ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΨΗΦΟΥ

Αυτές τις μέρες  πριν από τις εκλογές όλο και περισσότερο τα κόμματα εξουσίας μας καθησυχάζουν με υποσχέσεις, όπως και σε κάθε εκλογές, και επιστρατεύονται τα πάντα, οράματα, ιδέες, προσδοκίες για να μας πείσουν.

Οι εκλογές γίνονται αυτοσκοπός της αστικής δημοκρατίας, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση για έλεγχο της κυρίαρχης εξουσίας από τις επιλογές των ψηφοφόρων, με την μετατροπή  της συλλογικής βούλησης του λαού σε κυβερνήσεις και πολιτικές.  Οι λέξεις 'εκλογή' και 'δημοκρατία' έχουν γίνει συνώνυμες. Άλλωστε και στην Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 1948 δηλώνεται πως η βούληση του λαού, θεμέλιο της κρατικής εξουσίας, «πρέπει να εκφράζεται με τίμιες εκλογές, οι οποίες πρέπει να διεξάγονται περιοδικά, με καθολική, ίση και μυστική ψηφοφορία». Σαν να θεωρείται μια μέθοδος έκφρασης της λαϊκής θέλησης και μόνο αυτή ως βασικό δικαίωμα. Κι έτσι οι εκλογές δεν είναι απλώς ένα μέσο συμμετοχής στη δημοκρατία, αλλά αποκτά αναφαίρετη αξία, ανεξαρτήτως προϋποθέσεων, ακόμα κι όταν περιφρονούνται οι λαοί που εκλέγουν. Πρόσφατο παράδειγμα η μεθόδευση πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα που περιλάμβανε βέβαια και τη διεξαγωγή εκλογών. Ακόμα και σε χώρες που καταστράφηκαν από συγκρούσεις με την επέμβαση ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως στο Ιράκ, η διεξαγωγή εκλογών θεωρείται αποκατάσταση κανονικότητας και λειτουργία της δημοκρατίας.  Η εκλογική διαδικασία, που θεωρείται πως κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες προωθεί τη  δημοκρατία, γίνεται ένα είδος προϊόντος εξαγωγής από  τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης, άλλοθι για τις επεμβάσεις.

Στα καθ’ ημάς, η προεκλογική περίοδος περιλαμβάνει κομματικές αντιπαραθέσεις που θέλουν να έχουν ένα άρωμα  σκληρής σύγκρουσης,, μόνο που αυτή, ανάμεσα στα αστικά κόμματα,  μοιάζει στερημένη από περιεχόμενο, αν και κατάλληλη για  να προσφέρει θέαμα. Τα εμπορικά μέσα μαζικής ενημέρωσης εμφανίζονται ως οι σημαντικότεροι κατασκευαστές κοινωνικής συναίνεσης και προώθησης κάθε φορά αντίστοιχων εναλλαγών στην κυβερνητική εξουσία.  Η δημοκρατία συρρικνώνεται στη επιλογή εκπροσώπων για τους οποίους η κατάκτηση των επόμενων εκλογών έχει γίνει πιο σημαντική από την εκπλήρωση υποσχέσεων που έγιναν κατά τις τελευταίες εκλογές Σ’ αυτή τη δεκαετία μάλιστα  της καπιταλιστικής κρίσης βίωσαν οι εκλογείς πώς τα αστικά κόμματα ανταποκρίνονται περισσότερο στα συμφέροντα των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εμπόρων, των επενδυτών κλπ. Ανεξάρτητα λοιπόν  από το ποιο  αστικό κόμμα είναι στην εξουσία, έχει γίνει φανερό πως  οι κυβερνητικές υπηρεσίες είναι στενά συνδεδεμένες με τα επιχειρηματικά συμφέροντα μέσω της  περιστρεφόμενης πόρτας των ομάδων συμφερόντων, όπου οι αξιωματούχοι, πολιτικοί και κυβερνητικοί υπάλληλοι,  περιστρέφονται μεταξύ του κρατικού και του ιδιωτικού τομέα. Κι είναι κι αυτό απόδειξη πως το αστικό κράτος δεν υπάρχει παρά για να επιβάλλει τα συμφέροντα της οικονομικά ισχυρής τάξης των αστών.  

 Και κάπως έτσι η πολιτική απαξιώνεται, οι πολιτικοί θεωρούνται στην πλειοψηφία τους ανυπόληπτοι, οι επιλογές κατά την εκλογική διαδικασία γίνονται με βάση προσωπικά βιογραφικά ευρέσεως εργασίας, ηθικά κριτήρια, στυλ συμπεριφοράς ενώ σε μεγάλο  ποσοστό  το εκλογικό σώμα μένει αδιάφορο. Και ο γενικός κυνισμός ανάμεσα στις μάζες έναντι των πολιτικών και της πολιτικής τους –ένας κυνισμός που κυμαίνεται πολύ βαθύτερα από ό, τι μπορεί να μετρηθεί μόνο με την επισήμανση του αυξανόμενου αριθμού ανθρώπων που δεν κάνουν κόπο να ψηφίσουν στις εκλογές - είναι η ίδια η απόδειξη ότι η ματαιότητα και η διαφθορά της αστικής πολιτικής έχει γίνει μέρος της λαϊκής συμπεριφοράς.  

Βέβαια, το θετικό των αστικών εκλογών για τις εκμεταλλευόμενες τάξεις είναι ότι για σύντομη έστω περίοδο η γενική προσοχή επικεντρώνεται στο ζήτημα της πολιτικής εξουσίας. Κι επειδή η αστική τάξη καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να συγκαλύψει την ερώτηση για την πολιτική εξουσία ακόμα κι αν φαίνεται να την αντιμετωπίζει, γι’ αυτό η ύπαρξη και η ενδυνάμωση του κόμματος της εργατικής τάξης, του κομμουνιστικού,  είναι καθοριστική για τους αγώνες της. Γιατί  η ψευδαίσθηση ότι τέτοιες εκλογές μπορούν να αποφασίσουν το ζήτημα της εξουσίας είναι ένας από τους πιο προσεκτικά καλλιεργημένους μύθους της αστικής τάξης, η βάση για παγίδευση στην πραγματική κυριαρχία του κεφαλαίου ως επιλογή της εργατικής  πλειοψηφίας. Γι’ αυτό και διαστρεβλώνεται και συκοφαντείται η κομμουνιστική προοπτική, για να συρρικνώνεται η δύναμη του  κομμουνιστικού κόμματος, ώστε να εδραιώνεται  η πεποίθηση πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση και η εργατική τάξη να μη συνειδητοποιεί τη δύναμή της.  Κι έτσι η αστική τάξη χωρίς αντίσταση, όταν η λαϊκή δυσαρέσκεια εντείνεται να μπορεί να υπενθυμίζει στις μάζες πως το κεφάλαιο έχει όλη τη δύναμη να επιβάλλει αυστηρότερους περιορισμούς σε ό,τι μπορεί να επιτρέπεται στις επιλογές που μπορεί να κάνουν.

Η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη δεν είναι μόνο  η έλλειψη συνειδητοποίησης της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης της, αλλά  η έλλειψη αποτελεσματικής οργάνωσης για την καταπολέμησή της. Οι εκλογικές εκστρατείες είναι ένας από τους τρόπους για την οικοδόμηση αυτής της οργάνωσης. Γι’ αυτό η υπερψήφιση του ΚΚΕ είναι η μόνη μας επιλογή.