26 Δεκ 2011

«Παραλείψεων» και παραχάραξης συνέχεια...



Ο αγώνας του ΔΣΕ έβαλε σε μεγάλη δοκιμασία την αστική εξουσία και βεβαίως επέφερε (και καλώς) κυβερνητική αστάθεια
Στο πρώτο μέρος της σειράς «Η Μεγάλη Αλλαγή» (ΝΕΤ), η φθήνια πήγαινε μαζί με το χυδαίο αντικομμουνισμό και την παραχάραξη της Ιστορίας.
Στο δεύτερο, ο χυδαίος αντικομμουνισμός υποχώρησε, αφήνοντας μόνο ψήγματα και παραχωρώντας το μεγαλύτερο τμήμα του εδάφους του στη φθήνια και στην παραχάραξη.
Εκείνο που παρέμεινε σταθερό, είναι η προπαγάνδα υπέρ της ΝΔ, μέσω της ανάδειξης του ρόλου που έπαιξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ταξική προσπάθεια, εκφρασμένη, κυρίως, υπέρ της μιας αστικής παράταξης.
Σταθερή παρέμεινε και η αναφορά στα αποτελέσματα του Εμφυλίου: «Κλίμα διχασμού συνόδευε την προσπάθεια να κλείσουν οι πληγές», ενημέρωνε ο Στάμος Ζούλας, προφανώς ενοχλημένος που δεν υπήρχε «ομόνοια». Λες και μπορεί αυτή να υπάρχει σε μία ταξική κοινωνία, ιδιαίτερα τότε που ο λαός είχε υψώσει το ανάστημά του διεκδικώντας μια καλύτερη ζωή και γνώρισε το μένος της αστικής τάξης και των συμμάχων της.
Αυτά σε γενικές γραμμές. Πιο συγκεκριμένα:
«Παραλείψεις»
1. Στην εκπομπή, ο Ιωάννης Μεταξάς εμφανίζεται ξαφνικά στην εξουσία. Πώς έφτασε, όμως, να γίνει πρωθυπουργός;
Η αστική προπαγάνδα φροντίζει να αποσιωπά και αυτό το θέμα, το ίδιο έκανε και η «Μεγάλη Αλλαγή». Ετσι, υπάρχει η πλασματική εντύπωση ότι ο Μεταξάς, μια που ήταν δικτάτορας, με τρόπο στρατοκρατικό θα έγινε πρωθυπουργός. Η αλήθεια είναι άλλη.
Τον Ι. Μεταξά πρώτα τον διόρισε πρωθυπουργό ο βασιλιάς Γεώργιος Β`, μετά πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή από όλα τα αστικά κόμματα και μερικούς μήνες αργότερα κήρυξε τη δικτατορία.
Τον ψήφισαν και το «Κόμμα των Φιλελευθέρων» (των Ελ. Βενιζέλου - Θεμ. Σοφούλη) και ο Γ. Καφαντάρης. Το «Λαϊκό Κόμμα» έδωσε ψήφο ανοχής. Προηγουμένως είχαν δουλέψει δραστήρια γι' αυτό ο Βρετανός πρέσβης στην Αθήνα Ουατερλόου και ο Δημήτριος Λαμπράκης, εκδότης της εφημερίδας «Ελεύθερον Βήμα».
2. Στη «Μεγάλη Αλλαγή» ακούσαμε ότι οι ΗΠΑ ήθελαν πρωθυπουργό τον Αλέξ. Παπάγο. Αυτό είναι ακριβές μόνο κατά το ήμισυ. Πριν θελήσουν τον Παπάγο, οι ΗΠΑ και το Παλάτι ήθελαν τον Νικ. Πλαστήρα και παραμέρισαν τον Παπάγο, και γιατί η ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ ήταν προτιμότερο να γίνει με τον Πλαστήρα πρωθυπουργό. Ετσι και έγινε. Ηθελαν τα κόμματα του «Κέντρου» στη διακυβέρνηση, αμέσως μετά την έναρξη του Εμφυλίου και μέχρι το 1952. Το ίδιο και πριν από το 1946. Είναι σαφής η τοποθέτηση του Γκρέιντι, πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα, που δήλωσε για τον Πλαστήρα στο «ΒΗΜΑ», στις 22 Απρίλη 1950:
«Μου έκαμεν εντύπωσιν η ενεργητικότης του πρωθυπουργού και των συνεργατών του, (...) ως και η ισχυρά απόφασίς των να λάβουν τα αναγκαία μέτρα δια να καταστήσουν αποδοτικήν την βοήθειαν».1
Διαβάζουμε ακόμα:
«σε μια θυελλώδη συνομιλία με τον ιδιαίτερο γραμματέα του βασιλέως Μπούλη Μεταξά, ο Αμερικανός επιτετραμμένος στην Αθήνα κ. Χένρυ Μάϊνορ υπεγράμμισε πως η λύσις Πλαστήρα ήταν πολύ επιθυμητή στην Αμερική».2
3. Η «κυβερνητική αστάθεια» εκείνο τον καιρό, για την οποία έκανε λόγο η εκπομπή, οφειλόταν σε σειρά παραγόντων και πρωταρχικά στη στάση που κράτησαν τα αστικά κόμματα στα χρόνια της Κατοχής (συνεργάτες των Γερμανών, απόντες στην Ελλάδα, φευγιό στη Μ. Ανατολή - ανάμεσα στους τελευταίους και ο Κ. Καραμανλής), αλλά και στη σχέση που υπήρχε ανάμεσα στις παραπάνω κατηγορίες των αστών πολιτικών.
Ενα παράδειγμα, για να φανεί η αμοιβαία σχέση: Ο Θεμ. Σοφούλης κατέθεσε στη δίκη των δοσιλόγων ότι «ο Ιωάννης Δ. Ράλλης εθνικώς επολιτεύθη». Σωστός, αφού τα Τάγματα Ασφαλείας, που ίδρυσε ο Ράλλης, εξυπηρετούσαν ταξικούς αστικούς στόχους, που οι αστοί ονοματίζουν εθνικούς!..
Αλλά αυτές τις αιτίες της κρίσης των αστικών κομμάτων, η «Μεγάλη Αλλαγή» δεν τις ακούμπησε. Μίλησε για «κυβερνητική αστάθεια, λόγω του διχασμού που επέφερε ο εμφύλιος». Αυτό είναι σωστό. Ο αγώνας του ΔΣΕ έβαλε σε μεγάλη δοκιμασία την αστική εξουσία και βεβαίως επέφερε (και καλώς) κυβερνητική αστάθεια. Ομως, δεν ήταν αυτή η μοναδική αιτία.
4. Και φθάνουμε στην καθιέρωση του πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος, για το οποίο δεν ειπώθηκε από τη «Μεγάλη Αλλαγή» ότι: Η ΕΠΕΚ του Ν. Πλαστήρα υπερψήφισε το πλειοψηφικό στη Βουλή, σύμφωνα με την αξίωση και των ΗΠΑ, και του βασιλιά, και του Παπάγου. Ηταν οι μέρες που χρειαζόταν μία κυβέρνηση της «δεξιάς», όπως έλεγε ο Αμερικανός πρέσβης Τζον Πιουριφόι. Και ήταν οι μέρες που το ΚΚΕ κατάγγελλε τον Πλαστήρα και δεχόταν επίθεση για το «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος».
Απ' όλα είχε ο «μπαξές» τους
Στην εκπομπή έγινε εκτεταμένη αναφορά στην εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των τριών συντρόφων του. Αφορούσε στις δραματικές ώρες που προηγήθηκαν της εκτέλεσης, συμπεριλαμβάνοντας ανθρώπινες πλευρές και στιγμές, καθώς και τη διεθνή κινητοποίηση που έγινε για τη ματαίωση της εκτέλεσης.
Αλλά για το ίδιο θέμα η εκπομπή περιείχε λαθροχειρίες, αντιφάσεις και πονηριές:
α. Εμφάνισε την κυβέρνηση Πλαστήρα να είναι αντίθετη με τις εκτελέσεις, τη στιγμή που ο Πλαστήρας είχε τοποθετηθεί δημόσια υπέρ των εκτελέσεων! Απλώς παζάρευε με τον βασιλιά και με τον Πιουριφόι να εκτελεστούν λιγότεροι!!!
β. Την ίδια στιγμή, η εκπομπή εμφάνισε τον Ι. Βαρβιτσιώτη να μιλάει για τις ευθύνες της κυβέρνησης Πλαστήρα, προσπαθώντας να φέρει τα πράγματα στο ίσο, ότι δηλαδή δεν είναι μόνον η «δεξιά», αλλά είναι και το «κέντρο» που πρωτοστάτησε στις διώξεις κατά των κομμουνιστών. Σωστά, 50 - 50 έκαναν τα εγκλήματα.
γ. Από την άλλη, η «Μεγάλη Αλλαγή» δεν παρέλειψε να εντάξει, δίχως να το σχολιάσει,το εξής από τα «αμερικανικά επίκαιρα» της εποχής: «Καθώς προσάγονται στο στρατοδικείο τα μέλη του ΚΚΕ γνωρίζουν τις συντριπτικές αποδείξεις σε βάρος τους»! Δηλαδή, η εκπομπή αποδέχεται τα «περί κατασκοπείας»!
Η Ιστορία δεν γράφεται με βάση τα «μού είπε» ή «είπε ο τάδε στον δείνα». Στο θέμα Μπελογιάννη η εκπομπή παρέθεσε απόσπασμα από αφήγηση της Ελλης Παππά, ότι ο Μπελογιάννης της είπε: «Για ένα λάθος πάμε να πεθάνουμε λοιπόν;»!
Η εκπομπή έσπευσε άκριτα να υιοθετήσει το υπονοούμενο της Ελλης Παππά. Ποιο είναι το υπονοούμενο; Οτι ο Μπελογιάννης αναφερόταν στην αποχή από τις εκλογές του 1946, την οποία το ΚΚΕ πράγματι είχε χαρακτηρίσει λάθος όχι καθοριστικής σημασίας. Συνεπώς, κατά την Παππά, ο Μπελογιάννης ήταν σαν να έλεγε: Από αυτό το λάθος έγινε ο ΔΣΕ, που εξαιτίας της συμμετοχής σε αυτόν πηγαίνουμε για εκτέλεση!!!
Αλλά η Ιστορία δε γράφεται έτσι. Γράφεται με ντοκουμέντα.
Διαστρεβλώσεις
1. Στις αναφορές της για τον «ψυχρό πόλεμο», η εκπομπή έκανε λόγο για τις ΗΠΑ - Σοβιετική Ενωση, εννοώντας ότι και οι δύο ήσαν υπεύθυνες. Αλλά δεν άντεξε να μείνει σε αυτήν την παραχάραξη. Προχώρησε παραπέρα, λέγοντας: «Ο διαμελισμός της Γερμανίας σε δύο κράτη και ο αποκλεισμός του Δυτικού Βερολίνου από τους Σοβιετικούς »!
Αποκλεισμός του Δυτικού Βερολίνου! Από πού αποκλείστηκε το Δυτικό Βερολίνο; Δε γνωρίζουν οι καθηγητές της εκπομπής ότι και το Δυτικό Βερολίνο βρισκόταν στο έδαφος της Ανατολικής Γερμανίας; Δεν γνωρίζουν τις προβοκάτσιες, την υπονόμευση της ΛΔ Γερμανίας από τους ιμπεριαλιστές, με ορμητήριο το Δυτικό Βερολίνο; Ούτε το «πήγαινε - έλα» των κατασκόπων της Δυτικής Γερμανίας και των ΗΠΑ; Τα γνωρίζουν, αλλά προτιμούν να τα λένε όπως τους αρέσει.
Η ανέγερση του τείχους του Βερολίνου ήταν ένα μέτρο για την αποτροπή της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής, που αποσκοπούσε στην ανάκτηση εδαφών της Ανατολικής Ευρώπης από την ΟΔ Γερμανίας.
Ο Φραντς Γιόζεφ Στράους, ο «θηριώδης» πρωθυπουργός της Βαυαρίας, έγραψε στο βιβλίο του «Πρόκληση και απάντηση»:
«Θα έπρεπε να θυμόσαστε ότι η Πολωνία, η Τσεχοσλοβακία, η Ουγγαρία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία κλπ. ανήκουν στην Ευρώπη τόσο, όσο η Ελβετία, η Ολλανδία ή το Βέλγιο. Είναι ανάγκη, λοιπόν, να ασκηθεί επιρροή για πολύ καιρό πάνω στις χώρες αυτές και να μην παραλειφθεί τίποτε για να γίνουν πάλι συστατικό τμήμα της Ευρώπης».3
2. Με το «σχέδιο Μάρσαλ» η Ελλάδα δέχτηκε σημαντική βοήθεια, αναφέρθηκε στη «Μεγάλη Αλλαγή»! Και τονίστηκε η ανακούφιση που ένιωσε ο λαός από τη βοήθεια! Πώς είχαν, όμως, τα πράγματα;
«Στην 5ετία 1947-51 το εισόδημα της βιομηχανίας έφτανε συνολικά στα 18.867 δισ. δραχμές αγοραστικής δύναμης του 1951. Από το ποσό αυτό οι εργατοϋπάλληλοι πήραν 4.200 δισ. δραχμές».4
Τον Απρίλη του 1952, ο υπουργός Συντονισμού Γεώργιος Καρτάλης δήλωνε ότι «δέκα βιομηχανίες είχαν απορροφήσει το 60% των πιστώσεων που δόθηκαν στην Ελλάδα σε εφαρμογή του Σχεδίου Μάρσαλ». Η Εκθεση Armour (Armour Report), που κυκλοφόρησε το 1954, κατέληγε στο περίφημο συμπέρασμα ότι «500 οικογένειες εγκατεστημένες στην Αθήνα ελέγχουν την Ελλάδα». Ο Σπύρος Μαρκεζίνης, μάλιστα, προχώρησε ακόμη περισσότερο, δηλώνοντας δημόσια: «Λέγεται ότι 500 οικογένειες κυβερνούν την Ελλάδα, εγώ, όμως, πιστεύω ότι δεν φθάνουν καν τις πεντακόσιες, αλλά είναι μόνο 200».5
Η ΝΕΤ, πράγματι, «γράφει ιστορία».
Παραπομπές:
1. Σπύρου Λιναρδάτου, «Από τον Εμφύλιο στη χούντα», τ. Α΄, σελ. 113-114, εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ.
2. Γεωργίου Δ. Κατσούλη, «Ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας», σελ. 47, τ. Ζ`, εκδόσεις ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ.
3. Μίλος Μάρκο, «Ψυχολογικός πόλεμος και τσεχοσλοβακικό πείραμα», σελ. 44, εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ.
4.«Η Ελλάδα κάτω από το ζυγό των Γιάνκηδων», ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ, 1955, σελ. 122-123.
5. «Η Ελλάδα στη δεκαετία 1940-1950», σελ. 551-552, εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ.

Κείμενα:
Μάκης ΜΑΪΛΗΣ

ByΦιλιππος Ανθης στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

TOP READ