Κοινή η πάλη των εργατών ενάντια στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα

Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Κώστας Παπαδάκης επισκέφτηκε το Μεξικό, όπου συμμετείχε σε σεμινάριο με θέμα «Οι μετανάστες εργάτες και τα ανθρώπινα δικαιώματα», μετά από πρόσκληση του Ενωτικού Συνδικαλιστικού Συντονιστικού του Μεξικού. Το σεμινάριο πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 23/11 στην Πόλη του Μεξικού, στα γραφεία του Συνδικάτου Εργαζομένων στην Πυρηνική Ενέργεια. Εκτός από τον Κ. Παπαδάκη, στο σεμινάριο συμμετείχαν ακόμα ο Φέλιξ Οκάμπο Ναβάρο, γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Εργαζομένων στις Κατασκευές του Περού, ο Λουίς Αλμπέρτο Βιλανουέβα, μέλος της διοίκησης του Συνδικάτου Εργαζομένων στις Κατασκευές της Λίμας (Περού), και ο Ιβάν Πινιέιρα, πρώην γγ της Ομοσπονδίας Εργαζομένων στις Τράπεζες της Βραζιλίας.
Από το σεμινάριο στο Μεξικό, που διοργανώθηκε από το Συνδικάτο Εργαζομένων στην Πυρηνική Ενέργεια
Με την ευκαιρία της επίσκεψής του στο Μεξικό, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ συναντήθηκε με αντιπροσωπεία της Ομοσπονδίας Μαθητών Αγροτικών Κοινοτήτων της χώρας.
Οι μαθητές τον ενημέρωσαν για τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι στις αγροτικές κοινότητες της χώρας, για το γεγονός πως δεν υπάρχουν σχολεία σε αυτές τις περιοχές με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, για την προσπάθεια που κάνουν να λειτουργούν «αυτόνομα» σχολεία που να προσφέρουν βασική εκπαίδευση σε όλα τα παιδιά.
Ενημέρωσαν για τη βάρβαρη καταστολή των κινητοποιήσεών τους από τις προηγούμενες αλλά και τη σημερινή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Λόπες Ομπραδόρ.
Υπενθυμίζουμε πως μέλη αυτής της οργάνωσης ήταν οι 43 μαθητές από την περιοχή Αγιοτσινάπα, που το 2014 συνελήφθησαν από την αστυνομία και στη συνέχεια «εξαφανίστηκαν», ενώ μέχρι σήμερα δεν έχουν δοθεί απαντήσεις από την κυβέρνηση και τις αρχές για την τύχη τους.
Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ από τη μεριά του εξέφρασε αλληλεγγύη στην πάλη των μαθητών, καταδίκασε την άγρια καταστολή των κινητοποιήσεών τους και σημείωσε τη δυνατότητα να οργανωθεί παρέμβαση αλληλεγγύης στην πάλη τους, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο Ευρωκοινοβούλιο.

Την προσφυγιά και τη μετανάστευση τις γεννά ο καπιταλισμός

Στην παρέμβασή του στο σεμινάριο, ο Κ. Παπαδάκης αρχικά υπογράμμισε την αξία «της ταξικής συναδέλφωσης ντόπιων και ξένων εργατών απέναντι στον κοινό εχθρό: Τα μονοπώλια, το καπιταλιστικό σύστημα. Δυνάμωμα του κοινού αγώνα και της αλληλεγγύης απέναντι στα βάσανα που φορτώνουν στους εργαζόμενους, στους λαούς». Και συνέχισε:
«Το μεταναστευτικό – προσφυγικό ζήτημα είναι δύσκολο και σύνθετο. Στη διαπάλη που αναπτύσσεται εμπλέκονται ιμπεριαλιστικά κράτη και οι διακρατικές ενώσεις τους, μονοπώλια, ΜΚΟ, κυκλώματα, όλο το φάσμα των αστικών δυνάμεων. Την προσφυγιά και τη μετανάστευση δεν τις γεννά κάποια συνωμοσία ενάντια στο ελληνικό ή στο μεξικάνικο έθνος, ή κάποιο “σχέδιο να γεμίσει ο κόσμος τρομοκράτες”. Την προσφυγιά και τη μετανάστευση τις γεννούν ο εκμεταλλευτικός και επιθετικός χαρακτήρας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τα μονοπώλιά τους, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και οι επεμβάσεις. Δεν μπορεί να υπάρξει καπιταλισμός χωρίς μετανάστευση και προσφυγιά. Οποιος το ισχυρίζεται αυτό είναι σαν να λέει ότι μπορεί να υπάρξει καπιταλισμός χωρίς φτώχεια, εκμετάλλευση, ανεργία, πολέμους, ή φασιστική δράση χωρίς ναζιστική εγκληματική ιδεολογία.
Η μετανάστευση δεν αποτελεί καινούργιο φαινόμενο, είναι τόσο παλιά όσο η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και τα αλλεπάλληλα κοινωνικοοικονομικά συστήματα που βασίζονται σε αυτήν στην εξέλιξη της Ιστορίας των ανθρώπινων κοινωνιών. Εχει παίξει αποφασιστικό ρόλο στην εγκατάσταση πληθυσμών, στη διαμόρφωση φυλών, κρατών, εθνών, στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σε κάθε εποχή. Η ορμή της μετανάστευσης πήρε νέα ώθηση μετά το ’90 και μέχρι σήμερα, λόγω των αντεπαναστατικών ανατροπών και της έντασης των ιμπεριαλιστικών πολέμων που τις συνόδευσαν.
(…) Αυτοί που εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη εργασία εχθρεύονται το ίδιο και τον μετανάστη και τον ντόπιο εργάτη. Εχει αποδειχθεί διαχρονικά στην Ιστορία ότι οι επιθέσεις ενάντια στους μετανάστες, εκτός των άλλων, αποτελούν προετοιμασία και εκπαίδευση για να περάσουν η αστική τάξη και τα όργανά της σε πιο ανοιχτή επίθεση σε βάρος του εργατικού – λαϊκού κινήματος.
(…) Για τον στρατηγικής σημασίας έλεγχο των μεταναστών, η ίδια η αστική τάξη καταστρώνει ειδικό σχεδιασμό, γι’ αυτό μεθοδικά και δόλια χωρίζει τους Ελληνες και τους ξένους μετανάστες σε “νόμιμους” και “παράνομους”, με ιθαγένεια ή χωρίς, με χαρτιά ή χωρίς. Είναι ανάγκη οι κομμουνιστές και τα ταξικά συνδικάτα να οργανώνουν την κοινή πάλη των ντόπιων εργατών και των μεταναστών, ανεξάρτητα από εθνικότητα, δέρμα, φυλή, καθεστώς παραμονής, σύμβασης, εργασιακών σχέσεων κ.λπ.
Στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, όλα τα αστικά κόμματα – φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες (νεόκοποι και παλιότεροι), εθνικιστές – συμφώνησαν με τις πρόσφατες αντιδραστικές αποφάσεις της ΕΕ, δηλαδή με την ένταση της επίθεσης ενάντια στους μετανάστες και πρόσφυγες, με τον ενισχυμένο έλεγχο των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ αλλά και στο εσωτερικό της κάθε χώρας.
Ολοι τους συμφωνούν να μπουν ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια στο να έρθουν οι μετανάστες – πρόσφυγες στις χώρες που επιθυμούν, μέσω της φύλαξης των συνόρων, της ενίσχυσης των συνοριοφυλακών και ακτοφυλακών, της έντασης της καταστολής, των απελάσεων, της γενίκευσης των μέτρων περιορισμού του δικαιώματος στο άσυλο.
Ολοι τους συμφωνούν να παρθούν περισσότερα μέτρα για την “προώθηση της επιλεκτικής – ελεγχόμενης μετανάστευσης“, δηλαδή αυτών που χρειάζονται οι καπιταλιστές ανοιγοκλείνοντας την κάνουλα, ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου σε ειδικευμένο και ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό, σε βιομηχανίες, εποχικές δουλειές. Ενα μεγάλο ποσοστό δουλεύει σε απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς τα στοιχειώδη σε υγιεινή και ασφάλεια, γι’ αυτό είναι πρώτα θύματα σε εργατικά “ατυχήματα” και θανάτους. Αξιοποιούνται από την εργοδοσία για να φορτώνουν σε αυτούς την πτώση των μεροκάματων, την ανεργία, τα ναρκωτικά, την πορνεία, την εγκληματικότητα, για να καλλιεργείται η αντιδραστική λογική του “μικρότερου κακού”, το “υπάρχουν και χειρότερα”, με στόχο να βγάζουν λάδι τον καπιταλισμό, που όλα τα παραπάνω αποτελούν δικά του “τέκνα”. Σπέρνουν το εθνικιστικό δηλητήριο, για να θολώνουν και να μη γίνονται αντιληπτά τα πραγματικά στρατόπεδα που αναμετρούνται, το κεφάλαιο και η εργασία, ότι ντόπιοι και ξένοι εργάτες έχουν κοινά ταξικά συμφέροντα απέναντι στους εκμεταλλευτές τους.

Η «κάνουλα» ανοιγοκλείνει ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου

(…) Το ποιος θα εισέρχεται ή θα εξέρχεται από την ΕΕ καθορίζεται από τις ανάγκες των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, είτε για φθηνό εργατικό δυναμικό – λαμβάνοντας υπόψη ανάμεσα σε άλλα και τις ανάγκες που δημιουργεί η μείωση των γεννήσεων στην ΕΕ – είτε για εργατικό δυναμικό “υψηλής ειδίκευσης”, στο οποίο έχουν έλλειψη και το οποίο θέλουν να εξασφαλίσουν, στο πλαίσιο και των εντεινόμενων ανταγωνισμών τους με ΗΠΑ – Κίνα κ.ά., με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος.
Αποκαλυπτική για αυτές τις στοχεύσεις αποτελεί η έρευνα του ινστιτούτου “Bertelsman” για τη Γερμανία: “Η Γερμανία έχει ανάγκη από τουλάχιστον 260.000 νέους μετανάστες ετησίως έως το 2060 προκειμένου να καλύπτει το έλλειμμα εργατικών χεριών, απόρροια της επιδείνωσης των δημογραφικών τάσεων. Εξ αυτών οι 146.000 μετανάστες ετησίως θα πρέπει να προέρχονται από χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αντιμέτωπη με τη γήρανση του πληθυσμού της, η Γερμανία αναμένεται να δει το εργατικό δυναμικό της να συρρικνώνεται κατά το 1/3 ή κατά 16 εκατομμύρια ανθρώπους έως το 2060, εάν δεν υπάρξει η συμβολή των μεταναστών”. Αυτές μάλιστα οι προβλέψεις του γερμανικού κεφαλαίου συνδέονται με αντιδραστικούς σχεδιασμούς που εκτιμούν ότι “αν το ποσοστό των γεννήσεων αυξηθεί, ακόμα κι αν ενταχθούν περισσότερες γυναίκες στην αγορά εργασίας, το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης θα πρέπει να ανέβει στα 70 έτη”. Τα αστικά επιτελεία έχουν υπολογίσει συνολικά ότι τα επόμενα 30 χρόνια τα προβλήματα υπογεννητικότητας και η έλλειψη εργατικού δυναμικού στην ΕΕ μπορούν να καλυφθούν από τρεις βασικές πηγές: Τα ρομπότ, τους μετανάστες και την επιστροφή συνταξιούχων στη δουλειά, για την οποία η ΕΕ χρησιμοποιεί τον αντιδραστικό όρο “ενεργός γήρανση”.
Προσπαθούν να διαμορφώσουν κανόνες ελεγχόμενης μετανάστευσης που να υπηρετεί τις προαναφερθείσες κατευθύνσεις, ενώ στο πλαίσιο αυτό αναπαράγεται η γνωστή απαράδεκτη διάκριση ανάμεσα σε “νόμιμη” και “παράνομη” μετανάστευση – που και οι δύο βέβαια αξιοποιούνται από τους καπιταλιστές ανάλογα με τα συμφέροντά τους».
Στη συνέχεια ο Κ. Παπαδάκης αναφέρθηκε στην εμπειρία από τις δύο χώρες:
«Γνωρίζετε πολύ καλύτερα από μας ότι το Μεξικό – όπως και η Ελλάδα – βρίσκεται στο στόχαστρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος σχετικά με τη μεταναστευτική πολιτική. Και εδώ, στο Μεξικό, η μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης Ομπραδόρ είναι σε βάρος των μεταναστών, ακολουθεί τους σχεδιασμούς των συμφερόντων της αστικής τάξης της χώρας, καθώς και τα σχέδια των ΗΠΑ, με κοινή γραμμή την καταστολή των μεταναστευτικών ροών.
(…) Και εδώ η γνωστή κάνουλα ανοίγει τα σύνορα για να προμηθεύσουν το κεφάλαιο με νέο εργατικό δυναμικό, και όταν είναι ήδη επαρκώς εφοδιασμένο κλείνει τα σύνορα, καταδικάζει τους μετανάστες στην καταστολή, κλιμακώνοντας τον εθνικισμό και ρατσισμό.
Οι “βίοι παράλληλοι” της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και αυτής του Ομπραδόρ, που στο όνομα της “αριστεράς” ενισχύουν την καταστολή και την άθλια μεταχείριση των μεταναστών, είναι που στρώνουν το έδαφος για την προώθηση της κλιμάκωσης αντιδραστικών μέτρων σε βάρος των μεταναστών. Π.χ. η φιλελεύθερη ΝΔ, στην Ελλάδα, στο όνομα της άθλιας κατάστασης σε κέντρα – κολαστήρια όπως στη Μόρια, στη Σάμο, στη Χίο κ.α., προωθεί νέο γύρο αντιδραστικών μέτρων και καταστολής, στο όνομα της δραστικής αντιμετώπισης της κατάστασης. Να πώς ο φιλελεύθερος πυλώνας του αστικού πολιτικού συστήματος “κόβει” και ο σοσιαλδημοκρατικός “ράβει” στην ίδια αντιδραστική κατεύθυνση πάντα για τα συμφέροντα του κεφαλαίου».

Σε σύγκρουση με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια η προοπτική των λαών

Και κατέληξε ο Κ. Παπαδάκης: «Το ΚΚΕ αναπτύσσει πλούσια δράση στα συνδικάτα, στους μαζικούς φορείς, στη Βουλή, στην Ευρωβουλή, καταγγέλλει και σημαδεύει τον πραγματικό ένοχο για το πρόβλημα, το εκμεταλλευτικό σύστημα και τους ιμπεριαλιστικούς του πολέμους, όπως και την αντιδραστική διαχείριση που διεξάγουν ΕΕ και κυβερνήσεις. Απαιτούμε ανθρώπινους χώρους υποδοχής και φιλοξενίας, απεγκλωβισμό τους από τα ελληνικά νησιά και την ενδοχώρα και να μπορούν να ταξιδέψουν στις χώρες τελικού προορισμού τους. Σε σύγκρουση με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, να δυναμώσουν η αλληλεγγύη και η κοινή πάλη των λαών ενάντια στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα της εκμετάλλευσης, των πολέμων, της προσφυγιάς. Γιατί οι διωγμένοι, οι κυνηγημένοι χρειάζεται να έχουν κατά νου ότι χώρα μπορεί να αλλάζουν, ορισμένοι και πάνω από μία, σύνορα μπορεί να περνούν, κοινωνικοοικονομικό σύστημα όμως δεν αλλάζουν κι αυτό είναι για το οποίο, στο πλάι της εργατικής τάξης της όποιας χώρας βρεθούν, χρειάζεται να παλέψουν ανυποχώρητα, μέχρι τη νίκη, την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για τον νέο κόσμο, το σοσιαλισμό».