι  σε μια στενή λωρίδα γης, στη Γάζα, που δεν τους επιτρέπεται η ελεύθερη διακίνηση, με τη περίφημη διεθνή κοινότητα να καταδικάζει τη βίαιη αντίσταση; Κάθε ρουκέτα που εκτοξεύεται  από τη Γάζα σ’ αυτές τις συνθήκες δεν αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του νομικού και ηθικού δικαιώματος των Παλαιστινίων να αντισταθούν στην ισραηλινή κατοχή και αποικισμό με όποιον τρόπο κρίνουν ενδεδειγμένο, συμπεριλαμβανομένου και του ένοπλου αγώνα;  Εξάλλου η ένοπλη αντίσταση δεν είναι μόνο ηθικά δικαιολογημένη, αλλά και ως ένα σημείο αποτελεσματική  και απλά ως αποτρεπτικό μέσο που μπορεί να χρησιμεύει για τον περιορισμό των καταστροφικών δυνατοτήτων του Ισραήλ.

               Η αλληλεγγύη που έχουν ανάγκη οι Παλαιστίνιοι δεν είναι απλώς εκείνη με τις γλυκερές αναθυμιάσεις ανθρωπισμού για τα κακόμοιρα τα παιδάκια που σκοτώνονται εξαιτίας μια ακατανόητης βίας. Είναι εκείνη η αλληλεγγύη αυτών που  αντλούν έμπνευση από τον αγώνα των Παλαιστινίων  για τους δικούς τους αγώνες, βλέποντας την Παλαιστίνη ως ένα από τα μέτωπα όπου αντιμετωπίζεται ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός και αποικιοκρατία. Ο εχθρός για τους Παλαιστίνιους δεν βρίσκεται μόνο στο Ισραήλ. Βρίσκεται στην Ευρώπη και Αμερική που χρηματοδοτούν τους εποικισμούς, που προμηθεύουν το Ισραήλ με όπλα.

Ο αγώνας λοιπόν και οι διεκδικήσεις στην Ελλάδα ενάντια στις πολιτικές λιτότητας, ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή μας συνδέεται με τους δικούς τους αγώνες.  Κάθε  αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό τους βοηθά.

Κι ενώ η χώρα μας δεν έχει παρελθόν αποικιοκρατίας, όμως τα τελευταία χρόνια και με μια κυβέρνηση μάλιστα που αυτοχαρακτηρίζεται αριστερή, έχει αρχίσει να προωθεί όλα τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή. Με την αστική της τάξη να προσπαθεί να βελτιώσει τη θέση της στους παγκόσμιους ανταγωνισμούς, φιλοδοξεί να παίξει έναν αποικιακό και ιμπεριαλιστικό ρόλο στη Μ. Ανατολή, χωρίς να νοιάζεται για τις επιπτώσεις στον ίδιο το λαό.  

Η συμμαχία με το Ισραήλ καθιστά την κυβέρνηση συνένοχη για κάθε δολοφονία, φυλάκιση, εκτόπιση στην Παλαιστίνη.

Και η συμμετοχή στη Γιουροβίζιον καθιστά και κάθε καλλιτέχνη που συμμετέχει συνένοχο για κάθε σταγόνα αίματος που χύνεται στην Παλαιστίνη.